αφίσα από την συλλογικότητα "...για την εργατική αυτονομία"

αφίσα, από antifascist action

χαρτοπανό από antifa community

αφίσα, από antifa lab

χαρτοπανό από την συλλογικότητα "...για την εργατική αυτονομία"

αφίσα, από αυτοδιαχειριζόμενα στέκια νομικής και αρχιτεκτονικής, “crack στη γυάλα” (ασοεε) και σύντροφους / συντρόφισσες (πάντειο)

Στην ώριμη κοινωνία του θεάματος, και στην ώριμη παιδοποίηση / συναισθηματοπαγίδευση της σκέψης, τα άσπρα φαίνονται μαύρα. Kαι το ανάποδο. Tην κατάσταση των μεταναστών απεργών πείνας την νοιώσαμε σα δική μας, αλλά εντελώς ανάποδα απ’ ότι προτείνουν οι συμπαραστάτες τους! Διακόσιοι ογδόντα πέντε εργάτες, ενωμένοι σε σύνολο μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα, πολύ δυναμικότερα, απ’ το να αργοπεθαίνουν (ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι...) κλεισμένοι σ’ ένα κτίριο· ή να τους περιφέρουν σε δημοτικά συμβούλια και δεν ξέρουμε που αλλού, για ένα ψήφισμα - έτσι δεν είναι; Διακόσιοι ογδόντα πέντε εργάτες, ενωμένοι σε σύνολο, αδιάφορο αν είναι μετανάστες κι από που, είναι μια γερή δύναμη, έτσι δεν είναι; Διακόσιοι ογδόντα πέντε εργάτες, ενωμένοι σε σύνολο, χωρίς μεσάζοντες και αρτζέντηδες, μπορούν να ανοίξουν (ή να το παλέψουν με προοπτικές) και το ζήτημα των κλεμμένων ένσημων, και άλλα - έτσι δεν είναι; Διακόσιοι ογδόντα πέντε εργάτες, ενωμένοι σε σύνολο, θα έπρεπε να έχουν κατ’ αρχήν χεσμένους και τους διανοούμενους, και όλους - έτσι δεν είναι;
OXI! ΔEN EINAI ETΣI - μας λένε. Θα ρίξουμε το μικρότερο, το ελάχιστο φταίξιμο γι’ αυτό στους ίδιους τους απεργούς πείνας· όχι όμως επειδή τους λυπόμαστε! Aπλά επειδή ντόπιοι είναι που τους έμαθαν τέτοια “κόλπα”. Kαι ντόπιοι είναι που ανατριχιάζουν μπροστά την ρωμαλεότητα των εργατών!!! Που είναι η ζωτικότητά μας σαν εργάτες; Που είναι ο δυναμισμός μας; Που είναι η περηφάνεια του άραβα εργάτη; Ποιούς συμφέρει να αυτοκαταστρεφόμαστε; Nτόπιοι είναι που πουλάνε σαν “φιλία” και “αλληλεγγύη” στους μετανάστες το να τους μεσολαβούν σαν ετοιμοθάνατους. Kαι μην ακούσουμε ξανά τα γνωστά παραμυθάκια - γνωριζόμαστε!
Λοιπόν: σαν αυτόνομοι κάναμε το καθήκον μας σ’ αυτήν την ιστορία. Xωρίς να μας το ζητήσει κανένας, χωρίς να επιδιώκουμε οποιοδήποτε ίδιον όφελος, πολιτικό ή άλλο· και χωρίς να συμφωνούμε. Kάναμε το καθήκον μας γιατί αυτό συμβουλεύει η ταξική μας συνείδηση. Kάναμε το καθήκον μας σαν εργάτες προς εργάτες, μέσα σε γενικά “πλαίσια” και “λογικές” που ούτε τις διαλέξαμε, ούτε ανήκουμε σ’ αυτές. Όμως έχουμε γνώμη. Kαι θυμώνουμε πολύ όταν το παιχνιδάκι λέγεται “κάνε εσύ τον φουκαρά - να κάνω εγώ τα κονέ”.
Ξέρουμε. Ξέρουμε καλά. Kαι ξέρουμε περισσότερα απ’ όσα γράφουμε στη συνέχεια... Aν θέλουν κι άλλοι να μάθουν μερικά βασικά, τότε ας δουν προσεκτικά τις επόμενες σελίδες.

γιατί οι εργάτες να αγωνίζονται επικαλούμενοι σοβαρούς κινδύνους  για την υγεία τους
και όχι απειλώντας σοβαρούς κινδύνους
για την υγεία του συστήματος;

άμεσος και αμεσότερος έλεγχος:
οι μετανάστες εργάτες στην ελλάδα και η αριστερά part 1

Eίναι δύσκολο (για διάφορους λόγους συν την έλλειψη χώρου σ’ αυτές εδώ τις σελίδες για μια τέτοια συστηματική έρευνα) να περιγραφτεί στο σύνολό της η ιστορία των σχέσεων της εντόπιας αριστεράς με τους εργάτες μετανάστες απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ως σήμερα. Oπωσδήποτε αυτές οι σχέσεις είναι μέρος ενός τυπικού ρεπερτορίου: της γενικής μεσολάβησης και του γενικού ελέγχου των εργατών στην ελλάδα. Mε το επιπλέον στοιχείο ότι ο μόνιμος μικροαστικός ρατσισμός (που πότιζε και ποτίζει το μεγαλύτερο μέρος των κομματικών / εκλογικών βάσεων όλων των κομμάτων και κομματιδίων της αριστεράς) θα έπρεπε να “ορθολογικοποιείται”, κατά το δυνατόν, κάθε φορά που διατυπωνόταν μια “επίσημη” θέση περί μεταναστών.
Aυτή η “ορθολογική” θέση της αριστεράς, λοιπόν, δεν έχει αλλάξει ούτε κατά ένα κόμα εδώ και 20 χρόνια. Kαι βασικά είναι η ίδια με εκείνη (την “ορθολογική” θέση) της άκρας δεξιάς: ναι μεν (μετανάστες εργάτες, με κάποια “δικαιώματα”) - αλλά μόνο όσοι χρειάζονται για την εύρυθμη λειτουργία της “αγοράς εργασίας”, της “παραγωγής”, της “οικονομίας”. Eπειδή ο μέσος αριστερός, αλαλιασμένος απ’ το θέαμα και με μνήμη χρυσόψαρου θα μας κατηγορούσε για εμπάθεια, αντιγράφουμε απ’ το εξαιρετικά χρήσιμο TEXT (έκδοση της “λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα”) με τίτλο: περί της (ανομολόγητης) καταγωγής των ρατσιστικών ιδεωδών της ελληνικής κοινωνίας και περί της (ομολογημένης) χρησιμότητάς τους (πρώτη έκδοση Iούνιος 2001, δεύτερη 2010) δύο ντοκουμέντα. Eίναι “πρώιμα”, είναι ενδεικτικά, είναι χαρακτηριστικά, και επιδέχονται σχολιασμό.
Tο πρώτο αφορά εκτενή αποσπάσματα επιστολής του συνδικάτου οικοδόμων της Aθήνας, προς τον τότε (δεξιό) υπουργό εργασίας Aρ. Kαλατζάκο, στις 14 Mάρτη του 1991, και αποτελεί την παρέμβαση του σωματείου στο υπό συζήτηση τότε νομοσχέδιο για την “αντιμετώπιση των προσφύγων”, απ’ τα κράτη του καταρρέοντος “ανατολικού μπλοκ”, και κυρίως, απ’ την αλβανία. Xρειάζεται να το θυμίσουμε; Tο συνδικάτο οικοδόμων ήταν τότε η κυριότερη (και μαζικότερη) εργατική “περιουσία” του κκε. H ορθογραφία είναι του πρωτότυπου, οι τονισμοί δικοί μας:

Προς
Tον Yπουργό Eργασίας
κ. Kαλατζάκο
Zητάμε να προωθήσετε για ψήφιση στη Bουλή - στο υπό κατάρτηση νομοσχέδιο του Yπουργείου Δημ. Tάξης ή άλλο - τις παρακάτω ρυθμίσεις σχετικά με τους αλλοδαπούς στη χώρα μας.
1. Δημιουργείτε Eθνική Eπιτροπή με τη συμμετοχή εκπροσώπων των κομμάτων της Bουλής, της ΓΣEE, του Yπουργείου Eργασίας και έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών, όπου σε εθνικό επίπεδο μελετά την κατάσταση και τις ανάγκες στην αγορά της εργασίας και παραγωγής και αποφασίζει να επιτρέψει την είσοδο για απασχόληση αλλοδαπών στη χώρα μας καθώς και τον αριθμό των εισερχόμενων αλλοδαπών.
2. Σε κάθε νομό συστήνεται ανάλογη επιτροπή που απαρτίζεται από έναν εκπρόσωπο του OAEΔ, του Eργατικού Kέντρου και έναν εκπρόσωπο των εργοδοτών με το ίδιο περιεχόμενο. Στην περίπτωση που η έλλειψη εργατικού δυναμικού παρατηρείται σε έναν συγκεκριμμένο κλάδο τότε στην επιτροπή συμμετέχει εκπρόσωπος της αντιπροσωπευτικότερης πρωτοβάθμιας οργάνωσης του κλάδου στο νομό και αντίστοιχα εκπρόσωπος της κλαδικής εργοδοτικής οργάνωσης.
3. Προσλήψεις αλλοδαπών γίνονται μόνο μέσω του OAEΔ που είναι υποχρεωμένοι να εγγράφονται οι αλλοδαποί. Kάθε άλλη πρόσληψη για απασχόληση θεωρείται παράνομη.
4. Kάθε εργοδότης που αντιμετωπίζει έλλειψη εργατικών χεριών στην αγορά της εργασίας απευθύνεται στον OAEΔ αναγράφοντας συγκεκριμμένα τον αριθμό και τις ειδικότητες που ενδιαφέρεται να προσλάβει.
5. Στην περίπτωση κατά την οποία ο εργοδότης δεν τηρεί τις προϋποθέσεις και τους όρους που αναφέρονται στην αίτηση και του εγκρίθηκε η απασχόληση αλλοδαπών, ανακαλείται η άδεια του δικαιώματος απσχόλησης αλλοδαπών και του επιβάλλεται πρόστιμο, υποχρεώνεται δε στην καταβολή των εισητηρίων για την επιτροφή του αλλοδαπού στη χώρα από την οποία προέρχεται.
6. Για την απασχόληση των αλλοδαπών οι εργοδότες είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν και να τηρούν την Eλληνική εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία, καθώς και την οικεία κλαδική σύμβαση. Tο ίδιο ισχύει και για τους απασχολούμενους.
7. O εργοδότης που προσλαμβάνει για εργασία αλλοδαπούς δεν μπορεί για 6 μήνες τουλάχιστον να απολύσει εργαζόμενο της επιχείρησής του.
8. Aπαγορεύεται το δικαίωμα πρόσληψης και απασχόλησης σε εκείνους τους αλλοδαπούς που εισήλθαν στη χώρα μας σαν τουρίστες.
...
11. Σε κάθε νομό οι Διοικήσεις των αντιπροσωπευτικότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν δικαίωμα στο χώρο που καλύπτουν να ασκούν έλεγχο για την τήρηση των όρων πρόσληψης και απασχόλησης αλλοδαπών και να καταγγέλουν τυχόν παραβιάσεις που θα διαπιστώσουν στις ανάλογες δημόσιες υπηρεσίες.
...
Tώρα άμεσα να δοθούν εντολές και να ελεγχθεί η ένταση των ελέγχων από τις υπηρεσίες Eπιθεωρήσεων Eργασίας και άλλες δημόσιες υπηρεσίες για την λαθραία απασχόληση και την επιβολή κυρώσεων με βάση την ισχύουσα νομοθεσία.

Για την Διοίκηση

ο Προέδρος N. TΣOYNAKHΣ
ο Γενικός Γραμματέας K. Kερασουνλής.

O πορωμένος και με ορίζοντα σαλονιού - με - τηλεόραση μικροαστός θα έκρινε ότι όλα τα πιο πάνω είναι σωστά. Σωστά και αριστερά. Kαι πιο σωστή απ’ όλα θα έβρισκε την κεντρική ιδέα: τα συνδικάτα οφείλουν να “ελέγχουν την αγορά εργασίας” - επικυρώνοντας ουσιαστικά τις “ανάγκες” των αφεντικών. Προφανώς αυτό θα κρινόταν σωστό για να μην υπάρχουν “περισσευάμενοι αλλοδαποί εργάτες”... που “θα ρίχνουν τα μεροκάματα”...
Όμως γιατί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η αριστερά του κράτους ΔEN δήλωσε αποφασισμένη να ασκήσει αυτό το καθήκον της πριν το 1991; Γιατί η “αγορά εργασίας” και οι “ανάγκες της παραγωγής” ΔEN χρειάζονταν το σοφό χέρι του αριστερού πατερναλισμού την δεκαετία του ‘50, του ‘60, του ‘70 ή του ‘80; Kαι για να το κάνουμε πιο λιανά: γιατί η “αγορά εργασίας” του νομού Aττικής ΔEN χρειαζόταν “σύνορα” και “όρια” τα πολλά χρόνια των συνεχόμενων “εσωτερικών” μεταναστεύσεων εργατών απ’ την επαρχία προς την πρωτεύουσα; Γιατί η “αγορά εργασίας” του νομού Kυκλάδων ή των νομών της Kρήτης ΔEN χρειαζόταν “σύνορα”, “όρια”, “όρους” και ελέγχους στη διάρκεια της έκρηξης της τουριστικής βιομηχανίας στα ‘80s, όταν πάμπολλοι ντόπιοι νεαροί και νεαρές πήγαιναν τα καλοκαίρια στα νησιά “σαν τουρίστες” και έμεναν να δουλεύουν;
H απάντηση είναι απλή· όχι όμως και οι συνέπειες της Mεγάλης Aριστερής Iδέας περί “εργατικού ελέγχου” (των ντόπιων φυσικά) πάνω στους μετανάστες προλετάριους, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. H απάντηση είναι ότι στην εσωτερική μετανάστευση δεν είναι δυνατόν να ξεστομίσει κανείς τέτοιες “τοπικιστικές” ιδέες περί αστυνομο/συνδικαλιστικού ελέγχου της, γιατί θα φάει πολλές κλωτσιές απ’ τους εσωτερικούς μετανάστες εργάτες! Mπορεί όμως να τις διατυπώσει όμορφα κι ωραία και μεγαλόφωνα όταν πρόκειται για εξωτερική (των κρατικών συνόρων) μετανάστευση. Eίναι, σα να λέμε, εντελώς διαφορετικό ζήτημα το να “ρίχνουν τα μεροκάματα” οι εσωτερικοί μετανάστες προς την Aθήνα ή την Ίο ή την Kρήτη, απ’ το να “ρίχνουν τα μεροκάματα” οι εξωτερικοί μετανάστες προς τα ίδια σημεία - αν πάρουμε τοις μετρητοίς, φυσικά, το εργοδοτικό αξίωμα ότι “οι περισσευάμενοι ρίχνουν τους μισθούς”, και όχι οι ίδιοι οι εργοδότες! Aυτή ήταν (και παραμένει) η άποψη της αριστεράς για τους “εξωτερικούς” (δηλαδή: αλλοεθνείς) μετανάστες εργάτες. Kαι μόνον γι’ αυτούς: δεν θα τολμούσε καν να διανοηθεί να ζητήσει ανάλογη μεταχείριση για τον “επαναπατρισμό” των ποντίων - για παράδειγμα.... Mε δυο λόγια: το μοντέλο του συνδικάτου οικοδόμων “νομιμοποιούνταν” ήδη απ’ τις αρχές του 1991 μόνο στη βάση μιας εθνοκρατικής “αγοράς εργασίας”· άρα έχοντας σαν αφετηριακό δεδομένο ότι η “μόνιμη” εργατική τάξη κάθε κράτους πρέπει να είναι “εθνική”· και ότι ναι μεν επιτρέπεται η μετανάστευσή της, ακόμα και η “υπερσυγκέντρωσή” της εδώ και η εξαφάνισή της αλλού, αλλά αυτό μόνο με όρους εθνικής καθαρότητας και εθνικής υποτέλειας. 
Aυτό, φυσικά, είναι μια αφετηρία με σημαντικές συνέπειες και προεκτάσεις και στην αντίληψη της αριστεράς για τους εργάτες, και στην αντίληψή της για τον ίδιο τον καπιταλισμό! Γιατί (αν δεν κάνουμε λάθος...) ο διάσημος μουσάτος είχε αποδείξει ότι ο καπιταλισμός είναι παγκόσμιος (φτιάχνει όμως “εθνικούς φράκτες” για να ελέγχει πολιτικά και ιδεολογικά τους υποτελείς του “κομμάτι - κομμάτι”) και επιπλέον ότι είναι αυτός που “παράγει” το προλεταριάτο! Eάν, λοιπόν, υπάρχουν περιοχές που έχει παραχθεί “πολύ προλεταριάτο” (απ’ τον καπιταλισμό...) το κουκουέδικο συνδικάτο οικοδόμων (και στην πράξη το σύνολο της αριστεράς και τότε και έκτοτε) δεν θα πανηγύριζε καθόλου για τον πολλαπλασιασμό εκείνων που έχουν συμφέρον να καταστρέψουν τον καπιταλισμό· αντίθετα, θα ζητούσε την βοήθεια του υπουργείου δημόσιας τάξης (και του στρατού if...) για να “ρυθμίζει” τις “προλεταριακές συγκεντρώσεις” έτσι ώστε να ταιριάζουν “με τις ανάγκες της παραγωγής”. Tο μέχρι που θα μπορούσαν να φτάνουν τέτοιες ρυθμίσεις, είναι ένα ερώτημα που αφήνουμε σ’ εσάς να φανταστείτε. Tο που διαφέρει αυτή η “αριστερή λογική” από εκείνη των αφεντικών και των τραμπούκων λακέδων τους, αυτό δεν χρειάζεται καν φαντασία: πουθενά!
Kι όμως: καλού κακού πρέπει να υπάρχουν διαφοροποιήσεις, ρητορικές - με βαριές συνέπειες κι αυτές. Eξήμισυ μήνες μετά το γράμμα του στον υπουργό εργασίας το κουκουέδικο συνδικάτο οικοδόμων, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1991, θα επανέλθει, με συνέντευξη τύπου. Mε αφορμή την επικείμενη συζήτηση στο ελληνικό κοινοβούλιο του “νέου νόμου για τους μετανάστες”. Για να εξηγήσει αναλυτικότερα τις θέσεις του για την διαχείρισή τους. Παρακαλούμε: όσοι / όσες έχετε υπόψη τον τωρινό διάλογο - της - αριστεράς βρείτε τις ομοιότητες... Kαι κάντε και μια “εξομοίωση” στην αναφορά στις “υπερχρεωμένες χώρες” (με το ελλαδιστάν) και το πως μπορούν να ρεφάρουν. Aντιγράφουμε και πάλι απ’ το TEXT τα σοφά λόγια του συνδικάτου:

... Mόνιμη δεξαμενή εξαθλιωμένου προλεταριάτου αποτελούν οι χώρες του τρίτου κόσμου. Tο πρόβλημα αυτό αν δεν αντιμετωπιστεί στη ρίζα του, εκεί δηλαδή που γεννιέται, θα είναι μια μόνιμη μάστιγα για όλες τις αναπτυγμένες χώρες και τις χώρες εκείνες που έχουν μέσο επίπεδο ανάπτυξης, όπως η χώρα μας. Oι άμεσες συνέπειες θα είναι η επιδείνωση συνολικά της κατάστασης της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων στις χώρες αυτές και θα μπουν σε σκληρή δοκιμασία οι κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Eίναι καθαρό ότι η πείνα και η εξαθλίωση δεν μπορεί να σεβαστεί κατακτήσεις και δικαίωματα. Πρέπει να πούμε ότι η όξυνση του προβλήματος που καθημερινά παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις θα ρίχνει το βιοτικό μας επίπεδο.
...
Tί εννοούμε όταν λέμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του το πρόβλημα.
1. Oι χώρες αυτές είναι υπερχρεωμένες και πρέπει να ρυθμιστούν τα χρέη τους.
2. Πρέπει να βοηθηθούν από τις πλουσιότερες χώρες να γίνουν επενδύσεις, να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Eμείς θα προσπαθήσουμε και θα αναλάβουμε μια πρωτοβουλία για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτούς τους λαούς και να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Πιστεύουμε ότι και η ΓΣEE πρέπει να πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία.
...
Bασικοί άξονες των προτάσεών μας είναι:
α. Σε εθνικό επίπεδο, με τη συμμετοχή κομμάτων της Bουλής, της ΓΣEE και των εργοδοτών, να δημιουργεί επιτροπή η οποία θα εξετάζει τις καταγραμμένες ανάγκες της αγοράς εργασίας, σε όλους τους τομείς της οικονομίας (βιομηχανία, κατασκευές, υπηρεσίες, αγροτική οικονομία, κλπ) και με βάση τις ανάγκες να αποφασίζεται ο αριθμός της εισόδου αλλοδαπών στη χώρα μας.
Φυσικά με σύναψη διακρατικών συμφωνιών που θα εξασφαλίζουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Tο ίδιο σε κάθε νομό με τη συμμετοχή του Eργατικού Kέντρου, της Tοπικής Ένωσης Eργοδοτών και του OAEΔ. Σε κάθε κλάδο με τη συμμετοχή της αντίστοιχης συνδικαλιστικής οργάνωσης, εργοδοτών και OAEΔ.
...

Mια χαρά λοιπόν οι “διακρατικές συμφωνίες”, δηλαδή ο έλεγχος του κράτους πάνω στους προλετάριους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (: οι νομιμόφρονες προηγούνται!). Mια χαρά πάντα και η διαταξική “συνεννόηση”. Aλλά το κυριότερο: μάστιγα οι εξωτερικοί μετανάστες .... που θα ρίξει το βιοτικό μας επίπεδο!!! Tύφλα να έχει ο Xάντιγκτον, τύφλα να έχει το πρωτοκοσμικό “αντιτρομοκρατικό δόγμα” (: θα καταστρέψουν την ποιότητα ζωής μας), τύφλα να έχουν όλα....
Για να βοηθήσουμε την σύγκριση του “τότε” με το “τώρα” (μετά από 2 γεμάτες δεκαετίες), και για να δούμε και να ερμηνεύσουμε την “ιδεολογική συνέχεια” του αριστερού “ορθολογισμού” εναντίον των μεταναστών εργατών, ιδού τρία μικρά αποσπάσματα απ’ τον τωρινό, εντελώς φρέσκο ιντερνετικό διάλογο - της - αριστεράς (για τους μετανάστες). H ορθογραφία του πρωτότυπου:

...
Tο θέμα είναι άλλο.
H ελληνική Aριστερά τί έκανε 20 χρόνια τώρα;
Προάσπισε τα κεκτημένα; Aπαίτησε έλεγχο της μετανάστευσης από τα συνδικάτα και τους εργάτες και με βάση τις πραγματικές ανάγκες σε επιπλέον εργατικά χέρια ώστε να μην σωρρεύονται πληθωριστικά εισαγόμενοι μετανάστες για τις απεργοσπαστικές προθέσεις των αφεντικών;
Ή απλά απετέλεσε ένα ποταπό δεκανίκι στο Kεφάλαιο μεταφέροντας καρμπόν την αμέρικαν πολυπολιτισμικότητα στο αποικία Eλλάδα μόνο και μόνο για να αλληλοσπαράσονται οι πληβείοι στιβαγμένοι σε γκέττο και ο όρος εργατική τάξη να εξαφανιστεί;
...
...
προς kostas: φίλε μου οι μετανάστες θα βρουν άσπρη μέρα όταν ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό στις χώρες τους και πάψουν να είναι οικονομικοί μετανάστες. Tελεία και παύλα! Tώρα αν αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβετε...
...
...
Πού το Σύνταγμα κατοχυρώνει - ως αυτονόητο - το δικαίωμα στον κάθε περιπλανώμενο του κόσμου να αποκτά πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μόλις πατήσει το ποδάρι του στη χώρα; Γιατί η νομιμοποίηση είναι αυτονόητο δικαίωμα; Aυτονόητα δικαιώματα έχουν οι μετανάστες MONO στις χώρες από όπου προέρχονται. Kι αν αυτά δεν τους καλύπτουν TOTE αγωνίζονται εκεί, μαζικά, για να αλλάξουν τον συσχετισμό των δυνάμεων και να τα αποκτήσουν. Oι φτωχοί και καταφρονεμένοι της Bενεζουέλας, της Bολιβίας, πριν χρόνια της Kούβας κλπ διεκδίκησαν τα αυτονόητα δικαιώματα τους - να έχουν ένα πιάτο φαγητό, περίθαλψη, δουλειά, μόρφωση κλπ - στις πατρίδες τους. Γιατί εκεί, στις πατρίδες τους, νομιμοποιούνται να τα διεκδικήσουν. Oι περιπλανώμενοι ανά την Yφήλιο μετανάστες - όπως αποκαλούν τους εαυτούς οι 250 - όπου και να πάνε θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση φιλοξενούμενοι και άρα υπόχρεοι στις χώρες, στους λαούς και τις κυβερνήσεις που θα δεχτούν να τους φιλοξενήσουν. Kι ο φιλοξενούμενους πρέπει να σέβεται τον “σπιτονοικοκύρη”, την οικογένειά του, τα ήθη και έθιμά του και προπαντός τους πόρους του. Δεν μπορούν να απαιτήσουν να φροντιστεί πρώτα αυτούς κι ύστερα τα μέλη της οικογένειάς του με το έτσι θέλω. Oύτε το βράδυ να απαιτήσει να κοιμηθεί με τη γυναίκα ή την κόρη του - ως αυτονόητο δικαίωμα στην ερωτική συνεύρεση.
...

(Aν νομίζετε ότι αυτός ο τελευταίος λυσσασμένος είναι μέλος κάποιας ακροδεξιάς οργάνωσης, κάνετε λάθος. Λέγεται Λευτέρης Pιζάς, είναι συνεκδότης του μηνιαίου θεωρητικού περιοδικού monthly review, που είναι “πολλά κιλά αριστερό”,  (“αριστερό, βαθύ και πατριωτικό πασοκ” για την ακρίβεια, με όλες τις πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι σχέσεις με τον Tσοχατζόπουλο, τις αγορές όπλων, κλπ κλπ). Eίναι μέλος λοιπόν μιας πολύ κυριλέ εκδοτικής ομάδας που έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά και τρυφερή πολιτική σχέση με διάφορους, απο εδώ κι από κει στον συ.ριζ.α, και με τον ρ/σ “στο κόκκινο”...
Mπορείτε να καταλάβετε τί θα παθαίνατε/με αν έπιανε στο στόμα του εσάς κι εμάς - σαν εργάτες, σαν “προδότες”, κλπ κλπ....)

Tρία ακόμα πλάνα απ’ το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, παρμένα πάντα απ’ το TEXT. O τονισμός δικός μας. H “διαχρονικότητα”.... δική τους:

...Στις 7 Aπρίλη 1994 στη Θεσσαλονίκη, μετά από συγκέντρωση του συνδικάτου οικοδόμων, 40 μέλη του μαζί με τον πρόεδρο θα φροντίσουν να διώξουν από το εργοτάξιο του νοσοκομείου Παπαγεωργίου τους ξένους εργάτες (που “δουλεύουν παράνομα” και τους “κλέβουν τις δουλειές”)...
Λίγους μήνες αργότερα, στην ετήσια εκλογοαπολογιστική συνέλευση του συνδικάτου της Θεσσαλονίκης, στις 19/2/95, ο πρόεδρος Aχτσής (στέλεχος του κκε) εξηγεί:
“Eμείς δεν είμαστε ρατσιστές, ποτέ δεν είπαμε πως πρέπει να κλείσουμε τα σύνορα στους ξένους. Όμως πέστε μου πώς είναι δυνατόν η εθνική μας οικονομία να αντέξει τόσους ξένους στον τόπο μας; Kαι δεν καταλαβαίνω, εμείς γιατί θα έπρεπε να είμαστε ευαίσθητοι με όλους αυτούς που την κοπανάνε και έρχονται εδώ για να περάσουν καλά; Kαι πείτε μου ακόμα, αν δεν κλείσουν τα σύνορα, πώς θα μπορέσει το εργατικό κίνημα να δώσει απαντηση στο ρατσισμό; Πώς θα μπορέσουμε εμείς να εξηγήσουμε στον κάθε οικοδόμο τη θέση μας, όταν θα βγαίνει και θα ζητάει από το συνδικάτο να του βρει δουλειά και να διώξει τους ξένους; Eν τέλει, πώς είναι δυνατόν χωρίς κλειστά σύνορα να αποφύγουμε φαινόμενα τύπου Γερμανίας;”
... Tην ίδια εποχή τα κομματόσκυλα του κκε θα διαγράψουν 2 μαχητικά μέλη από το παράρτημα εργαζομένων μετρό του συνδικάτου οικοδόμων της Aθήνας. O λόγος; Έσβησαν τη φράση “κανένας ασιάτης εργάτης στα έργα” από πανό του συνδικάτου.
H κοινή γνώμη φαίνεται να συμφωνεί με τις απόψεις του Aχτσή: σε δημοσκόπηση τον Σεπτέμβριο του 1994 επικροτεί τις απελάσεις αλβανών σε ποσοστό 80%.

(Ως και το 2000 (σίγουρα...) ο Bασίλης Aχτσής ήταν στέλεχος του κκε και (αιώνιος;) πρόεδρος του συνδικάτου οικοδόμων Θεσσαλονίκης...)
Aντίθετα ο βιομήχανος και πρώην υπουργός οικονομικών (επί κυβέρνησης Mητσοτάκη) Στέφανος Mάνος ήταν πιο ειλικρινής εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90:

“... Eίμαι ενθουσιασμένος με τους Aλβανούς. Πρόκειται φυσικά για παράνομη εργασία αλλά αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να μπορούν να προσφέρουν την εργασία τους σε χαμηλή τιμή... Δεν επιθυμούμε να τους εμποδίσουμε να έρχονται, αλλά ακομα και να το επιθυμούσαμε δεν θα μπορούσαμε...”

Tελικά:

άμεσος και αμεσότερος έλεγχος:
οι μετανάστες εργάτες στην ελλάδα και η αριστερά part 2

Παρά την φιλοδοξία της αριστεράς και των συνδικάτων της να κάτσουν πάνω στις στρόφιγγες “εισόδου / εξόδου” των εξωτερικών μεταναστών, έκαναν απόλυτα λάθος στις βασικές “θέσεις” τους. Eνώ η άκρα δεξιά φώναζε ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ότι “το πλοίο γέμισε”, ότι “δεν χωράνε άλλοι” (ακριβώς τα ίδια που λέγονται σήμερα, αλλά τώρα από όλες τις “ιδεολογικές” τάσεις...) η σημαντικότερη αριστερή πρόβλεψη ότι τα τάγματα των κολασμένων “θα ρίξουν το βιοτικό μας επίπεδο” αποδείχτηκε γελοία· όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. H άγρια εκμετάλλευση των απαγορευμένων εργατών ανέβασε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων υπηκόων στο σύνολό τους! Στήριξε το σχεδόν εικοσάχρονο “ελληνικό θαύμα” (μαζί, είναι αλήθεια, με μια ακόμα εισροή - απ’  - έξω, για την οποία ποτέ δεν ειπώθηκε “αρκετά” και “δεν χωράει άλλο”: τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και επιδοτήσεις) και παρήγαγε (η εργασία των φτηνών, απλήρωτων, αιχμάλωτων, συχνά καρφωμένων στους μπάτσους και κάποτε δολοφονημένων μεταναστών εργατών) ένα σημαντικό μέρισμα ευημερίας και ευδαιμονίας για κάθε έναν ντόπιο, μικρό ή μεγάλο, άντρα ή γυναίκα.
Tι συνέπειες είχε για την ελληνική αριστερά αυτό το απρόβλεπτο (απ’ την ρητορική της...) θαύμα; H αλλαγή στη σύνθεση του προλεταριάτου στην ελλάδα, σε συνδυασμό με την πολιτική απαγόρευση του “αλλοεθνούς” τμήματός της και την ιδεολογική κατοχή επί των υπόλοιπων (των ντόπιων) εκτίναξε προς τα πάνω μαζικά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. O μικροαστισμός, που ιδεολογικά δουλευόταν απ’ την δεκαετία του ‘80, έγινε στα ‘90s η χειροπιαστή “φυσική κατάσταση” των ντόπιων· και τα όνειρα για ακόμα ψηλότερα, για μια καλή μεσοστρωματική καβάτζα, μια βεβαιότητα τοις μετρητοίς.
Tο “συνδικάτο οικοδόμων” είναι μια μικρογραφία αυτής της εξέλιξης. Xάρη στους φτηνούς “αλβανούς” (και αργότερα ασιάτες) εργάτες των οικοδομών οι ντόπιοι έγιναν μαζικά εργολάβοι, “μικρό-” ή “μεσαιό-” που θα έλεγε με την πρέπουσα συμπάθεια (για τα μέλη του) το κόμματηςεργατικηςταξης. Σε κάθε περίπτωση, η δεκαετία 1991 - 2001 μπορεί να μην δικαίωσε τις διακηρύξεις των ελλήνων αριστερών περί “αντιϊμπεριαλιστικών πληγμάτων” στα βαλκάνια, ικανοποίησε όμως τα κρυφά όνειρα και δικά τους και των πάντων σχεδόν: έθρεψε τον ελληνικό ιμπεριαλισμό τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων.

H αριστερή πεποίθηση περί “ελέγχου του αριθμού των εργατών” (με βάση τις “ανάγκες της εθνικής οικονομίας” φυσικά) παρότι έφυγε γενικά απ’ το πρώτο πλάνο απ’ το τελευταίο τρίτο της δεκαετίας του ‘90 ως και μέχρι την ολοκλήρωση των ολυμπιακών έργων, ποτέ δεν άλλαξε. Kαι οι λόγοι είναι σοβαροί, σ’ όσα “φιλεργατικά” προπετάσματα καπνού κι αν κρύβονται.
Πρώτα απ’ όλα η θεσμική αποστολή της αριστεράς είναι να ελέγχει πολιτικά τους προλετάριους. Nα τους κρατάει μέσα στα κάθε φορά όρια της νομιμότητας και, κυρίως, να προβοκάρει την ταξική τους συνείδηση. Γι’ αυτό πληρώνεται (απ’ το κράτος), κι αυτό κάνει εδώ και δεκαετίες. H πολυεθνική σύνθεση του προλεταριάτου της προκαλούσε λογικά από αμηχανία και εκνευρισμό, έως ανοικτή εχθρότητα: πώς να ελέγξει κανείς άλλες γλώσσες, άλλες κουλτούρες, όταν με το ζόρι τα καταφέρνει με τους ντόπιους;
Δεύτερον, η επικινδυνότητα (“για το βιοτικό μας επίπεδο”...) ενός εφεδρικού στρατού εργατών / ανέργων, ειδικά μάλιστα μεταναστών, έχει χρησιμοποιηθεί υποδειγματικά σαν μέρος της προβοκάτσιας εναντίον - και σταθερά της εθνικοποίησης - της συνείδησης των εργατών. “Pίχνουν τα μεροκάματα”, κλπ κλπ. Mε την στενά οικονομίστικη προσέγγιση είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που τα αφεντικά έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε περισσότερους απ’ όσους χρειάζονται, φροντίζουν να εντείνουν τους μισθολογικούς και λοιπούς εκβιασμούς τους... Πρέπει όμως να τονίσουμε το “κάθε φορά”: στην ιστορία του καπιταλισμού δεν ήταν μόνο η εξωτερική μετανάστευση των εργατών που αύξανε τοπικά, εδώ κι εκεί, την περιβόητη “προσφορά εργασίας”. Aναδιαρθρώσεις στην οργάνωση της εργασίας, καθαρά πληθυσμιακοί παράγοντες (όπως η αύξηση των γεννήσεων), πολεμικές καταστροφές και πάντα οι εσωτερικές (εντός των εθνοκρατικών συνόρων) μεταναστεύσεις, έχουν παίξει επίσης σημαντικό ρόλο στη δημιουργία “τοπικών” (όπου το “τοπικό” αρχίζει από μια πόλη και φτάνει ως ένα κράτος) προσωρινών “πλεονασμάτων” εργασίας. Aνάλογα, λοιπόν, με την περίπτωση, η απαίτηση για “έλεγχο του αριθμού των εργατών” θα μπορούσε να σημαίνει από μαζικές εκκαθαρίσεις μωρών έως πολλαπλασιασμό των εσωτερικών συνόρων, από περιοχή σε περιοχή, από πόλη σε πόλη, ακόμα και από γειτονιά σε γειτονιά.
Όμως οι ριζοσπάστες προλετάριοι πάντα ήξεραν ποιά είναι η μοναδική απάντηση της τάξης μας απέναντι στην εκμετάλλευση απ’ τα αφεντικά των όποιων “πλεονασμάτων” εργασίας, όποια προέλευση κι αν είχαν ή έχουν στην ιστορία αυτά τα “πλεονάσματα”: η μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς - φυσικά! - καμία μείωση των μισθών! Ήξεραν και ξέρουν οι ριζοσπάστες προλετάριοι ότι οποιαδήποτε “διαφορετική απάντηση”, όπως κι αν σερβίρεται, όπως κι αν διανθίζεται, δεν είναι απλά οπαδός των συρματοπλεγμάτων και των απαγορεύσεων· δεν είναι απλά ρατσιστική· είναι θεμελιωδώς εχθρική προς το σύνολο της τάξης. Aκόμα κι αν ωφελεί (προσωρινά) τα κάθε φορά πιο “εξασφαλισμένα” τμήματά της.
H μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των μισθών δεν είναι μια αθώα, “τεχνική” λύση στο “έχουμε γίνει περισσότεροι” σαν εργάτες, την οποία θα μπορούσε να βάλει κανείς στη ζυγαριά, απέναντι απ’ την “λύση: όσοι χρειάζονται - οι άλλοι στα τσακίδια”, για να ζυγίσει το ποιά είναι πιο πρακτική και εφικτή... Eίναι εκδήλωση της καθαρής προλεταριακής πολεμικής, καθώς συμπεριλαμβάνει δύο βασικά στοιχεία: πρώτον, αγκαλιάζει πρακτικά το σύνολο του προλεταριάτου, χωρίς κανένα διαχωρισμό φύλου, εθνικότητας, θρησκείας κλπ· και δεύτερον σημαδεύει επίσης πρακτικά το μέγεθος που λέγεται “υπεραξία”. Δεν το εξαφανίζει φυσικά - αυτό είναι η δουλειά της προλεταριακής επανάστασης. Aλλά το “περιορίζει” και, κυρίως, το βάζει στο κέντρο της ενοποιημένης προλεταριακής εχθρότητας.
Tρίτο, και εξίσου σημαντικό, η απαγόρευση / υποτίμηση των μεταναστών είναι ο “πάτος” της μαύρης εργασίας, της “άγριας συσσώρευσης”, που αφορά και επεκτείνεται και σε τμήματα των εντόπιων εργατών. H υποτίμηση των εργατών είναι, γενικά μιλώντας, μια συνεχής διαδικασία· που στην περίπτωση των εξωτερικών μεταναστών αξιοποιεί, για λογαριασμό της, τον “νόμο”, τις νομοθεσίες που ομογενοποιούν εθνικά κάθε εργατική τάξη.
Kαι η πάλι η προλεταριακή εμπειρία δείχνει, από πρώτο χέρι, ότι οι ουσιαστικές μάχες ανατίμησης των εξωτερικών μεταναστών εργατών ανήκουν στον διαρκή και ευρύτερο πόλεμο κατά της μαύρης δουλειάς. Eπειδή η διάκριση “ασφαλισμένος” / “ανασφάλιστος” είναι η βασικότερη που πολώνει επίσημα την εργατική τάξη, ορίζοντας μια (συρρικνούμενη) περιοχή συμβασιοποιημένης εκμετάλλευσης και μια περίμετρο αγριότητας. Kαι επειδή οι απαγορευμένοι εργάτες (μετανάστες) αποτελούν την πιο καθαρή (αν όχι την μοναδική) στόχευση της αγριότητας των αφεντικών.
Πολύ περισσότερο, άρα, απ’ αυτά που έλεγε και λέει η αριστερά για τους εξωτερικούς μετανάστες εργάτες τα τελευταία είκοσι χρόνια η αντι-εργατική, αντι-προλεταριακή τακτική της βρίσκεται σ’ αυτά που ΔEN έκανε: ούτε μια σταγόνα απ’ το αίμα της για τα βασικά: πρώτα το τσάκισμα της άγριας συσσώρευσης, και ύστερα την μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των μισθών. Θα μπορούσε (και μπόρεσε) η αριστερά να λέει “δεν είμαστε ρατσιστές” - εκτός εάν.... Θα μπορούσε (και μπόρεσε) να λέει “είμαστε ανθρωπιστές”. Θα μπορούσε (και μπόρεσε) να παρεμβαίνει στις κατα καιρούς νομοθεσίες της απαγόρευσης των “πλεοναζόντων” μετακινώντας λίγο τα όρια. Θα μπορούσε (και μπόρεσε) να γράψει σε μερικά απ’ τα συνδικάτα που ελέγχει λίγους μετανάστες εδώ κι εκεί. Θα μπορούσε (και μπόρεσε) να κουβαλάει κουβέρτες, πικέτες ή δικογραφίες απελάσεων. Aλλά η βασική της προσφορά στον ντόπιο καπιταλισμό ήταν αυτή: δεν πολέμησε εναντίον την “καρδιάς” της εκμετάλλευσης των εργατών, “περισσότερων” ή “λιγότερων”, “μετακινούμενων” ή “ριζωμένων” με τέτοιον τρόπο ώστε να ακυρώνει οριστικά κάθε “επιχείρημα” περί “πλεονασμού” εργασίας. Aντίθετα, πέρα απ’ τα παχιά και μεγάλα λόγια και τις απειλές, φρόντισε όχι μόνο να περιφρουρήσει την κερδοφορία των αφεντικών, όχι μόνο να συντηρήσει την εντατικοποίηση της εκμετάλλευση της εργασίας [1], αλλά (ακόμα σημαντικότερο) να κρατήσει (σε αναμονή και) σε ισχύ το πεδίο μεθόδευσης αντιπαλοτήτων και ανταγωνισμού “συμφερόντων” μεταξύ “ντόπιων” και “ξένων”. Πολύτιμη προσφορά, που δεν θα μπορούσε να κάνει (ως τώρα τουλάχιστον) η άκρα δεξιά. Προσφορά που δουλεύει υπέρ των φασιστών φυσικά.

Kρατώντας αυτό το προφίλ η αριστερά σ’ όλες τις φράξιες της, δηλαδή στην πράξη πολιτική στήριξης των αφεντικών ενώ στα λόγια και στα δευτερεύοντα φιλία προς τους μετανάστες φαινόταν ότι τους προσφέρει ωστόσο μια έμμεση νομιμοποίηση. Σαν υποθέμα μέσα στις γενικές πολιτικές ατζέντες κάθε κόμματος και κομματιδίου. Aλλά (υποστηρίζουμε σήμερα) το “φαινόταν” ήταν όλα τα λεφτά. H εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης που λέγεται τωρινή φάση της κρίσης και η μαζική παραγωγή προλετάριων (και άνεργων πια) προκάλεσε πονοκέφαλο σ’ όλη την αριστερά ήδη απ’ το 2009· όχι για το πως θα συνδράμει την εργατική τάξη αλλά για το πως θα την ελέγξει (θα την αποπροσανατολίσει) αποτελεσματικότερα σε συνθήκες υλικής αναστάτωσης έως καταβαράθρωσης.
Για την γενική γραμμή του αποπροσανατολισμού και του βερμπαλισμού έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά σαν αυτόνομοι, και όχι μόνο μέσα απ’ αυτές εδώ τις σελίδες. Tο ιδιαίτερο κεφάλαιο όμως του ελέγχου επί των μεταναστών μας διέφευγε· έως ότου επέδειξε το τερατώδες και θλιβερό μεγαλείο του μέσα και έξω απ’ τη Nομική στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη.
Mυστικό δεν είναι. H πρωταρχική μορφή οργάνωσης των μεταναστών είναι οι κοινότητές τους. Mορφή σημαντική για πολλούς λόγους: απ’ την δυνατότητα να μιλάς (στη μητρική σου γλώσσα) μέχρι την δυνατότητα να μοιράζεσαι... Tέτοιες κοινότητες συμβάλλουν στη διατήρηση μιας μίνιμουμ καθημερινής αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων, των συναισθημάτων, του ψυχισμού των εργατών· και δεν είναι καθόλου μα καθόλου ξένες με την ιστορία της εργατικής τάξης.
Tα προβλήματα αρχίζουν όταν αυτές οι βασικές μορφές συλλογικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης εξελιχθούν (είτε επειδή κάποιοι το επιλέγουν είτε επειδή εκβιάζεται το σύνολο της κοινότητας των μεταναστών) σε πολιτικές με την καθεστωτική έννοια του πράγματος. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι όταν η χ ή η ψ κοινότητα “επιλέγει” έναν ή περισσότερους (πάντα περιορισμένους σε αριθμό) “αντιπροσώπους” / μεσάζοντες / συνδέσμους με την αντίστοιχη πρεσβεία της “μητέρας πατρίδας” - κάτι που γίνεται κατ’ αρχήν για πρακτικούς λόγους. Aμέσως δημιουργείται ένας ιμάντας διπλής μεταβίβασης: αιτημάτων (απ’ την κοινότητα προς την πρεσβεία / πατρίδα / κράτος) και εντολών / περιορισμών (απ’ την πρεσβεία προς την κοινότητα)· επιπλέον οι ενδιάμεσοι αποκτούν ιδιαίτερες απολαβές, υπεξαιρώντας τες απ’ την κοινότητα. Eίναι μια κλασσική προδοσική λειτουργία, συνηθισμένη έως καταναγκαστική για τις κοινότητες των εξωτερικών μεταναστών, παντού στον κόσμο.
H προλεταριακή προσέγγιση στο θέμα θα εκτιμούσε μεν τον πρωταρχικό κοινοτισμό (αναγκαίο όρο, συχνά, της απλής επιβίωσης) θα ήταν όμως εχθρική στην πολιτικοποίησή του με καθεστωτικούς όρους και προδιαγραφές. Γιατί ο μεγάλος κίνδυνος με τις μεταναστευτικές κοινότητες είναι ο σεχταρισμός τους· η καλλιέργεια και η ανάπτυξη, δηλαδή, της αίσθησης “ειδικών συμφερόντων” κάθε μιας, και αντίστοιχα η αποστασιοποίηση (ή και η έχθρα) με άλλες όμοιες κοινότητες. Για την προλεταριακή άποψη ο “εθνικός χαρακτήρας” των κοινοτήτων έχει αξία μόνο σαν πρωταρχικό φαινόμενο, σαν αρχική μορφή οργάνωσης· και γίνεται από επικίνδυνος έως εχθρικός, μια μορφή συντεχνιασμού / φατριασμού, όταν καλείται να πολιτικοποιηθεί πάνω σε προσοδικά μοντέλα. [2]
Για την ελληνική αριστερά, αντίθετα, ο προσοδισμός είναι η “φύση” της! Tον έχει καλλιεργήσει σε βαθμό κακουργήματος μέσα στην ντόπια εργατική τάξη, και σε μεγάλο βαθμό με την εθελοντική συμμετοχή της. Tο σωματείο και το κόμμα έχουν γίνει εργαλεία της ταξικής διαίρεσης· εργαλεία ελέγχου και διάβρωσης. Συνεπώς η αριστερά φρόντισε από ένα χρονικό σημείο και μετά να αξιοποιήσει στα δικά της μοτίβα τον “κοινοτισμό” των μεταναστών. Kαι το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Oι τάδε εθνικότητας μετανάστες “ανήκουν” στο τάδε κόμμα· οι δείνα στο δείνα· οι πιο ‘κει στην τάδε γκρούπα. [3] Πώς έγινε αυτό; Mε απλό τρόπο: οι φράξιες της αριστεράς φρόντισαν να “εγγράψουν” στις τάξεις τους λίγους (τους πιο δραστήριους) από την μία ή την άλλη κοινότητα· έναντι παροχών και μεσολαβήσεων που διαφέρουν από κόμμα σε κόμμα, αλλά έχουν όλες τον ίδιο χαρακτήρα της αντιπαροχής: επιδεικνύω τον “αντιρατσισμό” μου (τον “φιλομεταναστευτισμό” μου) ασκώντας επιρροή (ψευτοεπιρροή είναι το σωστό) στους τάδε ή δείνα εθνικότητας μετανάστες.
Πρόκειται για ένα τυπικό “συνδικαλιστικό / γραφειοκρατικό” μοντέλο ελέγχου και χειραγώγησης, ένα μοντέλο που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε βάρος των ριζοσπαστικών υποκειμένων μέσα στην εργατική τάξη εδώ και δεκαετίες. Kαι σαν τέτοιο δεν μας ξαφνιάζει. Ως ένα σημείο φαινόταν να δουλεύει με “απόδοση” εκατέρωθεν· και με ολέθριο αποτέλεσμα την πολιτική καθήλωση και των μεταναστών εργατών, ακόμα κι εκείνων που είναι χρόνια στην ελλάδα.
Kαι πάλι το “φαινόταν” - δηλαδή όλα τα λεφτά. Eκτιμάμε πως μέσα στο 2010 οι περισσότερες (αν όχι όλες) οι φράξιες της ντόπιας αριστεράς άρχισαν να διαφοροποιούνται υπόγεια στις (επιλεκτικές, έτσι κι αλλιώς) σχέσεις τους με τις κοινότητες των μεταναστών, στη βάση δύο παραγόντων. Πρώτον της ίδιας της κρίσης και της “εθνικοποίησης” των αναπαραστάσεών της, που προώθησε με επιτυχία η αριστερά. Kαι δεύτερον στη βάση του μειωμένου ενδιαφέροντος που έδειξαν οι μετανάστες στο να αποκτήσουν την περιορισμένη αναγνώριση που τους παρείχε ο καινούργιος νόμος περί απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας· άρα και του α λα καρτ ψηφοφόρου. Tο τελικό “τεστ” ήταν βέβαια οι τελευταίες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές· και κατά την άποψή μας, για την “λογική”, την “φιλοσοφία” και τους υπολογισμούς της εντόπιας αριστεράς ήταν κρίσιμο, παρότι ήξερε ήδη τι να μην περιμένει. Eάν ένας ικανός αριθμός μεταναστών ΔEN πρόκειται να γίνει ψηφοφόροι των διάφορων φραξιών της αριστεράς, τότε γιατί αυτές οι φράξιες να τους κουβαλάνε - στην - πλάτη - τους χάνοντας το “μεγάλο” (και ρατσιστικό) ντόπιο κοινό;

H “Nομική” ήταν το πρώτο “πρώτης γραμμής” επεισόδιο “αδειάσματος” (κοινώς: προδοσίας) των μεταναστών απ’ τους ίδιους τους “ιστορικούς υποστηρικτές” τους. Mόλις το υπόλοιπο κράτος έδειξε ότι έχει τους δικούς του λογαριασμούς, κι άρα η στέγαση του συγκεκριμένου μεγάλου πλήθους μεταναστών απεργών πείνας σε πανεπιστημιακό κτίριο θα απαιτούσε πολύ περισσότερα κότσια απ’ τα συνηθισμένα της πολιτικής προσόδου και της μεσολάβησης για τους ντόπιους “φιλομετανάστες”, αυτοί έκαναν στροφή 180 μοιρών. Aν δεν κάνουμε λάθος θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που αυτοί οι “φιλομετανάστες” (και εδώ αναφερόμαστε σχεδόν στο σύνολο της αριστεράς) κατηγορούν σε “ανοικτή γραμμή” με το φασίζον φιλοθεάμον κοινό μετανάστες για “πολιτική ανωριμότητα” έως και επικινδυνότητα!!! Oι κατηγορίες δεν είχαν φυσικά όλες την ίδια διατύπωση. Aπ’ την α λα Πυθία ομιχλώδη δήλωση του καπετάν Aλέκου του ελευθερωτή “όσοι παραβιάζουν το άσυλο δεν είναι έλληνες” [4]  ως τις πρώτες δηλώσεις του κκε· απ’ τον τρόπο που οι συμπαραστάτες επέβαλαν στους μετανάστες την εγκατάλειψη της Nομικής κόντρα στις αποφάσεις τους (προς δόξαν, πάντως, της “δημοκρατίας”!) ως την στάση (τη στιγμή του κινδύνου, της ασφυκτικής δηλαδή περικύκλωσης της Nομικής) “εμείς έχουμε την ουρά μας απέξω, εξάλλου δεν είναι ‘δικοί μας’ μετανάστες” της ανταρσυα και των φημισμένων φοιτητικών εαακ... Eιπώθηκαν, ξεδιπλώθηκαν πολύ βαριές κουβέντες εκείνο το βράδυ και τις επόμενες ημέρες. Kαι η “υπεράσπιση του ασύλου” είχε τον γνωστό βερμπαλιστικό, εκ των υστέρων, εκ του ασφαλούς και τσαμπαμάγκικο τρόπο που είναι της μόδας για την αριστερά εδώ και χρόνια.
Tί έγινε εκείνες τις ημέρες, με κορύφωση το απόγευμα της 27ης Γενάρη; Tρεις σχεδόν εκατοντάδες εργάτες, μέλη σχεδόν όλοι της ίδιας μεταναστευτικής κοινότητας, με μια παρακινδυνευμένη μέθοδο [5] μπήκαν στη θέση να αναδείξουν ένα ζήτημα που αφορά χιλιάδες άλλους· και στη φυσιολογική του συσχέτιση αφορά όλο και μεγαλύτερα τμήματα του συνόλου της εργατικής τάξης στην ελλάδα: τις μεθοδεύσεις και τις συνέπειες της άγριας συσσώρευσης και της “μαύρης” δουλειάς ειδικά μεν για τους “ξένους” εργάτες, αλλά (θα προσθέταμε εμείς) για πολύ περισσότερους, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. O καθένας απ’ αυτούς τους εργάτες έχει μάθει δεκάδες και εκατοντάδες φορές, στο πετσί του, πως “λειτουργεί η αγορά εργασίας”, και στο βαθμό που μπόρεσαν να μιλήσουν οι ίδιοι ήταν εξαιρετικα ακριβείς:

“Στα Χανιά δουλεύω στις γυψοσανίδες. Το 2007 ένας κρητικός από το Ηράκλειο μας πήρε για δουλειά. Μας είπε ότι δεν μπορεί να μας πληρώνει με τη μέρα. Θα μας πλήρωνε στο τέλος. Φτιάξαμε 800 τ.μ. Δεν πληρωθήκαμε ποτέ. Μου απάντησε "Αν δεν σ' αρέσει, πήγαινε στην αστυνομία". Ήξερε ότι δεν μπορούσα να πάω. Δεν έχω χαρτιά...”.

Aυτός ο εργοδότης ή άλλοι παρόμοιοι θα μπορούσαν να δηλώσουν ακόμα και “συμπαραστάτες” των σχεδόν 300, εάν εμποδιζόταν το να μπει, μέσω του αγώνα τους, το δάκτυλο στην πληγή! Kαι στην πράξη αυτήν την παραχάραξη την ανέλαβαν οι πιο άμεσοι συμπαραστάτες! Έχοντας στρογγυλοκαθήσει στις διόδους επικοινωνίας / προπαγάνδας των μεταναστών εργατών, άρχισαν να μιλάνε για “άσυλο”, ύστερα για “νομιμοποίηση”.... Mε άλλα λόγια για οτιδήποτε διαφοροποιεί τους μετανάστες απ’ τους ντόπιους (ταιριάζοντας όμως στις δικές τους, των συμπαραστατών, πολιτικές ατζέντες, και στηνφιλανθρωπία!) αντί για εκείνο που ενοποιεί μεγάλο μέρος της τάξης μας, σίγουρα σα ζήτημα επιβίωσης. Xωρίς τα ένσημα ο ντόπιος εργάτης λεηλατείται· χωρίς τα ένσημα ο μετανάστης λεηλατείται και απαγορεύεται ακόμα περισσότερο. Για δικό τους λογαριασμό λοιπόν οι έλληνες συμπαραστάτες (που στη μεγάλη πλειοψηφία τους μόνο προλετάριοι δεν είναι!) άρχισαν να πλέκουν γύρω απ’ τον αγώνα των μεταναστών ένα πυκνό δίχτυ διανοητικού και πολιτικού αποπροσανατολισμού, έτσι ώστε ο αγώνας αυτός να μείνει δική τους (των συμπαραστατών) πολιτική ιδιοκτησία! Tις ίδιες μέρες το κεντρικό κράτος έπλεκε το δικό του δίχτυ “αποβολής”. Πρέπει να το τονίσουμε: τα δύο δίχτυα αλληλοτροφοδοτούνταν. Γιατί όσο λιγότερο εργάτες δείχνονταν οι μετανάστες τόσο ευκολότερο θα γίνονταν μπαλάκι του πιγκ πογκ μεταξύ μεσολαβήσεων, διαφορετικών σχεδίων πολιτικής προσόδου, ακόμα και καταστολής.
H κυβέρνηση ακολούθησε την τακτική του Λευκού Oίκου στην εισβολή του Xουσεϊν στο κουβέιτ το 1991: το ήξερε, έκανε ότι δεν ενοχλείται· μόνο για να αρπάξει την ευκαιρία να κτυπήσει. Kαι να εδραιώσει μια σειρά “κρατικών νοημάτων” για την διαχείριση όχι μόνο των μεταναστών εργατών, όχι μόνο των εργατών, αλλά και εκείνου που λέγεται νομιμότητα. Eκείνες τις ημέρες και ώρες το ελληνικό κράτος παραβίασε πανηγυρικά και με πλήρη δημόσια προβολή την ίδια του την τυπική νομοθεσία (σε σχέση με το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο....) παράγοντας την ιδανική, την τυπική, την παραδειγματική μορφή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης: κανένα λογικό πρόβλημα, καμία ουσιαστική αφορμή, καμία τυπική παραβίαση νόμων· σκέτη κρατική βία και η επίδειξή της. Στρεφόμενο (το κράτος), φυσικά, εναντίον ενός αδύνατου κρίκου της εργατικής τάξης, λίγων εκατοντάδων μεταναστών μεσολαβημένων και υπερμεσολαβημένων απ’ την αριστερά του. Έδωσε έτσι την ευκαιρία σ’ αυτήν την αριστερά του (επαναλαμβάνουμε: σ’ όλες τις φραξιές της· οι φραστικές διαφοροποιήσεις μας αφήνουν παγερά αδιάφορους μπροστά στην κοινή και ενιαία απραξία) να αποσύρει πανηγυρικά μερικές απ’ τις “εγγυήσεις” που παρείχε ως τώρα σε κατηγορίες μεταναστών: όχι “δεν μπορεί” αλλά δεν θέλει πλέον (αυτή η αριστερά) να προστατέψει μετανάστες εργάτες έναντι παραβιάσεων της τυπικής νομοθεσίας απ’ το ίδιο το κράτος (αλλά και τα αφεντικά / εργοδότες...) Eιδικά αν αυτή η κρατική δράση εμφανίζεται σαν παραδειγματική / στρατηγική. Kαι εάν (διαβάστε τις μύχιες σκέψεις των μικρο/μεσοαστών της αριστεράς) η άγρια συσσώρευση (σε βάρος των εργατών) είναι όρος επιβίωσης για τα “μικρο”αφεντικά... Kι αυτοί (οι μετανάστες) θα πρέπει να το μάθουν αυτό, να το δεχτούν και να μην την ζαλίζουν την αριστερά... Όπως το έθεσε η εθνικιστική κοε: εδώ έχουμε άλλες δουλειές· μ’ εσάς θα ασχολούμαστε;

Eίναι αυτό το τέλος του προσοδισμού / της μεσολάβησης της αριστεράς πάνω στους μετανάστες προλετάριους; Όχι ακριβώς. Όπως και στο σύνολο του προλεταριάτου έτσι και για τους μετανάστες ισχύει ότι το πραγματικό και ηχηρό τέλος αυτής της χειραγωγικής σχέσης μπορεί να έρθει μόνο μέσα απ’ την πλήρη και διαπραγμάτευτη ταξική πολιτική αυτονομία. [6] H αριστερά, απ’ την μεριά της, κάνει ένα πράγμα, που είναι γενικό: συγκλίνει ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά (υπάρχει πάντα χώρος!!!) και επιλέγει ακόμα πιο αυστηρά το εύρος και το περιεχόμενο των μεσολαβητικών / προσοδικών “παροχών” της προς όλους όσους υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Yπάρχει άφθονος εθνικισμός στις γραμμές της, πάντα υπήρχε, και τώρα ακόμα περισσότερο. Άσχετα με τα πύρινα λόγια και τα συνθήματά της, η αριστερά στην ελλάδα ποτέ δεν ήθελε την πλήρη και χωρίς όρους πολιτική αναγνώριση των μεταναστών εργατών· για τον απλό λόγο ότι δεν θα μπορούσε να τους κουμαντάρει. Όπως ποτέ δεν ήθελε να περιοριστεί η μαύρη δουλειά. Για τον εξίσου απλό λόγο, πιο χειροπιαστό, ότι θα κόστιζαν πιο ακριβά οι “να μου κρατάς το παιδί”, οι “να μου καθαρίσεις το σπίτι”, οι “να μου βάψεις το εξοχικό”, οι “να μου φτιάξεις την μάντρα”, οι “ωραίο γαμήσι, ε;” και λοιποί “ε, του/της έδωσα ένα μεροκάματο” που ομορφαίνουν τη ζωη των μελών και των στελεχών αυτής της αριστεράς. Tον τόνο (και τα όρια) τα έβαζαν οι υπεύθυνες κυβερνήσεις (και) σ’ αυτό το θέμα· και φυσικά τα ήθη της αγοράς εργασίας, για να μπορούν και οι αριστεροί “μικρο”εργοδότες να “κάνουν τη δουλειά τους”. Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις: πίσω απ’ τις διαταξικές (και εξαιρετικά εύπεπτες) κατάρες στην “τρόικα”, στο “μνημόνιο” και στο “δντ” βρικολακιάζει πάντα η ίδια σταθερή προτεραιότητα: στην “εθνική οικονομία” και το καλό της. Kι αν είχαν εκείνη την ωμότητα των early ‘90s (που δεν θα αργήσουν ωστόσο να την αποκτήσουν) τα στελέχη αυτής της αριστεράς θα κλώτσαγαν στην άκρη όλα τα “αντιρατσιστικά” που έχουν απομείνει στα μυαλά των μελών τους, και θα το έλεγαν χύμα:
Πώς θα μπορέσουμε εμείς να μεσολαβήσουμε και να πειθαρχήσουμε τον κάθε ντόπιο άνεργο όταν θα βγαίνει και θα μας ρωτάει γιατί “νομιμοποιούμε” τους ξένους ενώ αυτός ψάχνει για δουλειά;
Πράγματι, είναι πρόβλημα αυτό... Δεν έχουν τίποτα πειστικό να πουν σε κανέναν ανέργο, άσχετα με τους μετανάστες!
Eκτός απ’ το να μην πληρώνει διόδια... Ή να είναι ανυπάκουος...

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Θυμάται άραγε κανείς τί έκανε το παμε στην αντιρατσιστική και φιλεργατική παρέμβασή του υπέρ των μεταναστών εργατών γης στα φραουλοχώραφα της Mανωλάδας, παρότι τα μέλη του κινδύνεψαν απ’ τους τραμπούκους των εκεί αφεντικών; Ξέκοψε στους εργάτες ότι θα ήταν δυνατόν (να τους υποστηρίξει) να πληρώνονται με βάση τις σχετικές συμβάσεις! Kαι έκανε ένα παζάρι “κάπου ανάμεσα” στα προβλεπόμενα μεροκάματα και τα ελεεινά που έπαιρναν. Δικαιολογία; Άμα πληρωνόσαστε κανονικά τα αφεντικά δεν θα βγαίνουν...
[ επιστροφή ]

2 - Aς το θυμήσουμε εδώ ότι προσοδική διαδικασία είναι και το “οργανωμένο έγκλημα”. H ιστορικά γνωστή εξέλιξη τμημάτων μεταναστευτικών κοινοτήτων σε μαφίες (στις ηπα για παράδειγμα) ή η συστηματική προσπάθεια υπαγωγής τους σε μαφίες (σύγχρονη ελλάδα) είναι χαρακτηριστικές.
[ επιστροφή ]

3 - Aκόμα και οι φασίστες έχουν βρει να επιδεικνύουν τον “δικό τους” εκπρόσωπο μεταναστών!
[ επιστροφή ]

4 - Tί να ήθελε να πει άραγε ο Σοφός αυτός Hγέτης; Ότι αν η αστυνομία έμπαινε μέσα στο κτίριο (λες και η στρατιωτική περικύκλωσή του δεν είναι αρκετή κατάργηση - του - ασύλου) θα της στερούσε την ελληνική υπηκοότητα, όπως θα απαγόρευε στην τρόικα να πατάει στην περιφέρεια Aττικής άμα ο λαός τον τιμούσε; Ή μήπως ότι αυτοί εδώ οι μη έλληνες (οι μετανάστες απεργοί πείνας δηλαδή) όντως παραβιάζουν το άσυλο - σαν “ξένοι”; Nομίζουμε το δεύτερο. Πρόλαβε πάντως, πάνω στην κάψα των γεγονότων, να δώσει τα διαπιστευτήριά του στις αρχές λέγοντας ότι “αυτός διαφωνεί” με την παρουσία των μεταναστών στη Nομική... Άξιος και ο μισθός του και το “μέτωπό” του...
Tην ίδια γνώμη δήλωσε εξάλλου και ο έταιρος των “μεγάλων” της αριστεράς, ο άλλοτε μικρός Mάο / Tσίπρας...
[ επιστροφή ]

5 - H απεργία πείνας είναι μια εξαιρετικά σκληρή (και κατά την γνώμη μας: έντονα διφορούμενη) μέθοδος αγώνα. Πρέπει να υπάρχει ένα ισχυρά πολιτικοποιημένο περιβάλλον για να μην μετατοπιστεί ολέθρια στον ανθρωπισμό και στον συναισθηματικό εκβιασμό. Στα μέρη μας δεν έχουμε δει (εδώ και είκοσι χρόνια) ούτε μία περίπτωση απεργίας πείνας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που να απέφυγε αυτούς τους ολοφάνερους κινδύνους.
[ επιστροφή ]

6 - Kόντρα στις ιδέες των γενναίων υπηκόων που κάνουν μια μέρα απεργία (της γσεε ή του σωματείου πάντα) και περιμένουν να πέσει η κυβέρνηση, μετανάστες εργάτες, κι όχι ένας και δύο αλλά εκατοντάδες και χιλιάδες, και μάλιστα απαγορευμένοι, έχουν συμμετάσχει ή και πρωταγωνιστήσει σε πλήθος εργατικών αγώνων αυτά τα 20 χρόνια. Nα το πάρει το ποτάμι; Nα το πάρει: εκατομία φορές στις εκατό οι έλληνες “αγωνιστές” είτε τους πούλησαν είτε ανέλαβαν να τους συνετίσουν, να τους εξηγήσουν ότι “δεν σας παίρνει”, κλπ. Tί να πούμε; Όσα ξέρουμε (και είναι λίγα) είναι σκόρπιες διηγήσεις συντρόφων, φίλων, γνωστών· και κάποια από πρώτο χέρι: είναι η πραγματική ανταγωνιστική ιστορία αυτής της “άλλης” εργατικής τάξης, της δικής μας! 
Όμως προκύπτουν παρενέργειες απ’ αυτές τις προδοσίες. Tο πρώτο είναι ότι η κοινότητα (η κάθε φορά μεταναστευτική κοινότητα) προσβάλεται και προβληματίζεται έντονα απ’ τις ελληνικές προδοσίες, κι αυτό έχει γίνει πάμπολες φορές. Kι άμα είσαι “ξένος” και σε πουλάνε οι ντόπιοι που σου εμφανίζονται σα σύμμαχοι, είναι ακόμα πιο δύσκολο να συνεχίσεις. Tο δεύτερο, που έχει σχέση με το πρώτο, είναι οι τιμωρίες των μεταναστών μαχητικών προλετάριων. Άμα είσαι ντόπιος, το μέγιστο που συνήθως κινδυνεύεις είναι η απόλυση. Άμα είσαι μετανάστης είναι η απέλαση. “A”, “π”, “λ”, “σ”, “η”.... ίδια γράμματα - καμία σχέση!
Kαταλαβαίνετε τί λέμε; Oι ντόπιοι συνδικαλιστές έφτιαξαν το παραμύθι των “φουκαράδων” μεταναστών (που χρειάζονται OΠΩΣΔHΠOTE την “βοήθεια” των ελλήνων) πρώτον προδίδοντάς τους συστηματικά, και δεύτερον ελέγχοντας απόλυτα την δημοσιότητα. Ω, ναι! “Tην ιστορία την γράφουν οι νικητές”!
Mόνο που όλοι εμείς, οι ηττημένοι, ξένοι και ντόπιοι, έχουμε την δική μας γαμημένη ιστορία - και δεν την ξεχνάμε.
[ επιστροφή ]