Για τσάι, με την ευχή του θεού και της παναγίας

Αυτός αριστερά είναι ένας απ’ τους “αγίους” των φασιστών (ο “Πειραιώς”). Και κάποιος θα έπρεπε να πει στην κυρία στο κέντρο ότι δεν υπάρχει λόγος να ξεκαρδίζεται με το δωράκι του....

άγιες μπίζνες - και άλλα

Μ’ όλη την ιερή και δοξασμένη προτεραιότητα στο “πνευματικό έργο” (στην ιδεολογία δηλαδή) κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον χριστιανισμό - σαν - εκκλησία (τα στελέχη αλλά και κάμποσους καλούς πιστούς) ότι αδιαφορούν για τις υλικές αξίες. Τόσο ο ορθόδοξος όσο και ο καθολικός χριστιανισμός είναι (πασίγνωστα αυτά κατ’ αρχήν) τεράστια δίκτυα επιχειρήσεων. Προσέχοντας, μάλιστα, από πιο κοντά την δομή του θρησκευτικού / επιχειρηματικού σύμπαντος, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί απ’ τα εξής δύο χαρακτηριστικά του. Α) Είναι εκπληκτικά ταιριαστός με την σύγχρονη “δικτυακή λογική”, τόσο πολύ που να υποθέτει κανείς ότι ο μεγαλοδύναμος θεός των χριστιανών έκανε το μέγα θαύμα του, και έφερε την καπιταλιστική ανάπτυξη σ’ εκείνο το σημείο που να “κουμπώνει” πολύ καλά με τις παμπάλαιες, τις πανάρχαιες μοναστηριακές / εκκλησιαστικές δομές... και Β) η δομή του θρησκευτικού / επιχειρηματικού σύμπαντος μοιάζει απόλυτα με την δομή των επιχειρήσεων του οργανωμένου εγκλήματος, των μαφιών. Κι άλλο θαύμα, προφανώς!...
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι οι μαφίες υστερούν μπροστά στις θρησκευτικές επιχειρήσεις στο ζήτημα της παραγωγής (και της διάδοσης) της ιδεολογίας. Από την άλλη υπερτερούν σ’ εκείνο που κάνει κάθε καλό πιστό να ανατριχιάζει: στην άσκηση φυσικής βίας. Εάν όμως ήταν ποτέ δυνατόν αυτά τα δύο μοντέλα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και συσσώρευσης, δηλαδή η οργανωμένη πίστη και το οργανωμένο έγκλημα, να συγχωνευτούν ή, έστω, να συνεργαστούν αρμονικά και για αμοιβαίο όφελος, τότε πολλά ακόμα θαύματα θα γίνονταν. Λέμε “αν...” (Μα τι λέμε; Ούτε στην κόλαση δεν θα μας δεχτούν με τέτοιες κουβέντες...)

Σε κάθε περίπτωση, η δύναμη της οργανωμένης πίστης / εκκλησίας στο ελλαδιστάν φαίνεται από πολλές πλευρές, άσχετο που αυτή η δύναμη καταναλώνεται σε γκρίνιες και κουτσομπολιά και ποτέ δεν έχει αποτελέσει τον διαρκή και πρακτικό στόχο μιας αντίπαλης αντι-δύναμης. Δεν θα ήταν υπερβολή: το ελλαδιστάν είναι ένα θρησκευτικό κράτος από πολλές απόψεις (όπως είναι και το ιταλικό για παράδειγμα) με κοσμικό καμουφλάζ. Η, πιο σωστά, η εκκλησία, μαζί με τους μηχανισμούς του συμπλέγματος της ασφάλειας, το οργανωμένο έγκλημα και κάμποσους “ιστορικούς” επιχειρηματίες, συνιστά το πραγματικό βαθύ κράτος.
Δείτε, για παράδειγμα, την αιφνιδιαστική άνθηση των φασιστικών κατακαθιών, και τις αποστολές που έχουν ανάλαβει. Εύκολα και εύλογα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι κυκλώματα της κρατικής ασφάλειας, της αστυνομίας και του στρατού έβαλαν το μακρύ τους χέρι σπρώχνοντας τα βοθρολύματα της ενιαίας ελληνικής πολιτικής πολυκατοικίας στο κοινοβούλιο. Η εκκλησία όμως; Η χριστιανική εκκλησία της αγάπης και του ελέους; Με κριτήριο την αυθεντικά ακροδεξιά ψυχή της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας (και την ιστορία της) δεν θα έπρεπε να έχει κανείς αμφιβολία... Όμως είναι αυτά τα πράγματα ζητήματα ιδεολογίας ακόμα; Ας μην γινόμαστε παιδιά! Ζούμε στον 21ο αιώνα, και η αλήθεια είναι business, as usual.

Ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος είναι μια μικρή επιτομή της ιστορικής συνέχειας του βαθέος ελληνικού κράτους. Το χουντικό του παρελθόν το έχει, όπως έχει από μικρός κι εκείνη την σεχταριστική προδιάθεση που δημιούργησε (ο σεχταρισμός / προσοδισμός), δίπλα στην επίσημη εκκλησιαστική δομή, αυτές τις γνωστές “παρεκκλησιαστικές” οργανώσεις με ονόματα “ζωή”, “σωτήρ”, κλπ. Η οργάνωση που έφτιαξε από μικρός ο Αμβρόσιος, μαζί με άλλους δύο (που έμελλε επίσης να έχουν λαμπρή καριέρα) λεγόταν και λέγεται “χρυσοπηγή”. Διαβολεμένες συμπτώσεις ονομάτων - αλλά μόνο συμπτώσεις... Εν πάσει περιπτώσει, ο στόχος της “χρυσοπηγής” ήταν να ανεβάζει τους “δικούς της” στα πόστα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, με όλα τα παράπλευρα οφέλη - ό,τι, δηλαδή, κάνουν πάντα οι “παρα-”οργανισμοί σε σχέση με το κυρίως “σώμα”. (Το “παρα-”, σημαίνει επίσης και παράδες, δηλαδή φράγκα...). Η “χρυσοπηγή” δεν τα πήγε, τελικά, καθόλου άσχημα, αφού ο ένας απ’ τους τρεις δημιουργούς της έγινε αρχιεπίσκοπος: ο πασίγνωστος σταρ Χριστόδουλος. Ο τρίτος της αρχικής παρέας έπιασε το πόστο της μητρόπολης Πειραιά (Καλλίνικος), και ύστερα, αφού προώθησε τον διάδοχό του (Σεραφείμ), “αποτραβήχτηκε” σε πιο αθέατες θέσεις.
Εν πάσει περιπτώσει η εκκλησία δεν μπορεί να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο αν δεν έχει λεφτά... Έχει, βέβαια, πολλά - όμως δεν υπάρχει “πολλά” που να είναι “αρκετά” (πάντα για το θεάρεστο έργο της) όταν μιλάμε για χρήμα. Τα θεοσεβούμενα πνεύματα που σκαρφαλώνουν με νύχια και δόντια την ιεραρχία είναι, ασφαλώς, τα πλέον “ανήσυχα” αλλά και τα πιο “ικανά” με όρους διαγκωνισμού, ανταγωνισμού, κλπ. Απ’ την άλλη μεριά ο καπιταλισμός τι είναι στην καρδιά του αν όχι η αποθέωση του ο καθένας - εναντίον - όλων; Που το παράξενο λοιπόν αν (και) ο Αμβρόσιος, ακροδεξιός ως το μεδούλι, έκανε κάποτε την αγνή καρδιά του πέτρα, και άρχισε να “ψάχνει - για - λεφτά”; Και που το παράξενο αν τέτοιο ψάξιμο σημαίνει επιχειρήσεις;
Σαν καλός ποιμήν, το πρώτο που έκανε ήταν να “βάλει χέρι” σε κάτι εκτάσεις ιδιοκτησίας του μοναστηριού του Μεγάλου Σπηλαίου, μέσα στο μαντρί του (Καλάβρυτα) από διοικητική άποψη. Χίλια πεντακόσια στρέμματα ήταν αυτά· τι ψυχή να έχει μια ανορθόδοξη “αλλαγή διαχειριστή περιουσίας” αν πρόκειται για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου; Ύστερα έφτιαξε (ο Αμβρόσιος) μια ανώνυμη εταιρεία, το 2003, με τίτλο “Μετόχι α.ε. - Συνεδριακή, ξενοδοχειακή και κτηματική”, με βασικό μέτοχο την “μητρόπολη Καλαβρύτων” (τι είδους “νομικά πρόσωπα” είναι άραγε αυτά τα κύτταρα αγάπης και προσφοράς;), με σκοπό να αξιοποιήσει αυτά τα στρεμματάκια. Κι ύστερα, η “μετόχι α.ε.” έκτισε εκεί μια ξενοδοχειακή μονάδα πέντε αστέρων, με τίτλο “σήμαντρον”. Όταν λέμε “έκτισε” εννοούμε ότι επιδοτήθηκε απ’ το ελληνικό υπουργείο οικονομικών (και γιατί όχι από τίποτα τρισκατάρατα ευρωπαϊκά κονδύλια;) κατά 25% για την κατασκευή καινούργιων κτιρίων, και κατά 50% για την επισκευή παλιών. Γιατί τα 1500 στρέμματα, εκτός από δέντρα και πουλιά, είχαν και κάτι παλιά πέτρινα κτίσματα... που έγιναν μια χαρά σουίτες. Το πεντάστερο “σήμαντρο” ήταν έτοιμο το 2009. Έτσι γεννήθηκε μέσα σ’ έναν κήπο με χαρτονομίσματα διπλωμένα σε σχήμα κρίνου το semantron traditional village...

Απεριόριστος θαυμασμός αξίζει γι’ αυτούς τους ηλικιωμένους ποιμένες, που ανάμεσα στις προσευχές, στις λειτουργίες, και στα υπόλοιπα θαυμαστά τους καθήκοντα, βρίσκουν χρόνο για μπίζνες, τόσο δύσκολες και πολύπλοκες όπως το real estate, τα ξενοδοχεία, οι κατασκευές, κλπ. Δεν είναι, βέβαια, ο καθένας μόνος του. Η “χρυσοπηγή”, σαν οργάνωση διακονείας (πάντα...) είχε και έχει τις άκρες της με το ιερό βουνό, και ειδικά με τον πολυμήχανο επιχειρηματία Εφραίμ... Κάποιες κακές (ή απλά καλά πληροφορημένες) γλώσσες λένε μάλιστα ότι η ακτίνα επιρροής της “χρυσοπηγής” φτάνει ως το πατριαρχείο Ιεροσολύμων, πράγμα που σημαίνει αξιοσύνη - πως αλλιώς θα πρόκοβε η συνεργασία με την ευπ και με το “υψηλού επιπέδου” σχολείο real estate business στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Αν τόσο μεγάλη είναι η χάρη της “χρυσοπηγής”, τότε και ο Αμβρόσιος θα έτυχε βοήθειας, όπου την χρειάστηκε.
Είναι, βέβαια, ένα πράγμα να βάλεις στο χέρι μερικές εκατοντάδες στρέμματα... Και είναι εντελώς διαφορετικό να φτιάξεις ξενοδοχείο υψηλότατων προδιαγραφών, με συνεδριακό κέντρο, πισίνες, σουίτες, κλπ κλπ. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της θείας φώτισης - καλύτερα όμως πιο πεζές λύσεις. Έτσι, η εταιρεία του Αμβρόσιου “μετόχι α.ε”, προκειμένου για τον σχεδιασμό και την “ανάπτυξη” (+ διαχείριση) του “σήμαντρον”, ανέθεσε την δουλειά σε μια άλλη εταιρεία. Την Αιγίς Μακροδυναμική Τουριστική Ανάπτυξη ΕΠΕ - στα αγγλικά, που είναι και πιο σικ, Aegis Hotels and Resorts. Λογικό - δεν θα ήταν δυνατό να είναι στο σέρβις παπάδες ή νεωκόροι. Η Aegis δεν ήταν καμιά παλιά καραβάνα του τομέα· είχε φτιαχτεί μόλις το 2007, στο Ηράκλειο της Κρήτης, και είχε μόνο μια δουλειά, την διαχείριση ενός λουξ ξενοδοχείου στο Λασίθι. Φαίνεται όμως πως είχε καλές συστάσεις: η Aegis έχει φτιαχτεί από πρώην και νυν στελέχη των Maris Hotels, που ανήκουν στην “οικογένεια Ν. Μεταξά”. [1] Τελικά, όχι μόνο η Aegis συνεργάζεται με την “μετόχι α.ε.” του Αμβρόσιου, αλλά θεωρεί αυτήν την συνεργασία (και το “σήμαντρον”) σα διαμάντι στη λίστα της· λογικό αν σκεφτούμε ότι πέρα απ’ όλα τ’ άλλα (το μαγευτικό τοπίο, κλπ κλπ) δεν έχουν όλες οι ξενοδοχειακές μπίζνες την ευλογία του θεού.
Ο μαγικός κόσμος μιας “συνεδριακής, ξενοδοχειακής και κτηματικής” ανώνυμης εταιρείας, δεν θα μπορούσε να τελειώνει με ένα “σήμαντρον”. Δεν έχουμε στοιχεία, έχουμε όμως λογική: άμα μπαίνεις στο real estate μπαίνεις για να απλώνεσαι. Και οι καιροί της κρίσης προσφέρονται ιδιαίτερα - ή όχι;

Χρειάζονται εδώ μία συν μία παρενθέσεις. Κατ’ αρχήν: ο σταθερός, αιώνιος προσανατολισμός του θρησκευτικού επιχειρείν σε ακίνητα, κατασκευές, κλπ, αξίζει μιας κάποιας προσοχής. Παρότι δεν αγνοούμε ούτε τις (θρησκευτικές) μετοχές τραπεζών, ούτε τα (θρησκευτικά) χρηματιστηριακά παιχνίδια, τα ακίνητα είναι η αγάπη κάθε σωστού επιχειρηματία ποιμένα. Μπορεί να είναι λίμνες, δάση, ορυχεία, αστικά οικόπεδα - αλλά αυτό. Διατήρηση και πολλαπλασιασμός του πλούτου μέσω (γεω)προσόδων. Φαίνεται ότι αυτό είναι που ταιριάζει σε προκαπιταλιστικά οικονομικά κυκλώματα, που προσαρμόστηκαν μια χαρά στα καπιταλιστικά ήθη, εξακολουθούν όμως να αντιλαμβάνονται το “ατομικό επιχειρηματικό δαιμόνιο” (του ενός ή του άλλου ποιμένα) περισσότερο με όρους στομαχιού και αέναης συσσώρευσης, παρά με όρους διακινδύνευσης. Γι’ αυτό (και γι’ αυτό...) το επιχειρηματικό παπαδαριό νοιώθει μια “φυσική” αλληλεγγύη σε οποιαδήποτε προσοδική δομή εξουσίας τύχει να συναντήσει - είτε πρόκειται για το (ελληνικό) κράτος, είτε πρόκειται για το οργανωμένο έγκλημα. Στο κάτω κάτω, τόσο στην οργάνωση αποτελεσματικής εξουσίας, όσο και στην βίαιη κατάκτηση και εκμετάλλευση εδαφών (και πληθυσμών), η χριστιανική εκκλησία έχει υπάρξει μακράν ο σοφός προπομπός και του αστικού κράτους και των μαφιών: εκείνοι οι “ναΐτες” ακόμα βρίσκουν μιμητές...
Ύστερα: η πραγματική ιστορία των real estate business, εν μέσω κρίσης, [2] και ειδικά εκείνου του τμήματός τους που αφορά το μυθικό “κέντρο της Αθήνας” δεν θα γραφτεί ποτέ. Όμως υπάρχει ακόμα κανείς που αγνοεί τον ρόλο που έχει παίξει στο “παιχνίδι των τιμών” των ακινήτων το κυνήγι άλλοτε πρεζάκηδων, άλλοτε εκδιδομένων γυναικών, άλλοτε μεταναστών; Υπάρχει ακόμα κανείς που να αγνοεί το ρόλο των ad hoc ταγμάτων εφόδου σ’ όλες τις τελετουργίες “υποβάθμισης” / “εξυγίανσης”, σε σχέση πάντα με το “παιχνίδι των τιμών”; Να που και οι πιο τιποτένιοι τραμπούκοι έχουν την αξία τους: είναι τα “σκυλιά / μάζα” που είτε συμπληρώνουν είτε αντικαθιστούν το “επίσημο σύμπλεγμα της ασφάλειας” σ’ αυτήν την λειτουργία - μοχλό. Φυσικά δεν κάνουν μόνο αυτό...

Με τούτα και με τ’ άλλα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι ανάμεσα σ’ έναν επιχειρηματία ακινήτων (με την ευρεία έννοια) και έναν παροχέα υπηρεσιών ασφάλειας (πάλι με την ευρεία έννοια) δεν είναι μόνο η ιδεολογική συγγένεια που παίζει ρόλο σύσφιξης σχέσεων. Είναι κι αυτή, ασφαλώς. Όχι μόνον αυτή - σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Και δεν είναι αναγκαία ανά πάσα στιγμή η “ένα - προς - ένα” συνδιαλλαγή. Είναι αρκετή μια γενική αντίληψη (των επιχειρήσεων, των δολοφονιών, της βίας, του κέρδους), ένα γενικό concept κερδοφορίας. Που, για να μην μας πει κανείς ανιστόρητους, είναι παμπάλαιο στα μέρη μας. Πως έκαναν, δηλαδή, περιουσίες οι έλληνες φίλοι των γερμανών ναζί (και ύστερα των άγγλων) στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής;
Δικαιωμένοι (ιστορικά) είναι λοιπόν οι άγιοι πατέρες για τις σχέσεις τους. Όταν ο (Πειραιώς) Σεραφείμ “αγιάζει” τα γραφεία των βοθρολυμάτων, δεν πρωτοτυπεί. [3] [4] Επαναλαμβάνει τα βήματα του επαγγελματικού του κλάδου. Αλλοίμονο, μόνο, σ’ όσους γκρινιάζουν καταναλώνοντας (τις καταγγελίες τους) και καταγγέλλουν κάνοντας γαργάρα (τις ευθύνες τους). [5]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Αν ο βασικός μέτοχος της Aegis, και διευθυντής της (άρα βασικός συνεργάτης του επιχειρηματία Αμβρόσιου) συμβαίνει να είναι και διευθυντής πωλήσεων και συμβολαίων στα ξενοδοχεία του Οίκου Μεταξά, τι συμπέρασμα βγάζετε; Εμείς, πάντως, σκεφτόμαστε ότι ο Οίκος είναι the real boss της Aegis, και άρα ο ουσιαστικός συνεργάτης του επιχειρηματία μητροπολίτη. Μπορεί, όμως, να είμαστε καχύποπτοι - ε;
Και να τώρα το “ζητηματάκι”. Ο Οίκος Μεταξά (που εκτός των ξενοδοχείων έχει κι άλλες επιχειρήσεις), που υποστηρίζει πως κατάγεται κατευθείαν από ευγενείς του Βυζαντίου (συγκινητικό! - πάντα μας άρεσαν οι ιστορίες με τα γενεολογικά δέντρα που χάνονται στα βάθη της ιστορίας...) χάρισε πριν καιρό (το 1997), στα γεράματα του πάτερ φαμίλια, στο αρχαιολογικό μουσείο Ηρακελίου 2.229 αντικείμενα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας, ηλικίας απ’ το 4.000 π.χ. ως το 300 μ.χ. Μπράβο! Αλλά αυτό (πριν τη δωρεά) λέγεται αρχαιοκαπηλεία. Επειδή (μπορεί να το ξέρετε, μπορεί όχι), αν κάποιος βρει (λέμε τώρα....) ένα αντικείμενο του 2000 π.χ. και το δηλώσει, δεν το κρατάει. Η αρχαιολογική υπηρεσία το παίρνει, τον ρωτάει που και πως το βρήκε (για να εντοπίσει την θέση και άλλων ευρημάτων), και του δίνει μια αμοιβή ανάλογη της αξίας του αρχαίου. Συνεπώς μια συλλογή 2.229 αντικειμένων είναι, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, προϊόν εγκλήματος. Έτσι θεωρήθηκε, πάντως, όταν ο μέγας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο πρεσβύτερος (ναι, ο αληθινός cult ήρωάς μας) έκανε μια αντίστοιχη δωρεά - και η περί αρχαιοκαπηλείας κατηγορία σε βάρος του δεν ήταν άδικη.
Τι συμβαίνει τώρα με την αρχαιοκαπηλεία στην Κρήτη (και όχι μόνο); Για να φτιάχνεις κομμάτι - κομμάτι τέτοια συλλογή (2.229 κομμάτια είναι 2.229 κομμάτια) πρέπει εκτός από λεφτά να έχεις και πολλές άκρες. Όμως αυτές οι άκρες δεν περιμένουν να βγάλουν το πεντεσπάνι και τα ουίσκια τους μόνο απ’ την αρχαιοκαπηλεία - κάνουν κι άλλα. Συνεπώς, θες δε θες (και θες) σαν αγνός συλλέκτης έχεις άκρες και με τα “άλλα”.
Δεν θα πούμε τώρα ότι αυτό είναι, με τον τρόπο του, ένα “κεφάλαιο”. Ούτε θα πούμε ότι ο άγιος Καλαβρύτων σχετίζεται με τέτοιο “κεφάλαιο”. Θα πούμε ότι ο θεός είναι μεγάλος και φροντίζει τα πλάσματά του... (εντάξει;).
Α, ναι: ο Οίκος ξαναχάρισε πρόσφατα μια συλλογή αραβικών νομισμάτων (181 κομμάτια) προερχόμενα απ’ την αραβική περίοδο της Κρήτης, 828 - 961 μ.χ. Δεν κάνουν τίποτα άλλο εκεί στην Κρήτη απ’ το να σκάβουν και να παραδίδουν τα ευρήματα στις επιχειρηματικές φαμίλιες;
[ επιστροφή ]

2 - Αν δεν τα διαβάσατε, αυτά είναι τα σοφά λόγια κάποιου, πολιτικού μηχανικού στο επάγγελμα, που τον έδεσαν στις αρχές του 2012 με την κατηγορία της σύστασης και διεύθυνσης κυκλώματος λαθρεμπορίου χρυσού και όπλων, ξεπλύματος χρήματος, και “εκμετάλλευσης ακινήτων”:
"... Αυτοί που ξέρουν αυτά τα πράγματα είναι οι παπάδες, που πάνε και εξομολογούνται οι γέροι και τους λένε ότι έχουμε τόσα ακίνητα και θα τα αφήσω στο... στη... και θα τα αφήσω εκεί... Και άμα έχεις συμβολαιογράφο, ποιος θα σε κουνήσει, να πούμε, θα 'ρθει η συμβολαιογράφος και θα σου πει ήρθε και το πούλησε τώρα, τι μας λέτε... Θέλουμε να μην έχουμε αντιδικία. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, άμα έχεις παπάδες φίλους, πάνε και εξομολογούνται διάφορες γριές..., είναι μια γριά, σου λέω, στον Πειραιά...”.
Και πιο επιχειρηματικά:

Aρχηγός: ...εάν ένα ακίνητο το οποίο είναι προσημειωμένο κατασχεμένο το κάνουμε δωρεά στο μοναστήρι, ναι, η περιουσία του μοναστηριού δεν κατάσχεται ούτε πλειστηριάζεται, άρα αυτά εκεί είναι πλέον στους ανθρώπους τους δικούς μας, δεν θα τα πάρει κανένας και, από την άλλη μεριά, εμείς είμαστε εφ' όρου ζωής, τα εκμεταλλευόμαστε, γιατί έχουμε κάνει και τα μισθωτήριά μας.
Ε, τους το λέμε, σας τα κάνουμε μεν δωρεά, σας τα χαρίζουμε, αλλά εμείς θα τα εκμεταλλευόμαστε με τα άλλα τα μισθωτήρια, αυτοί δεν τους νοιάζει, δεν έχουμε πρόβλημα και γλιτώνουμε...
Στη συνέχεια, σε άλλη συνομιλία του με τον ιερωμένο, που φέρεται ως μέλος της οργάνωσης, ο φερόμενος ως αρχηγός κάνει λόγο για ένα κόλπο... σατανικό:
"Μοναστήρια δικά μας, καταδικά μας έχουμε έτσι;
-Nαι.
"Σκέφτηκα κάτι σατανικό... ο Στ... έχει ένα ξενοδοχείο, το οποίο έχει προσημείωση είκοσι πέντε εκατομμύρια ευρώ και κάνει τριάντα.
Λοιπόν, εάν το κάνω δωρεά σε ένα μοναστήρι, ε γίνεται πρόγραμμα πλειστηριασμού σε μοναστήρι για κατάσχεση;”
-Οχι.
"Το ξέρεις εσύ αυτό;"
-Ναι.
"Ε, τότε φίλε, όλα τα πλειστη..., όλα τα προσημειωμένα και τα λοιπά, θα τα κάνουμε δωρεά σε μοναστήρι και θα τα εκμεταλλευόμαστε εμείς. Γιατί, έτσι και αλλιώς, θα τα χάσουνε που θα τα χάσουνε... Ακου να δεις τι πατέντα θα κάνουμε. Βρες μοναστήρια να τους δίνουμε".
Και ο ιερωμένος του απαντάει: "Eχουμε αυτά τα δικά μας, του Ε...»"

[ επιστροφή ]

3 - Για την ιστορία και μόνο παραθέτουμε αποσπάσματα απ’ το “κοινό πρόγραμμα” πίστης και εγκλήματος, όπως αυτό κατατέθηκε υπό την μορφή ηλεκτρονικού συγγράμματος, στις 25/11/2011 (σημειώστε τη χρονική στιγμή). Ε, ο συγγραφέας του κάτι παραπάνω θα ήξερε τότε...

ΕΤΣΟΥΞΕ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΠΡΕΖΑΚΗΔΕΣ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!
...
- Τους προκαλεί πανικό το γεγονός πως το πλέον δυναμικότερο κομμάτι του πατριωτικού χώρου, η Χρυσή Αυγή, έχει “πάρε – δώσε” με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Κάτι πολύ λογικό, αφού γνωρίζουν πως η συγκεκριμένη “μείξη” καθιστά αδύνατη την πραγματοποίηση των (ανίερων) σχεδίων τους!
- Ενοχλούνται φυσικά και από τον “αντισημίτη” Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, που τους έχει ξεβρακώσει άπειρες φορές, με τελευταία και χαρακτηριστική την ΔΙΚΑΙΩΣΗ του στη δικαστική διαμάχη με τους Βαλλιανατοδημητράδες, όπου ο Ελληνόψυχος Επίσκοπος ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΗ στους κατηγόρους του, παρότι μπορούσε να τους κλείσει φυλακή!
- Καμία έκπληξη και η ενόχλησή τους για την Μονή Βατοπαιδίου, αφού γνωρίζουν πως εκείνη λειτουργεί ως ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΕΝΤΟΣ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Το πρόσφατο λαικό προσκύνημα εκατομμυρίων στην Αγία Ζώνη στη Ρωσία, το απέδειξε περίτρανα!
- Τέλος, τους πειράζει ακόμα και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, εκείνος που φέρεται “αριστερότερα” από τους επαγγελματίες αριστερούς ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ για την ανακούφιση των συνανθρώπων του: Οι καραγκιόζηδες που τον υβρίζουν, έχουν άραγε δώσει έστω ένα ποτήρι νερό δωρεάν στους συμπολίτες τους;
Όπως βλέπουμε, κάποιοι ΤΡΕΜΟΥΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ το ενδεχόμενο να συνασπιστούν οι Έλληνες σε μια πατριωτική ομάδα με αδιαπραγμάτευτες θέσεις υπέρ της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας!
Τους ενημερώνουμε πως, δυστυχώς για εκείνους, οι χειρότεροι εφιάλτες τους - και αντίστοιχα τα καλύτερά μας όνειρα - θα γίνουν πολύ σύντομα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

[ επιστροφή ]

4 - Το Νοέμβρη του ‘11, δηλαδή αρκετά πριν τις εκλογές, ο “άγιος” Πειραιώς και ο “άγιος” πλ. Αττικής, ο Σεραφείμ και ο βοθρολιάκος δηλαδή, είχαν συνάντηση / συνεργασία· στην έδρα του πρώτου. Δεν κουβέντιασαν για τα “παιδικά τους χρόνια”...
[ επιστροφή ]

5 - Το ότι ο μικρός Μάο - Τσίπρας έκανε την φιλική του επίσκεψη και κουβεντούλα με το άγιο ποιμένα Σεραφείμ (πριν τις πρώτες εκλογές· μετά ο ποιμένας βρίζει ατελείωτα τον συ.ριζ.α.), παριστάνοντας ότι αγνοεί τις ανοικτά διακηρυγμένες ακροδεξιές του απόψεις, είναι μια μικρή σημείωση στο ατελείωτο βιβλίο του “πολιτικού ρεαλισμού”. Όπως, επίσης, η συνάφεια της κυρίας Λιάνας Κανέλη με τον ίδιο ποιμένα (στις 31 του περασμένου Γενάρη, στων “τριών ιεραρχών” την γιορτή - ε;). Ή, σωστότερα, όλα αυτά είναι σημαδούρες του εξουσιαστικού αμοραλισμού. Άλλες εποχές κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο, έως αδύνατο. Αλλά αυτό είναι το χαρακτηριστικό αυτών εδώ των εποχών: οι οπαδοί των διάφορων σχηματισμών της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα έχουν φτάσει στο επίπεδο σκέψης και αντίληψης του χριστιανικού ποιμνίου. Βρίσκουν δικαιολογίες για τα πάντα, κάνουν το κρέας ψάρι και το ψάρι πατάτες, μερικές φορές δείχνουν να τις πιστεύουν κι όλας τις εμπνεύσεις τους, και γίνονται άκομψα αναιδείς έως επιθετικοί απέναντι σ’ ότι τους υποδεικνύει ότι έχουν γίνει πρόβατα, που βόσκουν ανέμελα σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο λιβάδι.
Και παριστάνουν πάντα τους “έκπληκτους” και τους “θυμωμένους” που ... Πότε με την ραγδαία εξέλιξη των φασιστών, πότε με το ένα, πότε με το άλλο. Ένα απ’ τα χαρακτηριστικά εκείνου που καταδέχεται να τον σέρνουν απ’ την μύτη είναι ότι έχει μνήμη ωρών· απωθεί, απωθεί, απωθεί, και πάλι απωθεί.
Λοιπόν, όλο αυτό το θρησκευτικό φασισταριό, είχε ανοίξει έγκαιρα τα χαρτιά του. Το είχαμε επισημάνει απ’ αυτές εδώ τις σελίδες, αλλά δεν ήταν δα και κανά μυστικό. Τα χριστούγεννα του 2010, από άμβωνος αλλά και χέρι χέρι, είχαν “πάρει θέση” (σαν “ιερά σύνοδος”, στην οποία η “χρυσοπηγή” έχει υπολογίσιμη επιρροή)) στην “κρίση”, μέσω ενός φυλλαδίου, με μια άποψη που ρητά υποστήριζε ότι Είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων-δανειστών μας. Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας.
Αυτό άρεσε πολύ στα αριστερά και ακροαριστερά μαντριά τότε. Γιατί την ίδια άποψη υποστήριζαν (και υποστηρίζουν): της “εθνικής ενότητας κατά των ξένων κατακτητών”, και οι υπόλοιπες παπαριές. Γούσταραν, γιατί νόμιζαν οι δυστυχείς πως όταν βγαίνει το μεγαλύτερο κέντρο ιδεολογικής καθοδήγησης της άκρας δεξιάς, το παπαδαριό, και λέει αυτά που λένε οι ίδιοι (σαν αριστεροί, επαναστάτες, αντιεξουσιαστές, γενικά...), τότε “έχουν πάρει τον κόσμο με το μέρος τους”... Αυτό νόμιζαν.
[ επιστροφή ]