Εμείς τους θεσμούς τους σεβόμαστε. Και ο κύριος Άκης έχει υπάρξει τέτοιος.
Συνεπώς, προτείνουμε, όταν με το καλό ελευθερωθεί κι αυτός
και η πατρίς απ’ την κατοχή, να αναγνωριστεί η αξία του: να γίνει η μία όψη του κέρματος των 1000 δραχμών.
(Γιατί, οι άλλοι καλύτεροι είναι;)

Δεν είναι σίγουρο ότι όσοι σπέρνουν θερίζουν αυτοπροσώπως - αλλά η δουλειά να γίνεται....

αντιμνημονιακοί εναντίον μνημονιακών
(νεκροί εναντίον πεθαμένων,
στο ντέρμπι του κάτω κόσμου)

το παλάτι έχει έξοδα

Ν’ αρχίσουμε απ’ τα πικάντικα. Μέσα στον πληθωρισμό παραπλανήσεων ίσως διέφυγε της προσοχής που θα του άξιζε· αλλά γιά αυτό είμαστε κι εμείς εδώ. Αντιγράφουμε, λοιπόν, απ’ την καθεστωτική “καθημερινή” της 18ης Απρίλη:

Ρώμη. Ηθική “χείρα βοηθείας” προς τα κόμματα έτεινε ο πρόεδρος της Ιταλίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο μετά την αποκάλυψη σωρείας οικονομικών σκανδάλων που προκαλούν κλυδωνισμούς στην πολιτική σκηνή της χώρας και απαξιώνουν την κοινοβουλευτική της ζωή. “Τα κόμματα δεν είναι το βασίλειο του Κακού”, δήλωσε χαρακτηριστικά. “Σήψη υπήρχε και υπάρχει και είναι καθήκον μας να την εξουδετερώσουμε. Θα πρέπει να επαναφέρουμε στη μνήμη μας το πλήθος παραδειγμάτων εντιμότητας και σοβαρότητας τόσο του παρελθόντος όσο και των ημερών μας”. Με τα λόγια αυτά ο ύπατος πολιτειακός άρχων της Ιταλίας προσπάθησε να στηρίξει τον πολιτικό κόσμο τη στιγμή που οι υπεξαιρέσεις δημοσίων επιχορηγήσεων από τη Λέγκα του Βορρά και την κεντρώα “Μαργαρίτα”, προκειμένου να πλουτίσουν οι ιθύνοντες και οι οικογένειές τους, δημιουργούν αλγεινή γνώμη στους πολίτες και γενικότερη απαξία στο πολιτικό σύστημα. Η ηγεσία του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος, του κόμματος Λαός της Ελευθερίας και του κεντρώου Udc επισήμαναν ότι η κατάργηση της δημόσιας χρηματοδότησης των κομμάτων θα είναι τραγικό σφάλμα που θα αφήσει την πολιτική έρμαιο ιδιωτικών συμφερόνων και σκοτεινών κέντρων.

Εκείνο που είναι ευχάριστο, με τον τρόπο του, σε τέτοιες ανταποκρίσεις εκτός συνόρων, είναι ότι αποπνέουν έναν άνεμο ηρεμίας και μετρημένων λόγων - μακριά απ’ την όποια ένταση και φλυαρία όταν “οι ιθύνοντες και οι οικογένειές τους” είναι ντόπιοι, οπότε οι κατάρες και η ηθικολογία παίρνουν φωτιά. Εκείνο που είναι επιπλέον χρήσιμο με την ιταλική περίπτωση είναι πως ο “ύπατος πολιτειακός άρχων” του κράτους είπε, σχεδόν, ότι ε, πάντα έτσι δεν είμασταν; τί το κάνετε θέμα τώρα; σκεφτείτε θετικά επιτέλους! - κάτι που ένας έλληνας ομολογός του είτε δεν θα ξεστόμιζε ποτέ είτε θα σκυλομετάνοιωνε που το σκέφτηκε φωναχτά. Αλλά, βέβαια, η ιταλική πολιτική σκηνή είναι πιο καλομαθημένη απ’ την ελληνική. Ευτύχησε να έχει έναν λαοφιλή Μπερλουσκόνι στο κέντρο της, επί χρόνια. Ενώ η ελληνική, που τόσο πολύ θα είχε ανάγκη κάτι ανάλογο σήμερα, έμεινε μ’ έναν ρούκι Βγενόπουλο, στα αζήτητα πια, αφού αποδείχθηκε εξαιρετικά λίγος παρά το αβαντάρισμα που του έγινε. (Όμως μιας και μιλάμε για loosers - Ι gonna be prime minister, δεν θα ταίριαζε για πρωθυπουργός του ελλαδιστάν ο ωραίος, ευθυτενής και κομψός Άκης; Τέλειος θα ήταν. Ο Σαρκοζί θα φαινόταν δίπλα του αυτό που είναι, ένας πολιτικός νάνος! Όσο για την φράου Μέρκελ; Θα ήταν αρκετά τα γερμανικά του Άκη για να την κάνουν να λιώσει... Κι όμως: η πατρίδα ρίχνει αυτό το άξιο τέκνο της στα μπουντρούμια του Κορυδαλλού, για ψωροδεκάρες. Αλλά τι να πεις; Και με τον Κολοκοτρώνη τα ίδια δεν είχε κάνει η πατρίς; Οπότε; Όταν η πατρίς ελευθερωθεί, όλοι όσοι υπέφεραν στις “φυλακές των μνημονίων” θα δικαιωθούν και θα αποκατασταθούν...)

όλοι στις κάλπες

Σε κάθε περίπτωση, στις 6 Μάη, κλείνει μεν μια περίοδος καθεστωτικής πολιτικής, που στην αφετηρία της είχε το διάσημο “λεφτά υπάρχουν...” και στο τέλος της το ανομολόγητο “... αλλά και να μην υπάρχουν αρκετά υπάρχει πάντα η εξουσία!” - χωρίς όμως αξιόλογο φρεσκάρισμα της σκηνής, των ηθών ή της σκηνοθεσίας. Είναι βέβαια ιστορικά γνωστό, αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακό κάθε φορά που επιβεβαιώνεται: αυτό το κράτος κι αυτή η κοινωνία έχουν μεγάλη παραγωγή “σωτήρων” που θα ήθελαν να προσφέρουν πολλά στην πατρίδα (με μισθό συν λοιπές απολαβές κανά δεκάρι χιλιάδες ευρώ τον μήνα, και σύνταξη στα 6 ή 7 χρόνια σκληρής δουλειάς - μόνο), αλλά έχουν, κράτος και κοινωνία, και απεριόριστο απόθεμα υπηκόων με λόγους να μεσολαβηθούν στα ρετιρέ της εξουσίας.
Και δεν είναι μόνο αυτή η ελληνική αφθονία. Συμβαίνει για δεύτερη φορά τους δύσκολους αυτούς καιρούς, η πρώτη ήταν οι περιφερειακές εκλογές, το σημειώσαμε τότε· αλλά τώρα είναι ακόμα σοβαρότερο, αφού γίνεται μ.α. (“μετά αγανακτισμένους”). Είτε το ελλαδιστάν είναι κατεχόμενο (από γερμανούς μάλιστα...), κυβερνιέται από κατοχική κυβέρνηση τύπου “Τσολάκογλου” ή “Κουΐσλιγκ” ή ό,τι, κι έχει επείγουσα ανάγκη από ένα, δύο, τρία, πολλά εαμ - οπότε και οι εκλογές υπό τέτοιες συνθήκες καταγγέλονται σα νόθες, μασκάρεμα της κατοχής, νομιμοποίησή της κλπ κλπ, και κανένας συνεπής πατριώτης, “δεξιός” ή “αριστερός” δεν συμμετέχει, φτύνοντας μάλιστα όσους το κάνουν... Είτε ο καπιταλισμός, ακόμα και με κρίσεις, έχει (ακόμα) ένα κάποιο απόθεμα τυπικής δημοκρατίας, οπότε καλά κάνουν όσοι τρέχουν να επωφεληθούν (όλοι, δηλαδή) - αλλά τότε θα πρέπει να αλλάξουν τροπάρι. Από προχτές θα έπρεπε. Αλλά δεν (θα) το κάνουν. Γιατί το τροπάρι της κατοχής είναι μελοδραματικό, και πουλάει. Συνεπώς να η δεύτερη ελληνική υπερπαραγωγή, το ίδιο μεγάλη για μεσολαβητές και μεσολαβούμενους: η μυθομανία. Δεν γίνεται να συσκευάζεται σε ωραία βαζάκια και να εξάγεται σαν ντελικατέσεν της διανοητικής παρακμής αυτή η πλεονάζουσα ελληνική μυθομανία; 

Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών πάντως είναι γνωστό ήδη, και - αν κάνετε τους ανήξερους / τις ανήξερες - μπορούμε να σας το ανακοινώσουμε. Θα νικήσουν και οι δύο παρατάξεις! Θα νικήσει και η μεγάλη ακροδεξιά παράταξη, που συντίθεται απ’ τους ναζί, το κόμμα του Καρατσαφέρη, τους “ανεξάρτητους” [1], τη συμμαχία Καζάκη - Παπαθεμελή, το κόμμα των Σαμαρά - Λαζαρίδη και σία, και το κόμμα των Χρυσοχοΐδη - Λοβέρδου και σία... Θα νικήσει και η μεγάλη δεξιά παράταξη, που συντίθεται από κάτι περιπλανώμενους πασόκους, και τα κόμματα των Κουβέλη, Τσίπρα [2] και Παπαρήγα. Επειδή, δε, θα σας κακοφανεί που ονομάζουμε την περιβόητη “αριστερά” μεγάλη δεξιά παράταξη, να ενημερώσουμε ότι α) όποιος μιλάει κινέζικα δεν είναι κινέζος· κι όποιος μιλάει “αριστερά” (και μάλιστα “σπαστά”) δεν είναι καν αριστερός, και β) αυτό το σχήμα των δύο μεγάλων παρατάξεων, μιας ακροδεξιάς και μιας δεξιάς, είναι απλά η φυσιολογική γενική μετακόμιση του άλλοτε σχήματος “κεντροδεξιά - κεντροαριστερά”. Χωρίς μεσοαστική αισιοδοξία και με άφθονη μικροαστική μιζέρια, μια τέτοια μετατόπιση ήταν αναμενόμενη, έτσι δεν είναι;
Εν τέλει, για όποιον θέλει στοιχεία, αποδείξεις και ντοκουμέντα για τον πιο πάνω ισχυρισμό μας (και δεν είναι ήδη φασίστας ή απλός δεξιός...) οι δείκτες της δεξιάς / ακροδεξιάς “πορείας προς την υπέρβαση της κρίσης” είναι εδώ. α) η πρακτική στάση απέναντι στους εργάτες και τις εργάτριες γενικά·
β) η στάση απέναντι στους μετανάστες εργάτες ειδικά·
γ) η πρακτική στάση απέναντι στη ρητορική και τις μεθοδεύσεις της δημόσιας τάξης· και,
δ) η πολιτική και ιδεολογογική θέση απέναντι σε οτιδήποτε σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με το “έθνος”.

δημοκρατική γυμναστική

Από μια άποψη οι εκλογές της 6η Μάη (συμπτωματικά πάνω σε μια “επέτειο” γεγονότων που ελάχιστοι θέλουν να θυμούνται και κανένας να αναλύσει στα σοβαρά...) γίνονται για να εκτονωθεί η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια των υπηκόων. Όμως ούτε η εκτόνωση δεν θα μπορούσε να είναι απλά “εκτόνωση”, κάτι σαν η συλλογική πορδή ενός ταλαιπωρημένου εντέρου. Όλα, στο ώριμο (ακόμα και μισοβομβαρδισμένο) κοινωνικό εργοστάσιο πρέπει να είναι “παραγωγικά”, το καθένα με τον τρόπο του. Το “Σύνταγμα” και οι “αγανακτισμένοι” ήταν επίσης εκτόνωση, αλλά με την σαφή (επι)σήμανση ότι έπρεπε να είναι ισχυρές αντι-προλεταριακές (εκ)δηλώσεις. Κι έτσι έγινε, κάτω απ’ το εικονικό “γεγονός αντι-εξουσίας” του πλήθους. Η 6η Μάη, πάλι, είναι μια εκτόνωση που παράγει “γεγονότα εξουσίας”: μια ορισμένη “απόφαση του λαού”, απ’ την οποία κανένα ευάριθμο κοινωνικό / ταξικό υποκείμενο δεν θα επιτρέπεται να διαφοροποιηθεί, ή να την απορρίψει / καταγγείλει, χωρίς να αυτο-αποβάλλεται απ’ την δημοκρατική νομιμότητα. Οι ασκούντες την πραγματική εξουσία δεν την χρειάζονται οποιαδήποτε τέτοια “λαϊκή ετυμηγορία”, γιατί θα κάνουν αυτά που υπηρετούν τα συμφέροντά τους, είτε έτσι είτε αλλιώς. Οι πολιτικοί τους υπάλληλοι πάλι την χρειάζονται (για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους), οπότε θα την διαχειριστούν. [3]
Οι της μεγάλης δεξιάς παράταξης υποστηρίζουν ότι το “αντιμνημονιακό σκέλος” αυτής της ετυμηγορίας (δηλαδή τα ποσοστά τους...) είναι εκείνο που θα αλλάξει την ροή της ιστορίας... Είναι απατεώνες - και τι άλλο θα μπορούσαν να είναι; [4] Μία και μοναδική φορά, πριν κάτι μήνες, στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, από επιπολαιότητα, λάθος εκτίμηση ή σατανικά σοφή τρίπλα των εμπνευστών της, βρέθηκαν μπροστά στην πρωθυπουργική εξαγγελία δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή την απόρριψη του “μνημονίου 2”. Δεν έκαναν τα “κουνέλια” (με την εξαίρεση του κυρ Αλέκου και των γύρω του)· έκαναν τους λαγούς με ελατήρια στα πόδια και τουρμπίνα στον πρωκτό! Εξαφανίστηκαν απ’ το προσκήνιο της ιστορίας αφού, πολύ απλά, συμφωνούν με τις γενικές επιδιώξεις της τρέχουσας διαχείρισης της κρίσης, και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να αλλάξει ουσιαστικά. Το πολύ πολύ να στρογγυλευτούν μερικές απ’ τις αιχμηρές γωνίες της, κατόπιν εορτής φυσικά, και στα όρια ανοχής των διεθνών συμμάχων των ντόπιων αφεντικών.
Ελλείψει οποιουδήποτε νοήματος έξω απ’ την περιορισμένη λίστα της εξουσίας, η “μεγάλη ιδέα” γι’ αυτές τις εκλογές είναι ... το κλάδεμα του “δικομματισμού”! Όποιοι μετράνε - με - το - κομμάτι τα κόμματα, τα κομματίδια, και τις ημιφεουδαρχικές δομές που έχουν (δημοσκοπικά τουλάχιστον...) προοπτικές εκλογής βουλευτών πανηγυρίζουν. Απελπιστικά αλλοίθωροι, απελπιστικά βλάκες ή εγκάθετοι, δεν έχει σημασία. Ο φραξιονισμός μέσα σε καθένα απ’ τα “δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας” (αλλά και τους υπόλοιπους δορυφόρους του κοινοβουλίου) ήταν κοινοτοπία ήδη απ’ το 1974 και μετά. Στα ‘90s, όταν πια οι διαφορές στο εσωτερικό των κομμάτων έγιναν ωμές εκδηλώσεις συμφερόντων, ήταν συνηθισμένο οι εσωκομματικές διαφορές να είναι κάποτε μεγαλύτερες απ’ τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων. Αυτό δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Στο ελλαδιστάν, απλά, οριοθετήθηκε και επίσημα, με εκείνην την περίοδο της “συγκυβέρνησης” και της “οικουμενικής”: καθώς αυξάνονταν σε μέγεθος και χαρακτήρα οι πρόσοδοι, η διανομή τους γινόταν πια “διακομματικά”. Κι αν υπήρχε κάτι που, απ’ τα 90s και μετά, κρατούσε το κράτος των κομμάτων επιφανειακά κομματιασμένο καθ’ ύψος, μέσω υποτιθέμενα διακριτών διαχωριστικών κομματικών γραμμών, κόντρα και παρά την οριζόντια ενοποίηση μηχανισμών και κυκλωμάτων, ήταν ένας συνδυασμός αδράνειας, συνήθειας και εμπορικής σκοπιμότητας - απέναντι στους ψηφοφόρους. Πρόκειται για εκείνο που συμβαίνει και στον κόσμο των επιχειρήσεων: ο ίδιος όμιλος μπορεί να είναι ιδιοκτήτης εταιρειών που εμφανίζονται σαν ανταγωνιζόμενες στην αγορά, κρατώντας τις φίρμες τους διαφημιστικά “μάχιμες” και “διακριτές”, ενώ στην πράξη αυτές οι εταιρείες συνεργάζονται μεταξύ τους σε διάφορα επίπεδα.

Συνεπώς (υποστηρίζουμε) εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι όπως ο καπιταλισμός σα σύστημα εκμετάλλευσης δείχνει υποχρεωτικά, εξ αιτίας της κρίσης αξιοποίησης, τα εντόσθιά του, έτσι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα διεύθυνσης δείχνει τα δικά του, εξαιτίας αλλαγών, εδώ περιορισμών και εκεί αναπροστανατολισμών, στις προσόδους. Είναι μια μεταβατική περίοδος: περισσότερα μαγαζιά και υπομάγαζα, που υποδιαιρούνται σε ακόμα μικρότερα, και μπορούν να ανασυνδυάζονται με διάφορους τρόπους και να ανασυντεθούν αργότερα, σύμφωνα με τις ανάγκες διαχείρισης της κρίσης. Αρκεί επ’ αυτού να δει κανείς με καθαρό μυαλό τις τροχιές διάφορων “επώνυμων”, που στιγμιαία, μέσα στο θέαμα, αυτοανακηρύσσονται σε “σωτήρες” και αποκτούν οπαδούς· κάτι Καζάκηδων, Θεοδωράκηδων, Δημαράδων, κλπ.4 Όπως, επίσης, τις τροχιές “διαγραμμένων”, “διαφωνούντων”, κλπ. Μοιάζει σαν έκρηξη της πολιτικής αλλαξοκωλιάς, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που συμβαίνει σε κάθε υλικό όταν θερμανθεί ελεγχόμενα, εν προκειμένω μέσω τριβής. Διαστέλλεται, και γίνεται εντονότερη η κίνηση των στοιχειωδών σωματιδίων της δομής του.
Απ’ την άποψη, λοιπόν, του φορμαλισμού της (πολιτικής) εξουσίας, η εκτόνωση δια της “πολυκομματικής” ψήφου επιβεβαιώνει ότι τα επιφαινόμενα (θεσμοί και διαδικασίες που είναι απλά η βιτρίνα) έχουν ακόμα ελκυστικότητα· συνεπώς τα κυκλώματα και οι μηχανισμοί μπορούν απερίσπαστα να συνεχίσουν την δικιά τους πορεία, πίσω απ’ τις κουρτίνες. Θα υπάρχει περισσότερη απ’ ότι συνήθως κοινοβουλευτική ποικιλία μετά την 6η Μάη - ακριβώς επειδή είναι χρήσιμη μόνο σαν αντιπερισπασμός, σαν παραγωγή και έλξη εντυπώσεων στο ράφι ενός σούπερ μάρκετ.
Μπορεί, τώρα, να αναρωτηθεί κανείς αν έτσι θα φτιαχτεί μια “σταθερή κυβέρνηση”, με δηλωμένη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο... Don’t worry - don’t cry!!! Όταν χρειάζεται τέτοια πλειοψηφία, υπάρχει! Remember - remember the 12th of February!!!

δημοκρατική επικύρωση

Μετά την άνοιξη του 2010, και για λίγους μήνες, κυκλοφορούσαν διάφοροι αλλοπαρμένοι που υποστήριζαν (γιατί το πίστευαν οι δυστυχείς!) ότι “ο κόσμος είναι τόσο θυμωμένος που επίκειται εμφύλιος”.... Επρόκειτο για μια οικογενειακή αντίληψη της ιστορίας, όπου τα νεύρα και οι θυμοί καταλήγουν συχνά σε μικρά εγκλήματα μεταξύ συγγενών και φίλων· καθόλου κατάλληλη για να εξηγήσει την κοινωνική και ιδεολογική κίνηση στη μεγάλη της κλίμακα, και να κάνει στοιχειωδώς συνεκτικές προβλέψεις γι’ αυτήν την κίνηση.
Ύστερα από δυο σχεδόν χρόνια “θυμού” και “αγανάκτισης” μπορεί όποιος θέλει να δει πόσο εύκολα χειραγωγείται ο αλλοτριωμένος ψυχισμός και συναισθηματισμός των υπηκόων: θα πάνε ήσυχα ήσυχα να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν. Να ψηφίσουν. Το τι θα ψηφίσουν δεν έχει ενδιαφέρον απ’ την άποψη της διαδικασίας, αφού η αντοχή της είναι από μόνη της ένα κέρδος για το σύστημα. Δεν είναι σε θέση καν να τσακώνονται μεταξύ τους οι ψηφοφόροι διαφορετικών ή αντίθετων επιλογών - βαριούνται. Εάν, μάλιστα, η αποχή είναι μικρότερη απ’ αυτήν των περιφερειακών εκλογών του φθινόπωρου του 2010, κάτω δηλαδή από 45%, δεν θα πρόκειται για απλό “κέρδος” αλλά για θρίαμβο της έκφρασης της λαϊκής βούλησης!!!
Παρότι όλο αυτό το πλήθος είναι ικανό και διατεθειμένο να “εκφραστεί” και αντι-κοινοβουλευτικά (με διάφορους τρόπους το κάνει ήδη) νοσταλγώντας έναν ισχυρό ηγεμόνα (στον οποίο, πάντως, θα προσέφερε κοινοβουλευτική νομιμοποίηση εάν ήταν απαραίτητη) το γεγονός ότι προς το παρόν περιορίζει την συσχέτιση όσων έχουν ήδη γίνει τα δύο τελευταία χρόνια με τρία μονάχα κόμματα (το πασοκ, τη νέα δημοκρατία και τον λαοσ) και αντιλαμβάνεται την ύπαρξη εναλλακτικής σε κάποιο απ’ τα “άλλα κόμματα” (τα και “μικρά” λεγόμενα...) δείχνει αρκετά. Η “τιμωρία των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας” (“που έφεραν την ελλάδα σ’ αυτό το χάλι” κλπ κλπ) είναι μια πατερναλιστική φαντασίωση, η μεγαλομανής ιδέα του ψηφόφορου που (θεωρεί ότι) εξαπατήθηκε. Τελικά όμως αυτά τα δύο κόμματα, “τιμωρημένα”, θα έρθουν πρώτα στην κούρσα της ψηφοθηρίας. Θα αμοιφθούν επίσης κόμματα και νεοσύστατα σχήματα πολιτευτών (παλαιού τύπου...) που “καλά τα λένε”.
Έτσι ώστε ένας ψυχρός απολογισμός της διετίας Μάης 2010 - Μάης 2012 θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως έστω και εκ των υστέρων, εκείνοι που εμφανίστηκαν ότι έλαβαν τις αποφάσεις νομιμοποιούνται πολιτικά. Όπως (κι αυτό είναι ευκολότερο) νομιμοποιούνται κι όσοι στάθηκαν ανίκανοι για κάτι περισσότερο από “καλά τα λένε”, παρότι άλλαξαν κάμποσες φορές το τι έλεγαν. Δεν είναι αυτό, ειδωμένο στο σύνολό του, μια σημαντική επικύρωση, εκ μέρους του “λαού”, της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που κήρυξαν τ’ αφεντικά;

Δεν είμαστε κουτοί για να μην ξέρουμε τους λόγους που συμβαίνουν αυτά. Τονίζουμε όμως ότι συμβαίνουν, και αυτό έχει νόημα. Στις 7 Μάη του 2010 ή στις Χ του τάδε μήνα το 2011, μπορούσε κανείς να υποστηρίξει (και το έκαναν διάφοροι) ότι “οι αποφάσεις είναι παράνομες”, ότι “έχει παραβιαστεί το σύνταγμα”, και άλλα παρόμοια που τυπικά, απ’ την άποψη των θεσμίσεων, ήταν σωστά.... Στις 7 Μάη του 2012 όμως, με φρεσκαρισμένη την έκφραση της λαϊκής βούλησης, δεν θα υπάρχει κανένα “κενό νομιμότητας” - όχι μόνο για όσα θα γίνουν, αλλά και για όσα έγιναν! Γιατί το σύνολο του κομματικού συστήματος που έδρασε επί δύο χρόνια, και κάθε κομμάτι του χωριστά, θα έχει επιβεβαιώσει την (σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης) αναγκαιότητά του, άλλο κομμάτι με ζημιές και άλλο με κέρδη· το σύνολο μόνο με όφελος. Στις 7 Μάη του 2012 η καταγραφή επιμέρους συσχετισμών που, εν τέλει, είναι εκ των πραγμάτων ρευστοί, θα είναι το δευτερεύον - παρότι γι’ αυτό ακριβώς θα μιλάνε όλοι όσοι υπηρετούν ή προσκυνούν το σύστημα. Το πρωτεύον θα είναι ότι θα έχει επικυρωθεί ο μεγα-συσχετισμός υπέρ των αφεντικών: έχουν και το πεπόνι, έχουν και το μαχαίρι. Είναι ίσως η πρώτη φορά απ’ το 1974 και μετά που η ενεργητική εκλογική απεργία (μια ορολογία αναρχικών) δεν θα ήταν πράξη ιδεολογικής καθαρότητας αλλά απλά πολιτικής ακεραιότητας, ακόμα και για στοιχειωδώς φιλελεύθερους. Πολύ σημαντικότερο, θα ήταν η ανοικτή και αδιαπραγμάτευτη εναντίωση: πρόκειται για τον δεύτερο γύρο εκλογών / πλυντήριο (ο πρώτος ήταν οι περιφερειακές). Κι ωστόσο σχεδόν όλοι οι “ανατροπείς” τρέχουν να υπηρετήσουν αυτήν την ομαλότητα.

δημοκρατικός πρωτογονισμός

Μπορεί να αποδειχθεί μια εξέλιξη προσωρινή. Ή μπορεί να είναι μόνιμη. Αξίζει πάντως να την σημειώσουμε. Υποτίθεται ότι απ’ την δεκαετία του ‘80 και μετά τα ελληνικά κόμματα έγιναν (ή προσπάθησαν ή παράστησαν πως είναι) “κόμματα αρχών”. Αυτό σαν ξεπέρασμα των “προσωποπαγών” κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλευτισμού πριν την χούντα. Είναι βέβαια προς συζήτηση σε ποιό βαθμό οι κομματικές δομές στην ελλάδα των τριών τελευταίων δεκαετιών ξεπέρασαν την προσήλωση σε (ηγετικές) προσωπικότητες. Σε κάθε περίπτωση πάντως μια σειρά θεσμίσεις κομματικής οργάνωσης, όπως τα συνέδρια, η εκλογή των προέδρων, οι κεντρικές επιτροπές και τα εκτελεστικά, τα πειθαρχικά συμβούλια κλπ, έγιναν η βαρετή κοινοτοπία της κομματικής ζωής όχι μόνο στην αριστερά αλλά και στη δεξιά.
Το πρώτο νεώτερο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που φαινόταν ανοικτά να επιστρέφει στην εποχή του “πολιτευτή αρχηγού” ήταν ο λαοσ. Τώρα, μέσα στην δίνη της κρίσης αντιπροσώπευσης, το φαινόμενο επεκτάθηκε. Το “επαμ” του Καζάκη, οι διαδοχικοί τυχοδιωκτισμοί περί τον Θεοδωράκη (ευθανασία τώρα - επιτέλους!), οι φιλόδοξοι “ανεξάρτητοι έλληνες” του Καμμένου και μερικοί όχι και τόσο πετυχημένοι πειραματισμοί γύρω από άλλες περσόνες  (το “άρμα πολιτών” ας πούμε) συνιστούν ένα είδος επιστροφής στα κόμματα - χωρίς - αρχές, στις συσσωματώσεις που περιστρέφονται γύρω απ’ την σοφία κάποιας ηγετικής προσωπικότητας. [5] Ακόμα και η “δημοκρατική αριστερά” (που κατεβαίνει στην αρένα των εκλογών με την προσθήκη “πρόεδρος Φώτης Κουβέλης”, ίσως επειδή κάποια σαΐνια σκέφτηκαν ότι το “δημοκρατική αριστερά” στο ψηφοδέλτιο μοιάζει πολύ με το “δημοκρατική συμμαχία”, οπότε θα χαθούν κουκιά...) έχει μπει σ’ αυτή την κατηγορία του κόμματος προσωπικοτήτων (σίγουρα σαν κοινοβουλευτική ομάδα), ακόμα κι αν διατηρεί κάποια όργανα κόμματος αρχών.
Φαίνεται ότι η (διανοητική) φτώχια δεν φέρνει μόνο γκρίνια αλλά και κάμποσα ακόμα, όχι και τόσο σπουδαία. Αυτός ο αναχρονισμός που υποδείξαμε μπορεί να έχει ωστόσο την δική του (ανομολόγητη) επικαιρότητα: την προσήλωση έως και λατρεία προς τον “πεφωτισμένο” ηγέτη, χωρίς διαδικαστικές φιοριτούρες και γραφειοκρατικά / κομματικά καμώματα. Το ότι δεν έχει εμφανιστεί κάποιος τέτοιος μεγάλου βεληνεκούς και το ότι το πόπολο καταναλώνεται σε χαμηλής ποιότητας υποκατάστατα είναι βέβαια γεγονός. Μην ξεχνάτε όμως ότι πριν σποναριστεί (με την γνωστή επιτυχία...) ο μοναχογιός του μεγαλοδύναμου, είχαν δοκιμάσει την τύχη τους πολλοί εξίσου φιλόδοξοι προφήτες. Ο κανόνας είναι πριν από κάθε “μεσσία” υπάρχει μια υποχρεωτική περίοδος επώασής του.

δημοκρατικός κυνισμός

Η συγκεκριμένη φάση της κρίσης, όπως και η διαχείρισή της, α λα ελληνικά, ή α λα ιταλικά, ή α λα ισπανικά, ή α λα οτιδήποτε, είναι “ανοικτό βιβλίο” για όσους / όσες γνωρίζουν τουλάχιστον τα βασικά του πως λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά αυτά τα βασικά, και οι σκληρές πολεμικές (από ταξική άποψη) προεκτάσεις τους, ξεχνιούνται πανεύκολα απ’ όσους μπαίνουν στους ναούς της καθεστωτικής πολιτικής. Δεν είναι σπάνιο να ακούσει κανείς κατ’ ιδίαν εκμυστηρεύσεις του είδους “ναι, το τσάκισμα των εργατών είναι στο κέντρο της κρίσης” - από ανθρώπους που, στη συνέχεια, υπηρετώντας πιστά το κυνήγι ψήφων για το κόμμα ή την γκρούπα τους, αρχίζουν να κολλάνε στη λίστα των θυμάτων, γύρω απ’ αυτό το “εργάτες” που δεν τους αρέσει, κάθε “μικρο-”αφεντικό που ευελπιστούν ότι θα συγκινηθεί και θα τους ψηφίσει. Στη μεγάλη δεξιά παράταξη που αυτοαποκαλείται “αριστερά” η διπλή και η τριπλή σκέψη, γλώσσα και ζωή είναι χρόνιος κανόνας. Όχι ένας Οργουελιανός εφιάλτης αλλά μια καθημερινή (έως και βαριεστημένη) τελετουργία.
Η άποψη του Κάρολου πως η θέση μέσα στην παραγωγή / εκμετάλλευση της εργασίας είναι που προσδιορίζει την συνείδηση δεν είναι καθόλου “αυτονόητη”. Κι αυτό είναι το στρατηγικό όφελος του καπιταλισμού σα συστήματος και των αφεντικών σαν φυσικών προσώπων, εδώ και 3 δεκαετίες τουλάχιστον. Ενώ σε τίποτα δεν άλλαξε η ταξική πραγματικότητα και διαστρωμάτωση των αναπτυγμένων καπιταλιστικά κοινωνιών (και η ελληνική υπήρξε τέτοια), άλλαξαν πολλά στις φαντασιώσεις των υποτελών. Η ιδιοκτησία συχνά ευτελών πραγμάτων (“ευτελών” σε σχέση με τον παραγόμενο πλούτο...) και η προσδοκία τέτοιου είδους ιδιοκτησίας, εδραίωσαν το ιδιοκτησιακό ήθος μέσα στους μισθωτούς, μαθαίνοντάς τους την γλύκα (;) μιας ζωής κομματιασμένης ανάμεσα στην εργασιακή σκληρότητα και στην καταναλωτική (έως και αυτοκαταναλωτική) “αυτοπεποίθηση”. Οι ρίζες της διπλής και τριπλής σκέψης, γλώσσας και ζωής βρίσκονται μέσα σε πάμπολλες αναπαραστάσεις του καπιταλιστικού κόσμου· και η “πολιτικοποίηση” αυτών των χασμάτων και ψεμμάτων είναι που κάνει την κατ’ όνομα “αριστερά” πιστό υπηρέτη του συστήματος.
Ακόμα κι αν το ζητούμενο δεν ήταν καμία “επανάσταση” και καμία “ανατροπή” αλλά απλά και μόνο η ανάσχεση της οξυμένης καπιταλιστικής και κρατικής βίας, οι εργάτες και οι εργάτριες θα έπρεπε να είμαστε το ίδιο (τουλάχιστον) σκληροί όσο τ’ αφεντικά - σκληροί απέναντί τους. Στη δημόσια σφαίρα η δική μας σκληρότητα δεν θα ήταν καθόλου υποχρεωτικό να εκφραστεί σαν φυσική βία· θα ήταν όμως απαραίτητο να εκδηλωθεί σαν μια σειρά συνειδητών, συλλογικών, αποφασιστικών και πρακτικών αρνήσεων. Τα ίδια ισχύουν και για όσους (παριστάνουν πως) ευαγγελίζονται επαναστάσεις: ακόμα κι αν τέτοιος είναι ο στρατηγικός στόχος, όποιος αποφεύγει τις σκληρές αλλά κρίσιμες τακτικές αναμετρήσεις με τ’ αφεντικά είναι ένας τιποτένιος θεολόγος.

Ύστερα από δύο χρόνια (μικροαστικά μεγαλειωδών) αποπροσανατολισμών και εκτονώσεων, το ίδιο το σύστημα οργανώνει τον, ας τον πούμε έτσι, “δημοκρατικό απολογισμό” του. Αν όσοι έχουν χρησιμοποιήσει έστω και μια φορά τη λέξη “πόλεμος” αυτά τα δύο χρόνια εννοούσαν στοιχειωδώς τα λόγια τους, όλοι οι “αξιωματικοί” του ασκεριού της δικής μας (ταξικά) μεριάς θα έπρεπε να έχουν καρατομηθεί· κάποιοι θα έπρεπε να έχουν κρεμαστεί, και άλλοι να έχουν σπρωχτεί στην αυτοκτονία: απέτυχαν, και απέτυχαν παταγωδώς, να δώσουν έστω και μια αξιοπρεπή μάχη με προοπτική νίκης. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο προπονητές, γυμναστές και “αστέρια” καταδιώκονται όταν “η ομάδα δεν τραβάει” για καιρό.
Αλλά στην καθεστωτική πολιτική αυτά δεν ισχύουν! Όσο πιο πολλά παραμύθια λέει κανείς τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτός. Ακόμα κι αν οι θέσεις εξουσίας δεν μπορούν να προσφέρουν προσόδους τοις μετρητοίς, μπορούν να συντηρήσουν την φτηνή προσδοκία κάποιου (ακόμα και μακρινού) θαύματος. Τα 2/3 της μεγάλης δεξιάς παράταξης δηλώνουν “έτοιμα να κυβερνήσουν - αριστερά”, ενώ το άλλο 1/3, το κ(ορ)κ(ον)ε διαπιστώνει ότι οι υποκειμενικές συνθήκες δεν είναι ακόμα ώριμες για “λαϊκή εξουσία”, και το αφήνει για αργότερα. Εν τω μεταξύ ως το καλοκαίρι οι “χαμηλοί μισθοί” θα έχουν γίνει ακόμα χαμηλότεροι, όσοι δουλεύουν απλήρωτοι θα αυξάνονται, οι άνεργοι θα βουλιάζουν ακόμα βαθύτερα στην κατάθλιψη. Όμως τίποτα απ’ αυτά δεν αξίζει να χαλάσει το μεγαλείο της “γιορτής της δημοκρατίας” - κι ούτε λόγος, βέβαια, να χαθούν τα χρηματικά οφέλη μιας καλής κοινοβουλευτικής ομάδας.
Αν δεν μπορείς να ξυστείς μόνος σου... λέει μια παλιά παροιμία...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Ο πιο ανεξάρτητος και πιο έλληνας απ’ αυτό το “σχήμα” έγινε γνωστός πριν κάτι χρόνια σαν “κύριος Πάνος”, όταν έκανε θελήματα για τον Σ. Καλεντερίδη, δηλαδή για κάποια φράξια της ευπ, στην “υπόθεση Οτσαλάν”. Ο καιρός πέρασε φυσικά, μεγάλωσε κι αυτός...
[ επιστροφή ]

2 - Ο μικρός Μάο και το κόμμα του, χάρη σ’ αυτόν τον καταπληκτικό συνδυασμό λαϊκισμού, μεταφυσικής, καιροσκοπισμού και αναίδειας που αναβλύζει από τα τρίσβαθα της ψυχής τους κάθε φορά που νοιώθουν αέρα στα πανιά τους, έχουν βάλει υποψηφιότητα για μετακόμιση στην μεγάλη ακροδεξιά παράταξη - αλλά συγκρατούμαστε ακόμα στην επίσημη κατάταξή τους. Το θέμα είναι ότι η πολιτική λιγούρα (για μεγάλα ποσοστά και μεγάλη ομάδα βουλευτών) αποβλακώνει. Ή “γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει”. 
Εν πάσει περιπτώσει, στο σερί ασπασμών (“των αγγέλων προς τα άστρα”...) ο κύριος Αλέξης ανταπέδωσε στις 26/4 παλαιότερες φιλοφρονήσεις του κυρίου Πάνου, (σίγουρος ότι το κόμμα του θα είναι 3ο στη σειρά, οπότε θα πάρει “διερευνητική εντολή” σχηματισμού κυβέρνησης εάν τα δύο προηγούμενα δεν έχουν κάνει, οπότε θα είναι μια ανάσα απόσταση απ’ το γκουβέρνο...), λέγοντας: Εάν εμείς, ως αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει και μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε... Κοιτάξτε, είναι ιστορικές οι στιγμές που ζούμε... πρέπει να σταματήσει το Μνημόνιο”. Σοφά τα λόγια του μικρού Μάο, είναι η ελληνική εκδοχή του πασίγνωστου άσπρος γάτος, μαύρος γάτος... τα ποντίκια να πιάνει.
Αυτή η ιδιαίτερα οξυδερκής δήλωση διαβάστηκε πρόχειρα και επιφανειακά, και προκάλεσε κάποιον σάλο, ενώ έδωσε και λαβές στους (υποτιθέμενους) εχθρούς του συ.ριζ.α. Το σωστό, κατά την άποψή μας, νόημα της σοφίας του μικρού Μάο δεν είναι ότι ο συ.ριζ.α. θα σχηματίσει κυβέρνηση με ψήφο ανοχής απ’ τους “ανεξάρτητους έλληνες”, αλλά το αντίθετο, έστω και σαν ενδεχόμενο. Ότι, δηλαδή, στην περίπτωση που ο κύριος Πάνος κατέθετε ως υποψήφιος πρωθυπουργός ένα “αντιμνημονιακό πρόγραμμα”, ο κύριος Αλέξης και κάποιοι περί αυτόν θα του έδιναν μερικά ψηφουλάκια ανοχής. Διότι, όπως το ξεκαθάρισε ο ίδιος, “είναι ιστορικές οι στιγμές που ζούμε ... πρέπει να σταματήσει το Μνημόνιο”.
Αυτά είναι βέβαια σενάρια. Η εκδήλωση των προθέσεων όμως δεν είναι καθόλου τέτοια. Το να μην αφήσουμε κανέναν φασίστα χωρίς αριστερό άλλοθι είναι ένα σπουδαίο σχέδιο, για το οποίο ενημερώσουμε όσους ενδιαφέρονται ήδη απ’ την εποχή των “αγανακτισμένων”...
[ επιστροφή ]

3 - Σύντροφοι παρατηρούν ότι για πολλές χιλιάδες υπηκόων ένα βασικό κίνητρο συμμετοχής στις εκλογές, και “ψήφου διαμαρτυρίας” (προς οπουδήποτε... ακόμα και στους ναζί), είναι ένα κράμα μεσολαβημένης εκδικητικότητας και “να γίνει κάτι”. Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο “να γίνει κάτι” που βασίλεψε για μια μικρή μονάδα ιστορικού χρόνου με την μορφή των “αγανακτισμένων”, στη συνέχεια κατέρρευσε κάτω απ’ το βάρος της ίδιας της μικροαστικής μεταφυσικής του, και τώρα εμφανίζεται ξανά με το ψηφοδέλτιο στο χέρι. Αλλά σ’ αυτήν την δεύτερη εμφάνισή του κεφαλαιοποιείται άμεσα σαν νόμιμη και θεσμισμένη “θέληση του λαού”. Είναι, λοιπόν, ένα “να γίνει κάτι”, που την πρώτη φορά εκδηλώθηκε σα φάρσα και την δεύτερη φορά εκδηλώνεται σαν κωμωδία...
[ επιστροφή ]

4 - Το κ(ορ)κ(ον)ε κατεβαίνει στον εκλογικό στίβο ζητώντας την υπερψήφισή του με τον εξής φοβερό συλλογισμό, τον οποίο η γ.γ. του δεν παύει να τονίζει ξανά και ξανά, σίγουρη ότι κανένας πλέον δεν καταλαβαίνει γρι. Ότι όσο πιο μεγάλη είναι η “ακυβερνησία” στις 7 Μάη, τόσο περισσότερο βελτιώνεται η θέση του λαού στο να πάρει την εξουσία.... Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μισό κλασσικό μαρξιστικό / λενινιστικό manual που να λέει ή να υπονοεί τέτοια βλακεία! Η σχέση (δύο αντίπαλων εξουσιών, του “λαού” και των “μονοπωλίων”) είναι ακριβώς αντίθετη: όσο περισσότερο βελτιώνεται η ικανότητα του “λαού” να πάρει την εξουσία (που σημαίνει συγκεκριμένα οργανωτικά και πολιτικά βήματα) τόσο περισσότερο αυξάνεται η πιθανότητα ακυβερνησίας... Αντίθετα, στον συλλογισμό του Περισσού, υπάρχει ένα κρίσιμο κενό. Εάν, δηλαδή, σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς, υπάρχει όντως πολιτικό πρόβλημα διακυβέρνησης, ο πρώτος που θα παρέμβει για να λύσει το πρόβλημα θα είναι κάποιος ή κάποιοι κρατικοί μηχανισμοί. Ας πούμε (άλλοτε...): ο στρατός. Όμως το κ(ορ)κ(ον)ε, δικαιολογώντας την θέση του στη μεγάλη δεξιά παράταξη, απευθύνεται σε νήπια: όσο πιο τρικλίζει ο μεθυσμένος (ας πούμε) μπαμπάς, τόσο πιθανότερο είναι εσύ παιδάκι μου να γίνεις το αφεντικό του σπιτιού...
[ επιστροφή ]

5 - (Αυτήν η σημείωση υπάρχει σε δύο σημεία, επειδή σχετίζονται). Με μια διαφορετική προσέγγιση θα λέγαμε ότι έχει διογκωθεί το φαινόμενο των “freelancer πολιτικών”, που είναι η ανανεωμένη φιγούρα του παλιού πολιτευτή, με όλα τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνης, σε διαφορετική συσκευασία. Πρόκειται για άτομα που έχουν τα δικά τους κυκλώματα και “κουβαλάνε” (ή πιστεύουν ότι κουβαλάνε) έναν αξιόλογο αριθμό ψήφων / ψηφοφόρων / αναγνωρισιμότητας στα media, τα οποία διαπραγματεύονται την συμμετοχή τους στο ένα ή στο άλλο (προεκλογικό) σχήμα με την ίδια λογική που ποδοσφαιριστές βεντέτες διαπραγματεύονται με την μία ή την άλλη ομάδα, τραγουδιστές φίρμες το ίδιο· με την ίδια, αν θέλετε, λογική με την οποία διάφοροι ιδιοκτήτες μπαρ προσλαμβάνουν την μία ή τον άλλο στο μαγαζί τους για να γίνουν οι φίλοι του / της πελάτες.
Προκύπτει λοιπόν ότι η οργανωτική χαλάρωση έως και αποσάρθρωση (ορισμένων) κομμάτων σαν ενιαίων μηχανισμών (που μπορεί να αποδειχθεί προσωρινή ή οριστική) αφήνει χώρο για την ανάδυση μιας “παλιάς φιγούρας”, αυτής του πολιτευτή, που σε ότι αφορά την διανομή και την διαχείριση των όποιων προσόδων απ’ το κράτος και την κεντρική εξουσία, κρατάει την ισχύ και την λειτουργία προσωποπαγών δικτύων, τα οποία ασφαλώς υπήρχαν και πριν, όχι όμως με άμεση “πολιτική έκφραση”.
[ επιστροφή ]