Παλιοχαρακτήρες, αναμφισβήτητα!

η τρόικα και τα χάρτινα θηρία

Και τι δεν θα έδινα να γίνω θυρωρός στο κτίριο που στεγάζει το γραφείο του κ. Μπομπ Τράα, του επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Αθήνα. Αγόγγυστα θα έκανα χαμαλοδουλειές, μήπως και καταλάβω από τις επισκέψεις ποιοί είναι εκείνοι οι σοφοί που επηρεάζουν τόσο την κρίση των επιτελών του ταμείου για τα εργασιακά στην Ελλάδα. Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν υποβολείς των νέων μέτρων για τα εργασιακά. Των μέτρων που αφορούν τη μείωση της αποζημίωσης, την κατάργηση των τριετιών και όλων αυτών των ρυθμίσεων που αίφνης έγιναν prior actions (προαπαιτούμενες ενέργειες για την εκταμίευση του δανείου).
Σας φαίνεται ανόητη η επιθυμία μου να κάνω τον θυρωρό στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου στεγάζεται ο κ. Τράα, με είσοδο πάντα από την οδό Αμερικής; Αισθάνομαι την ειρωνική ματιά σας: Πιστεύετε ότι κατά βάθος οι σύμβουλοι για τα εργασιακά είναι μόνιμοι κάτοικοι του κτιρίου. Εντάξει. Αλλά πώς θα αξιολογούσατε την εποιθυμία μου να δουλέψω κάποιες ώρες γκαρσόνα σε καλό ξενοδοχείο των Αθηνών; Διότι εκεί, στα πολύ καλά roof gardens των κεντρικών ξενοδοχείων και στις σουίτες που προστατεύουν την ιδιωτικότητα, είναι βέβαιο ότι γίνονται τα καλύτερα σεμινάρια εκμάθησης της ελληνικής πραγματικότητας για τους ξένους “φίλους” μας. Είναι σα να ζω τη σκηνή, Σαν να βλέπω τη στιγμή που ο τραπεζικός σύμβουλος θα εξηγεί στον κ. Τόμσεν το κόστος που θα έχουν οι απολύσεις των 30.000 τραπεζοϋπαλλήλων μέσα στην τριετία εάν δεν μειωθούν, πάραυτα, οι αποζημιώσεις. Νέα σχήματα, λιγότερες ανάγκες σε έμψυχο... υλικό: ΕΤΕ και Eurobank, Alpha - Emporiki, Piraeus - Αγροτική.
Διότι οι μεγάλες αλλαγές, η κατάργηση των τριετιών και μετά το 2014 η μείωση του χρόνου ανάπαυσης ανάμεσα στις δύο βάρδιες από τις 12 που είναι σήμερα στις 11 ώρες, δεν μπορούν να συζητώνται μέσω e-mails. Αυτά είναι για υπαλλήλους υπουργείων, δηλαδή για υπουργούς, γενικούς γραμματείς και παρατρεχάμενους. Σε ανθρώπους που κρατούν στα χέρια και στις σημειώσεις τους τις τύχες των άλλων χρειάζονται ατμόσφαιρα, ένα ουισκάκι, απαλή μουσική, χαλαρές καταστάσεις λίγο μετά τις 8 το βράδυ...

Πώς σας φαίνεται το παραπάνω; Πώς σας φαίνεται η όχι - και - τόσο - υπαινικτική υπόδειξη ότι διάφορα ντόπια αφεντικά (πρώτης γραμμής βέβαια, αλλά ποιός κλάδος αφεντικών δεν έχει εκπροσώπους “πρώτης γραμμής”;) δίνουν αιτήματα και οδηγίες στους περιβόητους “εκπροσώπους της τρόικα” έτσι ώστε αυτοί οι τελευταίοι να εμφανίζουν σαν σκληρές - απαιτήσεις - των - δανειστών τα δικά τους (των ντόπιων αφεντικών...) συμφέροντα; [1] Πώς σας φαίνεται η όχι - και - τόσο - υπαινικτική υπόδειξη ότι πίσω απ’ τους διεθνείς τεχνικούς υπαλλήλους κρύβονται (ναι, κρύβονται...) τα ντόπια αφεντικά· μιας και τα διεθνή δεν έχουν λόγο να προσποιούνται - ε; Και το πιο ενδιαφέρον ερώτημα απ’ όλα: πώς σας φαίνεται το ότι το πιο πάνω απόσπασμα δεν προέρχεται από κανά “επαναστατικό” και “ανατρεπτικό” πολιτικό γραφείο wegonnabe “απελευθερωτών”, αλλά απ’ την καθεστωτική, καθεστωτικότατη “καθημερινή”, της 16ης του περασμένου Οκτώβρη - με την υπογραφή της αρμόδιας για τα εργασιακά ρεπόρτερ Χριστίνας Κοψίνη· ε;
Το τελευταίο έχει την αξία του. Γιατί δείχνει ότι έχει ποτίσει τόσο πολύ η απύθμενη βλακεία της (και αριστερής και δεξιάς) “ενοχοποίησης των ξένων σε βάρος της πατρίδας”, έχει ποτίσει τόσο πολύ ο αποπροσανατολισμός ως προς το ποιοί είναι οι πραγματικοί επιτιθέμενοι στους προλετάριους, ώστε είναι δυνατόν ακόμα και μια καθεστωτική φυλλάδα να ανοίγει λίγο την πόρτα (των κεντρικών ξενοδοχείων...) δείχνοντας τα νταραβέρια που γίνονται εκεί, χωρίς τον κίνδυνο να εξαφθεί κανά αυθεντικό ταξικό / εργατικό πάθος.
Πράγματι, εδώ και δυόμισυ χρόνια, το θεώρημα είναι σταθερά στην πρώτη γραμμή. Όχι μόνο εργατική τάξη σαν αυτοτελές μαχόμενο υποκείμενο δεν υπάρχει (δηλαδή: απαγορεύεται να υπάρχει) στα μέρη μας· όχι μόνο εργατική τάξη με δικά της, εντελώς δικά της καίρια, συγκεκριμένα, απτά και άμεσα συμφέροντα δεν υπάρχει (δηλαδή: απαγορεύεται να υπάρχει)· δεν υπάρχουν ούτε αφεντικά που διεξάγουν τον πόλεμό τους σε βάρος μας!Όχι, δεν υπάρχουν τέτοια!!! Το κ(ορ)κ(ον)ε κάτι μουρμουράει περί “μονοπωλίων”, που ωστόσο κάπου χάνονται και δεν μπορούν να γίνουν συγκεκριμένοι στόχοι του εργατικού μίσους. Είδε και αποείδε ο Περισσός, και άρχισε να μαζεύει υπογραφές “κατά του μνημονίου”... Οι υπόλοιποι (συ.ριζ.α., αντ.αρ.συ.α., μικρότερα σχήματα) ούτε καν. Οι στόχοι είναι έξω, μακρυά: το δντ, η “τρόικα”, το ευρώ... Ελλείψει, λοιπόν, αυτόνομης εργατικής τάξης απ’ την μια και τάξης των ντόπιων αφεντικών (“μικρών”, “μεσαίων” ή “μεγάλων” δεν κάνει διαφορά) απ’ την άλλη, πρακτικό ζήτημα ταξικού ανταγωνισμού δεν υπάρχει! Κι ίσως αυτή η υπάλληλος του όμιλου Αλαφούζου να θέλει να μας παραπλανήσει όταν λέει ότι, για παράδειγμα, το κλάδεμα των αποζημιώσεων για τις απολύσεις το θέλουν, το απαιτούν οι ντόπιοι τραπεζίτες (και όχι μόνο αυτοί φυσικά...) - ίσως είναι ένα σατανικό σχέδιο να θεωρήσουμε εχθρούς, αντιπάλους, χασάπηδες, τα ντόπια αφεντικά... Πράγματι σατανικό το σχέδιο! Δεν υπάρχουν “φυσικά υποκείμενα” εντόπιων αφεντικών που να συνιστούν νόμιμους και εύλογους στόχους... - πώς θα γίνει τώρα; Δεν υπάρχουν ντόπια αφεντικά με όνομα και διεύθυνση που να επωφελούνται απ’ το τσάκισμα των μισθών, την εξαφάνιση όλων των (υπολειμμάτων, είναι η αλήθεια) ‘εργατικής νομοθεσίας”, την μαύρη δουλειά, την απλήρωτη δουλειά, τις υεπρωρίες, την εντατικοποίηση, τον εκβιασμό της ανεργίας - όχι, δεν υπάρχουν τέτοια... Όλο το κακό είναι ο Τόμσεν και η Μέρκελ... Θα πάμε κόντρα στην σοφία της διαταξικής “πατριωτικής” ενότητας;

Υπάρχουν διάφορα λόγια για να σερβιριστεί ξανά και ξανά αυτή η σοφία. Λόγια κενά, λόγια μιζέριας, λόγια φανφαρόνικα - όμως, τελικά, λόγια υψηλής (τυχοδιωκτικής) ακρίβειας. Δώστε, παρακαλούμε, προσοχή· διαβάστε και ξαναδιαβάστε προσεκτικά την παρακάτω (πρόσφατη) προκήρυξη. Σύνταξη, ορθογραφία και τονισμοί είναι ακριβώς όπως στο πρωτότυπο:

Να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΕΕ-ΔΝΤ

Aφού καταδείχθηκε περίτρανα πως η περίφημη «επαναδιαπραγμάτευση» ή «απαγκίστρωση» ήταν μια προεκλογική δημαγωγία των τριών κυβερνητικών εταίρων για την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, τώρα, ενώ δίνουν εξετάσεις πλήρους προσαρμογής και υποταγής στην πολιτική των μνημονίων για την αποκατάσταση υποτίθεται της περιβόητης «αξιοπιστίας της χώρας», σε συνθήκες όπου η ανεργία καλπάζει, η φτώχεια και η εξαθλίωση απλώνονται σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα αποκτώντας εφιαλτικές διαστάσεις, η Παιδεία, το δημόσιο σύστημα Yγείας και το κράτος Πρόνοιας καταρρέουν, η συγκυβέρνηση ετοιμάζει νέα, κολοσσιαία, λαϊκή αφαίμαξη πολλών δις. Στα 11,6 δις της διετίας 2013-2014 αθροίζονται τα 3 δις των συμπληρωματικών μέτρων του περασμένου Mαρτίου, τα 2 δις της λεγόμενης τρύπας του τρέχοντος κρατικού προϋπολογισμού και μύρια όσα, το σύνολο των οποίων θα ξεπεράσει τα 20 δις [και βλέπουμε…].
Oι κυοφορούμενες νέες βίαιες ανατροπές σε όλο το πλέγμα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων του ελληνικού λαού πρέπει μπορεί να αποκρουστούν και να ανατραπούν μόνο με την ανάπτυξη μεγάλων, ενιαίων, μαχητικών εργατικών, παλλαϊκών αγώνων και ο μετασχηματισμός της πλατιάς λαϊκής αντίθεσης και οργής σε οργανωμένη αντίσταση και πάλη προβάλλει όσο ποτέ επιτακτικά αναγκαίος.
Η  μνημονιακή κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), ταυτόχρονα, επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό, ποντάρει στο φόβο και την ανασφάλεια εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων, ενισχύει την ξενοφοβία και το ρατσισμό με τις επιχειρήσεις του «Ξένιου Δία»(!) και την ανοχή στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Ετοιμάζουν, λοιπόν, και θα ψηφίσουν σύντομα πλήρη κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα, επιδόματος αδείας, νέα μείωση του εισαγωγικού μισθού [γεγονός που θα επιφέρει μείωση σε όλα τα μισθολογικά κλιμάκια], στο στόχαστρο τίθεται και ο χρόνος της λεγόμενης μισθολογικής ωρίμανσης η οποία συνδέεται με τη βαθμολογική εξέλιξη, αύξηση από  2 σε 3 χρόνια για τα χαμηλά κλιμάκια και από  3 σε 4 για τα υψηλά) και τα ελάχιστα εναπομείναντα επιδόματα (π.χ. επίδομα παραμεθορίων), ενώ μέσω της εφεδρείας θα απολύσουν 35 – 40 χιλιάδες δ.υ. μέχρι το τέλος του χρόνου, ώστε με τις συνταξιοδοτήσεις και τις απολύσεις να είναι 150.000 δ.υ. λιγότεροι ως το 2015. Ταυτόχρονα η άγρια φοροληστεία, η ακρίβεια σε αγαθά πρώτης ανάγκης, η κατάρρευση των προνοιακών δομών (βλ. παιδικοί σταθμοί, βοήθεια στο σπίτι κλπ) και η ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μέσω του ΕΟΠΥΥ, συνθλίβουν ακόμα περισσότερο το εισόδημά μας.
Στα σχολεία, τα ταμεία είναι κυριολεκτικά άδεια, αδυνατούν επομένως να καλύψουν βασικές λειτουργικές τους ανάγκες (πετρέλαιο, καθαρισμός, γραφική ύλη κ.λπ.), η αύξηση του ειδικού τέλους κατανάλωσης για το πετρέλαιο θέρμανσης χειροτερεύει το πρόβλημα, ώστε οι σχολικές αίθουσες θα μετατραπούν σε «ψυγεία», εκτός εάν … οι γονείς κληθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Μπροστά σ’ αυτήν τη λαίλαπα που στοχεύει σε μια πραγματική γενοκτονία του λαού και της νεολαίας, ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ είναι η προετοιμασία και η οργάνωση ενός συντονισμένου αγώνα διάρκειας για την νικηφόρα ανατροπή της πολιτικής των δανειακών συμβάσεων, των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, των μεσοπρόθεσμων, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα κυβέρνησης και κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης παλεύουμε για την οργάνωση ενός  πολιτικοσυνδικαλιστικού εργατικού κινήματος που θα μπαίνει φραγμός στη βάρβαρη επίθεση, για τη συνολική ανατροπή και το τσάκισμα αυτής της πολιτικής. Ένα κίνημα που θα παλεύει, ταυτόχρονα, για την έξοδο της χώρας μας από την ΟΝΕ, το Ευρώ, την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και κάθε άλλο ιμπεριαλιστικό σχηματισμό, ένα κίνημα που δεν θα αναγνωρίζει το χρέος και θα παλεύει για τη διαγραφή του. Κόντρα στους χειρισμούς και την υποταγμένη πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να ενώσουμε όλους τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οξύνοντας την ταξική σύγκρουση, με συντονισμένους και παρατεταμένους αγώνες, χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές πάλης [απεργίες, καταλήψεις, τοπικές δράσεις, επιτροπές αγώνα κλπ]. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για την επιβίωση τη δική μας, των παιδιών μας, του λαού μας!

Περιγραφή των δεινών ανακατεμένη με μαχητική φρασεολογία - αναμφισβήτητα. Βερμπαλισμός δηλαδή. Γιατί στον κατάλογο με τα άμεσα και επείγοντα “καθήκοντα” του όποιου “συντονισμένου αγώνα διαρκείας” και της όποιας “όξυνσης της ταξικής σύγκρουσης” δεν υπάρχει ούτε υποψία από κάτι - που - πατάει - στη - γη, στη γη των συγκεκριμένων και άμεσων προλεταριακών αναγκών, επιθυμιών και συμφερόντων.... Υπάρχουν, αντίθετα, (τονισμένα άλλωστε με bold, για να μην διαφύγουν) τα εξής: η έξοδος της “χώρας μας” (!!!!) από την ΟΝΕ· η έξοδος απ’ το Ευρώ· η έξοδος απ’ την Ε.Ε.· η έξοδος απ’ το ΔΝΤ· η έξοδος από το ΝΑΤΟ [2]· η μη αναγνώριση του χρέους· η διαγραφή του.... Στη θέση του πραγματικού ταξικού ανταγωνισμού (για τον οποίο θα υπέθετε κανείς ότι είναι ακραία αλλά και πρακτικά / συγκεκριμένα απαραίτητος σε συνθήκες σαν τις τωρινές) ξεχυλίζει το πρόγραμμα εξουσίας του (όποιου) επαναστατικού κόμματος, τις επόμενες ημέρες μετά απ’ την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων... Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την προέλευση της “πολιτικής φόρτισης” αυτού του κειμένου, που δεν είναι στο κάτω κάτω το καινούργιο “κομμουνιστικό μανιφέστο” αλλά μόνο μια απλή προκήρυξη ενός σωματείου καθηγητών (αποψιλωμένου εντελώς απ’ τα μέλη του...), προορισμένη να χαθεί μέσα σε σωρούς χαρτιών: κοιτάει μακριά, πολύ μακριά, στο βάθος του ιστορικού ορίζοντα, ίσως ακόμα μακρύτερα. Και οι συντάκτες του βλέπουν τον εαυτό τους σαν τους σούπερ ήρωες (της εργατικής τάξης, του “λαού”...), που συντρίβουν το ξενόφερτο κακό....

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα σήμαινε εάν ο σύνδεσμος ελλήνων βιομηχάνων με όλα του τα μέλη και τα διάφορα άλλα συνδικάτα των εμπόρων, των βιοτεχνών, των επιχειρηματιών διαφόρων μεγεθών, μαζί με όλα τους τα μέλη· συν την εκκλησία σαν φυσικά υποκείμενα, υποδομές, ιδεολογία κλπ· συν τα καθεστωτικά μήντια και πάλι σαν φυσικά υποκείμενα, υποδομές, κλπ·  με δυο λόγια, εάν αυτοί και αυτά που αποτελούν την φυσική υπόσταση της “αστικής τάξης”, των αφεντικών στα μέρη μας, αυτοί που κινούν πρακτικά και πραγματικά τα νήματα της “διαχείρισης της κρίσης”, αναγνωρίζονταν σαν αυτό που είναι, οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί δηλαδή της πολύπλευρης εντατικής επίθεσης στην εργασία, τι θα συνέβαινε; Τι θα είχε κιόλας συμβεί; Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε εάν ο ταξικός ανταγωνισμός απ’ την μεριά μας, σαν εργατών, ήταν πραγματικός και πρακτικός κι όχι ένα ξιπασμένο χάρτινο λιοντάρι, ε; Να σας πούμε:
α) Όλη αυτή η διαχείριση της κρίσης θα είχε καταρρεύσει απ’ τα πρώτα σχεδόν βήματά της!!! Γιατί το πιο κρίσιμο από πολιτική και ιδεολογική άποψη στοιχείο της, για να μπορεί να συνεχίζει ουσιαστικά ανεμπόδιστα εδώ και 2,5 χρόνια, είναι η βλακεία και ο αποπροσανατολισμός όσων σύγχρονων εργατών και εργατριών υφίστανται τις συνέπειές της. Όσο πιο πολύ “κάτω το δντ”, “κάτω το μνημόνιο”, και “κάτω η κυβέρνηση των δοσίλογων” παίζουν, τόσο ευκολότερες και πιο χαριτωμένες είναι οι βεγγέρες στα πολυτελή κεντρικά ξενοδοχεία...
β) Η διαχείριση της κρίσης θα είχε καταρρεύσει επειδή η εύστοχη και δυναμική στάση (τμήματος, έστω) των σύγχρονων εργατών, και - κυρίως - η αναγνώριση ότι ο εχθρός είναι εδώ θα προκαλούσε απευθείας βαθιά “κρίση αποτελεσματικότητας”. Όχι σαν το θέαμα των ψευδοκρίσεων που τα ίδια τα αφεντικά, λευκά ή/και μαύρα, σε διάφορους συνδυασμούς, προκαλούν αλλάζοντας (ή παριστάνοντας ότι αλλάζουν) σαν τα πουκάμισα τις πολιτικές τους βιτρίνες· αλλά μια πραγματική κρίση “κυβερνησιμότητας”. Αυτό που σε απλά ελληνικά λέγεται “δεν μπορούν να μας κάνουν καλά” - σαν εργάτες, σαν το δημιουργικό τμήμα της κοινωνίας.
γ) Θα χυνόταν και αίμα - δικό μας, αναμφίβολα. Τα πραγματικά αφεντικά θα χρησιμοποιούσαν την κατασταλτική τους μεθοδολογία σε βάρος των αυτόνομων εργατικών απαιτήσεων εάν αυτές αποκτούσαν ένα κρίσιμο μέγεθος, ας μην γελιόμαστε... Όμως επειδή η κρίση και η διαχείρισή της είναι διεθνής· επειδή οι συνταγές είναι ίδιες παντού· και επειδή ένα αυθεντικό και μαχητικό Εργατικό Παράδειγμα εδώ ή εκεί μπορεί να βρει μιμητές αλλού και παραπέρα, η “συνταγή της βίας” θα είχε υποχρεωτικά πεπερασμένη αξία. Τελικά τα αφεντικά θα αναγκάζονταν να συμβιβαστούν - όπως έχουν ξανακάνει στην ιστορία τους, όταν είχαν βρεθεί μπροστά σε μια αυτόνομη και μαχητική εργατική τάξη.
δ) Προφανώς “δεν θα έβγαινε η χώρα μας” (και πάλι θαυμαστικά!!!) απ’ την ονε - το ευρώ - την ε.ε. - το δντ - το νατο (και τον πλανήτη τον ίδιο) έτσι!!! Προφανέστατα!!!! Απλά (τι λίγο, ε;) η υποτίμηση της εργασίας θα αναστελλόταν δραστικά· και η τάξη μας θα αποκτούσε ξανά τον σπουδαιότερο πλούτο της, την αυτοπεποίθησή της!!! Θα αποκτούσε εκείνη την τόσο πολύτιμη αυτοπεποίθηση (και οργανωτική εμπειρία) που χρειάζεται εάν θέλει να περάσει στην επίθεση πρακτικά και πραγματικά.
ε) Και επειδή θα συνέβαιναν τέτοια αναιδή αλλά εξαιρετικά χειροπιαστά και χρήσιμα πράγματα, όλοι αυτοί οι υπερήρωες που δεν μπορούν να κοιμηθούν (ούτε να φάνε, ούτε να γαμήσουν, ούτε τίποτα...) όσο “η χώρα μας” - δηλαδή το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο - βρίσκονται εκεί που βρίσκονται στον διεθνή καταμερισμό, όλοι αυτοί λοιπόν θα πήγαιναν στα σκουπίδια της ιστορίας, όπου και ανήκουν. Γιατί (λέμε ότι) ανήκουν εκεί; Επειδή εκτός από χάρτινα λιοντάρια δεν μπορούν να φτιάξουν τίποτα άλλο· ούτε ένα ράφι ίσιο στον τοίχο δεν μπορούν να βάλουν, κι ας μαζεύουν όσα (πολλά ή λίγα) ψηφουλάκια θέλουν.

‘Ολα αυτά - το ξέρουμε.... - είναι τόσο “πεζά” και “μερικά” που κάθε συνειδητός “επαναστάτης” πρέπει να τα προσπερνάει· ακόμα και να τα φτύνει, αν όχι φανερά σίγουρα υπόγεια. Είναι, σαν να λέμε, προτιμότερη η μιζέρια του να σε έχουν ρίξει όχι στα σκοινιά, όχι κάτω απ’ το καναβάτσο, αλλά μέσα στα ίδια τα σκατά σου κι ωστόσο να κρατάς αγέρωχη (;) την υπεροψία του μωρέ στην επόμενη “γενική απεργία” θα σας σκίσω, θα δείτε... παρά να πατάς σαν σκέψη και δράση σε στέρεο έδαφος, με πρακτικά βήματα και με συγκεκριμένους στόχους... Η ιστορία των ταξικών πολέμων θα πρέπει να ξαναγραφτεί - γιατί οι έλληνες (κατά βάθος μικροαστοί) “πολέμαρχοι” έχουν σπουδαίες ονειρώξεις.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Δεν είναι, βέβαια, μόνο τα αφεντικά των ελληνικών τραπεζών που θέλουν να μειώσουν (κι αν είναι δυνατόν να εξαφανίσουν) τις αποζημιώσεις απολύσεων, κάνοντάς τες εντελώς τσάμπα. Κάθε αφεντικό, άσχετα από κλάδο ή μέγεθος επιχείρησης, το ίδιο θέλει. Υπάρχουν, επίσης, και λιγότερο φανερά συμφέροντα για την υποτίμηση της εργασίας και στο θέμα (φτηνές) απολύσεις. Για παράδειγμα, όλες οι εταιρείες που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο, πρέπει (σύμφωνα με τους νόμους) να “κρατάνε” στα “ενεργητικά” τους και ένα ποσό για τις αποζημιώσεις πιθανών απολύσεων ενός μέρους των υπαλλήλων / εργατών τους. Εάν αυτές οι αποζημιώσεις “κοπούν”, θα μειωθεί ανάλογα η σχετική αβαρία στους ισολογισμούς. Εν τέλει, ας μην το ξεχνάμε, ότι τις αποζημιώσεις των απολύσεων των υπαλλήλων της ατε, το αφεντικό της (δηλαδή το ελληνικό κράτος) τις έκοψε - με τσαμπουκά! - στη μέση...
[ επιστροφή ]

2 - Χωρίς ίχνος εμπάθειας αλλά με μπόλικη εργατική συνείδηση θα λέγαμε ότι αυτή η συφοριασμένη ντόπια αριστερά, είτε είναι 0,5%, είτε 5%, είτε 25% στις κάλπες, αναπαριστά μόνιμα την χρεωκοπημένη ιστορία της· σαν δίσκο σε παλιό γραμμόφωνο που έχει “κολλήσει”. Και η πολιτική δεοντολογία της “ουράς” έχει ποτίσει τόσο πολύ τα μέλη της, ώστε ακόμα κι αν είναι κατά τα άλλα έντιμοι άνθρωποι (ασφαλώς και υπάρχουν τέτοιοι) δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν απ’ τα κλισέ των ‘70s. Όταν το πα.σο.κ. σα νεόκοπος αριστερός λαϊκισμός (με μικρές δόσεις αστικού εκσυγχρονισμού, στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του) “σκούπισε” ό,τι είχε παραχθεί τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 σαν “κοινωνική αριστερά”, το κκε σταθεροποιήθηκε σαν ουρά του πασοκ, και οι υπόλοιποι (κκε-εσ και αριστερίστικες οργανώσεις) σαν ουρά είτε του ενός (πασοκ) είτε του άλλου (κκε) - είτε και των δύο.
Τα δύο τελευταία χρόνια η δοσολογία έχει αλλάξει· αλλά η κουλτούρα της “ουράς” είναι πια πολύ βαθιά. Και πάει κάπως έτσι: λέει ο τάδε (κομματικός σχηματισμός) το Χ; Ωραία. Εμείς (ένας άλλος κομματικός σχηματισμός) πρέπει να λέμε πιο εξτρεμιστικά πράγματα - για να δικαιολογούμε την ύπαρξή μας. Στην πράξη, όλα τα συνθήματα, οι λίστες αιτημάτων και οι περισπούδαστες αναλύσεις της μιας ή της άλλης προέλευσης, είτε γίνονται στο όνομα της “εργατικής τάξης” (που δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πολιτικά αυτοτελής) είτε γίνονται στο όνομα του “λαού”, είναι ένας συνεχόμενος “εσωτερικός διάλογος / θόρυβος” μέσα στο ίδιο “σώμα”, όπου η μεν “τάση” υπάρχει εξαιτίας της δε. Και ούτω καθεξής.
Γι’ αυτό ακόμα και “η έξοδος της χώρας μας από το νατο” μπορεί να φυτρώσει, σαν “κόκκινη γραμμή”, οπουδήποτε: σ’ ένα ψήφισμα φοιτητικού συλλόγου ή σε μια προκήρυξη σωματείου. Χωρίς “έξοδο απ’ την ε.ε.” και “έξοδο από το νατο” διάφοροι νοιώθουν ξεβράκωτοι μπροστά στην “υψηλή πολιτική” του κ(ορ)κ(ον)ε... Όμως αυτό είναι εκδήλωση ενός ενσωματωμένου κομματικού λογιστηρίου: το “μαγαζί” μας (το οποίο μπορεί να είναι μια οργάνωση ή, απλά, μια ιδεολογία) και πως θα συνεχίσει να (φαίνεται ότι) υπάρχει.
Χάρη στη μαγεία αυτού του κομματικού πατριωτισμού μπορούν να εξηγηθούν πολλά θαύματα. Όπως, για παράδειγμα, η νεκρανάσταση του καπετάν Αλέκου και των παλληκαριών του, του “μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής”.  Πάνω που νομίζαμε ότι ο καπετάν Αλέκος είχε πάει φυλακή (για να βρουν δουλειά οι νεαροί έλληνες, όπως είχε υποσχεθεί το ....), ή πάνω που νομίζαμε ότι οι βουλευτικές θεσούλες ήταν αρκετά βολικές ώστε να δικαιολογούν εκείνο το “δεν είναι στις τωρινές προτεραιότητές μας η έξοδος από το ευρώ” (βαρυσήμαντη στροφή, really) του περασμένου καλοκαιριού, νάσου το plan b... Γιατί; Μα επειδή γίνονται οι “ζυμώσεις” για την μετατροπή του ασκεριού του συ.ριζ.α. σε ενιαίο κόμμα. Οπότε: το μαγαζάκι μας, το μαγαζάκι μας, τι την κάναμε την ταμπέλα του;!!!
Αναγνωρίζουμε φυσικά πόσο out βρισκόμαστε (απ’ τις κομματικές υποκουλτούρες) σ’ αυτές εδώ τις σελίδες. Που να καταλάβουμε τέτοιοι αληταράδες που είμαστε ότι εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, απ’ το 1974 και μετά, όλα κρέμονται απ’ τον “αληθινό μαρξισμό - λενινισμό” και απ’ το σε ποιανού το κεφάλι έχει εγκατασταθεί;
(Θα πει κάποιος ότι ο τωρινός συ.ριζ.α. ή, έστω, αρκετοί / ες σ’ αυτόν, έχουν ξεφύγει απ’ την κουλτούρα της “ουράς”, αφού άλλωστε φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Δεν είμαστε τόσο σίγουροι γι’ αυτό, αλλά η ευκολία και η άνεση που το “κυβερνητικό πρόγραμμα” του εν λόγω κομματικού σχήματος κόπηκε και ράφτηκε μεταξύ των 2 εκλογών του Μάη και του Ιούνη, καθώς και το περιεχόμενο αυτού του προγράμματος, βοά ότι πρόκειται για απομίμηση του άλλοτε “σοσιαλιστικού” πα.σο.κ.)
[ επιστροφή ]