μια εποχή στην κόλαση

Γεννήθηκα στην άκρη της πόλης.

Κατάγομαι απ’ το Πουθενά. Κατάγομαι απ’ το Παντού. Κατάγομαι απ’ το εργοστάσιο στην άκρη της πόλης. Κατάγομαι απ’ τις νύχτες. Κατάγομαι απ’ τις αγκαλιές. Κατάγομαι απ’ τους σπασμούς του στομαχιού και το κακό μεθύσι. Κατάγομαι απ’ τις μπουγάδες που ανέμιζαν πάνω απ’ το δρόμο, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Κατάγομαι απ’ την λάσπη και τον άνεμο. Κατάγομαι απ’ την γλυκειά αναμονή. Κατάγομαι απ’ την απόρριψη. Κατάγομαι απ’ το γέλιο. Κατάγομαι απ’ τον πόνο. Κατάγομαι απ’ την έκπληξη. Απ’ τις λέξεις και απ’ τις σιωπές. Απ’ τα δακτυλίδια του καπνού του τσιγάρου, και τα χείλη που τον φύσηξαν. Κατάγομαι από μια γροθιά στο στήθος...

Κατάγομαι απ’ το Βερολίνο. Απ’ το Λονδίνο. Απ’ την Βάρνα. Απ’ την Ισταμπούλ. Απ’ την Ισμίρ. Απ’ την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο και το Ασσουάν. Απ’ την Βενετία και την Φλωρεντία, την Ρώμη και τη Νάπολι. Κατάγομαι απ’ το Σεράγεβο όπου δεν αξιώθηκα να πάω όταν έπρεπε. Κατάγομαι απ’ τη Γάζα και το Μπουένος Άιρες. Απ’ την ζούγκλα Λακαντόνα και την μυθική Νέα Υόρκη. Κατάγομαι απ’ το Κάιρο, την Τιέν Αμέν, το Αλγέρι. Κατάγομαι απ’ το Ελ Πουργκατόριο. Κατάγομαι απ’ την via Volsci. Κατάγομαι απ’ την γωνία Πατησίων και Στουρνάρη - “το πρώτο σταυροδρόμι που έγινε αδιέξοδο”.

Κατάγομαι απ’ το βλέμμα της στην καντίνα. Κατάγομαι απ’ το βλέμμα της στο δρόμο. Κατάγομαι από ένα “όλα θέλεις να τα ξέρεις;” κι ένα αδρό σεντόνι. Κατάγομαι απ’ την αλληλογραφία μας. Κατάγομαι από μια κουβέντα με κραγιόν σ’ έναν καθρέφτη. Κατάγομαι από συνθήματα στους τοίχους. Κατάγομαι από αρώματα και μυρωδιές. Κατάγομαι απ’ ότι άγγιξα κι ό,τι με άγγιξε, κι απ’ ότι δεν συνάντησα ακόμα. Κατάγομαι από εκεί που δεν θα βρεθώ ποτέ, κι όμως ίσως κάποτε πέρασα από εκεί. Κατάγομαι απ’ ό,τι αγάπησα κι ότι μ’ αγάπησε. Κατάγομαι απ’ ό,τι μίσησα...

Κατάγομαι από παράλληλους κι από μεσημβρινούς. Κατάγομαι από ύψη και από βάθη. Κατάγομαι από αστέρια που έμειναν στη θέση τους, και από άλλα που έπεσαν. Κατάγομαι από βροχές και αστραπές. Κατάγομαι απ’ το κρύο κι απ’ την ζέστη. Κατάγομαι απ’ τις σκιές· τις σκιές που στάθηκα, τις σκιές που κουβαλάω...

Κατάγομαι από μπιλιαρδάδικα κι από πλατείες. Από άδεια μπαρ και μισοάδειους σινεμάδες. Από ανοικτά παράθυρα και αναμμένα φώτα αργά τη νύχτα. Κατάγομαι από φλύαρες συζητήσεις και αμήχανες σιωπές. Κατάγομαι από καυγάδες. Κατάγομαι από λεωφόρους γεμάτες νταλίκες. Κατάγομαι απ’ τα σκουπίδια στην άκρη τους...

Κατάγομαι απ’ τις μουσικές. Όλες τις μουσικές και τους χορούς του κόσμου...

Κατάγομαι από πνιγμούς. Κατάγομαι από πένθη...

Κατάγομαι από βιβλία κι από νυχτερινά πεζοδρόμια. Κατάγομαι από την κούνια ενός μωρού κι απ’ την παρέα του...

Κατάγομαι από οδοφράγματα και εμπρησμούς. Από πάθη και λάθη. Κατάγομαι από φόβους και ξόρκια. Κατάγομαι από πλήθη και μοναξιά. Κατάγομαι απ’ την άκρη ενός κάστρου, και απ’ τη μέση ενός άλλου. Κατάγομαι από καλοκαιρινές ταράτσες. Κατάγομαι απ’ τις άκρες λιμανιών κι απ’ το βαθύ μπλε της Καλντέρας. Κατάγομαι από άδειους σταθμούς τραίνων. Κατάγομαι απ’ τα “όχι” μου - και τα “όχι” άλλων. Κατάγομαι από μαχαιριές. Κατάγομαι από φιλιά...

Κατάγομαι απ’ το παρελθόν, απ’ το παρόν, απ’ το μέλλον.

Και ποτέ, ποτέ, ποτέ, όσες φορές κι αν γεννήθηκα, όσες φορές κι αν πέθανα, δεν υπήρχαν οι συμβάσεις του προσανατολισμού των πυξίδων.

Ίσως γι’ αυτό, ευτυχώς, κατάγομαι από εκεί που χάνομαι.