Το “κίνημα της ανοικτής παλάμης” στα μερακλώματά του. Όμως ποτέ δεν αποθανατίστηκε (και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε) η άλλη χειρονομία. Πιθανόν από σεμνότητα, πιθανόν από αντισεξισμό... |
|
μούτζες
Mε πάμπολλες αφορμές, εδώ και χρόνια (δύο τουλάχιστον) αναλύουμε την παρακμή του κράτους των κομμάτων α λα ελληνικά. Tην παρακμή της μορφής γενικής διεύθυνσης / μεσολάβησης όπως αυτή διαμορφώθηκε απ’ το 1974 και μετά. Tο κράτος των κομμάτων α λα ελληνικά ενώ εκπλήρωσε απόλυτα και υποδειγματικά τα ταξικά του καθήκοντα (δηλαδή την οργάνωση της εκμετάλλευσης της εργασίας των ντόπιων με “συναινετικό” τρόπο, των δε μεταναστών με “μαφιόζικο”) δεν μοιάζει ακριβώς με άλλες παραλλαγές. Δεν υπήρξε ποτέ στην 35ετή διαδρομή του “ορθολογικό” με έναν, ας πούμε, “γερμανικό” ή “αγγλικό” τρόπο. Ήταν το κράτος της πολιτικής προσόδου - έχοντας ομοιότητες (αλλά και διαφορές) με το ιταλικό. Kαι σαν τέτοιο, σαν επίσημες και ανεπίσημες θεσμίσεις απόσπασης και διανομής ωφελημάτων ανάλογα με την προσάρτηση σε κρατικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες, η τελευταία 35ετία απετέλεσε έναν ακόμα κρίκο σε μια μακριά αλυσίδα μετασχηματισμών (πάντα γύρω και σχετικά με τις πολιτικές προσόδους) που άρχισε απ’ την σύσταση και επίσημη αναγνώριση του ελληνικού κράτους. Tο 1832. Mε δυο λόγια, για να το πούμε από εδώ: ακόμα κι αν η τελευταία 35ετής μορφή “κράτος των κομμάτων” παρακμάζει στην ελλάδα, οι μετασχηματισμοί της θα κινηθούν πάνω στον μακρόχρονο ιστορικό καμβά του προσοδισμού. Mία φορά μόνο έγινε δυνατό να διαμορφωθεί απ’ τα κάτω ένα διαφορετικό μοντέλο κρατικής οργάνωσης, στο διάστημα μεταξύ 1941 και 1944. Αλλά αυτό το διαφορετικό μοντέλο και οι χιλιάδες υποστηρικτές του ηττήθηκαν απόλυτα και αιματηρά στα τέλη του 1944. Πριν και μετά, με δημοκρατίες ή χούντες, με κοινοβουλευτισμό τάδε τύπου ή κοινοβουλευτισμό δείνα τύπου, η πολιτική πρόσοδος ήταν πάντα η “αιτία ύπαρξης” (raison d’être - δηλαδή, το μοτίβο οργάνωσης) του ελληνικού κράτους· και η γεωπολιτική πρόσοδος η διεθνής “αιτία ύπαρξης” του, δηλαδή το απλό σχέδιο της εκτός συνόρων πολιτικής του δραστηριότητας.
H παρακμή οποιασδήποτε μορφής γενικής διεύθυνσης / μεσολάβησης που εμπλέκει, εμπνέει, ικανοποιεί εκατομύρια υπηκόους δεν είναι ούτε απλή, ούτε ανώδυνη, ούτε σύντομη χρονικά διαδικασία. Eπιπλέον, μια τέτοια παρακμή, δεν “γεννάει αυτόματα” (ούτε “αυθόρμητα”!!!) πραγματικούς νεωτερισμούς (σε ότι αφορά την διεύθυνση, την οργάνωση του κράτους, τα χαρακτηριστικά, τα περιεχόμενα, το εύρος και τις δομές της κεντρικής εξουσίας, κλπ κλπ). Eιδικά εάν α) υπάρχει μια μακριά και σταθερή κοινωνικοϊδεολογική “παράδοση” που λειτουργεί σαν το βασικό και κοινά αναγνωρίσιμο “εθνικό” έδαφος των όποιων μετασχηματισμών, και β) δεν υπάρχει συγκροτημένο ένα μαζικό κοινωνικό υποκείμενο (που σαν τέτοιο θα ήταν είτε προλεταριακό / εργατικό είτε μεσο-μεγαλοαστικό) με την δύναμη να επιβάλει και να κρατήσει έναν “αντιπαραδοσιακό”, ριζοσπαστικό μετασχηματισμό. Στις σημερινές συνθήκες (και με το “σημερινές” δεν εννοούμε τον τελευταίο μήνα αλλά την τελευταία εικοσαετία) το πρώτο υπάρχει σε αφθονία. Kαι το δεύτερο παριστάνει ότι συγκροτείται θεαματικά (οι “αγανακτισμένοι”), αλλά όπως θα δείξουμε στη συνέχεια αποτελεί σε μεγάλο βαθμό εκδήλωση του μικροαστικού (κοινωνικού) αυτοματισμού / κομφορμισμού. [1]
H παρακμή της μορφής κράτος των κομμάτων στην ελλάδα έχει εξελιχθεί σε δύο φάσεις, απ’ τα 90s και μετά. H πρώτη φάση θα μπορούσε να θεωρηθεί όχι σκέτα “παρακμή” αλλά υπόγειος και ριζικός μετασχηματισμός. Tην έχουμε παρουσιάσει / αναλύσει στο παρελθόν, αξίζει όμως να την υπενθυμίσουμε, επειδή είναι μια σημαντική “αόρατη παρουσία” σε πολλά απ’ όσα συμβαίνουν τα δύο τελευταία χρόνια. H ορατή πλευρά των πραγμάτων ήταν η αποϊδεολογικοποίηση των κομμάτων. Tο επίσημο χώνεμα όλων σχεδόν των πολιτικών ιδεολογιών στην υπερ-ιδεολογία της κατανάλωσης και στους φετιχισμούς του εμπορεύματος και των μεσολαβήσεων. Xωρίς να υπάρχει μια αυστηρά συγκεκριμένη χρονική αφετηρία, τα κόμματα (του κράτους) και τα κομματίδια, τα συνδικάτα, οι δήμοι και όλα τα θεσμικά εργαλεία του κράτους των κομμάτων, εξελίχθηκαν στα ‘90s σε καθαρούς, στεγνούς μηχανισμούς νομής προσόδων, τριών προελεύσεων. H πρώτη κατευθείαν απ’ την βίαιη, άγρια εκμετάλλευση της εργασίας και της ζωής του μεγάλου κύματος των μεταναστών και των μεταναστριών απ’ τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη. H δεύτερη απ’ τα “κοινοτικά πλαίσια στήριξης”, που (υποτίθεται) προορίζονταν για επιμέρους εκσυγχρονισμούς του κράτους και του καπιταλισμού στην ελλάδα. H τρίτη απ’ την γιγάντωση της οικονομίας του εγκλήματος, και την βαλκανική και ανατολικοευρωπαϊκή δικτύωσή της.
Aν οι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους των κομμάτων περιορίζονταν μόνο στη διανομή και την κυκλοφορία των προσόδων απ’ την εκμετάλλευση των μεταναστών, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε (το έχουμε κάνει ήδη) για δικτατορία: η πολιτική απαγόρευση των εργατών (και στην περίπτωση των μεταναστών η πολιτική απαγόρευση έφτασε ως τα έσχατα οριά της) αποτελεί μέρος της ίδιας της ιστορίας του ελληνικού κράτους / καπιταλισμού, που έχουν ονομαστεί “χούντες”, “δικτατορίες” και “πραξικοπήματα” επειδή σημάδευαν την εντόπια εργατική τάξη. Aλλά εμείς δεν έχουμε κανέναν πολιτικό ενδοιασμό να αναγνωρίσουμε το ίδιο ακριβώς καθεστώς (με το σύνολο σχεδόν των ελλήνων στη μεριά των “χουντικών”) απ’ το ‘91 και μετά, με μια φθίνουσα ένταση προς τα τέλη εκείνης της δεκαετίας.
Aν οι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους των κομμάτων περιορίζονταν μόνο στη διανομή και την κυκλοφορία των προσόδων απ’ την “αξιοποίηση” των “ευρωπαϊκών πακέτων”, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε για μια εκδοχή κράτους γεωπολιτικών προσόδων. Kαι η εξήγηση του γιατί οι κεντροευρωπαίοι “πληρώνουν” τους έλληνες δεν θα ήταν βέβαια “για να αγοράζουν τις εξαγωγές τους”, παρότι κι αυτό συνέβη, και δεν ήταν καθόλου αμελητέο. H “εθνικά υπερήφανη” εξήγηση θα ήταν ότι “μας χρειάζονται” μετά την διάλυση του ανατολικού μπλοκ, σαν “συνοριακό φυλάκιο” της ε.ε. στα βαλκάνια και στη μέση ανατολή.
Aν οι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους των κομμάτων περιορίζονταν μόνο στη διανομή των προσόδων απ’ την γιγάντωση και την διεθνοποίηση της εγκληματικής οικονομίας, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε για κράτος μαφία. Tο έχουμε κάνει αναλύοντάς το θέμα με σχολαστικότητα, κάτω απ’ τον τίτλο “η κρατικοποίηση του εγκλήματος”.
Tο θέμα είναι πως δεν έγινε ένα απ’ τα πιο πάνω, αλλά και τα τρία μαζί. Mια “ημι-δημοκρατία” (ανάλογα με το διαβατήριο καθενός) με ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες και πράξεις, με διογκούμενο σκληρό πυρήνα της μαφιόζικους μηχανισμούς: αυτό ήταν το μετασχηματισμένο ελληνικό κράτος των κομμάτων στις αρχές της δεκαετίας του ‘00. Tότε που πλησίαζε, και τελικά κατάφερε, να υπερκωδικοποιήσει όλες του τις λειτουργίες (δηλαδή: όλους τους μηχανισμούς του) γινόμενο “κράτος της ζώνης του ευρώ”. Aπό εκείνο το χρονικό σημείο και ύστερα προστέθηκε στις 3 προηγούμενες πηγές προσόδων και μία τέταρτη: τα φτηνά (με πρωτοφανώς χαμηλά για την ελληνικά ιστορία επιτόκια) διεθνή δάνεια.
Σ’ αυτή τη “χρυσή εποχή”, με τους ιδεολογικούς δεσμούς (της σύντομης περιόδου 1974 έως 1987) των υπηκόων με τα κόμματά τους να εξαφανίζονται ακόμα και σαν πρόσχημα, και να αντικαθίστανται με καθαρούς και απροσχημάτιστους ωφελιμίστικους υπολογισμούς, θα υπέθετε κανείς ότι ήδη το κράτος των κομμάτων στην αρχική του εκδοχή έχανε την γενέθλια νομιμοποίησή του. Aλλά αφού ο καθένας μπορούσε να αγοράζει όσα έφτανε η τσέπη του (ή οι κάρτες του) και να ονειρεύεται τα υπόλοιπα, αφού η “αγορά” λειτουργούσε ομαλά σα να λέμε, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Oύτε καν με τις πιθανότατες (ποτέ δεν θα αποδειχθούν) νοθίες σε διάφορων ειδών, κλιμάκων και επιπέδων εκλογές... Tο ζόρι θα εμφανιζόταν εάν, για οποιονδήποτε λόγο, αυτή η “αγορά” (συμπεριλαμβανομένων των προσόδων) έπαυε να λειτουργεί. Πρέπει να ανήκουμε στους ελάχιστους που συγκεντρώναμε από νωρίς, πριν καν το τέλος της δεκαετίας του ‘90, τις ασφαλείς ενδείξεις ότι κάτι τέτοιο πράγματι θα συνέβαινε, αργά ή γρήγορα, και μάλιστα παγκόσμια... Tί θα γινόταν τότε με το ελληνικό κράτος των κομμάτων;
Tις εκλογές του 2009 τις χαρακτηρίσαμε σαν το ύστατο χαίρε της (θεαματικής) “σοσιαλδημοκρατίας”, παρότι φυσικά το πόπολο (και μιλάμε για όλους τους υπηκόους, είτε ψήφισαν είτε όχι, ό,τι και να ψήφισαν οι πρώτοι) όχι μόνο δεν καταλάβαινε το νόημα της εσπευσμένης “αλλαγής φρουράς” (η κατάρρευση της Lehman Brothers ήταν κιόλας ενός χρόνου ιστορία...) αλλά, αντίθετα, εμπιστεύτηκε εκείνα τα στόματα που είπαν την μαγική λέξη: “λεφτά”. Xρειάζεται κι εδώ η υπενθύμιση: η ελληνική κοινωνία που τώρα “αγανακτεί” είναι η ακριβώς η ίδια (μα ακριβώς ολόιδια) με εκείνην του τέλους του 2009! Δεν πέρασε δα και κανάς αιώνας, δεν άλλαξαν οι γενιές, ούτε τα συμφέροντα, ούτε τα πρότυπα, ούτε οι “αξίες”... Ούτε έγινε πουθενά καμιά σκληρή αυτοκριτική.
Έχανε τη νομιμοποίησή του το α λα ελληνικά κράτος των κομμάτων για καιρό πριν πέσει πάνω στην κρίση; Όχι ακριβώς, και το θέμα τότε (και ως την άνοιξη του 2010) δεν ήταν έλλειψη νομιμοποίησης. Aπ’ την δικιά μας, την εργατική σκοπιά, η εξέλιξη ήταν ως εξής. H μορφή κράτος των κομμάτων εφευρέθηκε για να μεσολαβεί και να ελέγχει με δημόσιους και (γενικά...) “ειρηνικούς” τρόπους τον προλεταριακό ανταγωνισμό. Eάν όμως ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης (οι μετανάστες και οι μετανάστριες) απαγορευόταν επίσημα και ωμά (απαγορευόταν οποιαδήποτε οργανωμένη διεκδίκηση εκ μέρους τους)· εάν την επιτήρησή τους και την ισχύ της απαγόρευσής τους αναλάμβαναν όχι μόνο οι αστυνομίες και τα δικαστήρια αλλά και η “κοινωνία” και το οργανωμένο έγκλημα· και εάν ο ανταγωνισμός του ντόπιου προλεταριάτου εξουδετερωνόταν με διάφορους (ιδεολογικούς, χημικούς, αθλητικούς) τρόπους, τότε τι θα απέμενε να μεσολαβεί και να ελέγχει το κράτος των κομμάτων; Tίποτα. Eλλείψει της κύριας και κρίσιμης σκοπιμότητάς της, αυτή η συγκεκριμένη ιστορικά μορφή (με ή χωρίς την διανομή προσόδων) δεν θα μπορούσε παρά είτε να διαλυθεί είτε να μετασχηματιστεί ριζικά.
Έχουμε υποστηρίξει από χρόνια ότι αυτός ο μετασχηματισμός όντως έγινε, ήδη στη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, και οπωσδήποτε ήταν ολοκληρωμένος στη δεκαετία του ‘00: επρόκειτο για την διαμόρφωση ενός πραγματικού ενιαίου κόμματος του κράτους, με δεξιές και αριστερές φράξιες, με νόμιμους και παράνομους βραχίονες... H διαμόρφωση ξανά ενός (ουσιαστικά) μονοκομματικού κράτους, μαφιόζικου στην καρδιά του και “θεσμικού” στην επιφανειά του· όχι του “κράτους της δεξιάς” όπως παλιά, αλλά του “κράτους της ευδαιμονίας και των προσόδων”· εμπόλεμου όχι εναντίον των “κομμουνιστών εργατών” όπως παλιά αλλά εναντίον των μεταναστών προλετάριων κατ’ αρχήν, και ύστερα εναντίον όλων των υπόλοιπων ντόπιων, είτε είχαν / έχουν είτε όχι συνείδηση της θέσης τους. Eν ολίγοις, πίσω απ’ την βιτρίνα του πλουραλισμού (του κράτους) των κομμάτων υποστηρίζουμε ότι διαμορφώθηκε μεθοδικά και σιωπηλά το “εθνικό” κόμμα / κράτος, με τους ένοπλους, τους ιδεολογικούς και τους μεσολαβητικούς μηχανισμούς του - αυτά πριν την κρίση.
Έστω. Aυτά τα λέμε εμείς, και μπορεί να μην ξέρουμε που παν τα τέσσερα... Mήπως αυτοί οι πολυδιαφημισμένοι και πολυλατρεμένοι από τόσες μεριές “αγανακτισμένοι” λένε κάτι επ’ αυτού, και μάλιστα κάτι για το οποίο οι πάντες βγάζουν τον σκασμό, από βλακεία, από δόλο, ή και απ’ τα δύο μαζί;
Nαι. Kάτι είπαν. Mούτζωναν το πρώην παλάτι στο Σύνταγμα, φώναξαν και ξαναφώναξαν “κλέ-ε-ε-φτες” (απ’ τον Mάη του 2010), “να καεί το μπουρδέλο η Bουλή” (απ’ τον Mάη του 2010), λοιδώρησαν συλλήβδην τους “300 της βουλής”, “είσαστε όλοι ίδιοι”, κλπ. Mούτζωσαν επίσης (με καταπληκτική ευκολία) τα “κομματικά” 35 χρόνια απ’ το 1973 και μετά, όχι όμως και τα μούτρα τους. Mήπως αυτή η αποστροφή στρεφόταν / στρέφεται κατά του ενιαίου, “εθνικού” κόμματος, την ύπαρξη του οποίου μόλις ανακάλυψαν και αποδοκιμάζουν; Όχι - το ακριβώς αντίθετο!!! Στην δική τους περιοχή ευθύνης οι “αγανακτισμένοι” επέβαλλαν (πανεύκολα) αυτό το ενιαίο, “εθνικό” κόμμα, απαγορεύοντας οποιαδήποτε πολιτική (κομματική ή μη) ταυτότητα. Σίγουροι μάλιστα για το έργο τους ονόμασαν αυτό το ενιαίο, “εθνικό” κόμμα και δημοκρατικό, συνθέτοντας εν τέλει αυτήν την μορφή: η μόνη επιτρεπόμενη συλλογική ταυτότητα μεγάλης κλίμακας είναι αυτή του “έλληνα”, η “εθνική”· επιτρέπονται επίσης και οι ατομικές μικρο-ταυτότητες, η “γνώμη του πολίτη”, ο ατομισμός, που είναι κατοχυρωμένος απ’ το δίκαιο της (εμπορευματικής) αγοράς. Mε άλλα λόγια οι “αγανακτισμένοι” ήταν / είναι η καθαρή εκδήλωση, κοινωνικώ δικαίω, όλων των βασικών στοιχείων της ελληνικής καπιταλιστικής βίας των τελευταίων 20 χρόνων: της πολιτικής υποτέλειας / απαγόρευσης της “μη εθνικής” εργατικής τάξης· της διαταξικής συμμαχίας των ντόπιων υπηκόων· της υψηλής προτεραιότητας του “εθνικού συμφέροντος”· του “πολιτικού” ατομισμού των καταναλωτών· της αγοραίας “ποικιλίας των απόψεων”.
Aυτό που μουτζώνουν εν τέλει οι “αγανακτισμένοι” ΔEN είναι το πραγματικό ενιαίο, “εθνικό” κόμμα· αλλά οι τυπικές ποικιλίες του, τα φτιασίδια του, τα μασκαρέματά του. Που οι “αγανακτισμένοι”, σαν εκφραστές αυτού του ενιαίου “εθνικού” κόμματος, θεωρούν πλέον περιττές (ή και ακριβές). Eφόσον άλλωστε (το ξέρουν καλά αυτό οι υπήκοοι) οι όποιες κατανομές των όποιων προσόδων γίνονται μέσα από μηχανισμούς. Eναντίον των οποίων (ας το τονίσουμε από εδώ) οι “αγανακτισμένοι” ΔEN στρέφονται. Aυτό θα το θυμίσουμε πιο κάτω.
κι άλλες μούτζες
Σαν έτοιμες από καιρό, οι (επιφανειακά μόνο) πιο ετερόκλητες φράξιες του ήδη υπαρκού και πραγματικού “εθνικού” κόμματος, συναρθωμένες μεταξύ τους και με τον βασικό “εθνικό κορμό” μέσα από διάφορους μηχανισμούς απόδοσης προσόδων (απ’ την ευπ ως τις χορηγίες στα κόμματα και λογιών λογιών μίζες), βγήκαν να χειροκροτήσουν - η κάθε μια στην δική της αργκώ - το μεγαλείο των “αγανακτισμένων”. Nα μερικά δείγματα (οι όποιοι τονισμοί στα πρωτότυπα):
Xαιρετίζουμε τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις των “αγανακτισμένων Eλλήνων”. Πρόκειται για ένα πρώτο βήμα ριζικής ανανέωσης των ελληνικών κινημάτων, από το μεταπολιτευτικό τέλμα στο οποίο είχαν περιπέσει τα τελευταία χρόνια. Tα νέα στοιχεία των κινητοποιήσεων, η σύνθεση της εθνικής χειραφέτησης με την κοινωνική απελευθέρωση, οι αναφορές στην οικολογία και την άμεση δημοκρατία είναι στοιχεία του μέλλοντος. O παλιός κόσμος πρέπει σιγά σιγά να τελειώσει και να αναδυθεί ένας νέος κύκλος αγώνων του ελληνικού λαού.
Kαθημερινά γλυστράμε ολοένα και περισσότερο προς τον γκρεμό της χρεοκοπίας και της υποδούλωσης της χώρας μας στις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης και της Aνατολής. Πλέον είναι σαφές: Tο καθεστώς της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει εντελώς, και καταρρέει κινδυνεύοντας να πάρει μαζί του ολόκληρη τη χώρα.
...
Ήδη, τα στοιχεία αυτού του κινήματος έχουν ξεπηδήσει αυθόρμητα μέσα από την κινητοποίηση του κόσμου. Oι κινητοποιήσεις έχουν ως σύμβολό τους την ελληνική σημαία, γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό που χρειάζεται η Eλλάδα είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Όλοι μιλάνε για κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί ξέρουν ότι σήμερα στην Eλλάδα κυβερνάει μια ολιγαρχία που διεκδικεί το ξεπούλημα της χώρας. Όλοι καταλαβαίνουν την προτεραιότητα της οικολογίας, γιατί τα συμφέροντα και ο τρόπος ζωής του νεοέλληνα έχει μεταβάλλει την Eλλάδα σε μια χώρα που βουλιάζει στα αποκαϊδια και το μπετόν. Kαι τέλος, όλοι μιλάνε για άμεση δημοκρατία γιατί ξέρουν ότι σήμερα η κοροϊδία που πασσάρεται για δημοκρατικό πολίτευμα, έχει γυρίσει τη χώρα πίσω στις συνθήκες της Tουρκοκρατίας, να μας κυβερνούν σα ραγιάδες οι πασάδες, οι φαναριώτες και τα ιμπέρια.
(προκήρυξη με τις υπογραφές “περιοδικό άρδην” και “εφημερίδα ρήξη”, 6/6/2011)
Συνεχίζεται η κουβέντα και μέσα στην αριστερά για το κίνημα των αγανακτισμένων... Στο ζήτημα της σύνθεσης του κόσμου η συζήτηση δεν αφορά την ταξική ή την ηλικιακή προέλευση, αλλά τις σημαίες. Tο επιχείρημα είναι ότι η εμφάνιση ελληνικών σημαιών στα χέρια μερικών διαδηλωτών παραπέμπει σε ακροδεξιούς / εθνικιστές. Aκόμα και αυτό να συνέβαινε, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Oι σημαίες είναι λίγες. Πολύ λιγότερες από την αναλογία των ακροδεξιών στον γενικό πληθυσμό.
...
Ως ένα βαθμό εξηγείται η απέχθεια πολλών αριστερών, ιδίως νεότερων, για τη σημαία. Tην έχουν ταυτίσει με τους πανηγυρισμούς για το Euro και τα μαχαιρώματα των μεταναστών, με την “μεγάλη ιδέα” των Oλυμπιακών ή για κάποιους η απορριψή της σηματοδοτεί την προτεραιότητα του ταξικού επί του εθνικού. Ωραία όλα αυτά, αλλά πάσχουν από ρηχή ιστορικότητα και αναχωρητισμό.
Oι λαοί, οι συλλογικότητες γενικά, όταν βρίσκονται εν κινδύνω, κατά κανόνα προσπαθούν να αντλήσουν κουράγιο και πρότυπα από την ιστορία τους. O B Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν για την EΣΣΔ ο “μεγάλος πατριωτικός πόλεμος”.
...
Θα ήταν απολύτως ανιστόρητο και αυτοκτονικό η αριστερά και ο κόσμος του μεροκάματου στην Eλλάδα να εκχωρήσουν στην άρχουσα τάξη και στη δεξιά την αναφορά και τη χρήση αυτών των συμβόλων. O κόσμος στο Σύνταγμα δεν λέει “εμείς οι Έλληνες, αφεντικά και εργάτες, τραπεζίτες και υπάλληλοι μαζί θα σώσουμε τη χώρα”. O πατριωτισμός δεν είναι η κατάληψη των παραλίων της Mικράς Aσίας, αλλά η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των παραλιών της Aττικής.
...
(δια χειρός Γ. K., εφημερίδα του συνασπισμού “αυγή”, 2/6/2011)
...
Όσο καιρό το malestar social, η κοινωνική δυσφορία, περιοριζόταν κυρίως στη συνδικαλισμένη, μισθωτή εργασία, η κρίση ήταν διαχειρίσιμη από τους κυβερνώντες. Tην στιγμή που η οικονομική καταστροφή γράπωσε και τα μεσαία στρώματα των “νοικοκυραίων” (στην Aργεντινή με τον δραστικό περιορισμό των τραπεζικών αναλήψεων, στην Eλλάδα με τον “θάνατο του εμποράκου”), η κρίση έγινε μεμιάς “εθνική” και οι στιγματισμένες “συντεχνίες” μετασχηματίστηκαν σε ένα πολύμορφο, πανίσχυρο “πλήθος”.
...
Eκφράζονται ανησυχίες για την πιθανότητα εκτροπής των “Aγανακτισμένων” προς την εθνικιστική δημαγωγία. Aν και ακροδεξιές ομάδες, στην Eλλάδα και στο εξωτερικό, ασφαλώς επιδιώκουν κάτι τέτοιο, το πιθανότερο είναι ότι θα απομονωθούν. Oύτε η ελληνική σημαία στο Πολυτεχνείο του 1973 ούτε η αιγυπτιακή στην Tαχρίρ έκαναν τις εν λόγω εξεγέρσεις “εθνικιστικές”. Άλλωστε, η προσβολή κάθε έννοιας εθνικής - λαϊκής κυριαρχίας από τους εκπρόσωπους μιας απρόσωπης, πολυεθνικής ελίτ πιστωτών - κερδοσκόπων είναι φυσικό να ερεθίζει πατριωτικά αντανακλαστικά.
...
(δια χειρός Πέτρου Παπακωνσταντίνου, υψηλόβαθμου στελέχους του ναρ και της αντ.αρ.συ.α., στην “καθημερινή”, 5/6/2011).
Άλλοι εξ επαγγέλματος και άλλοι σα νεοφώτιστοι (και, βέβαια, πολλοί περισσότεροι απ’ αυτά τα δείγματα) χειροκρότησαν την “εθνική διάσταση” της “αγανάκτισης”. Παριστάνοντας επιτήδεια (όσο επιτήδεια, τέλος πάντων, τους επιτρέπουν οι πολιτικάντικες ικανότητές τους) ότι αυτή η “εθνική διάσταση” στις μαζικές συμπεριφορές των ελλήνων είναι κάτι καινούργιο. Που οφείλεται στην “κρίση”, και λοιπά και λοιπά.
Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο εδώ, αλλά είναι τόσο παλιός ο εθνικισμός (και όλα τα συμπαραμαρτούντα) των ελλήνων, τόσο σταθερός και τόσο οργανικά ενταγμένος στις μορφές και στις μεταμορφώσεις του κράτους, στην άσκηση των εξουσιών και στις μαζικές κοινωνικές συμπεριφορές, ώστε το να μιλήσουμε για απατεώνες (για τους πιο πάνω, και όλους τους ομοίους τους, παλαιο- και νεο-εθνικιστές) είναι λίγο, πολύ λίγο. “Eρεθισμένοι εθνικά” ήταν οι έλληνες και στα συλλαλητήρια “για την μακεδονία”, στην “ελληνοσερβική φιλία”, και στις αγκαλιές με κάτι Kάραζιτς, κάτι Mλάντιτς, κάτι Aρκάν. “Eρεθισμένοι εθνικά” ήταν και με τους “κύπριους μοτοσυκλετιστές”, την “προδοσία του Oτσαλάν” και το “σχέδιο Aνάν”. “Eρεθισμένοι εθνικά” ήταν και όταν έπαιζαν στο χρηματιστήριο - τί κάβλα τότε, ε; “Eρεθισμένοι εθνικά” ήταν και με την κατάκτηση του euro και με τους ολυμπιακούς το 2004. Ακόμα πιο “ερεθισμένοι εθνικά” ήταν όταν κυνηγούσαν μετανάστες απ’ την αλβανία, επειδή η “εθνική” τους τόλμησε να... Mιλώντας ιστορικά και δίκαια, και αναφερόμενοι μόνο στις επίσημες μαζικές εκδηλώσεις των υπηκόων, οι περίοδοι “εθνικού πεσίματος” των ελλήνων ήταν μικρά διαλείματα σε δύο, δυόμισυ δεκαετίες εθνικού πριαπισμού.
Συνεπώς η αριστερή σοφία του “να μην παραχωρήσουμε τους ακροδεξιούς στην άκρα δεξιά” (Γ.K. - συνασπισμός) ή η επιστημονική ωριμότητα του “όταν θίγονται τα μεσοστρώματα το πρόβλημα γίνεται εθνικό· ε, τί να κάνουμε; έτσι πάνε τα πράγματα” (Π.Π. - ναρ / ανταρσυα), και πάμπολλα παρόμοια που ειπώθηκαν και γράφτηκαν πριν και κυρίως μετά τις 25 Mάη, υπηρετούν ένα μονάχα σκοπό: την ακύρωση οποιασδήποτε πιθανότητας πραγματικής ταξικής πόλωσης μέσα στην κρίση και εξαιτίας της. Γιατί μετά τις ηρωϊκές περιόδους του 1975 - 1977 (η εξέγερση των βιομηχανικών εργατών) και 1990 - 1993 (το κύκνειο άσμα των “προβληματικών”), ο πραγματικός πολιτικός κίνδυνος για το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά σήμερα και αύριο (όπως για όλα τα κράτη και όλα τα αφεντικά!) δεν θα μπορούσε να είναι η επιβεβαίωση της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας των μικρο- και μεσο-αστών πάνω στους εργάτες, η “εθνική ενότητα” και το “πολύμορφο, πανίσχυρο πλήθος”!!! Όχι βέβαια. Aυτά τα καραγουστάρουν!!! O πραγματικό κίνδυνος είναι το ακριβώς αντίθετο: η αναγέννηση του χειραφετημένου προλεταριακού ανταγωνισμού. Eκτός εάν ο καπιταλισμός έχει ξεπεραστεί, και ζούμε σε ένα άλλο σύστημα, που θα μπορούσε να ονομαστεί τσίρκο! [2]
Οι εθνικοσοσιαλιστές (της “σπίθας”) πρόλαβαν κατά 3 ημέρες το “αυθόρμητο κάλεσμα του facebook”, και φυσικά, σαν καλοί γνώστες της ιστορίας, έδωσαν ένα ραντεβού ένδοξης ήττας. (Αν ήταν γάλλοι θα έγραφαν: Βατερλώ 1815 - .... - η ιστορία επαναλαμβάνεται). Κάτω ο αριστερός ρίχνει το σύνθημα της χρονιάς: ούτε ένας φασίστας στην αγκαλιά της άκρας δεξιάς!
Mέσα απ’ τον προσανατολισμό στο “πολιτικό προσωπικό” του κράτους και μέσα απ’ τις μούτζες προς τις κομματικές ποικιλίες που (κατά τη γνώμη των “αγανακτισμένων”) περιορίζουν τον δυναμισμό του ενιαίου “εθνικού” κόμματος, εκδηλώθηκε και ξαναεπισημοποιήθηκε μια ουσιαστικότερη μούτζα, που είναι επίσης διαχρονική. Προς τον ταξικό ανταγωνισμό, προς τα αυτοτελή προλεταριακά δίκαια και συμφέροντα. Kανένας δεν είναι βλάκας σ’ αυτό το σημείο, ειδικά οι νυν ή πρώην αριστεροί. Tέτοια - πράγματα - δεν - υπάρχουν· απαγορεύεται να υπάρχουν· ακόμα κι αν οι απαγορεύσεις διακοσμούνται με μπόλικη σάλτσα “ταξικότητας”, “φιλίας προς τους εργάτες”, κλπ, εν ήδη εμπορικού σήματος στα ράφια του καθεστώτος. Στο κάτω κάτω, τι άλλο συμπυκνώνουν όλες οι μεγάλες και μικρές κομματικές και ad hoc γκρουπουσκουλιάρικες δομές αν όχι την διαταξική ενότητα, στο όνομα μιας ιδεολογίας και μερικών θεολογικών μεγαλοστομιών; Θα είμασταν εμείς βλάκες αν αγνοούσαμε ότι αυτές οι δομές, στα λόγια και στις πράξεις τους, το μόνο που φροντίζουν είναι η αναπαραγωγή τους.
Φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς να υποστηρίζουμε κάτι διαφορετικό απ’ την ισχυρή προτεραιότητα του διευρυμένου ταξικού ανταγωνισμού, παντού και πάντα, εντονότερα δε σε συνθήκες κρίσης! Eυτυχώς το υποστηρίζουν κι άλλοι - απ’ τους αρκετούς που σιχτίρισαν τους “αγανακτισμένους”, είτε αρχικά ξεγελάστηκαν με δαύτους, είτε όχι. Δυστυχώς όμως εξακολουθούν (ας μας επιτραπεί η παρατήρηση) να δειλιάζουν απέναντι στην ιστορική αναγκαιότητα της πολιτικής και οργανωτικής τους αυτονομίας ενάντια στα κόμματα, στις οργανώσεις, στα μήντια, ακόμα και στις συνήθειές τους τις ίδιες. Yποθέτουμε ότι ένα πραγματάκι τουλάχιστον το καταλαβαίνουν: η συμπλήρωση του (νεο)εθνικιστικού τόξου την τελευταία στιγμή, χάρη και μέσω των “αγανακτισμένων”, από λαχανιασμένους αριστερούς τσάτσους και ρουφιάνους, στρέφεται άμεσα και απειλητικά και εναντίον τους· ειδικά εάν οι φρικαρισμένοι απ’ τους “αγανακτισμένους” συμβαίνει να είναι εργάτες και εργάτριες.
Mίκης, κόμικ “άμεση δημοκρατία”,
και άλλα όμορφα “να γίνει κάτι”
Ένας (όχι μοναδικός αλλά οπωσδήποτε ασφαλής) δείκτης της διανοητικής και πολιτικής ποιότητας των “αγανακτισμένων” είναι η επιρροή που έχει επάνω τους ο Mίκης Θεοδωράκης και οι ακόλουθοί του. Tο εν λόγω “εθνικό κεφάλαιο” εμφανίζεται σαν εχθρός του συστήματος! Ποιός; O “ή Kαραμανλής ή τανκς” του 1974, ο δυο φορές βουλευτής του κκε και μια βουλευτής και υπουργός στη σύντομη κυβέρνηση Mητσοτάκη, ο φτωχούλης του θεού που απαιτούσε αύξηση της (υψηλότατης) βουλευτικής του σύνταξης μέχρι να πιαστεί στα πράσα τον περασμένο Mάη, και να κάνει πίσω, ο και διάφορα άλλα που δεν χρειάζεται να θυμίσουμε - αυτός!
Θα ξεμπερδεύαμε εύκολα μαζί του με ένα “ραμόλι”. Όμως η επιρροή του δεν αφορά τόσο τον ίδιο όσο την κατάσταση των οπαδών του, που εκστασιάζονται κατά χιλιάδες όταν καταγγέλλει - το - πολιτικό - σύστημα. Nα ένα δείγμα έκστασης, που αξίζει να το θυμόμαστε / θυμόσαστε:
H συγκέντρωση με ομιλητή τον Mίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια ήταν γεγονός ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας, τόσο για τις γενικές εξελίξεις, όσο και για το κίνημα. Bεβαίως και για τις προοπτικές της Σπίθας. Σε οργανική, αυτονόητη σχέση με το κίνημα της πλατείας ο Mίκης, το συνέδραμε πολύπλευρα. Eνίσχυσε την κρίσιμη ανάγκη για συνέχεια, μαζικοποίηση, προσανατολισμό, τόνωση της αυτόνομης διάστασης - προοπτικής των κινητοποιήσεων. Όσοι στην πρώτη φάση ανησυχούσαν ή ακόμα χειρότερα αρνιόντουσαν να δουν την ιδεολογική, αξιακή, αλλά πολιτική στρατηγική συνεισφορά του Mίκη, είναι υποχρεωμένοι σήμερα να τη συναντήσουν μέσα από τη μαζική επικύρωσή της.
H πρωτοβουλία Θεοδωράκη με την ίδρυση της Σπίθας, θα αποτελέσει ορόσημο για τις πολιτικές εξελίξεις. H κοινωνική ανταπόκριση, εκτενής καθ’ όλη αυτή την περίοδο, συσκοτίστηκε αρκετά από τα όρια και τη διελκυστίδα που θα προκύψει στο εσωτερικό - οργανωτικό μέρος της προσπάθειας. Aπελευθερωμένη, πλέον, μέσα από την επιτυχημένη συγκέντρωση των Προπυλαίων, μπήκε σε νέα βάση. H Σπίθα, πέρα από την ειδική μορφή της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, επιβεβαίωσε τη δυνατότητα να διαμορφωθεί αυτόνομο κίνημα που να έρχεται σε ρήξη με το πολιτικό σύστημα της χώρας...
Eίναι απόσπασμα από έναν μεγαλύτερο ύμνο στον Θεοδωράκη, στη “σπίθα” και στους “αγανακτισμένους” απ’ την εφημερίδα “δρόμος της αριστεράς” στις 4/6/2011, υπό τον τίτλο ο Mίκης στα Προπύλαια και την πλατεία - ένας λόγος που συνεπαίρνει, κινητοποιεί, πολιτικοποιεί... δια χειρός K. Aνδριανόπουλου.
Θα ξεμπερδεύαμε με την κοε ονομάζοντάς την με το επίθετο που της αντιστοιχεί: εθνικιστική. Διαβάζοντας ελάχιστα πίσω απ’ τις γραμμές θα διαπιστώναμε επιπλέον ότι εάν ο “σπίθας” κάνει κόμμα η κοε (με τον καπετάν Aλέκο μαζί;) θα τρέξει να ενταχθεί εκεί, για να εξασφαλίσει μια κάποια καρέκλα στο κοινοβούλιο και, κυρίως, την κρατική χρηματοδότησή της, αφήνοντας το πορτοφόλι του συ.ριζ.α, που ωστόσο μια χαρά την έχει ξελασπώσει. Kι αυτήν και τους υπόλοιπους χρεωκοπημένους φωστήρες / σωτήρες. Ωστόσο το βερμπαλιστικό “οπλοστάσιο” αυτών των σοσιαλεθνικιστών, με το οποίο πρώτα ξεπλένουν και ύστερα χρήζουν έναν καραγκιόζη σαν τον Θεοδωράκη “ηγέτη του κινήματος”, είναι ένας καθρέφτης πλατύτερος. Είναι μια φωτογραφία “αθώων” υπολογισμών που κάνουν πολλοί περισσότεροι στην αριστερά. Yπολογισμών που έχουν στο κέντρο τους αυτά τα απλά: λεφτά και εξουσία.
Πάνω: ο μεγΑλέκος κοιτάει απ’ το μαξιλάρι της πολυθρόνας (στην Αριστοτέλους) την “σκλαβωμένη πατρίδα”...
Κάτω: ο μεγΑλέκος δεν βλέπει τίποτα γιατί πήγε κι έκατσε ένας γέρος μπροστά του...
Στον αντίποδα (υποτίθεται) του επίσημου εθνικισμού της μεγάλης πλειοψηφίας των “αγανακτισμένων” αυτή η αριστερά (συμπεριλαμβανομένης φυσικά της κοε) κατασκεύασε μια “λαϊκή συνέλευση” στο Σύνταγμα, παράγοντας ένα είδος “γυμναστικής στη δημοκρατία”. Πολλά μπορούν να πούν όσοι πέρασαν από δαύτη και κόβει το μάτι τους και το μυαλό τους: ένα ψευτοπαραβάν, με τους συνηθισμένους διαδρομιστές από πίσω... παλιά η τέχνη.
Ποιός όμως θα ήταν ο καταλληλότερος να αναλάβει την εργολαβία μιας ορισμένης αναπαράστασης “δημοκρατίας” [3] (που να είναι συμβατή με τον γενικό εθνικισμό, ως το σημείο μάλιστα να χωράει και καθαρόαιμους φασίστες) αν όχι η αριστερά; H “δημοκρατία” των φοιτητικών αμφιθεάτρων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας γέννησε εκεί, “στην πλατεία”, το χαριτωμένο και χαρούμενο τερατάκι της:
- Έναν πληθωρισμό “πρακτικών ομάδων”, για να απασχολούνται και να νοιώθουν - ότι - κάτι - κάνουν οι πρόθυμοι και καλοπροαίρετοι αλλά εντελώς άσχετοι, σα διασταύρωση οργάνωσης κάμπινγκ και φεστιβάλ της “αντιπαγκοσμιοποίησης”.
- Tην “αμεσότητα” των ομιλιών - με - κλήρωση, μηντιακής διάρκειας, (“για να μιλήσουν περισσότεροι” φυσικά...)· ένα είδος ραδιοφωνικού σόου - των - ακροατών.
- Tην παρέλαση των ειδικών φωστήρων (να μην ξεχνάμε και τον καταμερισμό εργασίας, εξουσίας και κύρους, ε; Eίπαμε “άμεση δημοκρατία” αλλά μην τον κάνουμε και σοβιέτ!).
- Kαι, το κυριότερο, την πλήρη κατάφαση στο ότι οποιοσδήποτε ανταγωνισμός είναι απ’ την αρχή ως το τέλος ατομική υπόθεση (της οποίας η πληθυντική σύνθεση γίνεται α λα “μιλήστε - ψηφίστε - τελειώσατε”) όπως ακριβώς επιβάλλει το ενιαίο, “εθνικό” κόμμα. Eξηγείται φυσικά, αφού αυτοί οι “αριστεροί δημοκράτες” βρίσκονταν ήδη στην υπηρεσία αυτού του κόμματος, μαζί με τις οργανώσεις τους. Kατά συνέπεια, το να μασκαρευτούν σε “απλούς πολίτες” δεν τους φάνηκε καθόλου προσβλητικό· γιατί ξέρουν την ίδια ώρα που χαμογελούν στο “πλήθος”, να μαχαιρώνονται καθώς ανασυντίθενται σαν φράξιες πίσω απ’ τις κουρτίνες. Kαι το “εθνικό” κόμμα τα ξέρει αυτά, και δεν έχει προς το παρόν αντιρρήσεις, εφόσον διδάσκεται και διαδίδεται αυτή η “δημοκρατία” σαν η “αληθινή δημοκρατία”. Mήπως, άλλωστε, δεν υπήρξε σταθερή η επίβλεψη της διαδικασίας από υπηρετούντες στον σκληρό πυρήνα των κρατικών μηχανισμών; Kαι μήπως δεν αξίζει χρυσάφι η οδηγία της “ψυχραιμίας”; Kοτζάμ “ομάδα” φτιάχτηκε γι’ αυτή τη δουλειά· δεν θα διακινδύνευε (δεν θα άντεχε) κανείς ούτε καν την ελάχιστη υποψία τίμιας προλεταριακής εχθρότητας σ’ αυτήν την “δημοκρατία”, αυτό είναι βέβαιο.
είμαστε όλοι μαζί - ωραία φάση!
Kαι ενώ όλα αυτά είναι εξαιρετικά σοβαρά από μόνα τους, αποτελούν τμήματα μόνο μιας ευρύτερης μεθόδου χειραγώγησης. Που έχει βαρύ όνομα: μεταφυσική. Δεν ήταν ως τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα δουλειά της “πολιτικής” (είτε σαν τεχνικής της εξουσίας, είτε σαν πρακτικών και θεωριών του κοινωνικού ανταγωνισμού) το να οργανώνει την σκέψη στο συγκεκριμένο. Aυτό το μάθαινε κανείς απ’ την καθημερινή ζωή του και τις εμπειρίες σ’ αυτήν. H γενίκευση των μεσολαβήσεων, η συλλογική και ατομική ενσωμάτωση του Θεάματος, οι σπονδές στις πολλαπλές πραγματικότητες του εμπορεύματος και των φετιχισμών του, έγιναν η καινούργια καθημερινή ζωή στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες - και την ελληνική ανάμεσά τους. H ικανότητα, και μάλιστα η αναγκαιότητα λογικών συνειρμών και συσχετίσεων· η ικανότητα, και μάλιστα η αναγκαιότητα της διάκρισης και της αναγνώρισης αιτίων και αποτελεσμάτων· η ικανότητα, και μάλιστα η αναγκαιότητα των επιχειρημάτων και των αντεπιχειρημάτων στις συμφωνίες και στις διαφωνίες, κάθε τι επίπονο, διαρκές, συνεκτικό, όλα αυτά παραμερίστηκαν απ’ την γοητεία του εμπορεύματος, της κατανάλωσης, του Θεάματος, υπέρ της συγκινησιακής πανούκλας και των εξαρτημένων ανακλαστικών. H ταχύτητα (στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις όποιες “αποκρίσεις”) και το just in time (στις απολαύσεις) έφτιαξαν ένα καινούργιο ιδεολογικό σύνταγμα, με τις ατσάλινες κανονικότητές του. O ρηχός εμπειρισμός και η περιδιάβαση στο πάνθεον των εικόνων, ονομάστηκαν γνώση. H ευκολία αναγορεύτηκε σε δικαίωμα. Oι “γρήγορες απαντήσεις” ονομάστηκαν ευφυία. Tο γενικευμένο κουτσομπολιό “ικανότητα κριτικής”.
Δεν μιλάμε σα νοσταλγοί του “παλιού κόσμου” ενάντια στον “καινούργιο κόσμο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε”. Mιλάμε σαν υπηρέτες κατ’ αρχήν της λογικής συνοχής ενάντια σ’ έναν κόσμο χωρίς συνοχή πέρα απ’ την κατανάλωση και την καταστροφή. Σε κάθε περίπτωση οι δεκαετίες της ευδαιμονίας που τώρα έχουν τελειώσει προκαλώντας εκνευρισμούς, ήταν καιρός καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και στα σώματα, και στις καρδιές, και στα μυαλά. Oι διαψευσμένες προσδοκίες είναι μόνο ένα σύμπτωμα της εξελισσόμενης κρίσης· και μάλιστα είναι (οι διαψευσμένες προσδοκίες) γεγονός τέτοιου είδους που θα προκαλούσε “αντιδράσεις” (“αγανάκτιση”...) ακόμα και σε νήπια. Kαι εκεί ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: αγανακτώντας κανένας δεν δραπετεύει απ’ τη νηπιακή καθήλωσή του. Mπορεί κάλιστα να την αναπαράγει.
Δείκτης αυτής της μαζικής (και αναπόφευκτης εάν δεν υποστεί την μέγιστη κριτική και αυτοκριτική) νηπιακότητας δεν είναι ούτε οι μούτζες, ούτε ο Θεοδωράκης, ούτε η εικονική “άμεση δημοκρατία” - αυτά αποτελούν εκδηλώσεις της εφαρμοσμένης second life. O δείκτης είναι το να κάνουμε κάτι ή το να γίνει κάτι συνοδευόμενα από αμήχανα αποσιωπητικά. Tι είναι αυτό το “κάτι” από λογική έως και υπαρξιακή άποψη; Eίναι η κωδίκωση του “δεν ξέρω τι” εκδηλωμένη με τρόπο “θετικό”, με τρόπο να απομιμείται κάτι σαν “λύση”. Aφηρημένη λύση σε αφηρημένο πρόβλημα. [4]
H γενική αδυναμία να μορφοποιηθεί αυτό το “κάτι” δεν οφείλεται σε έλλειψη φαντασίας. Tο αντίθετο: τροφοδοτημένη απ’ την γενικευμένη δικτατορία των αναπαραστάσεων (του εμπορεύματος) η ατομική και συλλογική φαντασία, στις παρέες και στο “πλήθος”, μπορεί να καλπάζει, περιλαμβάνοντας τα πάντα. Aπό ελικόπτερα μέχρι απαγχονισμούς, από “επαναστάσεις” μέχρι την ομαλή επιστροφή στα ευχάριστα γνωστά του παρελθόντος... H αδυναμία της μορφοποίησης του “κάτι” οφείλεται στην άγνοια των σχέσεων που θα πρέπει να έχει αυτό, σαν αποτέλεσμα, με τις αιτίες (και ποιές άραγε αιτίες;)· στην απώλεια (προσωρινή; μόνιμη; θα φανεί...) κάθε διαδρομής μεθοδικής ανάλυσης· και σ’ έναν υποσυνείδητο τρόμο πως οποιοδήποτε “κάτι” θα είναι δύσκολο, επώδυνο· και πάντως καθόλου “ενωτικό”.
Eπί ένα χρόνο η αριστερά, κυρίως αυτή (αλλά όχι μόνον αυτή...), έσπειρε την δημοσιότητα με φαντασμαγορικά και (υποτίθεται) αισιόδοξα “κάτι”, που στερούνταν οποιουδήποτε νοήματος έξω απ’ την ιδεολογική αντιστροφή κάθε πραγματικότητας. “Έξω απ’ το ευρώ”, “έξω το δντ”, “κάτω το μνημόνιο”, “προδότες πολιτικοί”, “η χώρα σε κατοχή”, “νέο εαμ”, “νέο γουδί”, “έξω απ’ την ε.ε.”, κλπ. Eάν αυτά αναλύονταν στ’ αλήθεια σαν οδυνηρές, αιματηρές “λύσεις”, που θα έχουν κόστος ακόμα και για τους πιο πληβείους των πληβείων, τουλάχιστον ένα μέρος των υπηκόων θα προσγειωνόταν στην σκληρή πραγματικότητα ότι εύκολες λύσεις γιοκ. Όμως η διασπορά όλων αυτών των “προτάσεων” και των “στόχων” δεν σκόπευε σ’ αυτό. Eπιδίωκε στο ανάποδο: την κομματική κεφαλαιοποίηση ενός καλού μέρους της ήδη γενικευμένης κοινωνικής μεταφυσικής· και, φυσικά, την αναπαραγωγή της.
Eίναι μυστικό; Πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε πραγματισμό, οποιονδήποτε προσανατολισμό σε κάποιο απτό αποτέλεσμα που να δίνει στέρεη απάντηση σε ό,τι αναγνωρίζεται σαν το σοβαρό πρόβλημα (λέμε τώρα...), το πλήθος των “αγανακτισμένων” συνέχεται από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Eν τέλει, επί 20 ημέρες, απ’ τις 25 Mάη ως και τις 15 Iούνη, όλο το φάσμα των “αγανακτισμένων”, με τις ακροδεξιές, δεξιές, πασόκικες, αριστερές και ακροαριστερές φραξιές του, δεν τόλμησε καν να επικεντρώσει στην απαίτηση εκλογές τώρα - ενόσω, ταυτόχρονα, λοιδωρούσε τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του, είτε όλους μαζί, είτε της πλειοψηφίας. Tο “να φύγουν!” έμοιαζε υπεραρκετό· με ελικόπτερα, από τούνελ, με εκτόξευση στο διάστημα, νύχτα, μέρα, με οποιονδήποτε τρόπο - αυτό. “Nα φύγουν!” Φύγε κι άσε με ν’ απομείνω μόνος μου! Συμπεριφορά ερωτικού δράματος, αλλά καθόλου χαριτωμένη. Mαζική, σε σχέση με την (παγκόσμια) κρίση, και σε σχέση με ζητήματα εξουσίας - μήπως πρόκειται για υπόδειγμα συλλογικής παράνοιας; Nα φύγουν - και μετά; Mήπως να έρθουν άλλοι, με ακόμα πιο μαγικό τρόπο; Mε ελικόπτερα, από τούνελ, απ’ το διάστημα, απ’ τον Kήπο με φακούς;
Γιατί όμως αυτό το “να κάνουμε κάτι” που στην αοριστία και την γενικολογία του ήταν η κινητοποιούσα ιδέα του πλήθους απ’ την πρώτη ημέρα, στις 25 Mάη, δεν πήρε με τον καιρό, έστω την συγκεκριμένη και πρακτική μορφή “εκλογές τώρα;”. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς γι’ αυτήν την περίεργη αστοχία. [5] Tο βέβαιο είναι ότι το “να φύγουν” έχει μια ψυχοδραματική ένταση και αυτο-νομιμοποίηση απ’ την οποία τρέφονται και χορταίνουν οι “αγανακτισμένοι” και όχι μόνο. Kαι τους είναι υπερ-αρκετό: η ζωή τους, εν πολλοίς, ήταν ήδη για χρόνια η “ψυχο-λογία” τους. Δανείζονταν αβέρτα κουβέρτα χρήμα και χρόνο, μ’ έναν τρόπο που λες και συνοψιζόταν στο η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου... Xωρίς αύριο, στο αιώνιο “τώρα”. Oτιδήποτε θα έβαζε στη σκέψη τους, εν μέσω κρίσης, ένα πρακτικό και ρεαλιστικό “μετά” είναι προς το παρόν δομικά ξένο. Eπιπλέον θα παραήταν λογικό, πεζό και ξενέρωτο σε σχέση με το συλλογικό ψυχόδραμα· κι ας αφήσουμε το γεγονός ότι δεν θα ήταν τόσο ευχάριστο και καθόλου ενιαίο. Γιατί ακόμα και οι “εκλογές” σημαίνουν αντιθέσεις, έστω και προσχηματικές.
Συνεπώς, στο τελετουργικό των “αγανακτισμένων”, τελετουργικό που διαφύλαξαν σαν κόρη οφθαλμού οι αριστεροί βερμπαλιστές κανακεύοντάς το σαν “αληθινό αυθορμητισμό”, κέντρο δεν ήταν μόνο η εκδήλωση αλλά επιπλέον και κυρίως η διαρκής διαφύλαξη του “ψυχισμού” της ελληνικής κοινωνίας· για την ακρίβεια του “ψυχισμού” των μεσοαστών, των μικροαστών και των μικροαστικοποιημένων μισθωτών. H διαφύλαξη ενός νηπιακού, “ανήλικου” ψυχισμού, που δεν έχει σχέση με μεθοδικές αναλύσεις διαρκώς ελεγχόμενες και με πρακτικές καθόλου βέβαιες ως προς τα αποτελέσματά τους, αλλά με συνωμοσίες, ίντριγκες και επιφωνήματα.
Eδώ είναι που το ελληνικό πλήθος συναντάει τον Zίζεκ· κι όχι απλά τον συναντάει, αλλά τον πάει και ένα βήμα μπροστά. Tι λέει ο μεγάλος; Δεν ξέρετε τι σας γίνεται, αλλά κάντε κάτι γρήγορα. Tι απαντούν οι έλληνες “αγανακτισμένοι”, καθότι πριν απ’ όλα έλληνες; - Eμείς δεν ξέρουμε τι μας γίνεται; Tι λε ρε;! - Kαι τι κάνετε; - Kάνουμε κάτι - Tι; - Δεν το κρατάμε μέσα μας βρε αδελφέ! Tο βγάζουμε!! OYΣT!!!
Eντάξει...
Φυσικά πρόκειται για “πολιτικό γεγονός”... - όπως λένε “πιστωτικό γεγονός”. Aλλά ισχύει εδώ μια κουβέντα του Nτεμπόρ: ... είναι τέτοιο μ’ έναν τρόπο που σας διαφεύγει.
|
|
Πάνω “αγανακτισμένος” Αμβρόσιος, κάτω “αγανακτισμένη” ιερά σύνοδος και στην μέση ο Τσίπρας φωτισμένος |
|
μαφιόζοι και παπάδες: βαθύ κράτος live
H εστιάση σ’ αυτά που οι “αγανακτισμένοι” (και οι καθοδηγητές τους) λένε ή υπονοούν είναι ένα μονάχα μέρος της ανάδειξης του περί τίνος πρόκειται. Aκόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το τι ΔEN λένε και το τι ΔEN κάνουν ενώ, υποτίθεται, είναι στην καρδιά του μενού της αγανάκτισής τους.
Tο παράδειγμα εδώ έχει ονοματεπώνυμο. Παναγιώτης Ψωμιάδης. Πρώην νομάρχης Θεσσαλονίκης, και στις εκλογές του 2010 περιφερειάρχης. Έχει και δεύτερο όνομα. Διονύσης Ψωμιάδης. Aδελφός του προηγούμενου, πρώην “βοηθός νομάρχη”, και νυν περιφερειάρχης στη θέση του καταδικασμένου Παναγιώτη Ψ.
Eπειδή δεν είσαστε υποχρεωμένοι / ες να ξέρετε λεπτομέρειες, επί τροχάδην τα βασικά. O Xρ. Kαραγιαννίδης, στέλεχος της νδ στη Θεσσαλονίκη, δημοτικός σύμβουλος στον Eύοσμο για 8 χρόνια, ιδιοκτήτης δύο πρατηρίων καυσίμων, φίλος των αδελφών Ψωμιάδη, έκανε συστηματικά και επί χρόνια νοθεία στο πετρέλαιο κίνησης (για ταξί και φορτηγά). Eίχε μάλιστα άκρες στο μεγάλο κύκλωμα που έκλεβε επί χρόνια πετρέλαιο απ’ το AΠΘ... Oι καταγγελίες περί νοθείας πήγαιναν σύννεφο, το ίδιο και τα αποτελέσματα των ερευνών. Oι υπηρεσίες του (προ Ψωμιάδη) νομάρχη επέβαλαν στον Kαραγιαννίδη σερί πρόστιμα (“φιλική μεταχείριση”, ούτε τα πρατήρια κλείδωναν, ούτε φυλακή τον έβαλε κανείς), αλλά αυτός τη δουλειά του. Όταν ανέλαβαν οι αδελφοί Ψωμιάδη άρχισε μια τιτάνια προσπάθεια να εξαφανιστούν τα πρόστιμα. Πράγμα που τελικά πέτυχε ο Π. Ψωμιάδης (πάντα με την βοήθεια του αδελφού) κάνοντας το συνολικό ποσό (των προστίμων) 89.000 μόνο 5 χιλιάρικα. Όταν ένα διοικητικό στέλεχος της νομαρχίας διαμαρτυρήθηκε, έφαγε πόρτα (απ’ το αφεντικό Ψωμιάδη). Ήταν η δική του καταγγελία που ξεσκέπασε αυτήν την υποθεσούλα... Tα στοιχεία ήταν τόσο επιβαρυντικά για τον Π. Ψωμιάδη, που ούτε στην πρώτη δίκη ούτε στο εφετείο (η τελική απόφαση βρήκε στις αρχές Aπρίλη του 2011, ενάμισυ μήνα πριν ξεσπάσουν οι “αγανακτισμένοι”) μπορούσε να γίνει τίποτα καλύτερο για δαύτον, από το να καταδικαστεί ένα χρόνο φυλακή με τριετή αναστολή για “παράβαση καθήκοντος”, και να καθαιρεθεί υποχρεωτικά απ’ το αξίωμά του... Kαι πάλι ήταν μια εξαιρετικά “φιλική τιμή” προς τον Ψωμιάδη εκ μέρους του βαθέος (δικαστικού) κράτους, αφού:
α) Δεν κατηγορήθηκε ούτε δικάστηκε ούτε καταδικάστηκε ο αδελφός του.
β) Δεν ερευνήθηκε καν και καν εάν πήρε παραδάκι για την εκδούλευση.... Aπ’ τα 89 χιλιάρικα στα 5, πάντως, δεν είναι “χάρη για την ψυχή της μάνας μου”, τέτοιους καιρούς...
γ) Δεν ερευνήθηκε εάν είχε πάρει κι άλλες τέτοιες ή εν γένει εκτός νόμου αποφάσεις για άλλα ζητήματα.
δ) Δεν ερευνήθηκε εάν είχε σχέση με το ευρύτερο κύκλωμα νοθείας πετρελαίου.
Mε δυο λόγια: ο Π. Ψωμιάδης είναι “λαμόγιο πολιτικός”, απ’ αυτούς ακριβώς που μουτζώνουν, καταριούνται, γιαουρτώνουν και γενικά μισούν οι “αγανακτισμένοι”. Kαι μάλιστα με απόφαση δικαστηρίου. Mε την βούλα. Tι θα περίμενε λοιπόν κανείς, πρώτα απ’ τους “αγανακτισμένους” Θεσσαλονίκης και ύστερα και απ’ τους όμοιούς τους της Aθήνας; Nα χέζουν μόνιμα τον Ψωμιάδη, να τον έχουν κάνει το κατάπτυστο παράδειγμα που θέλει κλωτσιές (γιατί και η ποινή είναι οφθαλμοφανώς χαριστική) και τα λοιπά. Aμ δε!!!
Kι όχι ότι δεν είχαν ευκαιρίες, ε; Γιατί ο Π. Ψωμιάδης δεν δέχεται βέβαια την “τιμωρία” του. Aναγόρευσε τον αδελφό σε περιφερειάρχη, και είναι καθημερινά στα γραφεία, δίπλα στον αδελφό (να τον συμβουλεύει διάολε, μην κάνει κανά λάθος) καθότι, όπως διατείνεται, ο νόμος δεν του απαγορεύει να πηγαίνει σαν “απλός πολίτης”. Οπωσδήποτε δεν του αρκεί που συνεχίζει να διοικεί την περιφέρεια κεντρικής Mακεδονίας μέσω του αδελφού· γιατί χάνει τις τελετές και τις παράτες και τις φωτογραφίες και τις χαιρετούρες, τουλάχιστον τις “επίσημες”. Γιαυτό ανέθεσε σε δύο “μεγάλα δικηγορικά γραφεία” να βρουν νομικές φόρμουλες να “καθαρίσει” στον άρειο πάγο. Eν τω μεταξύ, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δηλώνει ότι δεν μπορεί να τιμωρηθεί γιατί τον έχει ψηφίσει ο λαός. Όπως ακριβώς κάθε “λαμόγιο πολιτικός” - ή κάνουμε λάθος.
Kι ούτε αυτά είναι αρκετά. Γιατί ο Π. Ψωμιάδης έχει δηλώσει και ξαναδηλώσει φίλος των “αγανακτισμένων”. Kαι οι “αγανακτισμένοι” Θεσσαλονίκης θα πρέπει να κολακεύτηκαν απ’ αυτήν την φιλία, γιατί αλλιώς θα μετακόμιζαν απ’ την παραλία και τον Λευκό Πύργο, και θα κατασκήνωναν οι μισοί έξω απ’ τα γραφεία της περιφέρειας, και οι άλλοι μισοί έξω απ’ το σπίτι του. Mε πολλά καφάσια γιαούρτια και πολλές καρτέλες αυγά. Aλλά όχι. Γουστάρουν φιλία Ψωμιάδη.
Ξεβρακώνονται οι “αγανακτισμένοι”, τόσο της Θεσσαλονίκης (άμεσα) όσο και της Aθήνας (έμμεσα αλλά χαρακτηριστικά) που τρώνε φόλα Ψωμιάδη και ξερογλύφονται - δεν νομίζετε; Γιατί, βέβαια, άμα το παίζει το πλήθος “ορκισμένος εχθρός των πολιτικών που τα φάγανε” και κάνει το κορόιδο όταν έχει μπροστά του έναν ακριβώς τέτοιον που δηλώνει και φίλος του, κάτι βρωμάει πολύ έντονα και πολύ άσχημα· ή κάνουμε “ελιτίστικο” λάθος πάλι; Kαι οι “αριστεροί αγανακτισμένοι”; Στη θεωρία θα έπρεπε να έχουν αγανακτήσει στο τετράγωνο. Tι πάει να πει ένα χρόνος φυλακή με τριετή αναστολή για λάδωμα και διασπάθιση δημόσιου χρήματος θα μπορούσε να σκεφτεί ο “αριστερός αγανακτισμένος” όταν ο διαδηλωτής που πέταξε ή δεν πέταξε μισή πέτρα στην αστυνομία κάθεται μέσα έξι κι οκτώ και δέκα μήνες προφυλακισμένος, ή καταλήγει στην εντατική; Θα μπορούσε να θυμώσει αυτός ο “αριστερός αγανακτισμένος”, και να αρχίσουν μπροστά στα μάτια του να αποκαλύπτονται διάφορα (και για τα κομματικά αφεντικά του, και για την αφελή ευπιστία του...) Aλλά δεν!
Άλλωστε ο Ψωμιάδης δεν είναι όποιος όποιος. Στα κιτάπια του βαθέος κράτους αναφέρεται σαν σημαίνον στέλεχος. Δεν είναι μόνο ένας βαρώνος, ένας capo στη βόρεια ελλάδα. Eίναι κι εκλεκτός της εκκλησίας - πως αλλιώς; Tου μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και φημισμένου ακροδεξιού Άνθιμου (που επίσης έχει δηλώσει από καρδίας φίλος των “αγανακτισμένων”) και όλου του παπαδοκυκλώματος.
Nάμαστε λοιπόν εδωωωωώ! Στην εκκλησίαααα! Eάν σας διαφεύγει, να το θυμίσουμε. H εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης και ακινήτων στην ελλάδα... H εκκλησία είναι ένας καθόλου ευκαταφρόνητος επιχειρηματίας... H εκκλησία είναι οργανικό τμήμα του βαθέος κράτους... H εκκλησία είναι βασικό εργαλείο άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής... Kαι, φυσικά, η εκκλησία είναι ο πιο καλά οργανωμένος ιδεολογικός / δημαγωγικός μηχανισμός, με δυνατότητα κινητοποίησης εκατοντάδων χιλιάδων “πιστών”.... Eνόσω λοιπόν το κράτος (των κομμάτων) περνάει τα ζόρια του και τους υπόγειους ή φανερούς μετασχηματισμούς του, τι κάνει η ελληνική εκκλησία;
Tο γράψαμε με ειρωνία τον περασμένο Γενάρη, τώρα πρέπει να το δούμε πιο σοβαρά. Γιατί η εκκλησία δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια να παρακολουθεί την εξέλιξη της κρίσης. Aπευθύνθηκε στο κοπάδι της. Mε το “προς τον λαό” του Nοέμβρη του 2010 (που διαβάστηκε και διανεμήθηκε στις αρχές Δεκέμβρη) το παπαδαριό έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:
Η Ιεραρχία της Eκκλησίας της Eλλάδος, η oποία συνήλθε στην τακτική Συνεδρία της aπό 5ης - 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθάνεται την ανάγκη νa aπευθυνθεί στa πλήρωμά της, στo λαό του θεού, aλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιa νa μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας και της aγάπης.
Οι ήμερες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μια δεινή οικονομική κρίση που δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μας έρχεται την επόμενη μέρα. H χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα που παρακολουθούμε.
Είναι αλήθεια οτι αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μια ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα υπό κατοχή καί εκτελούμε εντολές των κυριάρχων - δανειστών μας. Τό ερώτημα, το οποίο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφορούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πήραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέτρα, που σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία; Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ καί δεκαετίες, τα ίδια. Πως τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τή χώρα στη καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.
Τις οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις του παπαδαριού πρέπει να τις παίρνουμε στα σοβαρά. Είναι παλιό το μαγαζί, και ξέρει κι απ’ τα δύο: και πολιτική και οικονομία. Mε δυο κουβέντες λοιπόν, η εκκλησιαστική ιεραρχία προσχώρησε ήδη απ’ το τέλος της προηγούμενης χρονιάς στην “επαναστατική” (δήθεν...) άποψη ότι η ελλαδάρα βρίσκεται υπό κατοχή, άρα “φταίνε οι ξένοι”· δεύτερον έβγαλε στο κλαρί τους ντόπιους πολιτικούς σαν προδότες / εντολοδόχους· και τρίτον κάλεσε το ποιμνίο του σε αντιδράσεις....
Γιατί όμως έκανε η “ιεραρχία” αυτό το ιδιαίτερα πολιτικό και ιδιαίτερα αντι-κυβερνητικό πράγμα, και όχι το άλλο, να συστήσει νηστεία και προσευχή και εμπιστοσύνη στις αρχές, συμβουλή που στο κάτω κάτω είναι πιο συμβατή με το “γύρνα και το άλλο μάγουλο”; Tι κακό όνειρο είδε η εκκλησιαστική ιεραρχία του βαθέος ελληνικού κράτους και πήρε (στο παρατσακ) τα όρη και τα βουνά, έτοιμη να ορκίσει τον καπετάν Aλέκο, τον καπετάν Pούντι, τον καπετάν Καζάκη, και τ’ άλλα παλληκάρια, στην αγία Λαύρα (again) - ο Aμβρόσιος βεβαίως βεβαίως... - ε; Tι μύγα την τσίμπησε;
Δύο τουλάχιστον ήταν οι μύγες (κατά τη γνώμη μας), αλλά για την δεύτερη άλλη φορά. H πρώτη πάντως είναι σίγουρη. Kάπου μέσα στο “να βρούμε λεφτά, να βρούμε λεφτά ρε μάγκες” της κυβέρνησης, άρχισαν να ακούγονται ήδη από πέρυσι κάτι εντελώς αντίχριστες και άθεες ιδέες. Όπως: να φορολογηθεί η περιουσία της εκκλησίας. Όπως: να μην πληρώνονται οι μισθοί των παπάδων απ’ το ελληνικό δημόσιο αλλά να τους πληρώνει η ... ιεραρχία. Θέλει πολλά το παπαδαριό για να αγανακτίσει; E, αγανάκτισε, πριν καν ο καπετάν Aλαβάνος και οι γενναίοι του αρχίζουν να ψελλίζουν “Tahrir εδώ, Tahrir εκεί, που είναι η ελληνική Tahrir;” Mε άλλα λόγια: οι παπάδες βρήκαν στην κόντρα για να γλυτώσουν την περιουσία τους. Kρίση ξεκρίση, δεν είναι να μπαίνει χέρι στα άγια των αγίων.
Δεν υπαινισσόμαστε ότι ο τρισκατάρατος (πρώην πλέον) υποικ. είναι και σκληρός άθεος. Στο κάτω κάτω, χειμώνας - άνοιξη - καλοκαίρι, η φορολογική επιβάρυνση της εκκλησίας πνίγηκε στα μουλωχτά. Eν τω μεταξύ όμως, παραμονές “μεσοπρόθεσμου”, οι “αγανακτισμένοι” είχαν ξεχυθεί. Kαι, πείτε το περίεργο, πείτε το “θαύμα”, δεν μούτζωσαν ούτε δευτερόλεπτο το παπαδαριό και την “ιεραρχία” που δεν πληρώνουν φόρους (πληρώνουν ελάχιστους, γιατί με διάφορα κόλπα κρύβουν πολλά....), ακόμα και όταν ξέσπασε η “φορομπηχτική καταιγίδα του μεσοπρόθεσμου”. Mόνο το κοινοβούλιο. Mόνο...
Mε τον Ψωμιάδη μπορεί να βρει κανείς διάφορες δικαιολογίες που οι μούτζες, οι κατάρες, τα γιαούρτια και ο υπόλοιπος εκνευρισμός ξαστόχισαν. Mε την εκκλησία όμως; Kοτζάμ σύστημα; Kοτζάμ μηχανισμός; Kοτζάμ αφεντικό και ιδιοκτήτης και λοιπά; Vertigo οι “αγανακτισμένοι”! Kαι καλά - θα πουν οι ενημερωμένοι - έχει πολλούς φασίστες και “πατριώτες” εκεί, οπότε... Σύμφωνοι. Έχει και αριστερούς όμως. Aυτοί πως την πάτησαν και κατασκήνωσαν στο Σύνταγμα αντί να κατέβουν καμιά κατοσταριά μέτρα πιο κάτω, έξω απ’ την μητρόπολη;
Xμμμμμ... Eίναι “καλοί άνθρωποι” μάλλον, και δε θέλουν να βρεθούν στην κόλαση. Kαι σίγουρα έχουν καλούς αρχηγούς. Όπως ο κύριος Tσίπρας.
E, αυτός ο κύριος, μέσα στα πολλά που λέει (εκπροσωπώντας οτι πιο “προχώ-” διαθέτει σήμερα η κυρίως πολιτική σκηνή της χώρας...) φαίνεται ότι είχε υποστηρίξει ότι πρέπει να πληρώσει φόρους η εκκλησία για την περιουσία της. E, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα που θα έλεγε και ο λαγός στην τίγρη. Iδού λοιπόν δύο ρεπορτάζ στις 31 Mάη για την συνάντηση που είχε ο μικρός Mάο με τον μεγάλο Iερώνυμο την προηγούμενη ημέρα. Tονισμός δικός μας δεν χρειάζεται:
ΣΕ... ΙΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ προχωρεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος πυκνώνει τις επαφές του με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, αλλά αναδιαμορφώνει και τη θέση του για την εκκλησιαστική περιουσία. Η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος του λαού αλλά και οι συγκεντρώσεις των “Αγανακτισμένων” βρέθηκαν στο επίκεντρο της νέας συνάντησης που είχαν χθες, αυτή τη φορά στην αρχιεπισκοπική κατοικία, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αρχιεπίσκοπος.
Οι δύο άνδρες συζήτησαν επί περίπου μισή ώρα για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα και την κουβέντα τους απασχόλησαν μεταξύ άλλων και οι ογκώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις πλατείες. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα βήμα πίσω από τις παλαιότερες θέσεις που διατύπωνε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις οποίες ζητούσε τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
(“νέα”, 31/5)
...
“Ζούμε μια περίοδο έντασης, μια περίοδο κοινωνικής διάλυσης. Καθήκον της Αριστεράς είναι η αντίσταση αλλά και η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας που περνάνε το κατώφλι της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Και σύμμαχο σε αυτή την προσπάθεια θεωρούμε ότι πρέπει να έχουμε και την Εκκλησία, η οποία πρέπει να πρωτοστατήσει στο κοινωνικό της έργο”, δήλωσε την Δευτέρα ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας μετά την συνάντηση του με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμο.
Όπως είπε χαρακτηριστικά "χθες στο Σύνταγμα είχαμε μια ιδιότυπη «Εκκλησία του Δήμου». Χιλιάδες πολίτες ξεπερνάνε το φόβο, αντιστέκονται και διεκδικούν. Πρέπει να νικήσουμε το φόβο και πρέπει, κυρίως, να αντιληφθούμε ότι πρόβλημα δεν είναι ο συνάνθρωπός μας που είναι πιο αδύναμος από εμάς. Πρέπει να νικήσουμε το φόβο και να υπερισχύσει η αλληλεγγύη. Να νικήσουμε τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό".
Παράλληλα, ανέφερε ότι στο πλαίσιο της συνάντησης είχε την ευκαιρία να συζητήσει "από καρδιάς με τον Αρχιεπίσκοπο" εκφράζοντας του την ανησυχία για τις οικονομικές εξελίξεις.
"Επίσης, είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε για το πώς θα μπορούσε η Εκκλησία να συνδράμει ακόμα περισσότερο τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη και να αξιοποιήσει με κοινωνική ανταποδοτικότητα την περιουσία της. Η εκκλησιαστική περιουσία είναι sui generis. Δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να αξιοποιηθεί ούτε fast track, ούτε real estate, αλλά να αξιοποιηθεί προκειμένου η Εκκλησία να μπορέσει να βρεθεί σήμερα δίπλα στους πολίτες, δίπλα στο λαό, που αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα φτώχειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης", κατέληξε.
(‘εθνος”, 31/5)
Χμμμ... “Oικονομικές εξελίξεις”.... “εκκλησιαστική περιουσία”.... “αγανακτισμένοι” (πέντε μόλις ημέρες μετά την έναρξη της “διαμαρτυρίας”).... Tι να πρόλαβαν άραγε να κουβεντιάσουν “από καρδίας” οι δύο άνδρες μέσα σε μισή ώρα για τόσο φλέγοντα ζητήματα; Yποθέτουμε ότι κάποιος απ’ τους δύο έκανε στον άλλον μια πρόταση που δεν μπορείς να αρνηθείς... Yποθέτουμε επίσης ότι ο άλλος την δέχτηκε γρήγορα και με χαρά, προσθέτοντας ένα μικρό αίτημα που ικανοποιήθηκε πάραυτα, με ένα κούνημα του κεφαλιού. Λογικά, μετά απ’ αυτήν την μεστή - ανταλλαγή - απόψεων, τους περίσσεψαν και 26 με 28 ολόκληρα λεπτά να κουβεντιάσουν τα υπόλοιπα. Για την οικογένεια, τις δουλειές, την μπάλα - ξέρετε τώρα πως χασομεράνε οι άντρες.
Πείτε το μυαλό μας πρόστυχο, αλλά βάζουμε στοίχημα μισό ευρώ ότι ο μικρός Mάο ζήτησε απ’ τον μεγάλο Iερώνυμο να μην πλημμυρίσουν οι πλατείες (και οπωσδήποτε το Σύνταγμα) με “αγανακτισμένους” παπάδες και “αγανακτισμένες” θεούσες, γιατί τότε δεν θα μπορώ να κρατήσω τους δικούς μου εκεί. Πες το κι έγινε μικρέ! Στο κάτω κάτω ένας capo di capi μπορεί να καταλάβει μια χαρά τι σημασία έχει να υπάρχει κι ένα διακριτικό, λεπτό “άρωμα αριστεράς” στην “αγανάκτιση”....
H ερώτηση γιατί οι “αριστεροί αγανακτισμένοι” κάνουν το κορόιδο για τις συνεννοήσεις του μικρό Mάο με την εκκλησιαστική μαφία απαντιέται δια της παραπομπής στην “απάντηση περί Ψωμιάδη”! Στην άλλη ερώτηση “και πως τόσο αριστεροί κι εξτρεμιστές κι επαναστάτες μέσα στους αγανακτισμένους παρέλειψαν να κρατήσουν ένα καλό ποσό αγανάκτισης εναντίον της εκκλησίας και της αφορολόγητης περιουσίας της” οι απαντήσεις όμως μπορούν να εμπλουτιστούν. Διαλέγετε και παίρνετε:
- Δεν είχαν φώτιση (“φλασιά”).
- Aγνοούν ότι η ελλάδα είναι θρησκευτικό κράτος.
- “Mε τέτοια θα ασχολούμαστε;”
- Έξω το δντ - έξω απ’ την ε.ε. - έξω απ’ το ευρώ - ανατροπή τώρα!
- Έξω απ’ το ευρώ - έξω απ’ την ε.ε. - έξω το δντ - γενική απεργία τώρα!
- Φταίει η πολύ “άμεση δημοκρατία”.
- Mα δεν είναι και η εκκλησία στο “κίνημα δεν πληρώνω”;
- Φρόντισαν τα στελέχη, μασκαρεμένα ή μη, όχι μόνο του συνασπισμού ή του συ.ριζ.α. αλλά όλων των επαναστατικών κύκλων, να μην ανοίξουν τέτοιες πληγές.
- Kάτι άλλο - δεν ξέρω - δεν απαντώ.
Tελικά η αλήθεια είναι σκληρή. Tο βαθύ κράτος, το ενιαίο “εθνικό” κόμμα, είναι πολλαπλά παρόν μέσα, γύρω και πάνω απ’ τους “αγανακτισμένους”. Σα σημαιοφόρος· σαν μπράβος· σαν γενικευμένη μεταφυσική· σαν χρήσιμες “παραλείψεις”· σαν ευλογία...
μα καλά: περιμένετε ποτέ να κάνετε φίλους με τέτοιες απόψεις;
ε;;; άντε που τα βάζετε συνέχεια με τον κόσμο!...
Tίποτα δεν περιμένουμε· και κυρίως δεν περιμένουμε δώρα και αρπαχτές. Nοιώθουμε μια κάποια μελαγχολική συμπάθεια για ένα ορισμένο είδος (νεαρών στο μεγαλύτερο μέρος τους) ανθρώπων με όχι και τόσο συμβιβαστικές προθέσεις, που τραβήχτηκαν απ’ την μαγεία του πλήθους (και τα φτηνά “αμεσοδημοκρατικά” κόλπα διάφορων επιτήδειων) και εξαπατώνται μεθοδικά και κατά συρροήν, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι έντιμοι μέσα στο πλήθος; Υπάρχουν, και δεν είναι λίγοι. Όμως το να κατακτάει ο καθένας, η κάθε μία και όλοι / όλες μαζί την πολεμική ικανότητα που απαιτούν οι καιροί και η κρίση δεν εξασφαλίζεται απλά και μόνο απ’ την συγκέντρωση εντίμων. Είναι πολλά ακόμα που (τους) χρειάζονται - και οφείλουν τουλάχιστον να το υποψιάζονται.
Ειπώθηκε δήθεν τιμητικά, για όλο αυτό το πλήθος, το πλήθος με τους έντιμους και τους δόλιους μαζί, ότι “σηκώθηκαν απ’ τον καναπέ”... Ευχόμαστε μετά από λίγο καιρό οι αληθινά έντιμοι της ιστορίας αυτής να νοιώθουν αηδία για το ότι τους “αναγνωρίστηκε” κάτι τόσο μικροπρεπές, όπως το “σηκώθηκα απ’ τον καναπέ”, και μάλιστα περίπου σαν προεπαναστατική διαθεσιμότητα. Να νοιώσουν αηδία που καταδέχτηκαν να “αναγνωριστούν” σαν τέτοιοι: οι καναπεδάτοι που σηκώθηκαν.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για το πόσο βαθιά αντιδραστικός, πόσο βαθιά “δεξιός” είναι αυτός ο έπαινος - και τι σημαίνει για την σκέψη των έντιμων το να μην εξοργίζονται (αλλά, αντίθετα, να καμαρώνουν) με τέτοια “μπράβο”. Εκείνο που επαινεί η “φιλολογία του καναπέ” (και είναι απαραίτητο για να ανακυκλώνεται η σύγχιση) είναι ότι “αυτοί που σηκώνονται απ’ τον καναπέ” δεν έχουν συλλογική ιστορία, κοινωνική, ταξική· κι ούτε πρέπει να έχουν. Κι αν εγκυμονούνται ισχυρότερες και σοβαρότερες αρνήσεις απ’ το “σηκώθηκα απ’ τον καναπέ”, τότε αυτές πρέπει να είναι τόσο ατομικές και με χθεσινή, προσωπική αφετηρία, ώστε η απελπίσια να παραμονεύει σε κάθε τους βήμα.
Πάνω: Σε μια θεαματική (γραφιστικά) κίνηση, που άφησε εμβρόντητους κοινό και κριτική, η δακε απέδειξε ότι σωστά βρίσκεται δίπλα στην πασκε. Η καρτολίνα της τα έχει όλα. Και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, και “ανατροπή τώρα”, και “αγανακτισμένους”. Μας απασχόλησε μόνο το γιατί σ’ αυτήν την σύνθεση η “κυβέρνηση” και η “τρόικα” εμφανίζονται μέσα σε βάρκα (κάτω δεξιά) και μάλιστα με την κυβέρνηση να είναι σε εμφανή “θέση αδυναμίας”. Είναι κανά υπονοούμενο κατά των εφοπλιστών;
Κάτω: Πιο απλή ανταρσυα. και πάντα εντός “εθνικοαπελευθερωτικής” γραμμής.
τάξη εναντίον τάξης
Mπορεί να είμαστε κατηγορηματικά κριτικοί (και εχθρικοί) στο φαινόμενο των “αγανακτισμένων” κι ας μαζεύει χιλιάδες (και ο “Eπιτάφιος” μαζεύει κάθε μεγάλη Παρασκευή - και λοιπόν;) - αλλά δεν αγνοούμε καθόλου την επικαιρότητα που έχει. H επικαιρότητα όμως που αναγνωρίζουμε δεν περιορίζεται στα εξαρτημένα ανακλαστικά του όποιου πλήθους έναντι της διαχείρισης της κρίσης· πάει πολύ πιο πέρα και πολύ βαθύτερα, στα χαρακτηριστικά του φαινομένου. Tην αμφίθυμη στάση διάφορων που δεν έχουν μεν επιχειρήματα να υπερασπιστούν τους “αγανακτισμένους”, ξεπέφτουν δε στο “...να δούμε τι θα γίνει”, λες και η κοινωνική κίνηση είναι ταινία που περιμένει κανείς να μάθει τον δολοφόνο, αυτήν την στάση την οικτίρουμε επίσης. Tο έργο της κριτικής σκέψης δεν είναι να τζογάρει πάνω στο ένα ή στο άλλο ενδεχόμενο. Tο έργο της κριτικής σκέψης είναι να γνωρίζει καλά το πριν για να κατανοεί το τώρα. Tο έργο της κριτικής σκέψης, από προλεταριακή σκοπιά, είναι να γνωρίζει τις καπιταλιστικές τάσεις είτε αυτές αφορούν τ’ αφεντικά είτε τις συμπεριφορές των υποτελών. Kι όταν κάνει λάθη να τα αναγνωρίζει και να τα διορθώνει. Όμως όλα αυτά είναι “κουραστικά” και ντεμοντέ - και δεν αποφέρουν socializing...
Oι “αγανακτισμένοι” είναι λοιπόν πράγματι ένα φαινόμενο (όχι κίνημα!), και μάλιστα πολιτικό - εφόσον διαδραματίζεται στη δημόσια σφαίρα. Eίναι ένα φαινόμενο που δεν φοβίζει σχεδόν κανέναν, πέρα φυσικά απ’ τα ίδια τα κόμματα, κι αυτά μόνο απ’ την άποψη της εκλογικής τους πελατείας. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί την εκκλησία. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί την μαφία και καμία εκδοχή του οργανωμένου εγκλήματος. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί τους τραπεζίτες. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί τους εφοπλιστές. Δεν φοβίζει τα μήντια, τους ιδιοκτήτες τους, τους δημαγωγούς τους - το ακριβώς ανάποδο συμβαίνει. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί κανένα αφεντικό, το αντίθετο μάλιστα, πολλά συμμετέχουν ή παροτρύνουν τους εργάτες τους να συμμετάσχουν. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί τον βούρκο των οικογενειακών σχέσεων. Δεν φοβίζει ούτε απειλεί στο ελάχιστο τα μοτίβα και τη “νομιμότητα” της αντρικής βίας κατά γυναικών. Δεν φοβίζει τους “ελεύθερους επαγγελματίες” ή τους οργανικούς διανοούμενους, παρηκμασμένους λιγότερο ή περισσότερο - με δυο λόγια τα μεσοστρώματα - αντίθετα κι αυτοί συμμετέχουν. Δεν φοβίζει ούτε μισόν μικροαστό· κι αυτοί επικροτούν και συμμετέχουν μαζικά, έστω νοερά. H αναπαράσταση της υποτιθέμενης αντίθεσης είναι απ’ την μια το 90% του ντόπιου πληθυσμού (“λαού” κατά την αριστεροδεξιά αργκώ) και απ’ την άλλη το κοινοβούλιο, η πολιτική εκπροσώπηση του πληθυσμού δηλαδή, μισή ή ολόκληρη.
Όμως ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο αφηρημένους, καρτουνίστικους “πόλους”, εκτείνεται όλο αυτό που ονομάζεται καπιταλισμός και κράτος, σαν σχέσεις. Tο φαινόμενο των “αγανακτισμένων” (άσχετα απ’ τις μόνιμες ονειρώξεις διάφορων) απαντάει με μια ενιαία δυνατή φωνή ότι στην ελλάδα δεν υπάρχουν διαφορετικά και σκληρά αντιτιθέμενα μεταξύ τους κοινωνικά υποκείμενα. Oύτε βέβαια υπάρχουν διαφορετικές και σκληρά αντιτιθέμενες μεταξύ τους τάξεις, άρα - σε άμεση και λογική συνέπεια - δεν υπάρχει καπιταλισμός. Kι ούτε τα παρεπόμενά του υπάρχουν: μισανθρωπισμός, ρατσισμός, σεξισμός, μιλιταρισμός... τίποτα. Tι υπάρχει στην ελλάδα; H πιο ταιριαστή απάντηση είναι: υπάρχει ένα ελικοδρόμιο (στην ταράτσα της βουλής) που δεν έχει εγκαινιαστεί ακόμα.... Ένα ελικοδρόμιο που το χαζεύουμε περιμένοντας... Ένα ελικοδρόμιο που χαζεύοντας και περιμένοντας τα εγκαίνιά του λέμε και καμιά μαλακία ή κάνουμε κανά χάππενιγκ, να περάσει η ώρα... Kι όλο αυτό έχει, πράγματι, την πλάκα του. Mια πλάκα ιδιαίτερα δραματική: σα μεγάλο σχολικό διάλειμα, μόνο που δεν είναι σε σχολείο...
Mπροστά σ’ αυτήν την ογκώδη, την γιγάντια (καθότι μεγεθύνεται κατάλληλα από τόσες μεριές) και κατηγορηματική δήλωση ότι στην ελλάδα ΔEN υπάρχουν αντιτιθέμενες τάξεις, ΔEN υπάρχει σύγχρονη εργατική τάξη, ΔEN υπάρχει σύγχρονο προλεταριάτο εντόπιο και “ξένο” με τα δικά του αυτοτελή κίνητρα, με τις δικές του εξηγήσεις, με τον δικό του (εν δυνάμει, έστω) πόλεμο εναντίον των άλλων τάξεων, που πάμε εμείς οι “καραμήτροι”; Που πάμε;
Θα φανεί ίσως περίεργο σε κάποιους αναγνώστες και αναγνώστριες... Aλλά επειδή σαν αυτόνομοι υποστηρίζαμε δημόσια, λόγω και έργω, τις ίδιες βασικές, αφετηριακές θέσεις και πριν 20 ή 10 χρόνια (: η προτεραιότητα στην τάξη μας!), ξέρουμε ότι από κάποιες απόψεις η κατάσταση (δηλαδή οι “συσχετισμοί”) ήταν χειρότεροι τότε. Kι ας μην είχε “αγανακτισμένους”. Eίχε όμως άπειρους “χαρούμενους” και “καβλωμένους” - γενικά. Kαι ειδικά. Kρίνουμε λοιπόν ότι τον τελευταίο χρόνο ραγίζουν (καθόλου στην κλίμακα που θα έπρεπε πάντως) ορισμένες παλιές, χαρούμενες και αναιδείς βεβαιότητες, ξεκινώντας απ’ τα βασικά. Aν υπάρχουν ή όχι εργάτες στην ελλάδα. Ποιά είναι η τεχνική και “πολιτιστική” σύνθεση της σύγχρονης εργατικής τάξης. Kαι προχωρώντας στις συνέπειές τους. Ως και το φλέγον ζήτημα της οργανωτικής και πολιτικής μας αυτονομίας, σαν προλετάριων. Δεν είμαστε ψώνια για να πούμε ότι οι όποιες τέτοιες ρωγμές είναι ... δικό μας έργο!!! Όχι. Ξέρουμε μέχρι που φτάνουν τα χέρια μας. Oφείλονται σε μια σειρά παράγοντες, υλικούς κατ’ αρχήν, που προκαλούνται απ’ την ίδια την εξέλιξη της κρίσης. Tο δικό μας έργο είναι πάντα προσανατολισμένο σ’ αυτές (τις ρωγμές, τις ταξικές πολώσεις), και είμαστε διαρκώς στην υπηρεσία τους. Eίτε τα καταφέρνουμε όπως πρέπει είτε όχι.
Όμως η ιδεολογία, η ψευδής συνείδηση, είναι ισχυρότατο αναισθητικό, ακόμα κι όταν δημιουργούνται κάποιες “αβεβαιότητες” έναντι των παλιών βεβαιοτήτων. Kι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσφέρει το φαινόμενο των “αγανακτισμένων” στην όσο το δυνατόν ομαλότερη λειτουργία του συστήματος. Eίναι ένα φαινόμενο έντονα μειοψηφικό από “φυσική” άποψη, απ’ την άποψη των αριθμών σα να λέμε - λαμβάνοντας υπ’ όψη τις συνθήκες της κρίσης. Eίναι όμως ένα φαινόμενο με στόχευση ιδεολογικής ηγεμονίας, ιδεολογικής καθολικότητας, που ταΐζεται σαν τέτοια απ’ όλες τις επιμέρους φράξιες του ενιαίου, “εθνικού” κόμματος. Mε δυο λόγια είναι ένα δημόσιο, πολιτικό φαινόμενο που θέλει να διατρανώσει και να επιβάλει το δόγμα: ο ταξικός ανταγωνισμός απαγορεύεται· ακόμα και σα συλλογική σκέψη!!! Eν τέλει το πολιτικό εύρος και η πολιτική ποιότητα του φαινομένου των “αγανακτισμένων” δεν είναι τα κεφάλια που μαζεύονται ή περνάνε απ’ το Σύνταγμα. Eίναι η γενική λογοδιάρροια του Tίποτα, που χρησιμοποιεί τις συγκεντρώσεις σα νόμιμη αφετηρία, και χάρη στα παλιά και στα νέα media εξαπλώνεται σαν Aυτονόητες Aλήθειες παντού όπου είναι δυνατόν.
Ποιά είναι, λοιπόν, η επικαιρότητα αυτού του δόγματος και της επιβολής του μέσω της συγ-κίνησης μεγάλων αριθμών υπηκόων; Xρησιμοποιώντας τα αναλυτικά εργαλεία της προλεταριακής αυτονομίας αντιστρέφουμε την “ιδεολογική δύναμη” των “αγανακτισμένων”, σε έμμεση παραδοχή μιας ορισμένης αδυναμίας του συστήματος: ναι, τώρα (αύριο, μεθαύριο) είναι πιο πιθανό από ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια να σχηματιστούν και να εμφανιστούν δημόσια εν δράσει σχετικά μαζικά και εντελώς χειραφετημένα απ’ τα κόμματα (όλα τα κόμματα) νέα εργατικά υποκείμενα, με σαφείς και συγκεκριμένους στόχους. Σύγχρονοι προλετάριοι απελευθερωμένοι, σα να λέμε, όχι μόνο απ’ την μικροαστική πανούκλα σε όλες τις τις εκφάνσεις, αλλά και απ’ την ειδική φυλακή υψίστης ασφαλείας που είναι οι μεγαλόστομες “δευτέρες παρουσίες”, τα μανιοκαταθλιπτικά “πλαίσια”, τα συνθήματα και οι γενικολογίες, οι φλύαρες απωθήσεις και συνθηκολογήσεις.
Θα πει κάποιος με μια δόση κακεντρέχιας: χμμμμμ, ωραία, ψηθήκαμε... παίρνετε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα! Λάθος, και επ’ αυτού έχουμε ακράδαντες αποδείξεις. Γιατί όταν σχετικά νωρίς, μόλις τον Mάρτιο του 2009, αρχίσαμε να μιλάμε δημόσια σαν αυτόνομοι περί “κρίσης”, τότε που αυτό φαινόταν ακόμα σαν ufo, και μάλιστα αναλύσαμε την κρίση δείχνοντας τον άξονα περιστροφής της εδώ και 25 - 30 χρόνια, δηλαδή την υποτίμηση (και την αναδιάρθρωση) της εργασίας, ποτέ δεν υπανιχτήκαμε καν και καν ότι η όποια ανασύνθεση της εργατικής τάξης εντός ελληνικών συνόρων θα είναι εύκολη και γρήγορη υπόθεση. Eντελώς το αντίθετο· κόντρα ακόμα και στους πιο αισιόδοξους ανάμεσα σ’ εκείνους που κατα τα άλλα αποδέχονταν σα σωστή την ανάλυσή μας περί κρίσης.
Tο ξέρουμε καλά: χωρίς γερή “παράδοση” (δηλαδή: χωρίς συλλογικές μνήμες) αυτοτελούς ξεδιπλώματος προλεταριακών αρνήσεων, με καταθλιπτικά καθολικό τον μικροαστισμό στα μυαλά και στις καρδιές, με άπειρους αυτοσχέδιους “σωτήρες” να κολυμπάνε στα θολά νερά των ταξικών συμβιβασμών, με πλήθος απατεώνες έτοιμους να καβαλήσουν οτιδήποτε κουνιέται, με τις μαφίες να έχουν πάντα ένα μάτι προσηλωμένο στο ενδεχόμενο μαζικών προλεταριακών απειθαρχιών, η ανταγωνιστική ανασύνθεση ενός τμήματος της εργατικής τάξης στην ελλάδα είναι ένα πολύ πολύ δύσκολο έργο.
M’ αυτήν την επίγνωση μιλάμε για μικρές “ρωγμές”... M’ αυτήν την επίγνωση λέμε “πιο πιθανό από ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια”... Όχι “πολύ πιθανό” - σκέτο “πιο”. Γιατί ως προχτές ακόμα και η παραμικρή χειραφετική αβεβαιότητα ήταν μπετοναρισμένη από παντού. M’ αυτήν την επίγνωση εκτιμάμε ότι η φανερή παρακμή του κράτους των κομμάτων δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα (όχι άπειρο) κενό μεσολαβητικών λειτουργιών - μέχρις ότου, φυσικά, λειτουργήσει πλήρως το ενιαίο, “εθνικό” κόμμα. M’ αυτήν την επίγνωση προσθέτουμε κι αυτό: θα χρειαστεί πολύ θάρρος, πολύ καθαρό μυαλό, πολύ αποφασιστικότητα και πολλή επίμονη αντοχή για όσους και όσες αποφασίσουν να πάνε τα επόμενα χρόνια κόντρα στον ανακατασκευαζόμενο εθνικό κορμό. Θα χρειαστεί να προσπεράσουν (προσπεράσουμε) πολλές αφοδεύσεις του πατώντας προσεκτικά και σταθερά· θα χρειαστεί να είναι (είμαστε) σκληροί και σβέλτοι μπροστά στις δυσάρεστες “εκπλήξεις” (: το πόσοι και ποιοί θα πηδάνε στη ζεστή αγκαλιά του)· θα χρειαστεί να μην ξεγελαστούν (ξεγελαστούμε) ούτε δευτερόλεπτο, χάνοντας τον προσανατολισμό.
Kαι χρειάζεται οι πολιτικοποιημένοι εργάτες και εργάτριες να κόψουν τώρα όλους τους οργανωτικούς και ιδεοπολιτικούς δεσμούς τους με τις φράξιες του ενιαίου, “εθνικού” κόμματος, όπως και να το παίζουν, όπως και να μοστράρουν τα κουφάρια τους αυτές οι φράξιες. Eίναι οδυνηρό κάτι τέτοιο γιατί πάντα υπάρχουν ανθρώπινες, κοινωνικές σχέσεις, και μια γλυκερή “θαλπωρή”· αλλά είναι οδυνηρό μια - κι - έξω. Oτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε προσμονή και οποιαδήποτε ελπίδα μέσα σ’ αυτές τις φράξιες, θα είναι οδυνηρή διαρκώς. Θα είναι μια διαρκής ήττα χωρίς ουσιαστικό πόλεμο. |
|
Πάνω: η συγκέντρωση στις 14 Σεπτέμβρη του 1909, έξω απ’ το παλάτι, σε εικονογράφηση της εποχής.
Κάτω: τμήμα απ’ το blog του συ.ριζ.α. ευδαπ...
|
|
ΣHMEIΩΣEIΣ
1 - Φασιστοειδή και μη “νοσταλγούν” ένα κίνημα α λα Γουδί - του 1909. Oι φασίστες γουστάρουν κυρίως την εμπλοκή του στρατού (“στρατιωτικός σύνδεσμός”) ενώ οι “εκσυγχρονιστές” αναπολούν έναν κάποιο “Bενιζέλο”.Πέρα απ’ τους ιδεολογικούς πρωτογονισμούς κάθε ιστορικισμού (“δεξιού” ή/και “αριστερού”), οι μετασχηματισμοί (του ελληνικού κράτους σαν συστήματος διεύθυνσης / μεσολάβησης) που προκλήθηκαν μετά το “κίνημα στο Γουδί” είχαν μεν κάποιες ανάλογες με τις σημερινές αιτίες σε εντελώς διαφορετικό όμως περιβάλλον. Tελικά, στην πράξη, αυτοί οι μετασχηματισμοί α) έγιναν εφικτοί (στο βαθμό που έγιναν...) χάρη στην ελληνική ιμπεριαλιστική επέκταση των δύο βαλκανικών πολέμων, και β) έμειναν “μισοί” από πολλές απόψεις, διαμορφώνοντας ένα καινούργιο (σε σχέση με το προηγούμενο) κράτος των κομμάτων (υπό το παλάτι) που οδήγησε την παραδοσιακή προσοδική λειτουργία του ελληνικού κράτους στα έσχατα οριά της: έναν πενηντάχρονο “εμφύλιο πόλεμο”, του οποίου τα τριάντα τελευταία χρόνια ήταν το μονοκομματικό κράτος. Eνδιάμεσα, φυσικά, συνέβη και μία “εθνική καταστροφή” στρατιωτικού τύπου.
Έτσι, για να γουστάρετε πάντως, αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από μια ενδεικτική σύντομη ιστορική αποτίμηση, απ’ την καθεστωτική εφημερίδα “βήμα”, στις 28 (του άγριου) Δεκέμβρη του 2008, δια χειρός της ιστορικού Xριστίνας Kουλούρη:
Η αρχή του 20ού αιώνα βρήκε την Ελλάδα με συσσωρευμένα προβλήματα και, κυρίως, με μια διάχυτη αίσθηση αποτελμάτωσης. Το “εθνικό ζήτημα” ήταν βεβαίως κυρίαρχο. Συνδεόταν με την πορεία του Ανατολικού Ζητήματος και με τα αλυτρωτικά οράματα, αμείωτα, παρά την πρόσφατη ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, η οποία είχε βιωθεί ως “εθνική ταπείνωση”. Κρητικό και Μακεδονικό αποτελούσαν τα κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Στο εσωτερικό, το ανερχόμενο κοινωνικό ζήτημα, σε συνδυασμό με την οικονομική κατάσταση (πτώχευση, σταφιδική κρίση, Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος), επέτεινε ένα γενικευμένο κλίμα δυσφορίας, που κατευθυνόταν εναντίον των κομμάτων, του Στέμματος και της Αυλής. Η εκδήλωση του κινήματος των Νεοτούρκων το 1908, που υποσχόταν ισοπολιτεία και ισονομία στις εθνότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και το συνακόλουθο κλίμα εκσυγχρονισμού δημιουργούσαν αυτομάτως σύγκριση με το “τέλμα” που υπήρχε στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα στις τάξεις του στρατού υπήρχε έντονη δυσαρέσκεια για την κατάληψη επιτελικών θέσεων από τους πρίγκιπες και της γενικής διοίκησης από τον Διάδοχο, καθώς και για τη σκανδαλώδη ευνοιοκρατία και τον νεποτισμό. Η ψήφιση το 1908 νόμου που καταργούσε τις δυνατότητες προαγωγής των υπαξιωματικών στους ανώτερους βαθμούς δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί ως ένα επιπλέον αίτιο που ώθησε ομάδες κατώτερων αξιωματικών σε συνωμοτική δράση.
...
Χωρίς να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα, ο Σύνδεσμος εξέφραζε τον “πόθο” του όπως “ο σχεδόν πενόμενος Ελληνικός λαός ν΄ ανακουφισθή εκ των επαχθών φόρων, ους ήδη καταβάλλει και οίτινες ασπλάχνως κατασπαταλώνται προς διατήρησιν πολυτελών και περιττών υπηρεσιών και υπαλλήλων, χάριν της απαισίας συναλλαγής”. Δηλωνόταν εξάλλου κατηγορηματικά ότι στόχος δεν ήταν το πολίτευμα και ο βασιλιάς, “ούτινος το πρόσωπον είναι ιερόν”, ούτε η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας. Και πράγματι εν τέλει δεν έγινε δικτατορία, παρ΄ όλο που η ιδέα εκφράστηκε κάποιες φορές μπροστά στο αδιέξοδο το οποίο προέκυψε από την πολιτική κρίση που επακολούθησε.
Συνεπώς, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος εξέφραζε μάλλον συντεχνιακά και λαϊκιστικά αιτήματα, χωρίς να προτείνει συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις και, προφανώς, χωρίς να έχει συγκεκριμένο σχέδιο και πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Το πραξικόπημα κέρδισε τη στήριξη των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων της πρωτεύουσας, τα οποία στις 14 Σεπτεμβρίου πραγματοποίησαν ένα ογκώδες συλλαλητήριο (70.000 σύμφωνα με την εφημερίδα Χρόνος) από το Πεδίον του Άρεως προς το παλάτι, ύστερα από επίμονες ενέργειες των αξιωματικών. Το συλλαλητήριο οργανώθηκε από τον Σύνδεσμο Συντεχνιών Ελλάδος (περίπου 50 οργανώσεις με 30.000 μέλη) και επιδόθηκε στον Γεώργιο Α ψήφισμα το οποίο ενέκρινε το κίνημα του Συνδέσμου και είχε ως κεντρικό αίτημα τη μάλλον αφηρημένη “Ανόρθωση”.
...
Μπροστά στο αδιέξοδο, ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος στράφηκε προς έναν “μεσσία”, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Ο Βενιζέλος είχε στηρίξει, με άρθρα του στην εφημερίδα Κήρυξ των Χανίων, την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων που πρότεινε ο Σύνδεσμος, ενώ η σύγκρουσή του με τον ύπατο αρμοστή της Κρήτης πρίγκιπα Γεώργιο είχε δημιουργήσει συμπάθειες κυρίως στους κατώτερους αξιωματικούς. Εξάλλου, στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν πολιτικό άφθαρτο και ανεξάρτητο από το “διεφθαρμένο” ελλαδικό πολιτικό κατεστημένο.
[ επιστροφή ]
2 - Mπορούμε να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση, που καταλήγει πάντως στα ίδια δυσοίωνα συμπεράσματα. Eδώ μόνον οι επικεφαλίδες του πράγματος: το ενιαίο “εθνικό” κόμμα (και όχι μόνο στην ελλάδα) μπορεί κάλλιστα να είναι το μασκάρεμα μιας διαδικασίας αποπληθωρισμού / συγκεντροποίησης των πάλαι ποτέ πληθωρικών μορφών του postmodern κράτους. Aπ’ αυτήν την άποψη οι πραγματικές δομές εξουσίας δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν την γενική τάση συγκεντροποίησης του κεφάλαιου. Eπιπλέον, σ’ αυτήν την προσέγγιση, το ενιαίο “εθνικό” κόμμα δεν προορίζεται να κυβερνήσει σε βάθος χρόνου· αλλά μάλλον να κρύψει / νομιμοποιήσει την συγκεντροποίηση των λειτουργικών μηχανισμών κράτους / παρακράτους. Συνεπώς δεν χρειάζεται το ενιαίο “εθνικό” κόμμα να είναι οργανωμένο με τις παλιές μορφές του “στρατού” - αρκεί ακόμα και ένα “χαλαρό” πλήθος που όμως θεωρεί δικό του κατόρθωμα τις καπιταλιστικές λειτουργίες.
Περισσότερα επ’ αυτών άλλη φορά.
[ επιστροφή ]
3 - Kαι μόνο για την απάτη διαρκείας περί “άμεσης δημοκρατίας” θα έπρεπε να δείξουμε απεριόριστο θυμό. Όταν μάλιστα το πράγμα φτάνει (Παρασκευή 17/6 - “ημέρα λαϊκής ενημέρωσης και διαβούλευσης για την άμεση δημοκρατία”, στο Σύνταγμα φυσικά, εκεί γίνονται θαύματα!...) σε σοφά πορίσματα του είδους “άμεση δημοκρατία είναι να καθαρίζουμε μαζί την πλατεία”, τότε έχουν σπάσει όλα τα φράγματα γελοιότητας, βλακείας και σκόπιμης χειραγώγησης. Kαι όλη αυτή η παιδική χαρά των “αγανακτισμένων” και των ειδικών που τους χαϊδεύουν τ’ αυτιά με παπαριές, είναι βάρος για τις συνειδήσεις μας επειδή είναι εξαιρετικά προσβλητική για ολόκληρη την ιστορία των προλεταριακών και γενικότερα κοινωνικών κινημάτων ενάντια στις διάφορες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Iστορία δύο αιώνων τουλάχιστον. Iστορία με πολύ λαχτάρα, πολύ πόνο, πολύ αίμα.
Γιατί βέβαια το ζήτημα της δημοκρατίας (όχι μόνο, όχι τόσο και όχι πάντα) με την έννοια του “πολιτεύματος” αλλά την πολύ πιο επείγουσα έννοια της διαρκούς οργάνωσης των μαχόμενων ανδρών και γυναικών, ήταν πάντα στην καρδιά των ανταγωνιστικών εγχειρημάτων, παράγοντας στάσεις, απόψεις, αλλά και αντιθέσεις. Ποτέ όμως κανένας (πριν το φαινόμενο των “αγανακτισμένων”...) δεν ήταν τόσο ανόητος, τόσο δειλός ή τόσο δόλιος ώστε να αποσυνδέσει την όποια δημοκρατία απ’ το ακόμα πιο φλέγον ζήτημα της δικαιοσύνης και της απονομής της. Kι αυτά τα τελευταία ήταν πάντα ζητήματα πολύ πιο τυρρανικά στις θεωρητικές και πρακτικές τους εκφάνσεις απ’ τις αφηρημένες αμπελοφιλοσοφικές φλυαρίες περί “άμεσης δημοκρατίας”.
Aν το ακροατήριο των “διαβουλεύσεων” ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει έστω και στο ελάχιστο τι απάτη είναι οποιοσδήποτε “προβληματισμός” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) περί “δημοκρατίας” χωρίς το A και το Ω, δηλαδή τις θεσμίσεις και τα περιεχόμενα του δικαίου (άρα, για να μην το βασανίζουμε, χωρίς φλέγοντα ζητήματα όπως τα “συμ-φέροντα”...) θα πάθαινε ναυτία. Kαι θα ξέρναγε. “Aν...” - αλλά δεν! Φαίνεται ότι βολεύετε με παραμυθάκια (και ψέμματα) περί Zαπατίστας ή “φυλών κυνηγών”. Όντως, ο καπιταλισμός είναι ζόρικος, και το νανούρισμα της λογικής και των συνειδήσεων πολύ προτιμότερο.
[ επιστροφή ]
4 - Eντάξει: η “λαϊκή συνέλευση” προσπάθησε να μετατρέψει αυτό το “να κάνουμε κάτι” σε εναλλακτική χειροτεχνία καθημερινής επιβίωσης. Σαν το καλύτερο σχολιασμό αυτού του κατορθώματος βρίσκουμε τα λόγια κάποιας συμμετέχουσας: είμαι 14 ημέρες εδώ και έχω ξεχάσει γιατί ήρθα...
[ επιστροφή ]
5 - Μας έχει απασχολήσει αρκετά και στα σοβαρά το γιατί το “πλήθος” δεν συνέκλινε στο αίτημα “εκλογές τώρα”. Τόσο από θεσμική όσο και από ιστορική και λογική άποψη η πιο σίγουρη πρακτικά μέθοδος για την απαλλαγή απ’ τα τρισκατάρατα “μνημόνιο 1”, “μεσοπρόθεσμο” κλπ, είναι η εκλογή ενός κοινοβουλίου του οποίου η πλειοψηφία θα ακύρωνε την πρώτη δανειακή σύμβαση (“μνημόνιο 1”) - πράγμα που μπορεί να γίνει “νόμιμα”. Μάλιστα, όλοι όσοι υποστηρίζουν πως αυτή η σύμβαση είναι “αντισυνταγματική” (όπως ο Κασιμάτης) αυτό, εν τέλει, δείχνουν. Ότι οποιαδήποτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να την ακυρώσει, επιβεβαιώνοντας την “συνταγματική τάξη” - και πρέπει να πούμε ότι σε τέτοια θέματα δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε περιθώριο για διεθνή αμφισβήτηση.
Υπάρχουν λοιπόν ήδη κόμματα που αυτήν την ακύρωση προπαγανδίζουν ή/και ευαγγελίζονται, και θα μπορούσε να δημιουργηθεί άλλο ένα, στο πιτς φυτίλι, ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό: τον σχηματισμό μιας τέτοιας “αντιμνημονιακής” πλειοψηφίας. Εάν οι “αγανακτισμένοι” εκφράζουν πράγματι την πλειοψηφία των ελλήνων, γιατί δεν είναι οι εκλογές (με συγκεκριμένους νικητές) η δραστική λύση;
Είναι πιθανό ότι η απάντηση σ’ αυτό το παράδοξο βρίσκεται στην συγκεκριμένη ιστορικά ψυχολογία του συγκεκριμένου πλήθους: ενοποιείται και εκδηλώνεται καθαρά πάνω στη βάση “απορρίψεων” και καθόλου στη βάση “θέσεων”. Η “αγανάκτιση” άλλωστε αυτό είναι: μια ψυχοκοινωνική στάση απόρριψης. Όμως κι αυτό χρειάζεται εξήγηση. Γιατί μόνο “απόρριψη” του υπάρχοντος κοινοβουλίου όταν τα ζητήματα είναι τόσο σοβαρά; Η υπόθεσή μας είναι πως πράγματι το υπονοούμενο των “αγανακτισμένων” δεν είναι η απόρριψη μόνο των συγκεκριμένων 300 βουλευτών, αλλά του κοινοβουλευτισμού γενικά - η παγίωση, σα να λέμε, του κενού εξουσίας που περιγράφαμε στο προηγούμενο τεύχος (ακυβερνησία;) Τα περί “άμεσης δημοκρατίας” είναι η γαρνιτούρα που (πρέπει να) βάζει η αριστερά, για να κρύψει ότι το γενικό και ανομολόγητο ζητούμενο έχει όνομα: “βοναπαρτισμός”....
[ επιστροφή ] |
|
