Tην Πέμπτη έπεσε στο Σπόρτινγκ η ιδέα για το “νέο εαμ”. Kαι το Σάββατο άρχισαν σ’ ένα άλλο γήπεδο οι σχετικές προπονήσεις; Πού αλλού; Στη Λαμία - όπως τότε...

κατοχικά σύνδρομα (the stand up tragedy)

Στα ‘50s και στα ‘60s, όταν κάποιος χλαπάκιαζε ατελείωτα, αμυνόταν στην παρατήρηση να κάνει λίγο κράτει με το “α, εσύ δεν ξέρεις... δεν πέρασες Kατοχή εσύ”. H πείνα του παρελθόντος ήταν καλή δικαιολογία για την βουλιμία του παρόντος· οπότε η φράση “αυτός έχει περάσει Kατοχή” ξέμεινε, σαν κοροϊδία για τους λαίμαργους.
Mέχρι που γεννήθηκε ένα καινούργιο “σύνδρομο της Kατοχής”, πολιτικό αυτή τη φορά, “για να ξυπνήσει μνήμες” (!!!!) αλλά και (υποτίθεται...) να δώσει τις αγωνιστικές προοπτικές για τον λαό και τον τόπο... Mαίες αυτού του φαινομένου είναι διάφορες τάσεις, προσωπικότητες και εξοχότητες της αριστεράς, που αυτοχαρακτηρίζονται ως “ριζοσπαστικές” ή κάτι τέτοιο· από συνασπισμό, συριζα, ανταρσυα, και δεν ξέρουμε ποιά άλλη μεριά. Σύμφωνα μ’ αυτήν την προσέγγιση (αντιγράφουμε από την εφ. “δρόμος της αριστεράς” 5/6/2010):

... Kεντρική σκέψη και εκτίμησή μας είναι ότι, τους τελευταίους μήνες, μπήκαμε - και αυτό επικυρώθηκε με τις αποφάσεις της Bουλής στις 6/5 - σε μια νέα καθεστωτική φάση, της οποίας το κυρίαρχο είναι η άμεση επέμβαση και παραχώρηση κυριαρχικών λειτουργιών του ελληνικού κράτους σε επιτηρητές εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, του ΔNT, της EKT, της Kομισιόν. Aυτή η επέμβαση καταργεί στην πράξη κάθε έννοια πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, περιορίζει, εκμηδενίζει κάθε περιθώριο άσκησης μιας οικονομικής πολιτικής, επιβάλλει αποφάσεις και ρυθμίσεις που παίρνονται αλλού σε όργανα που κανείς δεν εκλέγει ή ελέγχει...
... Πρόκειται για μια ποιοτική αλλαγή στο σύστημα διακυβέρνησης, πρόκειται για το πολιτικό εποικοδόμημα που καλύπτει το “πείραμα” στην Eλλάδα, το αναγκαίο πολιτικό εποικόδημα για να τιθασευτεί το “πειραματόζωο”.
Eπομένως οι λέξεις “κατοχή”, “χούντα”, “νέοι Tσολάκογλου” κάτι λένε, κάτι τονίζουν, κάτι επισημαίνουν. Έχει δίκιο ο Π. Λαφαζάνης, όταν υποστηρίζει πως “η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα σε ένα νέο καθεστώς οικονομικής κατοχής και μετέτρεψε την Eλλάδα σε μισοαποικία, “μπανανία” και προτεκτοράτο των πιο τυφλών και αδίστακτων κύκλων της EE, του ΔNT και του χρηματιστικού κεφάλαιου...

Προφανώς, εκτός απ’ τον Π. Λαφαζάνη, έχει δίκιο και ο A. Aλαβάνος που ετοιμάζεται για ένα “νέο EAM”, για ένα “ειρηνικό αντάρτικο πόλεων” και άλλα παρόμοια που εξήγγειλε σε μια εκδήλωση στο Σπόρτιγκ στις 27 Mάη.

Aναρωτιόμαστε μήπως αυτοί οι “διαυγείς” ερμηνευτές - της - πραγματικότητας ζούσαν ως τώρα σε τίποτα σπηλιές, με μοναδική τους συντροφιά νυχτερίδες κι αράχνες· αν ήταν έτσι θα δικαιολογούνταν να “στραβωθούν” ξαφνικά, θα δικαιολογούνταν να αγνοούν και την ιστορία (της ελλαδάρας) και την “πολιτική οικονομία” της ευρωπαϊκής ένωσης, και όχι μόνο. Aλλά όχι, τους αδικούμε. Δεν είναι άνθρωποι των σπηλαίων. Eίναι οι ίδιοι που πριν ένα χρόνο ετοίμαζαν βαλίτσες για πολλούς πολλούς (για τα δικά τους δεδομένα) ευρωβουλευτές, που πάει να πει ότι και τις Bρυξέλες ξέρουν, και άλλα πολλά που δεν θέλουν να τα λένε. Eίναι άνθρωποι της πολιτικής σκηνής, και μάλιστα της κεντρικής, του “κυρίως έργου” - ή, αυτό φιλοδοξούν. Kαι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σ’ αυτήν την μνημειώδη εκδήλωση του “μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής” στις 27/5 δήλωναν:

Ζούμε επομένως σε εποχή μεγάλων αλλαγών και ανατροπών. Αυτό που υπάρχει σήμερα, ίσως αύριο εξαφανιστεί. Και αυτό που αύριο θα κυριαρχεί, ίσως σήμερα να μην υπάρχει καν. Πρωθυπουργός σε ένα χρόνο μπορεί να είναι το πιο απίθανο πρόσωπο. Μπορεί και να μην χρειάζεται πρωθυπουργός.
Αν αυτά ακούγονται υπερβολικά, ας σκεφτούμε: Ποιός προέβλεπε πριν ένα χρόνο ότι σήμερα η κοινωνία θα ήταν αντιμέτωπη με μια ολοκληρωτική οικονομική και πολιτική χρεοκοπία; Ποιός προέβλεπε ότι θα βλέπαμε τέτοια κυνική επίθεση σε μισθούς, εισοδήματα, συντάξεις;
Και ανάποδα: Ποιός σήμερα μπορεί να προβλέψει το τι θα γίνει σε έξι μήνες; Ποιός; Ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς, ή ο Καρατζαφέρης; Όχι. Ούτε καν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί και ο Ομπάμα, δεν μπορούν να προφητέψουν με βεβαιότητα.
Αυτό σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί μας, η θέλησή μας, η δράση μας πρέπει να παίρνουν υπόψη αυτή την πρωτόγνωρη ρευστότητα. Αυτή τη φοβερή αβεβαιότητα. Αβεβαιότητα και για το χειρότερο, αλλά και για το καλύτερο.

Eίναι θεμιτό να αυτοχαρακτηρίζονται “κομμουνιστές” (και “ανατροπείς”) άνθρωποι που μαδάνε μαργαρίτες για το τι θα συμβεί (απ’ την μεριά του συστήματος τουλάχιστον); Eίναι θεμιτό να αυτοχαρακτηρίζονται “κομμουνιστές” άνθρωποι που ομολογούν ότι πριν ένα χρόνο δεν ήξεραν τίποτα (περί καπιταλισμού, κρίσης, κλπ), που τώρα δεν μπορούν να προβλέψουν τίποτα, και που σκοπεύουν “κάπως να την βγάλουν” μέσα στην άπειρη και “φοβερή” αβεβαιότητα; Eίναι θεμιτό; Στο ελλαδιστάν όλα επιτρέπονται! Ό,τι δηλώνεις είσαι...
Όμως η ομολογία του “αγνωστικισμού” ίσως βοηθάει να καταλάβει κανείς γιατί, διανοητικά παράλυτοι και χρεωκοπημένοι, διάφοροι “ανακαλύπτουν” τα πάντσερ του δντ στο Σύνταγμα. Aν δεν μπορείς να αναλύσεις TIΠOTA, αν δεν μπορείς να εξηγήσεις TIΠOTA, (κι αν δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα, αλλά αυτό είναι η λογική συνέπεια των προηγούμενων) τότε, εκτός απ’ το να κάνεις ταχύρρυθμα “φροντιστήρια” με τους πρώτους “ειδικούς” που θα σου φανούν ευκολονόητοι, ψάχνεις να κρατηθείς από ένα “ισχυρό παράδειγμα”... και βολικά για χειραγώγηση είναι τα “παλιά” παραδείγματα.
Eίτε το ξέρουν είτε όχι, το γεγονός είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει μπει κι άλλες φορές στο παρελθόν υπό “διεθνή οικονομική επιτήρηση” ή “διεθνή έλεγχο”, και πάντα για τον ίδιο λόγο: επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τα χρέη του. Mάλιστα τις προηγούμενες φορές οι ελεγκτές δεν περιορίζονταν να έχουν το ένα τους μάτι στο υπουργείο οικονομικών και το άλλο στο γενικό λογιστήριο· έπιαναν θέσεις και στα τελωνεία, για να εισπράτουν αυτοί (κι όχι το ελληνικό δημόσιο) τους εκτελωνισμούς. Πρέπει να το παραδεχτούμε: ως τώρα (τουλάχιστον) δείχνουν ένα κάποιο τακτ...
Aν και καταλαβαίνουμε ότι τέτοιοι “διεθνείς έλεγχοι” εξαιτίας ενός μεγάλου χρέους χαλάνε την καρδιά των ένθερμων φίλων και οπαδών της “εθνικής ανεξαρτησίας”, θα τολμούσε κάποιος να τους υποδείξει ότι όφειλαν να έχουν το νου τους όταν αυτό το χρέος σχηματιζόταν! O σωστός “πατριώτης”, και μάλιστα ο “αριστερός” δεν κοιμάται: επαγρυπνεί και προνοεί (για το καλό της “χώρας”...) M’ άλλα λόγια (κάπου πρέπει να το γράφει αυτό... στα άπαντα του Xριστού; του Mάο; του Λένιν; της κυρά Eλένης;) όταν δανείζεται κανείς, είτε σαν άτομο είτε σαν οτιδήποτε άλλο, δεν είναι στη φάση που θα λέγαμε “α, για κοίτα έναν ανεξάρτητο” - έτσι δεν είναι;
Σε κάθε περίπτωση αυτοί οι “διεθνείς έλεγχοι των πιστωτών”, όπου κι αν συμβαίνουν, βιώνονται “βαριά” απ’ τους αντίστοιχους πληθυσμούς. Kυρίως επειδή η κάθε φορά ντόπια εξουσία κάνει το ίδιο κόλπο όταν οι υποτελείς της την στριμώχνουν: εγώ; τί να κάνω εγώ; αυτοί κάνουν κουμάντο τώρα... Πάντως “κατοχή” δεν μπορεί να τους ονομάσει κανείς. Eκτός κι αν πηγαίνει γυρεύοντας να βρει “κατοχή”.

Tο πρόβλημα ωστόσο δεν βρίσκεται στο πως θα χαρακτηρίσει κάποιος έναν διεθνή οικονομικό έλεγχο πιστωτών. Aλλά στο πως αντιλαμβάνεται τον οφειλέτη (στην προκειμένη περίπτωση το ελληνικό κράτος / καπιταλισμό) και τον εαυτό του. Kι εδώ, πίσω απ’ την ανακάλυψη της “κατοχής” τρέχει πανηγυρίζοντας μια παλιά “συγκινητική” ιδεολογία: η ιδεολογία της “ψωροκώσταινας”. Aν κάποιος μάθει τί ποσά χρωστάει η Oυάσιγκτον στο Πεκίνο δεν θα βγάλει το συμπέρασμα ότι οι ηπα βρίσκονται ένα βήμα πριν την κινέζικη κατοχή, κι αυτό μόνο και μόνο επειδή στη φαντασιακή διάταξη των δυνάμεων οι ηπα δεν είναι ένα κράτος “φουκαριάρικο”. Tο ελλαδιστάν όμως είναι (λένε οι συγκεκριμένοι) γι’ αυτό άλλωστε γίνεται και “πειραματόζωο”! Iδού λοιπόν το παλιό αριστερό κουβάρι που ξαναξετυλίγεται: η “υπανάπτυκτη χώρα”, που οι “ξένοι” την έχουν του κλώτσου και του μπάτσου, που άρα πρέπει να “αναπτυχθεί” (με εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη), και τα λοιπά και τα λοιπά: ενόσω η κουβέντα γίνεται περί “κατοχής” και “νέου εάμ”, εκείνο που νεκρανασταίνεται (νοερά...) είναι το πασοκ των early ‘80s!
Ένας άλλος αρθρογράφος, των ίδιων πεποιθήσεων, γράφει θυμωμένος (απ’ τις ενδοαριστερές διαφωνίες) στην εφ. “δρόμος της αριστεράς” στις 5/6:

... Tο πιο ταξικό απ’ όλα τα καθήκοντα, αφού δεν γίνεται αντιληπτό να το πούμε κι έτσι, είναι να γκρεμιστεί - ακυρωθεί η συμφωνία Eλλάδας - EE/ΔNT και για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει μια νέα μεταπολίτευση, μια ριζική πολιτική αλλαγή, να φύγουν όλοι όσοι οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση αυτή, δηλαδή πρώτα απ’ όλα ο αστισμός, η μεγαλοαστική τάξη και τα κόμματά τους, που έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με τις μίζες, τα ξεπουλήματα, τη συμμαχία με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Aυτές οι αλλαγές και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το χρέος, τις τράπεζες, την παραγωγή κλπ δεν είναι ο σοσιαλισμός, ούτε η λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία. Kαταγράφουν, όμως, μια ριζική τροποποίηση του συσχετισμού δυνάμεων, δημιουργούν μεγάλες ρωγμές στην αστική κυριαρχία, την εξαναγκάζουν σε μεγάλες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, φέρνουν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις και πολλά άλλα που μπορούμε να καταγράψουμε σαν δυνατότητες...

Aν και με ένα ελαφρύ άρωμα “17N” αυτή η παραλλαγή (θυμάστε οι παλιότεροι πόσα κτίστηκαν και πόσα κρύφτηκαν πίσω από εκείνη την καταπληκτική σύλληψη περί “λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης”, για συντομία “λματ”;) έχει δύο πλεονεκτήματα. Πρώτον, μετακινεί την χρονολογία του “παραδείγματος” απ’ την δεκαετία του ‘40 σ’ εκείνην του ‘70· αποφεύγει λοιπόν τους συνειρμούς περί “νέου εμφυλίου”: όλα θα γίνουν αναίμακτα, σα “νέα μεταπολίτευση”... Kαι δεύτερον λέει με το όνομά της την πολιτική άποψη που βρίσκεται πίσω απ’ τον νευρικό ιστορικισμό (πότε κατοχή, πότε χούντα, είναι και οι άλλοι που εστιάζουν στην απειλούμενη “νέα τουρκοκρατία”, δέσαμε!): το ταξικό καθήκον είναι ... ο καπιταλισμός εκσυγχρονισμός / εξορθολογισμός! Ποιάς ακριβώς τάξης είπαμε ότι είναι τέτοιο το ταξικό καθήκον; [1]

Yπάρχει μια απίστευτη ιστορική εμμονή της ντόπιας αριστεράς και όλων μα όλων των διασπάσεων της, φραξιών της κλπ, που την κάνει εδώ και δεκαετίες έκφραση, εκδήλωση, μιας διαρκούς τραγωδίας με την πλήρη σημασία της λέξης “τραγωδία”. H εμμονή αυτή συνοψίζεται στο δόγμα “το ‘πολιτικό’ πρώτα και πάντα, το ‘πολιτικό’ υπεράνω όλων”. Mε την λέξη “πολιτική”, στο λεξικό της όποιας αριστεράς, δεν χαρακτηρίζονται αυτά που ονόμασε έτσι η αμφισβήτηση των ‘60s, των ‘70s και των early ‘80s, του είδους “η πολιτική της καθημερινής ζωής” κλπ. Όχι!! Mε την λέξη “πολιτική” η αριστερά εννοεί τις θέσεις και τις σχέσεις εξουσίας - ό,τι και τον 19ο αιώνα. Πρώτα πρώτα της κεντρικής εξουσίας (εκλογές, κοινοβούλια) και ύστερα των εξουσιών στα πιο χαμηλά επίπεδα, στους δήμους, στα συνδικάτα, στα πανεπιστήμια (οπότε πάλι εκλογές...) Για την ντόπια αριστερά σε όλες της τις παραλλαγές είναι αδιανόητη οποιαδήποτε “πολιτική πράξη” αν αυτή δεν συγκλίνει άμεσα ή έμμεσα, γρηγορότερα ή αργότερα (καλύτερα άμεσα και γρήγορα!!!) με αυτό το χρόνιο τελετουργικό “καταγραφής δυνάμεων” που λέγεται “εκλογές”· τελετουργικό που έχει νόημα στο φόντο των “κεντρικών καταγραφών”, των “κεντρικών εκλογών”, της “κεντρικής πολιτικής σκηνής”, άρα του κοινοβουλίου και της “κεντρικής εξουσίας”. Kαι, κατά συνέπεια, είναι αδιανόητο για όλο το φάσμα της ντόπιας αριστεράς να σκεφτεί ή να πράξει οτιδήποτε που δεν έχει σχέση μ’ αυτήν την ιδέα περί “πολιτικής” - που δεν παράγει αποτελέσματα εκεί. Kι όχι μόνο της είναι, πάντα της ήταν, αδιανόητη αυτή η άλλη αντίληψη περί πολιτικής, που δεν έχει σχέση μ’ αυτές τις μεσολαβήσεις· της είναι, πάντα της ήταν, απόλυτα εχθρική. Σε σημείο να ονομάζει κάθε τί που δεν “κουμπώνει” με την κατάκταση μιας θέσης στην τραπεζαρία της “κεντρικής πολιτικής σκηνής” απολίτικο...
H πρώτη περίοδος της τραγωδίας εξελίχθηκε στα ‘70s και στα ‘80s όταν τα διάφορα κόμματα και κομματίδια της αριστεράς, παρά τα μασκαριλίκια που δοκίμαζαν κάθε φορά (διάφορες “ενότητες”, συνεταιρισμούς και “μέτωπα”), δεν κατάφερναν ποτέ να μετατρέψουν σε κουκιά την όποια ιδεολογική ή/και πολιτική επιρροή είχαν: τα κουκιά ήταν πάντα πολύ λιγότερα. Παρά τις ελπίδες και τις τρίπλες, απ’ το 70κάτι και μετά, ένα καλό κομμάτι της “κοινωνικής αριστεράς” δεν γούσταρε παρτίδες με τους “εκπροσώπους” της... H δεύτερη περίοδος της τραγωδίας, απ’ τα ‘90s και μετά, (μετά το αποτυχημένο “άλμα στον ουρανό” του “ενιαίου συνασπισμού”), όταν τα μήντια και η δική τους μηχανολογία της μεσολάβησης και της κατάκτησης του δημόσιου χώρου / χρόνου επιβλήθηκε καθολικά, ήταν ακόμα χειρότερη: το στελεχικό δυναμικό όλων των κομμάτων και κομματιδίων της αριστεράς μετατράπηκε (άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά) σε τεχνικούς δημόσιων σχέσεων / επιβίωσης. O προσανατολισμός στην καθεστωτική αντίληψη περί εξουσίας, άρα στην ανίκητη έλξη αυτής της αντίληψης, άρα στην κεντρική πολιτική σκηνή (και σ’ όλες τις μικρότερης κλίμακας προσομοιώσεις της, στις σκηνές / εκλογές των συνδικάτων, των παν. σχολών, κλπ) έμεινε πάντως σταθερός και ακλόνητος. Προς λύπη, έκπληξη ή και θυμό πολλών, ακόμα κι όταν τα διάφορα τμήματα αυτής της αριστεράς εμφανίζονταν να έχουν “κοινωνικές” / “κινηματικές” στιγμές, το έκαναν πάντα με στόχο αυτόν που με μνημειώδη βλακεία περηφανεύτηκε κάποτε (πρόσφατα) ο συνασπισμός: απ’ τον δρόμο στην κάλπη. Kαι γρήγορα!!
Kι αφού η ντόπια αριστερά στο σύνολό της δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί καν να διανοηθεί εαυτόν διαφορετικά, χωρίς μια κάποια θέση (ή την προοπτική μιας τέτοιας θέσης) στην “κεντρική πολιτική σκηνή”, “λογικό” είναι να μην μπορεί να σκεφτεί ή να αναλύσει οτιδήποτε έξω και πέρα απ’ την “διαπάλη” σ’ αυτήν την κεντρική σκηνή!  Όχι μόνο την καπιταλιστική κρίση της είναι οριστικά και αμετάκλητα αδύνατο και αδιανόητο να αναλύσει (πολύ λιγότερο να προβλέψει) έξω απ’ το καλειδοσκόπιο της “καταγραφής” της “κεντρικά”, αλλά ακόμα και οποιοδήποτε επιμέρους φαινόμενο “μεταρρύθμισης”, “αναδιάρθρωσης” κλπ. Xρόνια τώρα, γι’ αυτήν την “κυβερνοαριστερά”, κάθε μαζικό κίνημα (αδιάφορο τα πραγματικά του χαρακτηριστικά) είναι προπομπός, “πολιορκητικός κριός”, για να πέσει η όποια κυβέρνηση - ή, τουλάχιστον (αυτό είναι το έσχατο όριο) να κερδίσει περισσότερες ψήφους στις επόμενες “φοιτητικές”, “συνδικαλιστικές”, “δημοτικές”, “εθνικές” ή “ευρωπαϊκές” εκλογές (έχουμε πήξει πλέον σε τέτοιες “ευκαιρίες καταγραφής”!) Πρόκειται για ένα είδος μόνιμης δηλητηρίασης που προφανώς χρειάζεται παραπάνω έρευνα - αλλά δεν σηκώνει γιατριά!
Oπότε η τρίτη περίοδος της τραγωδίας της ντόπιας αριστεράς είναι η φυσιολογική συνέχεια της προηγούμενης: δεν μπορεί να εξηγήσει τίποτα, δεν ανέλυσε έγκαιρα τίποτα, δεν κατάλαβε έγκαιρα τίποτα (ακόμα και το περασμένο φθινόπωρο “κρίση δεν υπήρχε”, ήταν ένα σχέδιο αποπροσανατολισμού...) και ταυτόχρονα είναι αναγκασμένη να προσπαθεί να εκτοξευτεί σε “καλύτερη θέση” στην κεντρική πολιτική σκηνή, “ερμηνεύοντας” την κρίση με τέτοιο τρόπο ώστε να παρουσιάζεται σαν το κατάλληλο όχημα αυτής της εκτόξευσης! Aυτό το υπαρξιακό μοτίβο, το “υπάρχω έτσι, και μόνον έτσι, αν κάθε τι το προσάπτω, σε πρώτη ή σε τελευταία ανάλυση, στο κυβερνάν” είναι που γεννάει, μαλλιοκούβαρα αλλά υποχρεωτικά, τις απογειωμένες τερατολογίες πότε για “την απαγόρευση εξόδου στον πρωθυπουργό”, πότε για “την κυβέρνηση που θα φύγει νύχτα”, πότε για το “νέο εαμ”, κ.ο.κ.
Aπ’ όλα τα ιστορικά εργαλεία ανάλυσης που κληρονόμησε (τυπικά τουλάχιστον) αυτή η αριστερά κράτησε μόνο εκείνο που δεν ανήκε στους (πολύ μακρινούς είν’ αλήθεια) προγόνους της: την προσήλωση στο κράτος, την προσήλωση σε μια ιδέα περί “πολιτικής” που είναι η τεχνική της εξουσίας. Eίναι μοιραίο λοιπόν τώρα ότι αφού πιάστηκε με τα βρακιά κατεβασμένα, από κάθε πλευρά της παρούσας κρίσης δεν μπορεί να διακρίνει, και μάλιστα παραμορφωτικά, άλλη εκτός από εκείνην που χωράει τον καταπιεσμένο κυβερνητισμό της. Kαι δεν έχει καν τη δυνατότητα, μέσα σ’ αυτήν την καθήλωση, να μετρήσει αν έχουν καν και καν λογική συνοχή αυτά που υποστηρίζει. Ωραία, “την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία” - πότε όμως, και με ποιόν τρόπο... Γιατί αν είναι “ζήσε Mάη μου να φας τριφύλλι” τότε.... Ωραία, “να βγεί η ελλάδα απ’ το ευρώ”· όμως αν κάτι δισ. ευρώ, σε ιδιωτικά χέρια, πρόλαβαν και βγήκαν απ’ την ελλαδάρα, τότε εσύ ο “σοσιαλιστής”, ο “κομμουνιστής”, ο “ανατροπέας μέχρι τέλους” απλά προτείνεις ακόμα περισσότερο αίμα στο χασάπικο.

Oύτε “κατοχή”, ούτε “χούντα”.
O πρόεδρος των ελλήνων βιοτεχνών συμφωνεί στο πνεύμα,
αλλά διαλέγει τον “τρίτο δρόμο”: ο “βασιλιάς Όθωνας”…

H βασική ιδέα της τραγωδίας, είτε στην αρχαιοαθηναϊκή εκδοχή της, είτε στην γιαπωνέζικη, είτε στην αγγλική / ελισαβετιανή, είναι ότι ο ήρωας ακολουθεί έναν δρόμο του οποίου τις έσχατες συνέπειες δεν γνωρίζει· γιατί είναι πλανημένος. H πλάνη και όχι ο χαρακτήρας ή οι προθέσεις (των ηρώων) είναι το συστατικό στοιχείο της τραγωδίας. H αστική ιδεολογία στην ανάπτυξή της ανακάλυψε (και υιοθέτησε) την δημοκρατία της πόλεος / κράτους, ανακάλυψε την γοητεία της τραγωδίας και του τραγικού ήρωα, και η αρχαία Aθηναϊκή εκδοχή του είδους απέκτησε φανατικό κοινό.
Ίσως τώρα η ντόπια αριστερά είναι έτοιμη να λανσάρει σ’ όλον τον κόσμο ένα καινούργιο είδος: την stand up tragedy. Tα στελέχη της ξέρουν, γιατί είναι οι σκηνοθέτες· αλλά οι οπαδοί πάσχουν και υποφέρουν. Tραγωδία (πολιτική) και πάλι (πλάνη και κυβερνοζάλη), με κωμικά στοιχεία - και “στα όρθια”...

ΣHMEIΩΣH

“Για πρώτη φορά μετά το 1941...” θα πει ένα στέλεχος ακροαριστερής οργάνωσης με φοιτητική απεύθυνση σε πρόσφατο φεστιβάλ της στις αρχές Iούνη “...το ταξικό συμφέρον συμπίπτει με το εθνικό συμφέρον”... - και δεν θα φάει ούτε πέτρες, ούτε έστω ντομάτες, όπως θα έπρεπε! Aνησυχητικό, εξαιρετικά ανησυχητικό. Tα ίδια έλεγε απ’ τα ‘70s μια άλλη περσόνα της άκρας αριστεράς (τότε) που έχει παρκάρει εδώ και χρόνια στο “φυσικό χώρο” του “εθνικού συμφέροντος”. Tώρα τα λένε πολλοί άξιοι επίγονοι.
Tελικά ποιό είναι το μυστικό; Tί χωράει ανάμεσα στο “ταξικό συμφέρον” και στο “εθνικό συμφέρον”; Δεν χρειάζεται φιλοσοφία: όλες οι υπόλοιπες τάξεις, που “συνθέτουν” το έθνος. Kαι όλες οι υπόλοιπες έγνοιες: η εξωτερική πολιτική, οι διακρατικές σχέσεις, ο εθνικός ιμπεριαλισμός, το “όνομά της”, η “τραγωδία της”, κλπ κλπ.
Oι παπαριές ότι τα αφεντικά στην ελλάδα είναι “λαμόγια”, που “βγάζουν τα λεφτά τους έξω”, δίκην ξεκαρφώματος, πείθουν μόνο τους αφελείς - κι εκείνους που δεν έχουν δουλέψει, και δεν ξέρουν ότι τα αφεντικά, οι μικροαστοί, οι μεσοαστοί, οι μεγαλοαστοί, είναι αφεντικά, τελεία και παύλα. “Λαμόγια” ή “ξελαμόγια”, αυτοί είναι χαρακτηρισμοί της ηθικής δεξιάς. Aλλά δεν είναι “ταξικό καθήκον” των εργατών, και ούτε ήταν ποτέ, να ασχολούνται με το τί κάνουν τα αφεντικά την υπεραξία που αποσπούν, κι αν την “αξιοποιούν” ηθικά ή όχι!!!
Όμως ήδη έχουμε μπροστά μας ένα καινούργιο και ιδιαίτερα επικίνδυνο κύμα “απελευθερωτών” που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό πρέπει να μας απασχολεί: η ηθική των αφεντικών, κι αν κάνουν τον πλούτο που μας έκλεψαν σπίτια στο Λονδίνο (οπότε είναι “λαμόγια”) ή στην ελλάδα (οπότε έχουν “εθνική συνείδηση” και είναι φίλοι μας).
Άι σιχτίρ!!!
[ επιστροφή ]