μια εποχή στην κόλαση

... Εναντίον της Ρόζας Λούξεμπουργκ διαδίδουν ότι είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον συνταγματάρχη της χωροφυλακής της Βαρσοβίας Μαρκγκράφσκι. Ο Ντασζύνσκι στο συνέδριο επιτίθεται με μια τυφλή λύσσα: "Δεν μπορούμε να ανεχτούμε να γίνεται το κίνημά μας θύμα αχρείων όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Ούρμπαχ, κλπ. Θα αγωνιστούμε με όλα τα μέσα εναντίον αυτού του αίσχους που λερώνει το κίνημά μας, θα τους αποκαλύψουμε και θα νικήσουμε. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τον διεθνή μας στρατό απ’ αυτή την αισχρή συμμορία των δημοσιογραφίσκων που θέλει να καταστρέψει το απελευθερωτικό μας κίνημα”. Αλλά αυτή τη φορά αυτές οι κτηνώδεις βρισιές δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Η Ρόζα Λούξεμπορυγκ θριάμβευσε όταν μία απόφαση για την αποκατάσταση της Πολωνίας, που είχε προταθεί από έναν από τους ηγέτες του Πολωνικού Σοσιαλιστικού κόμματος καταψηφίστηκε, ενώ αντίθετα το συνέδριο υιοθετεί μία απόφαση για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, διατυπωμένη με τρόπο που έγινε δεκτή από τους πολωνούς σοσιαλδημοκράτες.
...
Αυτοί οι δίχως καμιά βάση συκοφαντικοί υπαινιγμοί και οι χονδροειδείς βρισιές εναντίον της “φιλόδοξης ραδιούργου” και της “γυναικείας υστερίας” θα συνοδεύουν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ σ’ όλη της την πολιτική δράση στην Πολωνία. Αυτή η συμπεριφορά των αντιπάλων της από το ένα μέρος εξέφραζε ένα πληγωμένο εθνικό αίσθημα και από το άλλο ήταν απόδειξη ότι είχαν συνείδηση της ανωτερότητας της Ρόζας. Όταν η Ρόζα Λούξερμπουργκ δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο για το ζήτημα της Εγγύς Ανατολής, αυτός ο ίδιος ο γέρο Βίλχελμ Λήμπκνεχτ σ’ ένα του γράμμα, δίχως να επιχειρεί να ανασκευάσει ούτε ένα από τα επιχειρήματά της, τη λούζει με βρισιές και σχεδόν απροκάλυπτα την κατηγορεί ότι είναι πληρωμένη από την Οχράνα. Φυσικά, γι’ αυτή του τη στάση λυπήθηκε πολύ, αργότερα.
Όλα αυτά άφηναν απαθή τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Όταν υπεράσπιζε ένα ζήτημα, ήξερε να χρησιμοποιεί μια εξαιρετικά δριμεία γλώσσα, και συχνά μια δηκτική ειρωνεία, αλλά πάντα εκείνο που την απασχολούσε ήταν το ζήτημα που υποστήριζε. Ήταν τόσο λίγη η σημασία που έδινε στη λάσπη που της πετούσαν ώστε δεν βρίσκουμε ίχνη στα γραπτά της για να υπερασπίσει απ’ αυτή τον εαυτό της. Ακολουθούσε τη συμβουλή του Γκαίτε:

Τον βόρβορο που σηκώνει η δίνη
Άφησέ τον να ξαναπέφτει από εκεί που ήρθε.

Πάουλ Φρέλιχ, Ρόζα Λούξεμπουργκ