συρία: το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι!

Η σφαγή στις πόλεις της συρίας συνεχίζεται, όχι απλά “αμείωτη” αλλά κλιμακούμενη. Απ’ τα μέσα του περασμένου Μάρτη. Δεν είχαμε δυστυχώς καθόλου άδικο όταν γράφαμε ότι η περιβόητη “δυτική επέμβαση στη λιβύη” είχε στόχο να ελέγξει την εξέγερση εκεί, δίνοντας πόντους και χρόνο στον Καντάφι. Κι ούτε είχαμε άδικο όταν υποστηρίζαμε ότι η εύκολα εννοούμενη προσυνεννόηση των δυτικών με τον Καντάφι, και το “ελευθέρας” που του έδωσαν να χοντρύνει όσο περισσότερο μπορούσε την καταστολή της εξέγερσης, ήταν ένας χειρισμός που απευθυνόταν πολύ μακρύτερα απ’ την Τρίπολη. Απευθυνόταν και στη Δαμασκό, στη Σαναά, την Μανάμα, και οπουδήποτε αλλού χρειαζόταν. Το καθεστώς του Άσσαντ πνίγει στο αίμα τους δρόμους των συριακών πόλεων και κωμοπόλεων· στο όνομα της “συνωμοσίας”, του “εσωτερικού εχθρού”... Και των “μεταρρυθμίσεων”, που θα γίνουν “αργότερα”...
Έχουμε περιγράψει ήδη σε χοντρές γραμμές το μονοκομματικό, ολοκληρωτικό κράτος του κόμματος Μπαάθ στη συρία (πεθαίνοντας στη Daraa, Sarajevo νο 51, Μάης 2011). Σύμφωνα με το άρθρο 8 του συριακού συντάγματος, το κόμμα αυτό είναι ο μόνιμος νομέας του κράτους: έχει αιώνια την πλειοψηφία στη βουλή, ασχέτως εκλογών! Πως λέει το ελληνικό σύνταγμα ότι η “επίσημη” (ή κυρίαρχη) θρησκεία στην ελλάδα είναι η ορθόδοξη version του χριστιανισμού; Ε, ένα αντίστοιχο πράγμα, με “επίσημο” κόμμα: “επιτρέπεται” να υπάρχει και κανένα επιπλέον, αλλά μόνο σαν μαϊντανός.
Μέσα στους βασικούς στόχους της εξέγερσης, πέρα απ’ την άρση της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης (που έγινε μεν τυπικά, για να αντικατασταθεί με κάτι παρόμοιο...) είναι η κατάργηση αυτού του άρθρου 8. Αλλά το αιώνια κυβερνητικό Μπαάθ είναι περισσότερα πράγματα από μια μόνιμη “κοινοβουλευτική πλειοψηφία”. Είναι ο μόνιμος νομέας των κρατικών μηχανισμών, ο μόνος και μόνιμος εργοδότης των δημόσιων υπαλλήλων.  Που, φυσικά, πρέπει να είναι μέλη του κόμματος. Αλλά ακόμα κι έτσι, το Μπαάθ είναι μια μικρή μειοψηφία μέσα στη συριακή κοινωνία. Σε πληθυσμό 21 εκατομυρίων, τα μέλη του κόμματος / κράτους (σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων των καθεστωτικών) είναι 2,8 εκατομύρια.

Το καθεστώς του Άσσαντ δεν θα είχε καμία “τύχη” απέναντι στην εξέγερση, και απέναντι σε αιτήματα μεταρρυθμίσεων και εκδημοκρατισμού, παρά μόνο αν προσπαθούσε να την μετατρέψει σε σφαγείο. Απ’ την στιγμή που η εξέγερση στη λιβύη, που ξεκίνησε ένα μήνα πριν τη συρία, έγινε ακριβώς αυτό εγγραφόμενη άμεσα στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, η συριακή χούντα ήξερε ότι έχουν λυθεί τα χέρια της. Γιατί δεν υστερεί σε συμμάχους. Όχι μόνο την Τεχεράνη, όχι μόνο (λιγότερο ανοικτά σ’ αυτές τις συνθήκες) το Παρίσι, αλλά και την Μόσχα. Ο εκτεταμένος ναύσταθμος στην Tartus, λίγο βορειότερα απ’ τα σύνορα με τον λίβανο, είναι η μόνη ρωσική βάση στη Μεσόγειο, για χρήση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας· ένα στρατηγικής σημασίας αντίβαρο της Μόσχας στην αμερικανική αεροναυτική κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο. Και μόνο μ’ αυτήν την γεωπολιτική προίκα το καθεστώς Άσσαντ έχει το ελεύθερο να καθαρίζει όσους υπηκόους του θέλει· και αυτό κάνει.
Το γειτονικό τουρκικό καθεστώς μοιάζει να κρατάει αποστάσεις απ’ το λουτρό αίματος. Το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούντογλου καταλαβαίνει το προφανές. Ότι, δηλαδή, οι μετασχηματισμοί στις αραβικές κοινωνίες είναι (το αργότερο μεσοπρόθεσμα) αναπόφευκτοι· ότι δεν είναι καθόλου εχθρικοί σαν τέτοιοι με τα τουρκικά συμφέροντα· και ότι οι βίαιες πολώσεις στις οποίες καταφεύγουν οι αραβικές χούντες για να επιβιώσουν, απλά ανοίγουν δρόμο σε κάθε στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα, άσχετα από πολιτικό / κρατικό μέγεθος, να παράγουν στο μέλλον αστάθεια κατά βούληση. Παρότι η Άγκυρα στήριξε την Δαμασκό στα δύσκολα χρόνια που το συριακό καθεστώς βρισκόταν στη μαύρη λίστα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, το δικό της concept “σταθεροποίησης και ανάπτυξης” είναι ακριβώς αντίθετο απ’ την χασάπικη “μέθοδο” που ακολουθεί ο Άσσαντ. Στην Άγκυρα φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι η βίαιη “ιδιωτικοποίηση” των όποιων γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων (αυτήν την ιδιωτικοποίηση προσπαθεί να διαιωνίσει το κόμμα / κράτος στη συρία) δεν έχει μέλλον. Γι’ αυτό φιλοξενούν τους φυγάδες απ’ την συρία, δίνοντας ένα βήμα στην αντιπολίτευση.

Πάνω: διαδήλωση εξεγερμένων στη συρία
Κάτω: Σαν πίνακας γαλλικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα, μια φωτογραφία απ’ την “έξοδο των σύριων” προς την τουρκία...

Εκείνοι που αποδεικνύονται εξαιρετικά “λίγοι” μπροστά στην συριακή εξέγερση, είναι οι της λιβανικής Χεζμπ’ αλλάχ. Στις 25 Μάη ο Νασράλα βγήκε να δηλώσει την υποστήριξή του στο καθεστώς Άσσαντ, καλώντας τους σύριους να συσπειρωθούν γύρω απ’ τον ηγέτη τους έναντι των “έξωθεν επιβουλών”. Δεν ήταν η ίδια γραμμή της Χεζμπ’ αλλάχ στη διάρκεια της εξέγερσης στο ιράν, τον Ιούνιο του 2009. Τότε είχε κρατήσει διπλωματικά τις αποστάσεις, μιλώντας για “εσωτερικό ζήτημα” στο οποίο η οργάνωση δεν έχει λόγο... Τώρα όμως η Χεζμπ’ αλλάχ συμπεριφέρεται όχι απλά σαν “κράτος” αλλά και σαν μυωπικό τέτοιο! Γιατί η δημόσια υπεράσπιση ενός δολοφονικού συστήματος στρέφει υποχρεωτικά την συνείδηση των εξεγερμένων της συρίας και εναντίον της Χεζμπ’ αλλάχ. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν το καθεστώς Άσσαντ καταφέρει να καταστείλει την εξέγερση μια και για πάντα (κάτι που δεν συμβαίνει...) η λιβανέζικη οργάνωση θα έχει αποκτήσει χιλιάδες σύριους εχθρούς. Και μάλιστα απ’ τα πιο δυναμικά κοινωνικά υποκείμενα. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι πάρτυ θα κάνουν όλες οι αντι - Χεζμπ’ αλλάχ μυστικές υπηρεσίες (με την mossad πρώτη αλλά όχι μοναδική) όταν έχουν διαθέσιμους τόσους να σιχτιρίζουν· τόσους που η ίδια η λιβανέζικη οργάνωση δημιούργησε!

Οπαδοί της Χεζμπ’ αλλάχ με πορτραίτα του Νασράλα και του Άσσαντ -
σε εσωτερικό χώρο.

Το συριακό καθεστώς σπεκουλάρει μόνιμα για “ένοπλους σαλαφιστές” - υπονοώντας ότι το Ριάντ στηρίζει και αξιοποιεί την εξέγερση προς όφελός του. Καθόλου δεν αποκλείεται το Ριάντ να θέλει ή/και να προσπαθεί κάτι τέτοιο· αποκλείεται ωστόσο εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένοι, επί μήνες, με εκατοντάδες δολοφονημένους και χιλιάδες αιχμάλωτους να βασανίζονται, να είναι “πράκτορες” του Ριάντ ή οποιουδήποτε άλλου! Αντίθετα, πίσω απ’ τη ρητορική περί “συνωμοτών” και “εγκάθετων” ένοπλων, η χούντα της συρίας προσπαθεί να κρύψει αυτό που τώρα είναι ευρύτερα γνωστό. Ότι δεκάδες στρατιώτες και κατώτεροι αξιωματικοί του στρατού  περνάνε με τα όπλα τους, ακόμα και με τανκς, στο πλευρό των εξεγερμένων. Ειδικά στην περίπτωση της πόλης Jisr al-Shoughour, που πολιορκήθηκε βομβαρδιζόμενη από τανκς και ελικόπτερα και καταλήφθηκε σαν “ξένη πόλη” (μια συριακή Brega) τα ελάχιστα που έχουν γίνει γνωστά από φυγάδες δεν επιτρέπουν αμφιβολίες για το ότι τμήματα του στρατού μαζί με νεαρούς της πόλης προσπάθησαν να την υπερασπιστούν με όλα τα διαθέσιμα, ακόμα και αυτοσχέδια, όπλα. Ο Hussein Harmoush, συνταγματάρχης του συριακού στρατού, που πέρασε στις γραμμές των εξεγερμένων και τελικά πέρασε με εκατοντάδες άλλους, σαν πρόσφυγας, τα συροτουρκικά σύνορα, είπε σε πρωτοκοσμικούς δημοσιογράφους στα μέσα Ιούνη:

... Ανήκα στην 11η μεραρχία τεθωρακισμένων, του 3ου σώματος στρατού... Εγκατέλειψα την θέση μου και ανέλαβα να προστατέψω τους πολίτες στην Jisr al-Shoughour... Άργησα πολύ να κάνω το σωστό.... Νοιώθω υπεύθυνος για τον θάνατο καθενός απ’ τους μάρτυρες στη Συρία...
... Το στρατόπεδό μας ήταν στην Homs... Πήραμε διαταγή να μπούμε στις πόλεις, αρχίζοντας απ’ την al-Serminiyye, και συνεχίοντας ύστερα 5 χιλιόμετρα προς βορρά, στην Jisr al-Shoughour.... Μας είπαν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ένοπλες συμμορίες, αλλά δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο. Αντίθετα, έβλεπα στρατιώτες να πυροβολούν αδιάκριτα στο ψαχνό, λες και είχαν βγει για κυνήγι, να καίνε χωράφια, να ξεριζώνουν δέντρα. Δεν υπήρχε καμία αντίσταση στις πόλεις. Έφευγε ο κόσμος, με τα πόδια, προσπαθώντας να γλυτώσει στους γύρω λόφους - και τους πυροβολούσαν από πίσω...
... Στις 3 Ιούνη, στην al-Serminiyye, αποφάσισα ότι “τέλος”. Όταν είδα ότι βομβαρδιζόταν η πόλη, αδιάκριτα, αποφάσισα να λιποτακτήσω. Ξέρω τους άντρες που είχα στις διαταγές μου. Οι περισσότεροι είναι έφεδροι. Ξέρω ότι αν είχαν την ευκαιρία - δηλαδή την σιγουριά ότι δεν θα τους εκτελέσουν για λιποταξία - τα τρία τέταρτα απ’ αυτούς θα έφευγαν. Αλλά ο φόβος είναι φόβος. Και τους κράταγε στη θέση τους. Τους είπα ότι κάνω όρκο να προστατέψω τους ανθρώπους και τη χώρα μου, και όποιος θέλει να κάνει το ίδιο και είναι άνδρας που έχει λόγο τιμής, να έρθει μαζί μου. Αμέσως γίναμε τριάντα.
... Ξεκινήσαμε να μπούμε στην Jisr al-Shoughour. Γρήγορα μας ακολούθησαν κι άλλοι. Σύντομα είχα 120 άνδρες, ανάμεσά τους κι έναν λοχαγό. Στις 5 Ιούνη πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί στο πάρκο της πόλης, και τους γάζωσαν. Είπαμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε ως το τέλος, αλλά είχαμε μόνο ελαφρά όπλα, κι αυτοί είχαν τανκς. Στήσαμε παγίδες και ενέδρες. Αυτό καθυστέρησε κάπως την είσοδο των τανκς, και έτσι είχαμε λίγο χρόνο για να οργανώσουμε την φυγή των αμάχων προς τα σύνορα...
... Την άλλη ημέρα είδαμε καμιά 40αριά στρατιώτες να έρχονται προς τις δικές μας γραμμές, φωνάζοντας ότι θέλουν να ενωθούν μαζί μας. Πολλοί δικοί μας βγήκαν απ’ την κάλυψή τους για να τους υποδεχτούν, και τότε αυτοί άρχισαν να τους πυροβολούν... Σας το λέω, δεν έπρεπε να κάνω τέτοιο λάθος, να μην υποψιαστώ την παγίδα τους... Όχι, δεν έπρεπε... αλλά η κατάσταση ήταν παρανοϊκή. Μας βομβάρδιζαν συνέχεια, άμαχοι μαζεύονταν συνέχεια γύρω μας νομίζοντας ότι προφυλάσσονται, δεν πρόλαβα να σκεφτώ... Έτσι μερικοί απ’ τους στρατιώτες μου μαρτύρησαν, και άλλοι διέφυγαν προς τους λόγους, και κάποιοι προχώρησαν και πέρασαν τα σύνορα προς την Τουρκία...

Το καθεστώς Άσσαντ χρησιμοποίησε σαν πρόσχημα για την ολοκληρωτική στρατιωτική επίθεση (περισσότερα από 100 τανκς και δεκάδες ελικόπτερα) εναντίον αυτών των μικρών πόλεων του βορρά την “δολοφονία 120 μελών των δυνάμεων ασφαλείας από ένοπλους τρομοκράτες”. Οι δολοφονημένοι ήταν λιγότεροι· κυρίως όμως ήταν δολοφονημένοι από πιστούς του καθεστώτος: επρόκειτο για στρατιώτες που είχαν αρνηθεί να πυροβολήσουν αμάχους. Όλοι δολοφονημένοι με σφαίρες στην πλάτη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν είχαν πέσει σε “μάχη με τρομοκράτες”...

Και στα μέρη μας; Τι κάνουν οι “επαναστάτες διεθνιστές” στα μέρη μας; Υπάρχουν σοβαρότερα θέματα (θα πουν) καθώς είναι απασχολημένοι με τις “λαϊκές συνελεύσεις” του “κάτω Συντάγματος”. Εξάλλου υποδέχτηκαν εκεί μια μικρή διαδήλωση σύρων αντιφρονούντων που είναι μετανάστες στην Αθήνα - δεν είναι αρκετό αυτό για τον διεθνισμό; Φυσικά, το ότι το ελληνικό κράτος απαγορεύει κάθε αντιΆσσαντ συγκέντρωση και διαδήλωση έξω απ’ την συριακή πρεσβεία και έχει κάνει μαζικές “προσαγωγές” κάθε φορά που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, ίσως είναι κάτι ανάξιο “αντίδρασης”. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το “σύνταγμα” η αιτία της αδιαφορίας. Γιατί το “σύνταγμα” άρχισε στις 25 Μάη· ενώ η εξέγερση και το αιματοκύλισμα στη συρία στα μέσα Μάρτη. Δυο μήνες πριν...
Η αιτία είναι απλή: η επίσημη (εξωτερική) πολιτική του ελληνικού κράτους. Και το συμπλήρωμά της, η “υψηλή γεωπολιτική προσέγγιση” της αριστεράς και της άκρας αριστεράς για την μέση ανατολή. Που έχει τοποθετήσει το καθεστώς Άσσαντ στην συλλογική αγιογραφία των αντι-αμερικάνων... Ε, δεν πα να εξεγείρονται οι σύριοι; Δεν πα να δολοφονούνται κατά δεκάδες; Μ’ αυτούς θα ασχολούμαστε;