αδελφός καλεί αδελφό -
και βοήθεια δεν παίρνει...

Ο ντόπιος εθνικοπατριωτικοφασισμός ξεδιπλώνεται ήδη γύρω απ’ τα φρέσκα κουλούρια των “μνημονίων”, συνεπώς δεν έχει λόγους να μνημονεύει και να τιμά το πρόσφατο παρελθόν του. Έχουμε απομείνει μόνο εμείς (και μερικοί ακόμα) να θυμόμαστε τα όχι και πολύ παλιά μεγαλεία. Τι έχει μείνει απ’ την ηρωϊκή (για τους ντόπιους και τους αδελφούς σέρβους) και πένθιμη (για τους βόσνιους) “ελληνοσερβική φιλία”; Μερικά ονόματα δρόμων, μερικά παράσημα, οι φράξιες του οργανωμένου εγκλήματος (στα καλύτερά τους!) - κι αυτό είναι όλο.

Όμως ο αδελφός Ράντοβαν (Κάραζιτς) βρίσκεται κατηγορούμενους στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, εδώ και καιρό. Είναι μία απ’ αυτές τις εξονυχιστικές δίκες που έχουν βάσιμη πιθανότητα να τελειώσουν μετά τον θάνατο του κατηγορούμενου, ειδικά αν είναι κάποιας ηλικίας και ευσυγκίνητος - όπως ο αδελφός Ράντοβαν. Αλλά, εν πάσει περιπτώσει, είναι μια δίκη, όπου ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό του· και οι φίλοι του το καθήκον να του συμπαρασταθούν. Αμ δε!!! Οι έλληνες φίλοι του, ανάμεσα στα πολλά χαρίσματά τους, έχουν κι αυτό: είναι αχάριστοι.
Τον περασμένο Γενάρη το κατηγορητήριο κατά του αδελφού Ράντοβαν έφτασε στο σημείο της πρώτης σφαγής στην αγορά του Σεράγεβο (που έχει καταχωρηθεί σαν “markale 1”, για να διακρίνεται απ’ την “markale 2”, μια επόμενη παρόμοια, που έγινε αργότερα, το καλοκαίρι του 1995) και την απαγωγή κυανόκρανων ειρηνευτών, διεθνών στρατιωτών του οηε, που κρατήθηκαν σαν όμηροι. Η σφαγή, με οβίδα κανονιού που κτύπησε την γεμάτη κόσμο αγορά στο κέντρο του Σεράγεβο, έγινε στις 12.15 το μεσημέρι της 5ης Φλεβάρη του 1994. Η απαγωγή / ομηρία έγινε αργότερα, όταν ο διεθνής ένοπλος ανθρωπισμός παρέστησε τον θυμωμένο για την διαμελισμό των δεκάδων αμάχων στην αγορά της πολιορκούμενης πόλης, και απείλησε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς τα κανόνια και τα τανκς των αδελφών σέρβων που ήταν αραδιασμένα γύρω απ’ το Σεράγεβο.
Ο κατηγορούμενος (και προφανώς αθώος!) αρχιμακελάρης των βόσνιων, ο αδελφός Κάραζιτς, αιτήθηκε όπως είχε υπερασπιστικό δικαίωμα, τις μαρτυρίες δύο ανθρώπων. Του γάλλου καραβανά Dubant, και του έλληνα αδελφού (υπουργού εξωτερικών τότε, προέδρου της δημοκρατίας σήμερα) Κάρολου. Ο γάλλος καραβανάς, κυανόκρανος τότε, ήταν στην εξαμελή επιτροπή που ανέλαβε να ερευνήσει, εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας, τι έγινε στην αγορά του Σεράγεβο εκείνο το μεσημέρι. Και, φυσικά, ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που υπέγραψαν το πόρισμα. Το οποίο, μετά από επιμελή έρευνα, κατέληξε στα εξής συμπεράσματα (τα οποία οι έλληνες αδελφοί είχαν προβάλει δεόντως, αφού κάθε άλλο παρά ενοχοποιούσαν τους σέρβους αδελφούς - τέτοια ήταν η γραμμή του Παρισιού και του Λονδίνου τότε...): α) το φονικό έγινε μ’ ένα εξαιρετικά εκρηκτικό βλήμα πυροβόλου των 120 χιλιοστών· β) το βλήμα έσκασε μόλις κτύπησε στο έδαφος· γ) ρίχτηκε πυροδοτούμενο “με συμβατικό τρόπο”, δηλαδή από πυροβόλο· και δ) η εκτιμώμενη απόσταση βολής ήταν από 300 έως 5.551 μέτρα απ’ το σημείο της έκρηξης. Αυτό το τελευταίο εμβριθές συμπέρασμα ήταν πολύτιμο για τους σερβοφασίστες πολιορκητές της πόλης, καθώς η πραγματογνωμοσύνη του οηε τέλειωσε με το συμπέρασμα ότι “δεν μπορεί να πει ποιός έριξε την οβίδα, αφού σ’ αυτήν την ακτίνα έχουν πυροβόλα και οι δύο πλευρές”. Και οι πολιορκητές και οι αμυνόμενοι. Με δυο λόγια: όπως τόσο σθεναρά υποστήριξε επίσημα τότε ο αδελφός Ράντοβαν (και, μαντέψτε ποιός άλλος μαζί του...) η σφαγή δεν οφειλόταν στους σέρβους, αλλά στη μανία των μουσουλμάνων να αλληλοσκοτώνονται ... για να συγκινήσουν την διεθνή κοινότητα...
Ο κατηγορούμενος αδελφός Ράντοβαν ζήτησε λοιπόν στις 25 Γενάρη του 2012 την συνδρομή της γαλλικής πρεσβείας στη Χάγη ώστε να κληθεί ο καραβανάς Dubant, και να επιβεβαιώσει ενόρκως στο δικαστήριο αυτά που είχε υπογράψει τότε. Ζήτησε, επιπλέον, την κατάθεση του αδελφού Κάρολου. Όχι λόγω των γνώσεών του στις σφαγές αμάχων με κανόνια. Αλλά λόγω των γνώσεών του στη διπλωματία.

Τότε που υπήρχε αγάπη και φιλία...

Από το 1993 ως το 1996 ο αδελφός Κάρολος ήταν υπουργός εξωτερικών (της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου). Ειδικά το πρώτο εξάμηνο του 1994, με την ΑΘήνα να έχει καθήκοντα προεδρίας στα meeting της τότε εοκ, ο έλληνας υπεξ έπαιζε και έναν επιπλέον, διεθνούς ακτινοβολίας, ρόλο. Επίσημα μεσολαβητή (για την “ειρήνη στη βοσνία”), ανεπίσημα πλυντηρίου των σερβικών εγκλημάτων.
Από μια σατανική ίσως αλλά και ιδιαίτερα χρήσιμη για την ελληνοσερβική φιλία χρονική σύμπτωση, την ημέρα που βγήκε εκείνο το πόρισμα του οηε για την “markale 1”, στις 15 Φλεβάρη του 1994, ο Κάρολος Παπούλιας, σαν υπεξ ελλάδας και πάσης εοκ, βρισκόταν στο Πάλε, όπου είχε την έδρα του ο αδελφός Ράντοβαν. Προφανώς για να μεσολαβήσει “να σταματήσουν οι εχθροπραξίες”, “give peace a chance”, κλπ... Γι’ αυτήν ακριβώς την συνάντηση θα ήθελε ο σήμερα κατηγορούμενος σέρβος αδελφός την συνηγορία και αναλυτική κατάθεση του έλληνα αδελφού.Επειδή, όπως υποστηρίζει (και ψέμματα δεν λέει) στη συνάντηση των δύο αδελφών ο Ράντοβαν έδειξε στον Κάρολο το σοφό πόρισμα λέγοντάς του “οι σέρβοι δεν έχουν ευθύνη για τον βομβαρδισμό της αγοράς”, και - ακόμα, μεγάλη καρδιά! - ότι “δέχονται να θέσουν ένα μέρος του γύρω απ’ το Σεράγεβο πυροβολικού τους υπό την εποπτεία του οηε”. Κι ύστερα - θυμάται και διηγείται ο σήμερα κατηγορούμενος αδελφός, και η μνήμη του είναι καλή - ο έλληνας αδελφός και τότε υπεξ ελλάδας και πάσης ευρώπης, βγήκε δημόσια, στη συνέντευξη τύπου μετά την συνάντηση, και είπε ότι “δεν πρέπει να κατηγορούνται οι σέρβοι για τον βομβαρδισμό”, και επιπλέον, “δεν πρέπει να γίνουν αεροπορικές επιθέσεις εναντίον τους”.
Δεν είναι όμως μόνο αυτή η συνάντηση που ο αδελφός Ράντοβαν ζήτησε την ευγενή καλοσύνη του αδελφού Κάρουλου να επιβεβαιώσει ενόρκως ενώπιον του δικαστηρίου της Χάγης. Η σχέση φιλίας και υποστήριξης ήταν πυκνή έτσι κι αλλιώς, κι ακόμα πυκνότερη υπό τα αξιώματα της προεδρίας της εοκ. Σε μια άλλη επίσκεψη, στις 5 Ιούνη (πάντα) του 1994, όταν ο διεθνής ένοπλος ανθρωπισμός είχε βομβαρδίσει μια αποθήκη σερβικών πυρομαχικών στο Πάλε (έτσι, για να βγάλει την ανθρωπιστική υποχρέωση) και οι σέρβοι είχαν απαγάγει κάμποσες δεκάδες κυανόκρανους κάνοντάς τους ανθρώπινες ασπίδες σε πιθανούς άλλους στόχους, ο αδελφός Ράντοβαν είχε εξηγήσει στον αδελφό Κάρολο ότι “απ’ την στιγμή που η διεθνής κοινότητα επιτίθεται στους σέρβους, οι κυανόκρανοι παύουν να είναι ειρηνευτές και γίνονται στρατιώτες του εχθρού - οπότε καλώς και δέθηκαν”. Και πάνω σ’ αυτήν την συζήτηση θα ήθελε (σήμερα) ο αδελφός Ράντοβαν την φιλική κατάθεση (και μνήμη) του αδελφού Κάρολου. Οι ιδιωτικές μου συνομιλίες με τον Παπούλια είχαν μεγάλο βάρος, καθώς οι έλληνες ήταν απ’ τους ελάχιστους που εμπιστευόμασταν και μιλούσαμε ειλικρινά και σε βάθος· και είναι πολύ σημαντικές για την υπεράσπισή μου είπε ο κατηγορούμενος Κάραζιτς σε συνέντευξή του τον περασμένο Φλεβάρη...

Αλλά, φευ, “όπου ο φτωχός και η μοίρα του”. Δυο φορές οι δικηγόροι του αδελφού Ράντοβαν κάλεσαν τον αδελφό Κάρολο να μιλήσει μαζί τους, δυο φορές ο νυν πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας έκανε τον κουφό. “Ποιός, που, πότε... έχω δουλειές”. Όπως είχε δικαίωμα ο κατηγορούμενος κατέφυγε τότε στο ίδιο το δικαστήριο, ζητώντας να μεσολαβήσει με το κύρος του καλώντας τον τόσο πολύτιμο μάρτυρα υπεράσπισης. Το δικαστήριο έπραξε τα δέοντα. Και τότε η απάντηση ήταν σκληρή. Ο κύριος Παπούλιας δεν σκοπεύει να καταθέσει επειδή, συν τοις άλλοις, ούτε το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ούτε ο ίδιος διαθέτουν στα αρχεία τους εκείνης της περιόδου οτιδήποτε σχετικό με την υπόθεση...!!
Μπορούμε να βάλουμε μερικές χιλιάδες θαυμαστικά ακόμα, να παρελαύνουν μόνα τους, απ’ την Αθήνα ως το Βελιγράδι, ως το Πάλε, και από ‘κει ως την Χάγη. Δεν - έχει - τίποτα - στ’ - αρχεία - του - το - ελληνικό - υπεξ - για - την - ελληνοσερβική - φιλία, γενικά και ειδικά;! Ώστε έτσι; Επειδή γύρισε λιγάκι ο τροχός “περασμένα ξεχασμένα”; Και θα μείνει ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο ήρωας, ο αρχιαντιστασιακός, ο γίγαντας που σταμάτησε την επέλαση των μουσουλμάνων προς την Βιέννη, ο αδελφός, το ίδιο αίμα, ο παλληκαράς που σήκωσε το ανάστημα της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, ο λεβέντης που (και) μαζί του (αλλά όχι μόνο μ’ αυτόν) κουβεντιάστηκε, μεθοδεύτηκε, και υλοποιήθηκε ο άξονας Αθήνας - Βελιγραδίου, θα μείνει ο Ράντοβαν στα νύχια των ρεβανσιστών και των μουσουλμανόφιλων χωρίς μια βοήθεια, χωρίς μια καλή κουβέντα στο δικαστήριο; “Δεν σε ξέρω - δεν με ξέρεις”; Ώστε έτσι;