χάλια φάση σου λέω...

τα μαρμαρένια αλώνια

Έχουμε πήξει! Απ’ την βλακεία, την διανοητική παρακμή, και το θράσος! Λοιπόν: σύμφωνα με τους δημαγωγούς, “ειδικούς” ή μη, αλλά και σύμφωνα με τις βεβαιότητες του φιλοθεάμονος κοινού (υπάρχει άλλο;) στις Βρυξέλες, στις 28 και 29 Ιούνη, συνέβη κάτι συνταρακτικό. Ο γηραιός ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Πρόντι (ως προχτές ένα απ’ τα καθίκια της goldman sacks, για να μην ξεχνιόμαστε) ύψωσε το ανάστημά του, πρόταξε τα στήθη του, και βροντοφώναξε στην αναίσθητη φράου Μέρκελ “ως εδώ! αν δεν γίνουν αυτά κι αυτά εγώ το βουλιάζω το ευρω-καράβι”.
Μάλιστα! Έτσι γίνεται με τον καπιταλισμό! Όπως παλιά (πάρα πολύ παλιά, είναι η αλήθεια) στην ηρωϊκή εποχή της αριστοκρατίας, όπου στέκονταν οι δύο στρατοί αντιμέτωποι, δεν πολεμούσαν, παρά μόνο έβγαιναν μπροστά οι (δύο) βασιλιάδες, μονομαχούσαν μέχρι θανάτου, κι όποιος σκότωνε τον άλλο ήταν και ο νικητής της μάχης... Έτσι γίνεται και τώρα... Κι όλα εκείνα τα τεχνογραφειοκρατικά επιτελεία που προετοιμάζουν τις συσκέψεις κορυφής ως την τελευταία τους λεπτομέρεια, και καταλήγουν πριν τις επίσημες ημερομηνίες στα “συμπεράσματα”, στα “πορίσματα” και στα λοιπά, που πήγαν άραγε αυτά τα επιτελεία; Σχόλασαν.... Η σκληρή μονομαχία δόθηκε απ’ τον Μάριο Πρόντι, τον Μαριάνο Ραχόι (του ισπανικού καπιταλισμού) εναντίον της Άνγκελα Μέρκελ. Δόθηκε αυτοπροσώπως. Και είχε το γνωστό αποτέλεσμα: η Μέρκελ “υποχώρησε”... Υποχώρησε προς τα που;
Η περιβόητη σπουδαία νίκη των υπαλλήλων του ιταλικού και του ισπανικού καπιταλισμού, η “απευθείας” δανειοδότηση των ταλαίπωρων και αναξιοπαθούντων τραπεζών χωρίς τα δάνεια να μετράνε σαν “κρατικό χρέος”, θα γίνει μόνο όταν φτιαχτεί ένας αποτελεσματικός μηχανισμός εποπτείας αυτών των τραπεζών, με κέντρο της ΕΚΤ. Με την εξαίρεση των ισπανικών τραπεζών (που λόγω επείγουσας ανάγκης θα θεωρηθούν ίσως σαν “μοναδική περίπτωση”, αν και ούτε γι’ αυτές είναι ακόμα σαφές το καθεστώς επιτήρησης) αυτός ο μηχανισμός θα έχει και πάλι κράτη (κρατική συμμετοχή), όπως άλλωστε έχει κράτη και ο ESM. Πέρα απ’ την πολιτική διάσταση του πράγματος, την προοπτική, σα να λέμε, ενός “ενοποιημένου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος” (για την οποία μένει να δούμε πόσα βήματα θα γίνουν μπροστά και πόσα πίσω), το εικονικό κύκλωμα κυκλοφορίας του χρήματος μάλλον γίνεται πιο σύνθετο παρά καταργείται. Σε κάθε περίπτωση αυτά δεν είναι ήττα για την Μέρκελ, και δεν ήττα και για κανένα άλλο απ’ τα αφεντικά!
Επιπλέον, ο τεχνικός διαχωρισμός των συγκεκριμένων χρεών προς τα υπόλοιπα (κρατικά) καθόλου δεν συνεπάγεται ότι η ισπανία ή η ιταλία θα δανείζονται από εδώ κι εμπρός όπως, περίπου, η γερμανία. Έχουμε εξηγήσει στο πρόσφατο παρελθόν πως και γιατί φτιάχνονται οι επικίνδυνοι οφειλέτες: για να “τσιμπάνε” τα επιτόκια. Το ιταλικό κράτος έχει ήδη πολύ υψηλό χρέος και είναι ένας θαυμάσιος “στόχος” για υψηλά επιτόκια.
Το Βερολίνο υποτίθεται ότι έχει πάντα στα χέρια, σαν δυνατό χαρτί, το δημοσιοοικονομικό σύμφωνο (δες αναλυτικκότερα την σημείωση στο η εκδοχή του Βερολίνου). Απ’ την άλλη τα 120 δισ. ευρώ “για την ανάπτυξη” είναι, πέρα απ’ τα υπόλοιπα (“ποιά ανάπτυξη”;) ένα γελοίο ποσό. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι βασικές παράμετροι των άλλοτε κοινών και άλλοτε ανταγωνιστικών συμφερόντων των ευρωαφεντικών παραμένουν στη θέση τους, όπως παραμένει στη θέση της η βασική ιδέα της διαχείρισης της κρίσης και τα παράγωγά της. Ο τακτικισμός δίνει και παίρνει, γύρω από ένα συνεκτικό μεν αλλά “δύσκολο” να πραγματοποιηθεί καπιταλιστικό σχέδιο, που έχει πάντα πρώτη πρώτη την υπογραφή του γερμανικού καπιταλισμού.