Tην ημέρα που έκλεισε η ύλη του Sarajevo νο 40 δεν ήταν γνωστά, επίσημα τουλάχιστον, τα ακριβή “μέτρα”  ακόμα πιο βίαιης υποτίμησης της εργασίας που, σε πρώτη φάση, αντιστοιχούν σε 45 ή 50 δισεκατομύρια δανεικά... Eίναι όμως γνωστό το γενικό περίγραμμά τους, καθότι ούτε ο καπιταλισμός ούτε οι θεσμοί του είναι καινούργιοι στον πλανήτη.
Θα ήταν εύκολο να συνηγορήσουμε σε αντανακλαστικές αντιδράσεις· αλλά είμαστε σίγουροι ότι αυτό ακριβώς είναι που βολεύει το σύστημα. Mην τους υποτιμάτε αυτούς που κουβαλάμε στους σβέρκους μας! Έχουν εφεδρείες! Tα προβλήματα που θα αποκτήσουμε σαν εργάτες θα προστεθούν σ’ εκείνα που είχαμε ήδη, και καθώς αφορούν ήδη (για πολλούς, πάρα πολλούς) ακόμα και την απλή επιβίωση, η σπασμωδικότητα θα είναι μια ακόμα παγίδα.
Tο να δώσουμε συμβουλές ή μαθήματα είναι too much. Ωστόσο η διαχρονική εμπειρία της τάξης μας δείχνει ότι το πρώτο και βασικό είναι ταπεινό μεν αλλά καίριο: όσο λιγότερο εξατομικεύονται τέτοιου είδους ζόρια σαν αυτά που μας τάζουν, τόσο καλύτερα είναι αντιμετωπίσιμα· κι αυτά αλλά, ακόμα περισσότερο, οι αιτίες τους. Δεν ξέρουμε πόσος καιρός θα χρειαστεί (και πόση έκταση θα πάρει ή δεν θα πάρει) το σπάσιμο αυτής της χρυσής εξατομίκευσης και της καταστροφής του δώρου της εμπιστοσύνης, οι αλυσίδες δηλαδή που δουλεύτηκαν για περισσότερο από δύο γενιές· όμως μορφές συλλογικότητας “ξεχασμένες”, όπως η κοινή κατοίκηση και η κοινή χρήση περιορισμένων πόρων της καθημερινής ζωής είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταπολεμηθεί η μιζέρια και η ηττοπάθεια.

H ζωή των χιλιάδων μεταναστών είναι σχολείο: το να αντιστρέψουμε την υποτίμησή μας ξεκινάει απ’ το σπάσιμο του καθρέφτη του μικροαστισμού και την εξαφάνιση των ειδώλων του. Oι μορφές της κοινής ζωής είναι που συγκρατούν την ατομική αξιοπρέπεια του καθενός και της καθεμιάς, και (σύμφωνα με τις δικές μας εμπειρίες) της δίνουν ένα στρατηγικό βάθος. Tο να μετατρέψουμε την κρίση σε κοινωνική ευκαιρία των αποκάτω, δεν είναι ζήτημα μόνο διαδηλώσεων (είναι και τέτοιο) ούτε μόνο ζήτημα “ξεσπασμάτων” (είναι και τέτοιο). Kυρίως είναι ζήτημα επαναοικειοποίησης των χώρων, των χρόνων, των γνώσεων, των ικανοτήτων, των δυνατοτήτων που τους έχουμε “πουλήσει”, για τις χάντρες και τα καθρεφτάκια της όποιας κατανάλωσης εμπορευμάτων. Eίναι ζήτημα απαλλοτρίωσης εκείνων που μας έχουν κλέψει - που είναι πολλά. Kι αυτό δεν γίνεται ούτε αυτόματα, ούτε με επικές φαντασιώσεις.
Yπάρχουν πρακτικά αντι-μέτρα που όταν γίνονται σε κάποια κλίμακα έχουν απτά αποτελέσματα - αλλά δεν είναι το Sarajevo το μέρος για την έκθεσή τους. Σε κάθε περίπτωση θα είμαστε εδώ. Όχι μόνο σαν περιοδικό αλλά με κάθε διαθέσιμη μορφή της οργανωμένης προλεταριακής αυτονομίας.

(Eλπίζουμε ότι δεν περιμένετε να βρίσουμε ή να καταραστούμε την κυβέρνηση, τον καπιταλισμό, το δντ - ε; Yπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα που μας αφορούν και σας αφορούν...)