οι παλιάνθρωποι

...Δεν πρόκειται γενικά για ένα ακροδεξιό κόμμα. Πρόκειται για ένα κόμμα που έχει κάνει και θα κάνει την βρώμικη δουλειά. Για τα άλλα δύο.... Προβοκάτσια, αντικομμουνισμός, χτύπημα των μεταναστών...
Απ’ την ομιλία της γ.γ. Α. Παπαρήγα, επί των “προγραμματικών δηλώσεων”, στη βουλή, 15/11

Θα συμπέραινε κανείς, σχεδόν, ότι η πλήρης διατύπωση είναι “... γιατί αν ήταν γενικά ένα ακροδεξιό κόμμα, μικρό το κακό”. Όσο για το ποιός κάνει την βρώμικη δουλειά τίνος...;
Πριν όμως κάτι βασικό. Όπως η κινδυνολογία έτσι και η υποτίμηση και το στρογγύλεμα των φασιστών δουλεύουν, τελικά, υπέρ τους. Η κινδυνολογία προκαλεί άκαιρους, υπερβολικούς, διαλυτικούς φόβους. Η υποτίμηση, απ’ την άλλη, καθησυχάζει, κοιμίζει, ξεδοντιάζει. Επειδή λοιπόν θα ακούσουμε (ή θα διαβάσουμε) πολλές βλακείες και του ενός και του άλλου είδους με αφορμή την ιππουργοποίηση μερικών φασιστών από λα.ο.σ. μεριά, γι’ αυτό να ξεκαθαρίσουμε μια συγκεκριμένη θέση.
Ορισμένοι παρατηρούν ότι η συμμετοχή του “λαϊκού ορθόδοξου συναγερμού” (για να θυμόμαστε το πλήρες όνομα...) στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας δεν ήταν απαραίτητη - απ’ την άποψη των κουκιών· δεν δίνουν ωστόσο και καμιά εξήγηση της προκοπής για την συστράτευση, οπότε πηδάνε στο επόμενο θέμα... Το ερώτημα όμως περί της χρησιμότητας των φασιστών στην κυβερνητική τρόικα γίνεται ακόμα πιο επίμονο αν θυμίσουμε την διαθεσιμότητα (στην εθνική σωτηρία) που είχε και έχει δείξει η κυρία Μητσοτάκη και οι περι αυτήν βουλευτές. Όχι μόνο λοιπόν δεν χρειάζονταν τα φασιστοστελέχη του λα.ο.σ. απ’ την άποψη των αριθμών αλλά ακόμα κι αν χρειαζόταν ένα “τρίτο μέλος” στην παρέα, για θεατρικούς λόγους, αυτό ήταν διαθέσιμο κι αλλού. Κι ας μην πει κανείς τα γνωστά ότι “ο Σαμαράς δεν γούσταρε”... Όχι επειδή αυτά δεν ισχύουν, αλλά επειδή δεν παίζουν ρόλο υπό τις τωρινές συνθήκες. Ποιός ήταν / είναι λοιπόν ο σοβαρός λόγος που επέβαλε την ιππουργοποίηση φασιστών, ενός βορΒορίδη, ενός πλασιέ, και των υπόλοιπων;
Η κυρία γ.γ. απέφυγε να απαντήσει εκείνην την ημέρα, και ξέρουμε ότι στα σοβαρά δεν πρόκειται να απαντήσει ούτε το υπόλοιπο φάσμα των μικρών και μικρομεσαίων κκε. Είτε επειδή δεν ξέρουν, είτε επειδή δεν θέλουν να ξέρουν, είτε επειδή το θέμα αυτό - ή, πιο σωστά οι προεκτάσεις του - είναι εξαιρετικά βαρύ και ζόρικο. Αντίθετα μάλιστα, προκειμένου να στηρίξει ένα “έλα μωρέ, σιγά...” η κυρία γ.γ. έκανε ένα άλμα αντιστορικό και αντιδιαλεκτικό. Θύμησε ότι “και τον Λεπέν ο Μιττεράν τον έφτιαξε”, εννοώντας / μισολέγοντας ότι ο ρόλος ενός - όχι - γενικά - ακροδεξιού - αλλά - με - βρώμικη - αποστολή κόμματος είναι να αναγκάζει όλα τα υπόλοιπα να συσπειρώνονται γύρω από πιο cleanhands συστημικές λύσεις. Προφανώς στο στερέωμα της αριστεράς αγνοούν πολλά και σημαντικά. Ή βολεύονται να τα αγνοούν.

Για να εξηγήσουμε την δικιά μας γνώμη, θα γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω. Την επαύριο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Τότε λοιπόν ανακλήθηκε επειγόντως απ’ την εφεδρεία, και ανέλαβε το υπουργείο δημόσιας τάξης, ένας “πολιτικός” ακροδεξιού ήθους με γνωστές και πολύχρονες άκρες με τον υπόκοσμο. Η αποστολή του ήταν, όπως άρχισε να αποδεικνύεται πολύ γρήγορα, να αναστηλώσει το κύρος της ελληνικής δημοκρατίας, ή, πιο σωστά, το κύρος του ελληνικού συμπλέγματος της ασφάλειας, με όποιον τρόπο έκρινε αυτός κατάλληλο. Και ο κατάλληλος τρόπος άρχισε να ξεδιπλώνεται γρήγορα και για μήνες στο κέντρο της Αθήνας, μια χωροταξική διακύβευση τόσο από κοινωνική και οικονομική όσο και από συμβολική άποψη: οι συμμορίες των σκατοκέφαλων φασιστών ενισχυμένες από κάθε διαθέσιμο τραμπούκο, επί χρήμασι (το τονίζουμε αυτό, γιατί έχει σημασία) ανέλαβαν να “ανακαταλάβουν” διάφορες περιοχές του κέντρου. Ο “αγ. Παντελεήμονας” ήταν ο πιο θορυβώδης επιχείρηση, αλλά καθόλου η μοναδική. Ποιός είχε “στοχοποιήσει” το κέντρο (σε σχέση με “μετανάστες”, “εγκληματικότητα”, το ρεπερτόριο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού) τον αγ. Παντελεήμονα, την πλατεία Θεάτρου, την Ομόνοια, πριν τον Δεκέμβρη του 2008, διαμορφώνοντας τις οργανωτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις “λαϊκής αγανάκτισης”; Ο λα.ο.σ... Ποιός ανέλαβε να συνεχίσει την ίδια δουλειά μετά την εξέγερση εφόσον ήταν πια απαραίτητη η κλιμάκωση της βίας; Το σύμπλεγμα της ασφάλειας “αυτοπροσώπως”! Σε μια ενιαία γραμμή και μ’ έναν ενιαίο σχεδιασμό, απ’ τον νέο υπουργό δημόσιας τάξης και τα κυκλώματά του μέσα στην αστυνομία, ως τους αυθεντικούς υποκοσμιακούς φασίστες· με κάθε διαθέσιμο κάθαρμα ενδιάμεσα. Τι αποδεικνυόταν μέσα στα υπόλοιπα σε σχέση με τον “ρόλο του λα.ο.σ.” ακόμα και για τους θεόστραβους; Ο ρόλος ενός σετ ενδιάμεσων κρίκων σε μια σειρά αλληλοσυμπληρούμενων “αλυσίδων” της εντόπιας δημόσιας τάξης, ένα περιορισμένο αλλά σαφές σετ “εναλλακτικών” του ελληνικού συμπλέγματος της ασφάλειας. Το οποίο (χρειάζεται να το θυμίσουμε;) περιέχει οργανικά πολύ “οργανωμένο έγκλημα”.

Ούτε της γαλλίας η ιδεολογική / πολιτική ιστορία, ούτε της ιταλίας, ούτε της αυστρίας, ούτε της ολλανδίας, μοιάζουν με την ελληνική. Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο είχε δομική ανάγκη μέσα στον 20ο αιώνα, και όχι μόνο μια φορά, την επιβολή “καταστάσεων εξαίρεσης”, συνθηκών έκτακτης ανάγκης· χωρίς να είναι πάντα απόλυτα σαφές εκ των προτέρων, στους αντιπάλους του, ότι έχει ξεμείνει από κάθε άλλη διαθέσιμη λύση ή δυνατότητα. Η τελευταία τέτοια φορά ήταν πριν 44 χρόνια, και κράτησε για μια εφταετία. Είναι πολλοί / πολλές εκείνοι που την έζησαν καταδιωκόμενοι, άσχετα αν η μετέπειτα αποκατάστασή τους ακύρωσε την δυνατότητα να συνεχίσουν να καταλαβαίνουν... Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική και ιδεολογική νομιμοποίηση / ξέπλυμα μιας δράκας φασιστών εγνωσμένης ποιότητας στην ελλάδα, με την συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική ιστορία αυτής της κοινωνίας, με την μορφή λα.ο.σ., δεν έχει ομοιότητα με τον γαλλικό λεπενισμό, πέρα και παρά τις όποιες ιδεολογικές συγγένειες. Μπορεί να γινόμαστε μονότονοι, δεν παραιτούμαστε όμως απ’ την ακρίβεια της υπόδειξης: μηχανισμοί και κυκλώματα του “επίσημου” ελληνικού κράτους (μεταξύ των οποίων οι μυστικές υπηρεσίες αλλά καθόλου μόνον αυτές) φρόντισαν να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητές τους (μέσω των διάφορων “αποχρώσεων” φασιστών), όχι σ’ ότι αφορά την γενική / κεντρική διεύθυνση, αλλά σχετικά με μια σειρά κρίσιμες δραστηριότητές τους. Και πάντα επι χρήμασι: “άσπρο χρήμα” αλλά, κυρίως, “μαύρο χρήμα”.
Κάθε επίσημη θεσμική αναβάθμιση των φασιστών (όπως, για παράδειγμα, η είσοδος - του - λα.ο.σ. - στο - κοινοβούλιο) συνοδευόταν πάντα από ενίσχυση και σχετική διεύρυνση της υποκοσμιακής ακτίνας δράσης των ίδιων μηχανισμών και κυκλωμάτων, έστω κι αν επιφανειακά φαινόταν πως “αυτοί (οι υποκοσμιακοί) είναι άλλοι - που βρίζουν τον λα.ο.σ.”. Άλλωστε αυτή η δήθεν αντιπαλότητα διάφορων μαγαζιών είναι τετριμμένα κοινότυπη στον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος, και όχι μόνο σ’ αυτόν.
Ποιός, για παράδειγμα, έβαλε τους πεζοδρομιακούς σκατοκέφαλους παρακρατικούς και τον αρχηγό τους υπάλληλο της ευπ στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας; Ο λα.ο.σ.! Με ένα απλό και αποτελεσματικό τρόπο: αποφεύγοντας να κατεβάσει δικό του υποψήφιο στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, “απελευθέρωσε” την σκατίλα των δικών του ψηφοφόρων, ενισχύοντας όμορφα και παστρικά τον “άλλο” υπόνομο. Και τι σήμαινε η “θεσμική αναβάθμιση” αυτής της συγκεκριμένης φασιστοσυμμορίας (και ο τρόπος που αυτή επιτεύχθηκε), ε; Πολλά και διάφορα, μεταξύ των οποίων και το εξής. Όταν ένα στέλεχός της, κοινός μπράβος, επικεφαλής της “επιχείρησης αγ. Παντελεήμονας” και του κυκλώματος προστασίας που εγκαταστάθηκε εκεί μετά, δέθηκε για δύο δολοφονίες που πράγματι έχει κάνει, σαν “εισπράκτορας”, στο εξάμηνο της προφυλάκισης βγήκε έξω. Ποιός “καθάρισε” για δαύτον; Ποιός προστατεύει τον εκτελεστή; Προφανώς “ανώτεροι” των κυκλωμάτων στα οποία ανήκει.
Λέμε, λοιπόν, ότι κάθε θεσμική αναβάθμιση των φασιστών στην ελλάδα των δύο τελευταίων δεκαετιών είναι α) το μισό της ιστορίας, και β) πηγαίνει “χέρι χέρι” με την επέκταση της “δύναμης” (συμπεριλαμβανομένου του “κύκλου εργασιών”) διάφορων συνομαδώσεων / συστατικών του συμπλέγματος της ασφάλειας και του οργανωμένου / κρατικοποιημένου εγκλήματος. Διαφορετικά, όχι μόνο δεν είναι “πολιτικά αναγκαίοι” στην τωρινή φάση “εθνικής σωτηρίας”, αλλά ούτε καν αυτοτελώς ιδεολογικά αναγκαίοι δεν ήταν ποτέ. Γιατί σ’ αυτό το σημείο ο Λεπέν είχε δίκιο: στην ελλάδα οι φασίστες είναι πολλοί και ανήκουν σ’ όλα σχεδόν τα κόμματα... Σαν οργανωμένες εκφάνσεις και μεσάζοντες κυκλωμάτων και υποκυκλωμάτων όμως, δεν ισχύει καθόλου η ίδια “μη αναγκαιότητα”.
Δείτε, για παράδειγμα, μια φρέσκια “σατανική σύμπτωση”. Στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη ψηφίστηκε ένας νόμος αρμοδιότητας του υπουργείου δημόσιας τάξης, με αντικείμενο την οργάνωση του εθελοντισμού στην πυροσβεστική και στην ακτοφυλακή... Για μεν την πυρόσβεση, ειδικά των δασικών πυρκαγιών, είναι γνωστό ότι υπάρχουν διάφορες ομάδες εθελοντών πυροσβεστών· συνεπώς (ας πούμε ότι) κάποιοι απ’ το σύμπλεγμα της ασφάλειας σκέφτηκαν το αθώο “μωρέ δεν τους οργανώνουμε καλύτερα αυτούς τους ανθρώπους, τους έχουμε που τους έχουμε...;”. Φυσικά τίποτα αθώο δεν θα έπρεπε να αναγνωριστεί σ’ αυτό το ενδιαφέρον αφού πρόκειται για δωρεάν εργασία που απαλλάσσει το κράτος από έξοδα μισθωτών πυροσβεστών, μέσων, πρόληψης, κλπ. Έστω όμως ότι δεν υπάρχει κάτι ύποπτο που να κτυπάει αμέσως στο μάτι. Με τους “εθελοντές της ακτοφυλακής” όμως; Υπάρχουν τέτοιοι; ΟΧΙ! Δεν υπάρχουν! Τους φτιάχνει το κράτος, παρέχοντας διάφορα κίνητρα, επειδή λέει το θέμα (των ακτών...) είναι “ευαίσθητο”, και χρειάζονται “εθελοντές”. Τι είναι το “ευαίσθητο”; Να μωρέ... Η ρύπανση της θάλασσας... τα θαλάσσια ατυχήματα... Μάλιστα. Και τα θαλάσσια ρεύματα ... ίσως. “Ομάδες επικουρικής ακτοφυλακής” (“ομ.ε.α”; κάπως έτσι) θα λέγονται οι “εθελοντές”, και θα υπάγονται (που αλλού;) στη διοίκηση της λιμενικής αστυνομίας...
Το ζήτημα της “φύλαξης των ακτών” με όρους δημόσιας τάξης δεν είναι “ευαίσθητο” εξαιτίας της ρύπανσης ή των θαλάσσιων ατυχημάτων! Είναι επειδή έχει σχέση α) με διάφορα είδη λαθρεμπορίου, και β) με την μετακίνηση (είτε είσοδο στην ελληνική επικράτεια, είτε έξοδο) μεταναστών στους οποίους απαγορεύεται να είναι άνθρωποι. Συνεπώς ο υπ.δημ.τα. έφτιαξε ένα νόμο για να δημιουργηθεί ένα σώμα “εθελοντικής παρα-αστυνομίας” [1] με δύο “ευαίσθητα” πεδία ενδιαφέροντος. Το ένα του οργανωμένου εγκλήματος [2], το άλλο του “παραδοσιακού ρατσισμού”. Οπωσδήποτε η προώθηση του “εθελοντισμού” στην ακτοφυλακή δεν είναι κάλεσμα για την αυτο-οργάνωση όσων ψαρεύουν με πετονιά ή καλάμι. Είναι ένα κουκουλωμένο “ανοίγουμε δουλίτσες”.
Είναι βέβαια γνωστό ότι αυτός ο τομέας του πρώην υπουργείου ναυτιλίας, τα περί ακτοφυλακής, λιμενικής αστυνομίας, κλπ, έχουν περάσει στην αρμοδιότητα του υπ.δημ.τα. Είναι όμως επίσης γνωστό ότι οι έλληνες εφοπλιστές ζητάνε και ξαναζητάνε “μετ’ επιτάσεως” να φτιαχτεί πάλι το υπουργείο ναυτιλίας. Κάτι που μπορεί να γίνει, και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Και να η σατανική σύμπτωση που λέγαμε: ποιός πήγε και φύτρωσε σαν υφιστάμενος του “περιφερειακής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας” πολυλατρεμένου μας Χρυσοχοΐδη, υφυπουργός με αρμοδιότητα τα θέματα ναυτιλίας; Ποιοοοός; Ποιός θα “φτιάξει κατάσταση” (δηλαδή σχέσεις, γνωριμίες, κλπ κλπ) με προεκτάσεις στο ανοίγουμε δουλίτσες  με “εθελοντές ακτοφύλακες” (κι ας είναι προς το παρόν άλλου υπουργείου δουλίτσα αυτό, που δεν “είμεθα άγνωστοι ούτε εκεί” διάολε), ποιοοοός; Ο φασιστοπλασιεεεέ! Κοίτα να δεις πως τα φέρνει η ζωή: ο “μπουμπούκος” (και) στο ναυτικό! [3, 4]

Ξεμακρύναμε. Μία απ’ τις πολλές διαφορές των “κρατικών” απ’ τους παρακρατικούς μηχανισμούς οποιουδήποτε είδους είναι ότι επειδή οι πρώτοι είναι “θεσμικά αναγνωρισμένοι” και δρουν “στο φως της ημέρας” εκτίθενται, τυπικά τουλάχιστον, σε έλεγχο. Οι παρακρατικοί όχι - κι ακριβώς γι’ αυτό είναι πολύ πιο “ευέλικτοι”, πιο “πολυλειτουργικοί”, και πάντα βρώμικα αποτελεσματικοί. Πάντα έτσι ήταν, και η ελληνική ιστορία έχει πολύ μεγάλα (όχι όλα γραμμένα) κεφάλαια πάνω σ’ αυτό. Το κομβικό είναι οι δεσμοί, οι αρθρώσεις, ανάμεσα στους “κρατικούς” και τους “παρακρατικούς”. Ωστόσο ούτε η γνώση τέτοιων δεσμών είναι αρκετή για προβλέπει κανείς τι “δουλίτσες” παραγγέλνονται απ’ τους μεν στους δε, και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Οπωσδήποτε η άρθρωση του προέδρου του λα.ο.σ. με την οικογένεια Μητσοτάκη είναι γνωστή. Όπως είναι γνωστή η άρθρωση αυτής της οικογένειας με διάφορους εντόπιους “ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες”, που με την σειρά τους έχουν την δική τους άγραφη ιστορία σχέσεων με το οργανωμένο έγκλημα- ή κάποιες φράξιές του. Το λιγότερο, λοιπόν, που μπορεί να σημαίνει η ιππουργοποίηση των φασιστών αυτής της συγκεκριμένης πολιτικής κλίκας είναι μια κάποια αναβάθμιση του συνόλου αυτών των κυκλωμάτων.
Απ’ αυτήν την σκοπιά η ερώτηση “και τι χρειάζονταν αυτοί μέσα στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας” δεν έχει μόνο ιδεολογική απάντηση. Είναι μάλλον μέρος της γενικότερης ερώτησης (και της αντίστοιχης απάντησης) “τι χρειάζονται όλοι οι άλλοι” - που δεν είναι και λίγοι - μέσα σ’ αυτήν την κυβέρνηση. Ποιός όμως δεν καταλαβαίνει ότι η εθνική σωτηρία (και η όποια κυβέρνησή της...) έχει δύο συστατικά; Ένα που αντιπροσωπεύεται απ’ τον τωρινό οικονομολόγο πρωθυπουργό και ελάχιστους ακόμα ιππουργούς. Κι ένα δεύτερο που αντιπροσωπεύεται απ’ την πλειοψηφία των υπόλοιπων. Αυτοί οι τελευταίοι “εκφράζουν” τις αγωνίες και τα συμφέροντα διαφόρων ειδών μηχανισμών και κυκλωμάτων, που άλλοτε βρίσκονται μεταξύ τους σε σύγκρουση συμφερόντων, άλλοτε ψάχνουν συνθέσεις· σε κάθε περίπτωση όμως είναι οργανικές παράμετροι του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Υπάρχει και η ιδεολογική παράμετρος. Όμως εδώ τρέχει κάτι για το οποίο κανείς δεν μιλάει (σα να μην συμβαίνει), και φυσικά κανένας δεν εξηγεί. Ενώ ο λα.ο.σ. έχει υποστηρίξει εξ αρχής και σταθερά όλα τα μέτρα “αντιμετώπισης της κρίσης”, δεν έχει υποστεί σοβαρή “εκλογική φθορά”, όπως θα έπρεπε να περιμένει κανείς και όπως θα ήταν λογικό να συμβεί. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι δημοσκόποι. Είτε, λοιπόν, τα σχετικά νούμερα μαγειρεύονται είτε όχι, εκείνο που προβάλεται Θεαματικά είναι πως η πιο συμπαγής “πολιτικο-ιδεολογική μάζα” υπέρ της εξελισσόμενης άγριας επίθεσης στην εργασία είναι οι ντόπιοι λαϊκοφασίστες. Καθόλου παράξενο - αν τα βάλουμε κάτω! Γιατί εκεί εκφράζεται καθαρότερα από αλλού το μίγμα νεοφιλελευθερισμού και εθνορατσιστοσυντηρητισμού που αποτελεί την δεσπόζουσα ιδέα της τωρινής κλιμάκωσης της επίθεσης των αφεντικών! Καθόλου παράξενη και η συνέπεια αυτής της αλήθειας: ακόμα κι αν ο λαϊκοφασισμός α λα λα.ο.σ. δεν συμμετείχε “αυτοπροσώπως” στην “κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας” θα ήταν ως ει παρών σ’ αυτήν - αφού αποτελεί την κεντρική ιδέα της διαχείρισης της κρίσης!
Υποστηρίζουμε, με άλλα λόγια, ότι η πραγματικότητα είναι ακριβώς ανάποδη απ’ αυτήν που βλέπει η κυρία γ.γ. και όσοι άλλοι. Δεν είναι ο λα.ο.σ. που κάνει “τις βρωμοδουλιές των άλλων”, αλλά είναι οι “άλλοι που ψευτομασκάρουν την κεντρική ιδέα της επίθεσης κατά των εργατών”. Η απόσταση είναι τεράστια. Γιατί η ιππουργοποίηση του λα.ο.σ., καθώς ήταν “τυπικά περιττή” (και μπορεί μεθαύριο να λείψει) επιδεικνύει σήμερα καθαρά την θωράκιση του συστήματος: από μέσα κυκλώματα και μηχανισμοί του κράτους και του παρακράτους, απ’ έξω “πατριωτισμός”.
Δεν είναι “χούντα” - όχι ακόμα τουλάχιστον. Αλλά ό,τι όνομα και να δοθεί, όποια εξέλιξη κι αν έχει, είναι και θα είναι 110% made in greece! Από ντόπια, γνήσια ελληνικά υλικά. Κι ας κλαψουρίζουν οι ανιχνευτές των “ξένων υποχθόνιων δυνάμεων” όσο θέλουν... Στην τελική όλοι τους, δεξιοί κι αριστεροί, “εθνικές λύσεις” θέλουν.
Θα τις έχουν. Στην ώρα τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - Καταλαβαίνετε μήπως τι σημαίνει για το “ήθος” της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, να περνάει ντούκου η επίσημη δημιουργία ενός “εθελοντικού” παρα-αστυνομικού σώματος; Καταλαβαίνετε μήπως ότι αυτοί οι τύποι δεν κάνουν γαργάρα επειδή “δεν το πρόσεξαν” αλλά επειδή τελικά στηρίζουν; Το πρόσεξαν και το παραπρόσεξαν οι κοινοβουλευτικοί, αφού έγινε η σχετική κουβέντα στο πρώην παλάτι...
[ επιστροφή ]

2 - Φυσικά ο κυρ Χρήστος ο υπουργός, δεν παρέλειψε στην παρουσίαση της καλοκάγαθης ιδέας του, να τονίσει ότι οι αξιωματικοί του λιμενικού σώματος δεν θέλουν τους “εθελοντές” να ανακατεύονται στα πόδια τους όταν έχουν σοβαρές υποθέσεις, π.χ. περιπτώσεις λαθρεμπορίου. Ναι, ναι, καταλάβαμε. Καταλάβαμε! Είναι μοναχοφάηδες οι αξιωματικοί του λιμενικού σώματος που ασχολούνται επικερδώς με το λαθρεμπόριο - το πιάσαμε το υπονοούμενο...
[ επιστροφή ]

3 - Θα πει κάποιος ότι δεν κάναμε καμιά σπουδαία ανακάλυψη (όντως) αφού δεν υπάρχει τομέας ή υποτομέας του σύγχρονου ελληνικού κράτους που να μην έχει σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα, άρα και με τις φασιστικές πλευρές του. Που θα μπορούσαν να βολευτούν οι φασίστες ιππουργοί και να μην βρουν άκρες; Στο παιδείας και θρησκευμάτων; Α χα! Στο άμυνας, στο δημόσιας τάξης; Που;
Να, για παράδειγμα, τα καινούργια γαλόνια του βορΒορίδη. Στη θέση που η πατρίς τον τοποθέτησε, και μόνο τους ιδιοκτήτες ταξί να είχε στην αρμοδιότητά του, θα έκανε σπουδαίες καινούργιες φιλίες. Όχι μόνο επειδή ο κλάδος έχει αυτόν τον λαμπρό και αυθεντικό φασίστα πρόεδρο που απειλεί να λιώσει όποιον του ξαναπεί να κολλάνε (οι ιδιοκτήτες των ταξί) τα ένσημα (των εργατών / οδηγών) - πράγμα που ασφαλώς συγκίνησε βαθιά κάθε βορΒορίδη. Αλλά και επειδή αυτός ο κλάδος θα πρέπει να έχει την μεγαλύτερη συγκέντρωση πληροφοριοδοτών της αστυνομίας, μετά τον (ανύπαρκτο πια) κλάδο των θυρωρών· επειδή είναι ένας κλάδος ιδανικός για undercover επιχειρήσεις· και επειδή (είναι γνωστό ως προς την ποιότητα, άγνωστο ως προς την ποσότητα) είναι απ’ τους αγαπημένους των υπηρετών της δημόσιας τάξης σαν “επένδυση”, ή σαν “δεύτερη δουλειά”. 
Τόμπολα κι εδώ. Αλλά και τι να κάνεις ως σύστημα και ως καθεστώς;
[ επιστροφή ]

4 - Στις 22/11 ο νυν υπουργός δημόσιας τάξης έκανε μια δήλωση υπέρ της δημιουργίας υπουργείου ναυτιλίας, αλλά με το λιμενικό και τα λοιπά να μένουν στην αρμοδιότητα του υπ.δημ.τα. Οι εφοπλιστές διαφωνούν, αλλά θα τα βρουν. Φίλοι είναι. Γιατί ο άοκνος υπηρέτης του κράτους ετοιμάζει και κάτι ακόμα, που ενδιαφέρει τους εφοπλιστές αλλά και τους φασίστες. Ένα νόμο για να μπορούν τα υπό ελληνική σημαία πλοία να προσλαμβάνουν ένοπλους “ιδιώτες φρουρούς”... “Κατά της πειρατείας” βέβαια...
Να, λοιπόν, άλλος ένας κλάδος - πεδίο δόξας λαμπρό για αυτούς που γουστάρουν όπλα και φόνους “με την κάλυψη του νόμου”. Για το καλό της ιδιοκτησίας πάντα.
[ επιστροφή ]