Ο φιλοαγγλισμός των ντόπιων αφεντικών το '40 πληρώθηκε ακριβά απ' το '44 και μετά...
Δεν είναι μαλακία να ντουμπλάρεται μετά από 70 χρόνια η ίδια "ευπιστία";
(οι παρελάσεις είναι ΠΑΝΤΑ ανθυγιεινές!)

θολωμένα μυαλά, παιχνίδια με τον διάβολο

Ενώ φοβόμασταν ότι θα γίνουν επεισόδια μεταξύ αριστερών και δεξιών, έγινε ένα θαύμα! Ενωθήκαμε όλοι μαζί, σαν έλληνες, εναντίον των προδοτών.
(Συμμέτοχος στις διαμαρτυρίες στη Θεσσαλονίκη, στις 28/10, σε ραδιοφωνική εκπομπή ακροατών, χαράματα 29/10)

Δεν είναι άμεσος ή έμμεσος στόχος κανενός κοινωνικού αγώνα. Είναι συστατικό στοιχείο όλων: η ορθολογικότητα του σκοπού και των μέσων υποτάσσει ως εκεί που χρειάζεται τις συναισθηματικές ταλαντώσεις και, κυρίως, εξουδετερώνει τα εξαρτημένα ανακλαστικά. Δεν είναι αναίσθητοι, με καμιά έννοια, αυτοί κι αυτές που αγωνίζονται οργανωμένα και μεθοδικά για έναν σκοπό. Αντίθετα δρουν πολύ περισσότερο απ’ το να αντι-δρούν.
Απ’την μεριά του, ο εμπορευματικός φετιχισμός, η διέπουσα αρχή του σύγχρονου καπιταλισμού, βασίζεται στις εν-τυπώσεις και στις αντι-δράσεις. Η πληθωρική δικτατορία του εμπορεύματος (ακόμα κι όταν η κατανάλωση περιορίζεται το σύνταγμά της παραμένει σε πλήρη ισχύ) προωθεί και αναπαράγει αυτό που ο Βίλχεμ Ράιχ είχε κάποτε ονομάσει συγκινησιακή πανούκλα. Πρόκειται για την τρικυμία των συγκινήσεων και των εξαρτημένων ανακλαστικών μέσα στη συναισθηματική και διανοητική ρηχότητα: τα “κύματα”, ως γνωστόν, είναι ψηλότερα εκεί που υπάρχει το μικρότερο βάθος. Η συγκινησιακή πανούκλα δεν είναι μόνο ένα πλήθος καταστάσεων, αλλά και η συνηγορία στην ρηχότητα των εμπειριών και των αισθήσεων. Η “γοητεία της παιδικότητας” είναι ένα τέτοιο είδος συνηγορίας.

Τι νόημα έχουν αυτά; Σε συνθήκες σαν τις τωρινές, όπου αμφισβητούνται πρακτικά και βίαια “σταθερές” και βεβαιότητες της καθημερινής ζωής, σταθερές και βεβαιότητες που δεν αφορούν μόνο την υλική πλευρά της αλλά και την ιδεολογική ή φαντασιακή επένδυσή της, είναι αναμενόμενο το να προκαλούνται συναισθηματικές φορτίσεις και εκφορτίσεις. Πολλά νομίζουν οι έλληνες για τους εαυτούς τους, ατομικά και συλλογικά, και η μυθομανία είναι ένα απ’ τα αγαπημένα τους χαρακτηριστικά. Όχι όμως η ψυχρή λογική. Αλλά κανένας κοινωνικός αγώνας δεν μπορεί να στηριχτεί στη μυθομανία ή στην εκτόνωση. Η αίσθηση του πραγματικού κινδύνου είναι εχθρός των φοβιών. Η επίγνωση των δυσκολιών είναι σε μεγάλο βαθμό έργο της λογικής· και καθόλου των συγκινήσεων.
Απ’ την άλλη υπάρχουν σε αφθονία, και στην κοινωνία και στην “πολιτική σκηνή”, οι ατζέντηδες του θυμικού. Ο πολιτικός “μεταπρατισμός” είναι ιστορική σταθερά στην ελλάδα. Και είναι μεταπρατισμός, ανάμεσα σε άλλα, και το εξής: η αντικατάσταση της βήμα - το - βήμα μεθοδικότητας σε σχέση με συγκεκριμένους σκοπούς, από την ευκαιριακότητα, την συστηματική αμνησία και ακρισία, τους επαίνους στις διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις της συγκινησιακής εκφόρτισης.

Έχουμε επιμείνει ξανά και ξανά για τον κίνδυνο μαζικών μανιοκαταθλίψεων. Είναι πάντα ένα σοβαρό ενδεχόμενο σε συνθήκες κρίσης, σαν τις τωρινές· είναι πάντα ένα σοβαρό ενδεχόμενο όταν εξαφανίζεται ο “ορίζοντας” που φαινόταν σταθερός (ακόμα κι αν παράμενε απλησίαστος), και το καθημερινό “αύριο” γίνεται σκοτεινή αβεβαιότητα. Ένας επιπλέον λόγος επείγουσας ανάγκης για ορθολογικότητα, μεθοδικότητα και ευθυκρισία στους όποιους συλλογικούς στόχους.
Αλλά παρατηρούμε πως είτε από δόλο είτε από ανικανότητα οι υποτιθέμενα συγκροτημένες (πολιτικές) δομές “διαμαρτυρίας” προτιμούν να επιπλέουν στον αφρό των γενικών συγκινήσεων και αντι-δράσεων παρά να κοπιάσουν διαμορφώνοντας μέτρο μέτρο, ακόμα και πόντο πόντο αν χρειάζεται, τους (όντως) δύσκολους δρόμους της πρακτικής λογικής του ανταγωνισμού. Οι συναισθηματικές αναταράξεις και οι συγκινησιακές εκρήξεις του πληθυσμού (έτσι, αδιαφοροποίητα) φαίνεται να φέρνουν εύκολα κέρδη σ’ αυτές τις (κομματικές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) δομές διαμαρτυρίας. Μπορεί σε πρώτο χρόνο να συμβαίνει έτσι. Αλλά το κοινωνικό έδαφος γίνεται όλο και περισσότερο βάλτος.
Εκδηλώνεται ήδη μια βίαιη σκλήρυνση των λέξεων, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση του λουμπενισμού των νοημάτων, και της υπερκέρασής τους από αφρίζουσες συναισθηματικές πόζες. Τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει στο “λεκτικό σύμπαν της διαμαρτυρίας” ό,τι και στη δράση των ποινικών: όλο και πιο βαρύς οπλισμός για μικρής αποδοτικότητας παραβάσεις των νόμων· καλάσνικωφ για ληστείες περιπτέρων και ψιλικατζίδικων.
Αντί τα συγκεκριμένα και μεθοδικά μαχόμενα υποκείμενα να αποδιαρθρώνουν τις καπιταλιστικές προσταγές στην βάση τους, συμβαίνει το ανάποδο. Η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση διαλύει ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις ισορροπίες και σχέσεις κοινωνικής συνύπαρξης. Η (καταστροφική) παράνοια του κεφάλαιου επεκτείνεται και εδραιώνεται σαν “ψυχισμός” και “συναισθηματισμός” της κοινωνίας. Και, απ’ την άλλη μεριά, η “συγκινησιακή υπεροπλία” αυτο-δικαιώνεται, χάρη στην χωρίς περιεχόμενο και λογική συνοχή φλυαρία της. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε διάφορα “φόρουμ”. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι διαδικασίες αυτοκαταστροφής εξελίσσονται εθελοντικά.

Ανάμεσα στις 5 Μάη του 2010 και στις 28 Οκτώβρη του 2011 αυτό που επαινείται σαν “κοινωνική διαμαρτυρία” στην ελλάδα μορφοποιεί μια πρωτοφανή ανικανότητα εξέλιξης και μια αδιέξοδη καθήλωση σε στερεότυπα. Αλλά δεν υπάρχει κενός ιστορικός χρόνος. Αυτή η καθήλωση είναι στην πραγματικότητα οπισθοχώρηση και σκλήρυνση· ειδικά εάν λάβουμε υπ’ όψη την επιδείνωση των υλικών πλευρών της καθημερινότητας χιλιάδων μέσα σ’ αυτό το 18μηνο.
Παρότι ο καθένας και η καθεμιά έχει την προσωπική του/της ευθύνη για το πως διαμορφώνει τις αντιπαλότητες / εχθρότητες που θεωρεί αναγκαίες, πρέπει να αναζητηθούν αυτοί που κεφαλαιοποιούν (ή ελπίζουν να κεφαλαιοποιήσουν) αυτήν την αργή και βασανιστική παράλυση, την απώθηση της στέρεας λογικής. Μιλάμε γι’ αυτές τις (πολιτικές) δομές που απολαμβάνουν την γραφειοκρατική ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, όπου οποιαδήποτε αντίρρηση θα καταλήξει τελικά, σαν ψήφος, στο κουτί· και στον λογαριασμό τους.
Αυτό είναι παιχνίδι με τον διάολο. Το σύστημα, είτε στις επίσημες είτε στις ανεπίσημες εκφάνσεις του, είναι προετοιμασμένο από χρόνια για την χειραγώγηση κάθε είδους διαμαρτυρίας που, αδυνατώντας να γίνει συνεκτικό πρόγραμμα και εξελισσόμενη / εμπλουτιζόμενη διαδικασία σύνθεσης και ταξικού ανταγωνισμού, ξεπέφτει σε επαναλαμβανόμενα περιστατικά αποκλειστικής αρμοδιότητας των μηχανισμών δημόσιας τάξης. Το σύστημα είναι όχι απλά προετοιμασμένο αλλά και προσανατολισμένο στην εγκληματοποίηση. Και η εγκληματοποίηση ξεκινάει απ’ τον τρόπο σκέψης - ή μη σκέψης. Από τα μανιχαϊστικά στερεότυπα, και απ’ τους αδιέξοδους ελιγμούς.

Το βάρος των δυσκολιών της υλικής πλευράς της ζωής μας θα είναι μεγάλο, και για καιρό. Η γνώση και αναγνώριση δεν σημαίνει συμβιβασμό και παραίτηση. Σημαίνει πρωτοκαθεδρία στην οργάνωση της εργατικής ανταγωνιστικής λογικής - ενάντια στον “συναισθηματισμό των φουκαράδων”, ενάντια επίσης σε κάθε τραμπούκικη έκφραση αυτού του “συναισθηματισμού”. Το σύστημα κρατικής διεύθυνσης υποφέρει, αλλά η παρακρατική πλευρά του προχωράει διαρκώς. Πρόκειται για πόλεμο μονομερή· αλλά καθόλου πόλεμο εντυπώσεων. Και ούτε καν για έναν πόλεμο τοπικό. Θα μείνουν ασυγχώρητοι στην Ιστορία όσοι από ιδιοτέλεια ή ανικανότητα τζογάρουν στα “παράγωγα” της “αγανάκτισης” προάγοντας, τελικά, την διανοητική και συναισθηματική κατάπτωση - και τα ”παράγωγα” του θυμικού.
Όποιος κοιμάται με αγανάκτιση ξυπνάει με κανιβαλισμό.