μια εποχή στην κόλαση

Προκειμένου να πετύχει κανείς μέσα στον κόσμο, κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί πως ήδη έχει πετύχει.

Όλοι για τη μνήμη τους παραπονιούνται· κανένας για την κρίση του.

Αρέσει στους γέροντες να δίνουν συμβουλές, για να παρηγοριούνται που πλέον δεν μπορούν το κακό παράδειγμα να δίνουν.

Λογικός δεν είν’ αυτός που πέφτει πάνω στη γνώση κατά τύχη, αλλά εκείνος που την αναγνωρίζει, τη διακρίνει, την εκτιμά και την απολαμβάνει.

Η πιο περίτεχνη απ’ όλες τις δολιότητες είναι το να προσποιούμαστε πειστικά πως πέφτουμε στις παγίδες που μας στήνουν· ποτέ δεν εξαπατάται τόσο εύκολα κανεις, όσο όταν επιδιώκει τον άλλο να εξαπατήσει.

Ο πιο σίγουρος τρόπος να μας τη φέρουν είναι να πιστεύουμε πως είμαστε πιο πονηροί απ’ τους άλλους.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα είχαν ποτέ τους ερωτευτεί αν δεν είχαν ακούσει να γίνεται λόγος περί έρωτος.

Η κολακεία είναι ένα νόμισμα κίβδηλο, που βρίσκεται σε κυκλοφορία μονάχα χάρη στη ματαιοδοξία μας.

Ένας φίλος αληθινός είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα τ’ αγαθά· είναι, επίσης, εκείνο που λιγότερο σκεφτόμαστε ν’ αποκτήσουμε.

Η διατήρηση της υγείας με αυστηρή εγκράτεια είναι αρρώστια πληκτικότατη.

Συγχωρούμε εύκολα τους φίλους μας εφόσον τα ελαττώματά τους δεν μας αφορούν.

Ορισμένες φορές δυστυχούμε λιγότερο όταν μας εξαπατά κάποιος που αγαπάμε, παρά όταν μας αποκαλύπτει μιαν αλήθεια.

La Rochefoucauld
Αξιώματα – 1664