χωρίς ξημέρωμα (1)

Φαίνεται να γίνεται όλο και πιο “φυσιολογικό” να σηκώνει ο οποιοσδήποτε το ξερό του σε βάρος κάποιου φτωχοδιάβολου που απειλεί περιουσιακά στοιχεία. Για να χτυπήσει.... Να ταπεινώσει... Και οι φτωχοδιάβολοι μπορεί να αυξάνουν - αν και καθόλου με τον τρόπο και τις αιτίες που βολεύουν τους αυτόκλητους τιμωρούς. Το σκοτάδι τυλίγει όλο και περισσότερο (και) την άλλοτε “πολιτισμένη” ευρώπη, αλλά μπορεί - όποιος αντέχει - να το δει κόκκο κόκκο να αναβλύζει απ’ τον μικροαστισμό. Τι μπορούμε να κάνουμε ενάντια στην εγκληματικότητα; αναρωτιούνται, δήθεν αθώα, όσοι έχουν ήδη έτοιμη την απάντηση: “να οχυρωθούμε και να ανταποδώσουμε με ακόμα μεγαλύτερη βία”! Κάπως έτσι, υποτίθεται, οι γειτονιές θα γίνουν “οάσεις”, αν και με έναν αδιανόητο τρόπο: η μία γειτονιά θα σπρώχνει τα “ανθρώπινα σκουπίδια” της στην άλλη...
Υπάρχει η αίσθηση του κατεπείγοντως (απέναντι στο “πρόβλημα”) που χαρακτηρίζει πάντα τους πνιγμένους που πιάνονται απ’ τα μαλλιά τους - εν προκειμένω απ’ τα μαλλιά των άλλων. Δεν μπορώ να περιμένω πότε θα πέσει ο καπιταλισμός λέει με οργισμένη φυσικότητα ο κάθε “κυρ τάδε”, παριστάνοντας ότι δεν ξέρει πως ο καπιταλισμός έχει κάνει ήδη σκόνη την δική του αξιοπρέπεια. Τι νόημα θα είχε να “περιμένει” κανείς στην εποχή του εδώ και τώρα; Κι άλλωστε τι να την κάνεις την αξιοπρέπεια; Η αυτοδικία φαίνεται αποτελεσματικότερη. Είναι; Όχι. Απλά αποτελεί την τελευταία λέξη της νομιμοποίησης της παράνοιας.
Κι ωστόσο οι φτωχοδιάβολοι που γίνονται “ενοχλητικοί” (ή και “επικίνδυνοι”) είναι μόνο ένα ελάχιστο μέρος του διευρυμένου καταμερισμού θανάτου. Υπάρχουν κι άλλες “επιλογές”, που είτε είναι αόρατες είτε είναι βολικές για τους φοβισμένους μικροαστούς. Γιατί να κλέψεις μια τσάντα ή να διαρρήξεις ένα αμάξι αφού θα μπορούσες να πουλήσεις το νεφρό σου; Γιατί να σπάσεις την μπαλκονόπορτα του κυρ τάδε αφού θα μπορούσες να “προστατεύεις” αιχμάλωτες γυναίκες, τις οποίες ο νομοταγής κυρ τάδε θα γαμήσει για λίγα ευρώ; Το στενό μυαλό δεν το χωράει, αλλά έτσι ακριβώς συμβαίνει: στο απέραντο εργοστάσιο της ανθρώπινης καταστροφής, τα “πόστα” που κάνουν απτούς τους φόβους - για - την - εγκληματικότητα (οι διαρρήξεις, οι φέρμες στο δρόμο, τα ψιλονταραβέρια) είναι μόνο μια γωνία των χωματερών· φυσικά κι απο κεί “κάτι βγαίνει”. Βγαίνει και η ιδεολογία του “νόμου και της τάξης με κάθε μέσο και όλα”· με κάθε εγκληματικό μέσο, να εξηγούμαστε. Βγαίνει και η νομιμότητα της αυτοδικίας των ιδιοκτητών. Όμως όποιος “αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη” να γυρίσει τα πράγματα ακόμα και πριν την αστική αντίληψη περί δικαιοσύνης (σύμφωνα με την οποία ο οποιοσδήποτε “κατηγορούμενος” έχει το δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του απολογούμενος, και επιπλέον έχει το δικαίωμα να συνυπολογιστούν στην τιμωρία του οι περιστάσεις που τον έφεραν στο χείλος ή στον γκρεμό της αντικοινωνικότητας...), δηλαδή δύο αιώνες πίσω (παριστάνοντας ότι “προχωράει μπροστά”) ας μην κλαφτεί για την γενικευμένη βαρβαρότητα. Έχει πολλά ποδάρια αυτή η τελευταία, και τα περισσότερα δεν κινούν τους περιθωριακούς αλλά τους mainstream, τους νομοταγείς, και τους “φίλους του λαού”...
Οπωσδήποτε είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να καταλαβαίνει κανείς την έκταση της καταστροφής, ειδικά εάν εν ονόματι της “αρετής” έχει στεγνώσει πια από κάθε γενναιοδωρία κοινών πόνων. Το πιο κάτω είναι ένα μικρό μονάχα απόσπασμα της ατέλειωτης κόλασης. Σε μελλοντικά τεύχη ίσως ακολουθήσουν άλλα. Το σίγουρο είναι πως τίποτα μα τίποτα δεν θα φρενάρει τους πορωμένους, είτε είναι φανερά τέτοιοι είτε κρύβονται ακόμα πίσω απ’ τα ψέματά τους.

τα παιδιά της νύχτας

Ο Νοέμβριος σκόρπιζε παγωνιά στην ατμόσφαιρα της Ρώμης, αλλά η Τζούλια φορούσε μόνο ένα λευκό σορτς με ασορτί σουτιέν. Τουρτούριζε στο πεζοδρόμιο, καθώς τα αυτοκίνητα περνούσαν αφηνιασμένα στην πολύβουη Σαλάρια. Τη ρώτησα αν κρυώνει. Κοιτώντας με τα κουρασμένα καταγάλανα μάτια της, απάντησε: “Εάν εμφανιστώ ντυμένη, δεν θα δουλέψω”.
Η Τζούλια ήταν δεκαεφτά χρονών και έγκυος. Είχε έλθει στη Ρώμη από τη Ρουμανία όταν ήταν δεκατεσσάρων. Η διπλανή της, η Αλίσια, ήταν συνομήλικη και γεννημένη στην ίδια πόλη. Είχαν συνταξιδέψει με τη βοήθεια ενός άντρα που τους είχε υποσχεθεί δουλειά σε εστιατόριο. Στην πραγματικότητα, εδώ και τρία χρόνια δούλευαν σαν πόρνες στους δρόμους της Ρώμης. Ο “προστάτης” τους (προαγωγός) τις επιτηρούσε συνεχώς. Τη μέρα τις είχε κλειδωμένες σε ένα διαμέρισμα και το βράδυ τις έβγαζε στο δρόμο. Εάν τα κορίτσια δεν πήγαιναν με είκοσι πελάτες κάθε νύχτα, τα άφηνε νηστικά. Αυτή η “προστασία” με αποσβόλωνε. Κανείς δεν μπορούσε να πει από που προήλθε αυτή η λέξη, αλλά το να αποκαλείται ένας προαγωγός προστάτης είναι σα να αποκαλεί κανείς έναν άντρα που αγοράζει έφηβες για να κάνει σεξ “επίτροπο ανηλίκου”.
Η πορνεία στους δρόμους είναι νόμιμη στην Ιταλία και σε πολλές μεγάλες ιταλικές πόλεις υπάρχουν συγκεκριμένοι δρόμοι που στέκονται οι πόρνες περιμένοντας άντρες που έρχονται με τα αυτοκινητά τους και αγοράζουν σεξ. Στη Ρώμη, οι κυριότεροι δρόμοι της πορνείας είναι η Σαλάρια, η Λιτοριάνια και η Αππία οδός. Εκτός απ’ την πορνεία των δρόμων, υπάρχουν άπειρα μασατζίδικα, νάιτκλαμπ, διαμερίσματα - πορνεία και σπίτια - πορνεία που πουλούν παράνομα σεξ πίσω από τις κλειστές πόρτες. Πολλές πόρνες του δρόμου είναι θύματα του δουλεμπορίου, αλλά τα περισσότερα απ’ αυτές τις γυναίκες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε κλειστούς χώρους.
Τη νύχτα που συνάντησα την Τζούλια, συνάντησα και άλλες τριάντα πόρνες των δρόμων, εικοσιεφτά από τις οποίες ήταν κάτω των δεκαοχτώ ετών και άρα δούλευαν σαν πόρνες παράνομα. Καμμία δεν ήταν από την Ιταλία· ήταν από τη Ρουμανία, τη Ρωσία, τη Μολδαβία, την Αλβανία, την Πολωνία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, τη Λετονία και την Βουλγαρία. Η συνάντηση με έφηβες που πηγαίνουν με είκοσι άντρες τη βρδιά δεν ήταν εύκολη. Παρά το επάγγελμά τους, φαίνονταν κανονικά κορίτσια. Έτσι όπως στέκονταν μπροστά μου, μισόγυμνα παιδιά με σουτιέν και σορτς, το μυαλό μου δεν μπορούσε παρά να φαντάζεται αυτά τα κορίτσια να διασκεδάζουν αθώα σε ένα ολονύχτιο πάρτι. Συνάντησα αυτές τις πόρνες με τη βοήθεια μιας μκο ονόματι Parsec, στην οποία ο δήμος της Ρώμης επέτρεπε να στέλνει δικές της μονάδες στις περιοχές που σύχναζαν οι πόρνες για να προωθεί την ασφάλεια και την υγεία, παρέχοντας δωρεάν προφυλακτικά και δωρεάν αμβλώσεις. Οι “προστάτες” συνήθως επέτρεπαν την επαφή μ’ αυτές τις ομάδες και ενθάρρυναν τις κοπέλες να κάνουν αμβλώσεις δωρεάν, ώστε να αποφεύγουν τα έξοδα οι ίδιοι.
...
Όταν οι άντρες αγόραζαν τα κορίτσια, τα πήγαιναν στους γύρω δρομίσκους, όπου ολοκλήρωναν τη συναλλαγή μέσα στο αυτοκίνητο ή στους θάμνους. Ο ρυθμός της αγοραπωλησίας ήταν ταχύς. Αρκετές φορές, την ώρα που συνομιλούσαμε με μια ομάδα κοριτσιών, σταματούσαν από πίσω μας πολλά αυτοκίνητα και κόρναραν, σαν η όποια καθυστέρηση στη συναλλαγή να τους έκανε ν’ αργήσουν στο δείπνο τους. Στα πλαϊνά δρομάκια, είδα γηραλέους άντρες να οδηγούν έφηβες μέσα στους θάμνους και να εμφανίζονται μετά από δέκα ή δεκαπέντε λεπτά. Ηλικιωμένοι άντρες, νέοι άντρες, λιγδιασμένοι άντρες πάνω σε μοτοσυκλέτες, σενιαρισμένοι άντρες με bmw - όλοι έπιαναν τα χέρια παιδιών και τα βεβήλωναν. Η Γκαμπριέλα από τη Ρωσία μου είπε ότι δούλευε στους δρόμους εδώ και δύο μήνες, δηλαδή από τη στιγμή που είχε φτάσει εδώ, και ότι όλοι σχεδόν οι άντρες με τους οποίους είχε πάει είχαν αρνηθεί να φορέσουν προφυλακτικό.
...
Αργότερα, την ίδια νύχτα, ρώτησα τα μέλη της μονάδας δρόμου: "Δεν είναι παράνομο να εκπορνεύονται ανήλικες, ακόμη κι αν λένε πως το κάνουν με τη θέλησή τους”;
“Ναι”, απάντησαν.
“Γιατί, λοιπόν, η αστυνομία δεν βοηθά τα κορίτσια; Γιατί δεν διώκει τους προστάτες για μαστροπεία ανηλίκων;”
“Οι αστυνομικοί είναι οι βασικοί πελάτες” μου είπαν. “Τους βλέπουμε εδώ συχνά - πυκνά”.
Σε ένα καταφύγιο της βόρειας Ιταλίας, πήρα αρκετές καταθέσεις από θύματα σωματεμπορίας που αναγκάστηκαν να δουλέψουν στους δρόμους. Η ιστορία μιας γυναίκας άρχισε ύστερα από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, όταν η πρώην σοβιετική κεντρική τράπεζα μετέφερε όλες τις καταθέσεις από την τράπεζα του Κιέβου στην κεντρική τράπεζα της Ρωσίας, εξαφανίζοντας τις οικονομίες μιας ζωής χιλιάδων Ουκρανών. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κερδίσει χρήματα για την χρεωκοπημένη οικογένειά της, δέχτηκε να πάει στην Ιταλία για να εργαστεί σαν σερβιτόρα, όπως νόμιζε. Μιαν άλλη την μετέφεραν οι σωματέμποροι από τη Βουλγαρία στην Ιταλία μέσω της Τουρκίας υποσχόμενοι δουλειά μπέιμπι σίτερ στην Ιστανμπούλ. Ίσως η πιο θλιβερή ιστορία που άκουσα ήταν αυτή της νεαρής Ουκρανέζας, της Μπριγκίτε. Η Μπριγκίτε είχε πτυχίο νοσοκόμας, αλλά ο πενιχρός μισθός της των τριαντά πέντε δολαρίων τον μήνα δεν επαρκούσε για να τα βγάλει πέρα. Αυτή και οι φίλες της είδαν διαφημίσεις σε εφημερίδες που μιλούσαν για δουλειές στην Ιταλία και υπόσχονταν μηνιαίο μισθό τεσσάρων χιλιάδων δολαρίων.
Η Μπριγκίτε ήταν μια από τις αναρίθμητες Ανατολικοευρωπαίες που, ιδίως μετά την πτώση του κομμουνισμού, ξελογιάστηκαν από ρομαντικές ονειροφαντασίες, νομίζοντας ότι θα φτιάξουν γρήγορα τη ζωή τους, κερδίζοντας πολλά χρήματα, στη Δυτική Ευρώπη. Οι δουλέμποροι εκμεταλλεύονται πολύ ευκολα τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή... Την Μπριγκίτε τη μετέφεραν πρώτα στη Σερβία, όπου αναγκάστηκε να δουλέψει σαν πόρνη σε ένα νυχτερινό κέντρο. Ύστερα από λίγους μήνες, τη μετέφεραν στη νότια Ιταλία μέσω της Αλβανίας. Στη νότια Ιταλία έφτασε με ταχύπλοο σκάφος, διασχίζοντας την Αδριατική. Άνθρωποι του δικτύου σωματεμπορίας την παρέλαβαν στην ακτή και την οδήγησαν μαζί με αρκετές άλλες κοπέλες στη βόρεια Ιταλία, όπου πουλήθηκε σε έναν προστάτη. Όπως στη Σαλάρια, έτσι και στους δρόμους κοντά στη Βενετία και στο Μέστρε, ήταν εκτεθειμένες στον παγωμένο αέρα και στο κρύο.
“Ο δρόμος είναι κόλαση” εξήγησε η Μπριγκίτε. “Ο δρόμος με κατέστρεψε. Ήμουν συνεχώς μεθυσμένη, μισοντυμένη μέσα στον χειμωνιάτικο καιρό. Ο προστάτης με χτυπούσε συνέχεια. Και οι πελάτες με χτυπούσαν. Μίσησα τον εαυτό μου στον δρόμο”.
Ο προστάτης έπαιρνε τα περισσότερα χρήματα της Μπριγκίτε, έστελνε όμως μικρά ποσά στην οικογένειά της στην Ουκρανία. Έτσι η Μπριγκίτε πέρασε αρκετά χρόνια στη σκλαβιά της πορνείας, επειδή οι γονείς της ζητούσαν να τους στέλνει χρήματα, χωρίς να ξέρουν πως τα βγάζει. Η Μπριγκίτε ήταν εκείνη που μου είπε ότι αισθανόταν σαν “κερματοδέκτης” για την οικογένειά της.
Ύστερα από αρκετά χρόνια που δούλεψε στο δρόμο σαν πόρνη, εθελοντές από μια μκο, την Tamper, βρήκαν την Μπριγκίτε σε ένα δρομάκι λιπόθυμη, γεμάτη αίματα και εντελώς γυμνή. Υπέφερε από αρκετά σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και είχε υποστεί σοβαρή ψυχική βλάβη. Μήνες αργότερα, όταν διηγιόταν την ιστορία της, τα όνειρά της ήταν τόσο φωτεινά όσο ενός παιδιού.
“Το μόνο που θέλω είναι να γίνω ένας κανονικός άνθρωπος”, είπε. “Ονειρεύομαι έναν σύζυγο που να με αγαπάει, παιδιά κι ένα μικρό σπίτι”.

από ξηράς, αέρος και θαλάσσης

Η πολυπλοκότητα της διακίνησης εργαζόμενων σκλάβων από την Ανατολική στη Δυτική Ευρώπη υπερβαίνει κάθε σύγκριση. Η περιπέτεια μιας δεκαοχτάχρονης κοπέλας, της Τατιάνας, αποτελεί το κατ’ εξοχήν παράδειγμα των περίπλοκων και άκρως τελειοποιημένων μεθόδων διακίνησης των ανθρώπων σ’ όλη την Ευρώπη... Η Τατιάνα είχε δραπετεύσει από τη σκλαβιά της πορνείας μόλις δύο μήνες πριν συναντηθούμε και αφού είχε εργαστεί δύο χρόνια σαν πόρνη - σκλάβα. Αποστεωμένη, με μεγάλη νευρικότητα και δύσθυμη, εξήγησε ότι η περιπέτειά άρχισε όταν στάθηκε αδύνατον να βρει δουλειά στο χωριό της, κοντά στο Κισινάου της Μολδαβίας, για να ζήσει η ίδια και η μητέρα της.
“Ο πατέρας μου είχε πεθάνει από καρκίνο όταν ήμουν δέκα χρονών, και η μητέρα μου είχε πρόβλημα με τα οστά της, δεν μπορούσε να δουλέψει” είπε.
Μια μέρα η Τατιάνα απάντησε σε διαφήμιση δημοσιευμένη στην εφημερίδα Makler, που μιλούσε για δουλειά οικιακής βοηθού στην Ιταλία.
“Όταν έφυγα από το σπίτι μαζί με τους μεσάζοντες, με βίασαν και με άφησαν νηστική επί μέρες. Με ανάγκασαν να ουρώ επάνω μου”.
Όπως με την Μπριγκίτε, ο πρώτος σταθμός της Τατιάνας ήταν η Σερβία, όπου την ανάγκαζαν να ξεγυμνώνεται μπροστά σε πιθανούς αγοραστές που εξέταζαν τα γεννητικά της όργανα για πιθανές σεξουαλικώς μεταδιδόμενες αρρώστιες, το σώμα της για τυχόν δυσμορφίες και το στόμα της για να εξακριβώσουν αν είχε όλα της τα δόντια. Όπως κάθε καλοθρεμμένο ζώο, ήταν έπαθλο για τους Αλβανούς σωματέμπορους, που επέτειναν τον εξευτελισμό της επιθεώρησης δοκιμάζοντας την αξίας της ως σκλάβας του σεξ. Από τη Σερβία, οι αγοραστές της την πήγαν στην Αλβανία, όπου πουλήθηκε για δεύτερη φορά. Από την Αλβανία, οι νέοι αγοραστές την οδήγησαν στην Ελλάδα, απ’ όπου την έβαλαν σε ένα φέρι μπόουτ με προορισμό τη νότια Ιταλία. Εκεί την παρέλαβαν Αλβανοί, την έβαλαν στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου τους και την πήγαν κατευθείαν στο Μιλάνο, όπου την πούλησαν σε ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου. Η Τατιάνα έμενε στο μίσω μέρος του κέντρου μαζί με άλλα κορίτσια, με τα οποία μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο και μια τουαλέτα.
“Η μουσική άρχισε στις οκτώ” μου είπε. “Κάθε βράδυ έρχονταν άντρες. Πήγαινα με πάρα πολλούς”.
Ο ιδιοκτήτης του κέντρου είπε στην Τατιάνα ότι του χρωστούσε τέσσερεις χιλιάδες ευρώ. Ήταν το κόστος της αγοράς της. Θα επέστρεφε στη Μολδαβία, αφού θα είχε ξαπλώσει με τετρακόσιους άντρες. Το έκανε πριν περάσουν δύο μήνες, καθαρίζοντας σχεδόν δώδεκα χλιάδες ευρώ για τον ιδιοκτήτη της και τίποτα για τον εαυτό της. Ο ιδιοκτήτης δεν την ελευθέρωσε. Αντίθετα, την πούλησε σε έναν προστάτη που την ανάγκασε να δουλεύει στους δρόμους. Λίγες ημέρες αργότερα, προσπάθησε να το σκάσει, αλλά αφού δεν είχε χρήματα, διαβατήριο και δεν γνώριζε λέξη ιταλικά, οι άντρες του προστάτη τη βρήκαν και την κλείδωσαν σ’ ένα διαμέρισμα όπου την βασάνιζαν για αρκετές ημέρες.
Η Τατιάνα άρχισε ξανά να δουλεύει και δεν επιχείρησε να δραπετεύσει. Όπως οι περισσότερες σκάβες του σεξ, έπεσε στην αφασία του αλκοόλ και των ναρκωτικών. “Όταν αρνιόμουν να πιω, ο προστάτης με πότιζε με ηρεμιστικά για ζώα”, μου είπε. Τελικά, η Τατιάνα έμαθε κουτσά - στραβά τα ιταλικά και πληροφορήθηκε για το καταφύγιο από μια άλλη πόρνη. Έπασχε από σύφιλη και είχε δύο σπασμένα δάκτηλα, όταν έφτασε εκεί. Η μήτρα της είχε υποστεί μεγάλη ζημιά, που την καθιστούσε ανίκανη να κυοφορήσει. Έπασχε επίσης από εφιάλτες, παραισθήσεις και απώλεια μνήμης. Η ιταλική κυβέρνηση θα της έδινε άδεια παραμονής, θα της παρείχε επίσης ιατρική φροντίδα και ιατρική υποστήριξη, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπέγραφε μια συμφωνία με την οποία δεσμευόταν να καταθέσει εναντίον του προστάτη της και του ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου· ο πρώτος δεν είχε βρεθεί ακόμη και εναντίον του δεύτερου δεν είχαν διατυπωθεί κατηγορίες.
“Δεν θέλω να καταθέσω σ’ αυτές τις δίκες”, μου είπε η Τατιάνα. “Ο προστάτης έχει πει πως θα με σκοτώσει. Γνωρίζει το χωριό μου στη Μολδαβία. Φοβάμαι για τη μητέρα μου. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου”.
...
... Η τιμή μιας σεξουαλικής πράξης στην Ιταλία έχει μειωθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Σε ένα καφενείο της Ρώμης, η Ιταλίδα ειδική στη σωματεμπορία Πάολα Μοντσίνι εξήγησε ότι οι τιμές του σεξ στην Ιταλία έπεσαν κατά 50% ως άμεσο αποτέλεσμα της μαζικής “εισροής” φθηνών Νιγηριανών και Ανατολικο-ευρωπαίων σκλάβων γυναικών. Λόγω αυτής της μείωσης των τιμών, μου είπε η Μοντσίνι, “γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο στοιχεία της ιταλικής κουλτούρας η συχνή επίσκεψη στα πορνεία”.
Από την Ιταλία, τα θύματα μεταφέρονται από τους σωματέμπορους σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Εκτός από τα θύματα της σωματεμπορίας, οι προερχόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη διακινούνται λαθραία για να προμηθεύσουν εργατικά χέρια στις οικοδομές σ’ όλη την Ευρώπη, παιδιά διακινούνται για τα δίκτυα επαιτείας και μικροκλοπών, για οικιακή εργασία και για τα εργατικά κάτεργα. Μια πιο πρόσφατη τάση, σύμφωνα με την Ντανιέλα Μάνου, ειδική που με δίδαξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τα της σωματεμπορίας στην Ιταλία, είναι η σωματεμπορία ανηλίκων από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Μολδαβία για αφαίρεση και εμπορία οργάνων. Ελάχιστα είναι γνωστά γι’ αυτό, πλην του γεγονότος ότι, σε κάποιο βαθμό, ιταλικά νοσοκομεία εμπλέκονται σε εγκλήματα κατά τα οποία δολοφονούνται παιδιά για να αφαιρεθούν τα εσωτερικά τους όργανα και να μεταμοσχευθούν σε ασθενείς Ιταλούς.

Έντο και juju

“She good makin’ suck, mistah man. She good, twenty euros”. (Αυτή κάνει καλή πίπα, κύριε. Αυτή καλή, είκοσι ευρώ). Αυτή είναι η μισοαγγλική διάλεκτος που χρησιμοποιούν οι Νιγηριανές πόρνες στο Κόρσο Μάσιμο Ντ’ Ατσέλιο στο Τορίνο, κοντά στο καταπράσινο Πάρκο ντελ Βαλεντίνο που αγκαλιάζει την όχθη του Πάδου. Στην Ιταλία υπάρχουν περισσότερες Νιγηριανές σκλάβες του σεξ σε σχέση με άλλες εθνικότητες. Στο Τορίνο, οι Νιγηριανές κάνουν πιάτσα στο Κόρσο Μάσιμο Ντ’ Ατσέλιο, ενώ οι Ανατολικο-ευρωπαίες στην κοντινή Βία Ορμέα. Οι οργανωμένες εγκληματικές ομάδες που δρουν στο Τορίνο έχουν κάνει αυτή τη γεωγραφική διευθέτηση για να αποφύγουν τον άμεσο ανταγωνισμό, να εξασφαλίσουν επαρκή χώρο εργασίας για τις αιχμάλωτές τους, και να γνωρίζουν οι πελάτες που ακριβώς θα βρουν αυτό που θέλουν.
...
Η δυναμική της νιγηριανής σωματεμπορίας είναι η πιο ξεχωριστή, συγκρινόμενη με οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα απ’ αυτές που συνάντησα. Σύμφωνα με τη Ροσάνα Παραντίσο, διευθύντρια της οργανώσης Τamper στο Τορίνο, η σωματεμπορία Νιγηριανών στην Ιταλία διευκολύνθηκε αρχικά από τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών στη δεκαετία του 1970, όταν οι ιταλικές πετρελαϊκές εταιρείες κατέβηκαν στη Νιγηρία για να αρπάξουν το δικό τους κομμάτι λείας. Ο εμφύλιος πόλεμος που γινόταν εκείνη την περίοδο είχε σαν αποτλεέσμα τον θάνατο ενός εκατομμυρίου Νιγηριανών και την εκτόπιση εκατομμυρίων άλλων. Σήμερα, η Νιγηρία είναι μια αό τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, με κατά κεφαλήν εισόδημα 1.154 δολάρια, ξέφρενο πληθωρισμό και ογκώδες φορτίο χρέους προς το δντ, που αποστραγγίζει τα κρατικά ταμεία σε βάρος των κοινωνικών υπηρεσιών. Οι Νιγηριανοί, σε ποσοστό πάνω από το 90%, αποκτούν με πολύ κόπο τα μέσα μιας άθλιας επιβίωσης με κάτω από δύο δολάρια την ημέρα. Πείνα, πόλεμος και aids καταδικάζουν τον μέσο Νιγηριανό σε μια ζωή που διαρκεί μόνο σαραντα τρία χρόνια, ένα απ’ τα χαμηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο. Έτσι, η σωματεμπορία Νιγηριανών γυναικών είναι ανθούσα επιχείρηση. Δεν υπάρχει σχεδόν δίοδος διαφυγής και τα θύματα πουλιούνται στην Ιταλία, σε ντόπιες “μαντάμ”, οι οποίες εκμεταλλεύονται είκοσι σκλάβες η καθεμιά. Πάνω από το 80% των Νιγηριανών γυναικών - θυμάτων σωματεμπορίας στην Ιταλία ανήκουν σε μια και μοναδική εθνότητα, του Έντο, που ζει στην κεντρική και νότια περιοχή της Νιγηρίας, όπου εξακολουθεί να μαίνεται η διεθνή σύγκρουση για το πετρέλαιο. Παραδόξως, οι Έντο είναι μια από τις πιο συντηρητικές εθνότητες στη Νιγηρία. Η πορνεία απαγορεύεται αυστηρά, κι αν μια παντρεμένη την αγγίξει έστω άλλος άντρας εκτός του συζύγου της, υποχρεούται να αναφέρει αυτή την προσβολή στον σύζυγό της και αυτός υποχρεούται να εξασφαλίσει ότι η σύζυγος θα υποβληθεί στις ειδικές τελετές κάθαρσης.
Tο ταξίδι μιας γυναίκας Έντο στην Ιταλία είναι μακρύ και επικίνδυνο και συνεπάγεται τελετές που εμπεριέχουν ελέγχους πολύ πιο ισχυρούς απ’ αυτούς που συνήθως χρησιμοποιούν οι δουλέμποροι. Το ταξίδι αρχίζει με έναν συλλέκτη, έναν στρατολόγο στη Νιγηρία, που συνήθως γνωρίζει την οικογένεια της γυναίκας. Ο στρατολόγος περιγράφει μια πολύ ευχάριστη εικόνα της ζωής στην Ιταλία και υπόσχεται υψηλό εισόδημα. Εάν η γυναίκα συμφωνήσει, στέλνεται σε έναν σωματέμπορο που κανονίζει το ταξίδι, μια κοπιαστική δια ξηράς διαδρομή με προορισμό το Μαρόκο, μέσω του Νίγηρα και της Αλγερίας. Από το Μαρόκο οι γυναίκες περνούν με πλοία το στενό του Γιβλαρτάρ και φτάνουν στην Ισπανία. Από εκεί μεταφέρονται στην Ιταλία με τρένα ή αεροπλάνα. Ορισμένες ταξιδεύουν στην Τυνησία και παίρνουν το καράβι κατευθείαν για τη Σικελία. Ελάχιστες μεταφέρονται αεροπορικώς από το Λάγος.
...

πληγωμένη καρδιά, βρες ένα φίλο

Στην Ιταλία βρίσκει κανείς πολύ εύκολα στους δρόμους πόρνες όλων των εθνικοτήτων. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη προσπάθεια για να βρεις σκλάβες σε διαμερίσματα. Τα κρυφά πορνεία είναι αυτά που λειτουργούν σε διαμερίσματα, σε νυχτερινά μαγαζιά, σε μασατζίδικα και σε σπίτια... Η έρευνά μου ξεκίνησε στη Βόρεια Ιταλία με τη βοήθεια της εφημερίδας και μιας φίλης μου, της Ντανιέλα Μάνου, η οποία μου υπέδειξε ότι τα τμήματα των εφημερίδων που έφεραν τον τίτλο “Πληγωμένη Καρδιά” ή “Βρες ένα φίλο” ήταν ο καλύτερος τρόπος για να βρω σκλάβες σεξουαλικής εκμετάλλευσης.... Η Ντανιέλα μου έδειξε ποιές ήταν οι κωδικές λέξεις σε διαφημίσεις του τύπου “Η όμορφη Σούζι, 20 ετών, μόλις έφτασε και είναι γλυκειά και σέξι”. Το “μόλις έφτασε” σχεδόν πάντα σημαίνει θύμα διεθνικής σωματεμπορίας και το “λειτουργία καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας” σήμαινε ότι υπήρχαν πολλές κοπέλλες σε ένα διαμέρισμα - πορνείο.
...

(από το Sex Trafficking, inside the business of modern slavery, εκδ. Ασβός)

Ευτυχώς, αυτά “δεν μας αφορούν”...
Και τώρα μια διπλή ερώτηση:
- υπάρχει κανένας που θα προτιμούσε να του κλέψει μια “ξένη” το πορτοφόλι με 50 ευρώ, εάν τέτοιο ήταν για τον ίδιο το “κόστος” της δικιάς της σχετικής ελευθερίας, αντί να ανοίγει τα πόδια της σκλαβωμένη και χιλιοσημαδεμένη; ‘Η
- σε κάθε περίπτωση “δεν με ενδιαφέρει η ιστορία σου, είναι δικό σου πρόβλημα”, οπότε το ραδιόφωνο στο ι.χ. είναι πολυτιμότερο απ’ τα πλαστά χαρτιά που θα επιτρέψουν σε κάποιον φυλακισμένο (στο ελλαδιστάν, για παράδειγμα) να διαφύγει;