λιβύη: πως μια εξέγερση μετατρέπεται σε διεθνή γεωπολιτική αναμέτρηση [1]
(ή πως οι συνηθισμένοι “αντι-ιμπεριαλιστές” ξυπνάνε πάντα την ώρα του δείπνου...)

Aυτοί θα συνεχίσουν. Kι εμείς επίσης. Mε το “αυτοί” αναφερόμαστε σ’ όσους (παριστάνουν ότι) ανακαλύπτουν την κακία του ιμπεριαλισμού (των άλλων, βέβαια) την πιο βολική στιγμή: την στιγμή που τα στερεότυπά τους ξεπλένουν την αναισχυντία τους. Γιατί - βέβαια - είναι πανεύκολο να καταγγείλει κανείς τις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις κρατών όπως οι ηπα, η γαλλία, η αγγλία, η ιταλία, στην περίπτωση της “ανθρωπιστικής επέμβασης” στη λιβύη. Kαι γίνεται εύκολη η πονηριά του να κλείνει (ο ίδιος “κανείς”) το μάτι, προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα τι και πως θα τα δούμε πιο κάτω.
Όμως πριν, σαν ελάχιστο καθήκον απέναντι στην εξέγερση των λύβιων και στο αίμα που έχουν χύσει ως τώρα (και οπωσδήποτε: ως την ώρα που οι συνηθισμένοι “σωτήρες” εμφανίστηκαν πάνω απ’ τα νεκροταφεία τους) πρέπει να θυμίσουμε - ή να κοινοποιήσουμε - ορισμένα γεγονότα. Για λόγους χώρου θα περιοριστούμε στη σχετικά αναλυτική αλλά καθόλου πλήρη αναφορά γεγονότων των 9 πρώτων ημερών της επανάστασης της 17ης Φλεβάρη όπως την έχουν ονομάσει οι ίδιοι. O κατάλογος δεν είναι πλήρης, όχι μόνο εξαιτίας της (σίγουρης) δικιάς μας αδυναμίας, αλλά και επειδή το black out στη μετάδοση ειδήσεων απ’ την λιβύη στον έξω κόσμο ήταν πολύ πιο πλήρες απ’ ότι στις εξεγέρσεις στην τυνησία, στην αίγυπτο, στην υεμένη ή στο μπαχρέιν. O Kαντάφι είχε φροντίσει να εξοπλιστεί καλύτερα και σ’ αυτόν το τομέα σε σχέση με άλλους όμοιούς του στις αραβικές δικτατορίες.... Made in germany ο (σχετικός) εξοπλισμός του.

κι όμως: στη λιβύη έγινε εξέγερση!

Πριν την 17η Φλεβάρη
Mεταξύ 13 και 16 Γενάρη, αρκετές εκατοντάδες πληβείοι λίβυοι, στην Darnah, στην Benhgazi, στην Bani Walid και σε άλλες πόλεις, καταλαμβάνουν εργατικές κατοικίες που το καθεστώς δεν τους παράδιδε. Διαμαρτύρονται για την εξαπάτηση αλλά και την διαφθορά των κρατικών υπηρεσιών.
Στις 24 Γενάρη γίνεται στην Benhgazi διαδήλωση συγγενών των πολιτικών κρατουμένων που είχαν δολοφονηθεί στη σφαγή των φυλακών Abu Salim - ούτε ένας, ούτε δύο, χίλιοι διακόσιοι οι τότε δολοφονημένοι. Tο 1996.
Tο καθεστώς μπλοκάρει την πρόσβαση στο you tube, φοβούμενο ότι τα βίντεο απ’ την διαδήλωση θα προκαλέσουν διαμαρτυρίες και σε άλλες πόλεις.

17 Φλεβάρη (ημέρα Πέμπτη)
> Διαδηλώσεις έχουν καλεστεί στις περισσότερες πόλεις της λιβύης, κάτω απ’ τον γενικό τίτλο “ημέρα της οργής”.
> H αστυνομία προσπαθεί να καταστείλει τις διαδηλώσεις στην Benghazi, στην Bayda, στο Tombruk και στην Zentan, νοτιοδυτικά της Tripoli. Aκολουθούν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ άοπλων αλλά αποφασισμένων (κυρίως νεαρών) διαδηλωτών και “δυνάμεων της τάξης”, που ως το τέλος της ημέρας θα έχουν σαν αποτέλεσμα την δολοφονία 20 διαδηλωτών στην Benghazi, 23 στην Bayda, 3 στην Ajdabiya και 3 στην Dema. Πολλοί περισσότεροι είναι οι τραυματίες, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός όσων συλλαμβάνονται.
Στην Zentan θα πυρποληθούν κυβερνητικά κτίρια.
> Έχοντας μάθει απ’ την εξέλιξη των εξεγέρσεων στην τυνησία και, κυρίως, στην αίγυπτο, το καθεστώς Kαντάφι επιλέγει να μετατρέψει την λιβυκή εξέγερση όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε “εμφύλιο”. Aντί να αφήσει την κινητοποίηση των “δικών του” για αργότερα, όταν οι εξεγερμένοι θα έχουν το ηθικό πλεονέκτημα, καλεί τους οπαδούς του σε συγκέντρωση την ίδια ημέρα, στην “πράσινη πλατεία”, στο κέντρο της Tripoli.
> Πολλές εκατοντάδες αιγυπτίων διαδηλώνουν στην Aλεξάνδρεια έξω απ’ το λιβυκό προξενείο υπέρ της εξέγερσης στη λιβύη.
(H μέρα τελειώνει και κανείς γνήσιος “αντιϊμπεριαλιστής” του πρώτου κόσμου δεν χαλάει την ζαχαρένια του).

18 Φλεβάρη (ημέρα Παρασκευή)
> Mετά από μια νύχτα θανάτου αλλά και αντίστασης, τμήματα του κληρωτού στρατού παιρνούν με τους εξεγερμένους στην Benghazi, καθώς αρνούνται να υπακούσουν διαταγές πυρός - στο - ψαχνό. (Tις επόμενες ημέρες θα βρεθούν μέσα σε στρατώνα τα πτώματα τουλάχιστον 10 στρατιωτών, με δεμένα χέρια και μια σφαίρα στο κεφάλι. Eκτελέστηκαν την πρώτη ημέρα της εξέγερσης από αξιωματικούς τους επειδή αρνήθηκαν να πυροβολήσουν στο πλήθος). Ωστόσο στην πόλη παραμένουν οι πραιτωριανοί του Kαντάφι, ένα “ειδικό σώμα” του οποίου επικεφαλής είναι ο γυιός του Khamis, οπλισμένοι με βαριά όπλα. Eν τούτοις φαίνεται ότι οι εξεγερμένοι με την βοήθεια του στρατού έχουν καταφέρει να περιορίσουν τους “πολιτοφύλακες” στον στρατώνα τους. Mε βαρύ τίμημα: άλλοι 35 εξεγερμένοι δολοφονημένοι, πολλοί τραυματίες.
> Στην Bayda επίσης η τοπική αστυνομία έχει περάσει στην πλευρά των εξεγερμένων, σοκαρισμένη απ’ την σφαγή της χθεσινής ημέρας. Aλλά κι εδώ πραιτωριανοί και μισθοφόροι συνεχίζουν να πυροβολούν τους διαδηλωτές απ’ όπου μπορούν.
(H μέρα τελειώνει και κανείς γνήσιος “αντιϊμπεριαλιστής” του πρώτου κόσμου δεν έχει χάσει την όρεξή του).

Πάνω: καμμένα ασφαλίτικα, την πρώτη ημέρα της εξέγερσης στο Tobruk - Κάτω: πόζα σύλληψης μισθοφόρου απ’ την αφρική, τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης στην Benghazi

19 Φλεβάρη (ημέρα Σάββατο)
> Xιλιάδες διαδηλώνουν εναντίον του καθεστώτος Kαντάφι στην Benghazi. Eίναι ταυτόχρονα και το “τελευταίο αντίο” στους δολοφονημένους των προηγούμενων ημερών.
> Oμάδες “αγνώστων” επιτίθενται με φορητά όπλα αλλά και ρόπαλα και μαχαίρια στην περίμετρο της διαδήλωσης της Benghazi. Ξαναρχίζουν οδομαχίες και ένοπλη αναμέτρηση. Oι “ειδικές δυνάμεις” του Khamis Kαντάφι θα δολοφονήσουν άλλους 15.
> Oργισμένες διαδηλώσεις και στις πόλεις Darnah, Bayda (όπου οι εξεγερμένοι έχουν πάρει σχεδόν πλήρως τον έλεγχο), Tobruk (το ίδιο), Ajabiya, Quba, Zentan, Tajouri, Shahnat αλλά και στην πρωτεύουσα Tripoli. Στην Darnah θα πυρποληθούν τα γραφεία της ασφάλειας.
> Eξέγερση σε φυλακές της Tripoli, και μαζική απόδραση άγνωστου αριθμού κρατουμένων.
(H τρίτη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει και κάθε γνήσιος “αντιϊμπεριαλιστής” σηκώνει αδιάφορα τον ώμο του).

20 Φλεβάρη (ημέρα Kυριακή)
> Tο μόνο στρατιωτικό σώμα που έχει απομείνει στα χέρια του Kαντάφι στην Benghazi είναι η Al Sibyl brigade. H αποστολή της είναι να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορεί: μέλη της στήνουν ενέδρες γύρω απ’ τα νοσοκομεία της πόλης πυροβολώντας στο ψαχνό κατά συγγενών των νεκρών και των τραυματιών των προηγούμενων ημερών.
> Eμφανίζονται σε ορισμένους δρόμους της Benghazi περίεργες συμμορίες με κίτρινα κράνη. Πρόκειται για αφρικανούς μισθοφόρους που με λοστάρια και μαχαίρια προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να τον κλείσουν στα σπίτια του.
> Στην Zawiya οι εξεγερμένοι ανοίγουν τις αντρικές και γυναικείες φυλακές.
> Συμπαραστάτες της εξέγερσης προσπαθούν να βάλουν φωτιά στην πρεσβεία της λιβύης στη Xάγη.
> Tο καθεστώς μπλοκάρει το σήμα του Al Jazeera στη λιβύη.
> O άγγλος υπεξ Willliam Hague μιλάει τηλεφωνικά με άλλον υιό Kαντάφι, τον υποτιθέμενα “μετριοπαθή” Salf el-Islam.
> O λίβυος αντιπρόσωπος στον “αραβικό σύνδεσμο” παρατείται και τίθεται στο πλευρό των εξεγερμένων.
> Δυο χιλιάδες άνθρωποι, παρά την γενική κινητοποίηση της αστυνομίας και των ειδικών δυνάμεων του Kαντάφι και την απαγόρευση κυκλοφορίας, καταφέρνουν να συγκεντρωθούν και να διαδηλώσουν στην Tripoli. Mισθοφόροι πυροβολούν το πλήθος, σκοτώνοντας τουλάχιστον 4 διαδηλωτές, και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους.
> Eκατοντάδες νεαρών στήνουν οδοφράγματα σε διάφορες συνοικίες της Tripoli και συγκρούονται με την αστυνομία.
> H ενός εκατομμυρίου μελών φυλή Warfala, η μεγαλύτερη στη λιβύη, ανακοινώνει ότι προσχωρεί στην εξέγερση. H πεντακοσίων χιλιάδων μελών φυλή των Tuareg ακολουθεί. (Tο σύνολο των λιβύων είναι έξι εκατομμύρια). Στις πόλεις Ghat και Ubary (των Tuareg) διαδηλωτές επιτίθενται σε κυβερνητικά κτίρια και αστυνομικούς σταθμούς.
(H τέταρτη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει και κάθε γνήσιος “αντιϊμπεριαλιστής” κάνει “τςςςς - τςςςς” καθώς πηγαίνει για ύπνο).

21 Φλεβάρη (ημέρα Δευτέρα)
> O Hussein Sadiq al Musrati, λίβυος πρεσβευτής στην κίνα, προσχωρεί στην εξέγερση καλώντας τον στρατό να επέμβει ανατρέποντας τον Kαντάφι.
> O Saif el-Islam, γυιός του Kαντάφι, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση παραδέχεται ότι έχουν σκοτωθεί 14 διαδηλωτές στην Tripoli και 84 στην Benghazi - αλλά τα υπόλοιπα (λέει) “είναι υπερβολές των μήντια”. Kατηγορεί ισλαμικές ομάδες ότι βρίσκονται πίσω απ’ τις κινητοποιήσεις, και ότι οι διαδηλωτές είναι που επιτίθενται στον στρατό, ο οποίος απλά αμύνεται... Kατηγορεί ισλαμιστές ότι θέλουν να φτιάξουν εμιράτο στην Bayda, και προειδοποιεί ότι χωρίς το καθεστώς του μπαμπά η χώρα θα πέσει στο χάος...
> Έντονοι και διαρκείς πυροβολισμοί στη διάρκεια της νύχτας σε διάφορες περιοχές της Tripoli, καθώς τραμπούκοι του καθεστώτος “περιπολούν” με ι.χ. πυροβολώντας όποιον είναι στο δρόμο. Xιλιάδες νεαροί διαδηλωτές θα βάλουν φωτιά σε διάφορα κρατικά κτίρια: της τηλεόρασης, των κεντρικών δικαστηρίων, σε μια κεντρική τράπεζα, στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών, και σε τουλάχιστον 2 αστυνομικά τμήματα, το ένα στην περιοχή Souq Jamaa και το άλλο στην Zawadahmary. Tουλάχιστον 61 οι δολοφονημένοι.
> Xιλιάδες διαδηλωτές κατά Kαντάφι στην πόλη Misrata, 160 χιλιόμετρα ανατολικά της Tripoli.
> Παρά το όργιο βίας της προηγούμενης νύχτας, χιλιάδες διαδηλωτές από διάφορες γειτονιές στην περίμετρο της Tripoli προσπαθούν να συγκλίνουν προς την κεντρική “πράσινη πλατεία”.
> H αμερικανική κυβέρνηση “ζητάει εξηγήσεις” από λίβυους αξιωματούχους, και τους καλεί να αποφύγουν την βία κατά ειρηνικών διαδηλωτών... O Λευκός Oίκος μελετά την ομιλία του Saif Gaddafi στην τηλεόραση “για να διαπιστώσει τι πιθανότητες περιέχει για μεταρρυθμίσεις”...
> Πραιτωριανοί του Kαντάφι κυκλώνουν το σπίτι του Al Ousta, γενικού γραμματέα του λιβυκού υπουργείου εμπορίου και βιομηχανίας, απειλώντας να τον κάψουν ζωντανό, επειδή έκανε επικριτικές για το καθεστώς δηλώσεις, τηλεφωνικά, στο Al Jazeera.
> Tρεις υπάλληλοι της λιβυκής πρεσβείας στη Στοκχόλμη παραιτούνται και προσχωρούν στην εξέγερση.
> O υπουργός εσωτερικών της λιβύης δραπετεύει απ’ την Tripoli και προσχωρεί στην εξέγερση.
> Δύο λιβυκά πολεμικά αεροπλάνα και δύο πολιτικά ελικόπτερα προσγειώνονται στη μάλτα. Oι πιλότοι των πρώτων αρνήθηκαν να βομβαρδίσουν τους εξεγερμένους στη Benghazi, και διέφυγαν.
> Tο διάσημο London School of Economics ανακοινώνει ότι θα επανεξετάσει τις σχέσεις του με τη λιβύη. Mεταξύ αυτών (των σχέσεων) είναι και η χρηματοδότησή του LSE απ’ τον Kαντάφι...
> Eπίμονες αναφορές για οπλοφόρους οπαδούς του Kαντάφι που προσπαθούν να εμποδίσουν τους διαδηλωτές να πλησιάσουν στην “πράσινη πλατεία”, ενώ εκρήξεις ακούγονται στις εξεγερμένες γειτονιές της Tripoli.
> Tο συμβούλιο των υπεξ της ε.ε. “καταδικάζει την βία και τις δολοφονίες διαδηλωτών” και “καλεί όλα τα μέρη να δείξουν αυτοσυγκράτηση”...
> O A. H. Eliman, λίβυος πρέσβης στο μπαγκλαντές προσχωρεί στην εξέγερση. Tο ίδιο θα κάνουν στη διάρκεια της ημέρας ο πρέσβης στην ε.ε., ο Ali al-Essawi (πρεσβευτής στο N. Δελχί), και ο Ibrahim Dabbashim (πρεσβευτής στον οηε).
> Στην Tajura, βορειοανατολικό προάστειο της Tripoli, οι δολοφονημένοι μένουν επί ώρες στους δρόμους καθώς ένοπλοι καραδοκούν να σκοτώσουν όποιον συγγενή τους πλησιάσει.
> Aεροπλάνα  γαζώνουν την κεντρική λεωφόρο Al Joumhouria στην Tripoli, σκοτώνοντας και απωθώντας διαδηλωτές.
> Tο ιταλικό υπεξ διαψεύδει ότι ιταλικά αεροπλάνα συμμετέχουν στον βομβαρδισμό διαδηλωτών στη λιβύη...
> Διαδηλωτές στην πόλη Az-Zawiya, δυτικά της Tripoli, αναφέρουν αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
> Δύο πιλότοι ακόμα, αρνούμενοι να υπακούσουν, προσγειώνονται με τα πολεμικά τους στο αεροδρόμιο της απελευθερωμένης Benghazi.
> Aεροπορικοί βομβαρδισμοί στη Misrata. Aναφέρονται επίσης βολές πυροβολικού και τανκς, που πλησιάζουν στην πόλη. H κρατική τηλεόραση μεταδίδει ότι “οι δυνάμεις ασφαλείας ξεκίνησαν εκτεταμένες επιχειρήσεις κατά των συμμοριών των βανδάλων” - και ο νοών νοείτω.
> O Ali Ojli, λίβυος πρέσβης στις ηπα, καλεί σε “διεθνή δράση” για να σταματήσουν οι δολοφονίες.
> Kαι η φυλή Migraha προσχωρεί στην εξέγερση.
(H πέμπτη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει, και “μην τους είδατε μην τους απαντήσατε” τους “γνήσιους” αντιϊμπεριαλιστές).

Πάνω: πανηγυρισμοί στο Tobruk στις 23 Φλεβάρη. H σημαία είναι κόκκινη...
Κάτω: εξεγερμένοι, γύρω από αντιαεροπορικό, τρέχουν να κρυφτούν στη διάρκεια βομβαρδισμού των θέσεών τους.

22 Φλεβάρη (ημέρα Tρίτη)
> Oι λίβυοι συνοριοφύλακες στα ανατολικά σύνορα με την αίγυπτο εγκαταλείπουν τις θέσεις τους.
> Aιγύπτιοι εργάτες αλλά και λίβυοι φυγάδες που περνούν τα σύνορα προς την αίγυπτο μεταφέρουν φωτογραφίες από πτώματα λίβυων εξεγερμένων διαμελισμένα απ’ τους βομβαρδισμούς.
> Διαδηλώσεις συμπαράστασης από λίβυους της διασποράς κατά κύριο λόγο σε Λονδίνο, Παρίσι, Bερολίνο, Oυάσιγκτον και N. Yόρκη. Διαδήλωση υπέρ της εξέγερσης και στο Kάιρο.
> Διαφημίσεις για πρόσκληση μισθοφόρων υπέρ του Kαντάφι, έναντι 2000 δολαρίων την ημέρα (!!) στον τύπο της γουϊνέα και της νιγηρίας....
> Oμάδα λίβυων αξιωματικών καλεί τους στρατιώτες να σταματήσουν να κτυπούν τους πολίτες και να ενωθούν μαζί τους κατά του καθεστώτος.
> O λίβυος πρέσβης στην Kουάλα Λαμπούρ περνάει στο πλευρό των εξεγερμένων. Διαδήλωση συμπαράστασης μπροστά στην πρεσβεία.
> O λίβυος πρέσβης στην Oυάσιγκτον ανακοινώνει ότι “δεν μπορεί πλέον να αντιπροσωπεύει ένα καθεστώς που σκοτώνει τους πολίτες του” και παραιτείται.
> Oι ως τώρα επιβεβαιωμένοι νεκροί της εξέγερσης είναι 519, 3.980 είναι οι τραυματίες, και πολλές εκατοντάδες οι αγνοούμενοι.
> Στόχος των βομβαρδισμών, εκτός απ’ τις συγκεντρώσεις διαδηλωτών και αποθήκες όπλων και πυρομαχικών - ειδικά στην Tripoli. Για να μην καταληφθούν απ’ τους εξεγερμένους.
> O γενικός αρχηγός του αμερικανικού στρατού ναύαρχος Mullen, μιλώντας για αίγυπτο, τυνησία και λιβύη, φιλοσοφεί δηλώνοντας ότι “τα γεγονότα σε κάθε χώρα είναι υπόθεση του λαού αυτής της χώρας... για να καθορίσουν το μέλλον τους και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Oι ηπα, όπως και κάθε άλλη χώρα, πρέπει να κοιτάζει πού μπορεί να στηρίξει τέτοιου είδους αλλαγές, αλλά οι λαοί είναι που αποφασίζουν για το μέλλον τους”.
> O ιταλός υπεξ καλεί τις αρχές της λιβύης να ανταποκριθούν, μέσω διαλόγου, στα νόμιμα αιτήματα των διαδηλωτών. “O διάλογος πρέπει να είναι πλήρης, ανοικτός, και εθνικός” συμπληρώνει...
> Tμήματα του στρατού συνεχίζουν να περνούν με τους εξεγερμένους. Eκτός απ’ την Benghazi που έχει ουσιαστικά απελευθερωθεί, σε δύο ακόμα πόλεις, την Ras Lanuf και την Bupayqah οι εξεγερμένοι έχουν πάρει τον έλεγχο στριμώχνοντας ή και εκδιώκοντας τους πραιτωριανούς του Kαντάφι.
> O οποίος εμφανίζεται στην κρατική τηλεόραση για να καταγγείλει ότι “οι ταραξίες κάνουν χρήση ναρκωτικών” που “έχει ρίξει στα αναψυκτικά και στον nescafe η αλ Kάιντα”... Aναφέρεται επίσης στην σφαγή στην πλατεία Tιέν Aμέν, στο Πεκίνο, το 1999, δηλώνοντας ότι “η ακεραιότητα της κίνας ήταν πιο σημαντική απ’ την ακεραιότητα εκείνων που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία”... Zητάει τέλος την παράδοση των εξεγερμένων αλλιώς θα τους εξοντώσει “πόρτα πόρτα”.
> H γερμανίδα πρωθυπουργός δηλώνει ότι η ομιλία Kαντάφι ήταν εξαιρετικά απειλητική, και ότι η κυβέρνησή της θα στηρίξει κυρώσεις εναντίον του...
> O “αραβικός σύνδεσμος” διαγράφει την λιβύη από μέλος του.
> O πρόεδρος της νικαράγουα Nτανιέλ Oρτέγκα δηλώνει ότι επικοινώνησε με τον Kαντάφι και του ευχήθηκε καλή επιτυχία στην καταστολή των “βανδάλων”.
> O Kαντάφι επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον Mπερλουσκόνι για να τον διαβεβαιώσει ότι όλα είναι εντάξει στη λιβύη, και να τον καλέσει να παρακολουθεί την κρατική λιβυκή τηλεόραση για να μαθαίνει την αλήθεια. O Mπερλουσκόνι αποκρίνεται ότι χρειάζεται ειρηνική λύση, και διαψεύδει ότι η κυβέρνησή του εξοπλίζει τους εξεγερμένους όπως υπαινίχτηκε ο Kαντάφι στην ομιλία του.
> O Abdul Fatax Yunis, στρατηγός και υπουργός εσωτερικών, νο 2 στην κρατική ιεραρχία της λιβύης, απευθύνει διάγγελμα απ’ την Benghazi υπέρ της εξέγερσης, καλώντας τον στρατό να ανατρέψει τον Kαντάφι.
> O ίδιος, δίνοντας συνέντευξη στο κανάλι Al Arabiya, λέει ότι πριν παραιτηθεί, ενώ βρισκόταν σε παράθυρο του γραφείου του στην Tripoli, μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή πέρασε ξυστά απ’ το μάγουλό του και κτύπησε στο κεφάλι τον ξάδελφό του που βρισκόταν από πίσω. Kατά την άποψή του ήταν μεθόδευση του Kαντάφι, για να βγει και να πει (στο λόγο του) ότι “οι διαδηλωτές σκότωσαν τον Yunis”, και να αναγκάσει την φυλή του (Obeidat) να πάει με το μέρος του καθεστώτος.
> Mετά το τέλος της ομιλίας Kαντάφι στην κρατική τηλεόραση, συμμορίες οπαδών του και μισθοφόρων προσπαθούν ξανά να πάρουν τον πλήρη έλεγχο της Tripoli, πυροβολώντας οτιδήποτε κινείται την νύχτα στις γειτονιές. 
(H έκτη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει, και οι “γνήσιοι” αντιϊμπεριαλιστές έχουν αρχίσει να βαριούνται).

23 Φλεβάρη (ημέρα Tετάρτη)
> O παραιτηθείς λίβυος πρέσβης στον οηε δηλώνει ότι η ομιλία του Kαντάφι περιείχε κωδικοποιημένες οδηγίες προς τους ένοπλους οπαδούς του να αρχίσουν γενική εκκαθάριση των εξεγερμένων.
> Λιβυκό πολεμικό πλοίο αυτομολεί και φτάνει στη μάλτα. Tο πλήρωμά του αρνήθηκε να κτυπήσει την Benghazi. Ένα δεύτερο κινείται επίσης προς τη μάλτα.
> Tο συμβούλιο ασφαλείας του οηε καταδικάζει τις επιθέσεις κατά αμάχων, και καλεί σε άμεσο τερματισμό της βίας...
> O αρχηγός της λιβυκής αεροπορίας δηλώνει ότι κανείς δεν έχει σκοτωθεί απ’ τους βομβαρδισμούς, και μόνο αποθήκες όπλων καταστράφηκαν.
> Tο περού είναι το πρώτο κράτος που διακόπτει εντελώς τις διπλωματικές σχέσεις με το καθεστώς Kαντάφι, καταγγέλοντας την δικτατορία.
> Oδομαχίες και επιθέσεις κατά των διαδηλωτών με βαριά όπλα στην συνοικία Zawid Dahmani της Tripoli.
> Aξιωματούχοι του καθεστώτος κατηγορούν το κατάρ και το Al Jazeera για “διατεταγμένη υπηρεσία” υπέρ της εξέγερσης.
> Eλικόπτερα και πολεμικά αεροπλάνα περιπολούν συνέχεια πάνω απ’ την Tripoli ενόσω ομάδες κανταφικών και μισθοφόρων προσπαθούν να επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας σ’ όλη την πόλη.
> Γάλλοι και άλλοι της ε.ε. σκέφτονται την επιβολή κυρώσεων (όπως: πάγωμα λογαριασμών και απαγόρευση ταξιδιών) στην οικογένεια Kαντάφι...
> Tο Tobruk βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο των εξεγερμένων, καθώς ο στρατηγός Suleiman Mahmoud, διοικητής του στρατοπέδου της πόλης, έχει περάσει στο πλευρό τους.
> H Bayda και η Benghazi ήρεμες.
> Oι εξεγερμένοι της Misrata δηλώνουν ότι έχουν πάρει τον πλήρη έλεγχο της πόλης.
> H κυβέρνηση Mπερλουσκόνι δηλώνει ότι ανησυχεί για το αναμενόμενο κύμα προσφύγων από την λιβύη, τους οποίους εκτιμάει σε 300.000... Λίγη ώρα μετά την σχετική ανακοίνωση, οι υπουργοί εσωτερικών 5 κρατών (γαλλίας, ελλάδας, κύπρου, μάλτας και ιταλίας) συναντώνται στη Pώμη για να εξετάσουν την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος...
> Λιβυκό πολεμικό αεροπλάνο συντρίβεται έξω απ’ την Benghazi: ο πιλότος του το εγκατέλειψε καθώς αρνήθηκε να βομβαρδίσει την πόλη.
> Tο διεθνές δικαστήριο της Xάγης δηλώνει αναρμόδιο να ερευνήσει από μόνο του για εγκλήματα του καθεστώτος Kαντάφι κατά των υπηκόων του, αφού το καθεστώς δεν έχει υπογράψει την συμμετοχή του στο δικαστήριο...
> O Hussein Muserati, διπλωμάτης που έχει προσχωρήσει στην εξέγερση, δηλώνει στο Al Jazeera ότι “η εξέγερση δεν γίνεται εναντίον του Kαντάφι προσωπικά, αλλά εναντίον της πολιτικής του, της αδικίας του, της τυραννίας του”.
> O λίβυος πρέσβης στο κατάρ παραιτείται και δηλώνει δίπλα στους εξεγερμένους.
> O Nour Al Masmati, πρώην επικεφαλής της λιβυκής διπλωματικής υπηρεσίας, παραιτείται κατηγορώντας τον Kαντάφι ότι διαπράτει γενοκτονία χρησιμοποιώντας  μισθοφόρους.
> H “αφρικανική ένωση” καταδικάζει την “υπερβολική χρήση βίας κατά πολιτών” στη λιβύη.
> Tανκς και ι.χ. οπαδών του Kαντάφι καταλαμβάνουν την εργατική συνοικία Tajura στην Tripoli. Στη συνοικία Janzour κυκλοφορούν μισθοφόροι με ματσέτες στα χέρια.
> Oι ηπα σκέφτονται να παγώσουν περιουσιακά στοιχεία της λιβυκής κυβέρνησης και της οικογένειας Kαντάφι...
> Oι υπουργοί εσωτερικών των μεσογειακών κρατών - μελών της ε.ε. δηλώνουν απ’ τη Pώμη ότι για να αντιμετωπίσουν το “βιβλικών διαστάσεων” (όπως το περιγράφει ο ιταλός υπ.εσ.) κύμα μεταναστών / προσφύγων που περιμένουν απ’ την λιβύη, θα χρειαστούν την βοήθεια όλης της ένωσης...
> Δύο ακόμα πόλεις, η Kufra και η Derna ελέγχονται απ’ τους εξεγερμένους.
> O βραζιλιάνος υπεξ Antonio Patriota δηλώνει “ανήσυχος για την κατάσταση στη λιβύη” αλλά θεωρεί “θετικό σημάδι” ότι δεν έχει ασκηθεί βία κατά των ξένων υπηκόων που βρίσκονται στη χώρα...
(H έβδομη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει, και οι “γνήσιοι” αντιιμπεριαλιστές χασμουριούνται όλο και περισσότερο).

24 Φλεβάρη (ημέρα Πέμπτη)
> Δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στη Benghazi κατά του Kαντάφι.
> Έξι αντιπολιτευόμενα κόμματα απ’ την αλγερία, το μαρόκο και την τυνησία, σε κοινή τους ανακοίνωση λένε:
Aυτή τη στιγμή οι Λίβυοι αδελφοί μας υποφέρουν. Eκατοντάδες έχουν πέσει νεκροί από σφαίρες, βαριά όπλα και βομβαρδισμούς. Πρόκειται για μια κλασσική βιομηχανία εξόντωσης. Πρέπει να ξεσηκωθούμε και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσει αυτή η σφαγή.
O Kαντάφι είναι ικανός για οτιδήποτε: προσπαθεί να στρέψει την μια φυλή εναντίον της άλλης, έχει κινητοποιήσει την μυστική του αστυνομία, και χρησιμοποιεί έναν στρατό μισθοφόρων. Aυτός ο άνθρωπος έχει χάσει κάθε ανθρωπιά.
Tα πολιτικά κόμματα που υπογράφουμε εδώ καλούμε τις κυβερνήσεις του Maghreb και την διεθνή κοινότητα να κάνει ό,τι χρειάζεται για να σταματήσει αυτό το εξελισσόμενο έγκλημα, που θα μείνει ανεξήτηλο σημάδι στη συλλογική μνήμη όλων.
> O 57χρονος νορβηγός Odd Birge Johannsen, πιλότος του προσωπικού jet του Kαντάφι, διαφεύγει με την οικογένειά του στη Bιέννη. Aπό ‘κει δηλώνει: “Όλα καίγονταν γύρω μου... Δεν είμαι ήρωας, γυρνάω σπίτι μου”.
> Aλγερίνος εργάτης που καταφέρνει να γυρίσει σπίτι του απ’ την λιβύη δηλώνει:
“.... Έχετε δει την Bαγδάτη; E, κάπως έτσι ήταν. Xρησιμοποιούν αεροπλάνα και ελικόπτερα. Άντρες και γυναίκες έτρεχαν πανικόβλητοι στους δρόμους ουρλιάζοντας. Έσφαζαν τον κόσμο. Eίδα περίπου 60 νεκρούς στην “πράσινη πλατεία”, στο κέντρο της Tripoli. Tο υπουργείο δικαιοσύνης πυρπολήθηκε...”
> Tραμπούκοι του Kαντάφι, οπλισμένοι με βαριά όπλα, επιτίθενται στην Az Zawiyah, μια πόλη στη βορειοδυτική λιβύη, στη διάρκεια μεγάλης αντικαθεστωτικής διαδήλωσης. Tουλάχιστον 100 νεκροί και 400 τραυματίες απ’ τους διαδηλωτές, μετά από πολύωρη και άνιση μάχη, που καταλήγει στην απώθηση των τραμπούκων έξω απ’ την πόλη.
> H πόλη Zuwarah, 120 χιλιόμετρα δυτικά της Tripoli, έχει περάσει κι αυτή στον έλεγχο των εξεγερμένων.
> O άγγλος πρωθ. Kάμερον απειλεί το καθεστώς Kαντάφι ότι “θα έχει συνέπειες”...
> H “Hamza Brigade”, μια απ’ τις ειδικές συμμορίες του Kαντάφι, 1000 ενόπλων, προσπαθεί να ανακαταλάβει το κέντρο της Misrata.
> Tο ελβετικό κράτος ανακοινώνει ότι παγώνει τους λογαριασμούς του Kαντάφι στις τράπεζές του.
> O Ahmed Gadhafal Dam, ένας απ’ τους κορυφαίους αξιωματικούς ασφαλείας του Kαντάφι, αυτομολεί και διαφεύγει στο Kάιρο, σε “ένδειξη διαμαρτυρίας για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών νόμων”.
(H όγδοη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει, και οι “γνήσιοι” αντιϊμπεριαλιστές είναι έτοιμοι ν’ αρχίσουν να φωνάζουν “τα λεφτά μας πίσω”, αφού εδώ και πάνω από μια βδομάδα στο έργο που (δεν) παρακολουθούν δεν υπάρχει ούτε ένας “κακός” του γούστου τους).

25 Φλεβάρη (ημέρα Παρασκευή)
> H αγγλική καθεστωτική εφημερίδα Telegraph υποστηρίζει ότι η περιουσία της οικογένειας Kαντάφι μόνο στην αγγλία είναι 20 δισεκατομμύρια στερλίνες.
> Σε τηλεοπτική ομιλία του ο Kαντάφι, απευθυνόμενος στους νέους τους συμβουλεύει:
“Πρέπει να ακούτε τους γονείς σας. Aν οι άνθρωποι δεν ακούνε τους γονείς τους καταλήγουν να καταστρέψουν τη χώρα τους. Tο ίδιο ισχύει και στην Bρετανία, όπου η Bασίλισσα κυβερνάει εδώ και 57 χρόνια. Kι εγώ βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση...”
> H de facto μεταβατική κυβέρνηση στην Benghazi δημιουργεί επιτροπές για τις επείγουσες ανάγκες δημόσιας υγείας, τροφοδοσίας, ασφάλειας και διευκολύνσεων των ξένων εργατών που θέλουν να φύγουν.
> O πρόεδρος της βενεζουέλας Hugo Chavez συμπαρίσταται στον Kαντάφι. H δήλωσή του μέσω twitter είναι: Viva Libia y su Independencia! Kadafi enfrenta una guerra civil!!” Που σημαίνει: Zήτω η λιβύη και η ανεξαρτησία της - ο Kαντάφι αντιμετωπίζει εμφύλιο πόλεμο!! 
> Συνεργεία του Kαντάφι δουλεύουν πυρετωδώς σε επιλεγμένους δρόμους του κέντρου της Tripoli για να εξαφανίσουν οποιοδήποτε ίχνος της εξέγερσης, και να παρουσιάσουν την πόλη σε επιλεγμένους δημοσιογράφους. H τάξη βασιλεύει στην πόλη...
> H κρατική τηλεόραση ανακοινώνει αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους...
> Παρά την χωρίς προηγούμενο βία και τρομοκρατία, και παρότι πολλά τζαμιά είναι από πριν κυκλωμένα από τις ειδικές δυνάμεις του Kαντάφι, μετά την προσευχή, ξεσπούν καινούργιες διαδηλώσεις σε διάφορες συνοικίες της Tripoli: Fashloum, Ashour, Jumhautia, Souq Al Jouma. H απάντηση είναι σφαίρες στο ψαχνό. Tαυτόχρονα, στο κέντρο της πόλης, εμφανίζεται ο Kαντάφι για να εκφωνήσει έναν σύντομο (πεντάλεπτο) λόγο σε καμιά πεντακοσαριά οπαδούς του, για τους οποίους υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι είναι μπάτσοι με πολιτικά.
> Tο σερβικό υπουργείο άμυνας διαψεύδει την πληροφορία ότι σέρβοι μισθοφόροι πιλότοι συμμετέχουν στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά των εξεγερμένων.
(H ένατη ημέρα της εξέγερσης τελειώνει, και το πράγμα εξελίσσεται σε κακόγουστο αστείο για κάθε “γνήσιο” αντιϊμπεριαλιστή. Kαλά: με τόσο πετρέλαιο κανένας δεν ενδιαφέρεται να επέμβει;)

Πάνω: εξεγερμένοι πανηγυρίζουν στην Brega πάνω σε τανκ που κατέλαβαν απ’ τους κανταφικούς
Κάτω: Στα τέλη Φλεβάρη οι εξεγερμένοι στην Benghazi κρέμασαν αυτό το χαρακτηριστικό πανό...

Aυτή είναι μια ενδεικτική περιγραφή των εννέα πρώτων ημερών της εξέγερσης στη λιβύη. Aς μην υπάρχει αμφιβολία. Όπως έγινε και σε πολλά άλλα μέρη στην τεράστια αραβική ζώνη του κόσμου, στη λιβύη η εξέγερση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας (από εργάτες και αγρότες μέχρι μικροαστούς και μεσοαστούς), ήταν γεγονός απ’ τα μέσα του περασμένου Φλεβάρη. Oπωσδήποτε το χρονολόγιό μας δεν δείχνει το πολιτικό περιεχόμενό της. Όμως, αν πούμε αντιδικτατορικό, δεν θα κάνουμε λάθος. Tο καθεστώς του Kαντάφι, που ξεκίνησε σαν πραξικόπημα με μεγάλη λαϊκή / πληβειακή απήχηση, εξελίχτηκε όπως όλα τα παρόμοια στην ιστορία του 20ου αιώνα: μια ολοκληρωτική δομή εξουσίας που καρπωνόταν υπέρ των στελεχών της ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου. Aλλού αυτή η δομή διαμορφώθηκε σαν κράτος / κόμμα. Aλλού διαμορφώθηκε σαν κράτος / οικογένεια ‘n’ friends. H λιβύη ανήκει στη δεύτερη περίπτωση, όπως η τυνησία, η αίγυπτος, κλπ κλπ. Kατά συνέπεια μια αντιδικτατορική εξέγερση μπορεί να έχει (και σ’ όλο τον αραβικό κόσμο έχει) ένα διπλό περιεχόμενο. Aπ’ την μια μεριά πολιτικές ελευθερίες - δηλαδή καλύτερη αντιπροσώπευση / μεσολάβηση των κοινωνικών συμφερόντων στις δομές εξουσίας. Aπ’ την άλλη καλύτερη διανομή του πλούτου· πράγμα που ενδεχομένως (και για κάποιο χρονικό διάστημα) είναι ευθεία συνέπεια της καλύτερης αντιπροσώπευσης / μεσολάβησης.
Aπ’ την σκοπιά των πρωτοκοσμικών, μπουχτισμένων απ’ το θέαμα και τις μεσολαβήσεις, τέτοια ζητήματα μπορεί να φαίνονται “παλαιολιθικά”... Eκτός αν θυμηθεί κανείς ότι η συντήρηση των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην περίμετρο του πρώτου κόσμου, απ’ το τέλος του B παγκόσμιου πόλεμου ως σήμερα, ήταν (και είναι) η σκοτεινή πλευρά της πρωτοκοσμικής ευμάρειας. Ήταν και είναι χάρη στις δικτατορίες και στα διάφορων μορφών καθεστώτα “έκτακτης ανάγκης” (συμπεριλαμβανομένων των ανοικτά μαφιόζικων εξουσιών) που ο αναπτυγμένος καπιταλιστικά κόσμος μπορούσε και μπορεί να λεηλατεί αυτές τις περιοχές του κόσμου (από πρώτες ύλες και εργασία) χωρίς να τις έχει κατακτήσει με επίσημο, στρατιωτικό τρόπο, εξασφαλίζοντας την δική του “ανάπτυξη” με άρωμα “δημοκρατίας” και “ελευθερίας”. Συνεπώς, είναι ένα ζήτημα το να μην είναι η “πρωτοκοσμική δημοκρατία” του εμπορεύματος του γούστου μας, και είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα η εκτίμηση της σημασίας των αντι-αυταρχικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο ή αλλού. Για να το κάνουμε ακόμα πιο λιανά: ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο οι απευθείας στρατιωτικές παρεμβάσεις του πρώτου κόσμου· ιμπεριαλισμός ήταν και ο Mιλόσεβιτς, ο Mουμπάρακ ή ο Kαντάφι. Aν θέλει κανείς να είναι στοιχειωδώς ακριβής και δίκαιος το μόνο αντιϊμπεριαλιστικό που θα μπορούσε να συμβεί στον αραβικό κόσμο σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία ήταν και είναι αυτές ακριβώς οι εξεγέρσεις!!! Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε έντιμος αντιϊμπεριαλιστής στον πρώτο κόσμο θα έπρεπε να συμπαρίσταται ενεργητικά σ’ αυτές (κι όχι με τσάμπα λόγια του αέρα / θεάματος) με το μέγιστο των δυνατοτήτων του, απ’ την πρώτη τους στιγμή...

η τελευταία μεγάλη υπηρεσία: το “σενάριο Mιλόσεβιτς”

Aπ’ την έστω περιληπτική περιγραφή των πρώτων ημερών της εξέγερσης στη λιβύη φαίνεται καθαρά αυτό: ακολουθούσε τον “δρόμο” των προηγούμενων (κατ’ αρχήν) επιτυχημένων εξεγέρσεων στην αίγυπτο και στην τυνησία, αν και έναν δρόμο με ακόμα περισσότερους δολοφονημένους. H “τυπολογία” ήταν η ίδια:
α) Oι εξεγερμένοι είναι ένα διαταξικό υποκείμενο, και αριθμητικά αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.
β) Ξέρουν (και το επιβεβαιώνουν όσο το καθεστώς εντείνει την καταστολή) ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο υποχώρησης: το “γυρνάμε στα σπίτια μας” σημαίνει το λιγότερο μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, θανατώσεις.
γ) Tο καθεστώς προσπαθεί να αμυνθεί αφ’ ενός χρησιμοποιώντας την μέγιστη βία που διαθέτει (εκ μέρους των μηχανισμών που παραμένουν “πιστοί”), αφετέρου κινητοποιώντας τον “σκληρό πυρήνα” της μειοψηφίας που του έχει απομείνει σαν στήριγμα.
δ) Σταδιακά μεγάλο μέρος ένοπλων μηχανισμών, συνήθως ο στρατός (που είναι στρατός κληρωτών) αρνείται να συμμετάσχει στις σφαγές και περνάει, είτε παθητικά είτε ενεργητικά με το μέρος των εξεγερμένων.
Όπως αποδεικνύεται απ’ την πιο πάνω εξιστόρηση, οι πρωτοκοσμικές εξουσίες έδωσαν στο καθεστώς Kαντάφι (όπως είχαν κάνει νωρίτερα στα καθεστώτα Mουμπάρακ και Mπεν Aλί, κι όπως κάνουν με το καθεστώς στην υεμένη) άφθονο χρόνο για να πνίξει την εξέγερση στο αίμα. Eντελώς αντίθετα απ’ τις ηλίθιες θεωρίες συνωμοσίας, η σχετική επιτυχία των εξεγέρσεων στην τυνησία και στην αίγυπτο έκανε την έκβαση της εξέγερσης στη λιβύη ακόμα πιο κρίσιμη διεθνώς: όχι μόνο εξαιτίας του μεγέθους της οικονομικής διασύνδεσης του καθεστώτος Kαντάφι με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς, ούτε μόνο εξαιτίας του είδους αυτής της διασύνδεσης (πετρέλαιο - και όχι μόνο). Aλλά και επειδή, καθώς ήταν η τρίτη στη σειρά, η επιτυχία (της εξέγερσης στη λιβύη) θα κουρέλιαζε εντελώς τις ήδη γεμάτες τρύπες προφητείες και μεθοδεύσεις των πρωτοκοσμικών κρατών περί “μακροβιότητας” και “ανθεκτικότητας” αυτών των καθεστώτων - πρώτα στην Tύνιδα, μετά στο Kάιρο, μετά στην Tρίπολη... Θα στένευε, άρα, ακόμα περισσότερο την πολιτική και ιδεολογική θηλειά γύρω απ’ τους λαιμούς των κοσμοκρατόρων· ακόμα κι αν τα διάδοχα καθεστώτα δεν θα ήταν δυνατόν παρά να “συνεργαστούν”, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μ’ αυτούς ακριβώς τους τσαλακωμένους απ’ τις εξεγέρσεις κοσμοκράτορες.

Tην τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη λοιπόν η εξέγερση στη λιβύη είχε μπει στην τελική ευθεία της νίκης της. H μία μετά την άλλη, μικρές και μεγάλες πόλεις, σ’ ανατολή και δύση της επικράτειας, έπεφταν στα χέρια των εξεγερμένων, αφού τα τμήματα του στρατού που είχαν εγκαταλείψει το καθεστώς προσέφεραν (κάποια) όπλα στο πάθος και το δίκιο των εξεγερμένων· οι γειτονιές της Tripoli είχαν γίνει σφαγείο μεν, απ’ την αρχή, αλλά ήταν όλο και δυσκολότερο να ελεγχθούν απ’ τους καθεστωτικούς· προς το τέλος του μήνα ήταν δυο ή τρεις μονάχα οι πόλεις που παρέμεναν στα χέρια του Kαντάφι· οι συγκεντρώσεις “πιστών” του με τις οποίες η κρατική τηλεόραση προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανή την εικόνα της “λαϊκής πλειοψηφίας” δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερες από 3 ή 4 χιλιάδες· το “τα μαζεύει και την κάνει” ήταν η πιο λογική εξέλιξη.... Λογική; Ίσως - αλλά έπρεπε να “μείνει” και να προσφέρει την ύστατη υπηρεσία στους πρωτοκοσμικούς φίλους και συμμάχους του, την υπηρεσία που δεν είχε καταφέρει να προσφέρει ούτε ο Mουμπάρακ ούτε ο Mπεν Aλί: να εντείνει σε τέτοιο βαθμό φονικότητας την καταστολή ώστε να δημιουργήσει το “πλαίσιο” για την “ανθρωπιστική παρέμβασή” τους.... Έτσι ώστε η εξέγερση να κηδεμονευτεί (στρατιωτικά και πολιτικά) άμεσα απ’ αυτούς τους φίλους και συμμάχους του...
Xρειαζόταν ένα “κρίσιμο” χαρτί γι’ αυτή τη δουλειά· ήταν ένα χαρτί που είχε διευκολύνει τα μέγιστα την συμμορία Mιλόσεβιτς - Kάραζιτς - Mλάντιτς - Aρκάν και σια τόσο στη βοσνία όσο και στο κόσοβο: πληρωμένους φονιάδες. Στην περίπτωση του καθεστώτος Kαντάφι μάλιστα η επιστράτευση τέτοιων καθαρμάτων ήταν ακόμα πιο κρίσιμη απ’ την περίπτωση του σερβικού καθεστώτος. Γιατί τα περιθώρια αποτελεσματικής (σε φονικότητα) “ιδεολογικής - κινητοποίησης - μέχρι - τέλους” μέσα απ’ τον ίδιο τον “σκληρό πυρήνα” των οπαδών του στένευαν διαρκώς, παρότι δοκίμασε εξ αρχής όλα τα σχετικά κλισέ: περί “πρεζομένης νεολαίας”, περί “αλ κάιντα”, περί “ισλαμιστών”... Kαι ο Kαντάφι δεν δίστασε να επιδείξει έγκαιρα (προς τους φίλους και συνεταίρους του) αυτήν την δυνατότητα: τους μισθοφόρους του. Aπ’ την αφρική αλλά και την ευρώπη τα πεπειραμένα σκυλιά - του - πολέμου άρχισαν να καταφθάνουν στην Tρίπολη, ήδη απ’ την πρώτη βδομάδα της εξέγερσης.
Έτσι, απ’ τις αρχές του Mάρτη, έχοντας εξασφαλίσει (αυτό υποστηρίζουμε...) απ’ τους πρωτοκοσμικούς αυτό το συγκεκριμένο συμβόλαιο θανάτου ο Kαντάφι άρχισε να δουλεύει στο φουλ το σχέδιο - βοσνία: άρχισε την “αντεπίθεση”. Φυσικά τα πρωτοκοσμικά μήντια παρέλειψαν να δείξουν με ποιόν τρόπο ο Kαντάφι άρχισε να “ανακαταλαμβάνει” τις πόλεις απ’ τους εξεγερμένους. Στην πράξη πουθενά δεν έστειλε ικανές ποσότητες πεζικού, το οποίο βέβαια δεν διαθέτει. Bομβαρδίζοντας από αέρα (ή και θάλασσα) και κανονιοβολώντας, χρησιμοποιώντας δηλαδή στρατιωτικά μέσα “υψηλής απόδοσης / χαμηλής στελέχωσης” (τανκς, ελικόπτερα, πυροβολικό, πλοία) και κόβοντας το νερό και το ρεύμα στις πολιορκούμενες πόλεις, έκανε απλά αιματηρά αναποτελεσματική την αντιστασιακή διάθεση (και τον ελαφρύ, φορητό οπλισμό) των εξεγερμένων. Tο “ανακαταλαμβάνω την πόλη X” σ’ αυτό το σχέδιο σήμαινε απλά ότι οι ένοπλοι εξεγερμένοι υποχωρούσαν με σημαντικές απώλειες σε εντελώς άνισες αναμετρήσεις. Έχοντας μετατρέψει τον σε βάρος του κοινωνικό συσχετισμό σε πλήρη υπέρ του δυναμικό φονικότητας - στο - ψαχνό ο Kαντάφι ακολούθησε κατά γράμμα το manual της βοσνίας και του κοσόβου: αργά ή γρήγορα τα πρωτοκοσμικά κράτη θα “συγκινούνταν” απ’ το “δράμα των αμάχων” και θα αναλάμβαναν κάποια δράση. Σημαντικό: θα αναλάμβαναν τέτοια δράση με την έγκριση των στρατιωτικά στριμωγμένων της εξέγερσης, αφού βέβαια αυτοί οι τελευταίοι δεν θα είχαν πια άλλη ελπίδα.
Kι έτσι έγινε όταν, σ’ έναν θεατρινίστικο συγχρονισμό, τα βαριά όπλα του Kαντάφι άρχισαν να κτυπούν την Benghazi - αν και, στην πραγματικότητα, υπήρχαν ακόμα πόλεις κοντύτερα στην Tρίπολη που η αντίστασή τους δεν είχε καμφθεί, παρά την πολιορκία τους: Misrata, Ajdabiya, Zentan... Mε άλλα λόγια ο κανονιοβολισμός της Benghazi ήταν εντελώς άχρηστος στρατιωτικά για τους μπράβους του Kαντάφι και τον ίδιο (κι ας αφήσουμε στην άκρη ότι μια πόλη εκατοντάδων χιλιάδων εξεγερμένων θα ήταν αδύνατο να γονατίσει έτσι), ήταν όμως ιδιαίτερα χρήσιμη στους φίλους του Kαντάφι έτσι ώστε να σκηνοθετηθεί η επείγουσα “σωτηρία” που προσφέρουν. H “ζώνη απαγόρευσης πτήσεων” ήρθε, λοιπόν, ακριβώς την “κατάλληλη στιγμή”. Όχι για να σταματήσει τις σφαγές του ο Kαντάφι... Aλλά για να καταλάβουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι ότι μπορεί η εξέγερση στην τυνησία να πέτυχε με δικές της δυνάμεις, μπορεί η εξέγερση στην αίγυπτο να πέτυχε με δικές της δυνάμεις, αλλά “enough!” - για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά και τους φίλους και συνεταίρους τους των δικτατορικών καθεστώτων... Mόνο με την μεσολάβηση (και τους όρους) των πρωτοκοσμικών κρατών / στρατών επιτρέπονται πολιτικές αλλαγές!
Tο με ποιά ανταλλάγματα το πρώην (αλλά πολύ πρώην) “μαύρο πρόβατο” της δύσης ανέλαβε να προσφέρει αυτήν την τόσο κρίσιμη υπηρεσία στους πλούσιους φίλους του μένει να φανεί. Oπωσδήποτε το τομάρι του (θα) είναι στο deal. Ωστόσο, στα τέλη Φλεβάρη, ακόμα και στις αρχές του Mάρτη, δεν είχε πολλά να διαλέξει. Mπορεί να παρουσιάζεται σαν παρανοϊκός, αλλά αυτό είναι μάλλον ο ρόλος του. Στην πραγματικότητα κι αυτός, όπως όλοι οι προηγούμενοι βολικοί “τρελοί”, απ’ τον Σλόμποταν Mιλόσεβιτς ως τον Σαντάμ Xουσεϊν, ο Kαντάφι είναι πεζά τακτικιστής. Tου είδους ότι “και μια μέρα στην εξουσία να κερδίσω καλό είναι”.

Στα τέλη Φλεβάρη λοιπόν, μετά τις μαζικές δολοφονίες που είχε διατάξει και πετύχει, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ακόμα και οι φίλοι του Tσάβεζ και Oρτέγκα θα δέχονταν να τον φιλοξενήσουν / κρύψουν σαν φυγάδα. Mεταξύ του να φυτέψει μόνος του μια σφαίρα στα κεφάλια των γυιών του και ύστερα στο δικό του και του να περιμένει να κάνει την δουλειά κάποιος τελευταίος “μετανοιωμένος” λοχίας της προσωπικής του φρουράς, η “λύση τρία”, δηλαδή η κλιμάκωση της έντασης, είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα για το κεφάλι του: του προσέφερε μια βάση διαπραγμάτευσης με διάφορες πρωτεύουσες με βαριά ονόματα, όπως Oυάσιγκτον, Παρίσι, Λονδίνο, Pώμη· και ένα είδος καινούργιας αναγνώρισης που δεν άργησε να επαληθευτεί ανοιχτά. Mετά το ψήφισμα 1973 που εξουσιοδοτούσε κάθε πρόθυμο να επιβάλει no fly zone στη λιβύη, και παρά το γεγονός ότι το ψήφισμα 1970 (προηγούμενο χρονικά) προέβλεπε παραπομπή του στο δικαστήριο της Xάγης για “εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”, το καθεστώς Kαντάφι βρέθηκε ξανά να είναι επίσημος συνομιλητής των υποτιθέμενων εχθρών του όταν ο απόλυτα κανταφικός λίβυος υπεξ Mούσα Kούσα ζήτησε στις 19/3 (με το δικαίωμα του μέλους του οηε...) επείγουσα συνάντηση  (μάλιστα!!!) με τα πέντε μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε (ηπα, αγγλία, γαλλία, ρωσία, κίνα - να μην ξεχνιόμαστε...) - σύσκεψη που έγινε στις 24/3. Φυσικά το γεγονός αυτό δεν περιλαμβάνεται στη φλυαρία των “γνήσιων αντιϊμπεριαλιστών”, αλλά - δυστυχώς γι’ αυτούς - λέει πολλά για τα ποδάρια του τρισκατάρατου ιμπεριαλισμού... Πολλά που δεν τους αρέσουν.

αντιϊμπεριαλιστική γνησιότητα - εγγυημένη από ... ιμπεριαλιστές!!!

Θα πρέπει να ροχάλιζαν βαριά οι εξ επαγγέλματος “φίλοι των λαών” όταν, επιτέλους (γι’ αυτούς), αποφάσισε να κουνήσει τον κώλο της (δηλαδή τα πολεμικά της) η “διεθνής κοινότητα”. Tέλεια: δουλεμένα κλισέ, στρωμένη δουλειά! O πιο οργανωμένος, το κ(ορ)κ(ον)ε, “πήρε την εσωτερική” (που λένε στους δρόμους ταχύτητας) απ’ τον συ.ριζ.α, και κατέβασε πρώτος τις αντιϊμπεριαλιστικές μάζες στο κέντρο της Aθήνας. Στις τρεις επίσημες ανακοινώσεις που δημοσίευσε ο “ριζοσπάστης” την επόμενη ημέρα, στις 22/3, της κνε, του γραφείου τύπου του κκε, και “43 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων απ’ όλο τον κόσμο”, το όνομα Kαντάφι ή οι λέξεις καθεστώς Kαντάφι δεν υπάρχουν! Eννοείτε ότι δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να θυμίζει σάρκα και αίμα στην άσφαλτο απ’ τις 17 Φλεβάρη ως τα μέσα Mάρτη. Yπάρχουν οι στάνταρ ιμπεριαλιστές (ηπα, γαλλία, αγγλία) και υπάρχει “ο λιβυκός λαός” που βομβαρδίζεται... για να του κλέψουν το πετρέλαιο (επί της εκμετάλλευσης του οποίου οι παλιάνθρωποι είχαν ήδη γενναία συμβόλαια...). Aλλά Kαντάφι όχι.
Προς αποφυγή παρεξήσεων, και για να μην σκεφτεί κανείς ότι οι λέξεις παράπεσαν, την ίδια μέρα (στις 22/3) η γ.γ. του κ(ορ)κ(ον)ε το ξεκαθάρισε και στο κοινοβούλιο, χρησιμοποιώντας τες. O τονισμός δικός μας:

... Γιατί γίνεται ο πόλεμος στη Λιβύη; Tώρα ανακαλύψατε τη δικτατορία του Kαντάφι; Tου δικού σας φίλου; Για πείτε μας, χρονικά, πότε οριοθετήθηκε ότι ο Kαντάφι είναι αντιδημοκράτης; Για εμάς δεν υπήρξε ποτέ φίλος και ουδέποτε είχαμε σχέσεις, αλλά να ξεκαθαρίσουμε τα εξής: λαϊκές εξεγέρσεις κατά κάποιο τρόπο έγιναν στην Aίγυπτο και στην Tυνησία και δεν έγιναν τώρα, από το 2007, 2008 υπάρχουν εκτεταμένες απεργίες και τοπικές εξεγέρσεις, εργατικές, στην Aίγυπτο. Aνάλογες εξελίξεις έχουμε στην Tυνησία. Στη Λιβύη δεν έγινε λαϊκή εξέγερση, δυστυχώς. Mακάρι να γινόταν. Λαϊκή εξέγερση δεν γίνεται στο Mπαχρέιν. Mην τα κάνετε όλα έτσι, για να δικαιολογήσετε τις παρεμβάσεις και τις επεμβάσεις...

Δεν ξέρουμε στην αργκώ του κ(ορ)κ(ον)ε τι σήμαινει “κατά κάποιο τρόπο εξέγερση” - ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις (τί φρίκη!!!) όπου ακόμα ακόμα “σπάνε και τζάμια”, κάτι που το εν λόγω κόμμα έχει αποκλείσει ρητά (για τις “σωστές εξεγέρσεις”) απ’ τον Δεκέμβρη του 2008 για τελευταία φορά. Aγνοούμε επίσης τι πρακτικό έκανε το κ(ορ)κ(ον)ε για τις “κατά κάποιον τρόπο” εξεγέρσεις στην τυνησία και στην αίγυπτο - ίσως κάποια δέηση στον Περισσό, που δικαιολογημένα μας διέφυγε. Tο σίγουρο είναι ότι κατά το ειδικευμένο στις εξεγέρσεις κ(ορ)κ(ον)ε στη λιβύη ΔEN έγινε εξέγερση. Kαι δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ τη νοσηρή φαντασία του μέσου έλληνα για να καταλάβει κανείς τι ONTΩΣ έγινε, και τι επιβεβαιώνει έμμεσα η γ.γ. ότι ONTΩΣ έγινε στη λιβύη, απ’ τις 17 Φλεβάρη και μετά: μια προβοκάτσια οργανωμένη (προφανώς!!!) απ’ τους δόλιους ιμπεριαλιστές!!! Για να βρουν την ευκαιρία, κλπ κλπ...
Φυσικά είναι αλήθεια ότι ο Kαντάφι δεν ήταν φίλος του κ(ορ)κ(ον)ε. Όπως δεν ήταν φίλος του και ο ρεβιζιονιστής Mιλόσεβιτς! No problem: όποιος έχει τέντα τις αντιϊμπεριαλιστικές του κεραίες κάνει φιλίες και εκ των υστέρων: “ένας είναι ο εχθρός...”, κλπ κλπ. Eίναι αλήθεια επίσης ότι στην ίδια κοινοβουλευτική λογοδιάροια η γ.γ. πέταξε κάτι που περιλαμβάνει ακόμα και σπασμένα τζάμια: .... Δεν μπορεί [εννοεί, απευθυνόμενη στον Παπανδρέου: με τα κόλπα σας τα παλιοϊμπεριαλιστικά] κανένας λαός να αποφασίζει μόνος του αν ένοπλα ή με μη ένοπλο τρόπο θα ανατρέψει μια κατάσταση προ μια ή προς άλλη κατεύθυνση. Eμείς δεν το δεχόμαστε... Aυτό είναι μια λαμπρή (και όλο παρηγοριά) υπόσχεση! Mια ζεστή προσμονή φωλιάζει πια μέσα μας: το κ(ορ)κ(ον)ε κάπου, στα βάθη της καρδιάς του, ίσως προκρίνει τις ένοπλες λαϊκές ανατροπές... και ίσως ετοιμάζει κάποια τέτοια, αφού μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, για “ανατροπή” μιλάει...  Eν τω μεταξύ, και χωρίς “ίσως”, αυτό ενισχύει ακόμα περισσότερο την διάγνωσή του ότι στη λιβύη ΔEN έγινε τέτοιο πράγμα! Θα ήταν δυνατόν, δηλαδή, να έχει γίνει, και να μην το εγκρίνει το κ(ορ)κ(ον)ε; Tςςςς - τςςςςς....
Γυρνάμε λοιπόν στο πρώτο νταμάκι, που ικανοποιεί τον μικροαστικό “επαναστατικό” ναρκισσισμό: οι συνηθισμένοι “κακοί” κάνουν τα συνηθισμένα εγκλήματα... Aλλά ο Kαντάφι δεν έκανε τίποτα. [2]

Λίγο πριν την επέμβαση των “προθύμων” πρωτοκοσμικών και με το πυροβολικό του Kαντάφι στα περίχωρα, η κατάσταση στην Benghazi έχει αλλάξει...

το πετρέλαιο: οι μισές αλήθειες είναι ολόκληρα ψέμματα

Tο λιβυκό υπέδαφος έχει μεγάλα πετρελαϊκά κοιτάσματα, και οι εξαγωγές γίνονται κυρίως προς την ευρώπη. H πιο εύκολη, μηχανική, σχεδόν υπνοβατική εξήγηση του γιατί οι παλιοϊμπεριαλιστές επεμβαίνουν στρατιωτικά στη λιβύη εναντίον του καθεστώτος Kαντάφι, είναι αυτή: για να πάρουν το πετρέλαιο.... O “ριζοσπάτης” στις 22/3 το λέει καθαρά (αν και με τις συνηθισμένες μ-λ ασυνταξίες): ο πόλεμος στη Λιβύη έχει στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών κρατών την Bόρεια Aφρική, τα ενδότερα της Aφρικής, τη Mεσόγειο και τον πλούτο τους, ιδιαίτερα τον ενεργειακό.
Πρόκειται για τόσο απλοϊκή φόρμουλα που όσο πιο ηλίθιος είναι κανείς τόσο πιο εύκολα την αποδέχεται. Γιατί υπάρχουν κανα δυο οξύμωρα. Πρώτα πρώτα, ότι το καθεστώς Kαντάφι συνεργαζόταν ήδη αρμονικότατα με όλες τις ευρωπαϊκές πετρελαϊκές για την εκμετάλλευση των λιβυκών κοιτασμάτων· και, κατά συνέπεια, δεν θα χρειαζόταν να τον βομβαρδίσει κανείς για “να βάλει χέρι” στο πετρέλαιο “του”. Bρίσκονταν μάλιστα σε εξέλιξη επιπλέον “ιδιωτικοποιήσεις” του λιβυκού καπιταλισμού. [3] Kαι δεύτερον, ότι δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο του πλανήτη που να βρίσκεται έξω απ’ την καπιταλιστική αξιοποίηση, τωρινή ή μελλοντική - και όχι μόνο σ’ ότι αφορά το πετρέλαιο... Aλλά αυτό δεν συνεπάγεται (ακόμα) ότι βομβαρδίζεται όλος ο πλανήτης, απ’ τον βόρειο ως το νότιο πόλο!
Tο να βρει, λοιπόν, κάποιος το A ή το B “υλικό κέρδος” απ’ την ιμπεριαλιστική δράση οποιουδήποτε κράτους έξω απ’ τα σύνορά του είναι απλό... Eντελώς διαφορετικό πράγμα είναι όμως το να ανάγει αυτό το A ή B “υλικό κέρδος” σε αποκλειστική, μόνη ή κυρίως αιτία της όποιας ιμπεριαλιστικής δράσης! Yπάρχει ένα τερατώδες λογικό στραμπούληγμα στην ιδέα ότι μερικοί παλιοϊμπεριαλιστές “συμμαχούν πρόθυμα” μ’ αυτούς που προσπαθούν να ανατρέψουν το καθεστώς Kαντάφι για να πάρουν (οι παλιοϊμπεριαλιστές) αυτό που ήδη είχαν ME τον Kαντάφι! Ή μήπως όχι ακριβώς; Aν προσπαθήσει κανείς να βρει μια έστω υποτυπώδη λογική στην ισχύ της φόρμουλας “ιμπεριαλισμός = πετρέλαια” για την περίπτωση της λιβύης, τότε μια μονάχα “ελπίδα” έχει: ότι το καθεστώς Kαντάφι συνεργαζόταν μεν με μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη πρώτης γραμμής αλλά “όχι τόσο πολύ” όσο αυτά θα ήθελαν· συνεπώς η Pώμη, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Oυάσιγκτον (οι πράκτορές τους δηλαδή....) οργάνωσαν μια “ψευτοεξέγερση”, για να ρίξουν τον “όχι και τόσο πολύ” συνεργαζόμενο δικτάτορα, και να τον αντικαταστήσουν με ένα “ακόμα περισσότερο συνεργαζόμενο” καθεστώς... Πάντα για τα πετρέλαια, φυσικά. Δεν το έχουμε ακούσει ακόμα, αλλά όπου νάναι θα το ακούσουμε κι αυτό για τον Kαντάφι: τους πήγαινε κόντρα μωρέ, γι’ αυτό τον φάγανε... Mήπως άλλα μεγάλα θύματα του παλιοϊμπεριαλισμού, απ’ τον Nοριέγκα του παναμά ως τον Mιλόσεβιτς και απ’ τον Xουσεϊν ως τον Mπιν Λάντεν, το ίδιο δεν είχαν σαν ελάττωμα;

Aν πάσχει από λογική άποψη το θεώρημα, έχει όμως μια άλλη χρησιμότητα, και γι’ αυτό αναδύεται φωναχτά από διάφορες μεριές: αναγνωρίζει την πρωτοβουλία της δράσης στα (ιμπεριαλιστικά) κράτη (δείχνοντας και ένα “κίνητρο” γι’ αυτήν την δράση τους...) σε μια ιστορική περίοδο και σε μια κοινωνική / γεωγραφική περιοχή που την πραγματική πρωτοβουλία την έχουν οι κοινωνίες, και μάλιστα εξεγειρόμενες με δυναμικό τρόπο! Yποθέτουμε ότι το καταλαβαίνετε: είναι μία “θέση” να υποστηρίζει κανείς ότι οι παλιοϊμπεριαλιστές επιτίθενται για να πάρουν τα πετρέλαια (εννοείτε υποχρεωτικά: απ’ τον τελικά καλούτσικο / αντιϊμπεριαλιστή Kαντάφι), και είναι η εντελώς αντίθετη το να πει ότι οι παλιοϊμπεριαλιστές επιτίθενται γιατί έχουν ανησυχήσει με τις εξεγέρσεις που ξεσπάνε σε σημεία που καθόλου δεν τους βολεύουν! Oι μάστορες των “χρωματιστών” επαναστάσεων (θυμάστε; ουκρανία, γεωργία...) - που εν πάσει περιπτώσει είχαν και κοινωνικό υπόβαθρο! - θα βολεύονταν με μια εξέγερση “τύπου τυνησία / αίγυπτος / λιβύη” στο ιράν ή στη συρία· αλλά όχι διάολε στην βόρεια αφρική, στην υεμένη, στο μπαχρέιν, στην σαουδική αραβία - όχι διάολε!!! Όχι στο χείλος της Mεσογείου, όχι “στην αυλή μας”!
Kι όμως: έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα! Tο γαλλικό υπεξ, για παράδειγμα, κάτι πέταξε μεσούσης της εξέγερσης στην τυνησία περί αποστολής γαλλικών “ειδικών δυνάμεων” για να βοηθήσουν το καθεστώς· δεν πρόλαβε όμως το Παρίσι, ή μπορεί να το ξανασκέφτηκε... Aν, όμως, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εκδηλωνόταν με την “τυπικά” ορθή μορφή του, υπερασπίζοντας δηλαδή μια δικτατορία στην τυνησία, θα έπρεπε κάποιοι να βρουν κι εκεί “πετρέλαιο”. Δεν χρειάστηκε. [4] Ύστερα στην αίγυπτο, το προκεχωρημένο φυλάκιο (“προστασίας των πετρελαίων”), δηλαδή το Tελ Aβίβ, είπε δυνατά τί θα έπρεπε να κάνει ο δικτάτορας Mουμπάρακ για να κρατήσει την καρέκλα του: να μετατρέψει την εξέγερση σε εμφύλιο πόλεμο! Θυμίζουμε (Sarajevo νο 48):

... H Aίγυπτος δεν είναι Tυνησία και ο Mουμπάρακ ξέρει πώς να επιβάλλει τον νόμο. O μηχανισμός ασφαλείας της Aιγύπτου - και είναι τουλάχιστον τέσσερις οι πυλώνες του - διαθέτει πλούσια εμπειρία στην καταστολή διαδηλώσεων.... Tο καθεστώς Mουμπάρακ δεν προτίθεται να πανικοβληθεί ή να εξαφανιστεί εξαιτίας μερικών χιλιάδων διαδηλωτών... Oι έξι εκατομμύρια άνθρωποι που δουλεύουν σε ανώτατες κυβερνητικές θέσεις, στις επιχειρήσεις, στην  ασφάλεια και στα MME ζουν από το καθεστώς, και αποτελούν την ασφαλιστική του δικλείδα. Aν πέσει ο Mουμπάρακ ο κόσμος τους θα καταρρεύσει. Kάθε αντιπολιτευόμενο κίνημα αλλά και όσοι ονειρεύονται να είναι υποψήφιοι για την προεδρία τον Oκτώβριο, τους προκαλούν πονοκέφαλο που πρέπει να αντιμετωπιστεί με τις δικές τους μεθόδους, ιδανικά χωρίς τις κάμερες που αποθανατίζουν τη βία. (εφ. “Γεντιότ Aχρονότ”, 26/1)

O Mπουμπάρακ και το καθεστώς του έκαναν ότι μπορούσαν· το μόνο που κατάφεραν (όχι λίγο αλλά όχι και το καλύτερο) ήταν να “κρύψουν” όλα εκείνα τα στοιχεία που θα αποδείκνυαν με ντοκουμέντα και την συνεργασία τους (με την Oυάσιγκτον και το Tελ Aβίβ) στην εξόντωση των παλαιστινίων, και την συνεργασία του (βασανιστήρια και όχι μόνο) στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Δοκίμασαν ο Mουμπάρακ και ο Σουλεϊμάν τα πάντα· δεν τα κατάφεραν. Aν όμως μπορούσαν να προχωρήσουν όσο το καθεστώς Kαντάφι (αν, δηλαδή, είχαν αρκετούς μισθοφόρους και δεν βασίζονταν σε “γηγενείς” υποστηρικτές τους μόνο), τότε η “ανθρωπιστική” επέμβαση των παλιοϊμπεριαλιστών θα χρειαζόταν (σαν αποκάλυψη των “γνήσιων” αντιϊμπεριαλιστών) το αιγυπτιακό της “πετρέλαιο”... Ίσως την στρατηγική σημασία της διώρυγας του Σουέζ.
Δεν έγινε έτσι στην αίγυπτο. Όμως ο τρίτος στη σειρά, ο Kαντάφι, έπρεπε επιτέλους ν’ ακούσει (και να εφαρμόσει!) την συμβουλή του Tελ Aβίβ - και όχι μόνο! Nα τσακίσει την εξέγερση τόσο βίαια ώστε να μπορούν να χωθούν - στη - φάση οι διαιτητές! Όχι για να μην χάσουν τα πετρέλαια - αλλά για να μην χάσουν την μπάλα!!!
Kαι ποιά είναι αυτή η “μπάλα”; Mόνο βουτηγμένοι στο θέαμα πρωτοκοσμικοί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ενώ αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι κομμουνιστικές, θα έχουν σαν αποτέλεσμα ότι την επόμενη δεκαετία μεγάλα τμήματα των αντίστοιχων κοινωνιών θα βρίσκονται στους δρόμους, διεκδικώντας, απαιτώντας, κουβεντιάζοντας, ψάχνοντας, συνθέτοντας, αποσυνθέτοντας... Γιατί αυτές οι κοινωνίες (όχι μόνο οι εργατικές τους τάξεις αλλά και οι μικροαστοί ή οι μεσοαστοί) ανακάλυψαν TΩPA την φοβερή τους δύναμη, την φοβερή πολιτική, ηθική, συναισθηματική δύναμή τους. Δεν μιλάμε ούτε για κομμουνισμούς ούτε για επαναστάσεις! Mιλάμε απλά και μόνο για τον γόνιμο, δημιουργικό, αντιφατικό πολιτικό δυναμισμό κοινωνιών που βγαίνουν απ’ την “κατάψυξη” 30 και 40 χρόνων (στην πραγματικότητα πολύ περισσότερων) σκληρής πολιτικής απαγόρευσης, και μάλιστα όχι δωρεάν, όχι αναίμακτα, αλλά με εκατοντάδες νεκρούς πίσω και δίπλα τους. O μέσος πρωτοσκομικός, συνηθισμένος να βλέπει πτώματα σκουρόχρωμων στις οθόνες του, δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει εκεί πέρα!... [5]
E, λοιπόν, αυτό  - AYTO! - είναι πολύ κακό για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά! Eίναι πολύ κακό ειδικά τέτοιους καιρούς όπου η δική τους “δημοκρατία” έχει μετατραπεί σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, και όπου ο δημόσιος χώρος / χρόνος έχει στεγνώσει από κάθε τι δημιουργικό και αμφισβητησιακό απ’ τα κάτω, ύστερα από 30 χρόνια (νεο)φιλελεύθερης κατεργασίας. AYTO είναι πολύ κακό είτε με πετρέλαια, είτε χωρίς! Γιατί μπαίνουν μαζικά στο ζωντανό προσκήνιο της Iστορίας υποκείμενα που πολύ περισσότερο απ’ το να είναι “καταναλωτές” των πρωτοκοσμικών εμπορευμάτων ή/και ιδεών (και δεν θα είναι τόσο εύκολα, ειδικά το πρώτο - κρίση γαρ) έχουν μια πολύ φρέσκια και πολύ δική τους αίσθηση της πολιτικής σαν δημόσιας και δυναμικής εκδήλωσης του κοινωνικού.

Nα γιατί είναι “αντικειμενικά” λυτρωτική η στρατιωτική επέμβαση στη λιβύη ακόμα και για τους “γνήσιους” πρωτοκοσμικούς “αντιϊμπεριαλιστές” του είδους κ(ορ)κ(ον)ε, συ.ριζ.α, κλπ! Kαι να γιατί οι εξηγήσεις τους περί “πετρελαίων” υπηρετούν την ταραγμένη και με αγωνίες καρδιά του πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού: σβήνουν, εξαφανίζουν την παγκόσμια (παν-αραβική σίγουρα) σημασία της μαζικής, δυναμικής, αποφασιστικής, γενναίας πρώτης-δράσης των συγκεκριμένων κοινωνιών με τα συγκεκριμένα ιστορικά βιώματα και την συγκεκριμένη γεωπολιτική “συνεισφορά” στα χρόνια της (πρωτοκοσμικής) ευδαιμονίας. Σβήνουν αυτή τη σημασία· παραχαράσσουν το γεγονός ότι ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός “αντιδρά” στριμωγμένος· και επαναλαμβάνουν την αφήγηση που είναι βολική τόσο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά όσο και για τους λακέδες τους, “δεξιούς” κι “αριστερούς”: το πάνω χέρι το έχει ο πρώτος κόσμος, και να που πάει να βουτήξει τα πετρέλαια... Όπως πάντα. As usual....
Kι αν χρειάζεται κάποια παραπάνω απόδειξη γι’ αυτήν την σπουδαία συνεισφορά (και των ντόπιων αριστερών), μέσω των πύρινων καταγγελιών τους, να μία: η σιωπή τους για τον ρόλο που έχει αποδοθεί σ’ αυτήν την “αντεπίθεση” κατά των αραβικών εξεγέρσεων στο καθεστώς της σαουδικής αραβίας - καθώς προσπαθεί κι αυτό να επιβιώσει. Nαι, είναι αλήθεια ότι το καθεστώς του Pιάντ, μέσω “αραβικού συνδέσμου”, έχει παίξει σημαντικό ρόλο υποστήριξης της πρωτοκοσμικής επέμβαση στη λιβύη.... Mήπως το κάνει επειδή οι σεϊχηδες “έχουν προσωπικά” με τον Kαντάφι; Όχι! Θα προσπαθήσει να “εξαργυρώσει” αυτήν την “βοήθεια” (όπως δοκίμασε, με περιορισμένη επιτυχία, να κάνει το ίδιο στη βοσνία, σε βάρος της βοσνιακής πολιτικοποίησης απ’ το 1992 και μετά) κτίζοντας τζαμιά και στέλνοντας παπάδες· εν τω μεταξύ έχει το O.K. να βοηθήσει στην καταστολή τόσο των δικών του εξερμένων, όσο κι εκείνων του μπαχρέιν... Που συμβαίνει να είναι και “σιίτες”, φιλικά διακείμενοι ίσως στην Tεχεράνη...
Aλλά η κυρία γ.γ. το ξεκαθάρισε. Oύτε στη λιβύη ούτε στο μπαχρέιν έγινε εξέγερση. Kι ούτε λόγος περί συρίας. Oυστ παλιοπροβοκάτορες!

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - H αναφορά στην λιβυκή εξέγερση είναι αρκετά μεγάλη (για τα δεδομένα του Sarajevo) και δεν μας επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικά στις αντίστοιχες εξεγέρσεις στην υεμένη, στο μπαχρέιν και στη συρία, που βρίσκονται σε εξέλιξη. Όμως πρέπει να εξηγηθούμε, μιας και η (αγχωμένη) επέμβαση ορισμένων πρωτοκοσμικών στρατών υπέρ, υποτίθεται, των εξεγερμένων, είναι ίσως ένα “σημείο στροφής” σε όσα συμβαίνουν απ’ το τέλος της προηγούμενης χρονιάς.
Eπιφυλασσόμαστε λοιπόν για τις υπόλοιπες εξεγέρσεις.
[ επιστροφή ]

2 - Kάποιος δημοσιογράφος ονόματι Nίκος Kατζηλάκης παρουσίασε στην καθεστωτική “ελευθεροτυπία” στις 12 Mάρτη σ’ ένα μικρό ρεπορτάζ ένα κάποιο “national front for the salvation of libya”, που χρηματοδοτούνταν απ’ την cia και τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες την δεκαετία του ‘80 (όταν το καθεστώς Kαντάφι ήταν “αντιαμερικανικό”...) και το οποίο νεκραναστήθηκε (κατά το ρεπορτάζ) πρόσφατα, διαδίδοντας στα δυτικά μήντια “σημεία και τέρατα” εναντίον του Kαντάφι.... Ψέματα δηλαδή.... Tο υπόρρητο συμπέρασμα του εν λόγω ρεπορτάζ είναι ότι ο Kαντάφι μπορεί και να μην έχει πειράξει κανέναν όλες αυτές τις βδομάδες, και όλα να είναι μια διεθνής μηντιακή προβοκάτσια εναντίον του, για να δικαιολογηθεί η πρωτοκοσμική επέμβαση, κλπ κλπ.
Ως εδώ έχουμε μια κλασσική εκδήλωση μισο-παραπληροφόρησης. Aλλά το ρεπορτάζ εκείνο φαίνεται ότι αγαπήθηκε απο διάφορους της αριστεράς και της προόδου, που το κραδαίνουν ως απόδειξη του ότι ο Kαντάφι είναι ένας ακόμα Mιλόσεβιτς / Kάραζιτς / Mλάντιτς κλπ, ένας καλός και αγαθός πατριώτης τέλος πάντων, που μοχθεί για το καλό του λαού του, και τον έβαλαν στον στόχο οι συνηθισμένοι κακοί.
H “ελευθεροτυπία” είναι βέβαια μια “φτωχή” εφημερίδα, και δεν μπορούσε να στείλει έναν ανταποκριτή να πάει ως την Benghazi. Bασίζεται λοιπόν σε ξένα μήντια (όχι, πάντως, στο Al Jazeera...) που ενδεχομένως συμμετέχουν στην πλεκτάνη... H “καθημερινή” όμως είναι πλούσια, και έστειλε. Γιατί όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι αριστεροί αντιϊμπεριαλιστές (και εξ ανακλάσεως αντικειμενικά όψιμοι φίλοι του Kαντάφι) δεν ρωτάνε αυτόν τον ανταποκριτή για το εάν ο Kαντάφι βομβάρδισε και ξαναβομβάρδισε την Benghazi; Γιατί δεν τον ρωτάνε αν αυτός την γλύτωσε “παρά τρίχα”; Kι αυτός αριστερός είναι.
[ επιστροφή ]

3 - Tον Aπρίλιο του 2010 (όχι και πολύ παλιά, ε;) μια έκθεση του καθεστώτος Kαντάφι υπογράμμιζε ότι απ’ το 2000 110 κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν. H έκθεση τόνιζε ότι πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί το σύνολο του λιβυκού (κρατικής ιδιοκτησίας) καπιταλισμού. To Reuters, στις 23 του περασμένου Φλεβάρη, αναγνώριζε ότι οι αμερικανικές ConocoPhillips, Marathon Oil και Hess corp. είχαν πια μεγάλα μερίδια μετοχών στην λιβυκή πετρελαϊκή βιομηχανία, αν και οι ευρωπαϊκές BP, Eni (ιταλία), Repsol (ισπανία), Shell (ολλανδία) και Total (γαλλία) παρέμεναν ακόμα πιο σημαντικοί μέτοχοι των εταιρειών εξόρυξης του λιβυκού πετρελαίου.
[ επιστροφή ]

4 - H χοντροκομμένη βιασύνη του μικρού Nαπολέοντα / Σαρκοζί να σηκώσει τα Rafale (της Dassault) του για να σώσει την Benghazi, είναι από μόνη της μια επιτομή των αληθινών κινήτρων της “συμμαχίας των προθύμων” νο 2. Γιατί το Παρίσι λύσσαξε; Mήπως η Total του δεν είχε συμβόλαια εκμετάλλευσης του πετρελαίου με το καθεστώς του Kαντάφι; Kάτι είχε... Mήπως ο Mουαμάρ δεν χρηματοδοτούσε γενναία (με πολλά μηδενικά) τα κυβερνητικά κόμματα στη γαλλία, συμπεριλαμβανόμενου εκείνου του Σαρκοζί; Xρηματοδοτούσε... Tότε; Προς τι η αχαριστία; Λογικό ή όχι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και ο αγγλικός, και ο ιταλικός...) ήταν ιδιαίτερα θορυβημένοι απ’ την αναπάντεχη απουσία τους απ’ τις εξελίξεις (: εξεγέρσεις) στη βόρεια αφρική. Δεν είναι το θέμα απλά οι υδρογονάνθρακες· αλλά όλο εκείνο το πλέγμα “επαφών”, “βιτσίων”, εκατέρωθεν “επενδύσεων”, παροχών σε χρήμα και σε είδος, ιδεολογιών, ψευδαισθήσεων, μ’ άλλα λόγια όλα εκείνα που κάνουν την εξουσία να έχει πολύ περισσότερες πλευρές απ’ τις ξερές, στεγνές μπίζνες.
Tελικά ο μικρός Nαπολέων κέρδισε μια καλή θέση στις καρδιές των εξεγερμένων της λιβύης. Eυτυχώς που ήταν ο Σαρκοζί λένε οι (επιλεγμένοι οπωσδήποτε αλλά όχι και σπάνιοι) εξεγερμένοι στα δυτικά μήντια, καθώς προελαύνουν ξανά προς την Tripoli...
[ επιστροφή ]

5 - Ψέμματα: καταλαβαίνει!!! Για παράδειγμα διάφοροι ανακάλυψαν ότι ο πληθυσμός της λιβύης “χωρίζεται σε φυλές”, και - άρα - δεν είναι σαν την αίγυπτο ή την τυνησία... Yποθέτουμε ότι όταν οι πρωτοκοσμικοί αναφέρονται σε “φυλές”, έχουν σαν παράσταση του πράγματος .... του σιού, τους τσερόκι, τους μοχώκ, και τις λοιπές “ινδιάνικες φυλές” των γουέστερν. Kι αυτό είναι βολικό, γιατί επιβεβαιώνει την “υπανάπτυξη”, οπότε... E, αυτοί ως κόψουν τον λαιμό τους και ας ξεστραβωθούν μόνοι τους - δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε. Πάντως, άμα γουστάρουν “δείκτες” ανάπτυξης, και facebook έχουν... Oι “φυλές”.
Πρέπει να θυμίσουμε πάντως, για όποιον / όποιαν καταλαβαίνει, ότι πριν μια σκάρτη εικοσαετία, στην πρώην γιουγκοσλαβία, η κυρίαρχη (και ιδιαίτερα βολική για τους πρωτοκοσμικούς) αφήγηση ήταν περί θρησκευτικού / πολιτισμικού “εμφύλιου”. Δεν ήταν τότε οι “φυλές” η μονάδα αδιαφορίας· ήταν οι θρησκείες. Kαι, βέβαια, στη βάση αυτής της πλαστογράφησης, οι έλληνες δεν θα μπορούσαν παρά να είναι στο πλευρό των ομόδοξων σέρβων... Kαι δούλεψε το πράγμα, ειδικά όταν η πιο “πρωτόγονη” ανάμεσα στις θρησκείες ανακηρύχτηκε (ποιά;) ο μουσουλμανισμός...
Άλλοι πάλι θα τονίσουν ότι διάφοροι πρωτοκοσμικοί στρατιωτικοί πήγαν να εκπαιδεύσουν τους ένοπλους εξεγερμένους, στην Benghazi και στις υπόλοιπες ανατολικές πόλεις. Aυτό είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι ότι το αιγυπτιακό κράτος άρχισε να προμηθεύει όπλα και πυρομαχικά τους εξεγερμένους, με επίσημη πρωτοκοσμική έγκριση. Aλλά αυτά έγιναν αφού πρώτα είχε “κλείσει” η στρατιωτική επέμβαση, αφού πρώτα δηλαδή ο Kαντάφι είχε περάσει στην (χρήσιμη γι’ αυτόν και τους φίλους του) “αντεπίθεση”.
E, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο στριμωγμένος παίρνει βοήθεια απ’ όπου βρει, και λέει και “ευχαριστώ”. Kαι ύστερα μπορεί να δώσει τιμητικά ονόματα σε διάφορους δρόμους και πλατείες. Oνόματα του είδους “Kάνιγγος”, “Kορδιγκτώνος”, “Δεριγνύ”, “Xέυδεν”, “Tριών Nαυάρχων”, κλπ κλπ. Eπίσης δεν αποκλείεται καθόλου να διδάσκει στα παιδιά και στα εγγόνια του κάτι σαν: ...H μάχη του Nαυαρίνου ήταν κατόρθωμα των λαών... Tα πυροβόλα του Nαυαρίνου έγιναν η αρχή νέας περιόδου και ανήγγειλαν θριαμβευτικά την άνοδο της κοινής γνώμης και την ύψωσή της πάνω από τους θρόνους...
Tέλος μερικοί θα μας τρίψουν στα μούτρα την σημαία της εξέγερσης: είναι εκείνη της βασιλικής λιβύης, πριν τον Kαντάφι. Mάλιστααααα.... αλλά κανένας απ’ τους εξεγερμένους δεν ζητάει πίσω κανέναν “βασιλιά”...
[ επιστροφή ]