ο Αλέξης στη Disneygrand [*]

Λέγεται ότι ο Λένιν διατύπωσε μετά την νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων αυτήν την απλή αλλά περιεκτική φόρμουλα: σοσιαλισμός = σοβιέτ + εξηλεκτρισμός. “Εξηλεκτρισμός” σήμαινε εκβιομηχάνιση της καθυστερημένης με κριτήρια καπιταλιστικής ανάπτυξης ρωσίας: εν μέρει μια τέτοια ανάπτυξη ήταν (για τον ακόμα τότε μαρξιστή Λένιν) απαραίτητη έτσι ώστε το (βιομηχανικό) προλεταριάτο να αποκτήσει υπολογίσιμη υπόσταση και πολιτική κεντρικότητα· εν μέρει μια τέτοια ανάπτυξη ήταν απαραίτητη για την βελτίωση της καθημερινής ζωής των πληβείων. “Σοβιέτ”, δηλαδή συμβούλια (συμβούλια εργατών, συμβούλια αγροτών, κλπ), σήμαινε το κέντρο των πολιτικών διαδικασιών και αποφάσεων. Ο εξηλεκτρισμός έγινε, τα αποκεντρωμένα σοβιέτ υπερφαλαγγίστηκαν απ’ το αντίθετό τους (το συγκεντρωτικό, ιεραρχικό κόμμα), ο σοσιαλισμός (τελευταίο στάδιο πριν τον κομμουνισμό) στρεβλώθηκε σε κρατική γραφειοκρατία· ωστόσο η κουβέντα του Λένιν είχε μια σημασία. Απ’ την μια η τεχνική αναδιάρθρωση, απ’ την άλλη (και στο “τιμόνι”) η πολιτική συγκρότηση της εργατικής βάσης: αυτά είναι απαραίτητα για τον ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων.
Το ευχάριστο για τον συ.ριζ.α. αλλά και τους υπόλοιπους σχηματισμούς της αριστεράς είναι ότι δεν αναγγέλουν τον σοσιαλισμό. Αλλά ειδικά ο θέλουμενακυβερνήσουμε συ.ριζ.α. τι αναγγέλει; Μήπως τον αστικό (καπιταλιστικό) εκσυγχρονισμό; Ούτε αυτόν. Τότε τι; Την έξοδο απ’ το “μνημόνιο”... Ή την “επαναδιαπραγμάτευση” των όρων του... Μήπως αυτό, έστω, ισούται με λαϊκές συνελεύσεις + κυβερνοχώρο; Ή με το απλούστερο: ενιαίο κόμμα + πάταξη της φοροδιαφυγής;
Εν τω μεταξύ, οπαδοί, φίλοι αλλά και μέλη του συ.ριζ.α. γκρινιάζουν ότι το σχήμα (ενιαίο κόμμα δεν είναι ακόμα...) πάει όλο και “δεξιότερα”. Ναι, αλλά ποιό είναι το “αριστερότερα” που θα εμπόδιζε τις “δεξιές στροφές”; Η φλυαρία περί “άμεσης δημοκρατίας” στην πλατεία Συντάγματος; Η προτροπή συνεργασίας με το κ(ορ)κ(ον)ε και την αντ.αρ.συ.α.;  Η ενδοκομματική αργκώ της μίας ή της άλλης φράξιας; Οι “αγανακτισμένοι” σαν φαινόμενο; Η συζήτηση περί “βασιλείας του θεού και λαϊκής εξουσίας”; Τι;
Ο συ.ριζ.α. πάει “δεξιά” επειδή “δεξιά” ήταν απ’ την αρχή. Από τότε που ήταν κκε - εσ. και είχε γραμματέα τον Κύρκο. Μπορεί κατά καιρούς ένα μέρος της νεολαιίστικης βάσης να είχε ριζοσπαστικότερες ανησυχίες, αλλά το κόμμα σαν κόμμα πάντα είχε ενάμισυ μάτι κι ενάμισυ αυτί προς τους “νοικοκυραίους”, πάντα ήταν πατριωτικό, και πάντα ήταν μικροαστικό - μεσοαστικό. Ακόμα και η όποια συμπάθεια προς τους κατά καιρούς “μπάχαλους” (μετά το 1985...) εκδηλωνόταν είτε με όρους αισθητικής (ο “ευγενής άγριος”...) είτε με όρους κοινωνιολογίας.
Τα χρόνια πέρασαν, τα ονόματα άλλαζαν και ξαναάλλαζαν, αλλά οι ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου ακολουθούσαν τις γενικές μετατοπίσεις. Προς τα δεξιά. Στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ο συ.ριζ.α. ήταν, υποτίθεται, φιλικός - όμως αυτό οφειλόταν περισσότερο στις μη ελεγχόμενες επιλογές πολλών μελών του (πράγμα που συνέβει και με μέλη του κ(ορ)κ(ον)ε) παρά στην “γραμμή” την ίδια. Απόδειξη, ότι σχεδόν ένα χρόνο μετά, πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2009, η νομιμοφροσύνη του κόμματος επιβεβαιωνόταν ξανά και ξανά, φτάνοντας στο σημείο (λόγια Τσίπρα σε ραδιοφωνική συνέντευξη) να ονομάζονται οι “κατηγορίες περί συμπάθειας στην εξέγερση” προβοκάτσια σε βάρος του συ.ριζ.α. Τελικά όταν, προκειμένου να γλυτώσεις την κοινοβουλευτική σου παρουσία, σκαρφίζεσαι το σύνθημα “η αριστερά στην εξουσία” είσαι ήδη αρκετά “δεξιός”: οππορτουνιστής... Τα υπόλοιπα έπονται.
Έπονται, με την σκληρότητα του πραγματικού. Το στελεχικό δυναμικό των αριστερών “απελευθερωτών” όχι μόνο δεν εμπνέει (δεν αναφερόμαστε σ’ εμάς! αναφερόμαστε σ’ αυτούς στους οποίους απευθύνεται) αλλά είναι όλο και πιο βαρετό, κουραστικό, τετριμένο. Αν ο συ.ριζ.α. ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα έπαιζε το συγκλονιστικό σύστημα που ονομάστηκε “κούτσου - κούτσου ball”: να κερδίσουμε μισό - μηδέν, και να φύγουμε. Και, φυσικά, θα την έβριζαν οι οπαδοί της αυτήν την ομάδα, ακόμα κι αν κέρδιζε μισό - μηδέν. Πόσο μάλλον αν δεν κερδίζει, και παλεύει για το χ. Φλυαρίες, κενολογίες, υπεκφυγές στα δύσκολα, καταγγελίες εκεί που είναι αναμενόμενο να γίνουν· και η ίδια κι απαράλλακτη αισθητική, αυτή των μήντια και του θεάματος. Εύλογο: αυτοί που έκαναν τα φροντιστήρια στον κυρ Αλέξη (και σε ποιούς άλλους;) για το πως θα μιλάει, πως θα τονίζει τα φωνήεντα, πως θα σέρνει τις συλλαβές, πως θα παριστάνει τον θυμωμένο, και όλα τα υπόλοιπα της “ρητορείας”, είναι οι ίδιοι δάσκαλοι και των υπόλοιπων πολιτικών βιτρινών. Εκείνο που κανείς δεν μπορεί να διδάξει όλους αυτούς τους φιλόδοξους είναι να αρνηθούν τα σκατά της καθεστωτικής δημοσιότητας: είναι παιδιά της και της μοιάζουν. Την θέλουν και την απολαμβάνουν.

Πολλά έχουμε καταλογίσει απ’ αυτές εδώ τις σελίδες (και) σ’ αυτήν την “δεξιά” που ονομάζεται συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όμως εκείνο που έχει μεγαλύτερη συνέπεια είναι η ακριβής αντιστοίχηση ενός πολιτικού / κομματικού οργανισμού με τα συμφέροντα και τις ιδέες εκείνων που εκπροσωπεί. Εάν ο συ.ριζ.α. είναι αυτό που είναι, αυτό οφείλεται στο ότι το τμήμα των μικροαστών και μεσοαστών που εκπροσωπεί, θέλει μια “σοσιαλδημοκρατία” πασοκικού τύπου, περίπου της περιόδου 1981 - 1985.
Πρόκειται για τις ίδιες γενιές που “φτιάχτηκαν” την δεκαετία του 1990, κι ως τα μέσα των ‘00s. Πρόκειται για το μυθικό “κέντρο” (δηλαδή την ξαφνικά διογκωμένη “μεσαία τάξη”) στο οποίο συνέκλιναν τα δύο κόμματα εξουσίας (πασοκ και νδ) στα ‘90s και ‘00s. Πρόκειται, εν τέλει, για εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που απ’ την μια μεριά αφηρημένα, γενικόλογα και ιδεοληπτικά υποστήριζαν τον “εκσυγχρονισμό” (κάνοντας πρωθυπουργούς τον Σημίτη και τον Καραμανλή τον Β), απ’ την άλλη όμως μεριά, πρακτικά και καθημερινά, αξιοποιούσαν και αναπαρήγαγαν τον προσοδισμό, εμπλουτίζοντάς τον μάλιστα ως προς τις μορφές του. Μιλώντας γενικά δεν πρόκειται καν και καν για κάποια ιστορική μεσαία τάξη, αλλά κυρίως για μικροαστούς που “ανέβηκαν πίστα” (νεόπλουτοι...) - και, φυσικά, είναι πολύ εκνευρισμένοι που κατεβαίνουν, μπορεί κι ακόμα χαμηλότερα απ’ το σημείο της εκκίνησής τους.
Μιλάμε λοιπόν για κοινωνικά στρώματα που έχουν εγγενείς αντινομίες. Για παράδειγμα (μικρό αλλά ενδεικτικό) πρόκειται για μισθωτούς της δημόσιας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που απ’ την μια ορκίζονταν στον δημόσιο χαρακτήρα της (και στη θέση τους σαν λειτουργών) και απ’ την άλλη, κατά μόνας, έκαναν (στη μεγάλη πλειοψηφία τους) οτιδήποτε υπέρ της ιδιωτικοποίησης, είτε στέλνοντας τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, είτε προωθώντας τα “ιδιαίτερα”, είτε - τέλος - ενισχύοντας την εσωτερική κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος βολεμένοι στο ότι αυτό θα είναι αιώνια πάρκινγκ παιδιών. Τα παραδείγματα (βολικών και χρήσιμων) αντινομιών τέτοιου είδους είναι πάρα πολλά...
Θεωρητικά, υποτίθεται, μια οξυμένη κρίση σαν αυτήν των τελευταίων χρόνων και μια βίαιη διάψευση των προσδοκιών, προκαλεί την “προς τα αριστερά ριζοσπαστικοποίηση” ενός μεγάλου τμήματος των μικρο-μεσαίων. Όμως αυτό το δόγμα, και μάλιστα σαν αυταπόδεικτη αλήθεια, αν δεν είναι αντεστραμμένος οικονομισμός είναι (γελοίος) ψυχολογισμός. Οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν συμβαίνουν ποτέ “μόνες” τους. Είναι τμήματα, άλλοτε αιτίες και άλλοτε αποτελέσματα, κάποιου είδους αναδιάρθρωσης. Η ίδια η τωρινή διαχείριση της κρίσης αποτελεί μέρος μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης, που “κοιτάει στο μέλλον” - στο μέλλον της ανανέωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, προφανώς! Το τι είδους ταξική διαστρωμάτωση θα αντιστοιχεί στο καινούργιο καπιταλιστικό Παράδειγμα όταν αυτό θα έχει ολοκληρωθεί δεν είναι ακόμα απόλυτα ξεκάθαρο, αν και η προλεταριακή κριτική μπορεί να ερευνήσει αξιόπιστα τις τάσεις. Όμως δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η αναδιαρθρωτική διαδικασία να μην αφήσει πίσω της μεγάλους αριθμούς “ξεπεσμένων” (ή και νεκρών, εάν η ολοκλήρωση του νέου Παραδείγματος περάσει μέσα από έναν ανοικτό πόλεμο...)
Συνεπώς “αριστερή ριζοσπαστικοποίηση” δεν είναι ούτε η γκρίνια, ούτε ο θυμός, ούτε το “να γίνει κάτι”. Και, σε καμία περίπτωση, δεν είναι η (όπως όπως) “πολιτικοποίηση των συναισθημάτων”. Τα θιγόμενα κοινωνικά υποκείμενα, και οπωσδήποτε εκείνα τα τμήματά τους που εκ των υστέρων θα θεωρηθούν “πρωτοπόρα”, πρέπει να παράξουν μια διαφορετική, μια αντίπαλη (στην κυρίαρχη) αναδιάρθρωση της κοινωνικής παραγωγής (και διανομής) του πλούτου. Χωρίς τέτοιου είδους σχέδιο ή, έστω, χωρίς συγκεκριμένους, ρητούς, αυστηρούς, επίκαιρους, και λογικά θεμελειωμένους προσανατολισμούς, που θα είναι υποχρεωτικά αντίθετοι (ή, έστω, ριζικά διαφορετικοί) απ’ τον “κόσμο όπως τον ξέραμε” (τον κόσμο στον οποίο ανήκει τόσο η διάψευση των προσδοκιών όσο και οι διαψευσμένες προσδοκίες οι ίδιες) τι  είναι αυτό που μπορεί να ονομαστεί σπάσιμο - των - ριζών; Τίποτα.
Οι “λενινιστές” θα υποστηρίξουν ότι δεν είναι δουλειά των κοινωνικών τάξεων να σχεδιάζουν, αλλά των κομμάτων που (λένε ότι) τις εκπροσωπούν. Τόσο το χειρότερο γι’ αυτά, λοιπόν! Όμως οι εγγενείς μικρο- ή μεσο-αστικές αντινομίες, οι “νοσταλγίες”, οι διάφορες παραλλαγές του συντηρητισμού (: που είναι τα παλιά καλά χρόνια;), ο κυβερνητισμός / κρατισμός και οι κυκλοθυμίες γύρω απ’ την μορφή κράτος και τους θεσμούς, μπορούν επίσης, δικαιωματικά, να έχουν “πολιτικές εκφράσεις” - έτσι δεν είναι; Ποιό κόμμα ή κομματίδιο, που έχει σαν κύρια δουλειά του το να μαζεύει οπαδούς (και τελικά ψήφους), θα πήγαινε κόντρα στη συναισθηματική πανούκλα (που είναι κατ’ αρχήν αναπόφευκτη σε συνθήκες έκπτωσης), στο όνομα μιας ορθολογικής κοινωνικής αναδιάθρωσης η οποία θα κτυπούσε, από διαφορετική μεριά αλλά καίρια, το μεγαλύτερο μέρος των προσδοκιών που καλλιέργησε ως προχθές το σύστημα, είτε σαν καπιταλισμός είτε σαν προσοδισμός, είτε στον συνδυασμό τους· και άρα θα έθιγε κι ένα μεγάλο μέρος των συμφερόντων αυτών των μικρο-μεσαίων; ‘Η ποιό κόμμα ή κομματίδιο δεν θα απολάμβανε να καβαλήσει το κύμα της “αγανάκτισης”, προς όφελος της ύπαρξής του;

Ο συ.ριζ.α., σαν κοινοπραξία πολλών και διάφορων, ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του ένας γερασμένος οργανισμός, μια παρηκμασμένη “συγχώνευση” στελεχών διαφόρων διαδρομών και προελεύσεων, ακόμα κι όταν γυρόφερνε το 3+/-%. Είχε τότε ωστόσο το περιθώριο να δρα σαν “κόμμα διαμαρτυρίας”, δηλαδή a la cart, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, που κανείς άλλωστε δεν την ζητούσε. Όταν προσπάθησε (και ως ένα βαθμό κατάφερε) να πρακτορεύσει το φαινόμενο της “αντιπαγκοσμιοποίησης” έδειξε τον καιροσκοπικό πολυσυλλεκτισμό του σε όλο του το μεγαλείο· αλλά και πάλι παρέμενε ένα postmodern “κόμμα διαμαρτυρίας”: μια multiμ.κ.ο. (το “μη κυβερνητική” είναι βέβαια σαρκαστικό εκ μέρους μας...) με συμβολική κοινοβουλευτική παρουσία, που δεν μπορούσε να εξαργυρώσει στις κάλπες την όποια “κοινωνική” επιρροή είχε ο οππορτουνισμός της. Εν τω μεταξύ, μεγαλύτερες και μικρότερες “συνιστώσες” του, ασκούνταν στο μόνο που ξέρουν, τον “εσωκομματικό φραξιονισμό” - όχι χωρίς υλικά κίνητρα.
Η γήρανση και η παρακμή του συ.ριζ.α. (όπως, με διαφορετικές αιτίες, του κ(ορ)κ(ον)ε) φάνηκε πανηγυρικά το 2009, που ήταν και έτος εκλογών. Όχι μόνο δεν είχε προβλέψει καμία κρίση (η οξυμένη φάση της οποίας είχε ξεκινήσει διεθνώς μήνες πριν, το αργότερο το φθινόπωρο του 2008), όχι μόνο δεν προετοιμαζόταν για τις συνέπειές της, αλλά μέχρι ουσιαστικά το τέλος εκείνης της χρονιάς μοιραζόταν την “λαϊκή πεποίθηση” ότι “η ελλάδα δεν κινδυνεύει” (επειδή “δεν έχει μεγάλη βιομηχανία”...) και ότι, λίγο πολύ, ήταν μια συνωμοσία των media που προσπαθούσε, μέσω “κακών ειδήσεων”, απλά, να επιβεβαιώσει την εναλλαγή των δύο κομμάτων εξουσίας στο γκουβέρνο. Αξίζει κανείς να ανατρέξει στον καθεστωτικό τύπο της περιόδου για να δει τις δηλώσεις, την ελαφρότητα και την αμεριμνισία, όλα made in greece. Ήταν το 2009 η χρονιά, για να φρεσκάρουμε την μνήμη όσων βολεύονται να ξεχνούν, ως τη μέση της οποίας (αρχές Ιούνη) το colpo grosso του συ.ριζ.α. ήταν η εκλογή 3 ευρωβουλευτών, με ποσοστό ίδιο ή και μεγαλύτερο του κκε - καμία σχέση με “παγκόσμια κρίση”, “ευρωπαϊκή κρίση”, κι άλλες τέτοιες σαχλαμάρες!.. Ήταν η χρονιά όπου μετά την διάψευση των προσδοκιών (1 ευρωέδρα και ένα χλωμό 4,7% στις ψήφους, που θα μπορούσε να πέσει κάτω απ’ το πολυπόθητο 3% στις ερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές) ξανάρχισε η συνηθισμένη εσωτερική γκρίνια και φαγούρα.
Αυτό το ίδιο στελεχικό δυναμικό, ο συ.ριζ.α. του 2009, άλλοτε επαρμένο και άλλοτε να αλληλομαστιγώνεται, επιρρεπές στον μικρομεγαλισμό και στα “χρέη της ιστορίας” (προς την αριστερά), ήταν που συνέλαβε και έβαλε σε εφαρμογή το 2012 την ιδέα ότι χωρίς προοπτική εξουσίας κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Έξυπνο σαν τρικ - όμως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Ο καιροσκοπισμός και η πολυσυλλεκτικότητα δεν γίνονται συνοχή, όχι σίγουρα σε μεταμοντέρνους καιρούς. Αντίθετα, η εντυπωσιακή και απο οπουδήποτε “αύξηση των ποσοστών” επιβεβαιώνει ότι οποιαδήποτε πολιτικά αυστηρή συγκρότηση θα φέρει διασπάσεις. Ούτε η καθυστερημένη έως καταϊδρωμένη “ανακάλυψη της κρίσης” παράγει ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου (σοσιαλιστικό; αστικά εκσυγχρονιστικό; κάτι τέλος πάντων...), έτσι ώστε το μικρό κόμμα διαμαρτυρίας να γίνει όντως κυβερνητικό. Εκτός, φυσικά, εάν συμβεί αυτό που έχουμε υποστηρίξει εδώ και καιρό. Ό,τι, δηλαδή, ένα μεγάλο μέρος των “πασοκικής” κουλτούρας μικρο-μεσαίων κατέλαβε εξ εφόδου το “άδειο πουκάμισο” συ.ριζ.α., εκτοξεύοντας τον απ’ το όριο επιβίωσης στον προθάλαμο του Μαξίμου. Όμως αυτό το υποκείμενο, οι ψηφόφοροι και οι οπαδοί της “αριστεράς στην εξουσία”, κρατάει ατόφιες τις συν-ήθειές του, τις βολικές αντινομίες του, και τα συνήθως αντιθετικά μεταξύ τους συμφέροντά του. Ενδεικτικό είναι ότι το πιο “ψαγμένο” και “διανοούμενο” τμήμα του είχε ως πρόσφατα για ήρωές του κάτι απατεώνες σαν τον Λαπαβίτσα και τον Ζίζεκ...
Η βαθύτερη κινούσα αιτία του τωρινού συ.ριζ.α. δεν έχει μετακινηθεί ούτε μισό χιλιοστό απ’ το σχέδιο του 1989 - 1990, και την δημιουργία του “συνασπισμού της αριστεράς και της προόδου”. Τότε, πατώντας πάνω στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”, και με τις ευλογίες της παλιάς επιχειρηματικής ελίτ, το σχέδιο προέβλεπε την δημιουργία ενός “μεγάλου κόμματος της αριστεράς” (μεγέθους 25% - 30κάτι%) που θα εναλλασσόταν στην πρώτη θέση με το “μεγάλο κόμμα της δεξιάς” (η νέα δημοκρατία ήταν αυτή), και θα κυβερνούσαν πότε ο ένας και πότε ο άλλος με την βοήθεια ενός τουλάχιστον “κεντρώου μικρού κόμματος” (της τάξης του 8% - 10κάτι%). Ήταν, σχηματικά, το γερμανικό μοντέλο. Για τέτοιο “μικρό κεντρώο κόμμα” προοριζόταν το πασοκ, αφού (έτσι πήγαινε η σοφή πρόβλεψη...) θα κατέρρεε κάτω απ’ το βάρος του “σκανδάλου Κοσκωτά”, της δωροδοκίας του αρχηγού του (Παπαντρέου του Β), κλπ. Κκε και κκε-εσ. ξεπέρασαν τότε ως δια μαγείας την διάσπαση του 1968, Φλωράκης και Κύρκος έδωσαν τα χέρια μεταξύ τους (και με τον Μητσοτάκη), κι όλοι ετοιμάστηκαν· όμως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο... Το σχέδιο τσάκισε γρήγορα εξαιτίας των προσωπολατρικών εμμονών του “λαού” προς τον “Αντρέα”...
Το όνειρο της κυβερνώσας αριστεράς που απέτυχε τότε μοιάζει να είναι κοντά στο να γίνει πραγματικότητα τώρα. Το άλλοτε ακλόνητο δόγμα των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει καταρρεύσει, κι όταν ο κυρ Αλέξης λέει “κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον συ.ριζ.α.” (κι ακόμα πιο πρόσφατα “συμμαχία και με τον διάβολο για το καλό του λαού”...[1]) εννοεί εναλλαγή του δικού του κόμματος με τη νέα δημοκρατία, σε συμμαχικές κυβερνήσεις, με την συμμετοχή κάποιου ή κάποιων “μικρών κομμάτων”, τύπου πασοκ, δημαρ, (ή, ως πρόσφατα, καμμένοι έλληνες)... Τέτοιου είδους συμμαχικά σχήματα είναι ιδανικά (και πολύ προτιμότερα απ’ τις μονοκομματικές κυβερνήσεις) για να αθετούνται οι όποιες προεκλογικές υποσχέσεις και διακηρύξεις με “εύλογα επιχειρήματα”: μα δεν βλέπετε, ο/οι συνέταιρος/οι διαφωνούν σ’ αυτό και σε ‘κείνο, τι να κάνουμε; να διαλύσουμε την κυβέρνηση και να ξαναπάμε σε εκλογές με αβέβαια αποτελέσματα; αφήστε λοιπόν...
Μπορεί τώρα το όνειρο του 1989 - 1990 να είναι κοντά στην πραγμάτωσή του, μπορεί να έχει μια ορισμένη λειτουργικότητα για το σύστημα, όμως έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Κι έχουν αλλάξει προς τα δεξιά / ακροδεξιά. Το παρακράτος, ο υπόκοσμος, το οργανωμένο έγκλημα έχουν πραγματική εξουσία σε μεγάλη έκταση και βάθος. Ο ρατσισμός και όλα τα υπόλοιπα μικροαστικά σκατά έχουν αποενοχοποιηθεί πανηγυρικά. Και, φυσικά, το προς διαχείριση ζήτημα δεν είναι η όλο ονειρώξεις “ελλάδα των 5 θαλασσών και των 2 ηπείρων” (όπως έλεγαν κάτι Πάγκαλοι στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90) αλλά η κρίση και η επανένταξη του ελλαδιστάν στον υπό διαμόρφωση διεθνή καταμερισμό εξουσίας, κεφαλαίου και εργασίας.

Απ’ τα “κάτω”, απ’ τον “αριστερό λαό”, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, κανένας ιστορικά επίκαιρος προσανατολισμός· ούτε καν ορθολογισμός, συσχέτιση αιτίων και αποτελεσμάτων... Αναμενόμενο: μπορεί η υλική κατάσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού να έχει επιδεινωθεί, για πολλούς δραματικά, αλλά δεν έχει καταρρεύσει ούτε ο μεταμοντερνισμός ούτε ο μικροαστισμός. Το αντίθετο. Απ’ τα “πάνω” πάλι, απ’ τον συ.ριζ.α. εν προκειμένω, υπάρχει η σαλάτα που συνηθίζεται στα πολυσυλλεκτικά κόμματα: θα αφοπλιστεί η αστυνομία και θα καταργηθούν τα ματ (!!!) αλλά θα αντιμετωπιστεί και η πανθομολογούμενη “εγκληματικότητα”· θα χαριστούν τα χρέη των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων προς τις τράπεζες, αλλά θα κρατικοποιηθούν κι αυτές με τα χρέη τους· θα ενισχυθούν τα μικρο-μεσαία αφεντικά αλλά θα αυξηθεί και ο κατώτατος μισθός· θα φορολογηθούν οι εφοπλιστές, αλλά μάλλον είναι δύσκολο· θα μείνουμε στο ευρώ, αλλά το οικονομικό πρόγραμμα του Ομπάμα είναι εξαιρετικό (παρντόν;;;)· θα δοθούν χαρτιά στους μετανάστες αλλά ούτε κουβέντα για τζαμιά και νεκροταφεία μουσουλμανικά (μην τα χαλάσουμε με τους παπάδες)· ο σύντροφος Χριστόφιας είναι παράδειγμα προς μίμηση (στην αντιμετώπιση της κρίσης...) αλλά και δεν είναι· κλπ κλπ κλπ.
Ένα πράγμα μας χρειάζεται, ένα πράγμα θα άλλαζε εκ βάθρων τα δεδομένα. Μια μαζική κινηματική εργατική αντιπολίτευση. Όσο καιρό είμαστε ανίκανοι να την φτιάξουμε, το δούλεμα θα πηγαίνει ψιλό γαζί.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Η Disneygrand είναι ένας υβριδικός τόπος: ένα ποσοστό απ’ την Disneyland, ένα ποσοστό απ’ το Leningrand. Πιθανόν αυτός ο τόπος να βρίσκεται παντού, για κάποιους που ονειρεύονται να κυβερνήσουν χωρίς να εμπνέουν εμπιστοσύνη ούτε στους ίδιους τους ψηφόφορους τους.
Επ’ ευκαιρία: ορισμένες απ’ τις διεθνείς επισκέψεις της ηγεσίας του συ.ριζ.α. μοιάζουν με “εξετάσεις” σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Και είναι προφανές ότι το τι ακριβώς κουβεντιάζεται εκεί απ’ την τωρινή αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρόκειται να μαθευτεί. Όμως ο “θαυμασμός” (σχεδόν) προς την ως τώρα πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα δεν παραείναι χοντροκομμένος; Δεν θα περιμέναμε, φυσικά, να πάει η αντιπροσωπία του συ.ριζ.α. στο usa για να τους φωνάξει “αμερικάνοι φονιάδες των λαών”. Θα ήταν όμως στοιχειώδες να ξέρουν αυτοί οι αριστεροί ότι ακόμα και η “οικονομική πολιτική” των ηπα είναι καθαρά ιμπεριαλιστική, με λίγο διαφορετικό τρόπο από εκείνην της γερμανίας... Προς τι, λοιπόν, ο “θαυμασμός”; Προς τι το “Λέω κάτι παρόμοιο μ΄ αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα” του Τσίπρα στο cnn; Προς τι το “Θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα, ακόμη και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σας θεωρούν συνοδοιπόρους στην πολύπλευρη, αλλά σημαντική επιχείρηση για την αποκατάσταση της ευημερίας και της ελπίδας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού” στο ινστιτούτο Brookings; Προς τι, ε;
Η απάντηση είναι στα όρια της φαρσοκωμωδίας. Το πιο πρόσφατο που υποστηρίζουν τα στελέχη του συ.ριζ.α. είναι το εξής: το δντ (λένε) ζητάει ένα ακόμα γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, που τώρα είναι χρέος προς τα ευρωπαϊκά κράτη· αυτό είναι και εθνικό συμφέρον, που μόνο μια κυβέρνηση με κορμό τον συ.ριζ.α. μπορεί να “διαπραγματευτεί”, και όχι η τωρινή· το Βερολίνο αρνείται μια τέτοια γενναιοδωρία, οπότε η βοήθεια της Ουάσιγκτον (και μέσω δντ και απευθείας) είναι απαραίτητη...
Σε ηλίθιους απευθύνονται; Σαφώς και το ελληνικό κράτος βολεύεται να του χαριστεί άλλος ένα γύρος από μερικές δεκάδες δισ. χρέος, πράγμα που μπορεί να το ζητήσει (ή να το εκβιάσει) απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη, και ειδικά την γερμανία, το δντ· αλλά σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι καθεστωτικοί υπάλληλοι, συμφωνούσαν και πριν την τελευταία απόφαση για την “δόση”, μόνο που δεν είχε νόημα να βγουν να το φωνάξουν. Έχουμε γράψει αναλυτικά επ’ αυτού σε προηγούμενα τεύχη.
Σε καμμία περίπτωση, πάντως, αυτή η διαγραφή χρέους δεν απαιτεί τις φοβερές ικανότητες του συ.ριζ.α. Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να “διαπραγματευτεί” (και πολύ λιγότερο να απαιτήσει) τέτοιο πράγμα, όποια κυβέρνηση και να έχει! Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο το δντ, για τους δικούς του οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους. Επιπλέον το Βερολίνο έχει αφήσει ανοικτό το παράθυρο για ένα τέτοιο “δωράκι”, βάζοντας όμως σαν προϋπόθεση την αυστηρή εφαρμογή των τωρινών σχεδίων “αναδιάρθρωσης”...
Ο συ.ριζ.α. έχει παρατήσει την “σκληρή” γραμμή περί μονομερούς ακύρωσης των συμφωνιών, και τώρα μιλάει για “διαπραγμάτευση” - το ίδιο που έλεγαν πριν κάτι μήνες οι τωρινοί κυβερνώντες. Αλλά είναι το πρώτο καθεστωτικό κόμμα που λέει ανοικτά πως αν κυβερνήσει θα επιδιώξει να στηριχτεί στις ηπα για να “διαπραγματευτεί”. Η συμμαχία της Αθήνας με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον είναι πολύ παλιά, είναι “δομική” του ελληνικού καπιταλισμού. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι πραγματικά και συγκεκριμένα θα κάνει μια κυβέρνηση συ.ριζ.α. εάν και όποτε υπάρξει τέτοια. Όμως αυτός ο ανοικτός φιλοαμερικανισμός μπορεί να έχει και άλλες πλευρές, έτσι δεν είναι;
[ επιστροφή ]