Ο “αντιμονοπωλιακός αγώνας” μπορεί να χάνει μέρος της φυσικής του πρωτοπορείας, αλλά προσέξτε στην μικρή ένθετη φωτό: είναι η ελληνική (και σαν τέτοια η αυθεντική) εκδοχή του are you talking to me? ARE - YOU - TALKING - TO - ME???

ο ταρίφας και το ένσημο

Συμβαίνει, και απορούμε που δεν γιορτάζεται δημόσια όπως του αξίζει: να νικάνε τόσοι πολλοί μαζί, απ’ το κ(ορ)κ(ον)ε [1] ως τους ακροδεξιούς και τον Βορ(βορ)ίδη. All together. Γύρω απ’ τον πιο νικητή απ’ όλους, τον πρόεδρο των ιδιοκτητών ταξί.
Αυτό καθεαυτό το ζήτημα του “ανοίγματος”, της “απελευθέρωσης” του επαγγέλματος των ταξιτζήδων και διάφορων άλλων, μας άφηνε και μας αφήνει κατ’ αρχήν παγερά αδιάφορους: αυτά είναι προβλήματα των αφεντικών, κι όποιος έχει τα γένια έχει και τα κτένια. Το ζήτημα πήρε όμως μια κυριολεκτικά (και όχι μεταφορικά...) σκληρή ταξική διάσταση εκείνη την ημέρα του περασμένου Οκτώβρη, όταν ο πολύς και σκληρός κύριος Λυμπερόπουλος, βγήκε στο μπαλκόνι των γραφείων του συνδικάτου των ιδιοκτητών ταξί, για να ανακοινώσει βγάζοντας κυριολεκτικά αφρούς στους συγκεντρωμένους από κάτω όμοιούς του, πως θα λιώσει μαζί τους τον διοικητή του ικα (και προφανώς οποιονδήποτε άλλον...) του ξαναπεί ότι πρέπει οι ιδιοκτήτες ταξί, σαν εργοδότες, να κολλάνε τα ένσημα στους υπαλλήλους τους οδηγούς ακόμα κι αν αυτοί (οι ιδιοκτήτες) “απεργούν” - κάνουν, δηλαδή, αυτό που καθόλου “απεργία” δεν ονομάζεται, αλλά απλά λοκ - άουτ. Αν δεν κάνουμε λάθος εκείνη ήταν η πρώτη φορά που ο αρχισυνδικαλιστής κάποιας κατηγορίας αφεντικών βγήκε ανοικτά να δηλώσει όχι μόνο ένα “να πάνε να γαμηθούν και οι εργάτες μας και τα ένσημά τους”, αλλά και ότι “θα λιώσει οποιονδήποτε του θυμίζει τέτοιες ‘υποχρεώσεις’, οσονδήποτε ‘ψηλά’ κι αν βρίσκεται στην τυπική εξουσία”. Απειλητικά ρήματα του είδους “θα σε λιώσω”, “θα σε τσιμεντώσω”, “θα σε σιδερώσω” ανήκουν βέβαια στο όχι και τόσο πλούσιο υποκοσμιακό λεξιλόγιο· ωστόσο δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση αυτή η γόνιμη διασταύρωση υπόκοσμου και συνδικαλισμού των αφεντικών / ιδιοκτητών. Ουσιαστικά όμως ο σκληρός αυτοκινητιστής δεν απειλούσε δημόσια τον διοικητή του ικα κυρίως. Απειλούσε τους όποιους μισθωτούς οδηγούς ταξί, επειδή είχαν τολμήσει να μην ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Επειδή είχαν τολμήσει να βρίσκουν προτιμότερο το να δουλεύουν σε οργανωμένες εταιρείες ταξί παρά σε κυρ Θύμιους... Εννοείται ότι αυτό το κοινωνικό υποκείμενο, οι εργάτες οδηγοί των ταξί (όπως είχε συμβεί νωρίτερα με τους εργάτες οδηγούς των φορτηγών) εξαφανίστηκαν απ’ το προσκήνιο.... Κι αυτό ήταν που μας είχε εντυπωσιάσει τον περασμένο Οκτώβρη: απ’ τους τόσους αριστερούς υποστηρικτές του τότε “αγώνα των ταξιτζήδων” κανείς δεν βγήκε να απαντήσει στον κυρ Θύμιο, στη γλώσσα του ή σε κάποια ελάχιστα πιο ευγενική.
Ο κυρ Θύμιος διαγράφτηκε τότε απ’ το κόμμα του οποίου ήταν στέλεχος, τη νέα δημοκρατία, γιατί θα ήταν δύσκολο ένα νόμιμο κόμμα να “καλύψει” έναν τραμπούκο. (Τώρα, βέβαια, έχει επιστρέψει, σα νικητής και δικαιωμένος, αφού άλλωστε και ο υπουργός Βορ(βορ)ίδης ανήκει στην ίδια γαλάζια παράταξη.) Όμως οι αριστεροί συμπαραστάτες του δίκαιου των “μικρο”ιδιοκτητών δεν είπαν, και κυρίως δεν έκαναν αυτό που θα έπρεπε αν (λέμε “αν”...) θεωρούσαν εχθρικό το λιώσιμο οποιουδήποτε μιλάει (και ενδεχομένως απαιτεί) ένσημα... Δεν έκαναν, ας πούμε, μια συγκέντρωση και πορεία εναντίον των γραφείων του εν λόγω συνδικάτου αφεντικών, φωνάζοντας τις απαραίτητες αντ-απειλές, περί του ποιός θα λιώσει ποιόν...
Το κόμμα του Περισσού είχε πάρει βέβαια θέση κατά της “εξόντωσης”. Της άλλης όμως. Απ’ τον Ιούλιο του 2011. Για παράδειγμα:

Με την εξόντωση των μικρών ιδιοκτητών ταξί ο στόχος της κυβέρνησης είναι να βάλει πόδι το μεγάλο κεφάλαιο στο φιλέτο της συγκεκριμένης αγοράς. Το αποτέλεσμα θα είναι να μετατραπεί σταδιακά το ταξί σε είδος πολυτελείας για το λαό, ενώ οι μισθωτοί οδηγοί που θα εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες θα οδηγηθούν σε.... καθεστώς γαλέρας. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, ότι θα φτηνύνουν οι υπηρεσίες και ότι θα βρουν δουλειά οι άνεργοι, είναι ψεύτικα και αποπροσανατολιστικά. Η μονοπώληση κλάδων της οικονομίας δεν είναι σίγουρο ότι ρίχνει τις τιμές, ενώ η εμπειρία δείχνει ότι χειροτερεύει τους όρους εργασίας και μειώνει τη συνολική απασχόληση.
Οι εργαζόμενοι στο ταξί και οι μικροί ιδιοκτήτες πρέπει να εμποδίσουν την καταστροφική γι’ αυτούς πολιτική της κυβέρνησης, να μην εγκλωβιστούν στα προπαγανδιστικά τερτίπια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
...

Αγνοούμε τι δείχνει η εμπειρία του Περισσού, δεδομένου πως διαθέτει κάμποση σαν εργοδότης. Αλλά λίγους μήνες μετά η απειλή περί λιωσίματος, σε σχέση με τα ένσημα δύο ή τριών ημέρων, είχε κι αυτή το εμπειρικό της βάρος. Είναι βέβαιο (εμπειρικά μιλώντας...) πως δεν απειλεί με αίμα κάποιο αφεντικό που είναι “τυπικό” σε τέτοια ζητήματα - το αντίθετο είναι το λογικά αναμενόμενο. Κάποιοι εργοδότες κλέβουν συστηματικά τους εργάτες τους, όταν αυτοί δουλεύουν· και γίνονται έξαλλοι όταν τους λένε πως δεν πρέπει να τους κλέψουν στη φάση που κάνουν (σαν εργοδότες) λοκ - άουτ, οπότε αναγκαστικά οι εργάτες τους δεν δουλεύουν... Τόσο απλά και “μικρο”ιδιοκτησιακά.

Λεπτομέρειες! Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες! Κι εμείς κολλημένοι και μίζεροι, που δεν μπορούμε να χαρούμε με την νίκη αυτής της κατηγορίας “μικρο”ιδιοκτητών. Μήπως είναι η αρχή του νικηφόρου come back και άλλων, παρόμοιων, δεινοπαθούντων; Και μήπως τα καταφέρνουν να νικούν εδώ κι εκεί επειδή μας λιώνουν έτσι κι αλλιώς σαν προλετάριους είτε το λένε και το φωνάζουν είτε όχι;
Δεν ξέρουμε. Θα πρέπει να απευθυνθούμε στους σωτήρες μας, να καλιμπράρουμε τις συνειδήσεις μας...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Αν και δεν έχουμε υπόψη μας κάποια ανακοίνωση σχετική με το δίκαιο των “μικροϊδιοκτητών ταξί”, στον καταραμένο κυβερνοχώρο βρήκαμε μια για το δίκαιο των “μικροϊδιοκτητών φορτηγών”. Όχι του μεγάλου κκε αλλά μιας απομίμησής του, του “συντονιστικού πρωτοβάθμιων σωματείων”. Η λογική της “ενότητας” μεταξύ εργατών και “μικρο”αφεντικών (υπό την ηγεσία, προφανώς, των δεύτερων!) είναι εξαιρετικά διαπεραστική, σαν πολικό ψύχος· οπότε αξίζει να θυμίσουμε ένα απόσπασμα που θα μπορούσε να ταιριάζει μια χαρά και στο δίκιο των “μικρο”ταξιτζήδων. Να θυμίσουμε μόνο ότι σύμφωνα με το τυπικό της νομοθεσίας κάθε ταξιτζής μπορεί να έχει μόνο 2 άδειες στο όνομά του, συνεπώς όλοι οι ιδιοκτήτες ταξί είναι (τυπικά) “μικροϊδιοκτήτες”. Έχουμε και λέμε λοιπόν, αρχίζοντας με το ξεκάρφωμα. Ο τονισμός δικός μας (και, οπωσδήποτε, αυξάνουμε τους εχθρούς μας):

Σαν «Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» υποστηρίζουμε πρώτα από όλα τα συμφέροντα των μισθωτών οδηγών, της εργατικής τάξης των μεταφορών. Τα δικαιώματά τους στους μισθούς και την ασφάλιση, την τήρηση των ωραρίων, τις ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς.
Ξέρουμε ότι και μέσα στους «ιδιοκτήτες» υπάρχουν και συγκρούονται διαφορετικά συμφέροντα. Γιατί άλλα συμφέροντα έχουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες που αύριο-μεθαύριο μαζί με τις πολυεθνικές του κλάδου θα φτιάξουν τις νέες εταιρείες, και άλλα οι μικροϊδιοκτήτες, οι αυτοαπασχολούμενοι που καταστρέφονται από τον νόμο κυβέρνησης - τρόικας.
Η οργή και η αγανάκτηση των μικροϊδιοκτητών φορτηγών είναι απολύτως δικαιολογημένη απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που εκμηδενίζει, χωρίς καμιά αποζημίωση και από τη μια μέρα στην άλλη περιουσιακά τους στοιχεία και την ίδια ώρα απαγορεύει πρωτοφανώς κάθε μορφής δραστηριοποίηση στις οδικές μεταφορές, πλην των Ανωνύμων Εταιρειών (ΑΕ) ή Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ)!
Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρα επιθετική ταξική πολιτική της κυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την αντίσταση και την πάλη ενάντια στο πολιτικό έκτρωμα του μνημονίου και στους ντόπιους τιμητές του.
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων βρίσκεται στο πλευρό όλων αυτών των χιλιάδων μικροϊδιοκτητών, που επιμένουν αγωνιστικά παρά την επιστράτευση και την επίταξη που τους έχει επιβληθεί, που δηλώνουν αποφασισμένοι αψηφώντας τους πολύμορφους εκβιασμούς να συγκρουστούν με την βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης.

[ επιστροφή ]