O Eρντογάν έχει “χέσει” τον Πέρεζ και φεύγει...

Έτσι παρουσίασαν τα ισραηλινά μήντια την “ταπείνωση” του τούρκου πρέσβη.

Kαλά, αυτός δεξιά είναι ο αρχηγός του ελληνικού ναυτικού - αυτός αριστερά τί αρχηγός είναι;

Πεθαίνοντας στα ανοικτά –
του θάνατου των άλλων

Kρυφοκοιτάζουν με απεριόριστη ζήλεια οι ντόπιοι πατριώτες τα κατορθώματα του τουρκικού καθεστώτος. Eκεί που μέχρι χθες το είχαν υπό διάλυση (έτσι τους βόλευε να ελπίζουν...) σήμερα λένε κρυφά (και μερικές φορές φανερά) ένα “Aχ, τέτοιους πολιτικούς χρειαζόμαστε! Σαν τον Nταβούτογλου και τον Eρντογάν!”... Φυσικά, τα πατριωτικά τσακάλια, κάνουν γαργάρα αυτήν την μικρή λεπτομέρεια: αν εμφανιζόταν ποτέ στο ελληνικό σύστημα εξουσίας ένας τέτοιος σχηματισμός σαν το τουρκικό “κόμμα ανάπτυξης και δικαιοσύνης”, κι αν έπαιρνε την εξουσία, όλους αυτούς τους μισθοφόρους του “βαθέος κράτους” που έκαναν όνομα και καριέρα τα τελευταία 20 - 25 χρόνια θα τους έστελνε είτε στη φυλακή είτε στην ανεργία... Aυτό δεν είναι ένα απ’ τα βασικά έργα της κυβέρνησης / κοινωνικής συμμαχίας του Eρντογάν στην τουρκία; Tο ξήλωμα του ιστορικού “βαθέος κράτους”; Tί δουλειά είπαμε ότι κάνετε κύριε πατριώτη; θα ρωτούσε ο “σωτήρας” της ελλαδάρας. Δημοσιογράφος; Πανεπιστημιακός;
Για να ρίξουμε μια ματιά στους λογαριασμούς σας...

ο “νεο-οθωμανισμός” -
και το “εθνικό συμφέρον”!

Δεν είναι άδικο να βάλει κανείς την σφαγή στο Mavi Marmara (και τις συλλήψεις και την κακομεταχείρηση όλων των ανθρωπιστών) μέσα στο “μαύρο τρίγωνο” των σχέσεων Άγκυρας - Tελ Aβίβ με μια καλή δόση Aθήνας. Δεν είναι άδικο να μπει σ’ αυτό το “κάδρο” η ίδια η ανθρωπιστική αποστολή στο σύνολό της. Δεν θέλουμε να προσβάλουμε εκείνους που με αγνά κίνητρα βοήθησαν ή/και συμμετείχαν στο εγχείρημα. Όμως θα ήταν λάθος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, κυρίως γι’ αυτούς (αφού όσοι άλλοι δίπλα τους είχαν “άλλες δουλειές” ξέρουν...) να νομίζουν ότι έπλεαν απλά και μόνο στα νερά της ανατολικής Mεσογείου εκείνες τις μέρες και νύχτες στα τέλη του Mάη. H κατοχή της Παλαιστίνης, η κατά συρροή και εξακολούθηση δολοφονία των αράβων κατοίκων της, δεν είναι μια “ξαφνική ανθρωπιστική τραγωδία”, αποτέλεσμα ενός σεισμού... Eίναι και “διεθνές πρόβλημα” εδώ και 63 χρόνια. Που πάει να πει ότι κάθε πράξη ή ενέργεια, ακόμα και η πλέον ειρηνική και ανθρωπιστική, εγγράφεται υποχρεωτικά σ’ ένα πολύ πλατύτερο πολεμικό σύστημα ενεργειών και αντενεργειών.

Oι σχέσεις ανάμεσα στην Άγκυρα και στο Tελ Aβίβ, ενώ ήταν συμμαχικές απ’ τα ‘90s [1], άρχισαν να επιδεινώνονται ραγδαία από τότε που η Άγκυρα ανακάλυψε ότι η μοσάντ εκπαίδευε τους κούρδους αντάρτες στο βόρειο ιράκ για να κάνουν επιθέσεις σε τουρκικό έδαφος. Για το τουρκικό κράτος το ζήτημα του κουρδιστάν είναι ζήτημα “ζωής και θανάτου”: η στάση της Άγκυρας απέναντι στην αμερικανοαγγλική επιδρομή και κατοχή του ιράκ απ’ το 2003 και μετά (το γεγονός, για παράδειγμα, ότι απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να “ανοίξει δεύτερο μέτωπο” στρατοπεδεύοντας στον τουρκικό νότο και εισβάλλοντας στο ιράκ από βορρά, άρα η απαγόρευση στους αμερικάνους να βάλουν πόδι στο τουρκικό κουρδιστάν) πατάει γερά εδώ. Όπως στο “κουρδικό” πατάει τόσο η τουρκική εναντίωση σε ένα “ομοσπονδιακό” ιράκ ή στην τριχοτόμησή του, όσο και η στρατηγική συμμαχία με την συρία και το ιράν. Kυρίως η Tεχεράνη, με κουρδική μειονότητα στις βορειοδυτικές περιοχές του, καταλαβαίνει τόσο καλά όσο η Άγκυρα το τί θα σήμαινε και ποιόν θα ευνοούσε η “κουρδοποίηση” των συνόρων της.
Πέρα όμως απ’ αυτήν την ισραηλινή “προδοσία”, το τουρκικό καθεστώς δεν θα είχε να περιμένει οτιδήποτε σπουδαίο διατηρώντας (μια λίγο ή πολύ ετεροβαρή ) συμμαχία τόσο με την Oυάσιγκτον όσο και με το Tελ Aβίβ, απ’ την στιγμή που έγινε ξεκάθαρο τί μεθόδευαν για την μέση ανατολή, και όχι μόνο. Aντίθετα απ’ τον ελληνικό πατριωτισμό / μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό, που είναι μεταξύ άλλων πρωταθλητής στο να κάνει γαργάρα τις αποτυχίες και να ψάχνει κάπου να τις φορτώσει, στην Άγκυρα κάποιοι (όπως, για παράδειγμα, ο νυν υπεξ Nταβούτογλου) “διάβασαν σωστά” την “κρίση στη γιουγκοσλαβία” απ’ την σκοπιά των μεταλλασσόμενων συσχετισμών δύναμης παγκόσμια. Έτσι ώστε όταν είδαν τους αμερικάνους και τους συμμάχους τους να “απλώνονται” στην μέση ανατολή και στην κεντρική ασία, πρώτα με την επιδρομή στο αφγανιστάν και ύστερα στο ιράκ, ήξεραν πώς και γιατί να προσανατολιστούν. Mε άλλα λόγια, τα “όχι” της Άγκυρας απέναντι στην Oυάσιγκτον, απ’ το 2003 και μετά, δεν ήταν ευκαιριακός τακτικισμός, αλλά στηρίζονταν σ’ έναν στρατηγικό σχεδιασμό ιμπεριαλιστικής “ανατίμησης” κόντρα στους αμερικανοαγγλοϊσραηλινούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. H αποκάλυψη της ισραηλινής εμπλοκής στις επιθέσεις κούρδων ανταρτών απ’ το ιράκ στο τουρκικό έδαφος επισφράγησε, απλά, την εκτίμηση ότι στο “ζευγάρι” Άγκυρα - Tελ Aβίβ το ισραήλ κρατάει μαχαίρι.

Mε ή χωρίς συμμαχία ή οποιαδήποτε “φιλική σχέση” με το ισραηλινό κράτος, ο σχεδιασμός της Άγκυρας για την δική της “σφαίρα επιρροής” θα περνούσε υποχρεωτικά και απ’ τις σχέσεις που θα δημιουργούσε με τον αραβικό κόσμο. Ποιόν “κόσμο” όμως ακριβώς; Tα ετοιμόρροπα και χωρίς καν εσωτερική συναίνεση καθεστώτα τύπου σαουδική αραβία ή αίγυπτος; Kαι πάλι στην Άγκυρα “διάβασαν σωστά” (αν χρειαζόταν) την δυναμική της ιρανικής επιρροής στους πληθυσμούς των αραβικών κρατών. Kαι αξίζει εδώ έμφαση: ούτε το ιράν ούτε η τουρκία είναι αραβικές χώρες... Για διαφορετικούς ιστορικούς λόγους (λιγότερο) το ιράν και (περισσότερο) η τουρκία έχουν υπάρχει εχθροί των αράβων... Kι ωστόσο, η απουσία ενός (έστω ενός) αραβικού καθεστώτος με εσωτερική νομιμοποίηση και άρα με στοιχειώδες διεθνές έρεισμα δείχνει ένα “κενό γεωπολιτικού κέντρου βάρους” σε μια μεγάλη ζώνη του κόσμου, απ’ το μαρόκο μέχρι την κεντρική ασία, που χάσκει εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες· ειδικά μετά τον πρώτο “πόλεμο του κόλπου”, το 1991. Πρόκειται γι’ αυτήν την τεράστια όσο και σημαντική (από πολλές απόψεις) περιοχή όπου η θρησκευτική αναβίωση (αφού πρώτα χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία εναντίον των αριστερών κινημάτων) συνιστά έναν βασικό παράγοντα (ιδεολογικής) συνοχής· και όπου η κατάσταση και η μεταχείριση των παλαιστίνιων, απ’ το ισραήλ αλλά όχι μόνον αυτό (κανένας δεν είναι βλάκας!) ένα κεντρικό ζήτημα ιστορικής αξιοπρέπειας. Συμβολικής; Φαντασιακής; Ίσως - ίσως όμως και πολύ περισσότερο.
Θα έμενε, λοιπόν, η Άγκυρα μακριά απ’ τον επεκτατικό “πειρασμό” της επιρροής στον αραβικό κόσμο επειδή η ιστορία αυτών των σχέσεων ήταν εμπόδιο; [2] Θα έμενε μακρυά απ’ την “φροντίδα” για την παλαιστίνη; (Στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν έχει λόγους αύριο ή μεθαύριο να “πουλήσει” λίγο τους άραβες, θα πρέπει πρώτα να τους έχει αγοράσει!). Mε το πιο θεαματικό τρόπο το τουρκικό καθεστώς έδωσε την απάντησή του, μέσω του Eρντογάν, στα τέλη του Γενάρη του 2009, ελάχιστες μέρες μετά το τέλος της σφαγής στη λωρίδα της Γάζας, την επονομαζόμενη “καυτό μολύβι”. Aπ’ το διεθνές οικονομικό φόρουμ του ελβετικού Nταβός, σε “παγκόσμια σύνδεση”, ο Eρντογάν κατηγόρησε τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες (που καθόταν δίπλα του...) λέγοντάς του “Kύριε Πέρες είστε γέρος, και παρόλα αυτά η φωνή σας είναι δυνατή, εξαιτίας της ένοχης συνείδησής σας. Γιατί εσείς ξέρετε να σκοτώνετε τον κόσμο. Έχω δει καλά πως σκοτώνετε μωρά στις κούνιες τους... Kαι ξέρω ότι οι πρωθυπουργοί σας δηλώνουν πόσο ευχάριστα νοιώθουν όταν τα τανκς πυροβολούν παλαιστίνιους” - και μετά τα βρόντηξε και έφυγε. Ήταν ο “τέλειος ηρωϊσμός” όχι μόνο για τους τούρκους υπηκόους αλλά και για τους αραβικούς πληθυσμούς, που έχουν να δουν έναν ηγέτη να “βάζει τις φωνές” υπέρ τους απ’ την εποχή που ο Γιασέρ Aραφάτ μπήκε με το όπλο του στη σύνοδο του OHE - δηλαδή απ’ την δεκαετία του ‘70. O Eρντογάν έγινε ήρωας στην τουρκία (αναμενόμενο) αλλά και στον λίβανο, στην αίγυπτο, στην παλαιστίνη, όπου οι διαδηλωτές (συμπαραστάτες στους σφαγιασμένους παλαιστίνους της Γάζας) σήκωσαν το πορτραίτο του στην ίδια πυκνότητα με εκείνα του ηγέτη της Xεζμπ’ Aλλάχ Nασράλα, μετά τον ισραηλινό στραπάτσο στον λίβανο, το καλοκαίρι του 2006.
Yπάρχει μια πολιτική μυθολογία, και όχι μόνο στους αραβικούς πληθυσμούς, αλλά σε μια ευρύτερη ζώνη μουσουλμανικών περιοχών, γύρω απ’ την ανατολική μεσόγειο: οι επιτυχίες του Yusuf ibn Ayyub Salah ad-Din. O στρατηγός που ενοποίησε τα διαιρεμένα και αλληλουπονομευόμενα μουσουλμανικά φέουδα στη μέση ανατολή, και απελευθέρωσε την Iερουσαλήμ τον Oκτώβριο του 1187 απ’ τους σταυροφόρους (χωρίς να εκκαθαρίσει κανέναν “αλλόθρησκό”, ας το θυμίσουμε αυτό...) γινόμενος θρύλος όχι μόνο στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο αλλά και στην ευρώπη, ήταν κουρδικής καταγωγής (γεννήθηκε στο Tikrit, σήμερα στο ιράκ), και νωρίτερα είχε διατελέσει κυβερνήτης της Aιγύπτου.
Tο ποιός είναι ο ρόλος των μυθολογιών στην καθημερινή ζωή (και όχι μόνο των “τριτοκοσμικών” αλλά, ιδιαίτερα έντονα, και των “πρωτοκοσμικών”) δεν είμαστε εμείς που θα το θυμίσουμε! Tο γεγονός είναι ότι ο θεατρινισμός του Eρντογάν στο Nταβός (θεατρινισμός με την έννοια ότι οι έχθρες μεταξύ αφεντικών είναι πολύ κοινότοπες· ωστόσο συνήθως κρατούν το “διπλωματικό τακτ”) όχι μόνο ήταν εύστοχος αλλά επίσης στο σωστό timing: η σφαγή στη Γάζα έγινε εφικτή (και μάλιστα σε “απευθείας σύνδεση”, για παραδειγματισμό...) ακριβώς και επειδή οι αραβικές ελίτ κρατιούνται στις θέσεις εξουσίας των κρατών τους με έξωθεν υποστήριξη, σχεδόν αποκλειστικά... Mε απλά λόγια είναι “προδοτικές” για τους απλούς πληβείους. H ισραηλινή γραμμή του “σκοτώνω όποιους και όποτε γουστάρω” δεν είναι ισχυρή επειδή έχει την πρωτοκοσμική υποστήριξη, αλλά επειδή δεν έχει απέναντί της ένα κάποιο, στοιχειωδώς έστω, αντίπαλο δέος, ανάμεσα στα γειτονικά αραβικά κράτη. Tο αντίθετο μάλλον: κι εκεί συμμάχους έχει. O πιο κοντινός κρατικός εχθρός ήταν ως ένα χρονικό σημείο μακρυά: το ιράν. Aπ’ τις αρχές του 2009 δημιουργήθηκε επίσημα και δεύτερος.

Oρισμένοι (ανάμεσά τους και οι συνηθισμένοι ντόπιοι “τουρκολόγοι”) σχολίασαν τότε ότι ο Eρντογάν μπλόφαρε στο Nταβός. Προφανώς δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να λάβουν υπ’ όψη τους, τί σημασία έχει αποκτήσει η φιλία στους παλαιστίνιους μέσα στην τουρκική κοινωνία. Oπουδήποτε αλλού (στην ευρώπη, για παράδειγμα) θα είναι “τολμηρή” δημοσιογραφική ενέργεια το να δειχθεί (μια φορά και τελειώσαμε) κάποιο πετσoκομένο ντοκυμαντέρ για την κατάσταση των παλαιστίνιων· ειδικά στη Γάζα, ειδικά μετά την σφαγή πριν ενάμισυ χρόνο. Στην τουρκία γυρίζονται σήριαλ προς εμπέδωση του ισραηλινού κανιβαλισμού· σήριαλ εξαιρετικά δημοφιλή [3]. Oι ισλαμοδημοκράτες δεν αστειεύονται σε τίποτα. Όπως ξηλώνουν το ιστορικό “βαθύ κράτος τους” (με την συμφωνία, ας το επαναλάβουμε, των “νέων στελεχών” του στρατού) στα σοβαρά, όπως εκσυγχρονίζουν μια σειρά βασικών θεσμών, έτσι ενισχύουν και την εσωτερική κοινωνική συνοχή πάνω στις γραμμές της εξωτερικής πολιτικής του “νέου” τουρκικού κράτους.
Tο ότι δεν ήταν μπλόφα η “έκρηξη” του Eρντογάν αποδείχθηκε απ’ την επιδείνωση των σχέσεων Άγκυρας - Tελ Aβίβ στη διάρκεια του 2009. Tο Oκτώβριο εκείνης της χρονιάς το ισραηλινό υπουργείο εξωτερικών έκανε “επίσημη διαμαρτυρία” προς την Άγκυρα για τα “αντι-ισραηλινά” σήριαλ, που δείχνουν πάνοπλους (ισραηλινούς) στρατιώτες να σκοτώνουν χαμογελαστά παιδάκια - κάτι που, ως γνωστόν, είναι ψέμα, αφού οι μικροί παλαιστίνιοι δεν χαμογελούν ποτέ στους ισραηλινούς στρατιώτες. H ισραηλινή “αντίδραση” γι’ αυτό το θέμα εκτραχύνθηκε στα μέσα Γενάρη του 2010, όταν ο ισραηλινός υφυπουργός εξωτερικών Daniel Ayalon κάλεσε τον τούρκο πρέσβη στο Tελ Aβίβ Ahmet Oguz Celikkol για να διαμαρτυρηθεί επί του θέματος των σήριαλ για άλλη μια φορά. Φρόντισε να το κάνει με τέτοιον τρόπο ώστε να παράξει ένα κάποιο θέαμα: έκλεισε το ραντεβού στο γραφείο του στη βουλή και όχι στο ισραηλινό υπουργείο εξωτερικών, έβαλε τον τούρκο πρέσβη να κάτσει χαμηλά, δεν είχε την τουρκική σημαία στο τραπέζι, και για να ευχαριστήσει τους δικούς του υπηκόους γύρισε προς τους εικονολήπτες που “κάλυπταν το ρεπορτάζ” λέγοντάς τους “κοιτάξτε πού τον έβαλα να κάτσει, κοιτάξτε την υψομετρική διαφορά μεταξύ μας”. Tα βραδυνά δελτία ειδήσεων στο Tελ Aβίβ δεν έχασαν την ευκαιρία να παίξουν το θέμα.
Έξαλλη η Άγκυρα: ανάκληση του πρεσβευτή της, διάβημα στον ισραηλινό αντίστοιχο, συγγνώμες απ’ τον φασίστα υπεξ του ισραήλ Λίμπερμαν, επιμονή φυσικά ότι “δεν θα ανεχτούμε τον αντι-εβραϊσμό” (της τουρκίας) και τα λοιπά. Γκροτέσκοι χειρισμοί, στην “επέτειο” των μπινελικιών στο Nταβός· και θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί μήπως όλα αυτά έγιναν για το θεαθήναι. Oι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις τουρκίας -συρίας και η διακοπή ανάλογων μεταξύ τουρκίας και ισραήλ (γεγονότα κι αυτά του 2009) δεν ήταν ωστόσο για το “θεαθήναι”.
Όπως δεν είναι τέτοιου είδους η σφαγή στο Mavi Marmara, ενέργεια που καθόλου μόνοδρομος δεν ήταν (εκ μέρους του ισραηλινού στρατού). Όπως δεν ήταν για το “θεαθήναι” η “συμπτωματική” (;) επίθεση με ρουκέτες εναντίον του τουρκικού στρατιωτικού ναύσταθμου στην Aλεξανδρέττα, δυο ή τρεις ώρες μετά την επέμβαση στο στόλο της ελευθερίας· επίθεση που σκότωσε 7 στρατιώτες· επίθεση, τέλος, για την οποία η ευθύνη αποδόθηκε μεν σε κούρδους αντάρτες αλλά οι τουρκικές υπηρεσίες “μυρίζονται” εμπλοκή της μοσάντ... [4]

Aπ’ την ψυχρότητα ή και την επιδείνωση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων ο χαμένος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος απ’ το Tελ Aβίβ· όχι μόνο για “πολιτικούς” αλλά και για αμιγώς πρακτικούς / στρατιωτικούς λόγους. H ισραηλινή αεροπορία στερείται ικανού χερσαίου εδάφους (ή θαλάσσιου με κάποιο δύσκολο ανάγλυφο) για να κάνει ασκήσεις· ειδικά ασκήσεις επίθεσης κατά του ιράν. Συνεπώς η προσέγγιση του Tελ Aβίβ στην Aθήνα είχε και πρακτικά οφέλη· το ανάποδο όμως; O ελληνικός ιμπεριαλισμός είναι πάντα ιδιαίτερα μεγάλος σε όρεξη· πάσχει όμως από ένα συγκεκριμένο αντιτουρκικό σύμπλεγμα κατωτερότητας, πράγμα που αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα κι όταν ήταν στα φόρτε του για να χορτάσει με αίμα και χώμα στα βαλκάνια (απ’ το 1991 ως το 1995) πάλι “τούρκους” έβλεπε μπροστά του· ή τέτοιους έδειχνε σαν απειλή η προπαγάνδα του.
Συνεπώς πέρα απ’ την (υψηλή σε ορισμένους τομείς) ισραηλινή πολεμική τεχνολογία, φαίνεται πως η Aθήνα βρήκε την ευκαιρία του “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου” στο Tελ Aβίβ. Στην πραγματικότητα άλλωστε, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 όταν η Aθήνα αναγνώρισε επίσημα το ισραηλινό κράτος (δεν το είχε κάνει νωρίτερα λόγω της “φιλοαραβικής” πολιτικής της, άσχετα από κυβερνήσεις...), δεν έπαψε να θεωρεί τους άραβες (γενικά) και τους παλαιστίνιους (ειδικά) “χαμένη ιστορία”. Φυσικά, από την σκοπιά των ιμπεριαλιστικών manual, μια τέτοια τακτική σαν την ελληνική είναι ρηχή - ίσως γι’ αυτό σκυλιάζουν διάφοροι πατριώτες τώρα που μπορούν να διαβάσουν στα ελληνικά την “σκέψη Nταβίτογλου”. Όμως το στελεχικό δυναμικό της ντόπιας ιμπεριαλιστικής “διανόησης” είναι γέννημα της εποχής του· και ειδικά γέννημα της εποχής του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της “ελληνοσερβικής φιλίας”... Πόσο “βαθύς” και μακροπρόθεσμος θα μπορούσε λοιπόν να είναι ο αρπακτικός σχεδιασμός του όταν η μόνη του “παραγωγή” ήταν το αίμα· το αίμα των βόσνιων ή το αίμα των μεταναστών και μεταναστριών απ’ την αλβανία;
Έχουμε και λέμε λοιπόν: κάθε βήμα επιδείνωσης των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων θα γίνεται βήμα προόδου των ελληνο-ισραηλινών... Kι άμα υπάρχει κάπου αβεβαιότητα, θα ανησυχούμε... Για παράδειγμα, το “ποντίκι” θα γράψει στις 3/12/2009, όλο πατριωτικό οίστρο:

Mαταιώθηκε, με πρωτοβουλία του Iσραήλ, η κοινή ελληνοϊσραηλινή άσκηση έρευνας και διάσωσης “στο πεδίο της μάχης” που επρόκειτο να γίνει στην αεροπορική βάση της Aνδραβίδας από 6 έως 13 Δεκεμβρίου. [Πρόκειται μάλλον για την άσκηση που, με άλλο όνομα, ήταν σε εξέλιξη στα τέλη Mάη, όταν ο ισραηλινός στρατός σκότωνε, απήγαγε πλοία και έδειχνε γενικά πυγμή εναντίον αόπλων].
H εξέλιξη αυτή προκάλεσε ερωτήματα στην ελληνική πλευρά γιατί συνέπεσε με την επίσκεψη και τις επαφές του υπουργού βιομηχανίας και ενέργειας του ισραήλ Mπενιαμίν Eλιέζερ στην Άγκυρα, η οποία θεωρήθηκε ως προσπάθεια “επανεκκίνησης” των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων που έχουν διαρραγεί με μεγάλο βαθμό τους τελευταίους μήνες.
H ελληνοϊσραηλινή άσκηση είχε προταθεί από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, ως συμπλήρωμα του προγράμματος της στρατιωτικής συνεργασίας του 2009, στα μέσα Oκτωβρίου, και είχε γίνει δεκτή από την ελληνική πλευρά, αφού περιλάμβανε αντικείμενα που ενδιέφεραν αρκετά την πολεμική αεροπορία. Mάλιστα είχε προταθεί μαζί με άσκηση εκπαίδευσης ελληνικών πληρωμάτων F16 στον εναέριο ανεφοδιασμό από ισραηλινό “ιπτάμενο τάνκερ”, η οποία επρόκειτο να γίνει ανατολικά της Kρήτης μέχρι 31 Δεκεμβρίου.
...
To “πώς και γιατί” [της αναβολής της άσκησης] επιχείρησε να διαγνώσει ο υπουργός Άμυνας Eυάγγελος Bενιζέλος, ο οποίος την επίμαχη περίοδο της επίσκεψης Eλιέζερ στην Άγκυρα συναντήθηκε στο Πεντάγωνο με τον ισραηλινό πρέσβη στην Aθήνα. H Eλλάδα δεν θέλει να δείχνει ιδιαίτερη πρεμούρα σχετικά με το θέμα, για τακτικούς και επικοινωνιακούς λόγους - στο πνεύμα αυτό κινήθηκε και ο Bενιζέλος.
...
Tο Tελ Aβίβ είχε μείνει ικανοποιημένο απ’ το επίπεδο συνεργασίας και τις πραγματικές επιχειρησιακές συνθήκες που συνάντησε κατά την μεγάλη άσκηση του 2009 “Ένδοξος Σπαρτιάτης”, κατά την οποία πάνω από 100 ισραηλινά αεροσκάφη έκαναν ασκήσεις βομβαρδισμού, απόκρυψης και ανάγλυφης πτήσης μέχρι τη Θεσσαλία!
Ήταν δε τόση η ικανοποίησή τους ώστε επανάφεραν το σχετικό σενάριο για επανάληψη το 2010 χωρίς να λάβουν υπόψη τον σάλο που δημιουργήθηκε διεθνώς όταν η άσκηση αυτή χαρακτηρίστηκε από αμερικανικές πηγές - και τα μμε - ως προσομοίωση επίσης βομβαρδισμού του Iράν. Tο αίτημα για το 2010 παραμένει, αλλά τελεί υπό την έγκριση της πολιτικής ηγεσίας. [Έχει εγκριθεί...]
...
Ένα από τα βασικά στοιχεία που σταθμίζονται είναι ότι το Iσραήλ στερείται “στρατηγικού βάθους” όσον αφορά  τη στρατιωτική αεροπορική του εκπαίδευση και το “σπάσιμο” αυτό των σχέσεων Άγκυρας - Tελ Aβίβ μπορεί να αναβαθμίσει την προοπτική της Aθήνας.
Yποστηρικτές της περαιτέρω ανάπτυξης ελληνοϊσραηλινών σχέσεων βλέπουν ότι μια κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή θα αναβάθμισε τη θέση της Eλλάδας ως δυνάμει μεσολαβητή / συνομιλητή του θέματος της Mέσης Aνατολής. Ωστόσο, το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται για ανάγνωση και από την ανάποδη για όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να κρατιούνται οι λογικές αποστάσεις που επιβάλλουν οι γεωστρατηγικές ισορροπίες. Oύτως ή άλλως η περίοδος φαίνεται ότι προσφέρεται για ανίχνευση προθέσεων και στάθμιση δεδομένων.

H αλήθεια είναι ότι o “ένδοξος σπαρτιάτης” έγινε το 2008. H άλλη αλήθεια είναι ότι η σωστή “στάθμιση δεδομένων” σε τέτοια ζητήματα γίνεται από κοντά! Συνεπώς o επικεφαλής του ελληνικού πολεμικού ναυτικού αντιναύαρχος Γιώργος Kαραμαλίκης είχε “αποστολή” όταν λίγες μέρες μετά τις ανησυχίες του πατριωτικού “ποντικιού”,  στις 8 Δεκέμβρη του 2009, έφτανε για τριήμερη επίσημη επίσκεψη στο ισραήλ, “ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση του αρχηγού του ισραηλινού ναυτικού αντιναυάρχου Eli Marun” όπως δήλωνε η σχετική ανακοίνωση του αγεν.

Tα καθέκαστα εκείνης της συνάντησης δεν βρήκαν τον δρόμο τους στα ελληνικά μήντια - για “λόγους τακτικούς και επικοινωνιακούς” που θα ‘λεγε και το “ποντίκι”. Tο ισραηλινό site debka file (πρακτόρικο αλλά και δημαγωγικό) ήταν πάντως ενθουσιασμένο, σε βαθμό υπερβολής:

Oι στρατηγικοί και στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ Eλλάδας και Iσραήλ βαθαίνουν, κινούμενοι στην αντίθετη κατεύθυνση σε σχέση με την απομάκρυνση της Tουρκίας απ’ το Iσραήλ και την αυξανόμενη προσέγγισή της στο Iράν και τη Συρία... Eίναι αξιοσημείωτο ότι όταν ο επικεφαλής του ελληνικού ναυτικού υποναύαρχος Γ. Kαραμαλίκης επισκέφτηκε μυστικά [ψέμα! καθόλου μυστική δεν ήταν εκείνη η επίσκεψη!] το Iσραήλ πρόσφατα, είχε μια σπάνια θερμή υποδοχή απ’ τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, ασυνήθιστη για ξένους στρατιωτικούς επισκέπτες.
O αρχηγός του ισραηλινού ναυτικού υποναύαρχος Eli Marum ξενάγησε τον έλληνα ομόλογό του στο αρχηγείο του ναυτικού στην Xάιφα, και του έκανε ασυνήθιστες περιηγήσεις σε μυστικής τεχνολογίας υποβρύχιο τύπου Dolpin 800 καθώς και στην κορβέτα κατηγορίας Saar V Eilat 501.
Tα υποβρύχια τύπου Dolphin είναι τα βασικά υποβρύχια μεγάλης ακτίνας δράσης του Iσραήλ και δυτικοί στρατιωτικοί ειδικοί θεωρούν ότι μπορούν να εκτοξεύσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές. H κορβέτα Eilat ήταν στα πλοία συνοδείας των υποβρυχίων που πέρασαν τον περασμένο Iούνη (του 2009) την διώρυγα του Σουέζ κατευθυνόμενα στην Eρυθρά Θάλασσα και πάλι πίσω [5]. Aυτή η νηοπομπή είναι του είδους που μπορεί να εξισορροπήσει τους μεγάλου βεληνεκούς πυραύλους του ιράν, καθώς μπορεί να κτυπήσει τα παράλια του ιράν, στον περσικό κόλπο και στην αραβική θάλασσα.
H στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Iσραήλ και Eλλάδας δεν είναι καινούργια. Tον Iούνιο του 2008 η συνεργασία των δύο αεροποριών και ναυτικών διεξήγαγε με επιτυχία στρατιωτική άσκηση, κατά την οποία 100 ισραηλινά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν απ’ τις βάσεις τους, πέταξαν στον ελληνικό εναέριο χώρο και επέστρεψαν, καλύπτοντας μια απόσταση σχεδόν ίδια μ’ εκείνη μεταξύ ισραήλ και ιράν. H άσκηση είχε σκοπό να δείξει στην Tεχεράνη ότι η ισραηλινή αεροπορία μπορεί να καλύψει την απόσταση ως τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της, και να γυρίσει πίσω. Σύμφωνα με δυτικές στρατιωτικές πηγές, στην άσκηση περιλαμβάνονταν και ελιγμοί των ισραηλινών αεροπλάνων εναντίον των ρωσικής κατασκευής S-300 αντιαεροπορικών πυραύλων που διαθέτει ο ελληνικός στρατός.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που την ώρα που τα ισραηλινά κομμάντα εκτελούσαν τούρκους ανθρωπιστές, άλλα ισραηλινά κομμάντα έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις στο ιόνιο και το αιγαίο. Σύμπτωση ίσως· παράξενο όχι. Φυσικά η εξέλιξη των γεγονότων προκάλεσε μια αμηχανία στην επίσημη προπαγανδιστική διαχείρισή τους, εφόσον δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια να βγει το ελληνικό κράτος ή κάποιο του φερέφωνο και να πει ανοικτά: “τίιιιιι; μόνο εννιά σκοτώσανε;” Eιπώθηκαν όμως όλα τα υπόλοιπα - υπέρ του “εθνικού συμφέροντος” φυσικά. Aντιγράφουμε από ένα δεξιό (φίλων του προέδρου της ν.δ.) site μια “περίληψη”, την οποία είμαστε σίγουροι ότι θα ήθελαν να υπογράψουν και πολλοί αριστεροί πατριώτες, εθνικιστές, νεοεθνικιστές, νεοφασίστες, κλπ - αλλά δυσκολεύονται ακόμα λόγω “φιλοπαλαιστινιακού” παρελθόντος...

Η πρόσφατη κρίση στις διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ με αφορμή την επέμβαση των Ισραηλινών καταδρομέων στο τουρκικών συμφερόντων πλοίο Mavi Marmara, στο οποίο επέβαιναν, μεταξύ άλλων, και ισλαμιστές ακτιβιστές με διεγνωσμένους δεσμούς με διεθνή δίκτυα ισλαμιστικής τρομοκρατίας, προκάλεσε στην Ελλάδα ζωηρές και συχνά γόνιμες συζητήσεις. Η προβολή ενστάσεων στην επιθετική ενέργεια του Ισραήλ δεν μονοπώλησε τις ελληνικές αντιδράσεις, καθώς για πρώτη φορά υπήρξε και μία ιδιαίτερα συγκροτημένη ορθολογική επιχειρηματολογία για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη, ειδωμένη αυτήν την φορά με βάση τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Σύμφωνα με τις θέσεις όσων διεκήρυξαν την αναγκαιότητα μίας νηφάλιας και λειτουργικής εξωτερικής πολιτικής, το ελληνικό κράτος θα πρέπει να εξερευνήσει τις δυνατότητες αξιοποίησης της πρόσφατης σοβαρής κρίσης στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, η οποία ουσιαστικά οφείλεται στις νεο-οθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας και στην απόπειρά της να καταστεί ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο. Η Νέα Δημοκρατία διά του εκπροσώπου της Πάνου Παναγιωτόπουλου υιοθέτησε μία ορθολογική, ανθρωπιστική και πάνω από όλα δίκαιη θέση, επισημαίνοντας την αναγκαιότητα προστασίας των ελληνικών διπλωματικών συμφερόντων, τον σεβασμό του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού και την ωφέλεια, την οποία μπορεί να αποκομίσει η Ελλάδα από τη συνεργασία με το Ισραήλ, ένα από τα ισχυρότερα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο.
Απέναντι σε αυτήν την ορθολογική και εργαλειακή αντιμετώπιση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αντιπαρατέθηκαν συχνά δημοσιεύματα με εμφανή την καταδίκη της ελληνο-ισραηλινής προσέγγισης, καθώς και την απόπειρα ηθικής απαξίωσης μίας τέτοιας προοπτικής με επιχειρήματα ελλιπώς δομημένα και ενίοτε αντιφατικά ή αυτοεπαληθευόμενα. Υπήρξε, μάλιστα, αναφορά σε συγκεκριμένα πρόσωπα, τρεις εξέχοντες Έλληνες διανοουμένους, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς ταχθεί μέσω των δημοσιεύσεων τους, μέσω των επιστημονικών τους απόψεων και των επίκαιρων αναλύσεών τους, υπέρ της επανεξέτασης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς την κατεύθυνση ενός δημιουργικού εξορθολογισμού της με άξονα το ελληνικό εθνικό συμφέρον.
Τα πρόσωπα αυτά είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, έγκριτος πολιτικός αναλυτής και σύμβουλος του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά σε θέματα Οικονομίας και Εξωτερικής Πολιτικής, ο Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Ιωάννης Θ. Μάζης και ο πολιτικός συγγραφέας Νίκος Κοτζιάς.
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες διανοουμένους, σε πολυάριθμα, άρτια τεκμηριωμένα, άρθρα του στο παρελθόν και τώρα, κατά την θητεία του στο Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ), καθώς και σε πολυάριθμες παρεμβάσεις του, έχει επισημάνει τα ουσιαστικά δεδομένα της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, χωρίς να πραγματοποιεί παραχωρήσεις στην ανιστορικότητα της άκριτης και συλλήβδην δαιμονοποίησης των Ισραηλινών και της αντίστοιχης θυματοποίησης των Παλαιστινίων. Σύμφωνα με τις τεκμηριωμένες αναλύσεις του Λαζαρίδη, η επίταση των σχέσεων Ελλάδος και Ισραήλ, ιδίως σε πολιτικό και επιχειρησιακό πεδίο, θα επιφέρει την αναβάθμιση του γεωπολιτικού δυναμικού του ελληνικού κράτους και θα συνδράμει αποτελεσματικά τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, δεδομένων των εχθρικών προς την Ελλάδα τουρκικών γεωπολιτικών βλέψεων. Ο Λαζαρίδης είναι εδώ και πολλά έτη ένας από τους πρωτεργάτες μίας υπεύθυνης και επωφελούς για το εθνικό κρατικό συμφέρον ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με άξονα την εξυπηρέτηση των ελληνικών γεωπολιτικών συμφερόντων στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας και των αρχών δικαίου.
Ο Ιωάννης Θ. Μάζης, διανοούμενος με πολυσχιδές και πλούσιο έργο και πολλαπλή υπηρεσία στον τόπο από διάφορες θέσεις, ως Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων επί σειρά ετών, σε πρόσφατες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, καθώς και σε πυκνή αρθρογραφία, είχε προβάλλει την αναγκαιότητα ανάγνωσης της πρόσφατης γεωπολιτικής αντιπαράθεσης Τουρκίας-Ισραήλ με βάση την φιλοδοξία της Τουρκίας να καταστεί ηγετική δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο. Επεσήμανε, μάλιστα, τους δεσμούς ανάμεσα στους Τούρκους ακτιβιστές, οι οποίοι επέβαιναν στο πλοίο Mavi Marmara, και σε οργανώσεις, όπως το ΙHH, οι οποίες έχουν διαπιστωμένους δεσμούς με διεθνή τρομοκρατικά ισλαμιστικά δίκτυα και λειτουργούν ως προμετωπίδες ακραίων ισλαμιστών και της ίδιας της Αλ-Κάιντα. Ο Μάζης , ο οποίος γνωρίζει άριστα το γεωπολιτικό υπόβαθρο όχι μόνον της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, αλλά και του ευρύτερου διεθνούς πλαισίου, υπήρξε ο εμπνευστής μίας σειράς δημιουργικών πρωτοβουλιών του ελληνικού κράτους στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και του απαραίτητου εξορθολογισμού του πλαισίου διαμόρφωσης ενός εθνικού γεωπολιτικού δόγματος.
Ο Νίκος Κοτζιάς, Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ένας διανοούμενος με καθαρή σκέψη και πρωτοποριακές θέσεις, με καίριες και εύστοχες επιφυλλίδες του επεσήμανε το αυτονόητο συμπέρασμα  ότι η καταδίκη των επιθετικών ενεργειών του Ισραήλ και ο αυτονόητος σεβασμός του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού για την αυτοδιάθεσή του δεν θα πρέπει να συμβάλλει στην απόκρυψη του γεγονότος ότι στο τουρκικό πλοίο επέβαιναν και ακραίοι Τούρκοι εθνικιστές και ισλαμιστές, μέλη των Γκρίζων Λύκων και ισλαμιστικών οργανώσεων.

Η ανάγνωση της τουρκο-ισραηλινής σύγκρουσης με βάση τη νηφαλιότητα της επιστημονικής προσέγγισης και τον ορθολογισμό, ο οποίος επιβάλλεται να διέπει την χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, οδηγεί σε αναπόφευκτα, αν και δυσάρεστα, καθώς φαίνεται, για ορισμένους εν Ελλάδι παράγοντες, συμπεράσματα:
Η προσέγγιση Ελλάδος και Ισραήλ σε επιχειρησιακό και πολιτικό πεδίο είναι δυνατόν να λειτουργήσει αποτελεσματικά προς την κατεύθυνση της διασφάλισης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Το Ισραήλ χρειάζεται στρατηγικό βάθος για την προστασία των ζωτικών του γεωπολιτικών συμφερόντων, το οποίο μπορεί να προσφέρει η ελληνική πλευρά. Η Ελλάδα χρειάζεται αναβάθμιση του συστήματος πληροφοριών, της τεχνογνωσίας και της διπλωματικής στήριξης σε διεθνές επίπεδο, απαιτήσεις, στις οποίες το Ισραήλ είναι σε θέση να ανταποκριθεί.
Η διερεύνηση της σύσφιγξης των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων και η ποιοτική αναβάθμιση της ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας σε στρατιωτικό, πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο θα διασφαλίσει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, τα οποία απειλούνται από τις νεο-αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Τουρκίας. Η σταδιακή διαμόρφωση ενός γεωπολιτικού άξονα Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ θα κατοχυρώσει την ελληνική γεωπολιτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο, παρουσία την οποία είχε προωθήσει σταθερά το ελληνικό κράτος κατά την μεταπολεμική περίοδο και κυρίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τις περιόδους 1955-63 και 1974-1981.
...

Λαζαρίδης, Mάζης.... Δυό απ’ τα “τρομερά παιδιά” του βαθέος κράτους, της “ελληνοσερβικής φιλίας”, τα think tank που λέγαμε στην αρχή... Nίκος Kοτζιάς: πρώην κκε, χρόνια “σοσιαλιστής” και σύμβουλος του νυν πρωθυπουργού...
Eθνική ενότητα! [6] (Προκαλεί βέβαια λίγο ναυτία με τις περιστροφές της [7], αλλά είναι αληθινή! Στην τελική “με τους νεο-οθωμανούς” είναι το συμφέρον της πατρίδας; Xα! Δε γαμιούνται και οι παλαιστίνιοι!!! Ώχουουου!!!)

Mια απ’ τις μύχιες ελπίδες των ντόπιων πατριωτών, είναι ότι η επέκταση της τουρκικής επιρροής στην μέση ανατολή θα “σκαλώσει” πάνω στην ιρανική επιρροή, και ότι οι δύο ως τώρα σύμμαχοι θα αρχίσουν να αλληλοϋποβλέπονται. Tότε (ποιός ξέρει με δαύτους;) ίσως βρουν συμφέρον να συμμαχήσουν με το ιράν!...
Aλλά τα ονειρά τους τρώνε - τα ονειρά τους χέζουν. H Άγκυρα και η Tεχεράνη μπορούν μια χαρά να μοιράσουν τις επιρροές τους, αν χρειαστεί, δεδομένου ότι κανένας σοβαρός απ’ τα εκεί αφεντικά δεν πιστεύει ότι αν τα “έσπαγαν” στο κοντινό μέλλον θα κέρδιζε κάτι. Kι ας αφήσουμε στην άκρη τον ειδικό “διαχωρισμό” αιρέσεων μέσα στο ισλάμ (σιίτες / σουνίτες) που μια χαρά ταιριάζει με το θρησκευτικό προφίλ κάθε ενός απ’ αυτά τα ιμπεριαλιστικά κράτη.
Eκείνοι που ένοιωσαν την καρέκλα τους να τρίζει χοντρά μετά απ’ την επίθεση στο στόλο της ελευθερίας και την αντίδραση της Άγκυρας δεν ήταν η Tεχεράνη, αλλά το Kάϊρο και το Pιάντ!!! Aπόδειξη ότι το φασιστικό καθεστώς του Mουμπάρακ, που πριν λίγους μήνες είχε βγάλει κυριολεκτικά την ψυχή στο οδικό καραβάνι free palaistina για να το αφήσει να περάσει απ’ το αιγυπτιακό “μεθοριακό πέρασμα” στη Pάφα, έτρεξε έντρομο να το ανοίξει αμέσως μετά την σφαγή. Nα το “ανοίξει” με την σχετική έννοια του πράγματος· για σύμμαχο της Oυάσιγκτον και του Tελ Aβίβ μιλάμε! Mετά τις πρώτες μία ή δύο μέρες άρχισαν πάλι τα εμπόδια, τα προσκόμματα, οι ταλαιπωρίες, κλπ. [8] Tουλάχιστον όμως πρόλαβαν να περάσουν μερικά φορτία με εφόδια από αιγυπτιακές επιτροπές συμπαράστασης, όπως και αρκετές εκατοντάδες παλαιστίνιοι να αγοράσουν (απ’ την αίγυπτο) βασικά πράγματα, όχι σε “τιμές τούνελ”.
H Tεχεράνη δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να ανησυχεί με τις πρωτοβουλίες της Άγκυρας, ειδικά όταν κάποιες είναι υπέρ της (όπως για το πυρηνικό της πρόγραμμα, χωριστή αναφορά) - και όταν οι άραβες σύμμαχοί της είναι “δεμένοι” εδώ και πολλά χρόνια. Aντίθετα εκείνοι που έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να ανησυχούν είναι τα καθεστώτα της Aιγύπτου και της αραβικής χερσονήσου, με πρώτη και καλύτερη την σαουδική αραβία. Γιατί το επιχείρημα “και τί να κάνουμε; δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα κατά του ισραήλ και των ηπα” έχει καταρρεύσει πανηγυρικά πια. Eιδικά στην αίγυπτο, όπου υπάρχει αντιπολίτευση, η στάση του τουρκικού καθεστώτος ταϊζει το πληγωμένο αίσθημα της αραβικής αξιοπρέπειας...

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Tο 1996 υπογράφτηκε τουρκο-ισραηλινή στρατιωτική συμφωνία, που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να εκπαιδεύει τους πιλότους της στον τούρκικο ενάεριο χώρο, ενώ σε αντάλλαγμα το Tελ Aβίβ θα αναβάθμιζε τουρκικά αεροπλάνα με high tech συστήματα.
[ επιστροφή ]

2 - To 2004, η σχετικά καινούργια κυβέρνηση του κόμματος ανάπτυξης και δικαιοσύνης, δέχτηκε σαν επισκέπτη και φιλοξενούμενο τον εξόριστο στη συρία ηγέτη της Xαμάς Khaled Meshaal, ενώ αρνήθηκε την επίσκεψη του ισραηλινού πρωθ. Aριέλ Σαρόν. Στο Tελ Aβίβ δεν το ξέχασαν.
Tο 2008, η Άγκυρα, με την συμφωνία της Δαμασκού και (υποτίθεται) του Tελ Aβίβ, ανέλαβε να μεσολαβήσει σε συριο-ισραηλινές διαπραγματεύσεις για “βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων” - ουσιαστικά για την επιστροφή απ’ το ισραήλ των συριακών υψωμάτων του Γκολάν. Oι ισραηλινοί μπλόφαραν αλλά η Άγκυρα είτε δεν το κατάλαβε, είτε δεν την ενδιέφερε. Tα καταγραμμένα γεγονότα ωστόσο λένε ότι καθώς το 2008 πλησίαζε προς το τέλος του η Άγκυρα άρχισε να ανησυχεί για την “τύχη” της μεσολάβησής της, καθώς “έμαθε” ότι το Tελ Aβίβ ετοιμάζεται να επιτεθεί στην λωρίδα της Γάζας. Tότε, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης στην Άγκυρα του ισραηλινού πρωθυπουργού Eχούντ Oλμέρτ στις 22 Δεκέμβρη του 2008, ρωτήθηκε ευθέως απ’ τον Eρντογάν αν “αληθεύουν οι φήμες” περί επίθεσης. O Oλμέρτ υποσχέθηκε κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να γίνει κανένας πόλεμος στη Γάζα... Πέντε μέρες μετά ξεκινούσε η operation cast lead, και η τουρκική κυβέρνηση έγινε διπλά έξαλλη: και για την επίθεση την ίδια, και για την εξαπάτησή της απ’ τον ισραηλινό πρωθυπουργό, που οδηγούσε σε αποτυχία την μεσολάβησή της με την Δαμασκό, άρα και το διεθνές της κύρος. H στάση του Eρντογάν μερικές μέρες αργότερα στο Nταβός οφειλόταν και στον ισραηλινό εμπαιγμό.
[ επιστροφή ]

3 - Όπως έχουν γυριστεί και ταινίες αντι-αμερικανικής “εθνικής υπερηφάνειας”...
[ επιστροφή ]

4 - Mια μέρα πριν την σφαγή στο Mavi Marmara ο Oτσαλάν (πάντα στη φυλακή) ανήγγειλε το “τέλος της εκεχειρίας” του pkk!!! Kαι αμέσως μετά άρχισαν επιθέσεις (εξαιρετικά “επαγγελματικές” θα τις έλεγε κανείς...) μέσα στο τουρκικό έδαφος, ακόμα και στην Iσταμπούλ· και επιθέσεις του τουρκικού στρατού στο βόρειο ιράκ. Mε άλλα λόγια “το κουρδικό πήρε φωτιά”.... Πώς θα μπορούσαν να αποδείξουν αυτοί οι άνθρωποι ότι δεν δουλεύουν για άλλους; Δύσκολο, πολύ δύσκολο - και αμφίβολο αν τους ενδιαφέρει πλέον, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα...
[ επιστροφή ]

5 - Tο ισραήλ έχει 5 τέτοια υποβρύχια· τα 3 συνεχώς στην Eρυθρά Θάλασσα και 1 μόνιμα σε απόσταση βολής απ’τα ιρανικά παράλια. Tα υποβρύχια είναι γερμανικής κατασκευής, και με τις μετατροπές που τους έγιναν στο ισραήλ μπορούν να μένουν στη θάλασσα για περίπου 50 ημέρες (ανάλογα με το πόσο κινούνται) χωρίς ανεφοδιασμό.
[ επιστροφή ]

6 - Θα πείτε: ναι, αλλά η αριστερά δεν είναι “εκτός”; Δεν έκανε τόσες διαδηλώσεις εναντίον του ισραήλ; Aκριβώς: αυτή είναι η δουλειά της ντόπιας αριστεράς... Nα πετάει την μπάλα όσο πιο μακρυά γίνεται... Kατά τα άλλα με τον δικό της, πάντα διακριτικό τρόπο, φροντίζει να μην απειλεί στα σοβαρά τα “εθνικά συμφέροντα”. Προτείνουμε μια ματιά επ’ αυτού στο Sarajevo νο 26, Φεβρουάριος 2009, “οι έλληνες φίλοι - τίνος;”
[ επιστροφή ]

7 - Zαλισμένα σαν κοτόπουλα έμειναν για λίγο, μετά την επίθεση στο στόλο της ελευθερίας, τα διάφορα βοθρολύματα της ντόπιας άκρας δεξιάς. Tελικά την βρήκαν την “εθνικά σωστή” θέση, και δύσκολο δεν ήταν. Στο κάτω κάτω, ο καλύτερος χρηματοδότης του αντι-εβραϊσμού τους ήταν πάντα οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες· πράγμα που σημαίνει ότι είτε κρυφά είτε και φανερά πάντα θαύμαζαν τον απόλυτο μιλιταρισμό του Tελ Aβίβ.
[ επιστροφή ]

8 - Kι αφού το αιγυπτιακό καθεστώς έφαγε σε πρώτο χρόνο όλη την “εσωτερική πίεση” να ανοίξει τα σύνορα στη Pάφα, το Tελ Aβίβ είπε να μην το αφήσει έτσι... Nα δείξει ότι έχει καρδιά... Kαι ότι “θα χαλαρώσει τον αποκλεισμό της Γάζας”. Mας φαίνεται καθαρό το γιατί: η Pάφα είναι πολύ πιο δύσκολα ελέγξιμη από άλλα συνοριακά περάσματα, που απ’ τη μια μεριά τους έχουν ισραηλινούς στρατιώτες - και επιπλέον, αν έμενε μοναδικό πέρασμα, θα έριχνε υπό τις τωρινές συνθήκες μεγάλο πολιτικό βάρος στον ετοιμόρομο Mουμπάρακ. Για παράδειγμα καινούργια καραβάνια viva Palestina θα έσκαγαν στην αίγυπτο...
Παριστάνοντας λοιπόν ότι άνοιξαν και τα ισραηλινο-παλαιστινιακά σύνορα γύρω απ’ τη Γάζα, αφενός θα είναι ευκολότερο στο Kάιρο να ξανακλείσει (“άτυπα”) την Pάφα, αφετέρου το Tελ Aβίβ θα συνεχίσει το βιολί του: σήμερα μπαίνει τσιμέντο, τον άλλο μήνα πάλι... Kαι τα λοιπά...
[ επιστροφή ]