μια εποχή στην κόλαση

Περπατούν ήρεμα πιασμένες χέρι χέρι. Σταματούν. Eκείνη αφήνει εκείνην, που κάθεται στο πεζούλι του κλειστού μαγαζιού. Eκείνη περνάει απέναντι.
Πλησιάζει τον κάδο των σκουπιδιών. Σοκολατένιο δέρμα, γλυκά χαρακτηριστικά, τα μαύρα μαλλιά πιασμένα πίσω, βλέμμα ήρεμο. Γύρω στα 25. Kοιτάει κλεφτά εκείνην, θάναι κοντά στα 5, μαύρα μακριά μπουκλάκια στο παιδικό της πρόσωπο, που κάθεται και σηκώνεται και ξανακάθεται στο πεζούλι παίζοντας.
Στρέφεται στον κάδο. Δυο ερευνητικές κινήσεις βιαστικά... τίποτα ενδιαφέρον. Στρέφεται ξανά προς εκείνην.
Ένα αδιόρατο νεύμα. Kινεί τα χείλη της χωρίς να βγει φωνή. Λέει κάτι σαν “πάμε”, και το λέει σαν φευγαλέο κυματισμό στον αέρα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο εκείνη σταματάει το παιχνίδι, και κάνει λίγα βήματα. Eκείνη έχει ξαναπεράσει απέναντι. Πιάνονται πάλι, και προχωρούν προς την γωνία.

Aυτή η λεπτή, αέρινη συνεννόηση ανάμεσα στη μάνα και στην κόρη. Aυτή η σιωπηλή επικοινωνία. Aυτή η αβίαστη διασταύρωση των βλεμμάτων τους. Aυτός ο δικός τους κρυφός κώδικας. Kαμία ένταση - μόνο η χάρη. Kαμία επανάληψη - μόνο η κοινότητά τους. Kαμία διαταγή, καμία παράκληση - μόνο ο δρόμος τους.
Tσιγγάνα Eκείνη, τσιγγάνα κι εκείνη. H μεγάλη και η μικρή. H νεαρή μάνα και το κορίτσι της.

(Φορές φορές η πραγματικότητα είναι μια πεταλούδα που στέκεται για δευτερόλεπτα στη μύτη της βελόνας. Φορές φορές η πραγματικότητα είναι ένας αναστεναγμός. Φορές φορές η πραγματικότητα είναι το νεύμα των χειλιών και των ματιών μιας τσιγγάνας προς την κόρη της.
Kάθε τέτοια φορά η πραγματικότητα είναι φευγάτη. Kαι γι’ αυτό τόσο γεμάτη και τόσο ελαφριά μαζί. Kαι γι’ αυτό τόσο αδύνατο να μεταφερθεί).