το μαχαίρι στο κόκκαλο -
και η μπάλα στα έντεκα μέτρα

Αχ! - επιφώνημα... Αχ! - αναστεναγμός... Αχ! - Αχιλλέας. Ο κυρ-Αχιλλέας. Τον γλωσσοφάγαμε τον άνθρωπο! Τον πήραμε στο λαιμό μας! Όμως κάπου στο βάθος της καρδιάς μας έχουμε μια ζωντανή ελπίδα: ούτε ο κυρ-Αχιλλέας, ούτε ο κυρ-Μάκης, ούτε οι άλλοι στυλοβάτες του ελληνικού αθλητισμού θα πεθάνουν στη φυλακή... Ίσως επειδή δεν έχει γεννηθεί ακόμα ο δικαστής που θα ρίξει στα τάρταρα τέτοιους ογκόλιθους. Ίσως επειδή την άνοιξη του 2016, ύστερα από 5 χρόνια ανιαρής πολιορκίας του παλατιού, ένα τάγμα ελαφρά οπλισμένων αλλά αποφασισμένων “αγανακτισμένων” θα κατευθυνθεί προς τη Βαστίλη, για να ανοίξει όλες τις πόρτες. Ίσως επειδή ο θεός είναι μεγάλος. Εν πάσει περιπτώσει, εμείς εδώ έχουμε υποστηρίξει ότι τα σπορ (και όχι μόνο το ποδόσφαιρο) έχουν περάσει χωρίς επιστροφή σε μια καινούργια διάσταση, όπου απ’ τον θεατή απαιτείται η λεπτότητα (αν και όχι το φλέγμα) του θεατή θεάτρου ή κινηματογράφου. Να παρακολουθείς τρώγοντας τσιπς ή πίνοντας κανά μπυράκι, να ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις είναι “στημένο” (δηλαδή: σκηνοθετημένο) και να συγκινείσαι ευχάριστα ή δυσάρεστα απ’ την ποιότητα των ηθοποιών, απ’ τα ευρήματα του σκηνοθέτη, ακόμα και απ’ την μουσική υπόκρουση (που πρέπει, επιτέλους, να γίνει οργανικό μέρος του αθλητικού θεάματος). Αυτά υποστηρίζουμε, φανατικά. Και τι θα γίνει τώρα; Θα αρχίσουν πάλι οι σαχλαμάρες περί “υγιούς ανταγωνισμού” και “ευγενούς άμιλλας” και “νικάει ο καλύτερος”; Βοήθεια!!! Ναυτία!!! Θα ξεράσουμε!!!
Ωστόσο, μ’ αυτά τα μυαλά που έχουμε, διακρίνουμε μια κάποια ευκαιρία στην τελευταία “επιχείρηση αρετής στο ποδόσφαιρο και στο στοίχημα”. Είχαμε την εντύπωση ότι αυτές οι δουλειές γίνονται πλέον επιστημονικά, οργανωμένα, με ελάχιστες κουβέντες, με ακρίβεια και επαγγελματισμό, με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ειδικά προγράμματα (υπολογισμού), με sms και τέτοια - στο κάτω κάτω πρόκειται για έναν παγκόσμιο τομέα (του οργανωμένου εγκλήματος) και όχι για ελληνική τσολιαδοπατέντα. Και τι μας αποκαλύπτει τώρα η πάντα στοργική προς το φιλοθεάμον κοινό ευπ, με τις απομαγνητοφωνήσεις της; Απίστευτο ερασιτεχνισμό, ατελείωτες τηλεφωνικές φλυαρίες (αν είναι δυνατόν!!! σαν τίποτα ζευγαράκια των ‘70s!), σούπα μούπες, “να πιάσω τον δικό μου να πιάσει τον δικό του”, “στείλε και κανά δυο παιδιά στην Κέρκυρα” για καραούλι, μπινελίκια, αγένειες... Αυτό είναι ο παλιός, πασίγνωστος ελληνικός επαρχιωτισμός, και σαν τέτοιος είναι ντροπή! Αν είναι δυνατόν! Έχουμε μπει στον 21ο αιώνα, κι αυτοί στήνουν ακόμα ποδοσφαιρικές παραστάσεις χειρωνακτικά, σε στυλ μεροδούλι - μεροφάι! Πως να προκόψει το ελληνικό ποδόσφαιρο στο διεθνές στερέωμα όταν ακόμα και οι μαφίες του έχουν μείνει 30 χρόνια πίσω; Εεε; Αυτό είναι ίσως το αισιόδοξο “μήνυμα” της κακοτυχίας του κυρ-Αχιλλέα και των λοιπών: άντε, να βγαίνει στη σύνταξη η παλιά φρουρά, να αποσυρθεί, να ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι με φρέσκιες ιδέες (πάντα για τις μαφίες μιλάμε, ε;) μπας και δει το έρμο το ελληνικό ποδόσφαιρο άσπρη μέρα.
Διάφορα τσακάλια επί των συνωμοσιών, έχουν ρίξει στην πιάτσα το σατανικό ερώτημα “γιατί τώρα”; Υπονοούν ότι πρόκειται για μια ακόμα προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού και του τόπου απ’ τα φλέγοντα προβλήματα... Μπα; Δεν το ξέραμε ότι οι “αγανακτισμένοι” είναι ποδοσφαιρόφιλοι! Εν πάσει περιπτώσει, το όνομα Τζιάνι Ινφαντίνο (σας) λέει τίποτα; Είναι ο νο 2 στην ιεραρχία της uefa - κάτω απ’ τον Πλατινί. Ε, αυτός ο αξιωματούχος δεν περιλαμβάνεται μεν επίσημα σε καμία “τρόικα”, αλλά βρέθηκε στην Αθήνα στις 20 Ιούνη. Για τις “αδειοδοτήσεις των ομάδων” απ’ την επο υποτίθεται - άλλη μια τσολιαδοκατάσταση, άλλη μια επίδειξη ελληνικού μαφιοζοεπαρχιωτισμού. Αν η “τρόικα” είναι μια φορά σε φάση θα σας κόψουμε τον κώλο ρε κερατάδες απατεώνες, η uefa, σε ότι αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι εκατό και χίλιες. Και δίνει και φραγκάκια η uefa, για τις συμμετοχές στα διάφορα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τα οποία φραγκάκια τα μασουλάνε οι έλληνες “παράγοντες” - δεν είναι λοιπόν μια σχέση πλατωνική και δωρεάν. Συνεπώς, αυτός ο Τζιάνι Ινφαντίνο, θα πρέπει να είπε στον πολύ κυρ-Πιλάβιο, πρόεδρο της επο: Δε μου λες ρε μαγκάκο, θα πάει μακρυά αυτή η βαλίτσα; Σας έχουμε στείλει τα στοιχεία για στημένα παιχνιδάκια δεν ξέρω κι εγώ από πότε, κι εσείς τα κάνετε γαργάρα. Εκείνο το “Πανιώνιος - Δυναμό Τυφλίδας” το έχετε κάνει σύνθημα και μαλακιζόσαστε. Τι θα γίνει; Θα ρθείτε και του χρόνου να σας πληρώνουμε να σας έχουμε για σπόρο; Μη σας χάσουμε και τι θα απογίνουμε; Εεεε; Λοιπόν, άκου να δεις: ή κουνάτε τον κώλο σας, ή σας πετάμε με τις κλωτσιές απ’ όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, να περνάτε ωραία και σεις και οι στοιχηματζήδες σας! Ναι μεν δεν έχουμε αποκλειστικές πληροφορίες και μυστικές πηγές, αλλά εάν ο κύριος Τζιάνι δεν είχε μιλήσει κάπως έτσι στον κυρ-Πιλάβιο, τότε ο αποπροσανατολισμός του λαού δεν θα είχε γίνει. Ούτε το “σύμπλεγμα” θα είχε πάρει το ο.κ. απ’ τα ανώτερα κλιμάκια (όποια είναι τέλος πάντων) να βάλει μπροστά το μοτέρ των συλλήψεων. Το λέμε με βεβαιότητα. Γιατί μια απλή κυβερνογύρα μέσω google είναι αρκετή για να δει ο καθένας ότι ιστορίες με “στημένα” κάθε ευρωπαϊκό κράτος που σέβεται τον εαυτό του έχει να επιδείξει την τελευταία 5ετία ή και 10ετία. Αλλά μόνο το ελλαδιστάν το ποδόσφαιρο ήταν επίσημα μεν “καθαρό”, να βουίζουν δε και τα τσιμέντα στην ευρώπη. Θέμα εσωτερικών συσχετισμών (δύναμης) φυσικά· εννοείται! Κι όχι μόνο για την ελληνική σκηνοθετική παραγωγή στα σπορ άλλωστε. Και για τις ντόπες, και για τις πληρωμές παικτών και ποδοσφαιριστών, κλπ κλπ.
Φυσικά οι “έρευνες” είχαν ξεκινήσει πριν τα τελευταία γαμωσταυρίδια του Ινφαντίνο. Αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Πρώτον, επειδή τέτοιες έρευνες άνετα σταματούν ή “μπαίνουν στο ράφι” άμα πέσει το σωστό τηλέφωνο. Και δεύτερον, επειδή σαν τακτική για “να πάνε κάποιοι στο εδώλιο” οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων δεν είναι και η καλύτερη. Υπάρχουν κι άλλες, που δεν χρειάζονται απομαγνητοφωνήσεις: κάποιοι μαγνώνονται απ’ το νόμο με την πρώτη ευκαιρία, και μπαίνοντας πίσω απ’ τα κάγκελα (φροντίζουν οι αρχές...) να μιλήσουν. Πέρα απ’ αυτό, όταν βγαίνουν ποδοσφαιριστές μιας ομάδας (π.χ. Διαγόρας) και καταγγέλουν ότι ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους και τους έδειραν μπράβοι, ή όταν βγαίνουν ποδοσφαιριστές άλλης ομάδας (π.χ. Τρίκαλα) και καταγγέλουν (πρόσφατα) ότι ενώ είναι απλήρωτοι η ομάδα πήρε απ’ την επο “άδεια”, δεν χρειάζονται ούτε οι “καταγγελίες” του Κούγια ότι οι ποδοσφαιριστές του Διαγόρα πληρώνονται - με - το - “στημένο”, ούτε τα τηλεφωνήματα του Πιλάβιου με τον κυρ-Αχιλλέα... Που σημαίνει (για τις “έρευνες”): όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει...
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που έπρεπε κάποιοι να κουνήσουν τον κώλο τους, και μερικοί να τον βρέξουν. Και εκεί, φυσικά, μπήκε μπροστά μια άλλη σχολή σκηνοθεσίας, με μια σειρά ημι-υπερπαραγωγών στο ενεργητικό της, και γενικό τίτλο έργων “Η Κάθαρση!” Το βαλιτσάκι (υποκλοπών) της ευπ! Δεν πρέπει να υπάρχει διεθνώς πιο βαρετός, ρουτινιάρικος και γραφειοκρατικός τρόπος για να “αποκαλύπτονται κυκλώματα”! Και πάλι όμως με μεγάλη λαϊκή αποδοχή: η δημοσίευση αποσπασμάτων από τηλεφωνήματα, υπηρετεί όλες τις πλευρές του σύγχρονου έλληνα. Και την περιέργειά του, και την αδιακρισία του, και - για την περίπτωση που μιλάμε - το ειλικρινές ενδιαφέρον του για το άθλημα.

Ρε αγαπούλα χοντρέ τι σκατά ομάδα είναι αυτή που γράφει στη φανέλα “Sarajevo”; Στους RFU ήρθαμε ρε και μας αγριοκοιτάνε;

Καλά όλα αυτά, και πιασάρικα, κι απ’ όλα. Υπάρχει όμως ένα “όμως” εδώ! Το κεντρικό ζήτημα κάθε μαφιόζικου κράτους δεν είναι η “έλλειψη πληροφοριών” του είδους που ανταλλάσονται απ’ τα τηλέφωνα ή τα internet. Μάλιστα, όσο πιο γενικευμένες είναι οι δομές του οργανωμένου εγκλήματος και όσο περισσότεροι συμμετέχουν σ’ αυτές, τόσο πιο διάχυτες και γνωστές είναι οι σχετικές “πληροφορίες”. Σε ότι αφορά για παράδειγμα το ελληνικό ποδόσφαιρο αμφιβάλλουμε αν υπάρχει έστω και μισός οπαδός της πιο επαρχιακής ομάδας που να μην ξέρει δέκα φορές σαν αυτά που “αποκαλύπτονται” απ’ τις υποκλοπές... Όχι υποχρεωτικά τα ίδια, αλλά παρόμοια. Κυρ-Αχιλλέας; Κυρ-Μάκης; Πηλαδάκης; Μητρόπουλος; Σπανός; Κούγιας; Ηλιάδης; Ηλιούπολη; Διαγόρας Ρόδου; ΗΛΤΕΞ Λύκοι; Άνω Τζουτζουλαϊκός; Για τ’ όνομα του Πελέ, του Μαραντόνα και του Κακά μαζί! Ας πει κανείς και καμιάν αλήθεια: ουδέποτε έκρυψαν ποιοί είναι και τι κάνουν! Το αντίθετο μάλιστα: γνωστοί και λιγότερο γνωστοί, “παράγοντες”, “διαιτητές”, “ποδοσφαιριστές”, “νταβάδες”, “επο”, “ξεπο”, “λίγκα”, “ξελίγκα”, Α - Β - Γ - Δ εθνική και ερασιτεχνική, όλοι κινούνταν πάντα σα τα ψάρια στο νερό.
Το κεντρικό ζήτημα, λοιπόν, κάθε μαφιόζικου κράτους δεν είναι η δήθεν “μυστικότητα” με την οποία δρουν οι υποτιθέμενοι “κακοί”. Είναι το δικαστικό κομμάτι του αστυνομοδικαστικού συμπλέγματος. Οι δικαστές και τα δικαστήρια, οι νόμοι και τα “παράθυρά” τους, οι ερμηνείες και οι συσχετισμοί δύναμης εκεί. Και δεν μιλάμε βέβαια για “παραδικαστικά κυκλώματα”. Δεν είμαστε αφελείς. Μιλάμε για το συνολικό κύκλωμα της “δικαιοσύνης” (περιλαμβάνει και τις φυλακές), που ξεκινάει απ’ το “νομοθετικό” (το κοινοβούλιο...) και προχωράει στο “εκτελεστικό”. Σ΄αυτό το κύκλωμα βασίζεται η τιμωρία· αλλά και η ασυλία. Σ’ αυτό το κύκλωμα βασίζονται τα περιθώρια οποιουδήποτε υποτομέα του οργανωμένου εγκλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι “αυστηρή δικαιοσύνη” σημαίνει “δυσκολίες για το έγκλημα” - μπορεί να ισχύει και το ακριβώς αντίθετο (παράδειγμα λαμπρό: οι ηπα). Εάν, όμως, το κύκλωμα της δικαιοσύνης έχει προσχωρήσει στο οργανωμένο έγκλημα (και ενδεχομένως στην ηγετική του κορυφή), τότε τα υπόλοιπα περισσεύουν.
Οι “διαρροές” σχετικά με την υπόθεση μιλάνε και για δικαστές ανακατεμένους στα κόλπα της μπάλας. Καθόλου απίθανο. Αλλά, το επαναλαμβάνουμε, δεν είναι θέμα “εξαιρέσεων” και “επίορκων”. Το συνολικό κύκλωμα της δικαιοσύνης μπορεί να απορροφά και διαχειρίζεται τέτοιους “κραδασμούς” - και μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα, απλά και μόνο από την “επαγγελματική δεοντολογία” του.
Τι σημαίνουν τώρα όλα αυτά για την τύχη του κυρ-Αχιλλέα, του κυρ-Μάκη, και των υπόλοιπων, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω στην (μεσαία, ολοφάνερα...) ιεραρχία; Πολλά. Πρωτ’ απ’ όλα το κούνημα του κώλου σε ότι αφορά τα “στημένα”, είναι επιλεκτικό. Θέλετε να πείτε “αναγκαστικά”; Έστω. Προφανώς θα ήταν αδύνατο να δικαστούν χιλιάδες - έτσι δεν είναι; Η επιλεκτικότητα, μετά, αφορά και την ιεραρχία του πράγματος. Για παράδειγμα, ρίχνουμε και λίγο “Μαρινάκη” στο σωρό των υπόπτων, αλλά δεν θα κλείσουμε και κοτζαμάν εφοπλιστή στη φυλακή για μερικές σαχλαμάρες που είπε, έτσι δεν είναι; Κι ούτε χρειάζεται να ανοίξουμε θέμα υποβιβασμών πρωτοκλασάτων ομάδων - ποιός πάει γυρεύοντας για τέτοιους μπελάδες, καιρός που είναι; Συνεπώς εξ αρχής το πράγμα είναι εστιασμένο “κάπου στη μέση” - ενδεικτικά. Ίσως στους πιο “καμένους”.
Αλλά κι αυτών η μοίρα δεν σφραγίζεται απ’ την σύλληψη και την προφυλάκιση. Έχει δρόμο μακρύ μπροστά της η ιστορία· δρόμο δικαστικό. Κάποιος είναι βαριά άρρωστος... Κάποιος έχει άρρωστη μάνα... Κάποιος έχει άρρωστη γάτα... Όταν θα έχει κοπάσει ο πολύς ντόρος, όταν η uefa θα τρίβει τα μάτια της (λέμε τώρα...) για την αστραπιαία δράση του συμπλέγματος της ασφάλειας στην ελλάδα, όταν τα “κενά” στα κυκλώματα θα έχουν καλυφθεί από φρέσκους και πιο μοντέρνους επαγγελματίες, κι όταν άλλα φλέγοντα (ποδοσφαιρικά ή μη) θα ζεσταίνουν την δημόσια ατμόσφαιρα, σε έξι, οκτώ ή δέκα μήνες, κανείς δεν θα δίνει ιδιαίτερη σημασία που “αποφυλακίστηκε υπό όρους” ο τάδε και ο δείνα. Θα φροντίσουν, άλλωστε, οι αρμόδιοι να περάσει by ότι πρέπει: οι δημοσιογράφοι.
Κι εδώ είναι άλλο ένα κουμπί του είδατε; τον κουνήσαμε τον κώλο μας! φωτιά και λαύρα είμαστε!! Οι δημοσιογράφοι - οι αθλητικογράφοι, και όχι μόνον αυτοί. Πώς συντηρούνται άραγε όλες αυτές οι αθλητικές φυλλάδες; Απο που πληρώνονται τα “βαριά ονόματα” της αθλητικής δημοσιογραφίας (γιατί οι χαμάληδες μπορεί και να μην παίρνουν σέντσι τσακιστό), ε; Πόσα “βγάζουν”, και απο πού; Ακούσατε τίποτα; Έχει τίποτα (σοβαρά) ονόματα τέτοιων επαγγελματιών η λίστα των υπόπτων; Δεν έχει. Άντε να μπει κανά “ψιλό”. Που πάει να πει ότι ο ευαίσθητων αποστολών δημοσιογραφικός κόσμος, οι “ψαγμένοι” και “καραψαγμένοι” αθλητικογράφοι, είναι “καθαροί”. Ο.Κ., το δεχόμαστε, με παιγνιδιάρικη διάθεση, και πάντα για το καλό του λαού και του τόπου.

Ο ντόρος είναι ντόρος - μια κοινοτοπία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, κράτους, μηχανισμών και υποτελών μαζί. Αλλά δεν πρόκειται για καμιά “μετωπική” σύγκρουση μεταξύ κάποιου υποτιθέμενου “υγιούς επιχειρείν” στο ποδόσφαιρο και κυκλωμάτων που εμποδίζουν τους έντιμους επιχειρηματίες να επενδύσουν! Δεν παραφυλάνε οι Αμπράμοβιτς στα σύνορα, κι ας αφήσουμε για το φωτεινό, εκτυφλωτικό “λευκό” των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων διάφορων ποδοσφαιρο-αφεντικών στην ευρώπη.
Δεν τίθεται θέμα “κάθαρσης”. Το αντίθετο συμβαίνει, που ως συνήθως πρέπει να σερβιριστεί σαν “αρετή”. Η περιορισμένη έτσι κι αλλιώς αγορά μειώνει ραγδαία τα “λευκά έσοδα”, τουλάχιστον εντός συνόρων. Η “μαύρη αγορά” γίνεται ακόμα πιο στρατηγικής σημασίας για την επιβίωση των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών· όπως και των μπασκετικών. Ταυτόχρονα οι “λευκές” χορηγίες (από uefa μεριά) είναι εκ των ων ουκ άνευ· πράγμα που σημαίνει ότι η uefa, σαν πιο κεντρικός διαχειριστής / τροχονόμος τόσο της λευκής όσο και της μαύρης οικονομίας των σπορ γίνεται πιο καθοριστική για την “τύχη” επαρχιώτικων τσολιαδοπαρεών.
Εάν επρόκειτο να γίνει κανάς σοβαρός “εκσυγχρονισμός” στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που να ικανοποιεί τις βασικές προδιαγραφές του “λευκού επιχειρείν”, θα έπρεπε η Α εθνική να μείνει με 5, το πολύ 6 ομάδες· ζήτημα κι αν τόσες θα ήταν “βιώσιμες”. Είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν πρόκειται γι’ αυτό, αλλά μάλλον για το αντίθετό του. Ένα είδος αναδιάρθρωσης στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που επιβάλλεται (και) “απ’ έξω” - με κάποια αυγά που πρέπει να σπάσουν ή να ραγίσουν “μέσα”.

Με τούτα και με τ’ άλλα λοιπόν, να τι τραβάνε οι έρμοι οι οπαδοί. Άλλες χρονιές τέτοια εποχή έτρωγαν λαίμαργα τις αναγγελίες για μεταγραφές αστεριών στις ομάδες τους. Αυτά επό τσάρου - τώρα πού τσάρος; Πάνε αυτά. “Λεφτά δεν υπάρχουν”. Για φέτος το μενού έχει “αποκαλύψεις για τα στημένα”. Μπόλικο ζουμί, κανά κοκκαλάκι εδώ κι εκεί, ψαχνό τίποτα. Να περνάει ο καιρός.
Όσο για εμάς; Ενώνουμε την psychopunk φωνή μας με όποιον το πρωτοπεί: Μαζί τα στήσαμε!!!