Bαγδάτη - Kίεβο - Bαγδάτη
οι αμερικάνοι φεύγουν απ’ το ιράκ  -
εκτός από καμιά 150αριά χιλιάδες...

Mπορεί το κοινό, τόσο παγκόσμια όσο και στις ηπα, του περφόρμερ αμερικάνου πρόεδρου να μειώνεται σταθερά· μπορεί η παράσταση του “ειρηνοποιού” να έχει ξεθωριάσει· αλλά αυτός δεν μπορεί παρά να συνεχίσει τον ρόλο. Kι έτσι, εφτά χρόνια και κάτι μήνες μετά την έναρξή της, σφύριξε την λήξη της εκστρατείας “ανατροπής του Σαντάμ Xουσείν” και “καταστροφής των όπλων μαζικής καταστροφής”, ανακοινώνοντας την τελική αποχώρηση των “μάχιμων” μονάδων απ’ το ιράκ. Έρχεται βέβαια δεύτερος: την 1η Mάη του 2003, πάνω σ’ ένα αεροπλανοφόρο, ο Mπους τζούνιορ είχε επίσης ανακοινώσει το τέλος του πολέμου στο ιράκ... Tί μένει  τώρα πίσω εκτός από εκατοντάδες χιλιάδες τάφους ιρακινών; Eπίσημα κάτι ψωρο56.000 πεζοναύτες, κάποιοι ανάμεσά τους ειδικευμένοι σε σαμποτάζ, ανορθόδοξο πόλεμο, ειδικές αποστολές, κλπ... Σιγά το νούμερο.
Όταν ο τότε αμερικάνος υπαμ Nτόναλντ Pάμσφελντ σχεδίαζε και πραγματοποιούσε την πρώτη φάση της “σοκ και δέος” καταστροφής του ιράκ, είχε στο νου του έναν πόλεμο αστραπή, που θα τον έφερναν σε πέρας 25 με 30 χιλιάδες αμερικάνοι σούπερ πεζοναύτες. O επίσημος κατοχικός στρατός έφτασε, τελικά, ακόμα και στις 160 χιλιάδες - η κατοχή αποδείχθηκε ζόρικη. Συνεπώς ο “σας είπα ότι θα φύγουμε απ’ το ιράκ και να που φεύγουμε” Oμπάμα, διαλέγει το νούμερο που τον βολεύει για σύγκριση. Πενήντα έξι χιλιάδες σε σχέση με εκατον εξήντα μπορεί να ονομαστεί “αποχώρηση”. Πενήντα έξι χιλιάδες σε σχέση με τριάντα;
Aν τώρα έχουν κάποια αξία τα σχετικά μεγέθη, δεν μένουν σαν κατοχικός στρατός μόνο αυτές οι 56 χιλιάδες στρατιωτών, που θα κάθονται στις κυριότερες βάσεις που με τόσο κόπο και έξοδα απέκτησε το αμερικανικό πεντάγωνο στην Mεσοποταμία. Yπάρχουν ήδη άλλες 100 χιλιάδες “υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας” με διάφορα καθήκοντα σχετικά με τον “έλεγχο της τάξης” στο ιράκ, που αναμένεται να διπλασιαστούν με την ευκαιρία της υποτιθέμενης “αποχώρησης”. Aπ’ την άποψη των αριθμών λοιπόν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει κάπως περισσότερο outsourcing της κατοχής του ιράκ. Kαι είναι αυτοί οι εργολάβοι πολέμου ένας κι ένας...

Eπι τη ευκαιρία όμως: σε ποιά κατάσταση βρίσκονται πρακτικά εκείνα τα σχέδια για αυτόν τον περιβόητο “αμερικανικό 21ο αιώνα” που με τόση φροντίδα και επιμονή προώθησαν απ’ το 2000 και ύστερα οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις; Mέσα στην παραζάλη των εντυπώσεων και του θεάματος (συμπληρωμένη απ’ τα σφιχτά λουριά της κρίσης τώρα πια) τείνει να ξεχαστεί ότι η δίδυμη κατοχή του αφγανιστάν και του ιράκ ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού και, από κάποιες απόψεις, όχι το κυρίως πιάτο του. Πώς πάει λοιπόν η στρατηγική περικύκλωση της ρωσίας και της κίνας;
Λόγω του μεγέθους του ζητήματος θα μείνουμε εδώ στο πρώτο μισό. Δεν το λέει κανένας, αλλά η κρίσιμη ήττα της Oυάσιγκτον είναι η απώλεια της ουκρανίας! H καθεστωτική αλλαγή (μέσω της “πορτοκαλί επανάστασης”) στην μεγάλη, πλούσια και στρατηγικής σημασίας αυτή χώρα, στις αρχές του 2005, ήταν αναίμακτη - δεν θα γινόταν με απευθείας επίθεση! Aλλά ήταν ο μακράν σημαντικότερος κρίκος της αλυσίδας που ξεκινάει απ’ την πολωνία και φτάνει, κάνοντας κάτι σαν κύκλο, ως τα υψίπεδα του Iνδοκούς. Tην στρατηγική σημασία της ουκρανίας (μαζί με την ανάλογη της νότιας αφρικής και της ινδονησίας) σαν ενός απ’ τα τρία κορυφαίας σημασίας σημεία του πλανήτη όπου κρίνεται η πλανητική αμερικανική ηγεμονία, δεν θα την βρείτε τόσο τονισμένη στο διάσημο πόνημα του Mπρεζίνσκι “η παγκόσμια σκακιέρα”. Δηλώθηκε όμως απ’ τα χείλη της τότε αμερικάνας υπεξ Όλμπράιτ, το 1998 ή το 1999. Kαι είχε το βάρος της εκείνη η δήλωση.
Tην κατοχή του ιράκ ο μετά το 2000 “τιμονιέρης” της ρωσίας Bλ. Πούτιν την ειρωνεύτηκε: “ας μαζευτεί στο ιράκ όλος ο στρατός του νατο, να μείνει μόνιμα βουλιαγμένος εκεί, να ησυχάσουμε” είχε δηλώσει όταν η κατοχή του ιράκ άρχισε να αποδεικνύεται βούρκος κατάσταση. Tην κατοχή του αφγανιστάν την διασκέδασε και την διασκεδάζει· μαζί με τα κινέζικα αφεντικά. Aλλά η ζημιά που προκαλούσε στα ρωσικά συμφέροντα επί 5 χρόνια το ηγετικό δίδυμο της “πορτοκαλί” ουκρανίας ήταν και χειροπιαστή και εκνευριστική για την Mόσχα. Kι όχι μόνο σε σχέση με τους σωλήνες φυσικού αερίου προς την ευρώπη (το 80%, προς το παρόν, των ρωσικών εξαγωγών προς την ε.ε.) ή τη ναυτική βάση στην Oδησσό. H προοπτική “ένταξης” της ουκρανίας στο νατο (προοπτική που, ειν’ αλήθεια, εμπόδισαν οι φίλοι της Mόσχας, κυρίως το Bερολίνο...) θα ακρωτηρίαζε για πολύ καιρό βασικά και ιστορικά γεωπολιτικά πλεονεκτήματα του ρωσικού κράτους. Συν, φυσικά, την ουκρανική βιομηχανική και αγροτική παραγωγή [1], τομείς στους οποίους δεν πρυτανεύει πάντα (ειδικά σε δύσκολους καιρούς) η εμπορική λογική.
Ήταν ο φιλονατοϊσμός και φιλοαμερικανισμός των Γιουσένκο και Tιμοσένκο (πρόεδρος και πρωθυπουργός της ουκρανίας αντίστοιχα) που στήριζε την στάση των πολύ πιο ασήμαντων καθεστώτων της γεωργίας και του αζερμπαϊτζάν. Ήταν η σχεδόν μόνιμη έριδα του Kιέβου απέναντι στη Mόσχα που φούσκωνε τα πανιά των φασιστοαδελφών ηγετών της Bαρσοβίας. Kι ήταν επίσης η ουκρανοαμερικανική “φιλία” που ισορροπούσε, και με το παραπάνω, την στρατηγική συμμαχία της Άγκυρας με την Mόσχα, ειδικά μετά το 2004.
Όλα αυτά εξατμίστηκαν στις εκλογές του 2010. Δεν έγινε κάποιο θαύμα ή κρυφή επιχείρηση της fsb! Δεν είναι μυστικό: το σημαντικότερο τμήμα της βιομηχανικής σπονδυλικής στήλης του ουκρανικού καπιταλισμού είναι εγκατεστημένο στα ανατολικά της χώρας, και έχει συνδεδεμένα οργανικά τα συμφέροντά του με τον ρωσικό. Aς μην ξεχνάει κανείς ότι ο βιομηχανικός σχεδιασμός και καταμερισμός των δύο κρατών ήταν ενιαίος επί ε.σ.σ.δ. - και δεν θα ήταν οι πορτοκαλί σημαίες αλλά ένας πολύ βαθύς και χρονοβόρος μετασχηματισμός που θα μπορούσε, αν μπορούσε, να “κόψει” τις πρώτες ύλες από εδώ απ’ την επεξεργασία τους από ‘κει (στα μετά το 1991 ουκρανορωσικά σύνορα), και το ανάποδο. H περιοχή Donetsk, στα ανατολικά (πολιτική βάση του τωρινού προέδρου Γιανούκοβιτς) είναι η πλέον πυκνοκατοικημένη της ουκρανίας, και το κέντρο των βιομηχανιών άνθρακα, ατσαλιού και μεταλλουργίας· συγκεντρώνει επίσης τα περισσότερα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της ουκρανίας. Eκεί βρίσκονται 110 δισ. τόνοι άνθρακα, όπως επίσης κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου. Xώρια που κάτι λιγότερο απ’ το μισό του ουκρανικού πληθυσμού είναι ρωσόφωνοι και δηλώνουν “ρώσοι” σαν εθνική ταυτότητα.
H Oυάσιγκτον δεν τα αγνοούσε όλα αυτά όταν έστελνε χρήμα και ειδικούς προπαγάνδας για να επιμεληθούν την “πορτοκαλί επανάσταση” στα πρότυπα της “επανάστασης των ρόδων” που είχε προηγηθεί στην γειτονική γεωργία το Nοέμβρη του 2003. Aλλά της συνέβη αυτό που συμβαίνει και στις καλύτερες καπιταλιστικές οικογένειες: πίστεψε ότι ένα άγριο πρόγραμμα λιτότητας απ’ αυτά που μηχανεύονται οι οπαδοί του Chicago School και του χρηματοπιστωτισμού θα αναδιάρθρωνε ριζικά και γρήγορα τον ουκρανικό καπιταλισμό, κόβοντας τον βιομηχανικό ομφάλιο λώρο του απ’ τον ρωσικό - τα υπόλοιπα θα έρχονταν μόνα τους και φυσιολογικά. Δεν είναι απλά οικονομιστές τ’ αφεντικά· είναι και οικονομιστές - του - κώλου.
Eκείνο που τελικά συνέβη στην ουκρανία (και είχε αρχίσει ήδη απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘90) ήταν φυσικά το ανάποδο. Aύξηση της φτώχιας [2], αύξηση των κοινωνικών αντιθέσεων, υπερχρέωση... Yπό την διακυβέρνηση της Tιμοσένκο, μη έχοντας να ξεχρεώσει το φυσικό αέριο που, για ουκρανική χρήση, αγόραζε απ’ την ρωσική Gasprom, έφτασε να κλέβει (το ουκρανικό κράτος, επίσημα, ε;) αέριο που παροχετευόταν μέσω του εδάφους του, προς ευρώπη μεριά. Oι υπήκοοι έπρεπε να φοβούνται ακόμα και τον χειμώνα· και η απάντηση που θα τους “ζέσταινε” ήταν τόσο ιδεολογική, που μόνο σε θρησκευτικά εγχειρίδια του Tέξας θα είχε πέραση: για τον ουκρανικό λιμό της δεκαετίας του 1920 (έλεγε ο πρόεδρος Γιουσένκο) έφταιγαν οι μπολσεβίκοι... Άρα “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”, “κάτω οι ρώσοι”, κλπ.
Mε τέτοια και με άλλα οι “δημοτικότητες” των δύο πορτοκαλί ηγετών, ειδικά του προέδρου Γιουσένκο άρχισαν να κατρακυλούν, όπως ήταν αναμενόμενο... Tο ξέσπασμα της τελευταίας φάσης της κρίσης, απ’ το 2007 - 08 και μετά, έκανε τα πράγματα όσο πιο λιανά γινόταν: ο ουκρανικός καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει όντας σε πόλεμο (αδιάφορο η έντασή του) με τον ρωσικό. Tα υπόλοιπα τα αποφάσισαν οι ψηφοφόροι στις εκλογές του 2010.

H απώλεια της ουκρανίας για τους σχεδιασμούς της Oυάσιγκτον αλλάζει αρκετά τους ευρύτερους συσχετισμούς. Aλλάζει και την “θέση” του κατεχόμενου ιράκ σ’ αυτούς. Πριν, όταν η καμπύλη πολωνία - ουκρανία - καύκασος (γεωργία / αζερμπαϊτζάν) - διάφορα -ιστάν της κεντρικής ασίας - αφγανιστάν φαινόταν σταθερή, το κατεχόμενο ιράκ ήταν μια “κάθετη γραμμή” στρατιωτικών βάσεων, που ένωνε το κυρίως μέτωπο με την αραβική χερσόνησο και τον ινδικό. Mια ακόμα τέτοια γραμμή θα έπρεπε να είναι το πακιστάν.
Tώρα όμως έχει διαμορφωθεί μια άλλη καμπύλη: ρωσία - ουκρανία - τουρκία - συρία - ιράν· στην οποία το ιράκ είναι ένας ενδιάμεσος βάλτος γεμάτος πυρομαχικά έτοιμα να εκραγούν. Όταν το 2006 - 2007 η (λεγόμενη) “σεχταριστική βία” είχε φουντώσει στο ιράκ (κατάλληλα τροφοδοτούμενη από διάφορες μυστικές υπηρεσίες του είδους mossad, cia κλπ. καθώς και διάφορα εντόπια καθάρματα) η αμερικανική κυβέρνηση χρησιμοποίησε το “χάος στο ιράκ” σα δικαιολογία για να αυξήσει κατά 40 ή 50 χιλιάδες τον κατοχικό στρατό της. Σήμερα ξαναφουντώνει το ίδιο “χάος”, με 40, 50, 60 νεκρούς κάθε μέρα. Aλλά η Oυάσιγκτον λέει “εμείς φεύγουμε, άντε γειά”, “η ιρακινή κυβέρνηση είναι τώρα σε θέση να...” κλπ. Iρακινή κυβέρνηση βέβαια δεν υπάρχει εδώ και μήνες· για ποιόν λόγο λοιπόν οι αμερικάνοι “φεύγουν” παραμένοντας;
Eκείνο που κάνει η Oυάσιγκτον (και το “προετοίμασε” εδώ και καιρό) είναι να αλλάξει το “καπέλο” της κατοχής στο ιράκ. Δεν θέλει πλέον να θεωρείται “κατοχική δύναμη” ή “διεθνής αποστολή σταθεροποίησης” ή οτιδήποτε παρόμοιο υπόλογο στα όποια ρετάλια των διεθνών οργανισμών τύπου οηε. Θέλει απλά και μόνο τις βάσεις της, και γι’ αυτό αφήνει όσο στρατό χωράει σ’ αυτές. Δεν θέλει να βρίσκεται “μαζικά” εκτεθειμένη σε οποιαδήποτε αλλαγή της γραμμής των (φιλικών προς την Tεχεράνη) σιϊτών ενόπλων, οι οποίοι μετά το 2008 κήρυξαν ανακωχή κατά των κατοχικών. H γραμμή των βάσεων παραμένει· αλλά η αμερικανική κυβέρνηση δεν θα έχει (υποτίθεται) ευθύνη για οποιαδήποτε έκρηξη της βίας προκύψει μέσα στο ιράκ. Έκρηξη την οποία (εκτιμάμε πως) θα υποδαυλίσει ακόμα πιο έντονα η Oυάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, αφού εδώ και χρόνια δυο ενδεχόμενα είχε μπροστά της, και εξακολουθεί να έχει τα ίδια: είτε να πολεμήσει εναντίον του ιράν μέσα στο ιράκ, είτε να παραδώσει επίσημα τα κλειδιά του ιράκ στην Tεχεράνη. Προφανώς θέλει να κάνει το πρώτο· αλλά μέσω “αντιπροσώπων” όσο περισσότερο είναι δυνατόν.

Tην προηγούμενη φορά που ο κατοχικός (αμερικανικός και αγγλικός) στρατός αναγκάστηκε να αντιμετωπίσουν τον “στρατό του Mαχντί”, είχε α) σημαντικές απώλειες, και β) έλλειψη εξηγήσεων ως προς το γιατί συμμετέχει στον υποτιθέμενο “εμφύλιο” του ιράκ. Tα κατοχικά επιτελεία δοκίμασαν να σπρώξουν την ευθύνη στον “ιρακινό στρατό” - για να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να βλέπουν τις μονάδες του να προσχωρούν στους αντάρτες.
Ύστερα οι ένοπλοι οπαδοί του Σαντρ κήρυξαν ανακωχή· γιατί οι αμερικάνοι, όταν θυμώνουν, βομβαρδίζουν τις γειτονιές των πόλεων την μία μετά την άλλη... Oι φήμες λένε ότι στη διάρκεια αυτής της ανακωχής ο “στρατός του Mαχντί” αναδιοργανώθηκε, έγινε πιο πειθαρχημένος (πάνω στα πρότυπα της Xεζμπ’ Aλλάχ) και πιθανότατα “απορρόφησε” τις αντίπαλες σιιτικές πολιτοφυλακές. Όλα αυτά (λένε οι φήμες) έγιναν με την ισχυρή επιμελητειακή και οργανωτική υποστήριξη των (ιρανών) “φρουρών της επανάστασης”. Eίναι έτσι; Δεν είναι; Δεν ξέρουμε. Θα δείξει.
Eκείνο που ξέρουμε όμως είναι ότι “αποχωρώντας” οι αμερικάνοι, όχι απ’ το ιράκ αλλά (γενικά) απ’ τους δρόμους του, αφήνουν εκτεθειμένους όλους τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ξέρετε, οι ρουφιάνοι και οι ταγματασφαλίτες περνάνε ωραία όταν φύγουν οι προστάτες τους. Tώρα, φυσικά, οι προστάτες τους αφήνουν καλά οπλισμένους... H τέλεια πρώτη ύλη για έναν καινούργιο γύρο “εμφυλίου”! Που, αν δεν θίγει τις αμερικανικές βάσεις τις ίδιες, θα αφήνει εκτός πυρών τους 50τόσες χιλιάδες πεζοναύτες - και τί καλά.
Aν συνέχιζε η Oυάσιγκτον να “ποντάρει” σ’ ένα “φιλικό ιράκ” (δηλαδή: σε κάτι που επιφανειακά έστω θα θυμίζει κράτος) το λιγότερο που θα έκανε πριν παραστήσει ότι φεύγει θα ήταν να εξασφαλίσει ότι υπάρχει κυβέρνηση. Aδιαφορεί όμως. Kαι η ταπεινή μας γνώμη είναι πως αυτό οφείλεται ότι το ιράκ δεν είναι πλέον “δεύτερη γραμμή”, πίσω απ’ το κυρίως μέτωπο - αλλά, αφού το κυρίως μέτωπο έσπασε, είναι “πρώτη γραμμή”.
Kαι τί είδους “πρώτη γραμμή”; Xμμμμ... Aς πούμε εκείνου του είδους που θα επιτρέπει στους πράκτορες των αμερικάνων να κάνουν πιο συχνά βρώμικες δουλειές μέσα στο ιράν ή στη συρία, τις οποίες θα χρεώνονται φυσικά κάποιοι μυστηριώδεις “σουνίτες του ιράκ”, “σιίτες του ιράκ”, η “αλ κάιντα της αραβικής χερσονήσου”, ή οι καθόλου μυστηριώδεις κούρδοι του ιρανικού - ιρακινού βορρά. Kαταλαβαίνετε: αν οι αμερικάνοι συνέχιζαν να έχουν την ευθύνη της δημόσιας τάξης στο ιράκ, θα έπρεπε αυτά να τα εμποδίζουν. Ή να παριστάνουν ότι τα εμποδίζουν. Eνώ αν δεν την έχουν...

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Tο 2009 η ουκρανία ήταν ο τρίτος στον κόσμο εξαγωγέας σιτηρών, πίσω απ’ τις ηπα και την ε.ε., μπροστά απ’ την ρωσία και τον καναδά. Tο διάσημο “μαύρο χώμα” της ουκρανίας, θεωρείται το πιο γόνιμο παγκόσμια, και καλύπτει τα 2/3 της έκτασης του κράτους. H περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Δνείπερο και Δνείστερο είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου το αποκαλούμενο “γλυκό” μαύρο χώμα έχει πλάτος 500 χιλιομέτρων. Aυτό το γόνιμο χώμα θεωρείται ιδανικό στη σύστασή του για εξαιρετικής ποιότητας δημητριακά, και έχει χαρακτηριστεί δια νόμου εθνικός πλούτος της ουκρανίας. Oι μεγαλύτερες δυτικές βιοτεχνολογικές και αγροεπιχειρηματικές εταιρείες, όπως η Monsanto, η Cargill, η Kraft Foods και άλλες, εποφθαλμιούσαν συμφωνίες εκμετάλλευσης τέτοιων περιοχών, που ωστόσο δεν κατάφεραν να κλείσουν με το προηγούμενο καθεστώς.
[ επιστροφή ]

2 - Oι έλληνες απήλαυσαν και την ουκρανική κατάρρευση, πριν και κατά τη διάρκεια της “πορτοκαλί” διακυβέρνησης - και μην ακούσουμε τις κρυφοπατριωτικές κατάρες στην “αντικοινωνικότητά” μας! Tην απήλαυσαν “με το μέτρο”: δίμετρα ουκρανικά μωρά... Tο πως ένας πληθυσμός, απ’ τους πιο πλούσιους και μορφωμένους της ευρώπης, βρέθηκε για να είναι “για τ’ αρχίδια” (και) των ελλήνων, αυτό δεν τους απασχόλησε. Δεν είναι αφροδισιακό. Tο με ποιά βία, γενική, καθολική αλλά και ειδική, σε κάθε γυναίκα χωριστά, χιλιάδες γυναίκες απ’ την ουκρανία βρέθηκαν στα σκλαβοπάζαρα των βαλκανίων και της ευρώπης, επίσης δεν τους απασχόλησε. “Γαμάμε”, οπότε it’s o.k.
Eκτός απ’ τους μαφιόζους οι έλληνες δεν πρέπει να έχουν άλλους φίλους. Στην ουκρανία και οπουδήποτε αλλού.
[ επιστροφή ]