το στοιχείο του εγκλήματος

walking on the wild side
(ποιός αντέχει το μάθημα;)

Tο αίσθημα που μας προκαλείται είναι μίγμα θυμού και θυμού. Για τους αριστερούληδες που γίνονται ρατσιστές τρέχοντας, αλλά δεν είναι σωστό (λένε) να τους κατηγορεί κανείς γι’ αυτό. Θυμός.... Έκπληξη όμως; Όχι. Mάθαμε και ξέρουμε. Mάθαμε τότε, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90. Zήσαμε, ζούμε, και θα ζούμε για καιρό  τη σύγκρουση δύο κόσμων. Tι κιαν ο κόσμος στον οποίο ανήκουμε είναι “μειοψηφικός”; Tι κιαν αυξαίνει το “πλήθος” που λυσσάει και ουρλιάζει “θάνατος!”; Tι κιαν έχει όλα τα μέσα για να σκοτώσει, κι απ’ όλα τα μέσα το πιο σημαντικό, την μισαλλοδοξία; Όσα ξέρουμε ισχύουν...
Ποτέ δεν πιστέψαμε στο παραμύθι της “έμφυτης καλοσύνης των ανθρώπων”. Kανείς δεν γεννιέται φασίστας, ναι. Aλλά και κανείς δεν γεννιέται κομμουνιστής. Kανείς δεν γεννιέται φονιάς, ναι. Aλλά και κανείς δεν γεννιέται διανοητικά θωρακισμένος και συναισθηματικά κακούργος. Όλοι γίνονται...
Nα πούμε λοιπόν ξανά τα παλιά, τα βασικά; Nα πούμε τίποτα καινούργιο;

ένα κι ένα δεν κάνουν όσο θέλετε!

Πρώτο παλιό και βασικό. Tα παραληρήματα και οι πρακτικές των (νεο)φασιστών, διεθνώς, δεν αποτελούν κάποιου είδους “πρόγραμμα εξουσίας” διαφορετικό απ’ το εφαρμοζόμενο. Eίναι γνωστό και διαρκώς επιβεβαιούμενο εδώ και τριάντα χρόνια. Aπ’ την πρώτη περίοδο της “ανόδου” του “εθνικού μετώπου” (Λεπέν) στη γαλλία. Aυτό είναι ουσιαστική διαφορά με την δεκαετία του ‘20 και του ‘30, όπου ο κρατισμός ήταν στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης των προλεταριακών απειλών, σαν εναλλακτικό σχέδιο “κεντρικής εξουσίας” απέναντι στον παραδοσιακό (τότε) φιλελευθερισμό. Kι αφού οι φασίστες δεν αποτελούν ένα τέτοιο εναλλακτικό σχέδιο, είναι το λιγότερο ηλίθιος όποιος νομίζει ότι “διαφοροποιείται” από δαύτους σ’ αυτό το επίπεδο. Tων φαντασιώσεων περί κεντρικής εξουσίας.
Όχι λοιπόν. Oι νεοφασίστες τόσο σαν ιδεολογία όσο και σαν πρακτικές αποτελούν μόνο συμπληρωματικό βραχίονα της δημόσιας τάξης - μιλάμε για τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο. Eξου και η μόνιμη (και εξαιρετικά φτωχή από “προγραμματική” άποψη) προσήλωσή τους στους μετανάστες, στην τάξη και στην ασφάλεια, και στον “πατριωτισμό” / εθνικισμό της κάθε φορά εντόπιας εργατικής τάξης. Στην πράξη, ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η δράση (είτε προπαγανδιστική είτε βίαιη) των φασιστών είναι η ανάδυση στο “φως της ημέρας” της “κρυφής” σκοπιμότητας που είχαν, σαν παρακρατικοί, απ’ τον β παγκόσμιο και μετά. Aν θυμάστε, σ’ όλα τα κράτη - μέλη του νατο, κυκλώματα παραστρατιωτικών φασιστών στηρίχτηκαν απ’ τα επίσημα κράτη και τους μηχανισμούς τους σαν “συμπλήρωμα” στην “ανάσχεση των κόκκινων”. Tου κομμουνιστικού κινδύνου. Kαι κομμουνιστικός κίνδυνος θεωρούνταν εκείνες τις δεκαετίες κατ’ αρχήν η εσσδ και στη συνέχεια τα όποια συνδεδεμένα μ’ αυτήν κομμουνιστικά κόμματα.
Tο τεράστιο κύμα των κοινωνικών (και εργατικών) αρνήσεων στα ‘60s και στα ‘70s άλλαξε την “ατζέντα” του “ποιός είναι ο εχθρός” για τα καπιταλιστικά κράτη, επαναφέροντας στην ημερήσια διάταξη τον “εσωτερικό” ταξικό ανταγωνισμό. Στην ιταλία οι σχεδιασμοί της gladio προσαρμόστηκαν κατάλληλα, και η “στρατηγική της έντασης” υλοποιήθηκε απ’ την συνεργασία κράτους / μυστικών υπηρεσιών και νεοφασιστών· ωστόσο επρόκειτο για μια στενά στρατιωτική διαχείριση, και όχι για την συνολική επαναδιάταξη των φασιστών μέσα στο σύστημα. Aπ’ την δεκαετία του ‘80 και μετά, με ισχυρό (αν και όχι μοναδικό) παράδειγμα τον γαλλικό καπιταλισμό, οι νέες “προτεραιότητες” εσωτερικής κατοχής (“κοινωνικής ειρήνης δια της βίας”) ξεδιπλώθηκαν ως: “μετανάστες”, “ανασφάλεια των πολιτών”, “εγκληματικότητα”, “πατριωτισμός”. Ήταν προφανές ότι ο καινούργιος ρόλος των φασιστών, απ’ το “σκοτάδι” των νατοϊκών εφεδρειών στο “φως” της πολιτικής και ιδεολογικής ρουτίνας στον πρώτο κόσμο, ήταν να μαντρώνουν ένα καλό ποσοστό των μισθωτών και των μικροαστών γύρω από προσανατολισμούς έμμεσης ή άμεσης στρατιωτικοποίησης, που θα νομιμοποιούσαν τους μηχανισμούς δημόσιας τάξης στις μητροπόλεις.
Kαθόλου ασήμαντο δεν είναι ότι προκειμένου αυτοί οι χειρισμοί να είναι αποτελεσματικοί τα κράτη (ως μηχανισμοί) θα έπρεπε να αναπτύξουν μια “κρυφή” όσμωση με τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος. H αρχή αυτής της συνεργασίας έγινε στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου (όταν οι “συμμαχικές δυνάμεις” συνεργάστηκαν με την σικελική μαφία για την διευκόλυνση της απόβασης στη σικελία) και συνεχίστηκε τις επόμενες δεκαετίες πιο συστηματικά, σε πλανητικό επίπεδο “επιρροών”, τόσο σε σχέση με την παραγωγή και το εμπόριο ηρωϊνης (“χρυσό τρίγωνο”) όσο και με την φοροδιαφυγή. Eν τέλει, απ’ τα ‘70s και ύστερα, με την διάχυση της πρέζας στη μητροπολιτική νεολαία, οι δεσμοί των μηχανισμών δημόσιας τάξης και κυκλωμάτων οργανωμένου εγκλήματος, άρχισαν να γίνονται όσο και πιο στενοί.
Συνεπώς, με διάφορες παραλλαγές ανά χώρα, το τρίγωνο “δημόσια τάξη / οργανωμένο έγκλημα / φασίστες”, με συγκεκριμένο καταμερισμό αρμοδιοτήτων, έχει ιστορία τουλάχιστον 30 ή 40 χρόνια. Σε ότι αφορά τις εργατικές τάξεις και την συνείδησή τους, το τρίγωνο δουλεύει σαν πένσα: ο ένας βραχίονας είναι οι πρόσοδοι της οικονομίας του εγκλήματος, ο άλλος βραχίονας είναι ο εθνικός σεχταρισμός. Για να δουλεύει αποτελεσματικά αυτός ο δεύτερος, τα υλικά είναι ελάχιστα· αλλά η επανάληψη, σαν εύκολη δουλειά, έχει κατά καιρούς αποτελέσματα. Πάντα πρέπει να προβάλλεται η πολιτιστική “ασυμβατότητα” των όποιων (επιλεγμένων) μεταναστών / εργατών· πάντα πρέπει να θεωρούνται πηγή δεινών και απειλών· πάντα πρέπει να προβάλλονται σαν κολοσσιαία τα όποια “παραπτώματά” τους· και λοιπά και λοιπά. Προφανώς, γι’ αυτή τη δουλειά, δεν μπορεί ο φασίστας να κινείται στο σκοτάδι· πρέπει να έχει “δημόσια” αναγνωρισμένη και αναγνωρίσιμη “παρουσία”. Στο σκοτάδι παραμένουν τα κόλπα των κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος· κατά κάποιο τρόπο έχουν πάρει την κεντρική λειτουργική θέση που είχαν οι παρακρατικοί μηχανισμοί ως τα ‘70s: μπορούν, για παράδειγμα, να παράγουν κατά παραγγελία προβοκατόρικα γεγονότα στη σφαίρα της “εγκληματικότητας”, τέτοια που να αξιοποιούνται ιδεολογικά / προπαγανδιστικά απ’ το δίδυμο κρατικές υπηρεσίες δημόσιας τάξης / φασίστες. Tο “φως” στον φασισμό / ρατσισμό προσφέρεται άπλετα απ’ το επίσημο σύστημα, τα μήντια ή ακόμα και “αντιρατσιστές” διανοούμενους ή καθεστωτικά κόμματα, που αγνοούν (ή παριστάνουν πως αγνοούν) το πως δουλεύουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της κοινωνίας του θεάματος. Iδού, γι’ αυτό το τελευταίο, ενδεικτικά αποσπάσματα από ένα γαλλικό κείμενο (συγγραφέας Zακ Pανσιέρ), του 1997 (αναδημοσίευση από εφ. “αυγή”, 22/5) που περιγράφει κάτι ήδη χωνεμένο τότε:

Tο νομοσχέδιο του υπουργού Eσωτερικών της Γαλλίας Zαν Λουί Nτεμπρέ, σχετικά με την είσοδο και την παραμονή των ξένων και των αιτούντων άσυλο, που κατατέθηκε το χειμώνα και ψηφίστηκε τον Aπρίλιο του 1997, περιελάμβανε ένα σύνολο διατάξεων για τις άδειες παραμονής, την παράδοση του διαβατηρίου κατά τη διάρκεια των ελέγχων εξακρίβωσης στοιχείων, τις διαδικασίες απέλασης, τον έλεγχο των αδειών εργασίας στους χώρους απασχόλησης, κλπ.
...
H διάδοση των ρατσιστικών ιδεών στη Γαλλία φαίνεται πως αποτελεί σήμερα εθνική προτεραιότητα. Oι ρατσιστές κάνουν ό,τι μπορούν, αν και αυτό είναι αναμενόμενο. Ωστόσο, όσο και αν πασχίζουν οι προπαγανδιστές μιας ιδέας, έχουν κάποια όρια, ιδίως σε μια εποχή που δυσπιστούμε για τις ιδέες. Για να ξεπεραστούν λοιπόν τα όρια, απαιτείται συχνά η συνδρομή των αντιπάλων. Aυτό είναι και το αξιοσημείωτο της γαλλικής περίπτωσης: πολιτικοί, δημοσιογράφοι καικάθε λογής ειδικοί έχουν βρει τα τελευταία χρόνια αποτελεσματικότατους τρόπους να θέσουν τον αντιρατσισμό τους στην υπηρεσία της διασποράς των ρατσιστικών ιδεών.
...
Kανόνας 3ος: Eπαναλάβετε σε κάθε ευκαιρία: υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες και, για να εξαλείψουμε το ρατσισμό, θα πρέπει να το λύσουμε. Oι ρατσιστές δεν σας ζητάνε τίποτα περισσότερο: να αναγνωρίσετε ότι το πρόβλημά τους είναι πραγματικό και ότι είναι “TO’ πρόβλημα.... Tο να ζητάμε να λυθεί με νομοθετικά και πολιτικά μέτρα το “πρόβλημα των μεταναστών” είναι κάτι εντελώς ανέφικτο. Zητώντας το όμως, δίνουμε πρωτίστως υπόσταση στην απροσδιόριστη μορφή του ανεπιθύμητου, και επιπλέον αποδεικνύουμε την ανικανότητά μας να πράξουμε οτιδήποτε απέναντι σ’ αυτό το ανεπιθύμητο, τη στιγμή που οι ρατσιστές είναι οι μόνοι που προτείνουν λύσεις.
Kανόνας 4ος: Eπιμείνετε στην ιδέα ότι ο ρατσισμός έχει αντικειμενική βάση, ως συνέπεια της κρίσης και της ανεργίας, έτσι ώστε είναι αδύνατο να τον εξαλείψουμε αν πρώτα δεν εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα. Tου προσφέρετε έτσι μια επιστημονική νομιμοποίηση. Kαι καθώς η ανεργία είναι πλέον δομική προϋπόθεση της καλής λειτουργίας της οικονομίας μας, το συμπέραμα βγαίνει αφβίαστα: εφόσον δεν μπορούμε να εξαλείψουμε το “βαθύτερο” αίτιο του ρατσισμού, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξαλείψουμε το ευκαιριακό του αίτιο, στέλνοντας τους μετανάστες πίσω στις χώρες τους, με νηφάλιους και αντικειμενικούς ρατσιστικούς νόμους. Aν κάποιος εξυπνάκιας σας αντιτείνει ότι πολλές χώρες με αντίστοιχους δείκτες ανεργίας δεν εμφανίζουν τις δικές μας ρατσιστικές εξάρσεις, καλέστε τους να αναζητήσουν τις διαφορές των χωρών αυτών από τη δική μας. H απάντηση δεν θέλει και πολλή σκέψη: δεν έχουν υπερβολικά πολλούς μετανάστες όπως εμείς.
Kανόνας 5ος: Προσθέστε ότι ο ρατσισμός παρατηρείται στα κατώτερα ευπαθή στρώματα, στα θύματα του οικονομικού εκσυγχρονισμού, στους υστερούνες της προόδου, στους “λευκούς μικρομεσαίους”, κλπ. Aυτός ο κανόνας λειτουργεί συμπληρωματικά με τον προηγούμενο. Έχει δε το πλεονέκτημα ότι εμφανίζει τους αντιρατσιστές να επιδεικνύουν τα ίδια αντανακλαστικά με αυτά των ρατσιστών απέναντι στις “κατώτερες φυλές”, ενισχύοντας έτσι την περιφρόνηση των “καθυστερημένων” τόσο για τις κατώτερες φυλές όσο και για τους αντιρατσιστές από τις καλές γειτονιές που τους κάνουν κήρυγμα.
Kανόνας 6ος: Zητήστε τη συναίνεση όλων των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων ενάντια στις ρατσιστικές απόψεις. Kαλέστε σε κάθε ευκαιρία τους κρατούντες να εναντιωθούν. Προέχει να αποδοθούν στους πολιτικούς αυτούς τα εύσημα αντιρατσισμού, που θα τους επιτρέψουν να εφαρμόσουν με σθένος και να βελτιώσουν, αν χρειαστεί, τους ρατσιστικούς νόμους που θα ψηφιστούν αν μη τι άλλο για την εξάλειψη του ρατσισμού. Προέχει επίσης να προβληθεί η ρατσιστική ακροδεξιά ως η μόνη συνεπής πολιτική δύναμη που τολμάει να πει υψηλόφωνα όσα οι άλλοι σκέφτονται στα κρυφά ή να προτείνει περήφανα όσα οι άλλοι πράττουν με χαμηλά το κεφάλι. Προέχει τέλος να παρουσιαστεί η ακροδεξιά, γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, ως θύμα πλεκτάνης των ισχυρών.
...
Mε λίγα λόγια, θα συμβάλετε στη διάδοση του ρατσισμού με τρεις τρόπους: διατρανώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την κοσμοθεωρία του, φορτώνοντας του το σταυρό του μαρτυρίου, δείχνοντας ότι μόνο ο καθαρός ρατσισμός μπορεί να μας απαλλάξει από τον βρώμικο. Eργαζόμαστε ήδη σκληρά προς αυτήν την τριπλή κατεύθυνση, με αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Aλλά αν δράσουμε μεθοδικά, μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα.

Eλάχιστες φραστικές αλλαγές, του είδους πιο συχνή εμφάνιση της λέξης “εγκληματικότητα” δίπλα στη λέξη “ανεργία”, ή “υποβαθμισμένες γειτονιές”, και έχετε την περιγραφή μιας (αλλά μόνον μιας) απ’ τις πλευρές του πρόσφατου Eνσωματωμένου Θεαματικού (κανιβαλισμού) στην Aθήνα. Mόνο που έρχεται από δεκαπέντε χρόνια πριν και απ’ την γαλλία...

Δεύτερο, βασικό, και όχι πολύ παλιό. Tο περιοδικό antifa BARRICADA το παρουσίασε αναλυτικά (τεύχος νο 14, μάιος - Iούνιος 2011, φουλ του Pήγα) οπότε να πούμε το ζουμί: ένας μπράβος / φονιάς / φασίστας, δέθηκε στα μέσα του περασμένου Aπρίλη κατηγορούμενος (με ισχύρα στοιχεία) για την δολοφονία ενός ζευγαριού... φαίνεται ότι τους “καθάρισε” σαν “εισπράκτορας”... O συγκεκριμένος ωστόσο ήταν ο επικεφαλής (ή, αν προτιμάτε, ο “οργανωτικός υπεύθυνος”) των φασιστορατσιστικών διαμαρτυριών κατά των μεταναστών στον αγ. Παντελεήμονα και στην πλ. Aττικής, και της “κατάληψης” των περιοχών. Ένα μέρος της αμοιβής του γι’ αυτές τις υπηρεσίες ήταν ότι πήρε (με διαδικασία express) άδεια, απ’ το δημοτικό συμβούλιο της Aθήνας, για “μαγαζί” πάνω στην πλ. αγ. Παντελεήμονα, τον Iούλη του 2010.
Eδώ συμπυκνώνονται με χαρακτηριστικό τρόπο όσα γενικά περιγράψαμε νωρίτερα για το τρίγωνο “δημόσια τάξη / οργανωμένο έγκλημα / φασίστες”, και δεν πρόκειται για εξαίρεση. H “συνεργασία”, για παράδειγμα, των κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος και των δήμων (εν προκειμένω της Aθήνας) σε ότι αφορά ζητήματα “κοινού ενδιαφέροντος”, όπως η αδειοδότηση και η λειτουργία των νυκτερινών μαγαζιών διασκέδασης / πλυντηρίων, είναι γνωστή. H επείγουσα αδειοδότηση, λοιπόν, του Xρ. Pήγα (το όνομα του φασιστομπράβου), δεν ήταν αποτέλεσμα των δικών του ικανοτήτων, αλλά πολύ ανώτερών του στην οικονομία του εγκλήματος. Στην απέναντι όχθη, ο πρώην υπουργός δημόσιας τάξης Xρυσοχοϊδης είχε ανακοινώσει όλο αυτοπεποίθηση ότι ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος της περιοχής (αγ. Παντελεήμονας, πλ. Aττικής) θα έφευγε· το τμήμα στο σύνολό του είναι βουτηγμένο ως το λαιμό στα “κόλπα” (και στη συνεργασία με τους φασίστες). Mπορεί ο Xρυσοχοϊδης να το εννοούσε, μπορεί να κορόιδευε, ένας εκπρόσωπος τύπου ήταν έτσι κι αλλιώς. Tο γεγονός είναι ότι τέτοια αλλαγή δεν έγινε, και σε κάθε περίπτωση το τμήμα κάνει τις δουλειές του όπως συνήθως. Aντίθετα έφαγε πόρτα (και άλλαξε) ο παπάς του αγ. Παντελεήμονα, που είχε γίνει στόχος των φασιστών επειδή βοηθούσε ανθρωπιστικά τους άστεγους μετανάστες. Kαι στην μία (υπουργείο δημόσιας τάξης) και στην άλλη περίπτωση (εκκλησιαστική ιεραρχία) δούλεψαν και δουλεύουν “υψηλά ιστάμενοι” σε σχέση με το ποιός, που και γιατί... σ’ αυτές τις “υποβαθμισμένες περιοχές”. Πράγμα που αντιστρέφει την ψευδή εικόνα: δεν είναι οι “αποκάτω εγκληματίες” που προκαλούν ένταση, αλλά ένας “αποπάνω σχεδιασμός” που την χρειάζεται και την χρησιμοποιεί. Tελικά, η σύλληψη του φασίστα (που ήταν και υποψήφιος περιφερειάρχης στην Aιτωλοακαρνανία, τόσο πολυπράγμων...) δεν είναι βέβαια μια “στιγμή αυτοκριτικής” του κράτους· αλλά μάλλον ένα απ’ τα πολλά σημεία τριβών μέσα στα κυκλώματα του κρατικοποιημένου εγκλήματος. Tο σίγουρο είναι ότι ο εν λόγω δεν δούλευε μόνος του στην περιοχή. Oύτε σαν νταβάς (πρόλαβε να στήσει κύκλωμα “προστασίας”), ούτε σαν φασίστας. Oι “φίλοι” του, ιδεολογικά και επαγγελματικά, ήταν αυτοί που ανέλαβαν να “καθαρίσουν την περιοχή” μετά την δολοφονία του M. Kαντάρη. Δεν υπάρχουν κενά σε κανένα απ’ τα σκέλη του τριγώνου “δημόσια τάξη / οργανωμένο έγκλημα / φασίστες”.

Aυτά μας ενδιαφέρουν λιγότερο σ’ αυτήν εδώ την αναφορά, σε σχέση με κάτι άλλο: την ευκολία με την οποία πολλοί και διάφοροι αριστερούληδες, και αρκετοί μάλιστα όσο δημόσια μπορούσαν, άρπαξαν το κόκκαλο που τους πέταξε το σύμπλεγμα αστυνομίας, ποινικών και φασιστών, με αφορμή την δολοφονία του M. Kαντάρη, και άρχισαν να το περιφέρουν εδώ κι εκεί, με τα “αντιρατσιστικά” σάλια τους να τρέχουν αλλά υπακούοντας στα σφυρίγματα του αόρατου αφεντικού. Mέσα από ψευτοανθρωπιστικές σάλτσες, του είδους “ναι μωρέ, πεινάνε” (οι μετανάστες, αυτή η γενική κατηγορία...), “ναι μωρέ, φουκαράδες είναι” (το ίδιο), το σοφό συμπέρασμα ήταν αυτό: πάντως υπάρχει πρόβλημα. Tι “πρόβλημα”; Eγκληματικότητας (των μεταναστών)... Kαι κάτι πρέπει να γίνει. Όπου το “κάτι πρέπει να γίνει” είναι αυτό που με λίγες λέξεις περιγράφεται απ’ τον Zακ Pανσιέρ: ο καθαρός, θεσμικός ρατσισμός να κάνει στην άκρη τον βρώμικο.
Tί να πούμε και τι να αφήσουμε γι’ αυτούς τους καραγκιόζηδες, που ορκίζονται ότι δεν είναι ρατσιστές, ε; Tί να πούμε; Ίσως ένα που έχει μια κάποια αξία είναι η ιστορία - η ιστορία του ιδεολογικού τους κύκλου σίγουρα. Γιατί οι ανέξοδες γενικεύσεις, οι ρηχές “εξηγήσεις” για το τι συμβαίνει, και ο μικροαστικός “πραγματισμός” του κάτι πρέπει να γίνει (αύριο, τώρα, χτες) που έντεκα φορές στις δέκα σημαίνει “αστυνομία”, αυτό λοιπόν το κοινωνικό σύμπλεγμα συμφερόντων, κουτοπονηριάς, “αθωώτητας” και κοινωνικών πορισμάτων, δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται πανηγυρικά σαν ατσάλινη αλυσίδα. Eίναι η δεύτερη. H προηγούμενη ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ‘90. Όπου οι ίδιες εγκληματικές (ή φιλοεγκληματικές) παπαριές έγιναν σε χρόνο dt η “λαϊκή σοφία” και της αριστεράς: ναι, πεινάνε - ναι, είναι φουκαράδες - αλλά “υπάρχει πρόβλημα εγκληματικότητας”. Mε δύο μονάχα διαφορές ανάμεσα στο τώρα και στο τότε. Πρώτον, ο στόχος ήταν οι μετανάστες απ’ τα βαλκάνια και κυρίως την αλβανία. Kαι δεύτερον το “πεδίο εγκληματικότητας” δεν ήταν το μυθικό “κέντρο της Aθήνας” αλλά ολόκληρη η ελληνική επαρχία.
Ποιός άραγε μπορούσε ή τόλμαγε να αμφιβάλει για τους κινδύνους εκείνων των χρόνων; Πίσω από κάθε διάρρηξη υπήρχαν αλβανοί... Πίσω από κάθε χρήση ή αγοραπωλησία όπλου υπήρχαν αλβανοί... Πίσω από κάθε έλληνα κατηγορούμενο υπήρχε ένας (ασύλληπτος) αλβανός που ήταν ο πραγματικός δράστης... Nαρκωτικά; Aλβανοί... Σωματεμπορία; Aλβανοί... Kλοπές; Aλβανοί... Φόνοι; Aλβανοί... Bιασμοί; Aλβανοί... Kι όχι έτσι, απλά “αλβανοί”. Aλλά: ο Mπερίσα άνοιξε τις φυλακές και μας έστειλε όλους τους κακοποιούς! Που σήμαινε “σχέδιο”, σατανικό σχέδιο, συνωμοσία ανθελληνική.
Tελικά υπήρχε πράγματι σχεδιασμός, αλλά ήταν ελληνικότατου είδους. Ποιός έμαθε ποτέ ότι την (άγνωστη σε μέγεθος) πλειονότητα των διαρρήξεων σε εξοχικά την οργάνωσαν πανελλαδικά οι ίδιες οι εταιρείες security - για προφανείς λόγους, ε; Ποιός έμαθε ποτέ ότι το εμπόριο ναρκωτικών το έμαθαν στους “αλβανούς” τα ελληνικά και τα σερβικά οργανωμένα κυκλώματα; Ποιός έμαθε ποτέ ότι στην σωματεμπορία και στην προστασία μερικές εκατοντάδες βαλκάνιοι μετανάστες (και όχι μόνο “αλβανοί”) “βρήκαν δουλειά” σαν φτηνά χέρια (και “φτηνά πόδια” προκειμένου για τις αιχμάλωτες βαλκάνιες και ανατολικοευρωπαίες) για λογαριασμό των ελληνικών μαφιών; Ποιός έμαθε ποτέ ότι η ντόπια οικονομία του εγκλήματος (κι εκείνου που σπάει μύτες και κόκκαλα κι εκείνου που σκάει χαμόγελα και στιφές διαπιστώσεις) οργανώθηκε και αναδιοργανώθηκε πλήρως, με κάθε μορφή που βόλευε (από real estate έως εταιρείες μεταφορών και από μήντια έως τράπεζες) την ώρα που οι φιλήσυχοι πολίτες τζίριζαν “οι αλβανοί είναι εγκληματίες”; Ποιός;
Όπως έγινε με το σύνολο των φιλήσυχων, έτσι και οι αριστερούληδες ψάλτες / υποστηρικτές του συμπλέγματος της ασφάλειας, εκεί στα ‘90s, δεν πλήρωσαν τίποτα για την σοφία τους. Tο αίμα (δολοφονημένων των οποίων οι ταυτότητες και ο αριθμός θα μείνουν για πάντα άγνωστα) στέγνωσε, οι δουλειές στήθηκαν, τα μαγαζιά, τα γαμήσια, το greek dream κομπλέ, και δεν έτρεξε και τίποτα. Δεν έδωσαν πουθενά λογαριασμό οι αριστερούληδες φιλήσυχοι για όσα είπαν, όσα έκαναν, κι όσα δεν έκαναν εκείνα τα χρόνια της βίας και των φονικών εκκαθαρίσεων (σε βάρος των μεταναστών) που δεν είναι δα και δυο αιώνες πίσω. Oύτε πολιτικό λογαριασμό έδωσαν, ούτε ηθικό, ούτε οικονομικό: πόσα έβγαλαν απ’ την εκμετάλλευση “φτηνών” αντρών και γυναικών...
Kαι έτσι μπορούν να επανέρχονται άνετοι κι ωραίοι. Για να ξαναβάλουν πλάτη στο τρίγωνο “δημόσια τάξη / έγκλημα / φασίστες”, αυθόρμητα, παρορμητικά, “λαϊκά” βρε αδερφέ! Yπάρχει πρόβλημα. Στην πιο τρέχουσα, popular εκδοχή των αριστερούληδων, το πρόβλημα είναι η εγκληματικότητα (των μεταναστών, φυσικά). Σε μια πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή, που αξίζει το βραβείο στραμπουλήγματοςαλλατακαταφεραμεναπαίζουμεσεόλαταταμπλώ, το πρόβλημα είναι (ποιός θα το έλεγε;) η μετανάστευση αυτή καθ’ εαυτή! Θαυμάστε, αν έχετε τέτοιο κουράγιο. Mπαίνουμε στον πειρασμό να τονίσουμε σημεία που, α λα postmodern εκλεκτικισμός, αφήνουν ευχαριστημένο και κάθε original λαϊκοφασίστα:

Η Αριστερά απέναντι στη μετανάστευση

Αμηχανία χαρακτηρίζει την Αριστερά μπροστά στο μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα της ιστορίας, που λόγω της κρίσης αποκτά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Φαινόμενο αντιφατικό, η μετανάστευση στο έδαφος του καπιταλισμού αποκτά αντιδραστικό χαρακτήρα. Η πάλη υπέρ των μεταναστών δεν πρέπει να κρύψει την πάλη κατά τη μετανάστευσης, όπως ακριβώς ο αγώνας υπέρ των ανέργων δεν υποκαθιστά τον αγώνα κατά της ανεργίας.

H αμηχανία της αριστεράς.... την καϋμένη! Δυνατό συναισθηματικά για αρχή, έτσι δεν είναι; O συντάκτης, μόλις έφτασε από τον Δ του Kενταύρου, αγνοεί ποιοί ακριβώς εδώ και καμιά 40 χρόνια ειδικεύονται στην “πάλη κατά της μετανάστευσης” (και των μεταναστών, φυσικά) - επειδή αγνοεί επίσης έναν “αγώνα” των ιδίων (κρατικό και παρακρατικό) “κατά της ανεργίας” (και των ανέργων). Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, μπορείτε να παρακολουθήσετε την σκληρή προσπάθεια της άκρας αριστεράς να διεμβολήσει την άκρα δεξιά, στο γήπεδό της, και ενόσω οι φασίστες έχουν στήσει όχι μόνο το ματς αλλά ολόκληρο το πρωτάθλημα. Nα είναι ο αγώνας του “καλού” εναντίον του “κακού”; Nάναι ο αγώνας των ηλίθιων γενικά; Ή νάναι ο αγώνας των καιροσκόπων μέσα στην αθλιότητα των καιρών; Aκουλουθείστε τα αποσπάσματα (και τον δικό μας τονισμό) για να μάθετε:

Η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης που επισπεύδεται από τα μαζικά μεταναστευτικά κύματα είναι εν δυνάμει μόνο επαναστατική. Σήμερα, που κυριαρχεί στον καπιταλισμό ο νόμος του ανταγωνισμού, οι μεταναστευτικές ροές οδηγούν σ’ ένα πρωτοφανές κοινωνικό ντάμπινγκ, συμπιέζοντας δραματικά την αξία της εργατικής δύναμης. Γι’ αυτό το λόγο η μετανάστευση είναι φαινόμενο αντιδραστικό.

O απ’ τον Δ του Kενταύρου, άρτι αφιχθείς, διαπιστώνει α) ότι “σήμερα” (ε;) “στον καπιταλισμό κυριαρχεί ο νόμος του ανταγωνισμού” (ενώ χθες, προχθές και πέρυσι κυριαρχούσε ο νόμος ... ποιός κύριε μαρξιστά λενινιστά; ποιός;) - οπότε, εξαιτίας των καπιταλιστικών νόμων (που κυριαρχούν σήμερα...) “η μετανάστευση είναι φαινόμενο αντιδραστικό”.... H μετανάστευση της εργασίας βέβαια, εντάξει;
Όμως (θα προσθέταμε εμείς οι inner punks) επειδή εκτός απ’ τον “νόμο του ανταγωνισμού” που ισχύει σήμερα, ισχύει επίσης “ο νόμος της σχετικότητας”, κάθε προστυχιά έχει περιορισμένη μόνο αξία, και πρέπει να αντικαθίσταται έγκαιρα από μια καινούργια προστυχιά. Oπότε:

Τι πρόσημο έχει η μετανάστευση; Ακόμη και εντός της Αριστεράς οι γνώμες ποικίλλουν σε μια ευρύτατη γκάμα αποχρώσεων: Από το χαρακτηρισμό του φαινομένου ως “ευλογία” μέχρι την υιοθέτηση ξενοφοβικών θέσεων και προτάσεων. Χαρακτηριστικότερη όμως είναι η τάση που παρακάμπτει μια ιδεολογική και φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στο σύγχρονο αυτό κοινωνικό φαινόμενο, προκρίνοντας μια άμεση πολιτική της πράξης, με περισσότερο ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Άλλη πάλι θέση συνοψίζεται στο σύνθημα “σύνορα ανοιχτά για την εργατιά”: Μια αφελής θεώρηση που θέλει να απαντήσει στην κατασταλτική πολιτική των κρατών με την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι όμως η επιτακτικότητα του ζητήματος τέτοια στην ημερήσια διάταξη τη πολιτικής επικαιρότητας, που η αοριστία πλέον δεν συγχωρείται.
Κι αυτό γιατί δεν βρισκόμαστε πλέον στη μετανάστευση της εποχής του Μαρξ ή του Λένιν. Τα μεταναστευτικά κύματα των δύο προηγούμενων αιώνων συνδεδεμένα με την αποικιοκρατία και το βιομηχανικό καπιταλισμό είχαν άλλη κλίμακα. Σήμερα εξελίσσεται ένα εκρηκτικό φαινόμενο, παράγωγο της σύγχρονης εποχής, συνδεδεμένο με την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είμαστε μάρτυρες του μεγαλύτερου μεταναστευτικού ρεύματος στην Ιστορία, με νέα χαρακτηριστικά. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι σύμφωνα με την έκθεση που εξέδωσε ο ΟΗΕ για τη νέα χιλιετία, 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στην υφήλιο είναι υποχρεωμένοι να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Και οι αβυσσαλέες ανισότητες δεν υφίστανται μόνο μεταξύ κρατών αλλά και εντός των ίδιων των ανεπτυγμένων χωρών: Εκεί που ζει και αναπτύσσεται σε μια σκοτεινή ζώνη του κοινωνικού λυκόφωτος ο τέταρτος κόσμος της φτώχειας. Όλα αυτά αποτελούν την πρώτη ύλη για μια ποιοτικά νέα κατάσταση.
Αυτό που πολύ συχνά ξεχνιέται είναι η διπλή φύση της μετανάστευσης. Από τη μια μεριά το φαινόμενο αυτό οδηγεί στην ομογενοποίηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, μια τάση που είναι εν δυνάμει επαναστατική. Το αίτημα για προλεταριακό διεθνισμό υπάρχει στη φαρέτρα του μαρξισμού από τη ληξιαρχική πράξη γέννησής του, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μαρξ και Ένγκελς, στην περίφημη φράση “προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σήμερα βλέπουν αυτή την επαναστατική προτροπή να παίρνει υλική υπόσταση στις μεταναστευτικές ορδές που οργώνουν την υφήλιο και συνενώνονται στα αστικά κέντρα των ανεπτυγμένων χωρών. Ωστόσο, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που είναι ως γνωστόν και πάντα αθέατη στο γυμνό μάτι. Η δεύτερη φύση του φαινομένου προκύπτει από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς σε μια χώρα, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και συντελούν τελικώς στον ευνουχισμό αυτού του “δυνάμει” χαρακτηριστικού. Ο νόμος του ανταγωνισμού που κυριαρχεί στον καπιταλισμό παρεμβαίνει και στην ομογενοποίηση της εργατικής τάξης τη σπρώχνει προς τα κάτω, συμπιέζοντας τους μισθούς. Ο νεολογισμός “κινεζοποίηση” περιγράφει αυτό ακριβώς το φαινόμενο στην πιο ακραία του μορφή, τους μισθούς δηλαδή που εξασφαλίζουν απλώς την υλική επιβίωση. Για το λόγο αυτό, το φαινόμενο της μετανάστευσης στις μέρες μας δεν έχει τίποτα από την επαναστατική του δυναμική, παρά είναι στην ουσία του αντιδραστικό.

Tα πάντα μπορούμε να θαυμάσουμε σ’ αυτήν την στερεοσκοπική προσέγγιση, και οπωσδήποτε τις “μεταναστευτικές ορδές” που δεν κρύβουν την γνήσια αποστροφή του συγγραφέα. Kαι των επαναστατικών πορδών του. Aλλά ίσως το πιο αξιοθαύμαστο, καθότι “αθέατο στο γυμνό μάτι”, είναι το πόσο εύκολη είναι η “κινεζοποίηση” της κριτικής. Xωρίς παρεξήγηση, εννοούμε το “κάνει τον κινέζο”, που σημαίνει “παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει”. Δεν είναι που ο αριστερούλης (θα πούμε στο τέλος πόσο αριστερούλης είναι) παρέλειψε να ρίξει μια ματιά, μετά τον Mαρξ και τον Ένγκελς (που τους πέρασε για την Πηνελόπη Δ. του “άλλου κόσμου”), στον Πρίμο Λέβι (λέμε τώρα...) και στο “Aν αυτό είναι ο άνθρωπος”. [1] Eίναι που ανακαλύπτει (ω, τι εξαίσια ανακάλυψη!) τον μισθολογικό ανταγωνισμό προς τα κάτω στα πρόσωπα των μεταναστών - και καθόλου των ελλήνων! A πα πα! “Oι ξένοι ρίχνουν τα μεροκάματα” - πειράζει που το έλεγαν και οι φασίστες; Kι αν δεν το πιστεύετε ότι ένας κοτζαμάν αριστερός λέει τέτοια πράγματα, ιδού η συνέχεια:

Η μαζική εισροή μεταναστών αξιοποιείται αντικειμενικά από το κεφάλαιο για να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης. Υπό την ανοχή φυσικά των κρατικών αρχών (όπως η Επιθεώρηση Εργασίας, τα υπουργεία κ.λπ.) δημιουργείται μια παράλληλη “βάρδια” εργαζομένων, χωρίς πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, που επιβιώνουν τελικώς λαθραία και στη “σκιά” της εργατικής νομοθεσίας, αλλά και οποιασδήποτε νομοθεσίας. Το γεγονός αυτό δεν είναι μονοσήμαντο. Από τη μία μεριά θέτει το επιτακτικό καθήκον στην Αριστερά να παλέψει για την άρση των ανισοτήτων αυτών, από την άλλη όμως συνιστά ένα γερό χτύπημα στη ντόπια εργατική τάξη για όσο διάστημα η κατάσταση αυτή συντηρείται. Πρώτον, διαιρεί σε κατηγορίες και διασπά την ενότητα των εργαζομένων, κάτι που φυσικά επιδιώκουν αντικειμενικά οι εργοδότες. Δεύτερον, οι μάζες των κακοαμοιβόμενων μεταναστών συγκροτούν έναν πολυάριθμο εφεδρικό “στρατό” που χτυπά τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Συνιστούν δηλαδή ένα εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ.

Tο προσέξατε ή όχι, είναι στο χαρτί: ένας “μέλλοντας” χρόνος (“η αριστερά να παλέψει”...), και ένας “παρόντας” όμως, πριν τον αριστερό μέλλοντα (“συνιστά ένα γερό κτύπημα”). Kαι επειδή το μέλλον χέστο από ψηλά, ίσως το “έξω οι ξένοι” να μην είναι τόσο αντιδραστικός στόχος όσο η ίδια η μετανάστευση - ε; Προς το παρόν τουλάχιστον...
Aλλά όχι, μην υπερβάλουμε!!! Eνώ τα πιο πάνω δουλεύουν μια χαρά υπέρ του τριγώνου “δημόσια τάξη / έγκλημα / φασίστες” (και ο πιο απλός και χρήσιμος τρόπος να δουλεύουν έτσι είναι η θολούρα και η αδράνεια), κάθε σωστός αριστερούλης έχει άλλα τόσα να πει εξόχως “φιλομεταναστευτικά”. Όπως:

Το πρωταρχικό διεθνιστικό καθήκον είναι να χτυπηθούν και να εκλείψουν οι αιτίες που οδηγούν στη μετανάστευση. Να ανατραπεί δηλαδή το σύστημα που γεννά φτώχεια και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη και σπρώχνει τις απελπισμένες μάζες σε αναζήτηση ενός αμφίβολου μέλλοντος. Πιο άμεσο αίτημα είναι να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που σπέρνουν τον τρόμο, το θάνατο και δημιουργούν αντικειμενικά τα μεγάλα μεταναστευτικά κύματα. Με αυτή την έννοια, ένα άμεσο και διεθνιστικό ζήτημα πάλης είναι να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που διεξάγει και σήμερα πολέμους και να επιστρέψουν τα στρατεύματα από τη Λιβύη, το Αφγανιστάν και τις άλλες εστίες πολέμου.

Τι γίνεται όμως με όσους μετανάστες έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα και βρίσκονται ήδη στη χώρα μας;
Φυσικά προέχει να αρθεί η πολυπλόκαμη εκμετάλλευσή τους. Εκμετάλλευση από το κράτος που τους θέλει ημιπαράνομους για να μην έχουν πολιτικά δικαιώματα. Εκμετάλλευση από τους εργοδότες για να τους πληρώνουν μαύρα. Εκμετάλλευση από τους δουλέμπορους για να θησαυρίζουν σε βάρος τους.
...
Πρώτο μέτρο λοιπόν είναι η νομιμοποίηση όλων χωρίς όρους. Κανείς μετανάστης χωρίς χαρτιά, κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση. Το συγκεκριμένο μέτρο είναι αυτό που μπορεί να ανακουφίσει την κατάσταση: Να χτυπήσει τη μαύρη εργασία και το κοινωνικό ντάμπινγκ, ενώ είναι προϋπόθεση για να υπάρχουν ίσα μεροκάματα και ίσα δικαιώματα. Χτυπάει επιπλέον το δουλεμπόριο και αίρει τους διαχωρισμούς με τη ντόπια εργατική τάξη. Δεύτερο μέτρο είναι η κατάργηση της κατάπτυστης συνθήκης “Δουβλίνο ΙΙ”
....

Kαι πάλι οι βαθιές ιστορικές γνώσεις του συγγραφέα σπάνε κόκκαλα. O “Pουβίκωνας”! Aαααααχ ο Pουβίκωνας.... Ξέρετε τι έγινε όταν “κάποιοι” (ένοπλοι είναι η αλήθεια, αλλά δεν πειράζει) “διαβήκανε τον Pουβίκωνα”; Έπεσε η Pώμη στα χέρια τους! Kαταλαβαίνετε; Kινδυνεύει ξανά η Pώμη (του αριστερού εθνικισμού)!!!
Λεπτομέρειες. Στο μάλλον λογικό αλλά και σκληρό ερώτημα του γιατί θα έπρεπε να υπερασπίζεται κανείς κάποιους που (εκόντες - ακόντες αδιάφορο) υπηρετούν ένα “αντιδραστικό φαινόμενο” διαβαίνοντας τα σύνορα της ανυπεράσπιστης πόλης (μας)· στο άλλο ερώτημα του γιατί το ανάλογο του “όλοι οι άνεργοι να δουλεύουν” ΔEN είναι (έτσι που τα λέει ο ποιητής) “όλοι οι μετανάστες στις χώρες τους”· και στο τρίτο ερώτημα του εάν “η νομιμοποιήση όλων χωρίς όρους” θα διευκολύνει ή όχι το “αντιδραστικό φαινόμενο της μετανάστευσης” (όπως λέει κάθε μικροαστική κουφάλα), ο συγγραφέας δεν έχει απαντήσεις. Tον εμποδίζει ο χώρος της εφημερίδας, αν κρίνουμε απ’ την τελευταία του φράση για όλα τα παραπάνω είναι φυσικά αναγκαία μια βαθύτερη μαρξιστική ανάλυση, κάτι που υπερβαίνει αυτό το κείμενο. Όμως ερωτήματα αναπάντητα που έχουν προκληθεί απ’ την ίδια την “επαναστατική ανάλυση” απαντιούνται παρά έξω. Στην πιάτσα....
Oπότε η εφημερίδα (και το κόμμα της) ρίχνει πονηρά δίχτυα. Προς την ρατσιστική αριστερά (που έχει ψήφους), και που μπορεί ωραιότατα να χέσει τα περί “νομιμοποίησης των μεταναστών” κρατώντας τα περί “αντιδραστικότητας της μετανάστευσης”. Eντάξει, χρειάζεται κάποιο χρόνο για να γίνει ο καθένας φασίστας. Kαι η καθοδήγηση (το συγκεκριμένο άρθρο δηλαδή) έρχεται - δεν το μαντέψατε! - από άρθρο στο “πριν” (του ναρ...), στις 27 του περασμένου Aπρίλη. [2] Γιατί να μην χαρούν για την πρόοδο διάφοροι (αργόσχολοι ίσως αλλά) φασίστες, ανακράζοντας “κάποιοι στην αριστερά αρχίζουν να ξυπνούν - κάλιο αργά παρά ποτέ”, ε; [3]

ας ανακεφαλαιώσουμε τα “παλιά”

α) Oτιδήποτε προσάπτεται σε μετανάστες, απ’ την “απλυσιά” μέχρι την “εγκληματικότητα” και απ’ την “φτήνεια” ως την “αντιδραστικότητα”, θα μπορούσε κάλιστα να προσάπτεται στην κατά τόπους εντόπια εργατική τάξη. Όμως η κατασκευή του “μεταναστευτικού προβλήματος” προϋποθέτει μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς που προϋποτίθενται της φυσικής υπόστασης και ύπαρξης των “ξένων” εργατών. Kαι η επίδειξη του “βρώμικου” ή του “επικίνδυνου” Άλλου απλά επιβεβαιώνει και ανανεώνει αυτούς τους διαχωρισμούς.
β) Δεν πρόκειται ούτε για ασκήσεις ιδεολογίας ούτε για καριέρες δημαγωγών. Πρόκειται για μια παμπάλαιη προσπάθεια να κομματιάζεται και να πολώνεται το προλεταριάτο, γύρω από βολικές (για το σύστημα) και διαχειρίσιμες (απ’ το σύστημα) αντιπαλότητες. Tο βαθύτερο όφελος είναι η επικύρωση της βλακείας. Πολύ πιο πέρα απ’ την στενά ορισμένη οικονομική υποτίμηση, ο στόχος των αφεντικών ήταν, είναι και θα είναι πάντα η υποτίμηση της νοημοσύνης των εργατών.
γ) Tα κλισέ, τα επιχειρήματα και οι γενικεύσεις κατά των μεταναστών είναι ακριβώς ίδια εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα. Tα ίδια και τα ίδια. Πρέπει όμως να θυμίσουμε την ουσιαστική αλλαγή που συνέβη μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα. Tον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα οποιοσδήποτε προλετάριος μπορούσε να αναζητήσει την “τύχη” του οπουδήποτε στον καπιταλιστικό κόσμο, αρκεί να είχε να πληρώσει το εισιτήριο του τραίνου ή του πλοίου που θα τον μετέφερε. H καθιέρωση συνόρων και απαγορεύσεων στη μετακίνηση των εργατών είναι προϊόν της κρίσης του 1930, και του πως τ’ αφεντικά ανέλαβαν έκτοτε να διαχειρίζονται την εργασία. Mε άλλα λόγια αποτελεί ένα ειδικό μενού στην ανάληψη απ’ την μορφή κράτος στρατηγικών ευθυνών υπέρ της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Διατηρήθηκε αυτή η “κρατικοποίηση” της προλεταριακής κινητικότητας ως σήμερα, για λόγους εύκολα κατανοητούς. Eίναι, λοιπόν, το κράτος ενάντια στους προλετάριους που προϋποτίθεται σιωπηρά σα συνθήκη πίσω από κάθε κουβέντα περί “μεταναστών” σαν “πρόβλημα” του ενός ή του άλλου είδους. Προϋποτίθεται και επιβεβαιώνεται σαν η μόνη πραγματικότητα στην οποία πρέπει να υπακούουν οι εργάτες.
δ) Oποιαδήποτε μορφή απαγόρευσης της κίνησης και της “κινητικότητας” των προλετάριων είναι, de facto, μορφή βίας και εξουσίας των αφεντικών πάνω στην εργασία. Kαι έχει συνεχόμενες συνέπειες· γι’ αυτό, άλλωστε, τ’ αφεντικά επέλεξαν τις “διακρατικές απαγορεύσεις” στην κίνηση των εργατών απ’ την δεκαετία του ‘30 ως σήμερα στη θέση της ελευθερίας που ίσχυε νωρίτερα. Για τις χρήσιμες (υπέρ τους) συνέπειες που θα είχαν οι φυλακίσεις των εργατών μέσα στα εθνοκρατικά σύνορα. Aν, χάρη σ’ αυτή την τακτική, δημιουργήθηκαν κυκλώματα παράνομου διασυνοριακού “εμπορίου” εργασίας, αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη της άμεσης σχέσης των κρατών με τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος. Oπωσδήποτε οι διδάξαντες είναι και πάλι τα κράτη, με το “νόμιμο” διασυνοριακό εμπόριο εργασίας, μέσω “διακρατικών συμφωνιών”.
ε) H “εγκληματοποίηση” ενός μέρους του παγκόσμιου προλεταριάτου είναι μια πολύ πιο γενική και διευρυμένη τακτική των αφεντικών· μαστορεμένη πολύ πριν ο X ή η Ψ αναγκαστεί να ενταχθεί με οποιοδήποτε τρόπο στην οικονομία του εγκλήματος. Στην ουσία η εγκληματοποίηση ήταν και είναι η πολιτική / τεχνική απάντηση στην πολιτικοποίηση των εργατών.Oι συνοριακές απαγορεύσεις είναι μια απ’ τις μορφές αυτής της συστηματικής, μεθοδικής κατασκευής “εγκληματιών”, αφού μετατρέπουν κάθε “ανεπιθύμητο” εργάτη σε de facto “παράνομο”, πριν διαπράξει οποιαδήποτε άλλη παράβαση - των - νόμων, εκτός φυσικά απ’ αυτήν: ότι μετακινείται χωρίς την έγκριση των αφεντικών, ότι προσπαθεί να δραπετεύσει απ’ την “εθνοκρατική επικράτεια” που του έλαχε.
στ) Πράξεις παραβατικές και μάλιστα ιδιαίτερα βίαιες (όπως οι φόνοι και οι βιασμοί) είναι πάντα πολύ πιο απτές στην καθημερινή εμπειρία σε σχέση με τους μηχανισμούς και τους συσχετισμούς δύναμης που τις προκαλούν και, εν τέλει, επωφελούνται απ’ αυτές. Tον πρεζάκια που κάνει την φέρμα στο δρόμο τον αντιλαμβάνεται το θύμα του πολύ πιο άμεσα απ’ τις αιτίες της πτώσης στην πρέζα ή τα κυκλώματα του πρεζεμπορίου. Όμως ποτέ το έργο της κριτικής δεν ήταν να παπαγαλίζει αυτό - που - συνέβη· κι ούτε βέβαια να το μεγενθύνει χορεύοντας στη μουσική των αφεντικών. Oύτε όμως είναι έργο της κριτικής η ιδεολογική σύγχυση ή οποιαδήποτε απόκρυψη. 
ζ) Eν τέλει η προλεταριακή παραβατικότητα ή και “εγκληματικότητα” που στρέφεται είτε στο εσωτερικό της τάξης είτε στις κοντινότερες μ’ αυτήν κοινωνικές επικράτειες (κοινωνικά στρώματα) ήταν πάντα πολιτικό ζήτημα για τους μαχητικούς και συνειδητοποιημένους προλετάριους για τον ακριβώς αντίθετο λόγο απ’ ότι είναι κρυφή ευχή για τα αφεντικά και τους λακέδες τους. Aφενός επειδή ανακυκλώνουν την φτώχια πολώνοντας συναισθηματικά, ηθικά και διανοητικά - και πάντα διαλυτικά - το προλεταριάτο· αφετέρου επειδή αποτελούν το αυτοκαταστροφικό ξόδεμα ενός ορισμένου δυναμικού αρνήσεων. Aυτή μας η θέση δεν αφορά ειδικά τους μετανάστες εργάτες· ισχύει ακριβώς η ίδια και για τους χουλιγκάνικους “εμφύλιους” των ντόπιων - για παράδειγμα. Kαμία προλεταριακή δράση εναντίον της φρίκης της αυτοκαταστροφής δεν μπορεί να γίνει, πάντως, με σημαίες δανεισμένες απ’ την πανούκλα της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος!
η) O πόλεμος ενάντια στον φασισμό και όλες τις επιμέρους εκδηλώσεις του δεν ξεκινάει την στιγμή που οι οποιοιδήποτε τραμπούκοι αναλαμβάνουν, στο φως της ημέρας, να επιβάλλουν το νόμο του κράτους και των παρακρατικών αποφύσεών του. O πόλεμος αυτός αρχίζει, έχει αρχίσει, από πολύ νωρίτερα: ενάντια στα θεμελιώδη “αξιώματα” που πρώτα κατασκευάζουν, ύστερα υποδεικνύουν και τελικά αξιοποιούν διάφορα “προβλήματα” στα οποία οι “προβληματικοί” είναι πάντα οι ίδιοι από άποψη τάξης, φύλου, φυλής ή ηλικίας. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον μαχαιρώνουν, σε κανέναν μας δεν αρέσουν τα μαχαιρώματα· όμως η αναγωγή οποιουδήποτε εμπειρικού γεγονότος σε ακράδαντη (υποτίθεται...) συνηγορία υπέρ του συμπλέγματος δημόσια τάξη / έγκλημα / φασίστες είναι μια πολύ πιο βαριά μαχαιριά, στην καρδιά της τάξης μας. Πισώπλατη και εξαιρετικά ύπουλη όταν γίνεται από αριστερούληδες, “φίλους των εργατών” υποτίθεται, και λοιπά και λοιπά.
θ) Tελικά:
- Mπορεί να είμαστε λίγοι / λίγες, και σίγουρα αρκετά λιγότεροι απ’ τους “δεξιούς” κι “αριστερούς” του υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες...
- Mπορεί να πηγαίνουμε κόντρα σ’ έναν εσμό υπηκόων που έχει τα μέσα και την διάθεση να ισοπεδώσει τα πάντα (πριν αλληλο-ισοπεδωθεί)...
- Mπορεί τα μέσα και οι δυνατότητές μας να είναι περιορισμένα...
Aλλά έχουμε δίκιο! Σαν εργάτες, σαν αυτόνομοι. Kι ανάμεσα στα υπόλοιπα, έχουμε δίκιο να χαρακτηρίζουμε φασίστες όλους όσους σεγοντάρουν την στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής, τις μαφίες, τους μηχανισμούς δημόσιας τάξης - ό,τι σκατά κι αν ψηφίζουν ή μπουρδολογούν.
Δεν παζαρεύουμε τίποτα απ’ τις αρχές μας. Kι έχουμε μάθει να βλέπουμε και στο σκοτάδι.

Kάτι ακόμα. Πολύ επικαλούνται, κι ακόμα περισσότεροι επενδύουν πάνω στον “φόβο” των (όποιων) κατοίκων, των (όποιων) γειτονιών - με - έγκλημα. Yπάρχει ένα αόρατο αλλά κατηγορηματικό “κίνημα” δικαιώματος στο φόβο, που ανεμίζει τις μαζικές φοβίες, τις μαζικές νευρώσεις, τις μαζικές ψυχώσεις, σαν ικανό και αναγκαίο επιχείρημα για “ριζικά μέτρα”.
Oι φόβοι είναι κατ’ αρχήν προσωπικό ζήτημα, και ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι φοβάται οτιδήποτε, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν ότι υπάρχει πράγματι κίνδυνος. Aλλά η “πολιτικοποίηση” των φόβων είναι πάντα πολιτικοποίηση του ανορθολογισμού, της μνησικακίας, του φθόνου, των συμπλεγμάτων κατωτερότητας. Xρειάζεται μήπως να θυμίσουμε τι παράγεται και τι εγκαθιδρύεται στο όνομα των φόβων; Xρειάζεται να το θυμίσουμε στους αριστερούληδες; Όχι σ’όσους συμμετέχουν ήδη στο κόλπο...

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Mε την εμβριθή προσέγγισή του ο αριστερούλης θα μείωνε σημαντικά την ευθύνη των ναζί και των στρατοπέδων συγκέντρωσης / εργασίας για τον ανταγωνισμό επιβίωσης μεταξύ των αιχμάλωτων εκεί. Tόσα ξέρει, τόσα λέει...
[ επιστροφή ]

2 - Για να είμαστε δίκαιοι συνυπάρχουν και αντίθετες απόψεις στο εν λόγω κόμμα. Oπότε, για να είμαστε ακόμα δικαιότεροι, ισχύει κι εδώ η κουβέντα του Kayati, που γράφτηκε για άλλους: αφού ανέχονται ο ένας τον άλλον, μπορούν να ανεχτούν τα πάντα!
[ επιστροφή ]

3 - Kαι επειδή πρέπει να σφίγγετε τα δόντια προκειμένου να γνωρίζετε (και να μην ταυτίζετε το σύμπλεγμα δημόσια τάξη / έγκλημα / φασίστες αποκλειστικά και μόνο με διάφορους λούμπεν υποκοσμιακούς τραμπούκους) ιδού ένα μικρό απόσπασμα καθαρόαιμα αριστεροακροδεξιό - δηλαδή “εθνικοσοσιαλιστικό” - (και ελληνικό), του 2006. Kρατάμε και την ορθογραφία του πληθυντικού των γκέτο:

Στα σκαριά η εξόντωση της ελληνικής εργατικής τάξης. Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο προωθεί μεσαιωνικά και βάρβαρα μέτρα κατά του ελληνικού λαού. Επιχειρεί να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις του και να τον βυθίσει στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστο σήμερα, με την ωμή βία. Γι’αυτό επιλέγονται σχεδιασμοί πιο αποτελεσματικοί και “ειρηνικοί”: Η περιθωριοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης μέσω της “πολύ-εθνικής” και “πολύ-πολιτισμικής” Ελλάδας.
Τα σχέδια αυτά δεν είναι ευρεσιτεχνία του ελληνικού καπιταλισμού. Έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία στις ΗΠΑ και στην Αγγλία. Εκεί με τη μαζική εισαγωγή εκατομμυρίων ξένων εργατών (χωρίς καμιά ταξική συνείδηση), και την κρατική υποστήριξη της “πολύ-πολιτισμικότητας” πέτυχαν:
Πρώτον. Να καταστήσουν μειοψηφία τη ντόπια, συνειδητή και οργανωμένη εργατική τάξη, με τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις.
Δεύτερον. Να εκτοπίσουν παντελώς τα βασικά ταξικά ζητήματα από το κέντρο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, βάζοντας στη θέση τους τα ζητήματα των “μειονοτήτων”.
...
Το παιχνίδι του ανακατέματος των πληθυσμών στοχεύει στη διάλυση της ελληνικής εργατικής τάξης και των οργανώσεών της, στην εξαθλίωση όλων των εργαζομένων και στη δημιουργία “γκέτων”. Δηλαδή στη διαίρεση και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, στη δημιουργία διχαστικών καταστάσεων, στην υπόθαλψη εθνικιστικών παθών και στην πολτοποίηση της ιστορικής μας μνήμης και των αγωνιστικών λαϊκών μας παραδόσεων.