Ο ήρωας, λοιπόν, των αριστερών, των ακροαριστερών και του κακού συναπαντήματος, όταν πολιορκούσε την Τρίπολη, έκανε τα κονέ του με τους άρχοντες και πλούσιους της πόλης (οθωμανούς, εβραίους), πήρε τα λύτρα - της - σωτηρίας που τους ζήτησε, τους άφησε να φύγουν σώοι και αβλαβείς με ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν, κι ύστερα έβαλε τους γενναίους του στην πόλη για να σφάξουν τους φτωχούς. Που, όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε, ήταν και άοπλοι. Οι περιγραφές της σφαγής που ονομάστηκε “η άλωση της Τριπολιτσάς”, η οποία διδάσκεται σαν κατόρθωμα ενώ ήταν απλά επίδειξη απόλυτης βαρβαρότητας σε βάρος ανήμπορων, άοπλων, γυναικών, παιδιών, και καθενός που δεν είχε να πληρώσει τον ήρωα Κολοκοτρώνη, μιλάνε για (κυριολεκτικά) αίμα ως το γόνατο. Πτώματα πάνω σε πτώματα στα καλντερίμια της πόλης, βιασμοί κατά συρροή, λεηλασίες, ένα εύκολο και χωρίς απώλειες όργιο θανάτου εκ μέρους των ελλήνων, που κράτησε μέρες και νύχτες... Όλα όσα μπορεί να διαπράξει η ανθρώπινη κτηνωδία έγιναν υπό την υψηλή επίβλεψη του “γέρου του Μωριά” - για να διασκεδάσει κι αυτός και αυτοί που τον ακολουθούσαν.
Ας ξεδιπλώσουν λοιπόν οι ανθρωπιστές της αριστεράς και της προόδου τα ακαταμάχητα επιχειρήματά τους, υπέρ του εθνικού τους ήρωα: ότι αυτά γίνονται, ότι έτσι είναι οι πόλεμοι, ότι έτσι ήταν τότε (πράγμα απόλυτα ψεύτικο, αρκεί κανείς να δει τι έκαναν άλλοι, ακόμα και της ελληνικής εξέγερσης, σε ανάλογες περιπτώσεις). Και μόλις τελειώσουν, ας πάνε να δουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Για να επιβεβαιώσουν πόσο πολύ μοιάζουν με την “άλλη άκρη του φάσματος”...

Όχι πως θα ιδρώσει κανενός τ’ αυτί: κάτω είναι το πρωτότυπο των απο πάνω. Είναι  κι ένα χρόνο παλιότερο... Και είναι των ναζί...

οι παρελάσεις είναι υγιεινές τελικά
(και οι εκλογές επίσης)

Καθιερώθηκε; Έτσι φαίνεται... Τώρα πως είναι δυνατόν μια εκδήλωση εθνικισμού και μιλιταρισμού να γίνεται, από “αριστερούς” υποτίθεται, ευκαιρία όχι για αντι-εθνικιστική και αντι-μιλιταριστική δράση αλλά για (και) εθνικο-πατριωτική αγανάκτιση, πως γίνεται αυτό το κατόρθωμα, το ξέρουν καλά οι ίδιοι. Φαίνεται πως η έλξη του event, του χάπενιγκ διαμαρτυρίας, είναι τόσο μεγάλη πια, που όχι απλά τους τραβάει απ’ την μύτη, αλλά τους σέρνει κυριολεκτικά. Τους σέρνει αφού, ακόμα και με τα δικά τους (παλιά) κριτήρια, έχουν πέσει πολύ χαμηλά.
Δεν είναι δύσκολο να βρεθεί το μίγμα κινήτρων και επιδιώξεων που βρίσκεται πίσω απ’ την “επαναοικειοποίηση των παρελάσεων” (και, εμμέσως, του εθνικισμού και του μιλιταρισμού που τις εμπνέει). Ανομολόγητα πολιτικά αδιέξοδα, λατρεία του “κεντρικού πολιτικού” (και του θεάματός του), ευκολία. Απομένει να δούμε αν θα συμβεί κάτι ανάλογο και με τους πασχαλινούς επιτάφιους - κοντά είναι. Προσφέρονται πάντως, ακόμα και για μπάχαλα. Ραντεβού στην ουρά της λιτανείας με όλα τα απαραίτητα - χα!!
Υπάρχει, βέβαια, μια κάποια σκιά σ’ αυτήν την ιδέα της “παρέμβασης στην παρέλαση”: η πατέντα, αν δεν κάνουμε λάθος, ανήκει στους φασίστες. Θυμόμαστε κάτι έφεδρους καραβανάδες, η ευπ αυτοπροσώπως, στην Κέρκυρα, εκεί κάπου στο πρώτο μισό των ‘90s.... Ήθελαν να παρελάσουν οι άνθρωποι, με διάφορα αντιαλβανικά και ρατσιστικά και “έχω μια αδελφή...” στα κεφάλια τους. Κι εδώ που τα λέμε για τους φασίστες είναι “φυσικός χώρος και χρόνος” οι παρελάσεις. Εδώ τα ο.υ.κ. έχουν καθιερώσει να κάνουν το δικό τους εθνοφασιστικό σόου, έτσι δεν είναι;
Τώρα, το λέει κάποιος αθώα αθώα “πηγαίνω μεν, τους κράζω δε” είναι και ψέμα, και πρόσχημα. Επειδή οι αριστεροί δεν αντέχουν χωρίς ιδεολογικές επενδύσεις, κοντεύουν και την 28η του Οκτώβρη και την 25η του Μάρτη να τις μετατρέψουν σε αυθεντικές επετείους αυθεντικής “λαϊκής αντίστασης”. Ποιά;;; Η 25η του Μάρτη;;; Που έως και πριν κάτι χρόνια καταγγελόταν σαν μια ακόμα απάτη των παπάδων, άλλη μια χοντροειδής προσπάθεια καπηλείας μιας εξέγερσης που ήταν κοινωνική και όχι εθνική; Αριστεροί τα έλεγαν αυτά (και ενίοτε τα δίδασκαν, αν ήταν στην εκπαίδευση) - όχι οι αναρχοαυτόνομοι!!!
Περασμένα - ξεχασμένα... Τώρα η συνταγή είναι: ωραίος ο σημαιοστολισμός· να κάνουν οι μαθητές όλη την εκπαίδευση και την προετοιμασία για την παρέλαση· να στήνονται οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες· να ντύνονται όλοι ομοιόμορφα· να περπατάνε σα στρατός - αλλά να μουτζώνουν την κατάλληλη στιγμή τους επισήμους... Ή να γυρνάνε το κεφάλι απ’ την άλλη... Τέλεια! Η πατρίς ευγνωμονεί όλους αυτούς που βρήκαν μια φρέσκια συνηγορία των παρελάσεων. Και τα αφεντικά ευχαριστούν για την προσπάθεια εθνικοποίησης...
Όσο για τις εκλογές; Αυτές πάντα ήταν μια ομορφιά, όμως τώρα θα είναι ακόμα ομορφότερες. Το debate θα είναι αποθέωση του πλουραλισμού, της ευγλωτίας, της ευφυίας, της ειλικρίνειας και της ετοιμολογίας των κορυφαίων πολιτικών (και δημοσιογραφικών) ανδρών και γυναικών της χώρας! Μην το χάσετε, μην χάσετε και τα στοιχήματα (επί του ποιός / ποιά ήταν ο καλύτερος / η καλύτερη...).
Σε ότι αφορά το αποτέλεσμα των εκλογών, δεν έχουμε καμία ανησυχία. Η επανεμφάνιση του κυρίου Λαλιώτη στα κοινά (με αφορμή την εκλογή νέου αρχιπασόκου) μας καθησυχάζει. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε να ξεχάσουμε την σκληρή του προσπάθεια (μαζί με τους διευθυντές της intracom) στη διάρκεια της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων στις εκλογές του 2000, για να βγει το σωστό - πως να το ξεχάσουμε; Άρα και πάλι η κάλπη θα πράξει ό,τι πρέπει να πράξει.
Πέραν αυτών δεν μπορούμε παρά να εκδηλώσουμε τον θαυμασμό (και την κρυφή ζήλεια) μας που οι γαμπροί των ντόπιων επιχειρηματιών προκόβουν. Εννοούμε τον κύριο Βενιζέλο και τον κύριο Καμμένο. Επιτέλους να γυρίσει η διεύθυνση της χώρας εκεί που ανήκει: στα οικογενειακά τραπέζια, στις βεγγέρες, στις συζητήσεις μεταξύ πεθερικών, συζύγων, γαμπρών και θείων, κλπ κλπ.
Μπορεί το ελλαδιστάν να μην έχει και καμία σπουδαία αστική τάξη εσωτερικού, αλλά αυτή που έχει τέλος πάντων πρέπει να χαίρεται όταν καλοπαντρεύει τις κόρες της.

Πέρα απ’ τα αστεία πάντως, αυτές οι εκλογές θα επιβεβαιώσουν την αντοχή των τρόπων και των περιεχομένων μεσολάβησης και αντιπροσώπευσης ενός κοινωνικού σχηματισμού που δεν πραγματοποίησε ποτέ κάποιο είδος “αστικής επανάστασης”. Το 2009 ο “λαός” δεν ήξερε - το 2012 κάτι έχει πάρει χαμπάρι, μόνο που είναι βαθιά παραμορφωμένο απ’ την ίδια την μικροαστική πέψη / αφόδευση.
Το κυρίαρχο “σχέδιο ξεπεράσματος της κρίσης” και όσοι το υποστηρίζουν παρουσιάζεται σαν τακτικισμοί του είδους “βλέποντας και κάνοντας” και “έχει ο θεός”. Αλλά δεν υπάρχει και κανένα άλλο που να μην έχει μακρινό παράδεισο, κοντινή παράνοια, ή και τα δύο μαζί. Κι ο λόγος είναι απλός: οι μικροαστοί, σαν κοινωνικό στρώμα, είναι ανίκανοι για τέτοιου είδους σχεδιασμούς. Είναι καιροσκόποι λόγω θέσης και συμφερόντων.
Συνεπώς, οι οργανωμένες ομάδες, είτε πρόκειται για φράξιες των αφεντικών μεγάλων, μεσαίων ή μικρών, είτε πρόκειται για φράξιες της εργατικής αριστοκρατίας, διαπραγματεύονται “τώρα που ξέρουν” κομμάτι - κομμάτι με τους αυριανούς βουλευτές και υπουργούς, με τον τρόπο που ξέρουν φυσικά: κάτω απ’ το τραπέζι. Διαπραγματεύονται τα μερδικά τους απ’ τις σχετικά περιορισμένες προσόδους του κοντινού μέλλοντος. Οι υπόλοιποι; Για τους υπόλοιπους υπάρχει η δωρεάν κατανάλωση προβλέψεων (για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, για το ποιοί θα μπουν στη βουλή και ποιοί όχι) που απλά διαφημίζει εκείνο που πρέπει να εκδηλωθεί (και τελικά θα εκδηλωθεί!) σαν “η θέλησή τους”.