σημεία και τέρατα των καιρών:
β μέρος

βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα): ποιός κοιτάει αλλού;

Είναι σοβαρή ένδειξη αμηχανίας ανάμικτης με ενοχές: η θεαματική κοινοβουλευτική επιτυχία της γνωστής συμμορίας κατέρριψε όλα τα στερεότυπα για την αθώωτητα του “λαού” (του ελληνικού σίγουρα)· κι ωστόσο ένας απέραντος σκασμός πλανάται πάνω απ’ αυτό το κατόρθωμα. Και μια τεράστια απώθηση: “σιγά το πρόβλημα”...
Η πρώτη, ευκολότερη, κι όχι λαθεμένη (αλλά όχι και επαρκής) εξήγηση για τις 440.000 ψήφους θα ήταν ο άφθονος κοινωνικός φασισμός. Πράγματι, τέτοιος υπάρχει, σε μεγάλες ποσότητες, και σ’ όλες τις παραλλαγές της μικροαστικής σαπίλας: σαν ρατσισμός, σαν σεξισμός, σαν μιλιταρισμός, σαν κρατισμός και νεοκρατισμός. Όμως τέτοιοι ήταν οι βόθροι των κοινωνικών φαντασιακών στην ελλάδα εδώ και δυο δεκαετίες· δεν είχαν ξεχυλήσει όμως με τέτοιο τρόπο ως τώρα. Τι είναι αυτό που άλλαξε;
Είναι καινούργιο, κατά κάποιον τρόπο, δεδομένο, και το είχαμε προβλέψει όταν, τον Μάρτη του 2009, σαν block εξηγούσαμε την σημασία του “ψυχοσυναισθηματικού αυτοματισμού” και της ιδεολογικής αδράνειας, σε συνθήκες κρίσης και, κυρίως, διάλυσης των υλικών βάσεων (απολαβών) της ευδαιμονίας. Πίσω ή μέσα σε κάθε σπονδή στο εμπόρευμα υπάρχει η αναζήτηση της δύναμης: η κατανάλωση συσκευάζει αυτήν την αναζήτηση σαν “είσαι ό,τι αγοράζεις”. Αλλά δεν είναι αυτή η μοναδική εκδοχή. Εάν η κατανάλωση περιοριστεί (ή έαν είναι τόσο πληθωρική σε σύμβολα ώστε να μοιάζει χαοτική) το κυνήγι της δύναμης και το κυνήγι της αναγνώρισης του Εαυτού μέσω της δύναμης, ακολουθεί πιο παραδοσιακούς δρόμους: της βίας και των αναπαραστάσεών της. Η μετατόπιση αυτή είναι τόσο ευκολότερη όσο ασθενέστερη είναι η αστική κουλτούρα και οι θεσμίσεις του τυπικού αστικού κράτους. Απόδειξη ελληνικότατη είναι οι δολοφονίες μεταναστών (“γνωστές” και άγνωστες μαζί πρέπει να είναι αρκετές δεκάδες) που έμειναν (εκτός από μια περίπτωση) επίσημα ατιμώρητες, και τα βασανιστήρια σε βάρος μεταναστών και μεταναστριών απ’ τον στρατό και τους συνοριοφύλακες, που επίσης έμειναν ατιμώρητα, στη μεγαλύτερη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90. Το γεγονός ότι όλα αυτά έχουν απωθηθεί είναι απλά μια ακόμα απόδειξη του τι σημαίνει φασισμός made in greece, και πόσο εύκολη δουλειά είναι.
Πέρα, όμως, απ’ την πλατειά κοινωνική διαθεσιμότητα να υποστηριχτεί δια της ψήφου (και όχι μόνο) μια συμμορία του ελληνικού οργανωμένου εγκλήματος, χρειάζονταν κι άλλα για το κατόρθωμα της 6ης Μάη. Κι αυτά συνέβαιναν για καιρό, στο φως της ημέρας, χωρίς να “τα πιάνουν” εκείνοι που θα έπρεπε. Θα απαριθμήσουμε ορισμένα στη συνέχεια.

πρώτη φάση: αντιεξέγερση κι ανταμοιβή

Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε - σε ότι αφορά την δημόσια τάξη - μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης...) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.
Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον...) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.
Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;
Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά... Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς - με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας...

δεύτερη φάση: αντιμνημόνιο κι ανταμοιβή

Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών...
Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων.
Ενώ, όμως, οι καμμένοι έλληνες είχαν μια κάποια αναγνωρίσιμη (κοινοβουλευτική / κομματική) οντότητα, μέσω παρελθόντος στη νέα δημοκρατία, για να κάνει την δουλειά με επιτυχία η συμμορία των τραμπούκων έπρεπε να αλλάξει “προφίλ”. Με βάση το τουλάχιστον 2 δεκαετιών ιστορικό της, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει με τις δικές της εμπνεύσεις! Και πάλι έγινε σαφές (σ’ εμάς) ότι υπάρχει συστηματική βοήθεια “απ’ έξω” για το lifting της συμμορίας των τραμπούκων, και για την οργάνωση της προεκλογικής της εκστρατείας. Υπήρχε επίσης, αυτό ήταν επίσης ξεκάθαρο, και η απαραίτητη οικονομική υποστήριξη. [1] Από ποιούς και γιατί;
Είναι πολύ δύσκολο για εμάς εδώ να αποδείξουμε το “από ποιούς”, αν και αναγνωρίζουμε ότι έχει μια κάποια σημασία και στο “γιατί”. Πρέπει όμως κάθε απλά λογικός (και εχθρός των συνωμοσιολογιών) άνθρωπος να παραδεχτεί πως όταν γίνεται δυο φορές το ίδιο πράγμα, υπάρχει συστηματική μεθόδευση, και όχι “τύχη”. Το κόλπο “ο λα.ο.σ. έξω - η συμμορία μέσα” παίχτηκε μια φορά σε κλίμακα δήμου της Αθήνας, πέτυχε, και παίχτηκε ανώδυνα για το κόμμα του Καρατζαφύρερ. Παίχτηκε ενάμισυ χρόνο μετά για δεύτερη φορά, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, σε κλίμακα εθνοκρατικής επικράτειας, κι αυτό (θα) είχε υποχρεωτικά συνέπειες για το λα.ο.σ - έγινε, πάντως, (υποστηρίζουμε) και πάλι εντελώς συνειδητά απ’ τη μεριά του λα.ο.σ. Θα μπορούσε κάποιος αριθμός στελεχών του, και ο αρχηγός ο ίδιος, να έχουν την διαβεβαίωση απ’ το “ανώτερο καθοδηγητικό κέντρο” ότι, τελικά, θα καταφέρουν να μπουν στη βουλή, και η “θυσία” τους δεν θα είναι εντελώς καταστροφική; Είναι κάτι που δεν το ξέρουμε. Η μεγάλη αυτομόληση στελεχών (βουλευτών) του λα.ο.σ. μετά τις εκλογές της 6 Μάη (προς τη νέα δημοκρατία σ’ αυτή τη φάση...) δείχνει πάντως ότι “αποστολή εξετελέσθη”. Και εκείνοι που την σχεδίασαν (υποθέτουμε ότι) θα ανταμείψουν κι όσους τελικά περισσέψουν.
Τελευταία “σύμπτωση”. Δεδομένου του νεοναζιστικού ιδεολογικού παρελθόντος της συγκεκριμένης συμμορίας, θα περίμενε κανείς την κινητοποίηση ενός συγκεκριμένου “ανεξάρτητου παράγοντα” εναντίον της, είτε πριν τις εκλογές της 6 Μάη, κι οπωσδήποτε αμέσως μετά. Ο παράγοντας αυτός έχει και πόρους, και κύρος, και εκτεταμένες επιρροές στα ντόπια κέντρα εξουσίας και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Λέγεται Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Το κ.ι.σ. αντέδρασε εκ των υστέρων με δύο σύντομες ανακοινώσεις / διαμαρτυρίες (στις 8 και στις 14 Μάη) - αλλά αυτά ήταν (είναι) σχεδόν συμβολικά. Όμως, απ’ την άλλη μεριά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις συμμαχικές σχέσεις της Αθήνας με το Τελ Αβίβ, και τον πατριωτικό χαρακτήρα που έχει αποδοθεί σ’ αυτήν. Εάν η συμμορία των τραμπούκων ήταν “μη ελεγχόμενη” απ’ το βαθύ κράτος / παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα, ασφαλώς και το κ.ι.σ. θα είχε πει και κάνει ό,τι χρειαζόταν, κι ας μην γινόταν δημόσια γνωστό. Αλλά σε ένα πιο οργανικό σχέδιο, τα πράγματα αλλάζουν.

υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει...

Γιατί ήταν απαραίτητο να “κοινοβουλευτικοποιηθεί” μια απ’ τις ακροδεξιές φράξιες του ντόπιου οργανωμένου εγκλήματος; Γιατί δεν ήταν αρκετοί, σαν κάλυψη του ακροδεξιού κενού στο “αντιμνημονιακό φάσμα”, οι καμμένοι έλληνες; Δεν υπάρχει καμία ευχάριστη απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, για εμάς σαν εργάτες, και για όλους τους εργάτες αυτής της επικράτειας.
Το πρώτο σκέλος της “επιτυχίας” της κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης της συγκεκριμένης συμμορίας είναι το ανοικτό γεφύρωμα του επίσημου “πολιτικού” κράτους με το “πεζοδρόμιο”. Το λα.ο.σ. μπορεί να υπερείχε σε πολιτικό know how και σε στελεχικό δυναμικό σε σχέση με τη συμμορία - υστερούσε όμως σε “πεζοδρόμιο”. Συνεπώς (εκτιμάμε) η αντικατάσταση του λα.ο.σ. απ’ την συμμορία των τραμπούκων γίνεται όχι επειδή αυτή η τελευταία διαθέτει - στελέχη - που - θα - κοσμούν - το - κοινοβούλιο, αλλά επειδή ανήκει στα γνωστά κυκλώματα, σε συγκεκριμένους τομείς του οργανωμένου εγκλήματος... Αυτό σημαίνει ότι έτσι κι αλλιώς [2] μπορεί να οργανωθεί “στη βάση” και σαν εργοδότης: μεροκάματα - στο - έγκλημα είναι μια τάση με προοπτικές.
Το δεύτερο σκέλος είναι ότι ένα κατά βάση αθηναϊκό φαινόμενο μετατράπηκε σε πανελλαδικό, δημιουργώντας τις κατάλληλες εστίες παντού. Για εμάς εδώ είναι σαφές ότι δεν ήταν αρκετή η “ιδεολογική” ηγεμονία των ολοκληρωτικών απόψεων για να γίνει αυτή η μετατροπή. Εναντίον των μεταναστών, για παράδειγμα, τα ίδια λένε ως και στο πασοκ· για το “μνημόνιο” ως την άκρα αριστερά· για τους “προδότες πολιτικούς” οι πάντες... Υπήρξε συγκεκριμένη και μεθοδική υποστηρίξη της δημιουργίας εστιών της συμμορίας σε κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη πόλη, από μηχανισμούς: το πιο εύκολο να υποθέσει κανείς είναι η ίδια η αστυνομία ή/και οι μυστικές υπηρεσίες.
Δημιουργώντας, μέσω της “κοινοβουλευτικοποίησης”, εστίες παντού, (εκτιμάμαι ότι) το “ανώτερο καθοδηγητικό κέντρο” που βρίσκεται πάνω απ’ αυτήν την διαδικασία, μπορεί να αναδιοργανώσει τώρα δραστηριότητες και τομείς του οργανωμένου εγκλήματος, προς όφελός του, σ’ όλη την επικράτεια. Ενδεικτικά, και σαν άσκηση σκέψης: μια μαφία με κέντρο βάρους την προστασία, ή μια μαφία με κέντρο βάρους την διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων, στην οποία (μαφία) η συγκεκριμένη συμμορία ήταν ένας μικρός υπεργολάβος, μπορεί τώρα να αξιοποιήσει την πανελλαδική διασπορά των “οπαδών” της για την αναδιοργάνωση (και την επέκταση) του κύκλου εργασιών της.

Δεν είναι, φυσικά, μόνον αυτό. Μπορεί ο διαφημιστής που ανέλαβε την προεκλογική εκστρατεία της συμμορίας να προώθησε με επιτυχία το “προσκοπικό” έργο της, αλλά δεν βγαίνουν λεφτά έτσι. Αντίθετα λεφτά βγαίνουν όταν προσφέρει (η συμμορία...) “υπηρεσίες τραμπουκισμού” σε εργοδότες που έχουν πρόβλημα με εργαζόμενους, ας πούμε με απεργούς. Κάτι τέτοιο συνέβη προεκλογικά· και φυσικά δεν έγινε γνωστό όπως η - ιστορία - με - την - γιαγιά! Όμως αυτός είναι ο τομέας που το οργανωμένο έγκλημα μπορεί να προσφέρει πράγματι “εθνικές υπηρεσίες”, και το κάνει ήδη εδώ κι εκεί, δίπλα στην επίσημη αστυνομία.
Πρέπει να τονίσουμε εδώ κάτι που οι περισσότεροι είτε αγνοούν είτε προτιμούν να ξεχνάνε, ελπίζοντας (ακόμα) στη δημοκρατία, την οποία όμως σε άλλες περιπτώσεις αμφισβητούν ή οικτίρουν. Σ’ αυτήν εδώ την άκρη της βαλκανικής, το παρακράτος έχει την ίδια σταθερή και συνεχή ιστορία με το κράτος. Ακόμα και στα πρώτα χρυσά χρόνια του σοσιαλισμού, στα ‘80s. [3] Ειδικά όμως σε περιόδους που υπάρχει κάποιου είδους αστάθεια, ο ρόλος του παρακράτους στον κοινωνικό, και ειδικά στον εργατικό έλεγχο, γίνεται κεντρικός.
Θα ρωτήσει κάποιος: και είναι απαραίτητο η κεντρικότητα των παρακρατικών να περάσει μέσα απ’ το κοινοβούλιο; Η απάντησή μας (με την επιφύλαξη ότι έχουμε ακόμα να μάθουμε αρκετά, ακόμα και στο πετσί μας...) είναι ότι όχι, δεν είναι στρατηγικά αναγκαία η “κοινοβουλευτικοποίηση”· είναι όμως (αυτό αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων) τακτικά απαραίτητη. Αυτό σημαίνει πως η συγκεκριμένη συμμορία δεν είναι καθόλου απαραίτητο να μονιμοποιηθεί στο κοινοβούλιο για τα επόμενα χρόνια. Όμως στη συγκεκριμένη φάση η κοινοβουλευτικοποίηση της ήταν (κρίνουμε) ο πιο γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος να αποκτήσει εστίες παντού. Και, φυσικά, χάρη στην “λευκή” χρηματοδότησή της απ’ το κράτος, σαν κόμμα, να συντηρήσει όσες απ’ αυτές είναι χρήσιμες.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο πρόκειται να παίξει τον ρόλο εφεδρικού στρατού δημόσιας τάξης, ανεπίσημου, χωρίς τους περιορισμούς των νόμων, άλλοτε σαν οργανωμένο έγκλημα κι άλλοτε σαν “οργισμένοι πολίτες”, για οτιδήποτε τα αφεντικά (τα πραγματικά αφεντικά, “άσπρα” ή “μαύρα”) κρίνουν ότι αποτελεί κίνδυνο ή ενόχληση για τα συμφερόντά τους. Και σ’ αυτή τη λίστα οι μετανάστες εργάτες δεν είναι μόνοι τους. Είναι μόνο ο πιο “αδύνατος κρίκος” της γενικής εργατικής σύνθεσης στην ελλάδα.
Εϊναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε, σαν εργάτες, μπροστά σ’ αυτό που διεθνώς λέγεται “λευκές φρουρές” (και στα μέρη μας έχει ονομαστεί και “τάγματα ασφαλείας”), που θα έχουν ένα πολιτικοϊδεολογικό σκέλος και ένα στρατιωτικό. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο, είναι όμως επειγόντως απαραίτητο να το χωνέψουμε· η απώθηση των πραγματικών δυσκολιών της τάξης μας δεν την βοήθησε ποτέ! Δεν βοηθάει καθόλου, επίσης, ο φόβος - κι ας είναι το πιο πρόχειρο αίσθημα του κόσμου.

Για το ζήτημα αυτό, είτε το δει κανείς σαν κρατικοποίηση του εγκλήματος είτε το δει σαν διαχείρηση της κρίσης και μέσω του οργανωμένου εγκλήματος έχουμε προσπαθήσει να δείξουμε πως έχουν τα πράγματα εδώ και πολύ καιρό. Και όχι μόνο σαν Sarajevo, αλλά σαν οργανωμένη αυτονομία. Είναι ένα απ’ τα πολλά που “σολάρουμε”, ή, διατυπωμένο αλλιώς, “φωνάζουμε στην έρημο”. Όμως κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας, σαν εργάτες και σαν αυτόνομοι, στο έπακρο· ακόμα και πέρα απ’ αυτό το “έπακρο”.
Σε κάθε περίπτωση ένα απ’ τα μοιραία λάθη που μπορεί να γίνει από εδώ και στο εξής, είναι να αντιμετωπίσει κανείς τέτοιες καταστάσεις σαν “αναβίωση του ναζισμού”, και να προσπαθήσει να τις αντιμετωπίσει κεντράροντας σε ιστορικά και ιδεολογικά επιχειρήματα ανασκευής των εθνικιστικών, ρατσιστικών, μισαλλόδοξων και παρανοϊκών “αληθειών”. Δεν πρόκειται περί αυτού, το εξηγούμε και αλλού. Επίσης δεν πρόκειται να πεισθεί ούτε μισός που έχει συμφέροντα (υλικά, ιδεολογικά, συμβολικά) με το κράτος και το παρακράτος να “αλλάξει”! Δεν είναι δουλειά μας να πείσουμε τους δήθεν “παραστρατημένους” ότι “ο φασισμός είναι κακό πράγμα” ή ότι “οι μαφίες είναι κακό πράγμα”. Δουλειά μας είναι να οργανώσουμε (και να οργανωθούμε μαζί με) εκείνους κι εκείνες μέσα απ’ την τάξη μας, που έχουν ήδη τις ακριβώς αντίθετες επιλογές, την ακριβώς αντίθετη ηθική, την ακριβώς αντίθετη συνείδηση.
Τέλος: τι θα έπρεπε να πει κάποιος για εκείνους που προσέφεραν τα πολιτικοϊδεολογικά εργαλεία έτσι ώστε ένας πρακτοράκος επικεφαλής μιας δράκας καθαρμάτων του κοινού ποινικού δικαίου να φτάσει ως το προεδρικό μέγαρο; Ξέρετε ότι δεν έχουμε σε υπόληψη τους θεσμούς - εκείνοι, όμως, που τους έχουν τι λένε; Τι θα έπρεπε να πει κανείς για όσους έστησαν την πολιτική τους καριέρα στις “αντιμνημονιακές” παπαριές, επιτρέποντας έτσι σε κάθε κατακάθι να βρει στον αφρό; Τι θα έπρεπε να πει κανείς για όλους εκείνους που πόνταραν (ή και προώθησαν) τα εξαρτημένα ανακλαστικά και τους συναισθηματισμούς του σκοινιού και του παλουκιού σαν βατήρα για την υποτιθέμενη “ανατροπή”; Εμείς ρωτάμε: ένα εκατομμύριο μετρημένοι φασίστες “αγανακτισμένοι” είναι αρκετοί ή γουστάρετε περισσότερους; Γιατί υπάρχουν ακόμα περισσότεροι βέβαια... [4]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Γεγονός που ανησύχησε (στα λόγια τουλάχιστον) τη Ρηγίλλης προεκλογικά, επιτρέποντας σε στελέχη της να εκμυστηρευτούν “ανώνυμα” σε δημοσιογράφους την πιθανότητα να πρόκειται για εγκληματικές προσόδους... Χέζει η αρκούδα στο δάσος;
[ επιστροφή ]

2 - Αν σταθεροποιήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη στις εκλογές της 17ης Ιούνη, η συμμορία μπορεί να αλλάξει και όνομα. Να γίνει κάτι σαν “εθνικό μέτωπο” (κρατώντας όσα απ’ τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της χρειάζονται) για να ξεφορτωθεί το νεοναζιστικό παρελθόν, και δημιουργήσει καινούργιες προοπτικές. Αλλά ακόμα κι εκτός κοινοβουλίου, με τις μισές ψήφους απ’ ότι στις 6 Μάη, θα είναι μια καλή παρακρατική μάζα / μαγιά.
[ επιστροφή ]

3 - Οι παλιότεροι / παλιότερες θα το θυμούνται, οι νεώτεροι / νεώτερες το αγνοούν. Προκειμένου να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό κράτος την εξέγερση της “άγριας νεολαίας” την περίοδο 1985 - 1986, δεν αρκέστηκε μόνο στην αστυνομία του, η οποία για δύο περίπου χρόνια είχε χάσει κυριολεκτικά την μπάλα. Δημιούργησε και τους “αγανακτισμένους πολίτες” (περίεργη η σύμπτωση του ονόματος, ε; - ή όχι;) που ήταν ένα κράμα ασφαλιτών, πασοκτζήδων και φασιστών, που δρούσαν στη διάρκεια των (συχνών) οδομαχιών εκείνης της περιόδου πίσω απ’ τα ματ, πετροβολώντας (συνήθως). Η κορυφαία στιγμή της δράσης τους ήταν όταν εισέβαλαν στο κατειλλημένο Πολυτεχνείο, απ’ την Πατησίων, τα χαράματα της 19ης Νοέμβρη του 1985, στη διάρκεια της κατάληψης και των οδομαχιών εξαιτίας της δολοφονίας του Μιχάλη Καλτέζα.
[ επιστροφή ]

4 - Κυκλοφοράει μια άποψη που υποστηρίζει ότι “αυτοί (οι φασίστες) είναι πολιτικά ανύπαρκτοι” και ότι “δεν πρέπει να ασχολούμαστε μαζί τους, γιατί τους δίνουμε αξία”. Μας φαίνεται πολύ κομψή αυτή η άποψη, και πολύ εύστοχη. Να μην ασχολούμαστε ούτε με τ’ αφεντικά (γιατί τους δίνουμε αξία), ούτε με τον καπιταλισμό (γιατί του δίνουμε αξία)... Μόνο second life. Second life και ξερό ψωμί...
[ επιστροφή ]