γκρεμίστηκε; γκρεμίστηκε ο παλιοκαπιταλισμός;
να τ’ ανοίξω;

Οι special συνεργάτες του Sarajevo αποκαλύπτουν: αυτός που εδώ έγινε αντικείμενο χλεύης, για το φαινόμενο occupy wall street (όπως και αλλού στον κόσμο) είναι ήδη ένας αυθεντικός ήρωας. Ποιός Guy Fawkes; Geo Pap (Τζίο Παπ) - for ever! Αλλά, φυσικά, “η ελλάδα τρώει τα παιδιά της” και “κανείς προφήτης στον τόπο του”!
Κρίμα.... Χάσατε μια φορά την ευκαιρία να κάνετε αυτό εδώ το ρημάδι παγκόσμια έδρα (και πανεπιστήμιο!) των extreme sports, μετά τον Δεκέμβρη· χάσατε για δεύτερη φορά την ευκαιρία να πατεντάρετε τον άνθρωπο - δυναμίτη! Ποιός φταίει; Ο συντηρητισμός, οι προκαταλήψεις και η στραβομάρα σας!

R for Referendum
(οι μέρες που θα έριχναν τον παγκόσμιο καπιταλισμό· αλλά έριξαν τελικά μερικά τοπικά σώβρακα...)

Τον αποθεώσαμε!!! Ο punk ψυχισμός μας αγαλλίασε!! Του αναγνωρίσαμε μαζεμένα τα χαρίσματα των μεγαλύτερων μπαλαδόρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!! Του απονείμαμε μαζεμένα και ταυτόχρονα το νόμπελ (πολιτικής χημείας), το όσκαρ (σκηνοθεσίας και πρώτου αντρικού ρόλου σε ταινία σεξ + καράτε), και την χρυσή μπάλλα (επιτόπιας τρίπλας και αδειάσματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής άμυνας). Για τον πρώην πρωθυπουργό μιλάμε! Και για την φοβερή ιδέα / πρόταση για δημοψήφισμα με το ερώτημα “αν εγκρίνεται - απ’ το λαό - το σχέδιο της 26ης / 27ης Οκτώβρη”!
Κι όμως... κι όμως!! Ο άνθρωπος και η πρόταση, αυτό το τεράστιο άλμα δημοκρατίας σε τόσο ταραγμένους καιρούς, αντιμετώπισαν την χλεύη! Όχι μόνο των εχθρών (της δημοκρατίας) αλλά και των θεωρούμενων φίλων της! Μιλώντας για τους εντόπιους, και με την εξαίρεση (αν δεν κάνουμε λάθος) του καπετάν Αλέκου και μερικών παλληκαριών του, όλοι, απ’ τους light φίλους του λαού και των δικαιωμάτων ως τους πιο hard core εχθρούς (όπως λένε οι ίδιοι) του καπιταλισμού, του κράτους, των τραπεζών, της ε.ε., όλοι συνέχισαν να μουτζώνουν, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μάλιστα, τον άνθρωπο και την πρόθεσή του! Είναι δυνατόν; Κι όμως, η Ιστορία αυτό θα καταγράψει: όταν κάποιος (ένας πρωθυπουργός, σύμφωνοι...) κάλεσε τον λαό “να αποφασίσει την μοίρα του”, όλοι οι φίλοι, οι καθοδηγητές, οι απελευθερωτές του λαού, και ο λαός ο ίδιος, διακήρυξαν με μια φωνή: ΕΜΕΙΣ; ΠΟΤΕ!!!! Και άρχισαν να αποκαλούν τον άνθρωπο “τρελλό”, “παρανοϊκό”, “εκβιαστή” - όπως, ακριβώς, έκαναν και τα ευρωπαϊκά αφεντικά με τους λακέδες τους, για εντελώς διαφορετικούς μάλλον (;;) λόγους!!!
Τι σεισμός ήταν εκείνος με τον οποίο εγκαινίασε ο Μεγάλος, ο “άνθρωπος της χρονιάς” (ο μόνος αυθεντικός τέτοιος!!!) τον Νοέμβρη του 2011; Τα χρηματιστήρια σ’ όλον τον πλανήτη να βουλιάζουν.... Τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων διάφορων ευρωπαϊκών κρατών να σκαρφαλώνουν τρέχοντας σαν κατσίκια στην πλαγιά, για να γλυτώσουν (οι “αγορές”!)... Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, σφουγγοκωλάριοι κάθε είδους και μεγέθους, να βγάζουν αφρούς!... Να αναρωτιούνται όλοι αν θα υπάρχει ευρώ, ευρωζώνη, χρηματοπιστωτισμός, ακόμα και καπιταλισμός, ως την στιγμή που έλληνες θα αποφασίσουν!!!  Και μέσα σ’ αυτήν εδώ την φτωχή και τίμια χώρα; Πόδια να τρέμουν, γόνατα να λυγίζουν, χεσμένα βρακιά να πέφτουν!
Το ξέραμε ότι όλοι οι αριστεροί, και επαναστάτες, και σουπερεπαναστάτες στα μέρη μας είναι ψεύτες, απατεώνες. Πόσο μικροί όμως αποδείχθηκαν μπροστά στο μπόι της Ιστορικής Στιγμής και της Μοναδικής Ευκαιρίας, ε; Πόσο μικροί κι ασήμαντοι!!! Γιατί, βέβαια, τα κίνητρα του Γ. Παπανδρέου και του στενού πασοκικού κύκλου του, θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά αμέσως ή όχι.... Όμως η Στιγμή και οι δυνατότητες που άνοιγε, δεν ήταν καθόλου δουλειά του είδους “να μυρίσουμε τα νύχια μας”. Όχι!! Είναι αυτές οι σπάνιες ιστορικές ευκαιρίες που όποιος είναι political animal, “πολιτικό ζώο” που έλεγε ο Αριστοτέλης, τις βουτάει στον αέρα!!! Και τι έκαναν οι ντόπιοι απελευθερωτές; Απέδειξαν ότι είναι πράγματι “ζώα”, αλλά όχι “πολιτικά”. Της γραφειοκρατίας και της διανοητικής οκνηρίας (τους) μόνο. Απέδειξαν και άλλα.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις περιλήψεις για αρχάριους των manual της αριστεράς, όταν (αδιάφορο γιατί) βγαίνει το πολιτικό αφεντικό και λέει “λαέ, θα κάνουμε ψημοψήφισμα σε 2,5 μήνες, για να πεις τη γνώμη σου για το σχέδιο σωτηρίας σου, αφού πριν έχουμε κανονίσει όλες τις λεπτομέρειες”, όταν συμβαίνει αυτό που - υποτίθεται - ζητούσες κι εσύ, πετάγεσαι απ’ το κρεβάτι, πετάγεσαι απ’ την καρέκλα, στραβοκαταπίνεις απ’ την βιασύνη σου, και:
α) Λες ένα μεγάλο και απερίφραστο “ναι” στην πρόταση, πριν αποσυρθεί...
β) Καλείς τον “λαό σου” (τι άλλο να καλέσεις; αριστερός είσαι...) άμεσα σε “συλλαλητήρια”, την επόμενη ημέρα, για να
γ) Απαιτήσει το δημοψήφισμα να γίνει πολύ νωρίτερα, στον 1 μήνα ας πούμε, επειδή
δ) Δεν χρειάζονται οι “λεπτομέρειες” για να αποφανθεί, του είναι αρκετή η κεντρική ιδέα και τα βασικά “μέτρα”, έχοντας άλλωστε στο νου σου ότι
ε) Οποιαδήποτε παράπλευρα “υπονοούμενα” ερωτήματα, του είδους “euro or not”, που θα χρησιμοποιηθούν για να εκβιάσουν ένα “ναι” στο δημοψήφισμα, μπορείς να τα απομακρύνεις εύκολα, ανεμίζοντας τις ευρωπαϊκές συνθήκες (έχεις και ευρωβουλευτές διάολε!!!).
Αυτά κάνεις (αν δεν κοροϊδεύεις ελλεινά τους πάντες) την ημέρα νο 1 μετά το ξεστόμισμα της Μεγάλης Ιδέας περί δημοψηφίσματος.

Αν κάνεις αυτά την ημέρα νο 1, τότε την ημέρα νο 2 σε περιμένουν ακόμα περισσότερα. Μιας και έχουν πέσει τα χρηματιστήρια, ανέβει τα “spreads”, και λυσσάξει οι πάντες, επιμένεις ακόμα περισσότερο στην διενέργεια του δημοψηφίσματος. Και κινητοποιείς ακόμα περισσότερο τον “λαό σου” (τι άλλο; αριστερός είσαι...), ξεδιπλώνοντας και τον “αριστερό πατριωτισμό” σου. Η “άμεση δημοκρατία πάνω απ’ όλα” ωρύεσαι σε κάθε τόνο, πλησιάζοντας στο σημείο να γίνεις πιστευτός. Περνάς, εννοείται, γενεές δεκαετέσσερες κάτι “αντιδημοκράτες”, “δικτατορίσκους” τύπου Γιούγκερ, Μέρκελ, Σαρκοζί, “τρόικα”, δντ, κλπ - αυτούς άλλωστε δεν έβριζες όλο τον προηγούμενο καιρό;
Κάνεις αυτά την ημέρα νο 2, και την ημέρα νο 3. Προς το τέλος της ημέρας νο 3, κι αφού περισσότεροι αφροί έχουν βγει από στόματα, γραφίδες και πληκτρολόγια· αφού τα χρηματιστήρια έχουν ξαναβαραθρωθεί· αφού τα “spreads” έχουν εκτοξευτεί· αφού απ’ το Πεκίνο μέχρι την Ουάσιγκτον σε καταριούνται· αφού έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται εδώ κι εκεί στην ευρώπη τα πρώτα λόγια συμπαράστασης στην στάση σου· κι αφού η δημαγωγία έχει εκτραχυνθεί επιμένοντας ότι “μ’ αυτά τα καμώματα θα διαλυθεί η ε.ε.”, βγάζεις απ’ το μανίκι τον άσσο, και τον τρίβεις στα μούτρα των κινδυνολόγων με όλη σου τη δύναμη: το δημοψήφισμα της ισλανδίας!!!! Do you remember? Ι-σλα-νδί-α; Δη-μο-ψή-φι-σμα;

Είχαμε αναρωτηθεί κι εμείς οι περιθωριακοί τότε, την άνοιξη του 2010, γιατί οι ντόπιοι απελευθερωτές δεν βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν το 90% ΟΧΙ των ισλανδών· γιατί δεν τους ανέμισαν σαν παράδειγμα· γιατί δεν υιοθέτησαν ένα “είμαστε όλοι ισλανδοί”, να το έχουν να πορεύονται; Ρητορική απορία· σιγά μην δεν καταλαβαίναμε γιατί το θέμα πνίγηκε, με τις απόλυτα αναγκαίες, δημοσιογραφικού τύπου ελάχιστες αναφορές - μην μπει και καμιά ιδέα ότι αυτά γίνονται ε; Να πόσο χρήσιμο φάνηκε που δεν καταγράφηκε ποτέ στο “συλλογικό ασυνείδητο” των ελλήνων το γεγονός ότι ένα δημοψήφισμα κι ένα ξεγυρισμένο “όχι” δεν είναι, δα, και η καταστροφή του πλανήτη...
Ας θυμίσουμε λοιπόν τώρα μερικά πράγματα σχετικά μ’ εκείνο το άγνωστο δημοψήφισμα. Την Κυριακή 7 Μάρτη του 2010 οι ισλανδοί κλήθηκαν να αποφασίσουν εάν σαν κράτος και κοινωνία θα αποπληρώσουν ένα χρέος ύψους 5 δισ. ευρώ σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες στην αγγλία και την ολλανδία, χρέος που προέκυψε απ’ την χρεωκοπία της “δικιάς τους” (ισλανδικής δηλαδή) ιντερνετικής Icebank. Απειλήθηκαν, πριν το δημοψήφισμα, με όλα τα γνωστά: ότι το δντ θα τους τιμωρήσει και δεν θα τους ξαναδανείσει, ότι η ε.ε. θα κάνει το ίδιο, ότι η αγγλία (που τους είχε αποκαλέσει “τρομοκράτες” και είχε βάλει την ισλανδική κυβέρνηση στη λίστα “αντιτρομοκρατικής αντιμετώπισης” δίπλα στον Λάντεν...) θα τους βομβαρδίσει, κλπ κλπ. Σαν πρακτικοί άνθρωποι όμως, τα ζύγιζαν όλα αυτά, κατάλαβαν ότι είναι παπαριές, και ψήφισαν κατά 90% ότι “όχι, δεν θα πληρώσουμε αυτό το χρέος, γιατί δεν είναι δικό μας!” Αυτό είπαν και έκαναν οι ισλανδοί....
Οι εξυπνάκηδες θα πουν: καλά, εντάξει, αλλά τα 5 δισ. ευρώ δεν ήταν και κανά τεράστιο ποσό, ούτε θα προκαλούσε “συστημικό κίνδυνο” στην ευρωζώνη και στον παγκόσμιο καπιταλισμό... Ναι, αλλά οι απειλές τότε (εναντίον του “όχι”) ήταν ακριβώς οι αντίθετες! Άλλος θα πει: έλα μωρέ, ούτε 320.000 δεν είναι οι ισλανδοί, σιγά τώρα την χώρα και τον καπιταλισμό.... Εντάξει, αλλά το ποσό που καλούνταν να πληρώσουν ήταν το ένα τέταρτο ενός μέτριου μισθού επί 8 χρόνια αν γινόταν η κατα κεφαλήν αναγωγή - και απάντησαν “όχι - μπίζνες κάνατε, οι μπίζνες έχουν και χασούρες, δεν μας ενδιαφέρει”...
Αυτά είπαν και έκαναν οι ισλανδοί στις αρχές Μάρτη του 2010... Και τι έγινε μετά; Τους κόψανε την καλημέρα οι διεθνείς δανειστές; Τους βομβάρδισαν; Όχι! Έκατσαν και ξαναδιαπραγματεύτηκαν, να πάρουν ίσως λιγότερα, σε μεγαλύτερο διάστημα... τα συνηθισμένα. Ξαναέκαναν δημοψήφισμα οι ισλανδοί!!! Και ξανααποφάσισαν “όχι”, με 60% τώρα, γι’ αυτό το νέο deal. Και μετά; Άντε, ξανά διαπραγματεύσεις...
Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή, πέρα απ’ την πλάκα, ούτε το ελληνικό δημοψήφισμα θα ήταν το ισοδύναμο της πρόσκρουσης του κομήτη του Χάλεϊ στη γη, και η καταστροφή της καπιταλιστικής ζωής στον πλανήτη! Μετά το “όχι” (που θα ήταν λογικά η πλειοψηφούσα απάντηση) θα ακολουθούσαν καινούργιες διαπραγματεύσεις...

Κι όμως. Απ’ την πολλή τους την επαναστατικότητα, οι απελευθερωτές του “λαού” έμειναν με τα βρακιά χεσμένα και ριγμένα! Σφυρίζοντας αδιάφορα! Μαρμαρωμένοι! Παρότι αμέσως εκδηλώθηκαν οι όχι - και - τόσο - κομψές “διεθνείς αντιδράσεις”, αυτοί τουμπεκί! Η πρώτη απάντηση της κεντρικής επιτροπής απ’ τον Περισσό, ήταν η εξής καταπληκτική σύλληψη - την μεταφέρουμε με τα δικά μας λόγια: είμαστε αντίθετοι σ’ αυτό το δημοψήφισμα είπαν γιατί τα δικά μας “όχι” θα πάνε μαζί με τα “όχι” των δεξιών, και θα συμψηφιστούν, και θα αλλοιωθεί το νόημα της πολιτικής μας... Σατανικό! Προκειμένου να μην “αλλοιωθεί” το κ(ορ)κ(ον)έδικο “όχι” στη συμφωνία της 26ης / 27ης Οκτώβρη, μέσα στο σκοτάδι της κάλπης, παρέα με τα “όχι” των δεξιών και των οππορτουνιστών και των e-βρωμο(νό)δρομων, ο Περισσός προτίμησε ένα “όχι” στο δημοψήφισμα, παρέα με το “όχι” των χρηματιστηρίων, των εμπόρων δανείων, του συζύγου της κυρίας Μπρούνι, του Μπερλουσκόνι, της Μέρκελ, και των υπόλοιπων - στο φως της ημέρας. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και ο μικρός Μάο, και μάλιστα πιο προχωρημένη. Όταν του θύμισαν ότι είχε ζητήσει ακριβώς αυτό το δημοψήφισμα πριν το καλοκαίρι, απάντησε το μεγαλοφυές “α, αυτό ήταν τότε, τώρα δεν έχει την ίδια αξία, γιατί τώρα έχει αποφασιστεί η καινούργια συμφωνία”... αυτή, δηλαδή, που καλούνταν ο ίδιος και το κόμμα του να την ξε-αποφασίσει!..  Λαμπρή πολιτική ικανότητα και διαύγεια, δε νομίζετε;
Κάποια στιγμή, τις επόμενες ημέρες, κατάλαβαν την βλακεία τους, και την διόρθωσαν με μια πιο light, στα λόγια φυσικά. Εάν γίνει το δημοψήφισμα είπαν τα γραφεία της απελευθέρωσης, θα ψηφίσουμε “όχι” - αλλά θέλουμε εκλογές!!! Σιγά! Και πότε δεν ήθελαν εκλογές; Εννοείται ότι ΔΕΝ απαίτησαν να γίνει το δημοψήφισμα... Εν τέλει, οι g20 τους έβγαλαν απ’ τον μπελά. Αφού ήταν μόνος κι έρημος στον κόσμο ο Παπαντρέου ο Γ, κι αφού δεν είχε την “στήριξη του λαού” που χρειάζεται κάθε ηγέτης, τι να κάνει; Έβαλε την ουρά στα σκέλια και γύρισε σαν βρεγμένη γάτα πίσω. Αλλά οι προδότες δεν το είχαν κουνήσει καν απ’ τις καρέκλες τους: είχαν πάθει αποπληξία με το ενδεχόμενο να αναλάβουν πρακτικά (και με αποτέλεσμα) την ευθύνη των πύρινων λόγων τους εδώ κι ενάμισυ χρόνο!!

Δεν μιλάμε από θέση “ψηφοφόρων” - αυτά είναι ζητήματα αρχής! Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει καθόλου, το αντίθετο μάλιστα, να δείξουμε την γελοιότητα των επιτελείων και των μεγάλων και μικρών γραφειοκρατιών. Ήταν σαφές απ’ την αρχή ότι ο Μεγάλος έκανε μια κίνηση “εσωτερικής απεύθυνσης”, κυρίως για να στριμώξει την “απελευθερωτική” νέα δημοκρατία. Ούτε ο ίδιος ούτε ο στενός του κύκλος πρέπει να υπολόγισε τις διεθνείς αντιδράσεις, ειδικά τις χρηματοπιστωτικές - κι αυτό αποδεικνύεται απ’ το ότι ανήγγειλε ένα δημοψήφισμα τέτοιου είδους 2,5 μήνες πριν γίνει, αγνοώντας ότι τέτοιας διάρκειας “χρόνος αβεβαιότητας” είναι τρέλα για την διαχείριση της κρίσης στην ευρώπη. Όποια κι αν ήταν όμως τα κίνητρα αυτής της μεγαλοφυούς ιδέας, ακόμα κι ένα πολιτικό κουτάβι θα μυριζόταν αμέσως τόσο την αξία της όσο και την διεθνή κατακραυγή που θα προκαλούσε. Όταν, λοιπόν, πουλάς με το κιλό εκπροσώπηση των “λαϊκών καϋμών και οδυρμών” και, την στιγμή που σου προσφέρει ο αντίπαλος την δυνατότητα να περάσεις απ’ τα λόγια στην πράξη, αρχίζεις να τρέχεις προς τα πίσω κάνοντας κωλοτούμπες, γλυστρώντας και πέφτοντας δεξιά κι αριστέρα, λες και είδες τον χάρο - με - τα - μάτια - σου, τι είσαι;
Η πραγματικότητα έδειξε, και γι’ αυτό ασχολούμαστε με το θέμα στ’ αστεία και τα σοβαρά, ότι αντικειμενικά οι αριστεροί απελευθερωτές υποστηρίζουν την επίθεση κατά των εργατών, σ’ αυτήν την συσκευασία που “έρχεται απ’ έξω”, με φιόγκο το “δημόσιο χρέος”, και με τις ρίζες της να βρίσκονται εδώ, στους εσωτερικούς ταξικούς συσχετισμούς. Πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις κατάρες κατά των μνημονίων, απ’ όπου κι αν προέρχονται, “δεξιά” ή “αριστερά”, υπάρχει η ίδια επαγγελματική ψευτιά των εκπροσώπων και των ελευθερωτών. Θέλουμε εκλογές κι όχι δημοψήφισμα φώναξαν οι αριστεροί ψάλτες.... και γιατί; Όχι, βέβαια, για να μην λερωθούν τα “όχι” τους! Αλλά επειδή οι εκλογές έχουν καρέκλες, και οι καρέκλες έχουν λεφτά και πολλά άλλα· ενώ το δημοψήφισμα δεν είχε τίποτα! Θα ήταν μια ξερή απόφαση. Τα λιγοπαραπάνω τοις εκατό των εκλογών δεν θα αλλάξουν τίποτα - όμως αυτό δεν έχει σημασία. Γι’ αυτό λέμε: την επίθεση κατά των εργατών την στηρίζουν και οι αριστεροί, υπεραριστεροί, κλπ. Για τους δεξιούς, φασίστες, κλπ δεν υπάρχει βέβαια θέμα.
Και καλά τα επιτελεία. Οι οπαδοί της αριστερής απελευθέρωσης; Τόσο μυαλό - τσιμέντο; Τόσο πια; Και βουνό να πέσει επάνω τους, δεν χαμπαριάζουν τίποτα; Ή εκτονώνονται στον εξίσου άθλιο φραξιονισμό; Μάλλον νοιώθουν κι αυτοί επιτελικοί παίκτες, και συμπεριφέρονται ανάλογα... [1]
Σηκώνουμε τα χέρια - η ειρωνεία είναι μια κάποια (αδύναμη) λύση...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Τζογαδόροι δεν είμαστε να βάλουμε στοίχημα, αλλά θα το δείτε. Μετά από κάποιους μήνες, κι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο, διάφοροι της αριστεράς και της προόδου θα το παίζουν “μα εγώ ήμουνα υπέρ του δημοψηφίσματος... οι άλλοι φταίνε”. Κι άλλα τέτοια που ανακατεύουν τον χυλό της βλακείας με την αμνησία, και γίνονται στο τέλος πιστευτά...
[ επιστροφή ]