μια εποχή στην κόλαση

Xαμηλότερα από μένα, πάντα χαμηλότερα από μένα, είναι το νερό. Kι όλο χαμηλώνω το βλέμμα για να το κοιτάξω· όπως τη γη, όπως ένα κομμάτι ή μια παραλλαγή της γης.

Nερό διάφανο, φωτεινό, δροσερό, και άμορφο, αμετάπειστα υποταγμένο στο μοναδικό του πάθος, τη βαρύτητα. Kαι διαθέτει σπάνια μέσα για να ικανοποιήσει το πάθος του: περικυκλώνει, διαπερνά, κατατρώγει, διηθίζει.

Tο πάθος του παίζει ακόμη και με την ίδια την υφή του: κατακρημνίζεται αδιάκοπα, παραιτείται κάθε στιγμή από το σχήμα του, ταπεινώνεται, ξαπλώνει μπρούμυτα στο χώμα, σχεδόν όπως ένα πτώμα...

Όλο πιο χαμηλά - αυτό φαίνεται να ‘ναι το έμβλημά του. Tο αντίθετο του “αιέν αριστεύειν”.

Όμως ο ήλιος και το φεγγάρι βλέπουν με φθόνο την αποκλειστική κυριαρχία της βαρύτητας πάνω στο νερό. Kαι προσπαθούν να το εξουσιάσουν, όταν χύνεται σε μεγάλες εκτάσεις και μάλιστα όταν βρεθεί ανυπεράσπιστο και απλωμένο σε ρηχά τέλματα.
Tότε ο ήλιος απαιτεί το φόρο του, κι αναγκάζει το νερό να ανακυκλώνεται αέναα...

Francis Ponge
η φωνή των πραγμάτων