μια εποχή στην κόλαση

...
Σε βλέπω παλιέ κόσμε,
νεκροζώντανος να σέρνεσαι,
γυρεύοντας να παρασύρεις
στους τάφους σου
σάρκες του αγέννητου καινούργιου.
Σε βλέπω παλιέ κόσμε
που συνωμοτείς
σε τραπέζια μη καπνιστών,
σε δωμάτια χωρίς ανάσες
και χωρίς αναστεναγμούς.
Σε βλέπω
να κοιτιέσαι στον καθρέφτη
της αντάρας
και να λες “κρατιέμαι ακόμα”.
“Ως εδώ... καλά πάμε”.

Tίποτα δεν θα γεννηθεί
χωρίς κλάμα.
Mα ενδιάμεσα
θα παρελάσουν τέρατα.
Σκύψε μαλάκα κάτω
απ’ τη σύμβασή σου.
Bάλε τ’ αυτί
στην παγωμένη έρημο.
Άκου...
Πληγώσου...
στον λίγο καιρό που απομένει.

...
Φοβάσε
να βγάλεις τον σκασμό,
έστω για λίγο,
και ν’ ακούσεις.
Φοβάσαι
ν’ ανατριχιάσεις απ’ την σιωπή σου.

(αναμνήσεις απ’ το μέλλον)