σημεία και τέρατα των καιρών:
α μέρος

Το κείμενο αυτό είναι γραπτή και πιο εκτεταμένη εκδοχή μέρους της εισήγησης που έγινε στην εκδήλωση με τίτλο κρίση, χρέος, νέος ολοκληρωτισμός και οικονομία του εγκλήματος στην Αθήνα, στις 17 Μάη, απ’ το Sarajevo.

ο τρίτος πόλος: οργανωμένο έγκλημα

Με τον χρηματοπιστωτισμό να είναι, διεθνώς, η βασιλική οδός υψηλής κερδοφορίας (λογιστικής / εικονικής μεν, ικανής όμως να εμφανίζεται σαν “αληθινή” στους λογαριασμούς μαγαζιών και ιδιωτών) ήδη απ’ την δεκαετία του ‘90, κάθε “δεξαμενή ρευστού χρήματος” που ήταν, ή μπορούσε να γίνει διαθέσιμη, σαν “πρώτη ύλη” στη διαρκή κίνηση του χρήματος (και άρα στη δημιουργία λογιστικών πυραμίδων), ήταν απαραίτητη και καλοδεχούμενη. Ένα χωριστό τεράστιο κεφάλαιο της “διαθεσιμότητας” και της εμπλοκής τεράστιων ποσοτήτων χρήματος στα κυκλώματα του χρηματοπιστωτισμού είναι τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία, είτε πρόκειται για ιδιωτικές εταιρείες είτε για δημόσιους ή ημιδημόσιους οργανισμούς. Τα “αποθεματικά” και οι διαρκείς κρατήσεις των μισθωτών (και όπου προβλέπονταν τέτοιες και οι εργοδοτικές εισφορές, στο βαθμό φυσικά που καταβάλλονταν...) υπήρξαν μια πρώτης κατηγορίας “ρευστότητα”. Αν απ’ την δεκαετία του ‘90 (αν όχι νωρίτερα) φούντωσε διεθνώς στον καπιταλιστικό κόσμο ο “προβληματισμός για την κατάσταση των ταμείων” (με διάφορες αρμαγεδωνικές προβλέψεις για τις αριθμητικές αναλογίες ασφαλισμένων προς συνταξιούχους, κλπ) μια βασική - αν και όχι η μοναδική - αιτία ήταν οι μεγάλες χασούρες που είχαν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία σε κάθε γύρο κατάρρευσης των χρηματιστηρίων, σε κάθε επιμέρους χρεωκοπία κάποιου χρηματοπιστωτικού μαγαζιού, σε κάθε γύρο “ξεκαθαρίσματος λογαριασμών” μέσα στα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα. Εννοείται ότι αυτές οι απώλειες οφείλονταν σε “οριακές ή κακές επενδυτικές επιλογές” (των διοικήσεων αυτών των ταμείων / εταιρειών / οργανισμών) που δεν έπρεπε να ανακοινώνονται! Για να μην βλάψουν την εμπιστοσύνη των ασφαλισμένων... Το γεγονός είναι πως ανυπολόγιστα ποσά που αποτελούσαν το χρηματικό ισοδύναμο της κοινωνικής αναπαραγωγής των εργατών στον πρώτο κόσμο, πέρασαν στη χρηματοπιστωτική κερδοφορία, κι από εκεί στους λογαριασμούς των κατάλληλα ενημερωμένων “επενδυτών” και “στελεχών” - μια τεράστια λεηλασία, που “απλά” έχει οδηγήσει στην επιμήκυνση του χρόνου εργασίας και στην μείωση (αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο) διάφορων παροχών προς τους μισθωτούς... Μια λεηλασία που παραμένει ανεξερεύνητη, για προφανείς λόγους.

Υπήρχε και υπάρχει όμως διεθνώς μια επίσης τεράστια “δεξαμενή ρευστού χρήματος”: το οργανωμένο έγκλημα. Οποιονδήποτε επιμέρους τομέα κι αν σκεφτεί κανείς, απ’ το εμπόριο ναρκωτικών μέχρι το εμπόριο γυναικών, απ’ το εμπόριο ανθρώπινων μελών ως την πλαστογραφία νομισμάτων, απ’ το λαθρεμπόριο τσιγάρων ως την προστασία, το οργανωμένο έγκλημα είναι μια ολοκλημένη καπιταλιστικά δομή, που φτάνει ως την λιανική - ως τα μικροποσά που ανταλλάσονται χέρι με χέρι στη βάση της αντίστοιχης αγοράς. Η βασική χρηματική λειτουργία του οργανωμένου εγκλήματος είναι cash - κι αυτό, σε περιόδους “στεγνώματος της ρευστότητας” (δηλαδή των μετρητών), προσθέτει στο οργανωμένο έγκλημα μια ακόμα λειτουργική κεντρικότητα στην ευστάθεια του καπιταλιστικού συστήματος γενικά.
Πρέπει να θυμίσουμε ότι η σημασία του οργανωμένου εγκλήματος στην ομαλή λειτουργία του καπιταλισμού είναι ιστορικά, ειδικά τον 20ο αιώνα, πολυδιάστατη. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η τεχνική και επιμελητειακή υποστήριξη της σικελικής μαφίας στην απόβαση των “συμμάχων” στη Σικελία ήταν καθοριστική· και αυτό το όχι πολυδιαφημιζόμενο πολεμικό γεγονός υπήρξε η βάση για την μακριά και σύνθετη συνεργασία του οργανωμένου εγκλήματος και των επίσημων κρατών / κυβερνήσεων, και όχι μόνο στην ιταλική χερσόνησο. Μετά τον Β παγκόσμιο, στα χρόνια του Γ, η υποστήριξη της cia στα στρατιωτικά καθεστώτα του “χρυσού τριγώνου” στη νοτιοανατολική ασία, σήμαινε υποστήριξη της κυριότερης “πηγής εσόδων / προσόδων”, την καλλιέργεια οπίου, την παρασκευή ηρωϊνης και την παγκόσμια διάθεσή της. Την δεκαετία του ‘60 και του ‘70, με αφορμή την εκ των εσω διάβρωση των (νεολαιίστικων) κινημάτων απ’ την πρέζα, η στενή συνεργασία των κρατών με τους βαρώνους του οργανωμένου εγκλήματος θεωρήθηκε σαν σχέδιο καταστολής - ήταν πολύ περισσότερα. Το νατοϊκό stay behind ήταν μοντέλο της μεθοδικής οργάνωσης απ’ την δεκαετία του ‘50 της αλληλοεξάρτησης επιλεγμένων τομέων του οργανωμένου εγκλήματος, φασιστών και κρατικών μηχανισμών στο μεγαλύτερο μέρος της δυτικής ευρώπης, της λατινικής αμερικής και της ασίας. Μετά την κατάρρευση του “ανατολικού μπλοκ”, όταν εξέλειπε η “κόκκινη απειλή” που ήταν, υποτίθεται, η ιδεολογική βάση αυτής της συνάρθρωσης, τα πράγματα ακολούθησαν έναν πιο “στενά οικονομικό” δρόμο: λεφτά, λεφτά, λεφτά. Η συνάρθρωση του οργανωμένου εγκλήματος με τα κράτη και παρακρατικούς βραχίονες, άσχετα πια από “ιδεολογία” (αυτό που σαν αυτόνομοι έχουμε ονομάσει κρατικοποίηση του εγκλήματος), δεν περιορίστηκε αλλά, αντίθετα, επεκτάθηκε, περιλαμβάνοντας πια το σύνολο της πρώην “σοσιαλιστικής ευρώπης” και των δορυφορικών της κρατών σε άλλες ηπείρους. Οι επιμέρους τομείς δράσης του οργανωμένου εγκλήματος πολλαπλασιάστηκαν, οι τζίροι μεγάλωσαν ραγδαία· και η οργανικότητά του μέσα στην διαρκή κρίση / αναδιάρθρωση, την καπιταλιστική Αλλαγή Παραδείγματος, μόνο στους ηλίθιους περνάει απαρατήρητη.
Υπάρχει ένα μείζον πολιτικό χαρακτηριστικό του οργανωμένου εγκλήματος, τέτοιο που το έκανε ΠΑΝΤΑ κεντρικό σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, ήδη απ’ τον 19ο αιώνα· με την αξιοσημείωτη εξέλιξη ότι από φορά - σε - φορά, απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα ως σήμερα, τα ποσοτικά μεγέθη που αντιστοιχούν στο οργανωμένο έγκλημα γίνονται όλο και πιο μεγάλα. Το πολιτικό χαρακτηριστικό είναι ότι το οργανωμένο έγκλημα είναι η “καθαρόαιμη” διαδικασία άγριας συσσώρευσης: όλος ο καπιταλισμός σα σύστημα (και τα αφεντικά του σαν φυσικά υποκείμενα) έχει υπάρξει ανοικτά εγκληματικός κατά περιόδους, και δεν αναφερόμαστε μόνο στη “δημιουργική καταστροφή” των επίσημων πολέμων... Με αυτό σαν δεδομένο, το οργανωμένο έγκλημα είναι πάντα η μία απ’ τις δυο καρδιές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, βίας, συσσώρευσης - η άλλη είναι η λειτουργία του “νόμου” σαν πεδίου ταξικών και κοινωνικών συμβιβασμών / συμψηφισμών. Και οι “επικοινωνίες” του οργανωμένου εγκλήματος με την ανά περιόδους “λευκή οικονομία” του κεφάλαιου (χρηματικές, ιδεολογικές, λειτουργικές επικοινωνίες...) είναι κάτι σαν το νόμο της βαρύτητας: αναπόφευκτες έως αυτονόητες. [1]

Οι δικές μας απόψεις περισσεύουν όμως, κατ’ αρχήν. Στις 13 Δεκέμβρη του 2009 (που σημαίνει: αρκετά νωρίς σε σχέση με την συνεχιζόμενη “έλλειψη ρευστότητας” διεθνώς αλλά και στα μέρη μας) η αγγλική καθεστωτική εφημερίδα Observer έγραφε:

Το ναρκοχρήμα, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, κράτησε όρθιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα στη διάρκεια της κορύφωσης της παγκόσμιας κρίσης, είπε στον Οbserver ο τσάρος του οηε για τα ναρκωτικά και το έγκλημα.
Ο Antonio Maria Costa, διευθυντής της υπηρεσίας του οηε για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και του εγκλήματος, λέει ότι έχει αποδείξεις ότι τα έσοδα του οργανωμένου εγκλήματος ήταν “το μόνο ρευστό επενδυτικό κεφάλαιο” διαθέσιμο για διάφορες τράπεζες, που βρίσκονταν στο χείλος του γκρεμού πέρυσι. Λέει επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος των ύψους 352 δισεκατομμυρίων δολαρίων κερδών απ’ το εμπόριο ναρκωτικών απορροφήθηκε απ’ το οικονομικό σύστημα. Αυτό θα προκαλέσει ερωτήσεις για την επιρροή του οργανωμένου εγκλήματος στο οικονομικό σύστημα, σε περιόδους κρίσης.
...
Μιλώντας μας απ’ το γραφείο του στη Βιέννη, ο Costa λέει πως τα στοιχεία για την απορρόφηση του μαύρου χρήματος απ’ το χρηματοπιστωτικό σύστημα άρχισαν να τραβούν το ενδιαφέρον, δικό του και των υπηρεσιών του, περίπου πριν από 18 μήνες [σ.σ.: στα μέσα του 2008...]. “Στο δεύτερο μισό του 2008 η ρευστότητα είχε γίνει το βασικό πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος, κατά συνέπεια το ρευστό έγινε σημαντικός παράγοντας” λέει. “Σε πολλές περιπτώσεις το μόνο διαθέσιμο ρευστό ήταν αυτό απ’ το εμπόριο ναρκωτικών.... Ο διατραπεζικός δανεισμός χρηματοδοτήθηκε από τα ναρκωτικά και άλλες παράνομες δραστηριότητες ... Υπάρχουν στοιχεία ότι κάποιες τράπεζες σώθηκαν την τελευταία στιγμή μ’ αυτόν τον τρόπο... Ήταν εκείνη η περίοδος που το σύστημα παρέλυσε επειδή οι τράπεζες ήταν εξαιρετικά απρόθυμες να δανείσουν η μία την άλλη. Η ανάγκη σταδιακής αποκατάστασης της ρευστότητας στο σύστημα και η ανάγκη σταδιακής βελτίωσης της τιμής των μετοχών διάφορων τραπεζών σήμαινε ότι η παράνομη προέλευση του χρήματος είχε πολύ μικρότερη σημασία πλέον”.
Το δντ εκτιμά ότι οι μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν χάσει περισσότερο από 1 τρισεκατομύριο δολάρια, σε αξία, εξαιτίας των τοξικών περιουσιακών τους στοιχείων, στο διάστημα απ’ τον Ιανουάριο του 2007 έως τον Σεπτέμβριο του 2009. Την ίδια περίοδο έχουν χρεωκοπήσει περισσότεροι από 200 οίκοι παροχής στεγαστικών δανείων. Κάποιοι απ’ αυτούς τους οργανισμούς έχουν κρατικοποιηθεί.
...
Παραδοσιακά οι μαφίες είχαν τα κέρδη τους είτε σε ρευστό είτε παρκαρισμένα σε διάφορες offshore... Αλλά οι ενδείξεις ότι αυτό το χρήμα έπεσε μέσα στο επίσημο σύστημα έρχονται τώρα από διάφορους αξιωματούχους στην αγγλία, την ελβετία, την ιταλία και τις ηπα.
Οι άγγλοι τραπεζίτες δηλώνουν δύσπιστοι στους ισχυρισμούς του Costa, και θα ήθελαν να δουν τα στοιχεία που έχει για να τους στηρίξει. Ένας εκπρόσωπος της ένωσης άγγλων τραπεζιτών δήλωσε ότι “δεν έχουμε συμμετάσχει σε καμία επίσημη συζήτηση που θα μπορούσε να στηρίξει μια τέτοια θεωρία [σ.σ.: τα λεγόμενα του Antonio Maria Costa]. Είναι γεγονός ότι υπήρχε έλλειψη ρευστότητας στο σύστημα, και σε μεγάλο βαθμό αυτή καλύφθηκε απ’ την μεσολάβηση των κεντρικών τραπεζών.”

Ο Costa, σαν υψηλόβαθμος ειδικός επί του θέματος, είπε ακόμα μερικά, ενδιαφέροντα και χρήσιμα... Για παράδειγμα ότι “η διασύνδεση μεταξύ οργανωμένου εγκλήματος και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όταν οι μαφίες άρχισαν να παγκοσμιοποιούνται”. Να θυμίσουμε ότι πρόκειται, ακριβώς, για την ιστορική στιγμή που “ανοίγουν οι αγορές” για ηρωϊνη, κοκαΐνη, αμφεταμίνες και lsd, στην πρωτοκοσμική νεολαία, μετά την άμπωτη των κινημάτων - οπότε η “παγκοσμιοποίηση” των μαφιών στη συγκεκριμένη φάση έχει και έναν (βολικό για τα κράτη) ψυχο-πολιτικό αποτέλεσμα.
Πριν ο Antonio Maria Costa γίνει επικεφαλής του υποτιθέμενα αντι-drug οργανισμού του οηε ήταν διευθυντής του γραφείου της ε.ε. για τα χρηματοπιστωτικά, στις Βρυξέλες. Απ’ το 1987.

“Τότε” λέει “πήραμε κάποια μέτρα εναντίον του ξεπλύματος, οπότε τα έσοδα του οργανωμένου εγκλήματος τραβήχτηκαν πίσω σαν ρευστό, έξω απ’ τις τράπεζες και τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Όμως τότε έγιναν τα εξής: η χρηματοπιστωτική κρίση στη ρωσία, η ανάδυση της ρωσικής μαφίας, και οι κρίσεις του 2003 και του 2007 - 08.... Εξαιτίας αυτών των καταστάσεων που σήμαιναν έλλειψη ρευστότητας, οι τράπεζες στράφηκαν προς τα συνδικάτα του εγκλήματος, που είχαν πολύ ρευστό”.

Είτε ο Costa μπερδεύει τις χρονολογίες, είτε έχει επιλεκτική μνήμη. Οι μαφίες της ανατολικής ευρώπης (και όχι μόνο της ρωσίας) αναδύθηκαν κατευθείαν απ’ τα ερείπια της κατάρρευσης των αρχών της δεκαετίας του ‘90, και απ’ τα σπλάχνα των ως τότε κρατικών και κομματικών ελίτ. Επιπλέον οι καινούργιοι βαρώνοι του οργανωμένου εγκλήματος έγιναν ακαριαία επιστήθιοι φίλοι και συνεργάτες των αφεντικών στη δύση, πολιτικών και οικονομικών· και οι δυτικές τράπεζες (συμπεριλαμβανομένων εκείνων στην ελλάδα και την κύπρο...) με μεγάλη τους χαρά μαστόρεψαν διάφορες μορφές συνεργασίας (και) μαζί τους. Όλα αυτά είχαν προχωρήσει αρκετά πριν την κρίση του 1997 - 1998, που δεν ήταν μόνο “ρωσική” εξάλλου, αλλά σχεδόν παγκόσμια. Επιπλέον, τα μέτρα κατά του τραπεζικού ξεπλύματος (που το σωστό του όνομα είναι “αμοιβαία επωφελής κεντρική συνεργασία τραπεζών και μαφιών”) τα οποία μνημονεύει ο Costa είναι του είδους συμβολικά πρόστιμα - όπως θα δούμε αναλυτικότερα πιο κάτω - δηλαδή ένα ελάχιστο ποσοστό των εσόδων που έχουν οι τράπεζες απ’ την συγκεκριμένη δραστηριότητα / συνεργασία. [2] [3]
Όμως το βασικό αναγνωρίζεται. Ό,τι, δηλαδή, χωρίς οργανωμένο έγκλημα ο διεθνής χρηματοπιστωτισμός θα είχε καταρρεύσει προ πολλού, και σίγουρα το 2008· πριν, ακόμα, αναλάβουν δράση τα κράτη. Μόνο που αυτό το νταραβέρι δεν έχει την μορφή “είμαι ο Δον Κορλεόνε και σου φέρνω ω καλή τράπεζα τα δολάριά μου να τα φυλάς και να τα ξεπλύνεις”. Γιατί ο χρηματοπιστωτισμός, ειδικά μετά την τεχνολογική του απογείωση στα ‘90s, έχει πολύ περισσότερα κόλπα “επενδύσεων” (και ξεπλύματος) απ’ τις απλές καταθέσεις· κόλπα στα οποία η προέλευση του χρήματος είναι απλά αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Τα κόλπα αυτά τα διαχειρίζονται και τα μεσολαβούν οι τράπεζες και οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι· συνεπώς κάθε Δον δεν έχει παρά να διατηρεί και μια καλή και ολιγομελή “οικονομική υπηρεσία” που συνδιαλέγεται σε καθημερινή βάση με τους ειδικούς και τις άκρες του χρηματοπιστωτισμού, για τις “ευκαιρίες” και τις “δυνατότητες”. Είναι μετοχές; Είναι το χρηματιστήριο πρώτων υλών; Είναι “σύνθετα προϊόντα”; Ή μήπως είναι κρατικά ομόλογα; Χμμμμ... Μήπως (λέμε μήπως...) το οργανωμένο έγκλημα πέρα απ’ το να σώσει τράπεζες δανείζει και κράτη; Ε; [4]
Εκείνο που δεν αναγνωρίζεται (και δεν θα μπορούσε...) είναι πως ο νεοφιλελευθερισμός, σαν κυρίαρχο πολιτικο-οικονομικό δόγμα, υπήρξε η επίσημα κηρυγμένη μετατόπιση των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών προς το έγκλημα, και μάλιστα το οργανωμένο έγκλημα. Προς τις “απορρυθμισμένες” διαδικασίες εκμετάλλευσης και πειθάρχησης, προς τις διαδικασίες δηλαδή που ο καθοριστικός παράγοντας είναι οι ωμοί συσχετισμοί δύναμης. Το πράγμα είναι εγκληματικά απλό: εάν ο εργατικός μισθός κηρύσσεται, περίπου, σαν “δευτερεύων” για την κατανάλωση, εάν δηλαδή η βασική θέση του Κέυνς περί ενεργού ζήτησης θεωρείται ξεπερασμένη, αυτό γίνεται επειδή δίνεται ιδιαίτερη προτεραιότητα στις “εξαγωγές”, και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό με όρους υποτίμησης της εργασίας. Αυτό το κόλπο κρέμασε σχετικά γρήγορα· και τότε άρχισαν να “παίρνουν επάνω τους” δύο παράλληλες διαδικασίες. Απ’ την μια η - κατανάλωση - με - δανεικά (δηλαδή η υποθήκευση της μελλοντικής εργασίας), απ’ την άλλη το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή οι “απορρυθμισμένες” σχέσεις εργασίας / βίας. Η δουλεία επέστρεψε πανηγυρικά και μαζικά, και στον “τρίτο κόσμο” (εκεί που δεν φαίνεται, κι εκεί που υπάρχουν πολύτιμες πρώτες ύλες), και στον “πρώτο” (μυστηριώδεις “νησίδες” - στρατόπεδα εργασίας εδώ κι εκεί...), και εκτός απ’ τους κρατικούς μηχανισμούς στηριζόταν και στηρίζεται και στους ένοπλους παρακρατικούς. Η κίνηση του χρήματος μεταξύ μαφιών και τραπεζών είναι η μία πλευρά του τριγώνου (οι κορυφές του οποίου είναι α) τράπεζες και χρηματοπιστωτισμός γενικά, β) κράτη / κυβερνήσεις, γ) οργανωμένο έγκλημα / παρακράτος)· όμως πρόκειται για την επιφάνεια. Το τρίγωνο εδράζεται και δρα πραγματικά στη διαχείριση της εργασίας και των εργατών - παγκόσμια και τοπικά.

Wachovia

Η περίπτωση της αμερικανικής Wachovia Capital Markets είναι χαρακτηριστική - και έχουμε βάσιμη “αίσθηση” καθόλου μοναδική στον καπιταλιστικό κόσμο. [5] Συμπυκνώνει τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του τριγώνου που μνημονεύσαμε. Στον πίνακα με τις πρώτες χρεωκοπίες η χρεωκοπία της Wachovia σημειώνεται στις 3 Οκτώβρη του 2008. Το μαγαζί αυτό ανήκε στην πρώτη γραμμή όσων ειδικεύονταν στα “σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα”, πουλούσε δηλαδή καλοσυσκευασμένα φύκια για μεταξωτες κορδέλες. Κορόιδευε αρκετούς που είχαν ρευστό (ακόμα κι ένα συνταξιοδοτικό ταμείο της ινδιάνικης φυλής Zuni...) - αλλά όχι τους πάντες. Κι ο λόγος είναι απλός: η Wachovia, ένας απ’ τους πιο αναγνωρισμένους και σεβαστούς χρηματοπιστωτικούς οίκους των ηπα, ήταν για πολλά χρόνια μαγαζί - πλυντήριο (και όχι μόνο) της μεξικανικής συμμορίας εμπορίου κοκαΐνης Sinaloa.
Η σχέση ανακαλύφθηκε “τυχαία” - ή, εν πάσει περιπτώσει, έγινε με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσε να κουκουλωθεί: στις 10 Απρίλη του 2006 ένα DC-9 προσγειώθηκε στην μεξικάνικη πόλη Ciudad den Carmen, και έπεσε (προφανώς “καρφωμένο”) στα χέρια των αντιναρκωτικών υπηρεσιών του μεξικάνικου στρατού. Εκτός απ’ τους 5,7 τόνους κοκαΐνης, στη χαρτούρα του αεροπλάνου, υπήρχαν αποδείξεις ότι για την αγορά του είχε χρησιμοποιηθεί χρήμα που είχε “σηκωθεί” απ’ την Wachovia.
Ακολούθησαν μυστικές έρευνες, που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αργότερο απ’ τις αρχές του 2004 και μετά η Wachovia ήταν ο προορισμός ποσών που στο σύνολό τους (σε 5 χρόνια, ως το 2009) έφτασαν να είναι της τάξης των 378,4 δισεκατομυρίων δολαρίων (ναι, δεν υπάρχει κανένα λάθος στο νούμερο! - το ποσό είναι το 1/3 του ετήσιου μεξικάνικου αεπ...) προερχόμενων απ’ την διακίνηση ναρκωτικών μέσω μεξικό. Τα λεφτά γίνονταν καταθέσεις στα μεξικάνικα casas de cambio (μαγαζιά συναλλάγματος) και από εκεί πήγαιναν στην αμερικανική τράπεζα, που είχε συνεργασία μαζί τους. Εναλλακτικά ή συμπληρωματικά χρησιμοποιούνταν και traveller’s cheques ή και απευθείας καταθέσεις.
Θα επρόκειτο για την πιο τρανταχτή επίδειξη όχι μόνο της σχέσης / συνεργασίας οργανωμένου εγκλήματος και πρωτοκοσμικού χρηματοπιστωτισμού, αλλά και του αληθινού νοήματος της nafta, της “συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου” μεταξύ μεξικό, ηπα και καναδά, που μπήκε σε εφαρμογή την 1 Γενάρη του 2004: εύκολη μεταφορά του χρήματος, σφαίρες για τους προλετάριους μετανάστες. Αλλά το αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης επιτρέπει εξωδικαστικές συνεννοήσεις και συμφωνίες. Οπότε τον Μάρτη του 2010, κι ενώ η Wachovia είχε εξαγοραστεί ήδη απ’ την Wells Fargo, ένα δικαστήριο του Μαϊάμι επικύρωσε ένα τέτοιο deal μεταξύ της Wachovia σαν φίρμας, και του αμερικανικού κράτους: στην Wachovia επιβλήθηκε πρόστιμο 110 εκατομυρίων δολαρίων για το γεγονός ότι επέτρεψε μεταφορά χρήματος που “αργότερα αποδείχθηκε ότι είχε σχέση με εγκληματικές δραστηριότητες”, και άλλο ένα ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων επειδή “απέτυχε να επιβλέψει την προέλευση του χρήματος που χρησιμοποιήθηκε για την μεταφορά 22 τόνων κοκαΐνης”. Εκατόν εξήντα εκατομμύρια δολάρια για να κλείσει η υπόθεση δεν ήταν, δα, και καμμιά σκληρή τιμωρία: κάτι λιγότερο απ’ το 2% των καθαρών κερδών της Wachovia, σαν θυγατρικής της Wells Fargo, τα οποία (κέρδη) μόνο το 2009 ήταν το ταπεινό ποσό των 12,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η αγορά, που είναι ο αντικειμενικός κριτής, αντιμετώπισε την ποινή με ψυχραιμία: η μετοχή της μητρικής Wells Fargo ανέβηκε 1% μετά την ανακοίνωση του προστίμου... 
Οπωσδήποτε δεν είμαστε οπαδοί του “σκληρού κράτους”, ή οποιουδήποτε κράτους γενικά. Όμως τα κρατικά προσδιορισμένα πρόστιμα για το “ξέπλυμα χρήματος” μέσω τραπεζών μοιάζουν με “μοιρασιά κερδών” με τις ίδιες τις τράπεζες και τις μαφίες, παρά οτιδήποτε άλλο: όχι και πολύ υψηλά για να μην δημιουργούν προβλήματα (στις μαφίες και στις τράπεζες)· μάλλον κάτι σαν “τόκος νομιμοποίησης”. Το πραγματικό τίμημα είναι έξω απ’ το κάδρο. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες δολοφονημένοι του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” που διεξάγει το ναρκο-κράτος του μεξικό κατά των μαφιών, με την βοήθεια της Ουάσιγκτον: μιας διαρκής και βίαιη κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” που υποτιμάει το σύνολο του μεξικάνικου προλεταριάτου, καθώς και τις χιλιάδες των λατινοαμερικάνων μεταναστών εργατών που προσπαθούν να περάσουν απ’ το μεξικάνικο έδαφος, ελπίζοντας να φτάσουν ζωντανοί στον αμερικανικό παράδεισο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Αυτοί που σκανδαλίζονται μ’ αυτήν την διαπίστωση, πιστεύοντας - για παράδειγμα - ότι το έγκλημα και η πολιτική του οικονομία (συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών του σχέσεων) είναι “εξ ορισμού” αντίπαλοι του κράτους και του καπιταλισμού, θα πρέπει να μοιάζουν μ’ εκείνους που σκανδαλίζονται με το γεγονός ότι η “παρθένος Μαρία” ήταν απλά η νεαρή ερωμένη ενός μαραγκού - έτσι δεν είναι; Η ευπιστία λένε ότι είναι παρηγοριά - αλλά όχι μόνο...
[ επιστροφή ]

2 - Υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ότι το 2001 το καταραμένο δντ, σε μια έκθεσή του, υπολόγισε ότι το ναρκοχρήμα που ξεπλύθηκε / επενδύθηκε στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα εκείνη την χρονιά, ήταν 1,5 τρισ. δολάρια. Δεν ξέρουμε· φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε· όμως μας κάνει πάντα εντύπωση το γεγονός ότι οι ειδικοί των αφεντικών βρίσκουν τρόπους να “μετράνε” αυτά που εκ των πραγμάτων δεν καταγράφονται πουθενά επίσημα...
[ επιστροφή ]

3 - Ενδεικτικά, να τα πρόστιμα που έβαλε η τράπεζα της ελλάδας τον Φλεβάρη του 2009 σε ελληνικές τράπεζες, για παραβίαση του νόμου περί ξεπλύματος:
Alpha bank: 140.000 ευρώ... Τράπεζα Αττικής: 50.000 ευρώ... Εθνική τράπεζα της ελλάδας: 70.000 ευρώ... Εμπορική: 160.000 ευρώ... Marfin Egnatia bank: 150.000 ευρώ... Millennium bank: 140.000 ευρώ... Τράπεζα Πειραιώς: 170.000 ευρώ... Probank: 30.000.... Αχαϊκή συνεταιριστική: 10.000 ευρώ... Συνεταιριστική τράπεζα Πελοποννήσου: 10.000... Αν και δεν ξέρουμε τι μεγέθους “παραβιάσεις” αφορούν τέτοια σκληρά κι ασήκωτα πρόστιμα, η μεγάλη λίστα των παραβατών δείχνει σταθερό προσανατολισμό προς το “ξέπλυμα”. Το συνολικό ποσό των προστίμων (που, φυσικά, δεν πληρώνεται, απλά μπαίνει σαν “δούναι” σε κάποιους λογαριασμούς, αφού η ΤτΕ έχει καθημερινές δοσοληψίες με όλες τις τράπεζες) έφτασε στο αστρονομικό ποσό του 1,5 εκατομυρίου ευρώ σχεδόν, αφορούσε δε “παραβιάσεις” απ’ το 2006 ως το 2008.
[ επιστροφή ]

4 - Αυτός ο απίστευτος μικρός Μάο έδωσε στα τέλη του περασμένου Απρίλη μια προεκλογική συνέντευξη στο site tvxs, όπου είπε πράματα και θαύματα. Απομονώνουμε για τις ανάγκες του θέματος την εξής στοιχομυθία - οι τονισμοί δικοί μας:

ερώτηση: Εάν όλη αυτή η σύγκρουση οδηγήσει σε μία αναγκαστική αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, πριν φύγει η Μέρκελ; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διατεθειμένος να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας πορείας;
απάντηση: ... Σε αυτή τη περίπτωση εμείς πρέπει να έχουμε σχέδιο επιβίωσης για τον ελληνικό λαό, με γνώμονα να προστατεύσουμε τον πιο αδύνατο. Και το σχέδιο επιβίωσης περιλαμβάνει διαφορετικό γεωπολιτικό προσανατολισμό σε διεθνές επίπεδο, συμμαχίες με εκείνες τις χώρες που μπορούν να έχουν τα ίδια συμφέροντα με τα δικά μας, αυτές του ευρωπαϊκού νότου και, ενδεχομένως, μία δυνατότητα δανεισμού από άλλες πηγές τις οποίες ποτέ δεν διεκδικήσαμε. Ο Χριστόφιας, όταν η Ελλάδα έλεγε "είμαστε Τιτανικός" και έβγαινε στις αγορές και δεν έπαιρνε τίποτα πήγε και δανείστηκε από τον Πούτιν 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Μικρό το ποσό, αλλά για την Κύπρο ήταν ικανό, ήταν το 30% του ΑΕΠ της χώρας, αρκετό ώστε να μην μπει στο μηχανισμό η Κύπρος.
Αντιστοίχως, πρέπει να δούμε ότι ο κόσμος είναι πολυπολικός, η χώρα μας δεν μπορεί να μένει στην λογική του "ανήκω στη δύση", το οποίο μεταφράζεται παραδινόμαστε εις τη δύση, αλλά πρέπει να έχει μία ανεξάρτητη, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Πέρα απ’ το ότι ο κυρ Αλέξης ο ελευθερωτής (και μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού και των οπαδών του κόμματός του) ξυπνάει και κοιμάται με τις φασιστικές ιδέες (κάτι Καμμένοι και λοιποί είναι οι πρώτοι που τα είπαν αυτά!) περί “λεφτά υπάρχουν - στη Μόσχα!... στο Πεκίνο!”, έχει σαν παράδειγμα τα 2,5 δισ. ευρώ που δάνεισε το κράτος / μαφία της αδελφής Μόσχας στο κράτος / μαφία της αδελφής Λευκωσίας. Δεν το ξέρει ο μικρός Μάο ότι οι κυπριακές τράπεζες είναι επίσημο πλυντήριο (και) του ρωσικού οργανωμένου εγκλήματος; Το ξέρει... Δεν ξέρει ο μικρός Μάο ότι το νοτιοκυπριακό έδαφος είναι ασφαλής (και με καλές υπηρεσίες κάθε είδους γενικά...) σταθμός για πλήθος μαφιόζων (και πρακτόρων) ρώσων, αράβων, ισραηλινών, βαλκάνιων, και αρκετών άλλων; Το ξέρει... Άρα προτείνει εμμέσως πλην σαφώς μια ακόμα πιο οργανική, γενναία και εθνικά υπερήφανη ένταξη του ελλαδιστάν στη διεθνή του εγκλήματος, μπας και δούμε προκοπή! Εντάξει - αυτό εμείς εδώ οι περιθωριακοί το έχουμε αναλύσει από καιρό τώρα... Παίζει σα λύση· αλλά αυτός και το κόμμα του είναι οι κατάλληλοι να την προωθήσουν;
[ επιστροφή ]

5 - Το έφερε έτσι η τύχη, και στις 27 Μάη διάφορα αγγλικά καθεστωτικά μήντια είχαν ρεπορτάζ απ’ το αίσιο τέλος μιας άλλης τέτοιας ιστορίας, του είδους τράπεζα - ξέπλυμα - ανακάλυψη - πρόστιμο, και άντε γειά. Η περίπτωση βέβαια είναι κάπως ευαίσθητη, αλλά οι άγγλοι υπήκοοι δείχνουν κατανόηση: πρόκειται για την Coutts bank, την τράπεζα της βασίλισσας της αγγλίας, που απ’ το 2009, όταν κρατικοποιήθηκε η χρεωκοπημένη Royal Bank of Scotland (η οποία, παρεπιπτόντως, έχει καλούς πελάτες πολλούς έλληνες εφοπλιστές) ανέλαβε την διαχείριση της περιουσίας της RBS.
Τι κακό έκανε η Coutts; Το γνωστό: απέφευγε να εξετάζει το είδος διάφορων πελατών της και την προέλευση του (με πολλά μηδενικά) χρήματός τους. Με άλλα λόγια ξέπλενε ό,τι είχε ανάγκη λεύκανσης. Εν τέλει η Coutts συμφώνησε να πληρώσει ένα προστιματάκι 8,75 εκατομμυρίων στερλινών, και να συνεργαστεί με τις αρχές για να γίνει άλλο είδος συσκευής αντί για πλυντήριο. Για την 3ετία που η financial services authority (επίσης του αγγλικού κράτους) έκανε έλεγχο πελατολογίου στην coutts διαπιστώθηκε ένα ποσοστό γύρω στο 75% της πρακτικής “φέρε το χρήμα κι εγώ σφυρίζω αδιάφορα”. Τα στελέχη της βασιλικής τράπεζας είχαν πάντως κι άλλα ταλέντα, αφού διαπιστώθηκε ότι πουλούσαν / ξεφορτώνονταν “σύνθετα προϊόντα” της αμερικανικής aig εξαπατώντας τους όποιους ανίδεους αγοραστές.
Δεν κρύβουμε πάντως την έκπληξή μας. Όχι μόνο επειδή οι υπηρέτες της αυτού εξοχότητας κάνουν τέτοια παλιοπράγματα, αλλά και επειδή υποψιαζόμαστε πως γίνεται κι εδώ ένας αγώνας όμοιος με εκείνον του ντοπαρίσματος: οι καινούργιες τεχνικές ξεφορτώνονται τις παλαιότερες...
[ επιστροφή ]