asturias, leon: they rule o.k.!

Άτιμο πράγμα οι ανθρακωρύχοι, όπου γης. Αυτή η δουλειά μέσα στις στοές, οι κίνδυνοι αλλά και η καθημερινή συντροφικότητα στα ζόρια και στη ρουτίνα, είναι άτιμα πράγματα. “Εκτρέπονται” άσχημα οι ανθρακωρύχοι άμα τα πάρουν, και το έχουν κάνει ξανά και ξανά στην ιστορία αυτής της δουλειάς, σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Κι αυτό κάνουν σχεδόν 8.000 ανθρακωρύχοι στην ισπανία, στα 47 ορυχεία της asturias και της leon στην ισπανία. Στις 23 Μάη ξεκίνησαν απεργία, που απ’ την 1η Ιούνη έγινε διαρκείας - και όχι μόνο ξεκίνησαν απεργία, αλλά μια επιθετική απεργία, αντάξια των παραδόσεων τόσο των δικών τους προγόνων, όσο και της μαχόμενης εργατικής τάξης. Η αιτία είναι πως η ισπανική κυβέρνηση σκοπεύει να κόψει τις επιδοτήσεις προς τα ορυχεία, απ’ τα 300 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο στα 110, προφασιζόμενη τις οικονομικές δυσκολίες του ισπανικού κράτους (τα έξοδα σωτηρίας των τραπεζών είναι πράγματι τεράστια!). Αλλά αν γίνουν αυτές οι περικοπές πολλά ανθρακωρυχεία θα κλείσουν.
Θα πει κάποιος πονηρός: μα τι σκατά; δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν να είναι; Οι απεργοί υποστηρίζουν - και έχουν το δίκιο με το μέρος τους - ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Αλλά για αθέτηση (εκ μέρους της ισπανικής κυβέρνησης) μιας συμφωνίας που υπογράφτηκε μόλις πέρυσι, με τα συνδικάτα τους, που προβλέπει ότι οι επιδοτήσεις θα συνεχίσουν ως το 2018, και ότι ως τότε θα έχουν δημιουργηθεί άλλες θέσεις εργασίας για όσους ανθρακωρύχους δεν θα έχουν βγει στη σύνταξη. Κατηγορούν επιπλέον διάφορους τοπικούς κυβερνήτες αλλά και συνδικαλιστές ότι έχουν βάλει χέρι στο ταμείο που δημιουργήθηκε για την εργασιακή τους αποκατάσταση μετά το 2018, έχοντας φάει λεφτά με διάφορες προφάσεις.

Επειδή μια “απλή” απεργία δεν θα πίεζε ιδιαίτερα την ισπανική κυβέρνηση, οι ανθρακωρύχοι της asturias και της leon χρησιμοποιούν την (γνωστή και στα μέρη μας) τακτική του μπλοκαρίσματος δρόμων (συμπεριλαμβανομένων “εθνικών” μεγάλης κυκλοφορίας) και σιδηροδρομικών γραμμών. Αυτό τους φέρνει αντιμέτωπους με την ισπανική αστυνομία (που εκτός από δακρυγόνα χρησιμοποιεί και πλαστικές σφαίρες), συγκρούσεις που οι απεργοί φαίνεται να τις διασκεδάζουν ιδιαίτερα. Οι αυτοσχέδιες (αν και όχι φονικές) ρουκέτες έχουν μια σχετική παράδοση σε εργατικούς (και όχι μόνο) αγώνες στην ισπανία (και στη βασκία ειδικά), οπότε στον συγκεκριμένο αγώνα έχουν την τιμητική τους. Έχουν γίνει επίσης επιθετικές διαδηλώσεις στα γραφεία του κυβερνώντος (και δεξιού) “λαϊκού κόμματος”. Οι εντονότερες οδομαχίες με την αστυνομία έγιναν στις 15 Ιούνη, και είχαν σαν αποτέλεσμα των τραυματισμό τεσσάρων μπάτσων και τριών δημοσιογράφων. Μια σχετικά μεγάλη διαδήλωση συμπαράστασης (10.000 άτομα) έγινε και στη Μαδρίτη, που κατέληξε σε οδομαχίες με την αστυνομία. Απεργία συμπαράστασης στους ανθρακωρύχους έκαναν οι εργάτες μεταφορών στην asturias και τη leon, ενώ στις 18 Ιούνη έγινε γενική απεργία στην asturias, τη leon, τη galicia και την aragon.
Τελευταίο, που προφανώς προκαλεί αμηχανία σε διάφορους (στα λόγια) πιθανούς συμπαραστάτες εδώ, στα μέρη μας. Ένα απ’ τα πιο διάσημα συνθήματα της απεργίας είναι το “No Estamos Indignados, Estamos Hasta Los Cojones”. Που σημαίνει “δεν είμαστε αγανακτισμένοι, είμαστε ότι μας έχετε σπάσει τ’ αρχίδια”...

Είναι συνηθισμένη στα μέρη μας η “ηρωϊκή υπερβολή”, κι όσο πιο μακριά είναι μια δυναμική απεργία, τόσο πιο ανέξοδα τα λόγια. Δεν είναι του γούστου μας αυτά. Η απεργία των ανθρακωρύχων στην asturia και τη leon είναι δύσκολη. Έχει μαζί της συμπαραστάτες απ’ την ευρύτερη περιοχή, έχει στα υπέρ της επίσης και το γεγονός ότι το ποσό που η ισπανική κυβέρνηση θέλει να περικόψει είναι πραγματικά γελοίο μπροστά στα χρέη της και στα ποσά που έχουν διατεθεί και θα διατεθούν για την σωτηρία των περιφερειακών ισπανικών τραπεζών. Έχει όμως εναντίον της την γκρίνια (κατάλληλα ενισχυόμενη) διάφορων θιγόμενων απ’ τους αποκλεισμούς των δρόμων. Και το γεγονός ότι μια τέτοια κυβέρνηση σε τέτοια συγκυρία θα μπορούσε να επιδιώξει την παραδειγματική ήττα ενός δυναμικού εργατικού αγώνα, για να έχει το κεφάλι της πιο ήσυχο γενικότερα. Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμα και για ασήμαντο ποσό, η κυβέρνηση Ραχόι θα μπορούσε να το τραβήξει όσο μακρύτερα γίνεται. Όχι μόνο με αστυνομική βία (που δύσκολα θα αποδεικνυόταν αποτελεσματική) αλλά και με μια τακτική φθοράς - στο - χρόνο.
Θα δούμε.

όταν λέμε “ταξική πάλη” εννοούμε
ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ!