μια εποχή στην κόλαση

Μια ερωτική συντριβή είναι η πιο δοκιμασμένη αφορμή για να αρχίσει κανείς τη γνωριμία του με το αλκοόλ. Από ερωτική απόγνωση ή τρελλαίνεσαι, ή μισείς το άλλο φύλο ή καταντάς αλκοολικός. Οι μέσες λύσεις ανήκουν σε όσους έχουν μείνει στα μισά του δρόμου. Ακόμα μια τρανταχτή διάψευση, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, η απώλεια εν γένει, φέρνουν κοντά στο ποτό. Τί νόημα έχει να το τονίζουμε; Το ποτό ευδοκιμεί σε ψυχές που έχουν το στίγμα του φυγά και του καμένου. Και, παρά τα φαινόμενα, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς αυτό το στίγμα.
Η κοινωνική θέση, το όνομα, οι χρονολογίες, τα γεγονότα δεν είναι παρά συμβάσεις, που μαζί τους παίζει η τύχη. Τερπνές συμπτώσεις κάτω από ένα σιδερένιο ουρανό. Όσο κι αν πιστεύεται γενικά ότι καθένας είναι παιδί του αιώνα του, στην ουσία είναι θετό παιδί και για την ακρίβεια κοιλάρφανο. Ως ύπαρξη, ο μέσα και ένας άνθρωπος δεν στεγάζεται σε κανέναν αιώνα, αγωνιά και περιμένει τη σειρά του. Πρόκειται για μια σχέση με το μύχιο, που μόνο με βασανιστική δοκιμασία συνάπτεται. Όπως ο άγιος, πρέπει να βρούμε το μέσα που μας ταυτίζει με τους πάντες. Άτομο και συνάμα όλη η ανθρωπότητα. Νεκρή και ζωντανή. Η πεμπτουσία αυτής της εσωτερικής εμπειρίας δεν είναι άλλη από το θάνατο και τον πόνο. Η ύπαρξη είναι μια εξ υπαρχής αποτυχία. Μια χαμένη μάχη.
Όταν η αυτεπίγνωση καταδύεται πραγματικά στο βάθος και δεν περιορίζεται αμήχανη στον ψυχρό κύκλο μιας τρέχουσας αυτοπαρακολούθησης, όταν δηλαδή ο άνθρωπος ανακαλύπτει το χαώδες και τα ανύπαρκτα βάθρα του, αποκλείεται να μη σφραγιστεί από το βίωμα του καμένου. Είναι εκτός. Έξω από μύθο και θρησκεία. Έξω από τόπο και πατρίδα. Παρά τη φαινομενική συμφιλίωση, την επιφανειακή προσαρμογή στον κόσμο του έξω ανθρώπου, ο μέσα άνθρωπος παρεμένει το κατ’ εξοχήν ασυμφιλίωτο. ‘Ενας μεταφυσικός αυτισμός χωρίς λύση.
Αυτό βέβαια δεν καταδείχνει τον υποτιθέμενο υπαρξιακό χαρακτήρα του ποτού. Χωρίς αμφιβολία μπορεί κανείς να ζήσει ραγισμένος, ανέστιος, και μακριά απ’ τη μέθη. Στην περίπτωση όμως που το ποτό μπει στη ζωή του ραγισμένου - και συχνότατα δεν παραλείπει - είναι σίγουρο ότι θα του δείξει το δρόμο. Δεν χρειάζεται κάποιο χέρι να μας σπρώξει σ’ αυτήν την αλλόκοτη Βιθεσδά. Τα νερά της είναι μπροστά μας και η πτώση εύκολη.

Κωστή Παπαγιώργη
Περί μέθης