|
|
παλιές προγνώσεις - τωρινά πάθη Επειδή η μνήμη έχει (έχει;) την δική της αξία, και επειδή το μελάνι στο χαρτί αντέχει ακόμα στο χρόνο, να τι γραφόταν στην τρίτη γενιά νο 3, (Σεπτέμβρης 1997), και μάλιστα με μεγάλα έως πολύ μεγάλα γράμματα, σ’ ένα κολάζ με τίτλο DON’T WORRY - BE HAPPY: ... Ο ΤΖΩΡΤΖ ΣΟΡΟΣ ΑΝΗΣΥΧΕΙ... πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον κόσμο είναι σήμερα ... ο ελεύθερος καπιταλισμός! Θα μπορούσε να ετοιμάζεται για βουλευτής της κεντροαριστεράς, αλλά αυτά τα λέει σε ομοίους του. Σε χρηματιστές, δηλαδή, παγκόσμιας δράσης. Λέει λοιπόν πως η γενικευμένη μετατροπή όλων των αξιών σε χρήμα μπορεί να προσφέρει εντυπωσιακό πλούτο σε λίγους, αλλά το σύστημα έχει την μικρότερη σταθερότητα από εκείνη που είχε πριν εκατό χρόνια. Τότε που όλοι δόξαζαν το laissez faire - μέχρι την απότομη κατάρρευσή του, και τους παγκόσμιους πολέμους. Ο Σόρος θεωρεί ακόμα πιο πιθανή την κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας σήμερα - και προσοχή: πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει πλουτίσει μέσα από τοπικές καταρρεύσεις. Αυτό που τον κάνει να ανησυχεί είναι το ίδιο που του επιτρέπει να πλουτίζει: κάθε 24 ώρες αλλάζουν χέρια 1,2 τρρισεκατομμύρια δολλάρια, σε όλον τον κόσμο, μέσω των χρηματιστηρίων. Είναι χρήμα που εντελώς έμμεσα αφορά “πράγματα”, και στην πραγματικότητα αντιστοιχεί σε προσδοκίες, σχέδια, εκτιμήσεις, πληροφορίες, φήμες, λάθη, λογιστικές πράξεις, ψέμματα, κατασκοπείες: ό,τι “παίζει” στα χρηματιστήρια. Το 90% του παγκόσμιου χρήματος δηλαδή δεν “αντιστοιχεί” πουθενά. Όταν ο Σόρος ανησυχεί για πιθανή κατάρρευση αυτού του συστήματος δεν φοβάται τις κοινωνικές εκρήξεις, αλλά την ίδια την αστάθεια που έχει ο “αέρας” του καπιταλισμού. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ ΣΤΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ όχι επειδή προτείνει σίγουρες λύσεις, αλλά επειδή πιάνει τέτοια “προβλήματα” και φτιάχνει ορισμένα μοντέλα για να τα παρακολουθεί κανείς.... Το δυσάρεστο για τα επιτελεία είναι πως όσο και αν μπορούν να φτιάξουν ένα μοντέλο δοκιμών για την χρηματι(στι)κή κυκλοφορία π.χ., η μόνη σιγουριά που αποκτάνε από τη θεωρία του χάους είναι ότι πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να το προβλέψουν, και που θα καταλάβουν τη σημασία του μετά την καταστροφή που θα προκαλέσει. Το ευχάριστο γι’ αυτούς είναι πως επιβεβαιώνεται ξανά θεωρητικά ότι οι “διορθώσεις” θα είναι αναγκαστικά βίαιες. Με δυο λόγια: όπου σπανίζει η πρόβλεψη περισσεύει η καταστολή. ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ; ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ; Είναι εντυπωσιακή η εποχή, γιατί ο συνδυασμός βλακείας, δειλίας και θανατηφόρας έπαρσης δεν δυναντιέται διαρκώς στις “αναπτυγμένες” κοινωνίες. Κρέας για κουπόνια - κρέας για κανόνια: αυτή είναι η συνθήκη που έχει ενοποιήσει πραγματικά τους πελάτες της προόδου στη γερασμένη ήπειρο. Το να εξηγήσει κανείς σ’ αυτά τα κρέατα πόσο πρόστυχες είναι όχι μόνο οι επιτυχίες που έχουν αλλά κι εκείνες στις οποίες ελπίζουν είναι μάλλον μελαγχολική δουλειά. Η μικρόψυχη σιγουριά οτι το μέλλον, έστω και με δυσκολίες, “σου ανήκει”, δεν είναι στο τέλος αυτού του αιώνα τίποτα άλλο από ένας πονηρός λογαριασμός οτι θα βρεθούν αρκετοί για να τους το κλέβεις. Παραδοσιακά ο μακάριος ύπνος των εξασφαλισμένων ταράζεται όταν ο θάνατος που κερνάνε τους απ’ έξω στρογγυλοκαθήσει και στο δικό τους τραπέζι. Η ζωή των εκατομμυρίων μεταναστών μέσα στο ευρωπαϊκό φρούριο, είτε είναι ενοποιημένο είτε κερματισμένο σε εθνικά φέουδα, θα ήταν αρκετή για να θυμίσει στους εξασφαλισμένους ότι η επιτυχία του να είσαι ένας Ρωμαίος πολίτης δεν διαρκεί αιώνια. Τα δουλεμπορικά δένουν καθημερινά στις προβλήτες και οι λεγεώνες αναχωρούν κάθε Κυριακή για τις αποικίες. Οι ανθρωποφάγες δηλώσεις κρέμονται στην αγορά μέρα νύχτα, και η μόδα που ενώνει όλες τις μόδες είναι ο θάνατος. (Περασμένα ξεχασμένα - αλλοίμονο). |
|||
Sarajevo