Προφανώς δεν βλέπετε ούτε Πούτιν, ούτε Μεντβέντεφ ούτε Εφραίμ... Τολμάμε νομίζετε; Ε;

Να το ξεκαθαρίσουμε απ’ την αρχή: εμείς ΔΕΝ ποινικοποιούμε τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές σχέσεις - καθόλου! Άλλοι τα κάνουν αυτά. Εμείς απλά σας εξοικειώνουμε με τις ανθρώπινες στιγμές μεγάλων, σοφών και ευσεβών ανθρώπων.
Λοιπόν:

Ο κυρ Λαυρέντης στο γήπεδο, και ο κυρ Λαυρέντης στο επιχειρείν (με τον σωστό οικονομολόγο υπουργό, όχι τον άλλον τον σκράπα).

Ο κυρ Λαυρέντης και ο κυρ Κυριακίδης στα θρησκευτικά (στα Ιεροσόλυμα, με τον πατριάρχη) και ο κυρ Λαυρέντης στην εξωτερική πολιτική (με τον αμερικάνο πρεσβευτή).

Ο κυρ Λαυρέντης στον πολιτισμό (της δεξιάς), και ο κυρ Λαυρέντης στις αγωνίες (της αριστεράς).

Ο κυρ Κυριακίδης στο περίπτερο των εκδόσεών του  (έκθεση Θεσσαλονίκης) με τον κυρ Άκη.

Στο ίδιο περίπτερο με την κυρά Μαρία και με τον (πάντα ξινό) κυρ Αντρέα. Την εποχή της φωτογράφισης δεν είχε γίνει η μία επίτροπος και ο άλλος υπουργός.

tribute to dr. L. 
(η κρυφή γοητεία της χημείας -
και της θρησκείας)

Συγχωρείστε την αδυναμία μας, κι αν δεν είναι μία αλλά ολόκληρη σειρά, συγχωρείστε τες όλες. Φτωχοί ντυνόμαστε, αόμματοι ντυνόμαστε, για κακούς θα μας περάσουν. Αλλά: όταν ακούμε για χημική βιομηχανία κάτι μας πιάνει. (Μας πιάνει γι’ αυτό το θέμα και χωρίς να ακούμε). Γιατί; Επειδή το ίδιο εργοστάσιο που φτιάχνει χλωρίνη, με μικρές μετατροπές ή προσθήκες, μπορεί να φτιάξει και ασπιρίνη. Φαρμακοβιομηχανία δηλαδή, που χημική βιομηχανία είναι πάλι. Και, επειδή, το ίδιο εργοστάσιο που φτιάχνει ασπιρίνη, με μικρές μετατροπές ή προσθήκες, μπορεί να φτιάξει και ηρωΐνη. Φαρμακοβιομηχανία παραμένει....
Προκαταλήψεις - προκαταλήψεις - προκαταλήψεις “αναρχοαυτόνομων στοιχείων” - τι άλλο; Δεν αξίζουμε προσοχής... Εάν, όμως, ο dr. L. έχει το παρατσούκλι “ο βασιλιάς της χλωρίνης” και παρά την ταπεινότητα της χλωρίνης έχει εξελιχθεί σε βασιλιά γενικά, μέχρι κάτι - να - τσακίσει, ε, γι’ αυτά όλα εμείς δεν φταίμε σε τίποτα. Μπορεί όμως, επειδή η χλωρίνη έχει έντονη μυρουδιά και τράβηξε την προσοχή μας από καιρό, μπορεί (λέμε) κάτι να έχουμε να υποδείξουμε. Προς όσους και όσες ενδιαφέρονται, όχι από συνήθεια αλλά από πολιτική κακοήθεια, για την πραγματική “φύση” του ντόπιου καπιταλισμού και κράτους.
Ο “dr. L.” για τους επιχειρηματικούς κύκλους, είναι ο κατά κόσμον Λαυρέντης Λαυρεντιάδης. Μεγάλος επιχειρηματίας, με σπαρακτική ιστορία, βγαλμένη από τα φυλλοκάρδια του νεότερου ελληνικού πολιτισμού. Μπορεί ο μύθος “ξεκίνησε ξυπόλυτος και έγινε ο βασιλιάς των κορδονιών” να μην σας πείθει, αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει ακόμα! Πιστέψτε το... ή κάντε ότι το πιστεύετε! Θα γίνετε σοφότεροι / ες παρακολουθώντας παρακάτω μερικά highlights απ’ την ζωή του ανδρός, που είναι σχεδόν “βίος αγίου”. Οπωσδήποτε η “ελευθεροτυπία”, και ειδικά η εκδότης της, “τα πήρε στο κρανίο” κάποια στιγμή με τον άνδρα, αμέσως και εμμέσως, αφ’ ότου ο συνεταίρος του Κυριακίδης έβαλε χέρι στις μετοχές της εταιρείας. Θα έχει το δίκιο της. Εμείς εδώ όμως ασχολούμαστε από αγνό και άδολο ενδιαφέρον.
Μια προειδοποίηση μόνο. Τυχόν ονόματα που κάτι - θα - σας - θυμίζουν δεν πρέπει να σας παρασύρουν σε μια “προσωποκεντρική” αντίληψη είτε της ιστορίας είτε του συστήματος. Πάμπολλα άλλα πρόσωπα πρωταγωνιστούν σε παρόμοια επιχειρηματικές και πολιτικές εποποιίες, εποποιίες που δεν τα ξέρουμε / ξέρετε αλλά ίσως υποψιαζόμαστε / υποψιάζεσθε. Συχνά συμβαίνει ακόμα και σε πρόσωπα που εμφανίζονται σαν σπουδαία να είναι ενεργούμενα διαδικασιών που τα ξεπερνούν. Λίγοι (και πολύ αθόρυβοι) είναι εκείνοι που κρατάνε τα νήματα χωρίς να είναι κι αυτοί δεμένοι σε τέτοια. Κι ωστόσο είναι πλέγματα σχέσεων που τους επιτρέπουν να δρουν ανενόχλητοι · κι όχι η σπουδαιότητά τους. Θέλουμε να πούμε: φυσικά η ιστορία (και) του dr. L. είναι μια ιστορία (και) με πρόσωπα. Αλλά το έξυπνο είναι να καταλάβει κανείς τα υπόλοιπα, τα γύρω τους.  
Let’s go then!

η παναγιά η επενδύτρια

Ο μικρός Λαυρέντης θα πρέπει να ζούσε την άνετη ζωή του πλουσιόπαιδου. Ο μπαμπάς, μικρασιατικής καταγωγής, Βασίλης Λαυρεντιάδης στ’ όνομα, ήταν βιομήχανος· όχι κανάς Kroupp βέβαια. Η “νεοχημική” ήταν ένα εργοστάσιο της βιομηχανικής ζώνης στου Ρέντη, που έφτιαχνε υπεργολαβικά απορρυπαντικά (κυρίως) για επώνυμες φίρμες. Και ο πατέρας του ήταν συνεταίρος, 50 - 50.
Λίγο πριν κλείσει τα 18 του ο μαθητής ακόμα Λαυρέντης, ο πατέρας του πεθαίνει. Βρισκόμαστε στα 1990, μια χρονιά ορόσημο για πολλά πολλά πράγματα και θαύματα· και ο Λαυρέντης μένει ορφανός από πατέρα και κληρονόμος μισού χημικού εργοστασίου. Η αγάπη του για τον πατέρα του και η λύπη του για τον θάνατό του θα του προκαλέσουν (λέει ο θρύλος) νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα, μια σπάνια αρρώστια. Παρά τους γιατρούς και τις θεραπείες η αρθρίτιδα θα χειροτερεύει· το παλληκάρι ο Λαυρέντης δεν θα μπορεί να κουνηθεί... Και τότε, ο οικογενειακός φίλος Κυριακίδης θα του προτείνει την καταφυγή στο θεό. Πιο συγκεκριμένα σ’ ένα μοναστήρι του Άθω. Ακόμα πιο συγκεκριμένα στο (δεν το μαντέψατε!) Βατοπέδι. 22 χρονών ο Λαυρέντης θα βρει το 1994 στο Βατοπέδι (σχεδόν) την υγειά του και (σίγουρα) πολύ περισσότερα.
Εδώ πρέπει να κάνουμε την πρώτη μας παρένθεση. Με σεβασμό στην αγιοσύνη του μοναστηριού του Βατοπεδίου. Γονατίστε λοιπόν (γονατίστε παλιοάθεοι αναγνώστες και αναγνώστριες, μη σας πάρει ο διάολος!!!). Γιατί στο μοναστήρι αυτό γίνονται φοβερά θαύματα. Σύμφωνα με όλες τις υπάρχουσες ενδείξεις τα θαύματα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν κουμανταδόρος (στα χριστιανικά: ηγούμενος) ανέλαβε ο Βασίλης Κουτσού (γνωστός με το παρατσούκλι του, ως Εφραίμ...).
Το πως έφτασε ο Βασίλης Κουτσού να γίνει αφεντικό στο μοναστήρι είναι μια χωριστή ιστορία που δεν είναι της παρούσης. Ακόμα και κάτι για φόνους ακούστηκε - οι γνωστές κακοήθειες που εκτοξεύουν οι παπάδες μεταξύ τους... Για να σας μυήσουμε όμως σε μερικές λεπτομέρειες, αξίζει να ξέρετε ότι: α) δεν κινήθηκε μόνος του, αλλά σαν μέλος μιας “χριστιανικής αδελφότητας” κυπρίων αδελφών (και όχι “αδελφών κυπρίων”, αυτό αφορά την εθνικότητα ενώ το εκτός παρένθεσης την ευλάβεια), που διώχθηκαν απ’ την κύπρο κακής κακώς εξαιτίας “ηθικών παρεκτροπών” - παιδεραστίας συγκεκριμένα...· β) είναι κύπριος λοιπόν ο Βασίλης Κουτσού (και ο ετεροθαλής αδελφός του έγινε αργότερα αφεντικό του κυπριακού κόμματος των “νέων οριζόντων”...)· πέρασε απ’ την θεολογική σχολή της Αθήνας και, στα επόμενα βήματα του, πριν μπει στην “αδελφότητα του Ιωσήφ”, κάπως δικτυώθηκε στο ελλαδιστάν· γ) η “αδελφότητα” βρέθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 στην κοινότητα του Άθω (στο ιερό βουνό δηλαδή) ψάχνοντας κάπου να χωθεί· ψάχνοντας, έβαλε στο μάτι το μοναστήρι του Βατοπεδίου, που εκείνη την εποχή “άλλαξε καταστατικό” (αυτή είναι δική μας ορολογία) και από “αναρχικό” (να κάνει κάθε καλόγερος ό,τι γουστάρει) έγινε “κομματικό” (θα έπρεπε, δηλαδή, να αποκτήσει αφεντικό / ηγούμενο)· και, δ) “πολιτικός διοικητής” του ιερού βουνού ήταν εκείνη την (ταραγμένη για τα πολιτικά πράγματα της ελλάδας) εποχή ο κύριος Κωνσταντίνος Λούλης, της θεοσεβούμενης οικογένειας των αλευροβιομηχάνων. Το τελευταίο, που μπορεί να σας γαργαλάει μπορεί και όχι, είναι πως καίριο μέλος του “ακτιβιστικού πυρήνα” πριν ακόμα βάλει στο χέρι το Βατοπέδι η θεοσεβούμενη “αδελφότητα του Ιωσήφ”, έγινε ο καλόγερος Αντώνης Φίλος, γνωστός κι αυτός με το επαγγελματικό παρατσούκλι σαν Αρσένιος. Πρώην στέλεχος της κνε νομικής στη Σαλονίκη (δεν φταίει η νεολαία του κόμματος για την εξέλιξή του, “μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται"), ο Αρσένιος προσέθεσε πολλά σαν επιτελικό χαφ στο φιλόδοξο team (... θα λέγαμε, αν η ομάδα ήταν ποδοσφαιρική). Τα ταλέντα του επρόκειτο να ξεδιπλωθούν μαζί με την ωριμότητά του, τα επόμενα χρόνια.
Το ότι η αδελφότητα των αλεπούδων (όπως θα ήταν πιο σωστό να ονομάζονται) έβαλε στο χέρι την ακίνητη και την κινητή περιουσία του νο 2 μοναστηριού στο ιερό βουνό δεν ήταν κάτι που έγινε βέβαια ομαλά. Το νο 1 μοναστήρι, αυτό της “μεγίστης αγίας λαύρας”, ήθελε δικούς του ανθρώπους εκεί, στο βατοπαίδι - αλλά ατύχησε (λέει ο θρύλος). Από κει κρατάει και η παλιά έχθρα, που στους πρόσφατους καιρούς, με την αρπακτική της λίμνης Βισθωνίδας, (λέει ότι) εκδηλώθηκε με την απαξιωτική παρατήρηση κύπριους δε θέλατε; φάτε τους τώρα! Ζήλειες!!! Γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς, η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, ξεκίνησε με θαύματα στο Βατοπαίδι.
Το πρώτο, μεγαλύτερο και διαρκέστερο απ’ όλα, ήταν ότι “υπό νέα διεύθυνση” το μαγαζί απέκτησε τάχιστα παρτίδες με το παπαδαριό του Βελιγραδίου. Ήταν (βλέπετε...) η εποχή που η ελληνοσερβική φιλία έτρεχε σα γάργαρο αίμα, από πολλές πηγές. Προφανώς η εξωτερική πολιτική του υπό αναστήλωση μοναστηριού του Βατοπεδίου είχε την έγκριση της ευπ, του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών, της ελληνικής μαφίας, του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου, των εμπόρων πετρελαίου, του οτε (και των συνδικαλιστών του) και όλων των ελληνικών κομμάτων πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι. Πράγμα που σημαίνει ότι ο προσανατολισμός του υπό τον Βασίλη Κουτσό / Εφραίμ και τον Αντώνη Φίλο / Αρσένιο μοναστηριού προς το σερβικό και σερβοκρατούμενο βαλκανικό έγκλημα είχε πολλά credits. Ακόμα περισσότερο λόγω των ελληνοκυπριακών επιρροών (και “ακρών”) της ηγουμενικής αδελφότητας. Μ’ άλλα λόγια, πέρα απ’ τις υπόλοιπες μορφές της (που δεν ήταν λίγες), η γραμμή Μόσχα - Βελιγράδι - Αθήνα (και ιερό βουνό) - Λευκωσία, που τόσο πολύ χρειαζόταν για την φυγάδευση και το ξέπλυμα μεγάλων ποσών χρήματος απ’ τον αδελφό Μιλόσεβιτς, τον αδελφό Κάραζιτς, και τους υπόλοιπους εν χριστώ σέρβους αδελφούς, είχε μέσα - σε καλά πόστα -  Εφραίμ, Αρσένιο, & co.
Αυτά ήταν δουλίτσες που έστρωναν πριν ο ταλαιπωρημένος Λαυρέντης ακολουθήσει την συμβουλή του θεοσεβούμενου Κυριακίδη και πάει για σωτηρία στο ιερό Βατοπέδι, το 1994. Τότε όμως, με μια θαυμαστή ακρίβεια και θεϊκή πρόνοια, είχαν αρχίσει κι άλλα θαύματα εκεί. Θαύματα λιανικής. Πιο συγκεκριμένα, το 1993 και πιο πολύ το 1994, η παναγία είχε αρχίσει να κάνει βόλτες στο μοναστήρι. Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι οι δύο πρώτοι που την είδαν (σκανδαλιζόμενοι μάλιστα κατ’ αρχάς· γυναίκα σε αντρικό μοναστήρι; ήταν η αρχική τους αντίδραση - που να ξέρουν αυτοί από την θεϊκή πρόνοια των “ηθικών παρεκτροπών”, ε;) ήταν κύπριοι προσκυνητές. Ούτε πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι ο κύπριος ηγούμενος Κουτσού / Εφραίμ το ανακοίνωσε επίσημα μέσα στο 1994, ότι πολλοί πιστοί βλέπουν την παναγία στη μονή - λες και διαφήμιζε ιερό οίκο... Ήταν απαραίτητο να γίνει αυτή η ανακοίνωση. Για να μην δημιουργηθούν εντυπώσεις, ότι η παναγία έψαχνε να βρει να πάρει πίσω την “ζώνη” της. Εξάλλου το σύμπλεγμα ιερότητας του Βατοπεδίου είχε (και έχει) μέσα στα άλλα κι ένα εκκλησάκι: της παναγίας της παραμυθίας! Μάλιστα: “της παραμυθίας”! Καλογερίστικο χιούμορ - τι άλλο;
Συνεπώς, η άφιξη του 22χρονου Λαυρέντη Λαυριαντιάδη, μεγαλωμένου στα πούπουλα και με νεανική αθρίτιδα, στο Βατοπαίδι, το 1994, θα μπορούσε να είναι δύο πράγματα, άκρως αντίθετα μεταξύ τους. Είτε η τελευταία του επιθυμία· είτε η θητεία του σ’ ένα αληθινό κολλέγιο ανερχόμενων μάγων. Η ιστορία απέδειξε ότι (ευτυχώς) επρόκειτο για το δεύτερο.

η παναγιά η επενδύτρια 2

Είναι απαραίτητη εδώ μια δεύτερη ευλαβική παρένθεση (ξαναγονατίστε τσακάλια!) Διότι όταν διαβάζει κανείς (τις καλές εποχές της υμνολογίας, δηλαδή μέχρι πριν λίγο) ότι:

...Η σχέση των δύο ανδρών είναι καρμική, αφού ο Κυριακίδης στήριξε τον Λαυρεντιάδη όσο κανείς άλλος στη σπάνια ασθένεια που παρουσίασε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του.... Η διαφορά της ηλικίας τους, μάλιστα, δίνει στον Κυριακίδη το δικαίωμα να στέκεται ως “πατρική φιγούρα” στη ζωή του Λαυρεντιάδη από τη στιγμή που αυτός έχασε τον πατέρα του, σε ηλικία μόλις 18 ετών. Οι επιχειρηματικές κινήσεις του 37χρονου Λαυρεντιάδη συζητούνται αναλυτικά και συναποφασίζονται στις συναντήσεις των δύο ισχυρών ανδρών....
ή ότι:
“Επειδή αγαπούσα πολύ τον πατέρα μου, είχα ένα θέμα να πετύχω ως άξιος συνεχιστής του. Αυτό αποτέλεσε το κίνητρό μου. Ισως ήταν και το φάρμακο που με ώθησε, μαζί με μια δυνατή δόση θεϊκής βοήθειας, προστασίας και θαυμάτων, τα οποία μου άλλαξαν τη ζωή...” Κοιτώντας πάντα μπροστά, χωρίς να χάσει το κουράγιο του, ο κύριος Λαυρεντιάδης επισκέφτηκε δεκάδες γιατρούς, μέχρι που το 1994 (με την παρότρυνση, όπως λέει, του επιστήθιου φίλου του Μιχάλη Κυριακίδη, γυιού του Πέτρου) μετέβη στο Αγιο Ορος. Εκεί μυήθηκε σε εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της ασθένειας και με τη βοήθεια υγιεινής διατροφής και πνευματικού διαλογισμού κατάφερε, όπως τονίζει, όχι μόνο να σταθεροποιήσει, αλλά και να βελτιώσει την κατάσταση της υγείας του...
και ότι:
... Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του ο 38χρονος επιχειρηματίας υπογραμμίζει τις άρτιες σχέσεις του με τον εκδότη κύριο Πέτρο Κυριακίδη, ο οποίος στάθηκε δίπλα του σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις: “Είναι μια σχέση πατέρα και γιου. Μου θύμιζε πάντα τον πατέρα μου. Είναι ευφυής, σοφός, γεμάτος αγάπη, αλλά και μαχητής...
Το 1996, σε ηλικία 24 ετών, εξαγόρασα το υπόλοιπο 50% της Νεοχημικής. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να το εξαγοράσω, αλλά - αντίθετα - να πουλήσω. Η μητέρα μου με παρότρυνε και με έριξε στα βαθιά. Εκείνη και ο Πέτρος Κυριακίδης με έκαναν επιχειρηματία. Εκείνος με συμβούλεψε πώς να κάνω τις εξαγορές και με βοήθησε, με την εμπειρία που είχε στις πολυεθνικές, να συστήσουμε την ομάδα του ομίλου, γιατί αν δεν υπάρχει μια δυνατή ομάδα να στηριχτείς, τότε η επιτυχία είναι τυχαία”...

τότε καταλήγει στο αβίαστο συμπέρασμα ότι στη ζωή και στην πετυχημένη ανέλιξη του μετέπειτα “βασιλιά της χλωρίνης” δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο μόνο “η θαυματουργή εμπειρία του Βατοπεδίου” αλλά και η επιχειρηματική οικογένεια Κυριακίδη. Ο dr. L. μιλάει μάλιστα χαρακτηριστικά (αργότερα απ’ το χρονικό σημείο που βρίσκεται η εξιστόρησή μας, στα ‘90s δηλαδή) για εμπειρία που είχε στις πολυεθνικές ο κύριος Πέτρος Κυριακίδης... Τι εμπειρία ήταν, λοιπόν, αυτή;

Η αλήθεια είναι ότι την εποχή που ο νεαρός Λαυρέντης θεραπευόταν (και εκπαιδευόταν) στο ιερό βουνό, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 χοντρικά, ο μπαμπάς του φίλου του Μιχάλη δεν ήταν παρά ιδιοκτήτης ενός μικρού θρησκευτικού εκδοτικού οίκου. Αυτό συνεπαγόταν φυσικά κάποιου είδους σχέση με τα κυκλώματα της εκκλησίας· κι ως εκεί. Όμως η κυριακίδειος προτροπή προς Εφραίμ (το 1994) υποδηλώνει ότι ήδη υπήρχε ένας ιδιαίτερος προσανατολισμός· πολύ περισσότερο που ο Πέτρος Κυριακίδης είναι κι αυτός (θαύμα!) κύπριος.... Λαμβάνοντας, δε, υπ’ όψη το γενικότερο “κλίμα” του πρώτου μισού των 90s, όπου η “χριστιανική πίστη” είχε γίνει μια απ’ τις βασικότερες σημαίες συμμετοχής στο γιουγκοσλαβικό σφαγείο κι ένας βασικός ιμάντας “ανάπτυξης” σχέσεων του οργανωμένου εγκλήματος και “μεταφοράς” του οτιδήποτε χρειαζόταν διακριτική και έμπιστη μεταφορά, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι η οικογένεια Κυριακίδη σ’ εκείνο το χρονικό σημείο δεν είχε “καμία εμπειρία με πολυεθνικές”... Απ’ την θέση και τα ενδιαφέροντά της όμως μπορούσε να αποκτήσει εμπειρία μιας τουλάχιστον πολυεθνικής: της “ορθόδοξης χριστιανικής” / εκκλησιαστικής, που τότε άνοιγε για τα καλά τον βηματισμό της.

η γερή περιστροφή μιας χημικής βιομηχανίας

Είναι βέβαιο ότι στα 1995 οι δυναμικές δημόσιες σχέσεις του team Εφραίμ έξω απ’ το ιερό βουνό δεν στηρίζονταν στις πλάτες του νεαρού και ακόμα άπειρου Λαυρέντη, ούτε στους ώμους του μικρομεσαίου εκδότη Κυριακίδη. Αλλά στην οικογένεια των αλευροβιομήχανων Λούλη και στην αντιπροσωπεία της Lada. Η πρώτη έξοδος της “αγίας ζώνης” (της παναγίας υποτίθεται, στην πραγματικότητα της αυτοκράτειρας Πουλχερίας...) απ’ το ιερό βουνό προς Αθήνα μεριά, ήταν πολιτική και επιχειρηματική κίνηση υψηλού προφίλ. Χιλιάδες πιστοί συνέρρευσαν στο προσκύνημα· και, φυσικά, ευσεβείς προσωπικότητες του δημόσιου βίου. Δεν ήταν τότε μυστικό (τώρα όμως έχει ξεχαστεί) ότι την περιφορά της “αγίας ζώνης” ευνοούσε και η κυρία Δήμητρα Λιάνη - Παπανδρέου, προς χάρη του ασθενούς και καταπονημένου συζύγου της, που τύχαινε να είναι ακόμα πρωθυπουργός. Ούτε ήταν τότε μυστικό (και πάλι μοιάζει ξεχασμένο) πόσοι άλλοι πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι έσπευσαν τότε να επωφεληθούν, υπέρ της σωτηρίας της ψυχής τους φυσικά, απ’ το χειροφίλημα και τις ευλογίες του Εφραίμ.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο πριν όσο (με αυξανόμενο ρυθμό) μετά τα μέσα του 1995, το μοναστήρι του Βατοπεδίου έγινε “τόπος προσκυνήματος και περισυλλογής” για μεγάλο μέρος του ντόπιου αλλά και του διεθνούς jet set. Ο θρύλος λέει ότι ο τότε πολιτικός διοικητής του ιερού βουνού απαγόρευσε την πτήση ελικοπτέρων αφού διάφοροι ευσεβείς το είχαν παραχέσει στο “πετάγομαι για το σαββατοκύριακο να φιλήσω χεράκι Εφραίμ”.
Το γεγονός πάντως ότι ο μόνιμα διάδοχος του βρετανικού θρόνου Κάρολος έγινε μόνιμος επισκέπτης και συνομιλητής της αδελφότητας των αλεπούδων (σε σημείο ώστε να έχει δικό του δωμάτιο / σουίτα στο μοναστήρι) δείχνει κάτι. Ότι μέσω της χριστιανικά ορθόδοξης σφαγής των βοσνίων όσοι (του διεθνούς δυτικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού) αγνοούσαν τις πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές δυνατότητες αυτής της “ανατολικής” θρησκείας, όχι μόνο τις ανακάλυψαν, αλλά και τις εκτίμησαν δεόντως. Συνεπώς, με ευλάβεια και υπομονή, η χριστιανική γραμμή ρωσία / σερβία / ελλάδα / κύπρος έφτιαχνε και επεξέτεινε τον κύκλο εργασιών της, βελτιώνοντας όλα τα παράπλευρα εργαλεία. Ειδικά η αδελφότητα των αλεπούδων στο Βατοπέδι τα πήγαινε τόσο καλά, ώστε τον Ιανουάριο του 2005 το γνωστό διεθνούς εμβέλειας και φήμης πρακτορείο οικονομικών ειδήσεων και αναλύσεων Βloomberg να αφιερώσει εκτενές ρεπορτάζ στα θαύματά της, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι το μοναστήρι του Βατοπεδίου έχει πιο πολλούς “ειδικούς περί τα χρηματο-οικονομικά” απ’ ότι το ελβετικό Νταβός! Θου κύριε εν τω στοματί μου!... (Θα πρέπει να μην τον ξεχνάμε όμως αυτόν τον σπουδαίο έπαινο).

Θα μπορούσε, τώρα, να αναρωτηθεί κανείς: και τι αξία είχε, γι’ αυτόν τον κύκλο εργασιών και τα εργαλεία του, ένα μικρό χημικό εργοστάσιο σε μια απ’ τις βιομηχανικές ζώνες της Αθήνας; Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούσε να δώσουμε απάντηση ειδικά για τη Νεοχημική - μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση γενική και “απρόσωπη”. Οι χημικές βιομηχανίες συνδυάζουν δύο δυνατότητες. Απ’ την μια το know how κατασκευής πολλών και διάφορων, είτε σαν τελικά προϊόντα είτε σαν ενδιάμεσες πρώτες ύλες· στην ανάπτυξη, λοιπόν, του κύκλου των “απαγορευμένων χημικών” (απόδοσης, απόλαυσης, yow know...) δεν θα έπρεπε να υποτιμάει κανείς λευκές επιχειρήσεις χημείας. Κι απ’ την άλλη τη δυνατότητα κατάλληλης κατασκευής εσόδων και εξόδων στους ισολογισμούς (καθότι τα χημικά μπορεί να “χαλάνε” εύκολα... κι αν δεν καταλαβαίνετε, δεν γίνεται να σας εξηγήσουμε καλύτερα εδώ) έτσι ώστε (οι χημικές βιομηχανίες) να γίνονται “απορρυπαντικές”. Δηλαδή πλυντήρια.
Αδύνατο, λοιπόν, να αμφισβητήσουμε συγκεκριμένα την επιχειρηματική αρτιότητα και τη νόμιμη κερδοφορία της υπό τον νεαρό ακόμα Λαυρεντιάδη Νεοχημικής. Το γεγονός είναι ότι η εταιρεία άρχισε να πηγαίνει απ’ το καλό στο καλύτερο συν τω χρόνω, έτσι ώστε ο ιδιοκτήτης της να αρχίσει να αγοράζει την μία μετά την άλλη διάφορες σχετικά μικρές ντόπιες φαρμακοβιομηχανίες. Αντίστοιχα ο συνέταιρος, μέντορας, σύμβουλος, δεύτερος πατέρας, θρησκευτικός εκδότης Κυριακίδης άρχισε να επεκτείνεται στο χώρο των χριστιανικών εκδόσεων, και όχι μόνο. “Πολύ χαρτί” - που λένε και στην πιάτσα όταν κάποιος εμφανίζεται με βαθιές και γεμάτες τσέπες. Επιπλέον, και οι δυο μαζί, Λαυρεντιάδης και Κυριακίδης, άρχισαν να κάνουν εξαγωγή χριστιανικής αγάπης και καλοσύνης, με ειδικότητα τα πατριαρχεία στα πέριξ. Εκείνο της Αλεξάνδρειας και, με ακόμα μεγαλύτερη ευλάβεια, των Ιεροσολύμων... Αυτά στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 κι όλο και εντονότερα στη δεκαετία του 2000.

Η αξιοποίηση του “know how των πολυεθνικών”, απ’ όπου κι αν προερχόταν αυτό, προχωρούσε πάντως καλά· εξάλλου υπήρξε μια ορισμένη περίοδος, περί την άνθηση του ελληνικού χρηματιστηρίου, που πολλοί στραβοί βρήκαν το φως τους, και πολλοί περισσότεροι το έχασαν, πάνω στη γλύκα. Από χρηματο-οικονομική άποψη τα εντατικά φροντιστήρια στα μέρη μας έγιναν από πολλές μεριές.
Αλλά η τακτική του δίδυμου Λαυρεντιάδης - Κυριακίδης ήταν υποδειγματική· έτσι ώστε να δικαιούμαστε την υπόθεση πως δεν περιορίστηκαν σε απλά πτυχία αλλά έκαναν και μεταπτυχιακά. Είναι γεγονός ότι κανένας ταπεινός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει εύκολα τι κόλπα μπορούν να κάνουν οι επιχειρήσεις με το χρήμα. Θα τολμούσε να πούμε ότι από αισθητική (καθαρά) άποψη αυτά τα κόλπα μοιάζουν με βυζαντινισμούς· ένα είδος μυστικιστικής γραφειοκρατίας, που όμως έχει στο κέντρο της το χρήμα. Εξαγορές επιχειρήσεων· συγχωνεύσεις επιχειρήσεων· διασπάσεις επιχειρήσεων· δημιουργία επενδυτικών ομίλων· διάλυση επενδυτικών ομίλων· θυγατρικές· συμμετοχές στο μετοχολόγιο· αγοραπωλησίες μετοχικών πακέτων· off shore· άλλες off shore που είναι ιδιοκτήτριες των προηγούμενων· τράπεζες· εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων· αγοραπωλησίες ακινήτων... πονοκέφαλος!!! Κι όμως, πρόκειται για έναν χρηματικό σχολαστικισμό γεμάτο μεταφυσική και λογιστικά κιτάπια, γεμάτο “μυστήριες διαδρομές” (του χρήματος), γεμάτο “τελετές βάπτισης” (ξεπλύματος δηλαδή), δομές που μοιάζουν πολύ με τους λαβυρίνθους των μεγάλων μοναστηριών και την διπλή, τριπλή, πολλαπλή ζωή των πιο επιτήδειων της ευλάβειας και της πίστης.
Ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά θαύματα γύρω απ’ τη Νεοχημική, ισοδύναμο ίσως του περπατήματος στην επιφάνεια της θάλασσας, έγινε σχετικά αργά. Μόλις τον Μάη του 2008. Υποθέτουμε ωστόσο ότι χρειαζόταν να προηγηθεί ένα διάστημα ωρίμανσης (των προϋποθέσεων). Όπως και να ‘χει, εμφανίστηκε τότε ο παγκοσμίου φήμης αμερικανικός όμιλος επιχειρήσεων carlyle group να αγοράζει το 73.5% της Νεοχημικής έναντι ενός ποσού γύρω στα 750 εκατομύρια ευρώ! Μεγάλη η δουλειά, πολλά τα φράγκα, και (τι άλλο;) συγχαρητήρια στον επιμελή επιχειρηματία Λαυρεντιάδη που πέτυχε τέτοιο deal, κρατώντας και το 20% των μετοχών. Χαράς ευαγγέλια για την αμερικανική επένδυση στην ελλάδα. Όπως το έθεσε ο Robert Easton, managing director του carlyle group:

“... Η σταθερή ανάπτυξη της Νεοχημικής, και το γεγονός πως είναι βασικός παίχτης στην Ελλάδα, είναι μια απόδειξη της σκληρής δουλειάς και της οπτικής της δυνατής και αφοσιωμένης ομάδας των στελεχών της. Το Carlyle Group νοιώθει μεγάλη χαρά που έχει την ευκαιρία να βοηθήσει τη Νεοχημική να φτάσει στο επόμενο στάδιο της ανάπτυξής της, στηρίζοντας τα σχέδια για την διεθνή της επέκταση, και δίνοντάς της πρόσβαση στο παγκόσμιο δίκτυο του Carlyle, έτσι ώστε να μεγαλώσει η πολυεθνική βάση πελατών της εταιρείας...”

Μόνο που η αγορά εκείνη ήταν ένα καλάθι γεμάτο θαύματα. Κατ’ αρχήν, σε ότι αφορά τον αγοραστή. Το carlyle group θεωρείται ότι είναι (αν όχι εν όλω, σίγουρα εν μέρει) επιχειρηματική βιτρίνα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών... Το ότι διατηρεί και πληρώνει στη θέση του επίτιμου προέδρου του τον Μπους τον πρεσβύτερο (επικεφαλής της cia πριν γίνει πρόεδρος των ηπα) είναι ίσως μια ισχυρή ένδειξη που στηρίζει αυτόν τον ισχυρισμό. Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν εμποδίζει το carlyle group να επιδίδεται και σε καθαρά επιχειρηματικές ενέργειες, με σκοπό το κέρδος. Σύμφωνοι - μόνο που η εξαγορά των μετοχών της Nεοχημικής έγινε σε δεκαπλάσια τιμή απ’ την τιμή εισαγωγής στο χρηματιστήριο, και οπωσδήποτε πολύ υψηλότερη απ’ όσο την εκτιμούσε η “αγορά”. Καθόλου ασυνήθιστο (θα πει κανείς) αν ο αγοραστής βλέπει μελλοντικές προοπτικές σε μια επιχειρήση... Χμμμ... Τον Μάη του 2008, κι ενώ η χρηματοπιστωτική κρίση είχε αρχίσει να δείχνει τους κυνόδοντές της παγκόσμια, κάτι ξεφτέρια αμερικάνοι ceo είδαν προοπτικές υψηλών κερδών για τα επόμενα χρόνια σε μια ομάδα ελληνικών χημικών και φαρμακευτικών εταιρειών με παραρτήματα στα βαλκάνια; Θα διακινδύνευε κανείς να υποθέσει κάτι άλλο. Ότι αυτή η υπερβολικά υψηλή τιμή αγοράς ήταν ένα ευμενές “πάρε φράγκα” προς τον πωλητή· τον 36χρονο πια Λαυρέντη. Ποιός ξέρει γιατί;
Εν πάσει περιπτώσει, η αγορά ήταν ένα ακόμα θαυματάκι, απ’ αυτά που ωστόσο συνηθίζονται στον επιχειρηματικό κόσμο. Ο αμερικάνικος όμιλος έφτιαξε επι τούτου μια ακόμα εταιρεία, η οποία εξαγόρασε τη Nεοχημική με δανεικά (από τράπεζες, μεταξύ των οποίων και ελληνικές)· το χρέος όμως δεν βάρυνε την αγοράστρια αλλά τη Nεοχημική. Αυτό λέγεται “leverage buyout” και, αν καταλαβαίνουμε καλά, ο πρώτος που έκανε κάτι παρόμοιο στα μέρη μας ήταν εκείνος ο πρωτοπόρος ο Κοσκωτάς, όταν αγόρασε την τράπεζα Kρήτης με δανεικά απ’ την τράπεζα Kρήτης... με δικά της λεφτά δηλαδή. 
Το πιο σημαντικό όμως, και το πιο θαυμάσιο, ήταν ότι στην αγοραπωλησία υπήρχε όρος που προέβλεπε ότι αν η Nεοχημική δεν πάει καλά (υπό τη νέα ιδιοκτησία) τότε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης της μπορεί να την ξαναγοράσει... Τι ωραία και με πρόνοιες συμβόλαια είναι αυτά, ε; Όντως, η Nεοχημική δεν πήγε καθόλου καλά (οι κακοπροαίρετοι είπαν διάφορα. Όπως ότι ο κυρ Λαυρέντης, με διάφορα λογιστικά κόλπα, είχε φουσκώσει τον κύκλο εργασιών της, για να την μοσχοπουλήσει... Ή ότι πριν την πουλήσει μετέφερε διάφορες ελπιδοφόρες θυγατρικές της Nεοχημικής σε άλλον, δικό του όμιλο, την alapis... Μα πως είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα για την ελληνική επιχειρηματικότητα, ότι δηλαδή μπορεί να κοροϊδεύει την αμερικάνικη - εεεε;). Όντως, λοιπόν, η Nεοχημική δεν πήγε καθόλου καλά σαν μέλος του carlyle group, κι έτσι στις αρχές του 2010 ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης την ξαναγόρασε! Όχι, βέβαια, δίνοντας πίσω τα 750 εκατομμύρια· μόνο 150 του στοίχισε η επαναγορά... Πάλι καλά όμως, γιατί απ’ τα “ψιλά” που του είχαν μείνει (750 μείον 150 κάνει 600 μύρια) είχε προλάβει να κάνει πολλά και διάφορα, μεταξύ των οποίων να αγοράσει και το 31,5% των μετοχών μιας μικρής τράπεζας, της proton (μόνο 70 εκατομμυριάκια, πάρε κόσμε!) η οποία, παρεπιπτόντως, ήταν ανάμεσα σε εκείνες που είχαν δανείσει την αγορά της “νεοχημικής” απ’ τους carlyle. (Η πειραιώς ήταν μια άλλη, κλπ κλπ).
Πονοκέφαλος!!!

Θα ήταν υπερβολικά καχύποπτο να υποστηρίξει κανείς ότι η γενναιοδωρία του carlyle group προς έναν δυναμικό έλληνα επιχειρηματία (με τόσες και τέτοιες διασυνδέσεις) ήταν κάτι σαν “ξέπλυμα”, ε; Μάλλον. Άλλωστε ακόμα και τέτοιες παλιές καραβάνες σαν τους συμβούλους του calryle group επιτρέπεται να κάνουν λάθος εκτιμήσεις. Τα δανεικά για την εξαγορά ήταν 500 μύρια, τα υπόλοιπα 250 μύρια τα είχε βάλει ο όμιλος. Πήρε πίσω 150 (που όμως κι αυτά μάλλον δανεικά ήταν...), άρα μπήκε μέσα 100. Ή, αν το δει κανείς διαφορετικά, ο λαμπρός “βασιλιάς της χλωρίνης” έβγαλε 100 μύρια ευρώ αέρα· μέσα σε ενάμισυ χρόνο. Ε, και;
Εν τω μεταξύ, όντας πια βασικός μέτοχος της proton, σίγουρα πονοκεφάλιασε κι αυτός ακόμα - άνθρωπος είναι! Έτσι εξηγείται ότι ένα χρόνο μετά την αγορά της τράπεζας, στις αρχές του 2011, ο κυρ Λαυρέντης παραιτήθηκε απ’ τα αξιώματα στην proton, βάζοντας πρόεδρο έναν πολύπειρο ειδικό της τραπεζικής. Ποιόν; Τον πρώην αμερικάνο πρεσβευτή στην ΑΘήνα, τον Ντάνιελ Σπέκχαρντ... Εντάξει, δεν ήταν ειδικός στα σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα ο κυρ Σπέκχαρντ, αλλά σίγουρα θα ήξερε άλλα χρήσιμα πράγματα - έτσι δεν είναι; Τι αμερικάνος πρεσβευτής έγινε δηλαδή;

η πίστη σώζει

Ενώ η ανακατασούρα με την χρεωκοπία της proton bank (που κρατικοποιήθηκε για να σωθεί) είχε ξεσπάσει για τα καλά, τέλη του περασμένου Οκτώβρη, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης ελλάδος Ιερώνυμος θεώρησε απαραίτητο να πάρει μαζί του τον κυρ Λαυρεντιάδη στο εξωτικό κατάρ. Επι τη ευκαιρία μιας “διαθρησκευτικής συνάντησης” αλλά και άλλων επαφών (θεο-οικονομικού περιεχομένου) του προκαθήμενου με τους θείους (που σημαίνει: θεϊκούς) απ’ την αραβία. Στην Αθήνα, εν τω μεταξύ, η επιχειρηματική ναυαρχίδα της Λαυρεντιάδειας επιχειρηματοσύνης, η alapis, κατέθετε αίτηση τις ίδιες ημέρες για ελεγχόμενη χρεωκοπία (το πασίγνωστο άρθρο 99). Όμως ο νέος ακόμα Λαυρεντιάδης δεν πήγε στη Ντόχα σαν “επιχειρηματίας” - είπε ο κυρ Ιερώνυμος· ούτε σαν καταζητούμενος (λέμε εμείς). Πήγε σαν μέγας άρχων του πατριαρχείου Ιεροσολύμων· πήγε, δηλαδή, με το φωτοστέφανό του.
Δυο σχεδόν βδομάδες μετά, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη, το καλύτερο κειμήλιο του Βατοπεδίου μετακόμιζε στη Μόσχα. Το προσκύνημα της “αγίας ζώνης” ήταν το γεγονός της χρονιάς για το χριστεπώνυμο πλήρωμα της ρωσίας· ήταν όμως το γεγονός της χρονιάς και για την αδελφότητα των αλεπούδων. Συναντήσεις και ξανασυναντήσεις (δημόσιες και πριβέ) τόσο με τον κυρ Πούτιν όσο και με τον κυρ Μεντβέντεφ· μεγαλεία!!! Μπορεί να τα κανονίσει αυτά, και να τα πετύχει, κανάς έλληνας πολιτικός, κανάς καραβανάς, κανάς επιχειρηματίας; Σιγά μην μπορεί... Μόνο οι πιστοί της παναγιάς της επενδύτριας μπορούν! Φυσικά ο κυρ Πούτιν είναι παλιός φίλος, καθότι επισκέπτης στο παρελθόν τόσο του ιερού βουνού όσο και του χρηματο-οικονομικού ναού στο Βατοπέδι. 
Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας· όχι, τουλάχιστον, όσο σ’ αυτό τον τόπο δεν αναγνωρίζονται μια κι έξω  οι μεγαλοφυίες και οι πρωτοπόροι. Είναι άραγε λάθος, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ότι η μονή Βατοπεδίου έχει οικονομολογικές σπουδές κατά πολύ ανώτερες διάφορων London school of economics; Όχι, δεν είναι· από τον Αρσένιο ως τον Λαυρέντη, και πόσους άλλους ενδιάμεσα, αστέρες των χρηματο-οικονομικών (και τραπεζικών) ζητημάτων όλους, το σχολείο των αλεπούδων έχει να δείξει μόνο επιτυχίες. Κι όμως. Αντί ο Εφραίμ να έχει (και) το κύρος ενός πρύτανη, αντί να τυγχάνει θαυμασμού, σύρεται σε φυλακές για υποτιθέμενα σκάνδαλα· για σκευωρίες δηλαδή, όπως πολύ σωστά ο αμαρτήσας και γρήγορα μετανοήσας όμιλος Αλαφούζου έχει δείξει στο πανελλήνιο... Κι αντί στο πρόσωπο του πάντα νεαρού και πάντα κομψού Λαυρέντη Λαυρεντιάδη να αναγνωρίζεται η αιώνια νεότητα του ελληνικού καπιταλισμού, κατηγορείται κι αυτός ότι “έφαγε λεφτά”, κλπ κλπ.
Όμως... “ο θεός είναι μεγάλος”.... Μπορούμε να θεωρήσουμε όλες αυτές τις περιπέτειες σα δοκιμασίες που σπέρνει ο μεγαλοδύναμος στο δρόμο των πιο αγαπημένων του παιδιών. Σκληρές ίσως, αλλά δοκιμασίες. Μπορεί να κτυπήσει αύριο μεθαύριο το τηλέφωνο του υπουργού δικαιοσύνης και να είναι στην άλλη άκρη ο ρώσος αυτοκράτορας· ή μπορεί να είναι ο εμίρης του κατάρ· ή μπορεί να είναι ο πατριάρχης ιεροσολύμων· ή μπορεί να είναι το αμερικανικό state department... Και να πουν κάτι σαν τι κάνετε ρε παλιοαληταράδες σ’ αυτούς άγιους ανθρώπους, ε; Λοιπόν μετανοείστε για να μην τιμωρηθείτε!!! Μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Κάτι μέσα μας όμως λέει ότι οι δοκιμασίες θα τελειώσουν αίσια.
Ίσως να είμαστε κι εμείς “πιστοί” μέσα στην απιστία μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Είναι τόσα πολλά τα μεγάλα και σπουδαία που έχουν κάνει αυτοί οι δραστήριοι και ευσεβείς άνθρωποι, το δίδυμο Λαυρεντιάδη - Κυριακίδη δηλαδή, ώστε θα χρειάζονταν πολλές σελίδες του Sarajevo για να τα απαριθμήσουμε με την τιμή που τους αξίζει - και τότε θα σας έπιανε στ’ αλήθεια πονοκέφαλος ω άπιστοι! Για παράδειγμα, ο κυρ Πέτρος Κυριακίδης, με ζωτικότητα εφήβου παρά τα χρόνια του, εκτός απ’ το να αγοράζει με το τσουβάλι μετοχικά πακέτα σε ό,τι πουλιόταν τα τελευταία χρόνια στην κατηγορία “μήντια και συναφείς επιχειρήσεις” (να σπρώχνει παραδάκι δηλαδή προς διάφορους...), να ανοίγει οικο-βιολογικά καταστήματα, να κλείνει μόλις εξαγορασμένες επιχειρήσεις (καταβάλλοντας τις αποζημιώσεις κλπ), να κουμαντάρει και τους εκδοτικούς οίκους, είχε χρόνο ο άνθρωπος να διευθύνει και την μκο “Ρωμιοσύνη”, του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Με τις εκδηλώσεις τις, τις αγαθοεργίες της, τις εκδόσεις της, τα όλα της.
Ή, απ’ την άλλη, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, χωρίς να έχει ξεπεράσει εντελώς τις δυσκολίες της νεανικής αρθρίτιδας, μέσα στο να διευθύνει δεκάδες εταιρείες, άλλες να συγχωνεύει κι άλλες να διαλύει, να ανοίγει και να κλείνει off shore, να αγοράζει έργα τέχνης, να μιλάει σε επιχειρηματικές και μη εκδηλώσεις και συνεντεύξεις, να κάνει κι αυτός ταξίδια και αγαθοεργίες, να πηγαίνει στο γήπεδο (Καραϊσκάκη, κατά ένα ποσοστό δικό του), βρήκε τον χρόνο και το ενδιαφέρον να ανοίξει / χρηματοδοτήσει μια “έδρα μελετών νοτιοανατολικής ευρώπης”, με το όνομά του (“έδρα Λαυρέντης Λαυρεντιάδης”) στο αμερικάνικο think tank Center of Strategic and International Studies. Να θυμίσουμε βέβαια ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο, “μελέτες για τη νοτιοανατολική ευρώπη”, στο πασίγνωστο Harvard· και, σύμφωνα με τις αμερικανικές παραδόσεις, έχει κι αυτό το πρόγραμμα το όνομα του χρηματοδότη του. Λέγεται “πρόγραμμα Σωκράτη Κόκκαλη”. (Αυτό για να καταλάβετε όλοι οι κακεντρεχείς και άκαρδοι και κουφιοκεφαλάκηδες τι χάνει η πατρίς που εμποδίζετε την πλήρη ιδιωτικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων). 
Αυτά και άλλα πολλά λοιπόν απ’ τους σύγχρονους εθνικούς ευεργέτες. Όσο για την εκκλησία, τους οικονομολόγους της, την περιουσία της, τι να πούμε; Δεν αρκεί το ότι καλεί τους πιστούς να δωρήσουν κονσέρβες για να τις μοιράσει στους έχοντες ανάγκη; Δεν είναι αρκετό αυτό δηλαδή;