Μην το χάσετε:  ο λαός ξαναέρχεται στην εξουσία!

Η μονοτονία της επιμονής μας: αυτή η εφημερίδα τοίχου κυκλοφόρησε και κολλήθηκε στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης τον Απρίλη του 2011. Δεν έπεισε, αλλοίμονο. Ενάμισυ μήνα μετά ο μικροαστισμός πήρε αγκαζέ την αμηχανία και “πήγαν πλατεία”.
Και (παρά τρίχα) να “κομμουνιστικοποιηθούν”...

ο εχθρός είναι εδώ

Τριτοκοσμική συμπεριφορά της ελληνικής ελίτ

Με χρυσοποίκιλτα δώρα προσέρχονται σε πολλές περιπτώσεις οι εκπρόσωποι της επιχειρηματικής ελίτ στις συναντήσεις με τους ξένους επιτηρητές (ή, κατ' άλλους, ανθυπάτους), την ίδια στιγμή που οι οικονομικές δραστηριότητές τους είναι είτε αυστηρά περιορισμένες στο εξωτερικό είτε φεύγουν για εκεί τα κέρδη από την ημεδαπή... φάτνη.
Από τις συναντήσεις με τους επικεφαλής της τρόικας, της Blackrock και της Task Force και των εκπροσώπων των επιχειρήσεων - εκτός από τα δώρα εξευμενισμού, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις προκαλούν μέχρι και θυμηδία- δεν λείπουν και τα... καρφιά.
Σύμφωνα με παρισταμένους σε μερικές εξ αυτών των κλειστών συζητήσεων, ορισμένοι τραπεζίτες “αμύνονται” των παρατηρήσεων που τους κάνουν οι διεθνείς ελεγκτές “δίνοντας” άλλους συναδέλφους τους για τα κόλπα που μετέρχονται (και μέσω off shore εταιρειών) προκειμένου να αποκρύψουν παράνομες ή οριακά νόμιμες τραπεζικές πράξεις. Σε σημείο μάλιστα που τραπεζιτικά στελέχη να μην αποκλείουν πλέον και δικαστική εμπλοκή ορισμένων μάνατζερ, στις περιπτώσεις που εντοπίζεται υπερβολικός και αναιτιολόγητος δανεισμός....
Σε άλλες περιπτώσεις, οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων πρότειναν ακόμη και την προώθηση νομοθετημάτων από τους ίδιους προς το Κοινοβούλιο, το οποίο απλώς θα περιοριστεί στο να επικυρώσει σχετικά, τη υποδείξει των ξένων δανειστών. (Κάτι σαν μνημόνιο δηλαδή, αλλά δίχως την αντιπαροχή του διεθνούς δανείου.) Περιττό να σημειωθεί ότι η πρόταση έκανε αλγεινή εντύπωση ακόμη και στον ξένο αποδέκτη. Πόσο μάλιστα όταν προερχόταν από έναν κλάδο που ουδόλως μετέχει των θυσιών για τη σωτηρία της πατρίδας, καθώς αρμενίζει σε άλλα πελάγη...

Αυτά έγραφε ένα μικρό σχόλιο στην “ελευθεροτυπία” στις 19/12. Παραπάνω από ενάμισυ μήνα νωρίτερα (Sarajevo νο 56, τι έχει η έρμη και δεν πέφτει) γράφαμε ανάμεσα στα υπόλοιπα:

... Ενώ λοιπόν θα ήταν λάθος, απ’ την σκοπιά του πραγματικού καταμερισμού εξουσίας, να πει κανείς “η βουλή αποφάσισε” όλα αυτά τα σπουδαία και πολλά άλλα παρόμοια (όχι· η βουλή επικύρωσε), θα ήταν πάλι λάθος να πει “ο Βενιζέλος αποφάσισε”. Όχι· ο σύζυγος της κυρίας Μπακατσέλου μπορεί (ίσως) να αποφασίσει το τι θα φάει και τι θα φορέσει, όχι όμως τι θα γίνει με τις πολιτικές προσόδους, με τα μήντια, με τις παε ή με τις τράπεζες. Το σωστό είναι ότι αποφάσισαν οι ενδιαφερόμενοι (πίνοντας τα ουίσκια τους ή σνιφάροντας τις κόκες τους) και ανέθεσαν στο νομομαθή υπουργό να δώσει μορφή νόμου στις αποφάσεις τους. Αυτό συνέβαινε πριν την κρίση, συμβαίνει και τώρα. Ο υπουργός ακούει τις απαιτήσεις “κάποιων” (εντόπιων 100%) και πορεύεται. Το ίδιο κάνει άλλωστε και η περιβόητη “τρόικα” - εκτός εάν νομίζετε ότι αυτοί οι ανώτεροι υπάλληλοι του δντ και της ε.ε. είναι ακατάδεκτοι καλόγεροι, και δεν συμμετέχουν σε πάρτυ, βεγκέρες, χοροεσπερίδες, tea meetings, γεύματα, δείπνα, οργιάκια με βοϊδόνυχα α λα κρεμ, κλπ... Η διαφορά τους με τον υπουργό είναι ότι πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψη και τις απαιτήσεις των δανειστών, που δεν είναι τίποτα τυχαίοι...

Το γεμάτο υπονοούμενα σχόλιο στην “ελευθεροτυπία” λες και γράφτηκε για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά μας (σιγά!!!). Ακόμα και η έκφραση “...προς το Κοινοβούλιο, το οποίο απλώς θα περιοριστεί στο να επικυρώσει σχετικά...”  θα ήταν αρκετή από μόνη της. Όμως δεν είναι εδώ θέμα μας (ή του γούστου μας) η αυτοεπιβεβαίωση. Το θέμα μας είναι πως έγινε κατορθωτό, και μάλιστα εύκολα, να εξαφανιστεί απ’ τον ορίζοντα ο κεντρικός, κεντρικότατος ρόλος των ντόπιων αφεντικών - σε σχέση με την κρίση και τα σχετικά.
Ξέρετε και ξέρουμε καλά ποιοί δούλεψαν ακούραστα γι’ αυτήν την μαγική εξαφάνιση: η ντόπια αριστερά σε όλες μα όλες τις εκδοχές και τις εκφάνσεις της. Και, βέβαια, δεν ήταν οι αποκλειστικές πληροφορίες που της έλειπαν· ή τα σχόλια και τα ρεπορτάζ σαν αυτό που αναδημοσιεύσαμε στην αρχή... Όχι. Στο κάτω κάτω ούτε κι εμείς έχουμε τέτοιες “αποκλειστικές πληροφορίες”. Έχουμε απλά και μόνο μια εργατική λογική, που δεν έχει διαβρωθεί ούτε από κομματικά συμφέροντα ούτε απ’ την μηντιακή βλακεία. Έχουμε και μια εργατική μνήμη. Και θυμόμαστε, θυμόμαστε πολύ καλά, ότι τα περισσότερα απ’ όσα “επιβάλλουν οι τρισκατάρατοι δανειστές” στην φτωχή πλην τίμια ελλάδα, και σίγουρα όλα όσα αφορούν την υποτίμηση της εργασίας και όλα όσα αφορούν τον δημόσιο τομέα, έχουν υποστηριχτεί (και έχουν εκδηλωθεί σαν απαιτήσεις) πάμπολλες φορές επί σειρά χρόνων, απ’ τα ντόπια αφεντικά. Επιπλέον, το προλεταριακό μυαλό μας, που δεν καταλαβαίνει τις “ασκήσεις υψηλής επαναστατικής πολιτικής”, κατανόησε απ’ την αρχή και το εξής απλό: εάν οι συσχετισμοί εντός ελλάδας (και δεν μιλάμε μόνο για τους καθαρά ταξικούς συσχετισμούς) δεν επέτρεπαν επί τόσα πολλά χρόνια να συμβεί αυτό που ονομάζουν εξορθολογισμό της οργάνωσης της εργασίας, δηλαδή η ενίσχυση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και των προοπτικών κερδοφορίας, τότε πολύ απλά το θέαμα του δημόσιου χρέους και η εμφάνιση τρίτων επί σκηνής (εκπροσώπων των δανειστών, της ε.ε., του δ.ν.τ.) προ-κλήθηκαν για να αλλάξουν αυτοί οι συσχετισμοί. Υπέρ των ντόπιων αφεντικών, φυσικά.
Δεν μας φαίνεται να χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να καταλάβει κανείς (εάν δεν έχει συμφέρον για το αντίθετο ή σοβαρά προβλήματα με τα φαιά του κύτταρα) ότι η εμφάνιση διάφορων εργαλείων του ευρωπαϊκού (ε.κ.τ.) ή του παγκόσμιου (δ.ν.τ.) καπιταλισμού σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, και στην Αθήνα συγκεκριμένα, δεν είναι κάποια επιθετική ενέργεια κατά των κάθε φορά εντόπιων αφεντικών· αλλά γίνεται με δική τους πρόσκληση και για δικό τους όφελος. Αντίθετα, χρειάζεται πολλά συμφέροντα δίπλα και μαζί μ’ αυτά των αφεντικών ή απεριόριστη ηλιθιότητα (διαλέγετε και παίρνετε...) για να δει κανείς τους συμμάχους των ντόπιων αφεντικών σαν κατεξοχήν “εχθρό”, σαν “κατακτητή”, κλπ κλπ.
Εντάξει, αυτά τα λέμε εμείς... Εκείνο που έγινε όμως είναι πασίγνωστο. Από την άνοιξη του 2010 ο “εχθρός” κηρύχτηκε επίσημα, κατηγορηματικά, αποφασιστικά· και ακολούθησε η επί χιλιάδες φορές επανάληψη, για να γίνει η εμπέδωση. Ο εχθρός βρισκόταν εκτός συνόρων, ερχόταν απ’ έξω - κι αν απέμενε κάτι τις εχθρικό εντός συνόρων αυτό ήταν η τιποτένια κυβέρνηση των “προδοτών” και των “δοσίλογων”... Ή, για την ικανοποίηση του ευρύτερου λαϊκού θυμικού, οι “300 προδότες και δοσίλογοι”... Αυτοί ήταν όλοι κι όλοι οι ντόπιοι εχθροί, και πέραν αυτών κανένας. Ούτε βιομήχανοι, ούτε ιδιοκτήτες τραπεζών, ούτε εφοπλιστές, ούτε αρχιτράγοι και λοιποί, ούτε έμποροι, ούτε μεσαία ή ανώτερα στελέχη της διοίκησης - κανείς. Κι ας μην αρχίσει τώρα κανένας πονηρούλης να μας δείχνει τίποτα απόρρητες αναλύσεις διατυπωμένες σε τίποτα κεντρικές επιτροπές, ε; Τα συνθήματα, τα πανό, οι αφίσες, οι προκηρύξεις, τα site, τα blog, τα forum, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, μίλησαν και ξαναμίλησαν: ο εχθρός έρχεται απ’ έξω. Το τραγικά γελοίο της βεβαιότητας αυτής είναι ότι το ίδιο ακριβώς υπονοούμενο επαναλάμβαναν ξανά και ξανά τα μεγάφωνα των αφεντικών, τα μήντια· με σαφώς πιο διακριτικό τρόπο μεν, αλλά με την ίδια πρόθεση - είναι επαγγελματίες οι υπάλληλοι της δημαγωγίας. Κι όταν, λοιπόν, το ίδιο πράγμα λέγεται και υπονοείται ξανά και ξανά από τόσες μεριές, δεν μπορεί παρά να γίνει γρήγορα η “αλήθεια”.

Το κόλπο αυτό, και η συμμετοχή όλων μα όλων των εκφάνσεων της ντόπιας αριστεράς σ’ αυτό, δεν είναι ούτε ολίσθημα ούτε “πολιτικό λάθος”. Έγινε (και συνεχίζει με ελαφρά διαφορετική μορφή) συνειδητά και με πρόθεση. Το λέμε με πλήρη επίγνωση: η αποστολή του συνόλου της αριστέρας, ακόμα και διάφορων μικρών οργανώσεων, ήταν να κρυφτεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα και “πειστικότερα” όχι μόνο ο πραγματικός χαρακτήρας και οι αιτίες της κρίσης αλλά, κυρίως, το πραγματικό εν δυνάμει “μέτωπο” που θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί, πιθανότατα σα συναισθηματικές αντιδράσεις κατ’ αρχήν. Η αποστολή ήταν να κρυφτεί ο πολιτικός και πρακτικός ρόλος των ντόπιων αφεντικών στην τρέχουσα διαχείριση της κρίσης· να αποφευχθεί οποιαδήποτε ακόμα και υπόνοια ταξικής πόλωσης. Γι’ αυτό και η ενιαία γραμμή (που εμφανίζεται αντεστραμμένα σαν αναγκαιότητα “ενότητας της αριστεράς”, άσχετο εάν λόγοι καθαρά εμπορικοί δεν βοηθούν σε μια τέτοια συγχώνευση...) δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Το μόνο που ψευτοάλλαζε ήταν η συσκευασία της. Κάποια στιγμή, για παράδειγμα, εφευρέθηκε σαν φρεσκάρισμά της το παραμύθι με την “επιτροπή λογιστικού ελέγχου”. Άλλη στιγμή έπαιξε γερά το “οι αγανακτισμένοι”. Άλλη στιγμή το “δεν πληρώνω - φόρο ακίνητης περιουσίας”. Τώρα παίζει το “εκλογές”. Όλα επιλεγμένα προσεκτικά ώστε να είναι διαταξικά - αταξικά - “εθνολαϊκά”.
Επιπλέον, καθώς το βούλιαγμα της κατανάλωσης άρχισε να παρασέρνει και τα “μικρομάγαζα”, η απόκρυψη του γεγονότος πως όλα όσα γίνονται είναι σε βάρος των εργατών και υπέρ των ντόπιων αφεντικών (και του οργανωμένου εγκλήματος, να μην ξεχνιόμαστε) απέκτησε κι ένα επιπλέον δραματουργικό στοιχείο. “Τον θάνατο του εμποράκου”! Αφού “πεθαίνει και το ‘μικρο’αφεντικό μαζί μας (έτσι παίχτηκε και παίζεται το δράμα) τότε ιδού η αδιάσειστη απόδειξη της επίθεσης κατά του έθνους! Δεν είναι τώρα η ώρα για εργατική αφύπνιση και ανταγωνισμό, όχι...” Στην τελική, ας ξεκαρφωθούμε με την απεργία στην χαλυβουργική! [1]
Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο (το αριστερό μου αφεντικό) για το ιδεολογικό στραμπούληγμα σε ότι αφορά τον χαρακτήρα και τον ρόλο των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην καπιταλιστική συσσώρευση. Η συνέλευση του πλάνου 30/900 έχει γράψει και πει δημόσια περισσότερα, που αξίζει να υπενθυμίσουμε εδώ βιαστικά. Για παράδειγμα, ακόμα κι όταν μια μικρή ή μεσαία επιχείρηση “βάζει λουκέτο”, αυτό με τίποτα δεν σημαίνει ότι το αφεντικό της έχασε την συσσώρευση που είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια και η οποία ζει και βασιλεύει με την μορφή κινητής ή ακίνητης περιουσίας, καταθέσεων εντός ή εκτός συνόρων, επενδύσεων σε διάφορα χαρτιά ή χρυσό, κλπ κλπ - πράγματα, δηλαδή, που κανένα μικρό ή μεσαίο αφεντικό δεν εκθέτει στους εργάτες / υπαλλήλους του! Ούτε καν οι αυτοκτονίες ορισμένων τέτοιων αφεντικών δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να κρύβει τον απόλυτο αντι-προλεταριακό πόλεμο που αυτός, και μόνον αυτός, είναι που διεξάγεται απ’ το σύνολο των αφεντικών. Κι ο Σφηνιάς αυτοκτόνησε κάποτε - και λοιπόν;
Το σημαντικότερο είναι όμως ότι η προσωποποίηση του κεφάλαιου σαν της καθοριστικής σχέσης εκμετάλλευσης όχι μόνο δεν είναι απελευθερωτική, αλλά, το αντίθετο, είναι επεξεργασμένα χειραγωγική. Ούτε των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα ταυτίζονται με τον κυρ Κώστα που κλείνει το μαγαζί με τα έπιπλα ή την κυρά Ελένη που κλείνει το μαγαζί με τα ρούχα - όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε κάθε μέγεθος καπιταλιστικής επιχείρησης. Αν τώρα, και για κάποιο καιρό ακόμα οπωσδήποτε, το σακάτεμα του άμεσου και έμμεσου μισθού (ειδικά στη βάση της εργατικής τάξης) ρίχνει την εσωτερική ζήτηση και παρασύρει έτσι έναν αριθμό επιχειρήσεων που λειτουργούσαν σ’ αυτήν την αγορά, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα θα συμβούν τα εξής. Απ’ την μια αυτοί οι σακατεμένοι (κι ακόμα πιο μικροί) μισθοί να παραμείνουν σαν “αμοιβή της εργασίας”, μαζί με όλες τις υπόλοιπες μορφές υποτίμησης· απ’ την άλλη καινούργιου είδους μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με άλλους προσανατολισμούς θα δημιουργηθούν· αν όχι απ’ τον ίδιο κυρ Κώστα και την ίδια κυρα Ελένη, απ’ τα “παιδιά” τους. Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά: ακόμα κι αν προς στιγμήν η βίαιη υποτίμηση της εργασίας μοιάζει να “μην συμφέρει” τα μικρό- και μεσό- αφεντικά, μεσοπρόθεσμα και απρόσωπα αυτό ακριβώς είναι το συμφέρον τους!!! Και, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτήν ακριβώς την “συμπίεση” επέβαλλαν τα χρόνια της ευδαιμονίας, με όποιον τρόπο μπορούσαν - τους δοκίμασαν όλους, και όλοι τους απέφεραν πάρα πολλά. Απ’ την μαύρη δουλειά μέχρι μεροκάματα και μισθούς πολύ πιο κάτω απ’ τις όποιες συμβάσεις, μέχρι ανακύκλωση εργατών, “μαθητείες”, stage κι όλα τα υπόλοιπα...

Ήταν, λοιπόν, καθημερινή εμπειρία της τάξης μας, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 κιόλας, το ποιός και που είναι ο εχθρός μας· όπως επίσης καθημερινή εμπειρία της τάξης μας ήταν το πως και πόσο κοροϊδεύαμε μόνοι μας τους εαυτούς μας, αποφεύγοντας όχι το πρωτόλιο μίσος απέναντι στ’ αφεντικά αλλά εκείνες τις δεσμεύσεις και τις δικές μας μορφές οργάνωσης που θα έκαναν αυτό το μίσος αποτελεσματικό ενάντια στην υποτίμησή μας. Όμως απ’ τα τέλη του 2009 και τις αρχές του 2010, αυτές οι καθημερινές ταξικές, εργατικές εμπειρίες θα μπορούσαν πράγματι να εκτραπούν. Όχι οργανωμένα (δεν πετάμε στα σύννεφα) αλλά οπωσδήποτε ατομικά ή παρεΐστικα· με τον θυμό και τα υπόλοιπα συναισθήματα προσανατολισμένα σωστά, να ανοίγουν τον δρόμο στην προλεταριακή λογική. Τι πάει να πει “απολύομαι γιατί δεν βγαίνουμε;” ... σου σπάω και το αμάξι παλιοκουφάλα!!! - να η λεκτική διατύπωση ενός πολύ σοβαρού ενδεχόμενου που καιροφυλακτούσε, και μάλιστα καθόλου θεωρητικά· ειδικά μετά την κοινωνική νομιμοποίηση της δίκαιης βίας, του Δεκέμβρη του 2008...
Δεν ξέρουμε εάν έγιναν τίποτα “μυστικές συναντήσεις” με τις ηγεσίες των κομμάτων και των κομματιδίων της αριστεράς· δεν υποστηρίζουμε καν και καν πως χρειαζόταν κάτι τέτοιο... Γιατί “από μόνες” τους, “αυθόρμητα”, “ενστικτώδικα” και με βάση το είδος του πολιτικού βίου που είχαν επί δεκαετίες, το είδος του πολιτικού ήθους που τις χαρακτηρίζει, την διαταξική τους σύνθεση και το είδος των στελεχών τους, έκαναν αυτό που έπρεπε!!! Άρχισαν να κλωτσάνε την μπάλα όσο μακρύτερα γινόταν, ξανά και ξανά. Εξασφαλίζοντας, στο μέτρο των δυνατότητων τους η κάθε μια, οτι ο αντιπερισπασμός θα δουλέψει, και ότι ο εχθρός θα εντοπιστεί όσο πιο μακριά γίνεται.
Είχαν τα δικά τους συμφέροντα, άλλωστε, για να δουλέψουν τόσο φιλότιμα υφαίνοντας τις απάτες περί τρόικας, δντ, ε.ε. και κρύβοντας αυτά που ακόμα κι ένας δημοσιογράφος της “ελευθεροτυπίας” μπορεί πια να παρουσιάσει και να υπονοήσει ακίνδυνα. Ποιά είναι τα δικά τους συμφέροντα; Η γαμημένη η μεσολάβηση!!! Όσο πιο κοντά (μας) είναι ο εχθρός (μας) τόσο λιγότερο έχουμε ανάγκη όλα αυτά τα ιερατεία της απελευθέρωσης· τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι μας. Μόνοι μας σαν τάξη. Αντίθετα, όσο πιο μακριά δείχνεται ο εχθρός, τόσο περισσότερο αναγκαίες εμφανίζονται οι “τακτικές” και οι “στρατηγικές”, τα “πλαίσια” και τα “παραπλαίσια”, οι κολακείες και οι εσωτερικές διενέξεις, τα καπρίτσια και οι μεγαλομανίες, οι ανέξοδες φλυαρίες και οι δωρεάν μεγαλοστομίες. Ο αγαπημένος μας καπετάν Αλέκος και τα παληκάρια του (η αναφορά είναι μόνο παραδειγματική, τίποτα το προσωπικό, και καμία ουσιαστική διαφορά απ’ τους υπόλοιπους εδώ κι εκεί) είναι μετρ στην πολιτική απάτη· τι άλλο έμαθε στην ενήλικη ζωή του άλλωστε; Ανακάλυψε την “κατοχή”, ανακάλυψε την “κυβέρνηση Τσολάκογλου”, ανακάλυψε και την ανάγκη για ένα “νέο εαμ” - μόνο για τους άγγλους δεν είπε τίποτα, σοφά ποιών, καθότι είναι και εθνικοί σύμμαχοι... Σε κάθε περίπτωση: μακρυά από εμάς οποιοσδήποτε ταξικός εμφύλιος...
Δεν έχει υπάρξει όχι κόμμα αλλά γκρούπα, ομάδα, ομαδούλα, που να μην έχει φανερή και δηλωμένη την πρόθεση να μεσολαβήσει - ας μην αρχίσουμε να αραδιάζουμε ονόματα και κατορθώματα... Αυτός είναι και ένας απ’ τους λόγους που τόσοι πολλοί λιγώθηκαν με τους “αγανακτισμένους”. Στο όχι και πολύ πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι μα όλοι, παρά και πέρα απ’ τις ιδιότροπες διαφορές τους, σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα: να - το - πλήθος - που - περιμένει - την - σπουδαία - σκέψη / ιδιοσυγκρασία / γνώση / δράση - μου - για - να - βρει - τον - δρόμο - του! Να - η - ιστορία - που - με - καλεί! Και τι απίστευτα ειπώθηκαν πάνω στο μεθύσι, από χρόνια και αθεράπευτα απίστευτους! Όσο για τον εχθρό; Εύκολη απάντηση: το κοινοβούλιο.. Γιατί; Επειδή είναι “αλήτες” και “κλέφτες” και “προδότες”...

Αν δεν προσφερόταν τόσο παθιασμένα και με τέτοια ετοιμότητα η αριστερά να κάνει αυτή την κρίσιμη, την στρατηγικής σημασίας δουλειά της απόκρυψης του ότι ο εχθρός είναι εδώ, πάντα εδώ ήταν, πάντα εδώ θα είναι, ο φυσικός εργολάβος του πράγματος, πέρα απ’ τα ίδια τα καθεστωτικά μεγάλα κόμματα και τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, θα ήταν οι φασίστες. Δεν χρειάστηκε να πάρουν όλη τη δουλειά· περιορίστηκαν να σεγοντάρουν, σταθερά. Επιτεύχθηκε έτσι η ίδια de facto συμμαχία (και επιδείχθηκε ξανά και ξανά δημόσια, με πολλές και διαφορετικές αφορμές) που είχε σφυρηλατηθεί στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, τότε όχι μόνο με την εθνική ενότητα για το ποιός είναι ο “εχθρός” αλλά και για το ποιός είναι ο “φίλος”: ο Μιλόσεβιτς, ο Κάραζιτς, ο Μλάντιτς, ο Αρκάν... Τότε το ταξικό υποκείμενο που έπρεπε να τσακιστεί (και τσακίστηκε με την πολιτική συνηγορία των πάντων, δεξιών κι αριστερών) ήταν οι μετανάστες εργάτες· και οι βόσνιοι άντες και γυναίκες σαν “ασύμβατοι με τον δυτικό πολιτισμό” - αυτά πολλά χρόνια πριν πει και κάνει τα ίδια ο Μπους ο νεώτερος... Τώρα το ταξικό υποκείμενο που πρέπει να ευνουχιστεί οριστικά, στη σκέψη, στα αισθήματα, στη δράση, είμαστε όλοι. Ντόπιοι και μετανάστες εργάτες. Πώς; Απλό: χάνοντας τον προσανατολισμό μας. Μέσα στην ομίχλη. Και πέφτοντας στα τέσσερα.
Κερδήθηκε έτσι υπερπολύτιμος χρόνος. Για τ’ αφεντικά και την σταθερότητα του συστήματος στο σύνολό του. Το πόσο πολύτιμη ήταν η πραγματική στήριξη της αριστεράς φάνηκε ξανά και ξανά σε σημαδιακές στιγμές της ως τώρα διαχείρισης της κρίσης. Ποιά “προδοτική” κυβέρνηση θα τόλμαγε, για παράδειγμα, να νομοθετήσει στα τέλη της άνοιξης του 2010 το CPE α λα ελληνικά αν δεν είχε τις πλάτες της κάθε είδους αριστεράς για να περάσει τότε (και μέχρι σήμερα) ντούκου; Ποιά “προδοτική” κυβέρνηση θα τόλμαγε να κατεβάσει το όριο φορολόγησης μισθωτών χαμηλότερα κι απ’ το επίδομα ανεργίας (το οποίο, φυσικά, κάποια στιγμή θα ρίξει ακόμα πιο κάτω) αν δεν είχε την σιωπηλή πλην αποτελεσματική συγκατάθεση της κάθε είδους αριστεράς; Ποιά “κυβέρνηση - υποχείριο” θα μιλούσε ανοικτά για ρίξιμο ακόμα χαμηλότερα του βασικού μισθού του ανειδίκευτου αν δεν είχε απ’ τα πριν εξασφαλισμένο ότι η αριστερά θα ασχολείται με την “αριστερή πρόταση εξουσίας”, την “λαϊκή εξουσία”, κι άλλα τέτοια όμορφα, φανταστικά κι απίθανα - τις εκλογές once again δηλαδή, ε; Ποιά “ξενόδουλη κυβέρνηση” δεν θα ήθελε να έχει σαν ανεπίσημο εκπρόσωπο τύπου - και σταθερό προφήτη των μελλοντικών δεινών... - την κυρία γ.γ. του κ(ορ)κ(ον)ε; Ποιά “κυβέρνηση των τραπεζιτών” δεν θα ήθελε να έχει τους ντόπιους ακροαριστερούς αλλά και ικανό μέρος των αναρχικών να αναγγέλουν κάθε τρεις και λίγο (συνήθως πακέτο με τις “γενικές απεργίες” της γσεε....) την “επανάσταση”; Ποιο αφεντικό δεν θα ήθελε τους κάθε είδους απελευθερωτές - απ’ - τον - καπιταλισμό να φυτρώνουν εκεί που δεν τους έσπειραν: ευρώ ή δραχμή ιδού η απορία... Ιδού το δράμα.
Και, τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: ποιό μικρό, μεσαίο ή μεγάλο αφεντικό δεν θα ήθελε να μείνει στο απυρόβλητο, χάρη στην άοκνη σιωπή της αριστεράς, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων, που είναι ταυτόχρονα μεγάλος ιδιοκτήτης χρυσού, μέτοχος τραπεζών, μεγαλοκαταθέτης “φρέσκου” χρήματος, κύριος άγνωστου αριθμού off shore, ένα απ’ τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) πλυντήριο, και “καλός ποιμήν”, δηλαδή η ελληνική εκκλησία;

Μπορεί ο ισχυρισμός μας να φανεί υπερβολικός, όμως τα πραγματικά γεγονότα τον επιβεβαιώνουν: αυτή καθ’ εαυτή η βίαιη επίθεση των αφεντικών, σε όλα τα μέτωπα, καταστρέφει, στοχεύει στο να καταστρέψει τις ζωές μας. Σαν σύγχρονων εργατών και εργατριών. Αυτό όμως που αποτελειώνει την “δουλειά” είναι η καταστροφή του μυαλού μας! Κι αυτή επιτυγχάνεται με τον συνδυασμό δύο παραγόντων. Του μικροαστισμού που έγινε η επιχρυσωμένη αλυσίδα εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών και γυναικών τα προηγούμενα χρόνια, και τώρα είναι σκέτα σιδερένια. Και της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, που επένδυσε πάνω σ’ αυτόν τον μικροαστισμό, τον αναπαρήγαγε πετυχημένα ως τώρα, κι έβγαλε την όποια πολιτική υπεραξία της.
Υπάρχει μια παλιά πικρή κουβέντα που ισχύει πάντα, χωρίς να χρειάζεται η πρώτη λέξη της: θεέ μου φύλαγέ με απ’ τους φίλους, γιατί τους εχθρούς τους καταφέρνω και μόνος μου. Μόνοι μας, λοιπόν, χωρίς θεό και χωρίς διάολο, θα έπρεπε να φυλαγόμαστε ήδη απ’ τους “φίλους” της τάξης μας· κι ακόμα περισσότερο από εκείνους που μας κρύβουν τους εχθρούς της (μας).
Αλλά.... Ακόμα κι εκεί που γεννιέται η αμφιβολία ως τώρα νικάει η συνήθεια, η ρουτίνα και η αδράνεια. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Απόλυτα δίκαιη η απεργία στη “χαλυβουργία” - δεν χωράνε δεύτερες κουβέντες. Ωστόσο ορισμένοι εκδηλώνουν την συμπαράστασή τους μ’ έναν ύπουλο τρόπο, που τον είχαμε ξανασυνταντήσει στην περίπτωση του σακατέματος της Κωνσταντίνας Κούνεβα: σαν ένα είδος “φιλεργατικού” πλυντηρίου των συνειδήσεων, των ιδεολογιών και των “πολιτικών” τους επί πολλά χρόνια... Δείγμα, οι κουβέντες ενός (επώνυμου...) παραγωγού αριστερού ραδιοφωνικού σταθμού, που πριν τα χριστούγεννα συμβούλευε: ... καθώς θα περνάτε απ’ την χαλυβουργία, σταματείστε, και βγάλτε απ’ το πορτ μπακάζ μια σακούλα πορτοκάλια, ή μανταρίνια, ή ό,τι άλλο θέλετε, να τ’ αφήσετε στους απεργούς...
Αυτή η “συμπαράσταση” που στην πρώτη (και μοναδική άλλωστε) γραμμή της έχει μακαρόνια και γάλα παραείναι “ανθρωπισμός” - έτσι δεν είναι; Καμμία σχέση με ταξικό ανταγωνισμό έχουμε τη γνώμη.
[ επιστροφή ]