ο πονηρός μικρομεσαίος

Δημήτρης Ασημακόπουλος λέγεται, και είναι πρόεδρος της “γενικής συνομοσπονδίας εππαγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων ελλάδας” (γσεβεε). Θα δικαιούταν το βραβείο της δήλωσης του μήνα (για τον Οκτώβριο), αλλά όλο και κάποια πιασάρικη βλακεία κατακτάει την δημοσιότητα (και την cyberδημοσιότητα) κάθε τόσο. Στις 17 του περασμένου μήνα, λοιπόν, ο κυρ αξιωματούχος των “μικρομεσαίων":

... Κάλεσε τους καταναλωτές να συνταχτούν με τους επιχειρήσεις, και να καταλάβουν ότι οι επιχειρήσεις δεν θα κόβουν αποδείξεις προκειμένου να επιβιώσουν, καθώς η αύξηση των φορολογικών συντελεστών έχει φέρει τις συνεπείς επιχειρήσεις στο “κόκκινο”...

Είναι βέβαια γνωστό ότι το να-μη-κόβουν-αποδείξεις τα όποια μαγαζιά ή ελεύθεροι επαγγελματίες, έχει διπλό αποτέλεσμα. Απ’ την μια κλέβουν τον φ.π.α., απ’ την άλλη δηλώνουν πολύ μικρότερα έσοδα, και άρα πληρώνουν πολύ λιγότερους φόρους. Το “όφελος” για τους αγοραστές είναι - συνήθως - “μικρομεσαίο”, όσο και οι αντίστοιχοι επιχειρηματίες. Σε γενικές γραμμές μπορεί να κόψουν κάτι τις απ’ την τιμή (εξού και η ερώτηση “θέλετε απόδειξη”;), όχι όμως το σύνολο του φόρου προστιθέμενης αξίας, τον οποίο δεν θα αποδώσουν. Συνεπώς εκτός απ’ τον “έμφυτο αναρχισμό” τους (κάτω το κράτος ρε!!!) οι συγκεκριμένοι κάνουν (ή μπορούν να κάνουν) και αόρατες αυξήσεις στις τιμές τους...
Δεν είναι, όμως, το εντυπωσιακό αυτή η ίδια η πρακτική, όσο το γεγονός ότι ο επικεφαλής του συνδικάτου των μικρομεσαίων, ο κυρ Ασημακόπουλος, βγήκε να την αναγγείλει δημόσια, ζητώντας και την συνεργασία (ή, έστω, την κατανόηση) των πελατών. Επειδή το θέμα της “φοροδιαφυγής” κάνει βόλτες στην δημοσιότητα (τουλάχιστον στις περιπτώσεις που μπορούν να πουληθούν σα “σκάνδαλο”), η γενναιότητα του κυρ προέδρου είναι αξιοσημείωτη. Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ, κάλεσε σ’ ένα “ευρύ, μαζικό κίνημα φοροδιαφυγής” (αφού διαφορετικά οι επιχειρήσεις δεν βγαίνουν...)· ακολουθώντας προφανώς συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους που ήδη έχουν σηκώσει ψηλά την σημαία - του - αγώνα (του συγκεκριμένου αγώνα), δεν έχουν όμως το θάρρος να το διατρανώσουν.

Παράνομη επαναστατική συνδιάσκεψη ανταρτών αγοράς...

Την επόμενη ημέρα, όταν ο κυρ πρόεδρος της γσεβεε ξαναρωτήθηκε (για την γενναιότητά του), διατύπωσε το πράγμα λίγο διαφορετικά. Δεν είπα τίποτα άλλο απ’ αυτό που συζητάμε στα πηγαδάκια αφήνοντάς (άθελά του;) να υπονοηθεί ότι εξυφαίνεται συνωμοσία του κεφάλαιου κατά του κράτους. Την ίδια ημέρα που αποκάλυπτε το σατανικό σχέδιο, ο κύριος γσεβεε, μαζί με τους υπόλοιπους του προεδρίου του συγκεκριμένου συνδικάτου των αφεντικών, είχε μια συνάντηση που θα μπορούσε (επίσης) να θεωρηθεί “η συνάντηση του μήνα”: με την κυρία γγ (και οπωσδήποτε κάποιους ακόμα του π.γ.) του κ(ορ)κ(ον)ε, Αλέκα Παπαρήγα. Στο σπίτι του λαού, στον Περισσό. Σύμφωνα με τα μήντια, μετά απ’ την συνάντηση, ο κυρ Ασημακόπουλος, αφού είπε ότι συζήτησε με την κυρά Παπαρήγα “τα προβλήματα που αφορούν τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις”, επανήλθε στον αγώνα του κεφάλαιου κατά του κράτους, λέγοντας:

“... Πιστεύουμε και το έχουμε δηλώσει και εγγράφως και προφορικώς από την ΓΣΕΒΕΕ ότι όλοι πρέπει να είναι συνεπείς φορολογούμενοι και πως όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες πρέπει να διακινούνται με παραστατικά. Οι νέοι φορολογικοί συντελεστές που έχουν ανακοινωθεί και διαρρέονται μέσω του Τύπου θα πλήξουν βαρύτατα ιδιαίτερα τους συνεπείς φορολογούμενους.
Όταν οι φορολογικοί συντελεστές είναι βαρείς και όποτε συμβαίνει αυτό δεν γίνεται τίποτε άλλο από το να ενισχύεται η παραβατικότητα και εμείς δεν το θέλουμε αυτό. Θέλουμε χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και καμία παραβατικότητα ούτε στην πολύ μικρή, ούτε στην μικρή, ούτε στη μεσαία επιχείρηση...”

Απ’ την μεριά της η κυρία γ.γ., αφού πρώτα υπενθύμισε ότι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι αθώα θύματα:

... Έχουμε κάνει και συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση των χρεών, εκείνων που κλείνουν λόγω χρεοκοπίας τις επιχειρήσεις και βεβαίως δεν μπορεί να τιμωρηθούν με κατασχέσεις, μιας και δεν ευθύνονται αυτοί για την κρίση...

κατέληξε στο γνωστό ρεφραίν:

... Αυτό που αποτελεί απάντηση σήμερα είναι η κοινή δράση των αυτοαπασχολούμενων με τους εργατοϋπαλλήλους και τη φτωχή αγροτιά και η υιοθέτηση μέτρων που στρέφονται κατά των μονοπωλίων γιατί σε τελευταία ανάλυση, ακόμα κι αν γίνει ανάκαμψη από την κρίση, τα μονοπώλια είναι αυτά που θα κερδίσουν νέο χώρο εκμετάλλευσης πέραν της μισθωτής εργασίας, (εκείνο) των αυτοαπασχολουμένων...

Η κυρία γ.γ δεν θα συναντούσε (κι ούτε αυτοί θα πήγαιναν στον Περισσό!) τους τεχνοκράτες της περιβόητης τρόικας. Έχει την σημασία του λοιπόν που τα κουβεντιάζει με τους εντόπιους εντολείς αυτής της καταραμένης ξενόφερτης τεχνοκρατίας, εντόπιους εντολείς όχι σε σχέση με τους φόρους, αλλά με τους μισθούς, τα ωράρια, τις σχέσεις εργασίας, τις συντάξεις, τα επιδόματα, και όλα όσα αφορούν την υπερ-υποτίμηση των σύγχρονων εργατών και εργατριών. Κι έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία που το κ(ορ)κ(ον)ε προβλέπει ότι οι “αυτοαπασχολούμενοι” (μια στιγμή όμως... η γσεβεε είναι συνδικάτο των “αυτοαπασχολούμενων”, των μοναχικών ελεύθερων επαγγελματιών και των free lancers; - όχι δα! - οπότε... σκόπιμη σύγχυση!) θα γίνουν “αντικείμενο εκμετάλλευσης” απ’ τα “μονοπώλια”. [1]
Τελικά, από σύμπτωση ή όχι, ο “εμπρός της γης οι επαγγελματίες φοροφυγάδες” πρόεδρος ξεπλύθηκε στον Περισσό. Και ξεπλύθηκε γιατί κατά - έναν - όχι - και - τόσο - παράξενο - τρόπο, η κυρία γ.γ. (κάνει ότι) αγνοεί εντελώς βασικά της λειτουργίας των επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Αγνοεί, για παράδειγμα, ότι σπάνια οι “επιχειρηματίες” τρέχουν τις επιχειρήσεις τους με δικά τους λεφτά: εάν το επιτόκιο των επιχειρηματικών δανείων που μπορούν να πάρουν απ’ τις τράπεζες είναι μικρότερο απ’ το ποσοστό του κέρδους τους, τότε είναι πανευτυχείς να κινούνται με δάνεια (δηλαδή ανακυκλούμενα χρέη) βγάζοντας τα καθαρά τους κέρδη στην άκρη. Αγνοεί επίσης ότι η “χρεωκοπία των επιχειρήσεων” είναι μια πολύ εύκολη και συνηθισμένη τακτική των αφεντικών προκειμένου να ξεφορτώνονται διάφορες δαπάνες, μεταξύ των οποίων οι απλήρωτοι μισθοί προς τους εργάτες και υπαλλήλους τους. Αγνοεί τέλος ότι οι κατασχέσεις είναι η μόνη (εξαιρετικά δύσκολη και χρονοβόρα) δυνατότητα των μισθωτών να πληρωθούν κάποτε αυτά που τους χρωστάει το φαλιρισμένο αφεντικό. Εν τέλει αγνοεί (ή παριστάνει ότι αγνοεί) κι αυτό: όλες οι “δεν βγαίνω” επιχειρήσεις πραγματοποίησαν από καλή έως πολύ μεγάλη συσσώρευση κερδών τα προηγούμενα χρόνια. Που μετατράπηκε σε ακίνητα, τζόγο στο χρηματιστήριο, ακριβά αυτοκίνητα και κότερα, καταθέσεις (εκτός ελλάδας πια), προίκες για τα παιδιά, κλπ κλπ. Υπεραξία αποσπάστηκε και πραγμοποιήθηκε (έγινε, δηλαδή, χρήμα) επί πολλά χρόνια σε τεράστια μεγέθη - τι, λοιπόν, πάει να πει “δεν ευθύνονται αυτοί για την κρίση”, ε; Πάει να πει ότι το κ(ορ)κ(ον)ε (κι όχι μόνο αυτό) ΔΕΝ ζητάει, και ΔΕΝ πρόκειται να ζητήσει ποτέ “να πληρώσουν ΚΑΙ αυτοί”... Μόνο τα “μονοπώλια”... Πράγμα που σημαίνει ότι καλώς αποσπάστηκε η υπεραξία, και καλώς πήρε τις μορφές που πήρε στη συνέχεια.
Θα πει κάποιος: και τι άλλο να περιμένεις από ένα κόμμα - επιχειρηματία, από ένα κόμμα - επιχειρηματία που υποχρεώνεται να βάλει μαγαζιά του στο άρθρο 99; Τίποτα άλλο δεν μπορεί να περιμένει, κανείς.

Τα μικρά και μεσαία αφεντικά συζητούν λοιπόν στα πηγαδάκια τους το πως θα γδέρνουν μια φορά τους εργάτες και τους υπαλλήλους τους σαν μισθωτούς, και πως θα τους γδέρνουν άλλη μια φορά, τους ίδιους, σαν “πελάτες”. Πονηροί. Πονηρό και το κράτος τους όμως. Αφού ξεσκεπάστηκε η συνωμοσία εναντίον των φορολογικών του εσόδων, το ελληνικό κράτος απάντησε κεραυνοβόλα. Οι “πελάτες” (λέει...) που δεν παίρνουν απόδειξη, μπορούν να μην πληρώνουν τίποτα, και να σηκώνονται να φεύγουν παίρνοντας το εμπόρευμα ή την υπηρεσία τσάμπα!... Σατανικό! Γιατί στο μεγαλύτερο μέρος τους οι “πελάτες” θέλουν να πληρώνουν λιγότερο, άρα χωρίς απόδειξη...
Σατανικό και για έναν ακόμα λόγο: εάν αυτό το (και καλά...) κρατικά προτεινόμενο “δεν πληρώνω” στα μαγαζιά αποκτούσε υπολογίσιμες διαστάσεις, μπορείτε να φανταστείτε πόσα καινούργια μεροκάματα θα έβρισκαν τα βοθρολύματα για να φυλάνε τις εξόδους περιπολώντας στα πεζοδρόμια και να ρίχνουν καμιά “ψιλή” στους μπαταξήδες πελάτες, ε;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Η περιβόητη “g700”, η “γενιά των 700 ευρώ”, που έκανε κάποτε το σύντομο πέρασμά της απ’ την δημόσια γκρίνια, δεν ήταν ένα ιδιότροπο ρεύμα απαίτησης για αύξηση των μισθών γενικά. Ήταν η διαμαρτυρία σπουδαγμένων και πολυσπουδαγμένων για το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να γίνουν στελέχη ή “αυτοαπασχολούμενοι” με υψηλές αμοιβές, όπως είχαν ελπίσει. Θα παρατηρούσε κανείς εύκολα (όχι, όμως οι ίδιοι της g700!) ότι η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση τότε (δηλαδή αρκετά πριν απ’ το 2008, το 2009 ή το 2010) προλεταριοποιούσε κοινωνικά στρώματα και υποκείμενα που ήταν σίγουρα πως είναι (ή θα γίνουν) μεσαία τάξη. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να κατεβαίνει κανείς (από κοινωνική άποψη, σαν status, και φυσικά στην τσέπη του). Όμως εάν οι πτυχιούχοι και μεταπτυχιούχοι στην ελλάδα (και στην ιταλία, και στην ισπανία, και στη γαλλία, και στην αγγλία, κλπ κλπ) απ’ τα τέλη του 20ου αιώνα και μετά δεν κατάφερναν και δεν καταφέρνουν να συναντηθούν με τις ονειρεμένες προοπτικές τους, αυτό δεν οφείλεται στα ...“μονοπώλια”!!! Η βλακεία μπορεί να καλπάζει αιώνια, αλλά οι αιτίες της προλεταριοποίησης βρίσκονται αλλού. Και καθόλου δεν διορθώνονται με διαταξικές συμμαχίες.
[ επιστροφή ]