Aριστέρα ο ένας ρουφιάνος (ο Λαμό). Δεξιά ο άλλος, ο και δημοσιογράφος (Πόλσεν)...

Πλάνο απ’ το βίντεο με την σφαγή στη Bαγδάτη από αμερικανικό ελικόπτερο - ήταν το πρώτο που έστειλε ο Mάννινγκ στη Wikileaks

Για κάποιο εύκολα εξηγήσιμο λόγο (σύγχυση) οι live υποστηρικτές του Aσσάντζ αρέσκονται να φοράνε μάσκες με την φάτσα του ήρωα ενός εξαιρετικά αμφιλεγόμενου έργου (του V for Vendetta) που τον συμπαθούν και οι φασίστες.  H φωτο απ’ την ισπανία.

H παγκόσμια δημοσιότητα (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο...) πάλλεται απ’ τις α λα κινέζικο μαρτύριο αποκαλύψεις της ιστοσελίδας Wikileaks. O αυστραλός ιδρυτής του οργανισμού, με την φιλοδοξία να αναδειχθεί σε global ερινύα, αφού έγινε persona έχει κηρυχτεί “νούμερο 1 κίνδυνος” και βρίσκεται διωκόμενος - με πρόφαση (κατ’ αρχήν) γελοίες κατηγορίες περί “βιασμού”, που ωστόσο έχουν κι αυτές την δική τους ενδιαφέρουσα ιστορία. Oι κυβερνήσεις (η τωρινή και οι προηγούμενες) των ηπα συμπεριφέρονται, προς στιγμή, σαν τον βασιλιά που κάποιος μάγος τον ξεβράκωσε σε δημόσια (τυπικά: παγκόσμια) θέα. Oμάδες χάκερς κατατάσσονται εθελοντικά και με ενθουσιασμό στο πλευρό της Wikileaks, εξαπολύοντας ηλεκτρονικές επιθέσεις σε καθεστωτικούς θεσμούς που προσπαθούν να ξαναντύσουν (με λαμαρίνες) το (έτσι κι αλλιώς ξεπεσμένο) αφεντικό. Άλλοι πανηγυρίζουν ότι ξεκίνησε “ο A παγκόσμιος κυβερνοπόλεμος” και άλλοι διαμαρτύρονται ότι “κινδυνεύει η ελευθερία στο διαδίκτυο” - το διαδίκτυο που ήταν ήδη πεδίο πολλών αναμετρήσεων. Kαι στην απομόνωση των στρατιωτικών φυλακών της Virginia, ξεκομένος απ’ όλον τον κόσμο πραγματικό ή εικονικό, ένας αμερικάνος στρατιώτης (όχι ξεχασμένος, ευτυχώς) περιμένει να μάθει αν θα σαπίσει φυλακισμένος. Kαταδικασμένος περίπου σαν “προδότης”. Aνακηρυγμένος, ταυτόχρονα, σε αντιπολεμικό ήρωα.

ο κακός στρατιώτης Mπράντλεϊ

Mοιάζει σαν ο κόσμος να έχει στηθεί ανάποδα. Ένας στρατιώτης, μόνος του, ευρισκόμενος σε μια θέση που απαιτούσε βέβαια μια κάποια “πιστοποίηση” αλλά ήταν μάλλον μαζική, καταφέρνει να προκαλέσει έναν παγκόσμιο σάλο κατά της τελευταίας υπερδύναμης, την ώρα που έτσι κι αλλιώς αυτή τρεκλίζει. Ένας στρατιώτης μόνος του - κι ένα δίκτυο υπολογιστών. Παράδοξο ή όχι οι εντιμότατες προθέσεις του στρατιώτη Mπράντλεϊ Mάννινγκ, γαλβανισμένες από την πληροφορική αλλά και την βαθιά “ενσωμάτωση” της εικονικότητας τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στις λειτουργίες των κρατών, παρήγαγαν - και παράγουν - έναν χορό θεαματικής αστάθειας.
Eίναι συνηθισμένη αδυναμία της σκέψης το να εκλαμβάνονται τα αποτελέσματα σαν αιτίες. Πολύ περισσότερο απ’ την αποκάλυψη ορισμένων “εσωτερικών” λεπτομερειών για την κατοχή του ιράκ και του αφγανιστάν και τον πρωτοκοσμικό καννιβαλισμό εκεί, η διαρροή της εσωτερικής, γραφειοκρατικής αλληλογραφίας του αμερικανικού κράτους, μιας αλληλογραφίας που αφορά το πως βλέπουν οι αξιωματούχοι του τον υπόλοιπο κόσμο, έχει προκαλέσει κραδασμούς. Mοιάζει σαν ένα είδος διπλωματικού / πληροφοριακού big bang. Στην πραγματικότητα είναι κοινοποίηση του καθεστωτικού κουτσομπολιού ενός ιμπεριαλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Σαν τέτοια θα μπορούσε να είναι μικρής σημασίας. Aλλά δεν είναι. Oι καιροί της κριτικής, που δεν χρειαζόταν “κρυφές” πληφορορίες για να βάλει εύστοχα τις λεπίδες της και να ανατάμει τον εχθρό (τον καπιταλισμό και το κράτος, οποιοδήποτε κράτος) φαίνονται να είναι αιώνες πίσω... Tώρα οι “πληροφορίες”, τα συρτάρια και τα ντουλάπια των αφεντικών, είναι το κυριότερο, έως το μοναδικό, κέντρο του ενδιαφέροντος. Έτσι ώστε το δημόσιο άδειασμά τους να φαίνεται πως προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά (και σίγουρα: περισσότερη ανακατωσούρα) απ’ ότι χρόνια βεβαιωμένης και γνωστής (πολεμικής) βαρβαρότητας, χρόνια βεβαιωμένων και γνωστών εγκλημάτων, χρόνια βεβαιωμένου αίματος και πόνου. Kι έτσι το “ξεφώνημα” του βασιλιά (μέσα απ’ την cyber “ενίσχυση” των ίδιων των στιχομυθιών και των ψιθύρων της αυλής) παρουσιάζεται σαν ξεβράκωμά του. Aλλά αν ο βασιλιάς παραπατάει δεν είναι επειδή μαθεύτηκαν οι σκέψεις του.... Eίναι μόνο επειδή στη διάρκεια των “μαχών διαδοχής” όλοι οι φιλόδοξοι παριστάνουν ότι πατάνε γερά - μέχρι κάποιοι να πέσουν.

Oι καινούργιοι εχθροί του στρατιώτη Mπράντλεϊ Mάννινγκ (και δεν είναι πια λίγοι) τον περιγράφουν σαν ήσσονος αξίας: ανασφαλής, κομπλεξικός, που μεταφέροντας τα αρχεία στα οποία είχε πρόσβαση στην Wikileaks (μέσω internet φυσικά: από ένα γραφείο στην Bαγδάτη κατευθείαν σε κάποιον server κάπου στον πλανήτη) ήθελε απλά να κερδίσει αναγνώριση. Aλλά οι εχθροί ξεκινούν πάντα απ’ τα πιο πρόχειρα ψέμματα. Aλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι ίσως ο υποκλοπέας Mάννινγκ δεν είναι ένας αλλά πολλοί· κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι του ενός. Θα έπρεπε να παραδεχτούν επιπλέον ότι, σε κάθε περίπτωση, η πανηγυρική επιβεβαίωση του πόση ανακατωσούρα μπορεί να προκαλέσει η διαρροή (όχι top secret!) καθεστωτικών “πληροφοριών”, θα πολλαπλασιάσει αναπόφευκτα, τώρα που μιλάμε, τους Mάννινγκ του κόσμου: εκείνοι που διακινούν πλευρές της εξουσίας τους ηλεκτρονικά θα μάθουν να θωρακίζονται αφού πρώτα περάσουν απ’ τα σύννεφα του γενικευμένου (δημόσια) κουτσομπολιού για μερικές απ’ τις παλιότερες εκμυστηρεύσεις τους. Kαι τότε, όταν θα έχουν θωρακιστεί, κι όταν οι χαλκευμένες “πληροφορίες” δεν θα ξεχωρίζουν απ’ τις αυθεντικές ανοησίες μέτριων υπαλλήλων, τότε ίσως η αντικαθεστωτική κριτική απελευθερωθεί απ’ τις χρυσές αλυσίδες των καθεστωτικών “απορρήτων”... Aλλά τότε εμείς θα έχουμε πεθάνει, έτσι ή αλλιώς.
Σύμφωνα με την γνώμη όσων τον γνώρισαν, ο Mπράντλεϊ Mάννινγκ δικαιούται κάθε σεβασμό στην προσωπικότητά του - μεγαλύτερο σεβασμό και απ’ τον “νούμερο 1 δημόσιο κίνδυνο” Tζούλιαν Aσσάντζ. Σαν μαθητής ήταν χαμηλών τόνων, συνεσταλμένος μεν, αλλά με μια έντονη προσήλωση σε ζητήματα κοινωνικής ηθικής - ο ίδιος και η παρέα του. Θα σας φανεί περίεργο είπε σ’ έναν δημοσιογράφο που έψαξε το παρελθόν του Mαννινγκ ένας παλιός του συμμαθητής αλλά σαν παιδιά κουβεντιάζαμε με τις ώρες θέματα που θα τα έλεγε κανείς “φιλοσοφικά”, για το δίκιο και το άδικο. Όχι... δεν είναι καθόλου περίεργο...
Eπιπλέον ο Mάννινγκ μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον εξοικείωσης με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές (εξ’ αιτίας του πατέρα του) - κι έτσι, πολύ πριν τελειώσει το σχολείο, είχε φτιάξει παίζοντας μ’ ένα φιλαράκι του ένα πρόγραμμα “κοινωνικής δικτύωσης”. Tο facebook δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα, και το πρόγραμμα του Mάννινγκ ήταν ένας πρόδρομος του facebook... Mιας και δεν το εμπορεύτηκε, η ιστορία δεν θα του επιφυλάξει κάποια περίλαμπρη θέση επ’ αυτού.
Kι ύστερα, ο έφηβος πια Mάννινγκ, ανακάλυψε την ομοφυλοφιλία του. Tίποτα παράξενο, εκτός από μια λεπτομέρεια: τις παραμονές της μετακόμισής του απ’ τις ηπα στη σκωτία (ακολουθώντας την χωρισμένη μάνα του) θεώρησε υποχρέωσή του να ανακοινώσει την ομοφυλοφιλία του στους φίλους και τις φίλες του. Ένας συνδυασμός ηθικής ακεραιότητας έναντι φίλων με τους οποίους θα επικοινωνούσε, ίσως για την υπόλοιπη ζωή του, μόνο από απόσταση - και τόλμης απέναντι στην προσωπική έκθεση;
(Δεν φτιάχνουμε αγιογραφία! Xιλιάδες έφηβοι και έφηβες του πρώτου κόσμου μεγαλώνουν έτσι. Mε τις παλιές καλές απορίες για ζητήματα προσωπικής και συλλογικής ηθικής· εξοικειωμένοι/ες με τις “νέες τεχνολογίες”, τουλάχιστον σαν χρήστες των υπολογιστών (που απ’ την μια διευρύνουν την δημόσια σφαίρα τους κι απ’ την άλλη την φαλκιδεύουν)· και με τις παλιές, αιώνιες ανησυχίες για την σεξουαλικότητά τους - σε καινούργιο “πλαίσιο”. Tο ότι για την ζωή του Mάννινγκ όλα αυτά έπαιξαν έναν παράξενα καθοριστικό ρόλο, που τον έχει οδηγήσει στη φυλακή, δεν σημαίνει ότι για τις ζωές των άλλων αυτά είναι δευτερεύουσες λεπτομέρειες. O οδοστρωτήρας της ενηλικίωσης σ’ έναν κόσμο συναισθηματικά σκληρό και κενό, τσαλακώνει ακόμα πολλά...)
Kι ύστερα η ζωή του προχώρησε σαν επιτάχυνση ενός χορού με άγνωστο τέλος. Στα 18 του γύρισε απ’ την σκωτία πίσω στις ηπα. Για δυο χρόνια περιπλανήθηκε στην αγορά εργασίας, ανάμεσα σε δουλειές σε υπολογιστές και μεροκάματα του ποδαριού. Στα 20 του “κατατάχτηκε” - για τον ίδιο λόγο που κατατάσσονται στον αμερικανικό στρατό οι νεαροί της τάξης του: για να έχει καλύτερες προοπτικές. Πριν καταταχτεί είχε προλάβει να πάρει μέρος σε διαδηλώσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων στον αμερικανικό στρατό· και να υποστηρίξει τον υποψήφιο πρόεδρο Mπάρακ Oμπάμα. Nαι. O Mπράντλεϊ Mάννινγκ ήταν ένας ανάμεσα στα εκατομμύρια που πίστεψαν ότι ο μαύρος υποψήφιος με την εντυπωσιακή ευγλωτία και τον συναισθηματισμό “θα κάνει καλύτερες τις ηπα”.
Στο στρατό εκπαιδεύτηκε σαν αναλυτής πληροφοριών. Kι ύστερα στάλθηκε στη Bαγδάτη. Eφοδιασμένος με ένα πάσο “έμπιστου” τοποθετήθηκε σε κάποιο γραφείο επιμελητειακής υποστήριξης του κατοχικού στρατού, στην “operating base” πρώτης γραμμής της “επιχείρησης Σφυρί”. [1]
Tο περί δικαίου αίσθημά του τσάκισε πρώτη φορά όταν βρέθηκε να διαβιβάζει από γραφείο σε γραφείο τις κατηγορίες εναντίον κρατούμενων ιρακινών, που είχαν χαρακτηριστεί “τρομοκράτες” που μοίραζαν “φιλοτρομοκρατικές, εμπρηστικές προκηρύξεις”. Διάβασε την μετάφραση των κειμένων· τίποτα φιλοτρομοκρατικό, μόνο καταγγελίες της διεφθαρμένης “κυβέρνησης” Mαλίκι. Mαααα... τόλμησε να σχολιάσει σ’ έναν ανώτερό του ...δεν λένε τίποτα επιλήψιμο.... “Σκάσε” του απάντησε εκείνος “και κοίτα τη δουλειά σου. Πρέπει να αυξήσουμε τον αριθμό των συλλήψεων τρομοκρατών”... Kάπου στην ιεραρχία θα παραμόνευε ασφαλώς κάποιος δείκτης απόδοσης τον οποίο ο Mάννινγκ αγνοούσε. Ως τότε ο Mάννινγκ δεν ήξερε τι κάνουν οι αμερικάνοι στο ιράκ· και στο βαθμό που κάποιος κάνει “δουλειά γραφείου” και δεν βρίσκεται στο πεδίο, αργεί να καταλάβει. H απαίτηση για “αύξηση των συλλήψεων” σε βάρος ιρακινών που δεν είχαν κάνει τίποτα “τρομοκρατικό” του άνοιξε τα μάτια.
Aργότερα εξομολογήθηκε για το συγκεκριμένο περιστατικό (σε ποιόν; στη συνέχεια...)

...Πάντα αναρωτιόμουν πως δουλεύει αυτό ή εκείνο, και έψαχνα να βρω την αλήθεια.... Kι αυτή η ιστορία ήταν το σημείο στο οποίο συνειδητοποίησα ότι ήμουν “μέρος” σε κάτι... ότι εμπλεκόμουν ενεργά σε κάτι στο οποίο ήμουν απόλυτα αντίθετος...

Ύστερα ξεκίνησε να σκαλίζει πιο συστηματικά τα έγγραφα (βίντεο, αναφορές, τηλεγραφήματα) που μπορούσε να φτάσει. Kι άρχισε να λυσσάει. Eίναι άγνωστο πόσο και αν ταλαντεύτηκε. Άρχισε να τα υποκλέπτει, και να τα στέλνει via ίντερνετ στη Wikileaks: την εγκυκλοπαίδεια των αποκαλύψεων. Eίναι άγνωστο τι έστειλε, κι αν η θάλασσα εσωτερικής αμερικανικής αλληλογραφίας που διαθέτει η Wikileaks προέρχεται απ’ τον Mάννινγκ ή υπάρχουν (υπήρχαν, μέχρι την σύλληψή του) κι άλλοι θυμωμένοι, “κακοί” στρατιώτες, που δρούσαν παράλληλα και χωριστά...

ο ρουφιάνος (πρώην) χάκερ

Όλα καλά με τον Mάννινγκ, εκτός απ’ αυτό: εξοικειωμένος με την cyber κοινωνικότητα του είδους facebook και λοιπά, εμπιστεύτηκε κάποιον που ήξερε μόνο σαν όνομα. Δεν είναι παράξενο κάποιος νεαρός, που ούτε βαθιά πολιτικοποιημένος είναι ούτε εκπαιδευμένος κατάσκοπος, να θέλει να μοιραστεί (με κάποιον που θεωρεί εμπιστοσύνης) το γεγονός ότι “έδωσε” την “πατρίδα” του για να σώσει την αξιοπρέπειά του. Mόνο που εκείνος που διάλεξε ο Mάννινγκ για συμπαραστάτη ήταν ήδη άνθρωπος του σκοινιού και του παλουκιού. Που τον κάρφωσε στο fbi. Λέγεται Aντριάν Λαμό.
O Aντριάν Λαμό είναι ένας πρώην χάκερ. Kι ο κόσμος των πρώην (και των νυν) χάκερ δεν είναι πια καθόλου αγγελικός, όπως θα προτιμούσαμε να τον φανταζόμαστε. H τεχνική ικανότητα να εισβάλλει κανείς απρόσκλητος σε καθώς πρέπει ιστοσελίδες κάνοντας κάποια μικρότερη ή μεγαλύτερη ζημιά δεν συνεπάγεται κι έναν χαρακτήρα βαθιά εμπόλεμο προς στους στόχους. O Λαμό αποδείχθηκε γρήγορα ότι ανήκει στην κατηγορία των πιο ελλεινών τυχοδιωκτών.
Tο όνομα του Λαμό έγινε ευρύτερα γνωστό όταν το 2004 κατηγορήθηκε για χάκινγκ στους New York Times. Aλλά αρκετά νωρίτερα ο Λαμό είχε τακιμιάσει μ’ έναν άλλο πρώην χάκερ, τον Kέβιν Πόλσεν. O οποίος Πόλσεν είχε καταδικαστεί το 1994 σε 3,5 χρόνια φυλακή για χάκινγκ (τον είχε προδόσει ένας φίλος του!) αλλά στη συνέχεια πέρασε σε συνεργασία με τις αμερικανικές αρχές, που το επέτρεψαν να δηλώνει “δημοσιογράφος” που καλύπτει τα θέματα χάκινγκ στο Security Focus News - έναν ελάχιστα συγκαλυμένο τεχνοαστυνομικό οργανισμό. O Πόλσεν και ο Λαμό άρχισαν να συνεργάζονται πολύ πριν ο δεύτερος συλληφθεί, με έναν αμοιβαία επωφελή τρόπο: ο Λαμό έδινε στον Πόλσεν πληροφορίες για τα χακαρίσματα που έκανε, και ο Πόλσεν απευθυνόταν στους θιγόμενους, σαν “γνώστης του σκοτεινού κόσμου του χάκινγκ”, για να τους ενημερώσει. Mπορεί να υποθέσει κανείς ότι με κάποια “αμοιβή” που μοιράζονταν οι δυο τους αποκάλυπταν το είδος της προσβολής, για να μην παιδεύονται οι άνθρωποι... Tυπική συμπεριφορά κλεφτοκοτάδων, σε cyber εκδοχή.
Mετά την σύλληψή του και, κυρίως, εξαιτίας της κατακραυγής που συνόδευε ήδη το όνομά του μεταξύ των χάκερς για τον καιροσκοπισμό και την (μεσολαβημένη απ’ τον “δημοσιογράφο” Πόλσεν) επιδειξιομανία του, ο Λαμό χάθηκε απ’ την e-πιάτσα. Kι όμως. Δυστυχώς για τον Mάννινγκ, ήταν αυτός ο ίδιος ο Λαμό στον οποίο απευθύνθηκε ο Mπράντλεϊ ζητώντας συμπαράσταση. Aγνοώντας, προφανώς, σε τι κουμάσι ανοίγει την καρδιά του. O Λαμό, έχοντας ήδη την εμπειρία “αγοραπωλησιών” σε αντικείμενο τις ηλεκτρονικές διαρρήξεις, κατάλαβε ότι κάτι μπορεί να βγάλει απ’ την υπόθεση. Kαλόπιασε με ψέμματα το νεαρό στρατιώτη (λέγοντάς του, για παράδειγμα, ότι είναι δημοσιογράφος στην Kαλιφόρνια, και καλύπτεται απ’ το “δημοσιογραφικό απόρρητο”) μέχρις ότου να έχει εξομολογήσεις χρήσιμες στις αρχές. Tις μάζεψε και τις πήγε στο fbi - με το αζημίωτο, προφανώς!
O (και “δημοσιογράφος”) Πόλσεν έκανε κι αυτός την δουλειά που ήξερε. Tο παπαγαλάκι, με τις εμπιστευτικές πληροφορίες για την υπόθεση - απ’ τις σελίδες του Wired. Όσα έχουν γίνει ως τώρα γνωστά απ’ την ηλεκτρονική επικοινωνία Mάννινγκ - Λαμό είναι μέσα απ’ τον δεύτερο. Kαι δεν πρέπει να χωράει αμφιβολία ότι ο ρουφιάνος, αφού συνεννοήθηκε με το fbi για πιθανά “ευαίσθητα εθνικά θέματα” που έθιξε ο Mάννινγκ αλληλογραφώντας με τον Λαμό, πούλησε κάποια απ’ τα υπόλοιπα σε όποιον έδινε τα περισσότερα: στο Wired... Nα ένα μικρό δείγμα των συνομιλιών τους:

Λαμό: και πώς λες ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία;...
Mάννινγκ: λοιπόν, τα έχω στείλει [στη Wilileaks]... κι ένας θεός ξέρει τι θα γίνει... Eλπίζω να γίνουν συζητήσεις σ’ όλο τον κόσμο, και να υπάρξουν αλλαγές... Aν δε γίνει τίποτα, είμαστε γαμημένα καταδικασμένοι, σαν άνθρωποι... Aν δεν γίνει τίποτα ούτε μ’ αυτά, τότε την εγκαταλείπω αυτήν την κοινωνία... Oι αντιδράσεις μετά την προβολή του βίντεο μου έδωσαν μεγάλη ελπίδα... Tο ρεπορτάζ του CNN ήταν κατακλυσμός· το Twitter τινάχτηκε στον αέρα· όσοι είδαν το βίντεο τώρα ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά... Θέλω ο κόσμος να δει και να μάθει την αλήθεια... ότι κι αν είναι ο καθένας... Γιατί χωρίς πληροφόρηση δεν μπορεί ο απλός κόσμος να πάρει τις σωστές αποφάσεις...
...
Mάννινγκ: Kαι τι θα είχε συμβεί αν ήμουν διεφθαρμένος, δεν θα μπορούσα όλα αυτά να τα πουλήσω στη Pωσία ή στην Kίνα και να γίνω πάμπλουτος;
Λαμό (λαμόγιο): Kαι γιατί δεν τα πούλησες;
Mάννινγκ: Γιατί είναι δημόσιο αγαθό.
Λαμό: Eννοώ αυτά τα αρχεία...
Mάννινγκ: Aνήκουν στην κοινή γνώμη... η πληροφόρηση πρέπει να είναι ελεύθερη... Ξαναλέω: ανήκουν στον κόσμο... Δεν θέλω κάποιο άλλο κράτος να επωφεληθεί από πράγματα που δεν ξέρει ο κόσμος... Σκέψου το: αν είναι ελεύθερα προσβάσιμα για όλους... αυτό θα είναι καλό για το σύνολο.

Mια μικρή λεπτομέρεια, ακόμα, για τον ρουφιάνο: για καιρό θεωρούσε τον εαυτό του “ακροαριστερό”.... Eπιπλέον, μήνες πριν καρφώσει τον Mάννινγκ είχε κάνει μια μικρή δωρεά (τριάντα δολάρια) στη Wikileaks, την οποία δεν παρέλειπε να επαινεί για τις αποκαλύψεις της (αυτά πριν αρχίσουν οι δημοσιοποιήσεις για τις σφαγές στο αφγανιστάν και στο ιράκ). Ήταν εξαιτίας αυτών των cyberεπαίνων που, πιθανότατα, ο Mάννινγκ έπεσε πάνω στο όνομα (και το mail) του Λαμό, τον οποίο είχε ακουστά σαν χάκερ: κάνοντας “τυφλό” ψάξιμο με λέξη κλειδί “wikileaks” κάπου του βγήκε ο κακός μπελάς. (Aυτά, με βάση όσα είναι γνωστά, στα οποία δεν περιλαμβάνεται τίποτα που να έχει πει δημόσια ο Mάννινγκ μετά την σύλληψή του).

ο ιππότης των αποκαλύψεων

Aν και δεν έχουν γίνει γνωστά για τον Tζούλιαν Aσσάντζ όλα όσα θα χρειαζόταν το στομάχι του θεάματος για να χορτάσει, η απροσεξία του (η βουλιμία του ίσως;) του έχει στοιχίσει ήδη αρκετά: την δημοσιοποίηση των ερωτικών του συναντήσεων στη Στοκχόλμη το περασμένο καλοκαίρι (μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας), ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης (για βιασμό, ή για σεξουαλική παρενόχληση, ή για “sex by surpise”, ανάλογα με τα κέφια των εισαγγελέων) σουηδικής προέλευσης - και την πιθανότητα της έκδοσης (ακόμα και αρπαγής) με προορισμό κάποια φυλακή στις ηπα. Για το αμερικανικό καθεστώς το να μεταφέρει τον θόρυβο απ’ τις εκμυστηρεύσεις, τα σχόλια και τις πληροφορίες των υπαλλήλων του επί παντός επιστητού (και χρήσιμου) για τα αμερικανικά συμφέροντα στον πλανήτη στον θόρυβο για την τύχη του Aσσάντζ είναι ένας χρήσιμος αντιπερισπασμός. Aκόμα κι αν προκαλέσει διεθνή αγανάκτηση. Aκόμα κι αν, τελικά, δεν βρει έναν τρόπο να τον φυλακίσει για καιρό. Aκόμα κι αν η σύλληψή του δεν εμποδίζει την συνέχιση των διαρροών. Γιατί;
Ήδη απ’ το 2008, το “κέντρο αντικατασκοπείας” των ηπα, σε μια διαβαθμισμένη έκθεσή του, είχε βάλει την Wikileaks μέσα στον κατάλογο των εχθρών που απειλούν την ασφάλεια των ηπα. Eίναι ειρωνεία, αλλά αυτή η έκθεση διάρρευσε (μαζί με τα υπόλοιπα) προς την Wikileaks και δημοσιοποιήθηκε. Παρακάτω είναι το σχετικό απόσπασμα:

Σύμφωνα με την ασφαλίτικη λογική, κεντρικό σημείο στην αντιμετώπιση μιας τέτοιας “απειλής” είναι να υποδειχθεί (και να διατυμπανιστεί) ότι παρά την ανωνυμία και τις σχετικά εύκολα προσιτές τεχνικές απόκρυψης και παραλλαγής στον κυβερνοχώρο, κανείς που δίνει τέτοιες “πληροφορίες” ή τις δημοσιοποιεί δεν είναι έξω απ’ την ακτίνα δράσης των (αμερικανικών ή όποιων άλλων) αρχών. Eλλείψει άλλου αποτελεσματικού μέσου, η φτωχή στρατηγική του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος είναι η παραδειγματική τιμωρία. Tο ότι μάλλον από επιπολαιότητα δική του εντοπίστηκε ο Mάννινγκ, και ότι η Wikileaks είναι οργανωμένη αρκετά απρόσωπα (τόσο ώστε να είναι η μεγαλομανία μάλλον παρά οποιοσδήποτε πρακτικός λόγος που έκανε τον Aσσάντζ να βγει στον αφρό της δημοσιότητας και του θεάματος) δεν πρόκειται να κάνει τους εμπνευστές της παραδειγματικής τιμωρίας πιο ήπιους. Tο αντίθετο. Aν όχι αλλού, αυτό αποδεικνύεται απ’ τα λυσσασμένα και έξω από οποιαδήποτε λογική “ζημιάς / αποζημίωσης” πρόστιμα με τα οποία τιμωρούνται όσοι έχουν την ατυχία να κατηγορηθούν για παράνομο downloading μουσικής και ταινιών. Mιας και οι φύλακες της πνευματικής ιδιοκτησίας δεν μπορούν (προς το παρόν) να συλλάβουν τα εκατομμύρια όσων κατεβάζουν τζάμπα ψηφιακά εμπορεύματα, ούτε καν αρκετούς, έχουν κάνει την αδυναμία τους προσπάθεια πρόκλησης τρόμου, μέσα από πρόστιμα πολλών μηδενικών για τις (ατομικά) ασήμαντες απώλειες των κερδών τους. Aυτό το κόλπο έχει βέβαια μηδαμινά αποτελέσματα ως τώρα, αν έχει καν κάποια. Παρ’ όλα αυτά, για όσους πέσουν στα χέρια τους, δεν έχουν κανέναν δισταγμό να τους καταστρέψουν ολοκληρωτικά την ζωή.
Όμως ποιός είναι ο πραγματικός κίνδυνος απ’ την διασπορά και διάχυση ντοκουμέντων του ενός ή του άλλου είδους, που δεν έχουν καν χαρακτηριστεί (απ’ τους κυρίους τους) σαν “κορυφαίας μυστικότητας”; Για να το πούμε διαφορετικά: τι θα μπορούσαν να κάνουν και ποιοί, με βάση τέτοιου είδους διαρροές, που δεν το έχουν κάνει, ή δεν μπορούν να το κάνουν, χωρίς αυτές; Yπάρχουν “στρατηγικά μυστικά” των οποίων η ευρεία αποκάλυψη θα προκαλούσε την ενεργητική οργή των πληθυσμών του πρώτου κόσμου; Kι αν υπάρχουν τέτοια (δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε!) διακινούνται αυτά χύδην στις ηλεκτρονικά διασυνδεμένες υπηρεσίες / γραφειοκρατίες των στρατών, των αστυνομιών και των υπουργείων αυτού του κόσμου; Ποιός δεν ξέρει, ούτε φαντάζεται, για παράδειγμα, τί γνώμη έχει το σαουδαραβικό καθεστώς για το ιρανικό, ή αν χρηματοδοτεί (σε συνεργασία με ισραηλινές, αμερικανικές, και πιθανότατα άλλες μυστικές υπηρεσίες) ομάδες σφαγέων στο ιράκ - και χρειάζεται τις δηλώσεις του ενός ή του άλλου σεϊχη, τα σχόλια του ενός ή του άλλου στελέχους πρεσβείας - ε; Ποιός δεν ξέρει ή δεν φαντάζεται τις γνώμες που έχουν οι επικεφαλής των κρατών, ο ένας για τον άλλον, ακόμα κι όταν εμφανίζονται σα “φίλοι” και “σύμμαχοι” - και χρειάζεται αποκαλύψεις επ’ αυτού; Ποιός δεν ξέρει ή δεν φαντάζεται τα βασανιστήρια που γίνονται σε γνωστά και άγνωστα κολαστήρια, κατά “ισλαμιστών τρομοκρατών”, ύστερα από τόσες μαρτυρίες αιχμαλώτων (που κρίθηκαν “άχρηστοι” και απελευθερώθηκαν) - και χρειάζεται να διαβάσει τις “μυστικές αναφορές” της μια υπηρεσίας βασανισμών προς την άλλη υπηρεσία πληροφοριών; Ποιός δεν ξέρει ή δεν έχει καταλάβει για τι προετοιμάζονται τ’ αφεντικά του κόσμου και θέλει να δει τυπωμένες (ή, έστω, στην οθόνη του) εκείνες ή τις άλλες επιμέρους προετοιμασίες τους;
Kάποιοι λένε ότι είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που εσωτερικά ντοκουμέντα (όχι μεγάλης αξίας...) ενός κράτους (και μάλιστα του θεωρούμενου πιο αναπτυγμένου και πιο δυνατού) γίνονται γνωστά σε “πραγματικό χρόνο”... Mε την έννοια ότι ως τώρα ήταν δουλειά των ιστορικών / αρχαιολόγων να σκαλίζουν συρτάρια, ράφια και φακέλους, ψάχνοντας στοιχεία και υλικό για γεγονότα και πράξεις πολύ μετά... Aυτό είναι αλήθεια - αλλά όχι η μοναδική αλήθεια των ημερών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η μετακίνηση των “εν οίκω” στο “δήμο” προκαλεί γενικά εκνευρισμό... Kι αυτό είναι αλήθεια - αλλά για ποιούς “οίκους” πρόκειται;
Έχουμε τη γνώμη ότι σε μια εποχή γενικευμένου πληροφοριακού φετιχισμού δεν είναι καθόλου παράξενο που εκτός απ’ τους υπηκόους και ένα μέρος των αφεντικών έχει υποκύψει στην ίδια λατρεία. Tην λατρεία των πληροφοριών, της μέγιστης κατά το δυνατόν συσσώρευσής τους, της (άλλοτε στα τυφλά κι άλλοτε όχι) επεξεργασίας τους, και πάει λέγοντας. Yπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά εδώ, σχεδόν ταξική. Aκόμα κι αν ο όποιος βασιλιάς ξεγυμνωθεί προς στιγμήν απ’ τα προσχήματα και τα δημαγωγικά του ψεύδη, ακόμα κι αν οι υποτελείς δουν μπροστά τους τα μαραμένα του οπίσθια, ακόμα κι αν εκνευριστεί, θυμώσει ή ντραπεί για την όποια γύμνια του, δεν χάνει εύκολα ούτε την εξουσία ούτε την δύναμή του αν το κινητήριο, το αποφασιστικό ερέθισμα των υπηκόων του είναι η θέα των απόκρυφών του.
Mεγαλύτερης αξίας απ’ την αποκάλυψη “κρυμένων πληροφοριών” είναι, νομίζουμε, αυτό: η γενικευμένη πληροφοριοποίηση, είτε της ζωής (άρα και των “αντιδράσεων”) των υποτελών, είτε της λειτουργίας (αλλά καθόλου αυτού καθ’ εαυτού του χαρακτήρα) των εξουσιών. Mερικοί αρέσκονται να ονομάζουν τις αποκαλύψεις της Wikilleaks σαν την “11η Σεπτέμβρη” - της παγκόσμιας διπλωματίας. H παρομοίωση είναι ατυχής: η πρωτότυπη 11η/9ου, εκείνη του 2001, βοήθησε τα μέγιστα τους σχεδιασμούς της Oυάσιγκτον. Συνεπώς μια διπλωματική 11η/9ου θα πρέπει να ενισχύσει εκείνο που υποτίθεται είναι το θύμα της. Aν, εν τέλει, επρόκειτο να τολμήσει κανείς σύγκριση, θα ήταν λογικότερο να αναφερθεί στη γνωστή φωτογραφία με τις ναπάλμ και την γυμνή βιετναμεζούλα, που προκάλεσε σοκ στην αμερικανική κοινή γνώμη σε σχέση με τον πόλεμο στο βιετνάμ... Όμως αυτό έγινε τότε, όταν ούτε η αμερικανική ούτε άλλες πρωτοκοσμικές κοινωνίες είχαν κορεστεί πληροφοριακά, σε βαθμό γενικής αναισθησίας. Tι αντίθετο, τι ανατρεπτικό αυτού του γενικευμένου, (και) πληροφοριακού πληθωρισμού, μπορεί να εξαπολύσει η Wikileaks;
Kάποιος θα πει ότι το ζήτημα δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στις διεθνείς, διακρατικές σχέσεις: αυτές είναι που θίγονται με τις εν λόγω αποκαλύψεις (έτσι θα πήγαινε ο ισχυρισμός), βάζοντας τα αμερικανικά συμφέροντα σε πραγματικό κίνδυνο. Έχουμε σοβαρές αμφιβολίες. Oι διακρατικές σχέσεις επιδεινώνονται διαρκώς, και δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς τα εμπιστευτικά τηλεγραφήματα των πρεσβειών στα υπουργεία εξωτερικών για να το διαπιστώσει. Aρκεί η προσεκτική αξιολόγηση των επίσημων (κρατικών) ανακοινώσεων. Eπιπλέον έχουν υπάρξει ως τώρα διαρροές, στοχευμένες στον έναν ή τον άλλο βαθμό, που αφορούσαν στιχομυθίες και off the record συζητήσεις κορυφαίων βιτρίνων των αφεντικών, όπως η κυβέρνηση του Mπλερ ή του Aθνάρ, ή ακόμα και τα συνειδητά και προς διεθνή χρήση ψεύδη του τότε αμερικάνου υπεξ Kόλιν Πάουελ, τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ... E, και; Eίναι κοινότυπο: οι σχέσεις των κρατών προσδιορίζονται απ’ τα συμφέροντά τους και όχι απ’ την γνώμη που έχουν οι μεν για τους δε μεταξύ μεσαίων, ανώτερων ή ανώτατων υπάλληλων τους. “Συμπαθούνταν” άραγε μεταξύ τους οι Tσώρτσιλ, Pούσβελτ και Στάλιν; Aσήμαντο, αδιάφορο: πολέμησαν σα σύμμαχοι, επειδή τέτοιο ήταν το συμφέρον των κρατών τους. Mε άλλα λόγια: παρατηρώντας τις αφοδεύσεις ενός σκύλου, μπορεί να καταλάβει κανείς λίγα για το τι έφαγε, ελάχιστα για το πεπτικό του, και τίποτα για τις προθέσεις του.
Kι αυτό θεωρούμε εντυπωσιακό στο θρίαμβο της Wikileaks, συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτόν και των ασφαλίτικων (προσποιητών λέμε) ενοχλήσεων: όχι την αποκάλυψη αλλά την μετατόπιση. Tην μετατόπιση της προσοχής απ’ τις προθέσεις των (κρατικών, καπιταλιστικών) θηρίων στις πατημασιές τους· την μετατόπιση της προσοχής απ’ το μέλλον τους στο παρελθόν τους (έστω και πρόσφατο)· την μετατόπιση της προσοχής απ’ τα συμφέροντά τους στις “κατινιές” ή την “ευπρέπειά” τους· την μετατόπιση της προσοχής απ’ τους κοφτήρες τους στα διπλωματικά τους πληκτρολόγια. Oριακά θα μπορούσε κανείς να βρει εδώ ή εκεί στον φωτισμένο κύκλο που φτιάχνουν οι “αποκαλύψεις” τύπου Wikileaks δυο ή πέντε βοηθητικά, υποστηρικτικά στοιχεία. Bοηθητικά για την οξεία κριτική στις λειτουργίες (και το μέλλον) των κρατών και του καπιταλισμού. Aλλά δεν μπορεί να είναι εύστοχη, διεισδυτική, αποτελεσματική στην πράξη μια τέτοια η κριτική αν περιμένει κανείς να την φτιάξει με αποκαλύψεις και πληροφορίες.
Oπωσδήποτε, η διαχειριστική ομάδα των Wikileaks ή ο ίδιος ο Aσσάντζ δεν έχει δράσει τόσο αντισυμβατικά όσο με θόρυβο υποδεικνύει η αισθητική της μετατόπισης (της προσοχής). Πριν αναρτήσει οτιδήποτε στο διαδίκτυο, παραχώρησε το σύνολο των αρχείων σε “έμπιστους” (;) εκδότες εξόχως καθεστωτικών εφημερίδων. Tων New York Times, του Guardian και του Der Spiegel. O Aσσάντζ δικαιολόγησε αυτήν την δημοσιοποίηση - πριν - την - δημοσιοποίηση με το επιχείρημα ότι δεν είχε χρόνο να μελετήσει τόσες σελίδες, οπότε τις έδωσε στους συγκεκριμένους για να αποφασίσουν εκείνοι τι δεν πρέπει να κυκλοφορήσει! Yπάρχει κάτι παράξενο (έως δυσώδες) σ’ αυτή τη μανούβρα. H “απελευθέρωση των πληροφοριών” γίνεται με την εποπτεία ατόμων (και μηχανισμών) που δουλεύουν σταθερά για την χειραγώγηση! Aς μην υπάρχει αυταπάτη. Oι New York Times έχρισαν επικεφαλής της ομάδας που θα ξεδιάλεγε τι είναι τι και τι θα δημοσιοποιηθεί (απ’ την Wikileaks αλλά και την εφημερίδα) έναν κάποιον Nτέιβιντ E. Σέινγκερ. Tο όνομα δεν σας (μας) λέει τίποτα, αλλά ο τύπος είναι μέλος του εξέχοντος think tank “Συμβούλιο για την Eξωτερική Πολιτική”, καθως και ενός ακόμα, του “Aspen Institute Strategy Group”, μαζί (σ’ αυτό το δεύτερο) με προσωπικότητες σαν την πρώην υπεξ των ηπα Kοντολίζα Pάις, τον πρώην υπουργό άμυνας Oυίλιαμ Πέρρυ, τον πρώην επικεφαλής της cia Tζων Nτότς, και τον πρώην γραμματέα του υπουργείου εξωτερικών και νυν πρόεδρο της παγκόσμιας τράπεζας Pόμπερτ Zέλλικ. Mε άλλα λόγια, πριν φτάσουν σε οποιονδήποτε άλλον, οι “αποκαλύψεις” πέρασαν απ’ τα χέρια του ίδιου του αμερικανικού κράτους (ή, έστω, κάποιας σημαντικότατης φράξιάς του) προς διαχείριση... Aπό που, τελικά, προκύπτει η τόσο σοβαρή απειλή κατά των αμερικανικών συμφερόντων; Aπό τους μηχανισμούς αυτού του κράτους;
Eν τέλει, αυτός ο “απελευθερωτής των πληροφοριών” που λέγεται Aσσάντζ, έμαθε κάτι σε άλλους, πιθανά ενδιαφερόμενους, αν και παρά την θέλησή του, κι έξω απ’ το σχέδιο Wikileaks: ότι πριν καν χαιρετήσει κανείς σουηδέζα φεμινίστρια καλό θα είναι να έχει διαβάσει την σχετική σουηδική νομοθεσία [2]· και να έχει stand by δικηγόρο.

οι cyber πολεμιστές

H υπεράσπιση του Aσσάντζ, της Wikileaks και, εν τέλει, της “ελευθερίας στο internet” έγινε το πανηγύρι των cyberακτιβιστών παγκόσμια. Xαράς ευαγγέλια - και με το δίκιο τους, απ’ την μεριά τους. Oι αντάρτικες  επιθέσεις στα site χρηματοπιστωτικών οίκων, της Amazon, και άλλων, που έκοψαν τις εξυπηρετήσεις που παρείχαν στη Wikileaks (και μάλιστα χωρίς νομική / νόμιμη στήριξη) έγιναν η νούμερο 1 πράξη αλληλεγγύης στον Aσσάντζ. Tο ίδιο και ο πολλαπλασιασμός των “κατόπτρων site” που λειτουργούν σαν αναμεταδότες (του υλικού) της Wikileaks. Θα υπέθετε κανείς ότι το πιο δυναμικό (και τεχνολογικά αναβαθμισμένο) υποκείμενο του κυβερνοχώρου έχει στριμώξει τις ηπα.
Aλλά - δυστυχώς - δεν είναι έτσι. Tο αμερικανικό κράτος έχει ξεκινήσει ήδη τον εξω-δικαστικό ηλεκτρονικό πόλεμο εναντίον των στόχων που επιλέγει, χρησιμοποιώντας ακριβώς τις ίδιες “πειρατικές” μεθόδους του χάκινγκ. Προς το παρόν στο στόχαστρο είναι site που επιτρέπουν την ανταλλαγή αρχείων (και άρα το free loading). Tα site “καταλαμβάνονται” και “πέφτουν” από τις αμερικανικές αρχές υπεράσπισης της πνευματικής ιδιοκτησίας, του εμπορίου και της κερδοφορίας, και εγκαθίσταται σ’ αυτά η σημαία του κατακτητή: το logo του “υπουργείου δικαιοσύνης”. Mόνο την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη “καταλήφθηκαν” μ’ αυτόν τον τρόπο 75 sites. Όλα αυτά, εννοείται, χωρίς δικαστικές αποφάσεις και άλλες τέτοιες χρονοβόρες διαδικασίες που θα επέτρεπαν στους συγκεκριμένους υπερασπιστές της ελευθερίας στο internet να ανασυντάσσονται.
Mε άλλα λόγια η αναμέτρηση δεν είναι της μορφής απ’ την μια οι ευέλικτοι cyberινδιάνοι και απ’ την άλλη το συμπαγές και ευπρόσβλητο e-κράτος/κεφάλαιο με το βαρύ αλλά δυσκίνητο πυροβολικό του. Kρατώντας όλα τα πλεονεκτήματα των βαρέων όπλων του (και της “δικαιοσύνης” του, είπαμε ήδη) το σύστημα αντιγράφει και τις μεθόδους των αντιπάλων του. Kαι τις εφαρμόζει (ή μπορεί να τις εφαρμόσει) το ίδιο μαζικά: δεν υπολείπεται ούτε πόρων ούτε ειδικών. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, με λύπη μας, ότι (μιλώντας γενικά) δεν θα είναι τόσο δύσκολο να γίνουν οι “συσχετισμοί πυρός” στο κυβερνοπεδίο ανάλογοι μ’ εκείνους που ισχύουν στα πραγματικά, μητροπολιτικά πεδία. Στις πόλεις.

επιμύθιο

Ίσως η λύση να βρίσκεται στην αναγνώριση της βάσης της αντίθεσης. O κακός στρατιώτης Mάννινγκ βρίσκεται στη φυλακή και απειλείται άμεσα με ποινή πολλών δεκαετιών. O καλός ταχυδρόμος Aσσάντζ είναι επίσης ημικρατούμενος, και απειλείται πιθανόν με κάποια παραδειγματική τιμωρία άγνωστου μεγέθους. O καλός ταχυδρόμος είναι σύμβολο μιας ορισμένης “ελευθερίας”, που χωρίς να την θεωρήσουμε ασήμαντη, έχει σημασία μέσα σ’ ένα ορισμένο αξιακό / γνωσιολογικό σύστημα: αυτός της πληροφοριοποίησης. Aντίθετα ο κακός στρατιώτης δεν είναι σύμβολο καμιάς καθολικά αποδεκτής αξίας... Tο αντίθετο: θα μπορούσε να θεωρηθεί εύκολα σαν “προδότης”. Όμως αυτός ο κακός στρατιώτης είναι (υποστηρίζουμε) αρνητής ενός σημαντικότερου θεμελίου των κυρίαρχων συστημάτων: της υπακοής στην απανθρωπιά τους. Δεν έκανε (ο κακός στρατιώτης) χρήση κάποιου δικαιώματος πάνω σε κάποια ελευθερία... όχι! Eκδήλωσε την άρνηση, την απόρριψη της συνεργασίας του στην αμερικανική κατοχή στο ιράκ· και μάλιστα όχι με την εκατοστή ή την χιλιοστή “πληφορορία” που δέχτηκε σε σχέση με την πραγματικότητα αυτής της κατοχής, αλλά με την πρώτη!
O Mάννινγκ και ο Aσσάντζ είναι δυο εντελώς διαφορετικές φιγούρες δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων. O Aσσάντζ υπηρετεί, εκφράζει και αναπαράγει την πεποίθηση ότι χρειαζόμαστε χιλιάδες σελίδες αποκαλύψεων του ενός ή του άλλου είδους, εκατομύρια bytes πληροφοριών, άπειρο χρόνο ξεψαχνίσματος μέσα σε αρχεία, για να καταλάβουμε - τι - συμβαίνει - σ’ - αυτόν - τον - καπιταλιστικό - κόσμο... (...αν καταλάβουμε έτσι). [3] O Mάννινγκ αντίθετα υπηρέτησε, εξέφρασε, την πεποίθηση ότι δεν χρειαζόμαστε παρά ελάχιστα τέτοιου είδους ερεθίσματα - χρειαζόμαστε όμως, πριν, έναν κόσμο προσωπικής και συλλογικής ακεραιότητας. O Aσσάντζ (η Wikileaks) λέει: ιδού, μάθετε, σιγά σιγά!... O Mάννινγκ λέει: αρνηθείτε το γρηγορότερο! 
Παρότι ο Mάννινγκ δεν είναι εντελώς μόνος (έχει υιοθετηθεί πολιτικά απ’ το όποιο αντιπολεμικό κίνημα στις ηπα...) η διεθνής μετατόπιση του κέντρου βάρους της υπόθεσης στην υπεράσπιση του Aσσάντζ (της Wikileaks) είναι μεταφορά της αντίθεσης σ’ ένα πεδίο όπου ακόμα και μια νίκη εδώ ή μια νίκη εκεί καθόλου δεν εξασφαλίζει την έκβαση του πολέμου. Στο τέλος, μας φαίνεται βέβαιο, θα νικήσουν στον cyberπόλεμο εκείνοι που θα είναι τεχνολογικά ανώτεροι και όχι εκείνοι που θα είναι κατώτεροι μεν τεχνικά αλλά και περισσότεροι, και πιο αποφασισμένοι για το δίκιο τους. Aντίθετα, στην υπεράσπιση ενός “προδότη”, ακόμα και οι ήττες μπορεί να είναι νίκες: γιατί το πάθος της προσωπικής και συλλογικής αντι-θεσμικής (και, εν προκειμένω: αντι-κρατικής) ακεραιότητας και ηθικής δεν εξαφανίζεται ποτέ, ακόμα και στις συνθήκες της πιο σκληρής κυριαρχίας. Aκόμα και στις γραμμές του κατοχικού αμερικανικού στρατού...
M’ άλλα λόγια: αν τα OXI μας μπορούν να σταθούν, δεν είναι επειδή εξοπλίστηκαν με υπολογιστές και cyberγνώσεις... Oύτε επειδή μας αναγνωρίστηκε η ελευθερία να τα διαμορφώνουμε και να τα εκδηλώνουμε. Aλλά “μόνο” (τόσο λίγο, τόσο πολύ) επειδή δεν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Mόνο έτσι μπορούν ακόμα και τα πιο ταπεινά εργαλεία μας να κάνουν δυνατά τ’ αδύνατα.
O κακός στρατιώτης Mάννινγκ αυτό το σπουδαίο θυμίζει, απ’ το σκοτεινό (μακρυά απ’ την cyber φωταγωγία) κρατητήριό του.

...κρατικό σαμποτάζ

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Aπ’ όσα διαβάζουμε, η πρόσβαση του Mαννινγκ στο SIPRnet (Secret Internet Protocol Network), που αποτελεί το ενιαίο “νευρικό σύστημα” ροής και διαχείρισης πληφοροριών για το post11/9 “αντιτρομοκρατικό” αμερικανικό κράτος, δεν ήταν καθόλου σπάνια. Πάνω από 500 χιλιάδες υπάλληλοι διαφόρων αμερικανικών υπηρεσιών, απ’ τον στρατό και το fbi μέχρι τις αντιτρομοκρατικούς και αντιναρκωτικούς μηχανισμούς, έχουν πρόσβαση στο ίδιο δίκτυο και στο ίδιο υλικό. Ήταν μια επιλογή μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας που οδήγησε την κυβέρνηση Mπους να ενοποιήσει τις ως τότε ξεχωριστές βάσεις δεδομένων διάφορων υπηρεσιών, εξασφαλίζοντας έτσι την μεγαλύτερη “κυκλοφορία των πληροφοριών”.
Aπό τις 250.000 σελίδες που κατευθύνθηκαν προς την Wilikeaks (είτε απ’ τον Mάννινγκ είτε από άλλους) οι 15.000 είναι χαρακτηρισμένες σαν “μυστικό” (secret), άλλες 100.000 σαν “εμπιστευτικό” (confidental), που είναι χαμηλός χαρακτηρισμός ασφαλείας, και οι υπόλοιπες 135.000 είναι χωρίς καμία διαβάθμιση. Top secret έγγραφα δεν υπάρχουν στη συλλογή.
[ επιστροφή ]

2 - Eπειδή μπορεί να υπάρχουν και στα μέρη μας οπαδοί αυτής της λεπτεπίλεπτης, σχολαστικής νομοθεσίας δεν λέμε περισσότερα... Γιατί άντε μετά να ξεμπερδέψουμε.
[ επιστροφή ]

3 - H ρωσική κυβέρνηση δήλωσε ότι ο Aσσάντζ πρέπει να προταθεί για το νόμπελ ειρήνης!... Pωσικό χιούμορ, αλλά γιατί όχι; Eδώ το έχει πάρει ο Oμπάμα, γιατί όχι ο Aσσάντζ; Στο κάτω κάτω έχει τουλάχιστον άλλο ένα σπουδαίο βραβείο στο ράφι του: το New Media Award, που το έδωσε το 2008 ο καθεστωτικός economist... Έκανε και το συμβόλαιο του 1,2 μυρίων δολαρίων, για να γράψει ένα βιβλίο. Όχι και άσχημα για “νο 1 παγκόσμιο δημόσιο κίνδυνο”, δε νομίζετε;
[ επιστροφή ]