εμείς πάντως είμαστε ξεβράκωτοι... τσίτσιδοι... πως το λένε; sansculottes!
(ελαφρύ και κωμικοτραγικό φθινοπωρινό ανάγνωσμα νο 2)
... Συγκεκριμένα και κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει ότι η κρίση, που το ξέσπασμά της βιώνουμε σήμερα τραυματικά, είναι βαθιά, διαχρονική, καθολική και αγκαλιάζει τους πάντες· κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.
Μεγάλες είναι, λοιπόν, οι ευθύνες της απέραντης μικροαστικής θάλασσας και της κρατικοδίατης ιντελιγκένσιας, που όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, που όχι μόνο δεν παρήγαγε ένα πρότυπο εναλλακτικό, αλλά - τουναντίον - με ζήλο σταυροφόρου, έρμαιο του καταναλωτικού εκμαυλισμού, θαμπωμένη από τους προβολείς του εικονολατρικού πολιτισμού μας, ενταφιασμένη στις πετρώδεις γαίες της ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, συνέβαλε στην δημιουργία της μεγάλης αυτής τραγωδίας.
Αυτό αποτελεί μιαν απτή πραγματικότητα, που κανένας λαϊκισμός δεν μπορεί να συγκαλύψει.
...
[Θαυμάσιος επικο-λυρισμός στο χώσιμο! Για χώσιμο στην “απέραντη μικροαστική θάλασσα”, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, δεν πρόκειται; Ή κάνουν πουλάκια τα μάτια μας; Θα περίμενε κανείς με τέτοιο ξεκίνημα να ακολουθούν σοβαρές συνέπειες στην πολιτική σκέψη των συγγραφέων... Όμως, όχι: στην ίδια σελίδα, μια παράγραφο μετά, ένα μεγάλο άλμα, ίσως και παγκόσμιο ρεκόρ στο είδος του.]
...
Όμως, για να επανέλθουμε, η κυρίως ευθύνη ή καλύτερα η βασική και σταθερή διαχρονική ευθύνη για την βαθιά αρρωστημένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται, κατά πρώτο λόγο, αλλού και αφορά στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας και τα κατεξοχήν κόμματά του, το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία.
Όλοι γνωρίζουν ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται, δηλαδή τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα. Τα κόμματα εκφραστές της κυρίαρχης τάξης, των μεγάλων και μικρών αστών-μικροαστών κλεπτοκρατών, που, αφού επί δεκαετίες απομύζησαν το ελληνικό Δημόσιο, θέλουν τώρα να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος τις ειδικές λειτουργίες που η “νεοαποικιακή διοίκηση” θεωρεί μη παραγωγικές και επαχθείς.
[Momento!! Momento, για όνομα του μαρξισμού λενινισμού, του διαλεκτικού υλισμού, και όλων των -ισμών που κουβαλάει η αριστερά! Τα κόμματα είναι αιτία της κατάντιας, ή τα κόμματα είναι αποτέλεσμα της κατάντιας που τόσα ωραία ονόματα του είδους “καταναλωτικός εκμαυλισμός” και “πετρώδεις γαίες” είχε λίγο πιο πριν - ε; Δηλαδή, for Marx’s and Engels’ sake, τα κόμματα διαμορφώνουν την κοινωνία ή η κοινωνία διαμορφώνει τα κόμματα που της ταιριάζουν; Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά αν συμβαίνει το πρώτο, τότε δικαιούνται τα κόμματα να έχουν στο φτύσιμο την κοινωνία· και ο θεός το έκανε, με τον Αδάμ και την Εύα. Άμα είσαι ο κατασκευαστής έχεις το ελεύθερο...
Μάλιστα. Το άλμα, τελικά, είναι των καταδύσεων, από βατήρα 5 μέτρων - έχει και τούμπες ενδιάμεσα..]
Η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξικό-φιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελεί η κυβέρνηση υποτέλειας-μαριονέτα του Γιώργου Παπαντρέου με την ουσιαστική ανοχή της “εφεδρικής” ΝΔ, συνεπικουρούμενη από έναν εσμό προθύμων, απ’ τα ελάσσονα κόμματα του μνημονίου (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, κλπ), την ντροπαλά φιλομνημονιακή Δημοκρατική Αριστερά, το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, την πλειοψηφία της “επίσημης” ακαδημαϊκής “προοδευτικής” διανόησης και όλων όσοι αποτελούν το υπηρετικό προσωπικό του κυρίαρχου συγκροτήματος εξουσίας.
[Ε, βέβαια, αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος - για τον ΓΑΠ και την υποτέλεια.... Η απέραντι μικροαστική θάλασσα έχει όμως εξαφανιστεί απ’ τον ορίζοντα, κι ούτε λόγος για ταξικές αντιθέσεις στην ελλάδα, καπιταλισμό και τις λοιπές βλακείες. Αν η κυβέρνηση είναι “τοποτηρητής διορισμένος” είναι βέβαια απ’ τους διεθνείς κακούς.... Οι οποίοι πως φύτρωσαν στα μέρη μας είπαμε; Σαραντα έξι (46) δισεκατομμύρια ευρώ “καθαρή εισροή” έχει πάρει η ελλάδα (και η μικροαστική θάλασσα κάτι πήρε κι αυτή...) απ’ τα διάφορα “ευρωπαϊκά κονδύλια”, με σκοπό κυρίως πάγιες επενδύσεις, με προοπτική δηλαδή να έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Γιατί κανείς αριστερός πατριώτης δεν είπε ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ (και δεν αυτοπυρπολήθηκε για να γίνει πιστευτός) ότι “βρίσκεται η Ελλάδα υπό ανοικτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία - επειδή μας δίνουν συνέχεια λεφτά..." ε; Τι έκαναν είκοσι χρόνια οι πατριώτες; Γιατί δεν προειδοποίησαν το λαό;]
...
Αν και είναι νωρίς για συμπεράσματα [αλλά εμείς θα τα βγάλουμε!!!], οι ενδείξεις τριών και πλέον εβδομάδων μας επιτρέπουν να ισχυριστούμε ότι η μαζικότητα, το ετερόκλητα καθολικό, αλλά και το πολλαπλά ανορθόδοξο του όλου αυτού κινήματος, ξεπερνάει το πλαίσιο μιας επιμέρους κρίσης της πολιτικής και δείχνει να λαμβάνει χαρακτηριστικά οργανικής κρίσης του συστήματος, κρίσης σε πανεθνική κλίμακα με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αυτονόητα για μας, λοιπόν, με βάση τα όσα παραπάνω διατυπώσαμε, προτάσσεται όχι απλής η στήριξη, αλλά η έκκληση για συμμετοχή στις πολλαπλές εκδηλώσεις και κινήσεις διαμαρτυρίας και ιδιαίτερα στο ευρείας έκτασης, πολλαπλών στοχεύσεων, λαογέννητο κίνημα διαμαρτυρίας - αντίδρασης και αντίστασης των αγανακτισμένων, που εμφανίστηκε στις 25 Μαΐου για πρώτη φορά, σε διάφορες κεντρικές πλατείες πολλών ελληνικών πόλεων.
Η σταθερή μας θέση στο σημείο αυτό, δεν στηρίζεται μόνο στην διαρκή εχθρότητά μας στην “πολιτική του ΑΝ”, αλλά - κυρίως - γιατί στο παρόν, υπαρκτό κίνημα, ανιχνεύονται μια σειρά θετικών στοιχείων, που, παρ’ όλη την αντιφατικότητα, την μερική αυτοαναίρεσή τους και την ανάγκη επιβαίωσής τους στον χρόνο, παρουσιάζουν από την αφετηρία τους ορισμένα ουσιαστικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από τα κυριαρχήσαντα σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο.
[Η απέραντη μικροαστική θάλασσα μπορεί να εξαφανίστηκε απ’ την κουβέντα, αλλά μας φαίνεται ότι εδώ υπάρχει ένα δροσερό θαλασσινό αεράκι. Με ποιά έννοια; Μα - προφανώς - με το υπονοούμενο ότι αυτό το “μαζικό κίνημα” δεν ανήκει καθόλου στην καταραμένη απέραντη μικροαστική θάλασσα, αλλά μάλλον πρόκειται για πλάσματα του βυθού, που τόσα χρόνια ζούσαν στο σκοτάδι, και τώρα αναδύθηκαν στον αφρό.
Ίσως γι’ αυτό, τόσο στο πιο πάνω απόσπασμα όσο και στα επόμενα, κουβέντες όπως “αντιφατικότητα”, “ανορθόδοξο”, κλπ συνοδεύουν τον γενικό θαυμασμό γι’ αυτό το “κίνημα”: είναι σαν ο συγγραφέας να βλέπει μπροστά του γοργόνες. Μισές άνθρωποι και μισές ψάρια, τι άλλο από “αντιφατικές” και “ανορθόδοξες” μπορούν να είναι μέσα στη γοητεία τους;
Ή, ίσως, συμβαίνει κάτι άλλο. Πεζό. “Ναι μεν θέλουμε να κολακέψουμε το πλήθος... αλλά σα διανοούμενοι φυλάμε και τον κώλο μας”. Ο λόγος περί “αντιφάσεων” είναι η αποκριάτικη μάσκα του πνεύματος των αριστερών. Βαριούνται ή δεν ξέρουν να εξηγήσουν τι είναι τι, οπότε πετάνε ένα “αντίφαση” και πάνε παρακάτω... Στο τέλος, άμα κάτσει καμιά στραβή, πάλι από πάνω είναι: “εμείς τα λέγαμε...”]
...
Ενδεικτικά επισημαίνουμε, με όλο τον κίνδυνο της υπερεκτίμησης ή υποτίμησης κάποιων παραμέτρων, δεδομένου του γεγονότος ότι ο μέχρι σήμερα διαρρεύσας χρόνος δεν παρέχει τα αναγκαία στοιχεία για μια σφαιρική ή βαθύτερη ανάλυση [άλλο ένα: φυλάμε τον κώλο μας....], ότι το κίνημα αυτό:
Α) Είναι λαογέννητο. Κανένα, μα κανένα γνωστό πολιτικό σχήμα ή μόρφωμα δεν μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητα του. [Το απρόσωπο ιδεολογικό σύστημα όμως; Ε, ντάξει, δεν χρειάζεται τώρα ανάλυση και πόλεμος στην κυρίαρχη ιδεολογία...]
Β) Είναι κατά βάσιν μαζικό, αυθόρμητο και α-δέσποτο, χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι μικροί και μεσαίοι “άμεσοι παραγωγοί πολιτικής” εμπλέκονται στις διαδικασίες του προσπαθώντας να το στρέψουν στη “σωστή κατεύθυνση”. Η κριτική ή η οργή που διατυπώνεται κατά των “αυθεντιών”, ανεξάρτητα από την υπερβολή, την αντιφατικότητα ή και τον φθόνο που μπορεί να περικλείει, είναι κατά βάσιν υγιής έκφραση της αντίληψης του να “βομβαρδίσουμε τα επιτελεία”.
[Νάτην πάλι την αντιφατικότητα. Πάει μαζί με τον αυθορμητικό φαίνεται... Αλλά ποιός οργίστηκε με τις “αυθεντίες”; Αυτό το να “βομβαρδίσουμε τα επιτελεία” το έχει αντιγράψει ο συγγραφέας, έτσι; Μήπως απ’ την “πολιτιστική επανάσταση”;]
Γ) Παρουσιάζει όλον εκείνο τον έντονα αντιφατικό [να σταματήσουμε το μέτρημα της λέξης “αντίφαση” και των παραγώγων της;] αλλά βαθιά απελευθερωτικό χαρακτήρα για τους ανθρώπους που σπάνε τις αλυσίδες της σιωπής, του φόβου, του αυτοεγκλωβισμού, της υποταγής στην εξουσία, των αφεντικών και της πολιτικής “αυθεντίας”΄.
Με δυο λόγια, παρουσιάζει όλα τα στοιχεία της δημιουργικής αναστάτωσης (μεγάλη αναταραχή - θαυμάσια κατάσταση) [άμα τσιτάρεις Μάο είσαι μαοϊκός; Ή τσιπρικός;], του δημιουργικού χάους, και των μεγάλων βημάτων κάλυψης του “χαμένου χρόνου” όσον αφορά την συνειδητοποίηση χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων που εισάβαλαν ορμητικά στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο, αυτών ακριβώς των στοιχείων που εμπεριέχουν κάθε αυθεντική αντίδραση, εξέγερση, επανάσταση. Αυτών ακριβώς των στοιχείων που αδυνατούν να καταλάβουν οι σιδερωμένοι της “καθωσπρέπει” πολιτικής, είτε αυτοί που βρίσκονται από την πλευρά των αφεντικών, είτε αυτοί που βρίσκονται στην αντίπαλη πλευρά, αλλά που συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται, δεκαετίες τώρα, στις ράγες του τρένου της κυρίαρχης ιδεολογίας, παρ’ όλο τον σφοδρό, άσφαιρο όμως, καταγγελτισμό σε βάρος της. Γιατί, πράγματι, είναι απορίας άξια η στάση της πλειοψηφικής Αριστεράς, αλλά και μέρους του αντιεξουσιαστικού χώρου, που όχι απλώς αναδιπλώνονται σε ποικίλου χαρακτήρα φτωχοπροδρομικές “ταξικές” αναλύσεις και νουθεσίες καθαρά συντηρητικού - “καθωσπρέπει” χαρακτήρα, αλλά και αποκαλύπτουν την αθεράπευτα βουλιμική εξουσιολαγνεία τους.
[Ώπα!! Ώπα κύριος!!! Γιατί φτωχοπροδρομικές (εκτός εισαγωγικών) οι “ταξικές” (εντός εισαγωγικών) θέσεις μας; Εεε;;;; Μετά: εξουσιολαγνεία; Εξουσιολαγνεία το είπες κύριος; Και βουλιμική μάλιστα; Τι δίαιτα να κάνουμε; Και εν τέλει: εμείς είμαστε “καθωσπρέπει” και “σιδερωμένοι” και “συντηρητικοί” κι εσύ με τους φίλους σου είσαστε αλητεία και τσογλανιά; Ε;]
Δ) Είναι ειρηνικό εκ πεποιθήσεως, σε ένα μεγάλο βαθμό και εκτιμήσεως των συνθηκών και ωριμότητας σε έναν δεύτερο.
...
Ε) Είναι φιλελεύθερο και δημοκρατικό...
ΣΤ) Είναι πατριωτικό, κατά την μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων [Αμάν! Κάποιοι δεν σηκώνουν την ελληνική σημαία!!! Οι παλιοπρόδοτες!]. Αυτών, που με την χωρίς ταμπέλες παρουσία τους και την ελληνική σημαία ως κεντρικό σημείο σύγκλισης εκφράζουν την αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο και την πρόθεσή τους επαναστοχαστούν σε αυτό που αποτελεί το όποιο ιστορικό, εθνικό, γλωσσικό, θρησκευτικό, εθιμικό, κοινωνική, πολιτιστικό και αξιακό τους σύστημα.
...
Ζ) Είναι διεθνιστικό, γιατί ακριβώς είναι βαθύτατα πατριωτικό... [Ναι, έτσι ακριβώς. Το έχει πει και ο Altan: εξοπλιζόμαστε επειδή θέλουμε ειρήνη, όπως ακριβώς τρώμε φασόλια για να μην κλάνουμε].
...
Ασφαλώς, οι παραπάνω αναφορές μπορεί να κατηγορηθούν οτι περικλείουν στοιχεία έκθεσης ιδεών ή και ανάδειξης μιας πραγματικότητας “όπως θα θέλαμε να είναι”. Μιας πραγματικότητας που το βάθος του χρόνου και η διάρκεια των πράξεων, δεν δικαιολογούν σαφή συμπεράσματα. Σωστός, εν μέρει, ο ψόγος, ακόμα και για κατ’ αρχήν επισημάνσεις...
[Τι έγινε εδώ τώρα; Άλλο ένα σεμνό και ταπεινό φυλάμε τον κώλο μας; Ισχύει και για τους “φτωχοπρόδρομους” η “έκθεση ιδεών”; “Παρεξήγηση έγινε φίλε, δεν εννοούσα εσένα μαλάκα, υπάρχουν κι άλλοι” - τέτοιο πράγμα;]
