Ποιό είναι, με λίγα λόγια, το νόημα αυτής της αφίσας; Με το σταυρό στο χέρι - κάνουμε λάθος; Θα ταίριαζε μια χαρά σε ιεραπόστολους...

παπαδαριό και γραφειοκρατία

Τέτοιο (όπως ο τίτλος) θα μπορούσε να είναι το “πνεύμα” της πρόσφατης συμβολικής (και όχι μόνο) ξανα-φιλίας της “αριστεράς” (του συ.ριζ.α.) με την “εκκλησία”. Είναι προφανές το πόσο “δεξιό” είναι αυτό το παρατεταμένο φλερτ μεταξύ συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς και ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας, παράξενο όμως δεν είναι. Ούτε καν πρωτότυπο. Εκείνο το φαινόμενο της “νεο-ορθοδοξίας”, στο οποίο ορκίζονταν μαζί διάφοροι αριστεροί και διάφοροι “αιρετικοί” (δήθεν) της ορθόδοξης πίστης, εκεί στα ‘80s, υποσχόταν περισσότερα... Η δε συνάντηση “αριστεράς” και “θρησκείας”, φανερή ή υπόγεια, απ’ τα ‘90s και μετά έχει πάρει τόσες μορφές, ώστε...
Ωστόσο, ο τωρινός ρεαλισμός δεν παύει να σπάει κόκκαλα. Το συνέδριο “εκκλησία και αριστερά” ανήκει, κανονικά, σε μια τετραλογία, που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και τα εξής επόμενα, πάντα στο πνεύμα της αμοιβαίας κατανόησης και της άρσης των παρεξηγήσεων: “αστυνομία και αριστερά”, “στρατός και αριστερά”, “μαφίες και αριστερά”. Είναι χολή (εκ μέρους μας) αυτό; Όχι, δεν είναι.
Οργανωτής του συνεδρίου δεν ήταν η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Όμως εάν η Κουμουνδούρου δεν απαντούσε θετικά στην ιδέα (και δεν συμμετείχε σε σχετικά υψηλό επίπεδο) δεν θα είχε σχεδιαστεί ούτε θα είχε πραγματοποιηθεί. Ολοφάνερα, λοιπόν, αυτή η δημόσια αγάπη είναι στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας ενός κόμματος που μπορεί (και, κυρίως, θέλει) να κυβερνήσει. Όμως το κίνητρο αποκαλύπτει και τους συσχετισμούς. Ο συ.ριζ.α. δείχνει κατανόηση στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, δηλαδή στον πιο παλιό και συμπαγή ιδεολογικό μηχανισμό, στον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη ακίνησης περιουσίας και σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη μαφία, και το κάνει από θέση αδυναμίας: στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, και με τις τρεις της ιδιότητες, η εκκλησία κάνει ό,τι γουστάρει.
Το κομματο/κυβερνητικό ένστικτο εξουσίας συμβουλεύει, φυσικά, ότι οι παπάδες σέρνουν πολλά κουκιά. Σωστό. Η έστω και στοιχειώδης γνώση όμως δείχνει ότι η εκκλησία είναι βασικό στοιχείο ΤΗΣ εξουσίας - στην ελλάδα, και όχι απλά και μόνο δεξαμενή ψήφων. Το κατά πόσον οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί και τα συγκεκριμμένα κυκλώματα θα δώσουν κουκιά στον συ.ριζ.α. είναι ένα θέμα· το αν θα μειώσουν, όμως, έστω και στο ελάχιστο την πραγματική τους εξουσία προς όφελος ενός κόμματος που λέει ότι είναι “αριστερό”, αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν θα το κάνουν, και δεν νοιώθουν καμία “πίεση” από αυτούς που τους γλείφουν.
Το ακόμα χειρότερο (του γλειψίματος) είναι πως η διαχείριση της κρίσης γίνεται στα μέτρα, ακριβώς, του βαθέος κράτους - και η εκκλησία είναι οργανικό μέρος της ελληνικής εκδοχής του. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των αφεντικών, στην άκρα δεξιά τους (και στο οργανωμένο έγκλημά τους), κι όσο κι αν την κανακεύει κανείς (στη μορφή καλιμαύκι ή σε οποιαδήποτε άλλη), δεν γίνεται λιγότερο τέτοια. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται σαν τέτοια. Προφανώς, σαν αυτόνομοι εργάτες, έχουμε εντελώς διαφορετική ιδέα απ’ τους συ.ριζ.αίους για το τι σημαίνει “ρεαλισμός”. Πάσο. Αλλά δεν ξέρουν τι σημαίνει “Άνθιμος”; Ή μήπως νομίζουν ότι με το να βγαίνει σαν, και καλά, “αντιναζί” ο αρχιτράγος “Σιδανίου και Σιατίστης” πατσίζουν; [1] Ο τύπος αυτός “καταδίκασε” τα βορθολύματα στην ιστορία με την παράσταση Corpus Christi, αφού πριν είχε φροντίσει να ευλογήσει την ιδεολογική πλατφόρμα υπέρ της δράσης τους!
Θυμούνται άραγε οι τωρινοί του φίλοι; Ας τους βοηθήσουμε:

...Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.
Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.
Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθο-ποιούς οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια...

Αυτός είναι ένα λαμπρό δείγμα - σε ατομική κλίμακα - των συμμαχιών που φτιάχνει ο ρεαλισμός του συ.ριζ.α. Ακροδεξιά κριτική στους φασίστες - περίφημα! Τίποτ’ άλλο;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Επί τη ευκαιρία ας το πούμε. Συμφωνούμε ολόψυχα με την πρόταση του βουλευτή Κουράκη (κι ας μην ήταν δική του η ιδέα) να πληρώνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί για τους παπάδες τους. Δεν είναι απαραίτητο να είναι φόρος, κι άλλωστε, αφού τους φόρους τους μαζεύει το κράτος, πάλι θα υπάρχει μπλέξιμο σχέσεων. Μπορεί να είναι αύξηση στις τιμές των κεριών. Μπορεί να είναι έρανος. Μπορεί να είναι ένα κομμάτι από το πασχαλινό αρνί. Συμφωνούμε ολόψυχα όχι μόνο για το θέμα το ίδιο, αλλά και για τις λογικές του συνέπειες: θα πρέπει, κατ’ αναλογία, να πληρώνουν για τα κόμματα μόνο οι οπαδοί τους, και καθόλου τα δημόσια έσοδα - έτσι δεν πάει;
Μία μόνο εξαίρεση δεχόμαστε: κόμματα και παπάδες να επιχορηγούνται απ’ τον οπαπ. Αλλά με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα φτιάξουν πρωταθλήματα, με αμφισβητούμενες φάσεις, τάκλιν στην καρωτίδα, κωλοδάκτυλα στην κερκίδα των αντιπάλων, κλπ. Για τα κόμματα αυτό είναι εύκολο. Για τους παπάδες; Μπορεί κάθε άγιος μητροπολίτης να πολεμάει εναντίον όλων των υπόλοιπων. Στο πινγκ πονγκ; Στο κατς; Σε κάτι άλλο; Ας το βρουν οι ίδιοι. Αρρωστάκια να τζογάρουν και διαφημιστικές να αξιοποιήσουν τέτοια πρωταθλήματα, θα βρεθούν.
Αυτό πρέπει να γίνει. Διαφορετικά, εάν κάθε βουλευτής Κουράκης θεωρεί ότι οι “υπηρέτες” του “ναού της δημοκρατίας” πρέπει να πληρώνονται απ’ τους πάντες, στρώνει αναπόφευκτα τον δρόμο και για τους “υπηρέτες” του “ναού του θεού” να υποστηρίζουν το ίδιο. Κι εδώ που τα λέμε, τα μαγαζιά του θεού είναι πολύ παλιότερα απ’ τα μαγαζιά της δημοκρατίας. Και πιο απειλητικά. Έτσι ώστε στο τέλος το ίδιο το κόμμα του βουλευτή Κουράκη να τον αδειάζει. “Αυτά είναι δευτερεύοντα” ανακοινώθηκε από την Κουμουνδούρου “προς το παρόν ο συ.ριζ.α. συμφωνεί να πληρώνονται οι παπάδες απ’ το κράτος”.
[ επιστροφή ]