“Σία κι αράξαμε!..”

Χμμμμ... Να ένα παράδειγμα ανθελληνικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού...

ελληνική φτωχολογιά 
(για σένα κάθε μου τραγούδι...)

Δεν υπάρχουν πλούσιοι στην ελλάδα, τέτοιοι που να πρέπει να γίνουν (και να ξαναγίνουν και να ξαναγίνουν) στόχος διαμαρτυριών εν μέσω κρίσης. Και δεν υπάρχουν επειδή οι αναπαραστάσεις περί κρίσης είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τα δικά τους και όσων θέλουν να τους μοιάσουν. Που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελληνικά, ντόπια, συμφέροντα που ωφελούνται απ’ την διαχείριση της κρίσης.
Φυσικά καμιά αλήθεια δεν είναι αναμφισβήτητη - δυστυχώς. Ούτε καν οι αλήθειες που εμπνέουν την “αγανάκτιση” των ελλήνων κατά των “μνημονίων”. Προσέξτε, για παράδειγμα, το παρακάτω.

Χαίρεται να μιλάει για τέχνη, λέει η εκπρόσωπος του μεγαλύτερου έλληνα μεγιστάνα του εφοπλισμού. Θα ήθελε να μιλήσει για την συλλογή του και την αγορά της τέχνης, ή για την αγάπη του σε γερμανούς ζωγράφους, όπως ο Neo Rauch ή ο Otto Dix, του οποίου έχει διάφορες δουλειές. Θα μπορούσε επίσης να πει πολλά για έναν πίνακα του Botero, που τον αγόρασε πρόσφατα έναντι 330.000 ευρώ.
Ο Γιώργος Οικονόμου, πάντως, δεν θα επιθυμούσε να μιλήσει για την χώρα του. “Με χαρά να σας απαντήσει σε ερωτήσεις για την τέχνη” επαναλαμβάνει η εκπρόσωπός του. Στέκεται φορώντας χρυσόχρωμα σανδάλια στην είσιοδο της βίλας στο Μαρούσι. Πίσω της είναι ο δισεκατομυριούχος εργοδότης της, με ένα ροζ μπλουζάκι και χακί παντελόνι, μασουλώντας ένα hors d’oeuvre που πήρε από έναν δίσκο.
Μόνο λίγοι εκλεκτοί έχουν πάρει την πρόσκληση να δουν την έκθεση των “Ομιλουσών Κεφαλών”. Ο Οικονόμου πρόκειται να δείξει ένα μεγάλο μέρος της συλλογής του, για πρώτη φορά, απόψε. Στη γύρα ο Οικονόμου εξηγεί την άποψή του για την τέχνη, και ότι είναι γι’ αυτό περισσότερα πράγματα από σκέτη επένδυση. Η συλλογή του, επιμένει, σημαίνει πολλά γι’ αυτόν, και ελπίζει ότι θα την μεγαλώσει.
Ο μικρός παράδεισος του Οικονόμου είναι καλά φυλασσόμενος. Υπάρχει ένας αριθμός φρουρών γύρω, και αυτοί που μπαίνουν στην γκαλερί πρώτα παιρνούν από μια πόρτα ασφαλείας, εξοπλισμένη με ανιχνευτή δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Καθισμένη σε ένα πολυτελές σεντάν μάρκας Μερσέντες με το air condition στο φουλ, μετά το τέλος της εκδήλωσης, η Αλεξάνδρα, κόρη του Οικονόμου, λέει ότι η χώρα της δεν είναι ασφαλής όπως παλιά, και ότι τώρα χρησιμοποιεί ταξί για τις μετακινήσεις της απ’ τον φόβο μήπως πέσει θύμα επίθεσης. Ναι, ακόμα και οι πλούσιοι έλληνες έχουν τις έγνοιες τους.
...
Τα μέλη της ανώτερης τάξης στην ελλάδα εξακολουθούν να αξιοποιούν όλες τις νομικές “τρύπες” που τους προσφέρει η κυβέρνηση. Πράγματι, η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να τους διευκολύνει: εδώ και ένα χρόνο η κυβέρνηση λέει ότι βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την ελβετία, με σκοπό να τελειώσει η φοροαποφυγή. Και πως “όπου να ‘ναι η συμφωνία θα κλείσει”. Αλλά τίποτα δεν έχει γίνει ως τώρα.
Οι προνομιούχοι δεν ανησυχούν καν να κρύψουν τον πλούτο τους απ’ την δημόσια θέα. Στις πλούσιες γειτονιές - είτε είναι η Κηφισιά είτε είναι η Γλυφάδα - μετακινούνται πάντα με τις Porsche Cayennes τους, και οι τσάντες Hermes φιγουράρουν πάντα στα τραπέζια των cafe. Φίρμες όπως η Gucci, η Balenciaga και η Dior έχουν πάντα τα μαγαζιά τους στην ελληνική πρωτεύουσα.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να πληρώσει πλέον τα χρέη της, και χρωστάει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις σχεδόν 9 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλά ακόμα και σήμερα, τρία χρόνια σε κρίση, συνεχίζει να εξαιρεί τις εμπορικές ναυτιλιακές εταιρείες, που αποτελούν τον πιο κερδοφόρο βιομηχανικό τομέα της χώρας, από κάθε φορολόγηση. Αυτές οι προσφορές προς τους πλούσιους απλά μεγαλώνουν τα βάρη στις πλάτες των φτωχών.
Η ευρωπαϊκή επιτροπή για τον ανταγωνισμό ανακάλυψε πρόσφατα 57 περιπτώσεις φορολογικής αμνηστίας που αφορούσαν μόνο έλληνες εφοπλιστές και, θορυβημένη, έστειλε σχετική έγγραφη ερώτηση στην Αθήνα.

Ο Λέων Πατίστας, 36 χρονών, ιδιοκτήτης μιας ναυτιλιακής εταιρείας, είναι ένας απ’ τους ωφελημένους αυτών των εξαιρέσεων. Στο γραφείο του κρέμονται πορτραίτα των παπούδων του και φωτογραφίες από τάνκερ. Η εταιρεία του Πατίστα λέγεται Atlas Maritime, και έχει 6 πετρελαιοφόρα τάνκερ ενώ ένα έβδομο κατασκευάζεται σε ναυπηγεία της Σαγκάης. Ο ελληνικός εμπορικός στόλος, λέει ο Πατίστας, είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Και θεωρεί ότι η φοροαπαλλαγή που απολαμβάνει είναι αναγκαιότητα και όχι προνόμιο. “Η ναυτιλία δίνει 400.000 θέσεις εργασίας στα ελληνικά ναυπηγεία” [1] λέει, “και θα μπορούσε να το κάνει οπουδήποτε αλλού”.
Δεν θα έπρεπε όμως η ναυτιλιακή βιομηχανία να δίξει την αλληλεγγύη της στο κράτος αντί να απειλεί ότι θα μετακομίζει με το πρώτο σημάδι φορολόγησης;
Το κράτος δεν προσφέρει καμία ασφάλεια λέει ο Πατίστας, ούτε στους επενδυτές ούτε στους επιχειρηματίες ούτε σ’ αυτόν. Λέει ότι ο κόσμος στην ελλάδα κατηγορεί το κεφάλαιο για τα πάντα, και όχι τα παντοδύναμα συνδικάτα που στην πράξη καταστρέφουν τις θέσεις εργασίας με τις εξωπραγματικές απαιτήσεις τους αντί να τις διατηρούν.
Τα ελληνόκτητα πλοία μεταφέρουν το 20% των φορτίων που μεταφέρονται δια θαλάσσης, αν και συνήθως χρησιμοποιούν τις σημαίες άλλων κρατών. Έτσι, ο μεγαλύτερος εμπορικός στόλος του κόσμου συμβάλλει ελάχιστα στα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, κι ούτε καν τα κέρδη του δεν φορολογούνται. Στην πράξη μάλιστα οι ναυτιλιακές εταιρείες δεν φορολογούνται ούτε καν για δραστηριότητές τους που δεν έχουν καμία σχέση με την μεταφορά φορτίων.
Ο Πατίστας και η συζυγός του, ένα γνωστό μοντέλο και παρουσιάστρια της τηλεόρασης, πρόσφατα απέκτησαν έναν γυιό. Πριν ένα χρόνο οι δυό τους επέτρεπαν σε φωτογράφους να τους αποθανατίζουν στο σπίτι τους για διάφορα περιοδικά κουτσομπολιού. Τώρα έχουν σταματήσει. “Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί” λέει ο Πατίστας. “Πολλοί άνθρωποι είναι ζημιάρηδες”. Όταν τον ρωτάω τι είναι αυτό που τον κρατάει στην ελλάδα, απαντάει “αγαπάω την πατρίδα μου”.

Ενώ η ελλάδα έχει δημόσιο χρέος κοντά στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, πολίτες της έχουν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία που έχουν παραπάνω από διπλάσια αξία. Σύμφωνα με την ανεξάρτητη στατιστική αρχή (ελστατ) το 20% των πλουσιότερων ελλήνων βγάζει έξι φορές περισσότερα χρήματα απ’ το 20% των πιο φτωχών. [2]
Η οικογένεια του Πατίστα κατάγεται απ’ τις Οινούσσες, ένα μικρό νησί στο βόρειο Αιγαίο ανάμεσα στη Χίο και τις τουρκικές ακτές. Κάμποσοι ακόμα εφοπλιστές κατάγονται απ’ το ίδιο μέρος, κι ανάμεσά τους η Έλλη Πατέρα. Ανήκει κι αυτή σ’ εκείνους τους έλληνες που έχουν τα πάντα - και τα είχαν πάντα.
Πριν μια δεκαετία η Πατέρα ξεκίνησε την δική της επιχείρηση, σην αγορά ακινήτων, απλά και μόνο επειδή βαρέθηκε να είναι μια σκέτη κληρονόμος. Εστίασε στο άμεσο περιβάλλον της: ακίνητα στις ακριβές περιοχές της βόρειας Αθήνας, βίλες κρυμμένες πίσω από ψηλούς φράκτες και συγκροτήματα μπαγκαλόους.
Αυτόν τον καιρό η 47χρονη Πατέρα βρίσκεται στη Μύκονο. Η κρίση δεν έφτασε ποτέ σ’ αυτό το νησί, ένα αγαπημένο καταφύγιο του jet set. Όποιος θέλει μπορεί εδώ να αγοράσει κοσμήματα Chanel ή να απολαύσει ένα μπουκάλι σαμπάνια Armand de Brignac, στο beach bar Nammos, έναντι μόνο 120.000 ευρώ.
Η Πατέρα λέει ότι η χώρα της παιδεύεται απ’ τα ίδια προβλήματα που έχει η δουλειά της. Τα πράγματα ξέφυγαν απ’ το μέτρο. Πριν το 2009 λέει, ένα πράγμα μόνο είχε σημασία: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Κάθε σπίτι με κήπο ξαφνικά κόστιζε 5 εκατομμύρια ευρώ λέει και: “Όλοι ήθελαν να αγοράσουν. Όσο πιο ακριβά τόσο το καλύτερο”.
Αλλά τώρα, λέει η Πατέρα, η αγορά ακινήτων έχει στεγνώσει. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να πουλάνε σε τιμές προ κρίσης, ζητώντας για παράδειγμα 30 εκατομμύρια ευρώ για ένα σπίτι που δεν αξίζει ούτε τα μισά. Όμως δεν υπάρχουν πλέον αγοραστές. “Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τις αιτίες” λέει. “Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η κρίση είναι απλά μια διαβολική και βλακώδης ιδέα των ευρωπαίων”.
Το background της Πατέρα ασφαλώς της επιτρέπει να είναι λογική. Οι άνθρωποι που έχουν αρκετά λεφτά δεν αναζητούν θεωρίες συνωμοσίες. Αλλά τι κάνουν αυτοί οι πλούσιοι για την χώρα τους;
...
Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι γόνος της οικογένειας με την μεγαλύτερη ίσως επιρροή στην ελλάδα. Έχει δημιουργήσει έναν κήπο σε ένα απ’ τα πιο φτωχά μέρη της Αθήνας. Ο Κόκκαλης είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού Πειραιά, στην οποία ιδιοκτήτης ήταν ο πατέρας του. Κάποτε οδηγούσε ακριβά σπορ αυτοκίνητα, αλλά τώρα προτιμάει ένα Golf. Ο Κόκκαλης λέει ότι η κρίση του άνοιξε τα μάτια και τον πολιτικοποίησε. Λέει επίσης ότι ξέρει τα προβλήματα της πατρίδας του. Για παράδειγμα, λέει ότι έπρεπε να περιμένει 6 μήνες για να πάρει την άδεια να εγκαταστήσει ένα μπαρ και ένα ψυγείο στον κήπο του.
Όταν τον ρωτάω κατά πόσο αυτή ακριβώς η κυβερνητική αδράνεια ήταν που επέτρεψε στην οικογένειά του να πλουτίσει, ο Κόκκαλης σηκώνει τους ώμους του. Το κράτος πρέπει να γίνει πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό λέει.
Έχει βγάλει λεφτά στο εξωτερικό; “Σίγουρα όχι όλα” απαντάει. Το λέει σαν αστείο. Λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για το ότι γεννήθηκε πλούσιος. Όμως αυτός ο λαχανόκηπος είναι δικό του έργο. Εδώ δείχνει σε σχολικές τάξεις πως καλλιεργείται η μέντα και η ρίγανη. Έχει επίσης άλογα στο κτήμα αυτό.
Το εισητήριο για την είσοδο είναι 4 ευρώ, πολύ παραπάνω απ’ όσο θα μπορούσαν να πληρώσουν τα παιδιά του σχολείου. Έτσι ο Κόκκαλης σκέφτεται να το κατεβάσει στα 2 ευρώ. Όταν τον ρωτάω γιατί να μην είναι ελεύθερη η είσοδος απαντάει: “Θέλουμε αυτό το σχέδιο να είναι αυτάρκες οικονομικά”.
Η οικογένειά του είναι μια απ’ τις πλουσιότερες της χώρας. Ο πατέρας του, Σωκράτης, είναι ιδρυτής της Intracom, ενός πολυεθνικού ομίλου νέων τεχνολογιών. Χρηματοδοτεί μια πλήρη βιβλιοθήκη στο πανεπιστήμιο του Harvard, και ένα πρόγραμμα για τη νοτιοανατολική και την κεντρική - ανατολική ευρώπη στο Kennedy School of Goverηment του ίδιου πανεπιστημίου. Ο γυιός του Πέτρος λέει ότι τώρα η οικογένεια πρέπει να φροντίσει ώστε οι 10.500 άνθρωποι που δουλεύουν στην αυτοκρατορία του Κόκκαλη στην ελλάδα να μην χάσουν τη δουλειά τους. Είναι σημαντικό τονίζει.
Απ’ την μεριά του ο Γιώργος Οικονόμου, ο δισεκατομμυριούχος εφοπλιστής και συλλέκτης έργων τέχνης, δεν θέλει καν να απαντήσει στην ερώτηση τι κάνει για την πατρίδα του. Η εκπρόσωπός του έχει να πει μόνο ότι “δεν υπάρχουν δηλώσεις γι’ αυτό το θέμα”.

Απ’ τον τρόπο της προσέγγισης (υποθέτουμε ότι) καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν είναι άρθρο της “αυγής”, του “πριν” ή του “δρόμου της αριστεράς”. Ποιανού είναι όμως; Ποιός πάει γυρεύοντας, ντε και καλά, να υποδείξει ότι υπάρχουν πλούσιοι στην ελλάδα, που καλοπερνάνε, είτε μαζεύοντας έργα τέχνης, είτε θεραπεύοντας τις κακές συνήθειές τους, είτε σπάζοντας την βαρεμάρα τους με μπίζνες; Και μάλιστα γράφοντας ένα άρθρο με τίτλο “Απαίσιοι Πολίτες”: η ζωή του ένα τοις εκατό της ελλάδας - ε;
Λοιπόν: είναι απ’ την ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού καθεστωτικού spiegel, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη. Μάλιστα! Οι παλιογερμαναράδες επιμένουν ότι οι πλούσιοι έλληνες (εστιάζουν εν προκειμένω στους εφοπλιστές, αλλά δεν είναι μόνον αυτοί) όχι μόνο υπάρχουν αλλά περνάνε “ζωή και κότα”.
Αλλά ποιός τα τρώει αυτά τα παραμύθια; Να τσακιστούν να πληρώσουν τις αποζημιώσεις απ’ τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι παλιογερμανοί αντί να δείχνουν τους ανύπαρκτους (ή, αλλιώς, αξιοζήλευτους) έλληνες πατριώτες businessmen! (Γιατί απ’ τους έλληνες συνεργάτες των ναζί και μετά των άγγλων και των αμερικάνων, τους μαυραγορίτες, τους ταγματασφαλίτες, τους ρουφιάνους και τους τσάτσους εκείνης της εποχής και, κυρίως, τους λαμπρούς και πετυχημένους απογόνους τους, κανείς δεν πρόκειται να ζητήσει τίποτα...)
Δείτε τώρα την σύμπτωση - ή, πιο σωστά, την ιστορική συνέχεια στο πως καταγράφεται η ταξική (μας ξέφυγε! πιπέρι στο στόμα μας!!!) διαστρώματωση στην ελλάδα από “τρίτους”:

...
Απ’ ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμμιά άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνεχώς ξένη βοήθια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει διαρκώς τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη της επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.
Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος από αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους σε ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί.
...
Θυμάμαι ένα από τα πιο επίσημα γεύματα, ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του, των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, γαρνιρισμένα περίφημα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις χαρές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο γέυμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομακτική.
...

Ποιός υποστηρίζει τέτοια πράγματα και πότε; Είναι ο αμερικάνος Πολ Πόρτερ που για λίγο καιρό τοποθετήθηκε σαν “επίτροπος” (επιβλέπων σα να λέμε) στην “ελληνική οικονομία”, το 1947 - για να παρακολουθεί πως χρησιμοποιούνται απ’ τους έλληνες τα δολάρια της τότε “αμερικανικής βοήθειας”. [3]
Το να υποστηρίζουν “κατοχικοί” ότι στην ελλάδα υπάρχουν αφεντικά ή/και αστική τάξη (ε, δεν αντέχουμε!) είναι βέβαια καθ’ όλα ύποπτο. Κι ούτε λόγος ότι αυτή η “ανωτέρα τάξη” έχει και την ιδεολογική ηγεμονία και τους ιδεολογικούς συμμάχους της (μεσοαστούς, μικροαστούς) ώστε να γίνεται αόρατη.
Αντίθετα το λογικό (έως επαναστατικό) είναι το εξής: οι “πλούσιοι” γδέρνουν ακόμα περισσότερο τους “φτωχούς” ελέω κρίσης· όμως αυτοί οι τελευταίοι πρέπει να χρεώνουν για την κατάστασή τους “πρόσωπα”, και μάλιστα “πολιτικά πρόσωπα”. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν απαιτείται αναμέτρηση τάξης εναντίον τάξης αλλά του λαού κατά των προδοτών (ή ανίκανων) κυβερνητών. Έτσι ώστε οι κυβερνήσεις να πέφτουν αλλά η ταξική εξουσία να μένει... Ωωωπ! Λάθος. Η εξουσία των ανύπαρκτων (πλουσίων) μένει...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Ο αριθμός είναι τερατώδης - και τερατωδώς ψεύτικος. Η ρεπόρτερ του Spiegel τον υιοθετεί (και πάντως δεν τον αμφισβητεί) είτε από άγνοια είτε από αδιαφορία.
[ επιστροφή ]

2 - Αυτά τα νούμερα της ελστατ προκύπτουν, φυσικά, απ’ τις φορολογικές δηλώσεις “φτωχών” και “πλουσίων”. Εάν, λοιπόν, ο μέσος “φτωχός” βγάζει στην ελλάδα 400 ευρώ τον μήνα, ο μέσος “πλούσιος” βγάζει 2.400!!! Φουκαράς κι αυτός! Η μόνη αξία, λοιπόν, που έχει η τέτοια σύγκριση είναι ότι στην ελλάδα οι πλούσιοι είναι κακομοίρηδες - και χρειάζονται την βοήθειά μας...
[ επιστροφή ]

3 - Δημοσιεύτηκε στο “ποντίκι” στις 22/11, σ’ ένα κατά τα άλλα “εθνικοαπελευθερωτικό” άρθρο...
[ επιστροφή ]