potatoes (το αληθινό κίνημα)

Προφανώς και είναι, από πολλές μεριές, έγκυρο δείγμα των καιρών. Προφανώς, επίσης, είναι απ’ αυτά τα “γεγονότα” που αντέχουν την μια βδομάδα δημοσιότητας αλλά και κοινωνικής αίγλης που τους αναλογεί, μέχρι να τα διαδεχθούν άλλα παρόμοια. Πάντως το “κίνημα της πατάτας” υπάρχει λόγος για να μην το ξεχάσουμε εύκολα.
Αν μείνει κανείς σ΄αυτό καθεαυτό το φυτικό είδος που ήρθε (με τόση περιπέτεια άλλωστε) από μακριά και έμεινε (και) στα μέρη μας, το “κίνημα” είχε σοβαρά προβλήματα εξ αρχής. Ένα σακί πατάτες δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα σακί πατάτες. Και τσάμπα (που λέει ο λόγος...) να στο δίνουν, μια μέση κουζίνα διαμερίσματος πολυκατοικίας δεν έχει χώρο για ένα σακί πατάτες - διάολε! Επιπλέον, παρότι δεν τους φαίνεται, (και) οι πατάτες θέλουν κάποιο είδος συντήρησης. Ψυγείο; Χμμμμ... Ένα σακί πατάτες στο ψυγείο; Δεν γίνεται. Πρέπει πάντως κάπου να μπουν, να απλωθούν καλύτερα, να είναι και σκιερά, κλπ κλπ. Οπότε η λαιμαργία του “φτηνού” έκανε το θαύμα της: κάποιοι ξεφορτώθηκαν (σε καλή τιμή) ποσότητες που είχαν στις αποθήκες τους, κάποιοι μπορεί να έκαναν και εισαγωγές και να έβγαλαν το κάτι τις τους, μια καλή ποσότητα απ’ αυτές τις πατάτες θα την φάνε τα σκουπίδια.... Και το “κίνημα” κατάκατσε, όπως άλλωστε όλες οι εντυπώσεις των ημερών.

Όμως, με μια διαφορετική προσέγγιση, μπορούμε να πούμε - και το λέμε - ότι το “κίνημα της πατάτας” όχι μόνο δεν τέλειωσε, όχι μόνο είναι πολλών χρόνων στα μέρη μας, αλλά συνεχίζεται και ακμαιότατο.
Αν θυμάστε ή έχει τύχει να ακούσετε “πατάτα” χαρακτηριζόταν κάθε τι που, αργότερα, με την απελευθέρωση της γλώσσας, ονομάζεται “μαλακία”. Έλεγες στο φίλο σου, για παράδειγμα, πατάτα έκανες κι αυτό σήμαινε μαλακία δικέ μου!
Όπως ξεκαθαρίζουμε λοιπόν, σ’ αυτό το κίνημα της πατάτας, που είναι και το μόνο αληθινό και μαζικό εδώ και πολλά πολλά χρόνια στα μέρη μας, δεν υπάρχουν ούτε μειονεκτήματα ούτε εμπόδια. Η “πατάτα” είναι τσάμπα, δεν πιάνει χώρο, και δεν χαλάει με τον καιρό.
Τελικά, τείνουμε να πιστέψουμε ότι αυτό που έπεσε στην πιάτσα σαν “κίνημα της πατάτας” δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια αντανάκλαση, μια αλληγορία, του αληθινού κινήματος της πατάτας. Πως έλεγαν οι Καταστασιακοί το αληθινό έγινε μια στιγμή του ψεύτικου; Ε, κάπως έτσι: το γεώμηλο έγινε μια στιγμή συλλογικής ελληνικής αυτοϊκανοποίησης. Not bad.... Μπορεί να γνωρίσεις τον εαυτό σου έτσι - που λέγαν παλιά...