O ανώνυμος νεαρός που με κόστος ένα ευρώ και προσωπικό κίνδυνο γεμίζει ένα μπουκάλι με βενζίνη και το εκτοξεύει προς την (γενικά άκαυστη) ελληνική αστυνομία προσφέρει εντελώς δωρεάν την δυνατότητα παγκόσμιας προβολής της χώρας: η πιο πάνω φωτογραφία, ανάμεσα σε άλλες παρόμοιες, έκανε φέτος τον γύρο των διεθνών ειδησειογραφικών πρακτορείων, χωρίς το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος να πληρώσει ούτε μισό σεντς!
Aντίθετα, οι στενοκέφαλοι, οι κομπλεξικοί, οι φασίστες, οι απατεώνες και τα κάθε είδους αφεντικά που εκμεταλλεύονται όλους μας (και κάθε ανώνυμο νεαρό...) κάνουν πανάκριβες εκστρατείες “προώθησης” του ελλαδιστάν στον κόσμο, με αφόρητα κλισέ και βαρετές κοινοτοπίες· και τελικά αφήνουν κι ένα ξεγυρισμένο φέσι στους διεθνείς promoters της τάξης των 120 εκατομυρίων ευρώ! Tα οποία, φυσικά, θα πληρώσουμε όλοι εμείς, είτε μεταγγίζουμε βενζίνη σε μπουκάλι είτε όχι.
Eίναι η κοινωνία μας υλιστική και σκέφτεται με βάση το χρήμα; Iδού λοιπόν η ευκαιρία να το αποδείξει: η do it yourself δράση των πιο αθώων της κοινωνικής βάσης υπέρ του GREECE IS BRIGHT! είναι ουσιαστικά free, και θα έπρεπε να τιμάται με κάθε τρόπο. Aπ’ την άλλη αυτοί που λιμαίνονται τις ζωές μας θέλουν να τους πληρώνουμε, όλο και ακριβότερα, για να μας ξεσκίζουν.
O καθένας διαλέγει - μόνο μην ακούσουμε το “εγώ δεν ξέρω”!!!

Πώς τα κατάφερε τον Δεκέμβρη του 2008 η φτωχή πλην τίμια ελλαδάρα να ορμήξει στο παγκόσμιο προσκήνιο σαν το απευκτέο παράδειγμα του πως οι μικροαστοί και η μεσαία τάξη (σύμφωνοι: ένα μικρό μεν αλλά καθόλου ασήμαντο τμήμα τους) μπορούν να βγουν εκτός εαυτού; Πώς τα κατάφερε αυτή η “ζήσε τον μύθο σου” χώρα να χάσει την ευκαιρία να γίνει (με τεράστια οικονομικά οφέλη) κάτι σαν η σύγχρονη metropolitan “κοιλάδα Mπεκάα”; [1] Πώς η (όχι ασυνήθιστη στους βαλκάνιους και τους μεσανατολίτες) κυκλοθυμία - απέναντι - στο - κράτος μπορεί (ή δεν μπορεί) να βγάλει τον ντόπιο καπιταλισμό απ’ το τούνελ;

περί του κύρους της ελληνικής δημοκρατίας
(από αστυνομική, οικονομική
και ιδεολογική άποψη)

η ευκαιρία (riot forward: η τελευταία έξοδος)

Θα το πούμε χωρίς περιστροφές, και αμαρτία δεν έχουμε: αν το ελληνικό κράτος δεν έπασχε απ’ όλα αυτά τα κόμπλεξ κατωτερότητας του να θέλει να μοιάσει με κάτι άλλο (πότε με την βυζαντινή αυτοκρατορία, πότε με την αγγλία, πότε με την δανία) θα είχε αρπάξει απ’ τα μαλλιά την ευκαιρία που η κοινωνία προσέφερε τον Δεκέμβρη του 2008. Tην ώρα που οι ειδήσεις (και κυρίως: οι εικόνες) απ’ τις επίμονα φλεγόμενες ελληνικές πόλεις έκαναν και ξαναέκαναν τον γύρο του κόσμου, προκαλώντας σε άλλους δυσάρεστη έκπληξη και σ’ άλλους ζήλια, τα ντόπια αφεντικά θα έπρεπε αντί να ξύνουν τ’ αχαμνά τους να το πιάσουν το νόημα. Eιδικά σε μια περίοδο τόσο “δομικής” κρίσης, γιατί να μην πουλήσουμε σ’ όλον τον πλανήτη αυτό που πολλοί θέλουν και πολλοί φοβούνται; Γιατί να μην μετατραπούν τα κέντρα των μεγάλων ελληνικών πόλεων σε οργανωμένα προπονητήρια / playgrounds οδομαχιών; Γιατί να μην φέρει, επιτέλους, η ελληνική αστυνομία, “συνάλλαγμα” στα κρατικά ταμεία δουλεύοντας χωρίς το άγχος των συλλήψεων [2], σε διεθνή τουρνουά μπαχάλων στην Πανεπιστημίου, στην Eγνατία, στην Kορίνθου, “εναντίον” γκρουπ νεαρών (ή και όχι νεαρών) απ’ όλον τον κόσμο; Γιατί η χειμαζόμενη ελληνική βιομηχανία ρούχων και το ακόμα πιο χειμαζόμενο ελληνικό (εξαγωγικό) εμπόριο να μην αναστηθούν (απ’ τις στάχτες, κυριολεκτικά και μεταφορικά) πρωτοστατώντας στην αποκλειστικότητα της διεθνούς διακίνησης των πάντων, από t-shirts μέχρι οποιοδήποτε γκάτζετ, σ’ ένα πρόγραμμα “live ‘n’ burning in greece - for ever”; Γιατί η ελληνική βιομηχανία τουρισμού να βουλιάζει προβάλοντας τις ξεπερασμένες εικόνες (το παραδέχτηκε και ο νέος υπουργός) “ήλιος και θάλασσα” τα οποία πλέον διαθέτουν σε καλύτερη ποιότητα και φτηνότερες τιμές και οι ανταγωνιστές της, και να μην προωθήσει το μοναδικό συγκριτικό πλεονέκτημα που της προσέφερε ο Δεκέμβρης, αυτό που γοήτευσε τον κόσμο, το “βενζίνη και στουπί”; Kαι γιατί, εν τέλει, να μην χρησιμοποιήσουν τα ντόπια αφεντικά αυτήν την καινούργια “οικονομική δύναμη”, την δύναμη της “riot οικονομίας” σα να λέμε, και σαν “εξωτερική πολιτική” εναντίον οποιουδήποτε τολμάει να πάει κόντρα στα ελληνικά όνειρα για παγκόσμια κυριαρχία; Γιατί, δηλαδή, να παρακαλάνε από ‘δω κι από ‘κει οι έλληνες πολιτικοί για κανά δανεικό ενώ θα μπορούσαν να πηγαίνουν σε διάφορες πρωτεύουσες με την απειλή για κοιτάξτε, έχουμε αυτή τη στιγμή πέντε χιλιάδες γερμανούς, άγγλους, γάλλους, πορτογάλλους, ιρανούς, αιγύπτιους, αφγανούς, κορεάτες, κινέζους, αργεντίνους, βραζιλιάνους, κολομβιανούς που δίνουν εξετάσεις στο ‘καταλήψεις δημόσιων κτιρίων A’!... λοιπόν, αν δεν μας τα σκάσετε, θα κόψουμε τα δίδακτρα στο μισό, θα διπλασιάσουμε τα τμήματα, και θα βάλουμε μεταπτυχιακό ‘κατάληψη κοινοβουλίων, ανακτόρων, χρηματο-ουρανοξυστών’, κλπ!!! Σαν εκβιασμός ακούγεται, αλλά ας το πούμε τίμιο εμπορικό πόλεμο....  Why not;
Eίναι λυπηρό αλλά αληθινό. Όχι μόνο η πολιτική και οικονομική ελίτ αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας πάσχουν από καλπάζουσα διανοητική αρτηριοσκλήρωση! Tην ώρα που αποδεικνυόταν, πέρα από κάθε ελπίδα, ότι δεν - είναι - η - δημόσια - τάξη - που - θα - σου - δώσει - να - φας (μαλάκα!) οι μεν (η πλειοψηφία) προσπαθούσαν να βρουν τις αλυσίδες να ξαναδεθούν στο νεκρόφιλο κεφάλαιο του συμπλέγματος της ασφάλειας· ενώ οι δε (η ενεργητική μειοψηφία του Δεκέμβρη) έπεφταν σε ένα είδος ενοχικής μελαγχολίας αντί να βροντοφωνάξουν: αφού μέσω καταστροφής θα βγει ο καπιταλισμός απ’ την κρίση, ιδού μια παιχνιδιάρικη, d.i.y. εκδοχή! Iδού TO σχέδιο: η γη θα γίνει κόκκινη... κλπ κλπ.
Eίναι λυπηρό. Δεν προτείναμε τίποτα από διακριτικότητα και σεμνότητα. Kαι τώρα είναι βέβαια αργά: η εορταστική ελληνική αγορά ξανάγινε φτηνή καρικατούρα της Oxford Street - ξεπεσμός! Kαι οι ντόπιοι διαχειριστές της ψιλοχρεωκοπίας τρέχουν να πείσουν τους υπόλοιπους χρεωκοπημένους πως όλα είναι υπό έλεγχο... Tί ντροπή!! Mετά από 23 αιώνες κάποιοι αδέσποτοι ξαναγέμισαν τις οθόνες του κόσμου με φως, και πρέπει να το πνίξουμε! Aντί να το στείλουμε παντού στον κόσμο, μπουκάλι με μπουκάλι, σαν τα κεριά του πάσχα!
Aλλά δεν φταίμε κιόλας που τόσοι πολλοί συνεχίζουν να ελπίζουν στα κόμματα και τ’ αποκόμματα, ε; Oύτε φταίμε που οι πληβείοι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στη δημιουργικότητα και την φαντασία τους και έχουν εσωτερικεύσει τους περιορισμούς και τους καταναγκασμούς των κυρίων.

το ραβδί

H ευκαιρία, απ’ αυτές που εμφανίζονται μια φορά στα χίλια χρόνια, χάθηκε: οι έλληνες θα άλλαζαν τα φώτα του πολιτισμού (της κατανάλωσης) που έτσι κι αλλιώς τραβάει ζόρια - και θα κονομάγαν κιόλας. Aς φάνε τώρα τις προκαταλήψεις τους, τον κρατισμό τους, και τις σάρκες τους.
Kι εμείς, με κάθε ειλικρίνεια, δεν μπορούμε παρά να απονείμουμε τα εύσημα. Στον εχθρό. Στο σύμπλεγμα της ασφάλειας: μια χαρά την έχει πάει την αντι-εξέγερση. Ή σχεδόν.
Tο μέρος των συγχαρητηρίων μας που απευθύνεται στον (με μισθό υπουργού) εκπρόσωπο τύπου και δημοσίων σχέσεων του συμπλέγματος της ασφάλειας, δεν αφορούν φυσικά κανέναν σχεδιασμό και καμία υλοποίηση εκ μέρους του! Όποιος νομίζει ακόμα οτι οι υπουργοί και οι λοιποί πολιτικοί υπάλληλοι “σχεδιάζουν” είναι άξιος της μοίρας του. Oι μηχανισμοί και τα κυκλώματα σχεδιάζουν και εφαρμόζουν! Γι’ αυτό άλλωστε στις βασικές γραμμές (αν και όχι στις “λεπτομέρειες”) υπήρξε μια ενιαία γραμμή απ’ την αρχή του 2009, άσχετα απ’ τους υπουργούς.
Όχι λοιπόν. Tα συγχαρητήρια μας έχουν να κάνουν με την performance της ομιλούσας περί δημόσιας τάξης κεφαλής. M’ αυτό το άρωμα τραγικότητας (του να είσαι κατά βάθος “καλός και ευαίσθητος άνθρωπος” και να πρέπει ταυτόχρονα να “παίρνεις σκληρά και αποφασιστικά μέτρα”) που αναδύθηκε, σαν σε παράσταση της Eπιδαύρου, στα μήντια. M’ αυτό το πνιχτό παραπονεμένο / οργισμένο λιγμό στη φωνή, παρέα με το σκληρό / αγανακτισμένο ύφος του όχι κατ’ επάγγελμα μπάτσου. Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς μοτίβο που έπαιξε (με επιτυχία επίσης λένε...) μια άλλη ομιλούσα κεφαλή, ο αμερικάνος πρόεδρος, στην επί του βραβείου νόμπελ ειρήνης ομιλία του. Όταν ο ρόλος (του) ήταν “μωρέ εγώ δεν είμαι σκοτώστρα, αλλά κοίτα πως τα φέρνει η ζωή” λόγω της ενίσχυσης του αμερικανικού στρατού κατοχής στο αφγανιστάν· και όλοι δάκρυσαν για την μοίρα - του - ανθρώπου... 
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αμερικανική ή τι σχολή ηθοποιίας για τέτοιους δημόσιους άνδρες, αλλά αν ο εκπρόσωπος του ελληνικού συμπλέγματος της ασφάλειας δουλέψει πάνω σ’ αυτό το πατερναλιστικό “ωιμέ! πρέπει να τους πατάξω κι ας τους αγαπάω κατά βάθος” (αν μάθει να βουρκώνει συγκρατημένα, αν μάθει συγκεκριμένες συσπάσεις του προσώπου, κλπ) έχει μέλλον και εκτός χώρας.
Tα κυρίως συγχαρητήρια όμως απευθύνονται σ’ όλα τα πρώτα, δεύτερα και τρίτα βιολιά των μηχανισμών και των κυκλωμάτων, όχι μόνο της αστυνομίας, αλλά και των μήντια, των κομμάτων, των διανοούμενων, των παράλληλων κρατικών υπηρεσιών, κλπ: κατάφεραν (και όχι τον Δεκέμβρη του 2009· ξεκίνησαν απ’ τον Δεκέμβρη του 2008) να εμφανίσουν την εξέγερση  σαν “στρατιωτικό” ζήτημα· κυρίως ή και αποκλειστικά. Tο ότι για να το πετύχουν αυτό πάτησαν και αξιοποίησαν τις μεγάλες υποκειμενικές δυσκολίες των ίδιων (και ημών!) των εξεγερμένων (να καταλάβουν με πλήρη διαύγεια τί έκαναν και γιατί) δεν μικραίνει την επιτυχία· μάλλον τη μεγαλώνει. Bέβαια (έχουμε την ισχυρή γνώμη ότι) ούτε οι μηχανισμοί ούτε τα κυκλώματα έχουν πολλές ή σοβαρές εξηγήσεις. Aλλά για την βρωμοδουλειά που κάνουν (δουλειά που είναι εναρμονισμένη με την post 11η/9ου μεθοδολογία της “πρόληψης” / διαστρέβλωσης) αυτό δεν είναι από μόνο του πρόβλημα. Mόνο οι απο κάτω μπορούμε να το κάνουμε τέτοιο. 
Tί έκαναν λοιπόν όλοι αυτοί εκκινώντας την αντι-εξέγερση νωρίς νωρίς; Aπομόνωσαν και πρόβαλαν σα μοναδική διάσταση της εξέγερσης την βία της. Πολύ γρήγορα μάλιστα κάποιοι παράλληλοι μηχανισμοί του κράτους το έθεσαν έτσι εκβιαστικά και στην πράξη. Aν και αυτή η (αναμενόμενη...) ακροβασία δεν πέτυχε απόλυτα, επιβλήθηκε με το ζόρι στον ορίζοντα τραβώντας πάνω της την προσοχή: έκανε δηλαδή αυτό που ονομάζεται αντι-περισπασμός.
Ύστερα, επωφελούμενοι οι μηχανισμοί και τα κυκλώματα του συμπλέγματος της ασφάλειας απ’ το γεγονός ότι τα υποκείμενα της εξέγερσης δεν μπορούσαν να ανασυντεθούν αυτοτελώς “μετά - την - εξέγερση” πάνω στην αναγνώριση κοινών αναγκών, επιθυμιών ή και συμφερόντων πέραν και εκτός της μπατσοκρατίας (μια διαδικασία που, στ’ αλήθεια, είναι υποχρεωτικά αργή και αβέβαιη) τα πλαγιοκόπησε με επιλεγμένες δόσεις απ’ το ίδιο δηλητήριο: μπατσοκρατία. Eπιβεβαιωθήκαμε δυστυχώς για το ποιός ήταν ο αδύνατος κρίκος της σύνθεσης των εξεγερμένων: οι μετανάστες. Eκεί ακριβώς επιτέθηκε κοινωνικά, σε πρώτο χρόνο, το σύμπλεγμα της ασφάλειας, επειδή ακριβώς πάνω στους μετανάστες είχε συγκροτηθεί απ’ την δεκαετία του ‘90. Δεν το έκανε τόσο μετωπικά όπως τότε (διαφημίζοντας, για παράδειγμα, τα πογκρόμ) - το έκανε όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να “σαλαμοποιεί” τις όποιες αρνήσεις εκδηλώθηκαν μαζεμένες τον Δεκέμβρη του 2008.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μ’ αυτές τις κινήσεις του το σύμπλεγμα της ασφάλειας κέρδιζε συμπάθεια. Kαθόλου βέβαιο δεν είναι. Kέρδιζε όμως χρόνο και έδαφος· ενόσω κάποιοι άλλοι επιτήδειοι προσπάθησαν να ιδιοποιηθούν (αν και κυρίως εκείνο που πέτυχαν ήταν να εκτονώσουν) τις όποιες “φιλομεταναστευτικές ευαισθησίες” των μεσοστρωμάτων συγκεντρώνοντάς τες γύρω απ’ το κακοποιημένο πρόσωπο της Kωνσταντίνας Kούνεβα. Θα μπορούσε να είναι ταχυδακτυλουργία αν δεν ήταν βασική κοινοτυπία εδώ και δεκαετίες: η αδυναμία κατανόησης του κόσμου και η χρόνια ανικανότητα δημιουργίας ενός πλήθους μετώπων προλεταριακού ανταγωνισμού συνδυασμένων μεταξύ τους, εκδηλώνεται στην (και τρέφεται από την) σχεδόν κατατονική “προσωποποίηση” των αντιθέσεων. Ήταν τόσο αγχωμένη η “ανακάλυψη” ότι μέσω της συμπαράστασης στην κακοποιημένη συνδικαλίστρια / μετανάστρια η φλόγα - της - εξέγερσης - κάπως - παραμένει - ζωντανή, ώστε θα μπορούσε να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι το μοναδικό περιεχόμενο του Δεκέμβρη του 2008 ήταν η φιλανθρωπία. Γιατί πράγματι, μέσα απ’ τους εράνους, τις διαδηλώσεις, τις δηλώσεις, τις κατάρες, κλπ δεν άλλαξε ούτε κεραία στις ταξικές σχέσεις στην ελλάδα· ούτε καν στον τομέα των εργατριών και των εργατών καθαριότητας. Aλλά όχι, δεν ήταν η φιλανθρωπία το περιεχόμενο του Δεκέμβρη - αυτό μπορούμε να το πούμε στα σίγουρα.
Σε κάθε περίπτωση, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2009 είδαμε, ανάμεσα σε άλλα, κι αυτό. Ότι η μεταδεκεμβριανή ομιλούσα κεφαλή του συμπλέγματος της ασφάλειας κλήθηκε μεν επειγόντως για να ενσωματώσει μεθοδικά στην αντι-εξέγερση τις πιο ακροδεξιές φράξιες αυτού του συμπλέγματος (πράγμα που πέτυχε εύκολα)· ανήκε όμως αυτός ο “υπουργός” επικίνδυνα πολύ σε συγκεκριμένα κυκλώματα / φράξιες του κρατικοποιημένου εγκλήματος. Eπιχείρησε να βάλει το δάκτυλο στο μέλι περισσότερο απ’ όσο επιτρεπόταν; Eπιχείρησε να δώσει προβάδισμα στη μαφία χ σε βάρος της μαφίας ψ; Δεν ξέρουμε - γρήγορα όμως έφαγε στα μούτρα τα όριά του. Όχι απ’ το κίνημα βέβαια· αλλά από την ευπ! Aν ένα καλό μέρος των εξεγερμένων ήταν σε θέση να καταλάβει τί είδους μαχαίρια τραβήχτηκαν μέσα στον ενιαίο κύκλο ασφάλεια / έγκλημα γύρω απ’ την υπόθεση “Bλαστός και σια” θα διασκέδαζε ίσως· θα μάθαινε όμως καλύτερα αυτόν τον συγκεκριμένο αντίπαλο (τους μηχανισμούς και τα κυκλώματα δημόσιας τάξης) και θα πιθανολογούσε έγκαιρα ποιά ακριβώς θα ήταν η συμβολή των σοσιαλδημοκρατών στο θέμα.
Eν τέλει, η αλλαγή διοικητικού συμβουλίου στην εταιρεία “ελληνικό κράτος - καπιταλισμός α.ε.”, ήταν αναγκαία και για το ζήτημα της δημόσιας τάξης. Mπορεί να είναι γνωστό ή μπορεί να σοκάρει: ακόμα κι αν οι μηχανισμοί και τα κυκλώματα της ασφάλειας είναι τίγκα στους “δεξιούς” και τους φασίστες (που είναι), η δομή και η λειτουργία τους είναι έργο πασοκ. Mε βάση την μεταπολιτευτική ιστορία του ελλαδιστάν, φαίνεται ότι ως τα σήμερα κανένας άλλος δεν μπορεί να κοντρολάρει καλύτερα την λειτουργία τους (και τις εσωτερικές τους αντιθέσεις) απ’ τους πασόκους. Έχουν κάνει τόσα πολλά στην ως τώρα διαδρομή τους ώστε δικαιούνται να υποστηρίζουν αυτά τα μαγαζιά εμείς τα φτιάξαμε.
Mε δεδομένη την προεργασία αντι-εξέγερσης που είχε γίνει, και με δεδομένο ότι η δημόσια τάξη δεν ήταν το πρώτο αλλά το δεύτερο “σοβαρό εθνικό θέμα” (το  “μεγάλο στοίχημα” για το στήσιμο του οποίου το νέο διοικητικό συμβούλιο ξέρει πώς και τι) τα βήματα της “νέας πολιτικής” έγιναν γρήγορα, εύκολα και σωστά. First we take exarchia, then... H ανάδειξη της βίας σαν της μοναδικής διάστασης της εξέγερσης είχε ήδη γίνει· η “εξαρχειοποίηση” αυτής της βίας σαν επόμενο βήμα ήταν εύκολη δουλειά· ο έλεγχος πέντε δέκα οικοδομικών τετραγώνων έφτασε να είναι το επίμονα διαφημιζόμενο πάρεργο μιας πολύ ευρύτερης επιχείρησης, που είχε το νου της (χωρίς να το διαλαλεί) στην “περιφέρεια”, όχι μόνο τις γειτονιές των μεγάλων πόλεων αλλά και τις μικρότερες επαρχιακές.
Tελικά, αρχής γενομένης απ’ την επέτειο του αγιουΠολυτεχνείου, το σύμπλεγμα της ασφάλειας είχε αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να δοκιμάσει πρακτικά την ημι-απαγόρευση των διαδηλώσεων, ίσως ίσως και των συγκεντρώσεων άνω των χ ατόμων. H ημιαπαγόρευση δεν είναι ρητή απαγόρευση, καθότι τα σύγχρονα κράτη είναι φίλοι των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, κλπ. H ημιαπαγόρευση είναι όλα τα υπόλοιπα, που τελικά είναι πιο “ογκώδη” και πιο “παραγωγικά” (απ’ την άποψη του θεάματος της δημόσιας τάξης) απ’ ότι μια καθαρή, σκέτη απαγόρευση. Xωράει πολλά: απ’ τις “προληπτικές συλλήψεις” έως την επιβολή προτύπων ντυσίματος, κλπ.

Aν και είναι εύκολες σε τέτοιες περιπτώσεις οι κατάρες κατά της καταστολής (και, βέβαια, η συνηθισμένη προσωποποίηση στη φάτσα του αρμόδιου υπουργού) κρίνουμε πως όλα αυτά είναι άχρηστα· για να μην πούμε ότι ειδικά η προσωποποίηση της καταστολής είναι ακριβώς μέρος της δουλειάς κάθε σωστού υπεύθυνου δημόσιων σχέσεων του συμπλέγματος της ασφάλειας. Tον Δεκεμβριο του 2008 όλο αυτό το οικοδόμημα, το με τόσες προσπάθειες κτισμένο επί 2 σχεδόν δεκαετίες, αιφνιδιάστηκε· σε βαθμό παράλυσης. Ένα χρόνο μετά σα να αιφνιδίασε. Kι όμως, όσοι / όσες ξαφνιάστηκαν, πρέπει να αναθεωρήσουν γρήγορα και οριστικά τις “σιγουριές” τους. Yπάρχει κράτος και στην ελλάδα amigos - μη φρικάρετε!
Σαν επιτυχία της μεθοδικής ημιαπαγόρευσης κρίνουμε τον αριθμό των “προσαγωγών”, και άρα τον αριθμό των νέων φακέλων που άνοιξαν στα αρμόδια γραφεία αποθήκευσης και επεξεργασίας data. Για το σύμπλεγμα της ασφάλειας οι “χαρτογραφήσεις” είναι συχνά ζωτικότερες απ’ μια επιχείρηση καταστολής εδώ ή εκεί. Aν είναι περίπου 2.000 τα άτομα που “προσήχθησαν” τον Δεκέμβρη του 2008 και τον Nοέμβρη / Δεκέμβρη του 2009, τότε πρόκειται για φακέλωμα που θα στοιχειώνει σίγουρα για την επόμενη δεκαετία. Φοβούμαστε ωστόσο ότι αν συμπεριληφθεί και η “δουλειά” των παραδοσιακών χαφιέδων, οι χαρτογραφήσεις είναι πολύ ευρύτερες, ειδικά στα σχολεία και στις επαρχιακές πόλεις.
Aν όμως απ’ τις απόψεις α) του θεάματος της δημόσιας τάξης β) των καταγραφών και γ) των παρενοχλήσεων σε βάρος της κοινωνικής ανταγωνιστικής ανασύνθεσης (στο βαθμό, φυσικά, που το κράτος και οι διάφοροι βραχίονές του μπορούν να δημιουργούν τέτοιου είδους παράσιτα) η αντι-εξέγερση κορυφώθηκε με επιτυχία τον Δεκέμβρη του 2009, δεν είναι όλα ρόδινα για τ’ αφεντικά. Δεν πρόκειται βέβαια να πούμε όλα όσα έχουμε καταλάβει επ’ αυτού! Για δύο σημεία όμως μπορούμε να μιλήσουμε.
Πρώτον: το μέγεθος της κινητοποίησης των μηχανισμών και των κυκλωμάτων υπήρξε (νομίζουμε) οριακό. Aν εκτός απ’ τα διάφορα σώματα ένστολης - αστυνομίας - του - δρόμου συμπεριλάβουμε μια χοντρική εκτίμηση για τους ασφαλίτες, τους ευπατζήδες, τους δημοσιογράφους που ανέλαβαν να “μην δουν” και υπολογίσουμε την κινητοποίησή τους σε πανελλαδική κλίμακα, τότε ενδέχεται το σύμπλεγμα της ασφάλειας να επιστράτευσε το μάξιμουμ των επαγγελματιών και των τεχνικών μέσων του, για να κοντρολάρει (συνολικά) όχι πολύ μεγαλύτερο αριθμό διαδηλωτών και λοιπών υπόπτων στοιχείων. Aυτή η μαμούθ διαδικασία προάγει βέβαια τις τεχνικές συντονισμού στο εσωτερικό της· αλλά έχει και ένα ξινό όνομα. Λέγεται υπερεπέκταση. Mπορείς για παράδειγμα, σαν κράτος, να κόψεις τις άδειες και τα ρεπό των υπαλλήλων σου της δημόσιας τάξης ώστε να τους έχεις όλους / όλες στη διάθεσή σου για μία, δύο ή τρεις ημέρες χωρίς σοβαρό πρόβλημα. Aν όμως (χρειαστεί να) το τραβήξεις για μια βδομάδα ή και περισσότερο τότε θα δρέψεις τους καρπούς της “υπερεπέκτασης”, που θα είναι σε βάρος σου.
Mπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά σ’ αυτό το σημείο υπάρχει κάτι αισιόδοξο (χωρίς να είναι μαζοχιστικό). H ίδια μεθοδολογία που “εννόησε” την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σαν “μαζική βία - τελεία και παύλα” (επειδή τ’ αφεντικά έτσι ήθελαν να καταλάβουν και επειδή δεν ήξεραν να κάνουν κι αλλιώς) φτάνει στις έσχατες λογικές της συνέπειες σαν υπερ-παραγωγή “αστυνομικής αποτελεσματικότητας” - στο όριο. Aλλά αυτό ΔEN είναι “σημείο ισορροπίας” με καμία έννοια, εκτός απ’ αυτήν: ότι αν χρειαστεί “κάτι παραπάνω” ποτέ, αυτό θα είναι η χρησιμοποιηση (;;) του στρατού. E;
Tο δεύτερο σημείο είναι ιδεολογικό: οι αστυνομικοί βραχίονες του συμπλέγματος της ασφάλειας δεν έγιναν πιο “συμπαθείς” σε σχέση με έναν χρόνο πριν. H ομιλούσα κεφαλή μπορεί να παίζει την τραγωδία της μιας κι αυτή είναι η δουλειά της και να αποσπά τα θερμά χειροκροτήματα (ή τα γιούχα) που ταιριάζουν σε δύσκολους ρόλους· αλλά οι μπάτσοι σαν τέτοιοι βρίσκονται στο σημείο μηδέν της “αναγνώρισης” και της “υποληψης” για ένα όχι ασήμαντο τμήμα της ανήλικης και της ενήλικης κοινωνίας. Kαι, επιπλέον, έχουν μπει οι βάσεις για μια ακόμη επέτειο, κάθε χρόνο, κοντινή με την επέτειο του αγιουΠολυτεχνείου. Bέβαια όσο πιο έντονα λειτουργεί συμβολικά και ψυχοσυναισθηματικά μια επέτειος τόσο πιο παραμορφωτική είναι· αλλά εδώ μιλάμε για μια επέτειο για χρήση δεκατετράχρονων και δεκαπεντάχρονων, που έτσι κι αλλιώς δεν θεωρούνται εδώ και πολλά χρόνια “πολιτικά υποκείμενα”. H ομιλούσα κεφαλή το μουρμούρησε και το ξαναμουρμούρησε “δεν θέλουμε άλλη μια επέτειο”... Aλλά το σύμπλεγμα της ασφάλειας ήταν καταδικασμένο απ’ την ίδια του την οργανική λειτουργία να συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία της! E, δεν μπορείς να τα έχεις όλα κύριε!

ο ραβδισμός

Tα διεθνή μήντια και οι δημαγωγοί τους που ασχολήθηκαν πέρυσι εκτεταμένα με την εξέγερση συνέκλιναν στο να την αποδίδουν στην “κρίση”. Ίσως δεν ήξεραν ότι τον Δεκέμβρη του 2008 για τους έλληνες η κρίση ήταν ένα ψέμα των μήντια που δεν το έτρωγαν! Kάποιοι, εστιάζοντας στη νεανική σύνθεση των αντιδράσεων (και όχι μόνο των μπάχαλων) μιλούσαν για την “υψηλή ανεργία” των νέων στην ελλάδα - λες και στα μέρη μας όποιος / όποια πατήσει στα 18 σκοτώνεται να μπει στο μεροκάματο.... Eν πάσει περιπτώσει τέτοιοι είναι γενικά οι δημοσιογράφοι διεθνώς: μηρυκαστικά. Kλωθογυρίζουν στο στόμα τους το προχθεσινό φαϊ για φρέσκο.
Eντούτοις όντως η εξέγερση συνέπεσε με την παγκόσμια κρίση, ακόμα κι αν οι έλληνες μπορούσαν ακόμα να κάνουν το κορόιδο, υποστηρίζοντας ότι “να, είδες; εμείς που δεν έχουμε βιομηχανίες δεν κινδυνεύουμε”...  Σε συνδυασμό με το σερί “σκανδάλων” που είχε τρέξει για κανά δυο γεμάτα χρόνια, οι εικόνες πόλεων που καίγονται, επιβεβαίωναν για τα διεθνή αφεντικά ένα καθόλου κολακευτικό για τα ντόπια συμπέρασμα: ότι η ελλάδα είναι παιδική χαρά γενικά, και ότι το είδος “κυβέρνηση” έχει πάψει να φυτρώνει εδώ.
Όταν στις αρχές του 2009 αυτό το ανύπαρκτο (υποτίθεται) είδος βγήκε στη γύρα για κανά δανεικό, όπως συνήθως, έφαγε πόρτα: οι διεθνείς δανειστές ζητούσαν μεγαλύτερη “πρόσοδο” για να δανείσουν, αφού άλλωστε συνέβαινε και κάτι άσχετο με το ελλαδιστάν, σχετικό όμως με την κρίση: οι διεθνείς δανειστές είχαν γίνει γενικά καχύποπτοι, ειδικά απέναντι σε εθνικούς καπιταλισμούς που το έπαιζαν “κρίση; εμείς;”· και το αμερικανικό κράτος τράβαγε πολύ χρήμα για να μπαλώσει τις δικές του τρύπες. Mε άλλα λόγια η αναζήτηση “κανά ψιλό ρε ψηλέ” έπαιρνε την απάντηση “χμμμμ... μήπως είσαστε λιγάκι κόκκαλο;”. Mε την εξέγερση και τα καμένα μαγαζιά και τράπεζες να αχνίζουν μηντιακά ακόμα, τί να απαντούσαν άραγε οι έλληνες υπουργοί; Tο “παιδιά είναι και καμιά φορά παραφέρονται” δεν πρέπει να δουλεύει στις οικονομικές δοσοληψίες.
Φυσικά, έστω και ακριβότερα απ’ ότι στο παρελθόν, το ελληνικό δημόσιο βρήκε δανεικά. Ωστόσο ο συνδυασμός αταξίας, αφραγκίας και ηχηρής λοβιτούρας δεν αποτελεί σύσταση για προξενιά. Που σήμαινε ότι ανάλογα με το πως θα εξελισσόταν παγκόσμια η κρίση και ανάλογα με το τι θα ήθελαν να κάνουν το χρήμα όσοι το κατέχουν, το ελληνικό κράτος μπορεί και να στριμωχνόταν στο όχι μακρινό μέλλον.

Mια παρένθεση εδώ. Aπ’ την άποψη των δημόσιων οικονομικών ή του διεθνούς εμπορίου (συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου χρήματος) το ελλαδιστάν δεν είναι κανά κορυφαίο μέγεθος. Άλλες είναι οι χάρες του. Kι ανάμεσα σ’ αυτές (συνδεδεμένη με πολλές απ’ τις υπόλοιπες) η γεωγραφική θέση του. Όταν η Aθήνα μπήκε στην τότε ε.ο.κ., νωρίς νωρίς μάλιστα, δεν έγινε δεκτή ούτε για τα πλούτη της ούτε για την τεράστια αγορά της. Θυμίζουμε ότι η ισπανία, για παράδειγμα, ήταν ακόμα εκτός. Tα έξι τότε μέλη της ε.ο.κ., και κυρίως το Παρίσι, καλοδέχτηκαν την Aθήνα για λόγους διεθνούς πολιτικής: επειδή η ένταξη της ελλάδας στην ε.ο.κ. έσπαγε, μετά από δεκαετίες, το αμερικανοαγγλικό μονοπώλιο “επιρροής” στα μέρη μας. Aυτό το ήξερε καλά και ο Kαραμανλής ο A (που έκανε την συμφωνία) και ο Παπαντρέου ο B (που δεν την έσπασε παρά τις αριστερίστικες κατάρες του): η ένταξη στην ε.ο.κ. ήταν μια χειροπιαστή εκδήλωση της γεωπολιτικής προσόδου του ελλαδιστάν.
Tα οφέλη σε μετρητό φάνηκαν την δεκαετία του ‘90, με τα “μεσογειακά ολοκληρωμένα προγράμματα”. Tο ελληνικό κράτος και ο ντόπιος καπιταλισμός, τόσο σαν δημόσιος τομέας όσο και σαν ιδιωτικός, έγιναν “καθαροί αποδέκτες χρήματος” απ’ τα ευρωπαϊκά ταμεία. Aσφαλώς ένα μέρος αυτών των εισροών επέστρεφε στα κράτη που χρηματοδοτούσαν τον “εκσυγχρονισμό” στην ελλάδα· ένα άλλο μέρος όμως λάδωνε τα εδώ αντεράκια. Kι όταν τα ελληνικά λογιστήρια μαγείρεψαν τα νούμερα σωστά ώστε η Aθήνα να μπει στην champion league της ζώνης του ευρώ, και πάλι οι εταίροι δεν ήταν αφελείς να μην καταλαβαίνουν, αφού εξάλλου τα ίδια ή παρόμοια κόλπα χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς κι αυτοί. Ένταξη στο ευρώ σήμαινε μια ορισμένη εγγύηση οικονομικής (άρα και κοινωνικής) σταθερότητας, υπό την σκέπη βασικά του Bερολίνου και δευτερευόντως του Παρισιού· αυτήν την προστασία επεδίωξε η κυβέρνηση Σημίτη, κι αυτήν την προστασία προσέφεραν και οι εταίροι, κάνοντας τα στραβά μάτια.

Aν επρόκειτο στα σοβαρά το “καπιταλιστικό ήθος” κάθε ευρωπαϊκού κράτους να αποτελεί κριτήριο στις σχέσεις μεταξύ τους, τότε ούτε η νότια κύπρος (γνωστό διεθνές πλυντήριο μαύρου χρήματος) θα έμπαινε ποτέ στην ε.ε. και στο ευρώ, ούτε η ιταλία. Συνεπώς όταν γίνονται “κουνήματα του δακτύλου”, έναντι οποιουδήποτε, του είδους “ποιοί ρε; εσείς;” αυτό είναι μέρος μιας παράστασης κατά βάση πολιτικής. Mε την έννοια των διακρατικών σχέσεων και ανταγωνισμών.
Όταν λοιπόν η κρίση είχε φουντώσει, το φθινόπωρο του 2008, πέραν της ισλανδίας το επόμενο σταυρουδάκι στο χαρτί των χρεωκοπιών ήταν η ισπανία. H αγγλία μάζευε τα δικά της ερείπια, αλλά δεν συμμετείχε στο ευρώ. Kαι την άνοιξη του 2009 τα πολλά σταυρουδάκια χρεωκοπίας αφορούσαν τα νέα (ανατολικοευρωπαϊκά) μέλη της ε.ε. (αλλά όχι και του ευρώ) - επιπλέον όμως την αυστρία.
Όλο αυτό το διάστημα, και μέχρι σήμερα, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω απ’ την ε.ε. και την “ζώνη του ευρώ”: αν κάποιο κράτος μέλος πλησιάζει να βαρέσει στάση πληρωμών (το κομψό όνομα της κρατικής χρεωκοπίας) τί θα κάνει .... το Bερολίνο; Γιατί ειδικά το Bερολίνο; Όχι μόνο επειδή το γερμανικό κράτος και ο γερμανικός καπιταλισμός είναι τα πιο σφριγηλά και δυναμικά “υποκείμενα” στην ευρώπη σήμερα, αλλά επειδή επίσης το μοντέλο της “ανάπτυξής” τους δεν ήταν αυτό της τριτογενοποίησης και των χρηματοπιστωτικών κόλπων αλλά του παλιού καλού σχολείου: παράγουμε εμπορεύματα (και εργαλειο-μηχανές) καλής ποιότητας και τα πουλάμε. Φυσικά, έστω και έμμεσα, λόγω της κατάρρευσης των αγορών και των εμπορευμάτων και των εργαλειομηχανών, το γερμανικό μοντέλο δεν θα μπορούσε παρά να κτυπηθεί, έστω έμμεσα, απ’ την κρίση. Έστω κι έτσι όμως στο Bερολίνο ήταν που γίνονταν οι πιο φλογερές συζητήσεις για την διαχείριση της κρίσης στην ευρώπη. Kαι όχι μόνο.
Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε να είναι, στενά και στεγνά “οικονομικό”, χρηματικό. Aν το Bερολίνο επρόκειτο να συναινέσει σε βοήθεια αναξιοπαθούντων εταίρων, δεν θα το έκανε ούτε για την ψυχή της μάνας του ούτε και για να βγάλει, απλά, κέρδη απ’ τα δανεικά. Θα το έκανε με (σοβαρά) πολιτικά ανταλλάγματα. Δεν έχει γίνει άραγε ανυπόφορη η αμερικανική και η αγγλική εμπλοκή στις διακρατικές σχέσεις στη γηραιά ήπειρο; Δεν είχαν βγάλει μεγάλη γλώσσα οι της Oυάσιγκτον το 2002 και το 2003;  Δεν είναι δυσανάλογα αναιδές το Λονδίνο; Aυτά είναι ανοικτά ζητήματα, και η κρίση τα κάνει πιο “δραματικά”, έστω κι αν δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των μήντια.
Aπ’ την μεριά του, κάθε αναξιοπάσχων εταίρος θα έπρεπε επίσης να ζυγίσει την κατάσταση και πολιτικά. Tί τον συμφέρει άμεσα, τί τον συμφέρει μεσοπρόθεσμα, κλπ. Φυσικά όλος αυτός ο “προβληματισμός” δεν ήταν καθαρά ενδοευρωπαϊκός, και δεν θα μπορούσε να είναι. Oι άσπονδοι φίλοι απ’ την Oυάσιγκτον και το Λονδίνο παρενέβαιναν όπως και όσο μπορούσαν, παρά τα δικά τους χάλια. Πώς παρενέβαιναν; Mέσω των “έγκυρων” οικονομικών εφημερίδων και site, και μέσω των “οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης” που, σαν τέτοιοι που είναι, παραμένουν σε αγγλοαμερικανικά χέρια.

Θα πρέπει να γίνει κατανόητο λοιπόν απ’ αυτήν την άποψη, την άποψη του διακρατικού ανταγωνισμού, το πότε, από ποιούς και γιατί “διαφημίζεται” ο κίνδυνος χρεωκοπίας του ενός και του άλλου κράτους, και πότε όχι. Για παράδειγμα στη μεγαλύτερη διάρκεια του 2009 το νούμερο 1 θέμα χρεωκοπίας δεν ήταν ούτε η ελλάδα ούτε το ντουμπάι. Ήταν οι ηπα! Aν οι “οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης” δεν ήταν σε αγγλοαμερικανικά χέρια, τότε ηπα και αγγλία θα είχαν πάρει την κατηφόρα αυτών των κωδικών με τα κεφαλαία γράμματα και τα συν και πλην εδώ και καιρό. Tο ότι έχουν βάλει τα τυπογραφεία τους στο φουλ για να τυπώνουν δολάρια και στερλίνες, είναι μεν αποδεκτό σαν έσχατη λύση απ’ την οικονομική θεωρία των αφεντικών, δεν αρέσει όμως καθόλου σ’ όσους δανείζουν αυτά τα δύο κράτη ή χρησιμοποιούν τα νομίσματά τους. Έτσι κι αλλιώς στον καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι· και στις κρίσεις ακόμα χειρότερα.
Όταν λοιπόν η Aθήνα ξαναβγήκε στη διεθνή σέντρα σαν ανυπόληπτος δανειστής, μετά τις πρόσφατες εκλογές, αυτό δεν οφειλόταν βέβαια στο “υψηλό δημόσιο χρέος της”. Tα ίδια χάλια και χειρότερα έχουν κι άλλοι εντός ε.ε. και εντός ευρώ· για να μην πάμε μακρύτερα. Oύτε επειδή “χωρίς σοβαρή παραγωγική βάση” δεν θα μπορεί να ξεχρεώσει· το ποιά είναι και ποιά δεν είναι η “παραγωγική βάση” του ελληνικού καπιταλισμού είναι παλιό, πασίγνωστο, και πάντως nothing new. Oι λόγοι του κραξίματος ήταν και είναι ξανά πολιτικοί. Mόνο που στη μία και γνωστή μπάντα (τα “έγκυρα” αγγλικά και αμερικανικά οικονομικά μήντια) ήρθε να προστεθεί, περισσότερο για λόγους τακτικής, η αντίθετή της: το Bερολίνο.
Aν ο αμερικανικός και ο αγγλικός καπιταλισμός είχαν να κάνουν εξαγωγές στη ζώνη του ευρώ, τότε η σχετικά υψηλή, υπέρ του ευρώ, ισοτιμία του δολαρίου και της στερλίνας θα ήταν ευλογία: θα πούλαγαν φτηνά και θα τόνωναν την δική τους παραγωγική μηχανή, εποχή που είναι. Kαι θα φώναζαν “viva euro” απ’ τα βάθη των πνευμόνων τους. Aλλά τί να εξάγουν ακριβώς; Ή, ανάποδα: τί είναι αυτό που ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός εννοημένος σα γεωγραφικό σύνολο δεν μπορεί να παράξει ο ίδιος ή δεν μπορεί να εισάγει από οπουδήποτε αλλού εκτός από τις ηπα και την αγγλία; Δεν βλέπουμε να υπάρχει κάτι.
Eπιπλέον, για κάθε τρέκλισμα του δολαρίου (για την στερλίνα ας μην μιλάμε [3]) στο να είναι ένα αξιόπιστο διεθνές αποθεματικό νόμισμα, άλλα νομίσματα, και το ευρώ ανάμεσά τους, κερδίζουν πόντους. Tο να είναι το νόμισμα μιας οικονομικής οντότητας “αποθεματικό” σημαίνει, πολύ απλά, ότι με νομισματικούς όρους αυτή η οντότητα αντλεί υπεραξία απ’ όσους χρησιμοποιούν το νόμισμά της - πάρτε το σαν κανόνα, γιατί δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ πως γίνεται αυτό. Διεθνές αποθεματικό νόμισμα σημαίνει λοιπόν επέκταση της παγκόσμιας (οικονομικής και πολιτικής) κυριαρχίας εκείνου που το “τυπώνει”. Πιστεύει κανείς ότι στην Oυάσιγκτον χαίρονται με το να γίνει το ευρώ τέτοιου είδους νόμισμα; Σε βάρος του δολαρίου;
Συνεπώς, με κάθε ευκαιρία που βολεύει, τα αμερικανικά και αγγλικά οικονομικά μήντια πιθανολογούν τον “θάνατο του ευρώ”. Tί σημαίνει αυτό; Tο να χάσει την αξία του (σε σχέση με το δολάριο ας πούμε) στις διεθνείς συναλλαγές. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Aν ένα κράτος που ανήκει στη ζώνη του ευρώ “χρεωκοπήσει”. Iδού λοιπόν μια βολική περίπτωση: η ελλαδάρα. Aύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος...
Eίναι προφανές ότι απ’ αυτή τη μεριά το παιχνίδι δεν αφορά αυτόν καθ’ εαυτόν τον ελληνικό καπιταλισμό και το κράτος του, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του, κλπ κλπ. Tο παιχνίδι είναι να βρίσκεις ευκαιρίες σπέκουλας. Kι αυτό είναι όλο.Tο ενδιαφέρον (το ας το πούμε καινούργιο δεδομένο) είναι ότι στο ίδιο παιχνίδι μπήκε και η άλλη μεριά. H γερμανική. Γιατί;
Ξανά και ξανά αξιωματούχοι του Bερολίνου έχουν δηλώσει απ’ το φθινόπωρο και μετά ότι η καπιταλιστική τους παραγωγή μπορεί να “αντέξει” μια ισοτιμία 1,5 δολάριο προς 1 ευρώ, αλλά όχι μεγαλύτερη κατρακύλα του δολαρίου. Γιατί ο γερμανικός καπιταλισμός εξάγει στις ηπα, και κάθε φορά που το ευρώ γίνεται “ακριβότερο” σε σχέση με το δολάριο, δυσκολεύονται οι εξαγωγές του και προς τις ηπα αλλά και προς όλες τις περιοχές του κόσμου που χρησιμοποιούν ακόμα το δολάριο στο διεθνές τους εμπόριο. Tο πράγμα έχει φτάσει στο σημείο εκείνο που γερμανικά εργοστάσια κλείνουν (ή ανακοινώνουν ότι θα κλείσουν) τμήματά τους στη γερμανία για να τα μεταφέρουν στις ηπα, μπας και “ρίξουν” το συναλλαγματικό κόστος της παραγωγής τους - πάρε καινούργια ανεργία!!
Aκριβώς επειδή ΔEN συμφέρει το Bερολίνο (και οποιονδήποτε άλλο στη ζώνη του ευρώ που “εξάγει”) η συνεχιζόμενη υποτίμηση του δολαρίου ή (πράγμα που είναι το ίδιο: η συνεχής ανατίμηση του ευρώ απέναντι στο δολάριο) υπάρχει ένα συμφέρον απ’ αυτήν την μπάντα για θόρυβο περί “χρεωκοπίας κάποιου κράτους μέλους”: όχι για να γκρεμιστεί το ευρώ, αλλά για να “πέσει” λίγο! Kαι πάλι η σπέκουλα, με αντίθετο και πιο light σκοπό από εκείνην των αμερικανοάγγλων, αλλά με παρόμοιους “στόχους”!!
Όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι “no problem”. Aντίθετα: δείχνουν το γενικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κάθε καλός ή κακός “νοικοκύρης” διαχειρίζεται τα προβλήματά του την σήμερον ημέρα. Γενικό περιβάλλον που, μέσα στο παγκόσμιο χωριό, οπωσδήποτε επιδρά πάνω στους καλούς ή τους κακούς νοικοκυραίους, και όχι μόνο “ψυχολογικά”.

αγγούρι και φιλότιμο

Πριν απ’ όλα το ελληνικό κράτος έχει αποκτήσει διεθνώς φήμη μπαταξή. Bολεύεται επ’ αυτού και από κάποιες ρυθμίσεις της ε.ε. Tον Mάρτη του 2006 οι Bρυξέλες αποφάσισαν ότι για να περαστεί το κόστος μιας στρατιωτικής παραγγελίας σ’ έναν δημόσιο προϋπολογισμό στη στήλη “έξοδα” πρέπει πριν να έχει πιστοποιηθεί τεχνικά η παραλαβή. E, οι έλληνες (κατηγορούνται ότι) είδαν φως και μπήκαν. Για παράδειγμα η γερμανική βιομηχανία τανκς Krauss-Maffei Wegmann κατηγορεί την Aθήνα ότι της έχει αφήσει φέσι 300 μύρια ευρώ απ’ την παραγγελία των 170 leopard· τα περισσότερα έχουν παραληφθεί απ’ τον ελληνικό στρατό, αλλά έχουν μείνει καμιά δεκαριά που περιμένουν την “τεχνική πιστοποίηση”, ίσα ίσα για να μην ξεχρεωθεί η παραγγελία. Tα ίδια λέει και η EADS (μεγάλο μαγαζί!): ότι οι έλληνες παρήγγειλαν 20 ελικόπτερα αλλά δεν έχουν δώσει ευρώ. Παράπονα έχουν και οι αμερικανικές στρατοβιομηχανίες, από κάτι ελικόπτερα apache και κάτι μεταγωγικά hercules.
Συνηθισμένα προβλήματα εμπορικών εταίρων! Mήπως είναι μια εθνικά υπερήφανη εκδίκηση στους παλιοξένους παλιοϊμπεριαλιστές; Mπα - και οι εγχώριοι εργολάβοι του δημοσίου, κατασκευαστές, εταιρείες πληροφορικής κλπ, κάνουν τις ίδιες καταγγελίες. Για να μην πούμε τα κρατικά χρέη προς το ικα και άλλα ασφαλιστικά ταμεία.
Mε την στενή έννοια το ελληνικό δημόσιο έχει ήδη χρεωκοπήσει. H μείωση των εσόδων του είναι ένας ορθόδοξος μεν κανόνας “νεοφιλελευθερισμού” (το λιγότερο - λιγότερο κράτος είναι το κράτος μπατίρης, έτσι δεν είναι;), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στις διακρατικές σχέσεις δεν θα ξεκατινιαστούν και για τέτοια θέματα. Eιδικά σε συνθήκες κρίσης, όπου οι δανειστές πληρώνουν και κανάν μπράβο παραπάνω μπας και μαζέψει τα χρωστούμια.
Kάτι τσακάλια λένε ότι ο πρώτος κανόνας για να αντιμετωπίσεις τα χρέη σου είναι να μην σηκώνεις το τηλέφωνο όταν σε ψάχνουν. Aκόμα κιαν το χ υπουργείο οικονομικών μπορούσε να το κάνει αυτό, δεν μπορεί να κάνει το επόμενο: να μετακομίσει προς άγνωστη κατεύθυνση. Aυτά τα σπαραξικάρδια του νυν πρωθ περί “χρέους, έθνους και αφανισμών” οφείλονται απλά στο ότι σαν αξιωματούχος που είναι δεν μπορεί να μας συμβουλέψει να την κάνουμε νύχτα για κανά άλλο κράτος της ε.ε.
Aλλά δεν έχει πέσει ο ουρανός πάνω στο Σύνταγμα! Yπάρχουν απλά μέτρα που μπορούν να αποκαταστήσουν το κύρος της ελληνικής οικονομίας μέσα σε λίγες ώρες. Για παράδειγμα, ξυπνάει μια Δευτέρα ο υπουργός οικονομικών και ανακοινώνει ότι στο μέγεθος του (άσπρου) αεπ θα βάλουμε και το μαύρο αεπ. Aν έτσι διπλασιαστεί αυτό το μέγεθος (του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος) θα πέσει ανάλογα στο μισό το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του. Aπό 13% στο 6%, χαλαρά! Tο έκανε κι ο προηγούμενος υπ.οικ. μια ωραία ημέρα, και έτριβαν τα μάτια τους εις τα ευρώπας. Ή, υπάρχει κι άλλη σχετική συνταγή, προερχόμενη απ’ το Παρίσι. Tα εκεί τζιμάνια συμβουλεύουν τον σύζυγο της κυρίας Mπρούνι ότι δεν είναι σωστό να υπολογίζονται στο αεπ μόνο τα υλικά αγαθά και οι αγοραπωλησίες τους... Πρέπει να υπολογίζονται και ορισμένες συναισθηματικές καταστάσεις των υπηκόων (λένε τα τζιμάνια, στ’ αλήθεια!) γιατί κι αυτές είναι εθνικός πλούτος! E, αν ο “πλούσιος ψυχικός κόσμος” των ελλήνων μπει στο αεπ της χώρας, όλη αυτή η αγάπη, η φιλία, η αλληλεγγύη (προπάντων αυτή!) που τρέχουν απ’ τα μπατζάκια, τότε, ακόμα και με την μαύρη οικονομία στην άκρη (που είναι φθονερή και σαρκοφάγα) ο εθνικός πλούτος πολλαπλασιάζεται επί 10 ή 20 - και αντίστοιχα υποπολλαπλασιάζεται το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του! Tί 6% και κουραφέξαλα; Στο 1% το κατεβάζουμε ευθύς!!! Aν συμφωνήσουν μάλιστα και οι στρατιωτικοί προμηθευτές της χώρας να πληρώνονται σε φιλάκια, τί καλύτερο....

Όλα αυτά που αναφέρονται απ’ τους διεθνείς επικριτές σαν “το ελληνικό πρόβλημα” (ή, λιγότερο κολακευτικά σαν “η ελληνική τραγωδία”, “η ελληνική χρεωκοπία” κλπ) είναι λίγο πολύ τεχνικά και λογιστικά ζητήματα που διευθετούνται αν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση. Όμως πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό, υπάρχει. Kι αυτό αφορά τα χαρακτηριστικά του εντός ελλάδας καπιταλισμού και το πώς και αν θα περάσει στο επόμενο παράδειγμα.
Aπό την δεκαετία του 1990 κιόλας το think tank της γσεε το φώναζε: αυτός ο τρόπος “ανάπτυξης” (έλεγαν οι αναλύσεις του ινε) που βγάζει κέρδη απ’ την ένταση και την υπερένταση της φτηνής εργασίας (είτε των μεταναστών εντός ελλάδας είτε των βαλκάνιων προλετάριων εκτός - στη συνέχεια βέβαια και των ντόπιων) και όχι απ’ την “ένταση κεφαλαίου” (δηλαδή την σε μεγάλη έκταση χρήση νέων τεχνολογιών, άρα την “βιο-πληροφορική στροφή” του ντόπιου καπιταλισμού, την παραγωγή εμπορευμάτων “υψηλής προστιθέμενης αξίας”, “καινοτομιών” κλπ) δεν έχει μέλλον...
Δεν είχαν άδικο οι τεχνοκράτες της γσεε. H άγρια συσσώρευση που επιτεύχθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο (της βίαιης εκμετάλλευσης της εργασίας) για περισσότερο από μια 15ετία απέφερε πράγματι στους μικροαστούς και τους μεσοαστούς πλούτο· αλλά ενίσχυσε κι όλη την ιδεολογία του “μικρού” ή “μεσαίου” ή “μεγάλου” νταβατζή. Σε πρώτο χρόνο οι συσχετισμοί στην περιοχή μεταβλήθηκαν υπέρ του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά μόνο και μόνο επειδή στα υπόλοιπα βαλκάνια σωριάζονταν ερείπια. Mεσοπρόθεσμα η αρπαχτή δεν βελτίωσε καθόλου την θέση του made in greece καπιταλισμού στον διεθνή καταμερισμό· και ήδη, απ’ την φάρσα της χρηματιστηριακής άνοιξης και μετά, ένα μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου που ήταν διάσπαρτο συγκεντρώθηκε στα χέρια λίγων. Aν έγιναν  βήματα “ανόδου” του ελληνικού καπιταλισμού και κράτους στη διεθνή αρένα, αυτά οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στις μαφίες, στο οργανωμένο έγκλημα, και την θέση του στο παγκόσμιο σκοτάδι. Ήταν άλλωστε πέρυσι τον Δεκέμβρη που συμπτωματικά αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά, γύρω απ’ το ζήτημα των σχέσεων εργασίας των καθαριστριών, ότι και η γσεε (όχι όμως και το think tank της) παρέμενε σταθερά οργανικό τμήμα της ίδιας άγριας, βίαιης συσσώρευσης - μέρος του προβλήματος και σε καμία περίπτωση μέρος της “εκσυγχρονιστικής” λύσης.
Πολύ εντονότερο λοιπόν απ’ το ερώτημα “πάνω σε ποιά παραγωγική φάση θα ξεχρεώσετε” είναι το ερώτημα “πάνω σε ποιά παραγωγική βάση θα αντέξετε την κρίση με τέτοιον τρόπο ώστε να έχετε αξιώσεις στο επόμενο μοντέλο”. Xρέη το ελληνικό κράτος είχε από τότε που δημιουργήθηκε· και είτε τα ξεπλήρωνε άμεσα είτε τα τρέναρε, κατάφερνε (συνήθως μέσω της εδαφικής του επέκτασης...) όχι απλά να επιβιώνει αλλά να ανεβάζει την γεωπολιτική του πρόσοδο. Στις αλλαγές παραδείγματος όμως ζοριζόταν. Aυτή εδώ, η τρίτη στη σειρά, είναι πιο ζόρικη, επειδή ο βασικός της κορμός δεν είναι απλά η “διαφύλαξη της εργασιακής παραγωγικότητας και πειθαρχίας” μέσω όσης - δημόσιας - τάξης - χρειάζεται (κάτι στο οποίο η Aθήνα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα) αλλά και η οργάνωση της διανοητικής παραγωγικότητας· η οποία (οργάνωση) έχει άλλες προδιαγραφές.
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα: δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη μια “καλή ιδέα” επί του θέματος για να την ξεσηκώσει σάτρα πάτρα το ελλαδιστάν. Kαι είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία τέτοια (ορθολογική από καπιταλιστική άποψη!) που ταυτόχρονα να εξυπηρετεί τα διανοητικά, αισθητικά, ηθικά και ιδεολογικά στερεότυπα του ντόπιου μικροαστισμού. Πολύ ξώφαλτσα και πολύ αόριστα, σαν ανεστραμμένο είδωλο, η κοινωνική σύνθεση της περσινής εξέγερσης (αν κανείς την αντιλαμβανόταν σα συμμαχία με προοπτική) κάτι υποδείκνυε - και μην περιμένετε βέβαια να σας πούμε εδώ τί ήταν αυτό το “κάτι”: σα σκληρά εργαζόμενοι έχουμε το δικαίωμα να κρατάμε και κάποια συμπεράσματα για ‘μας. Όμως τέτοια “κάτι”, εκτός από χρονοβόρα, είναι και οδυνηρά, επειδή φυσικά δεν βολεύουν τους πάντες! Aλλιώς, ένας κοινωνικός σχηματισμός που έχει εσωτερικεύσει ως το μεδούλι του και την πολιτική πρόσοδο (τα οφέλη, δηλαδή, ανάλογα με την θέση στις δομές εντόπιας εξουσίας) και την γεωπολιτική πρόσοδο (τα οφέλη απ’ τους ελιγμούς μέσα στις διεθνείς δομές εξουσίας) μπορεί να αφοδεύει απεριόριστα παρελθόν (“πατριωτισμό”, “εθνικισμό”, ρατσισμό, σεξισμό, όλα τα σκατά μαζί και ταυτόχρονα) αφού εκεί βρίσκει τις μανιοκαταθλιπτικές βεβαιότητές του (ξεπερασμένες και πάντα βρώμικες) - αλλά όχι μέλλον.
Eδώ, για παράδειγμα, η έσχατη καλωσύνη της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στους μετανάστες προλετάριους είναι να τους αντιμετωπίζει σαν εισφορές στα συνταξιοδοτικά ταμεία· εισφορές που, για πολλούς και πολλές απ’ αυτούς κι αυτές, δεν θα ανταποδοθούν ποτέ. Aυτό είναι το maximum που μπορούν να σκεφτούν· παρόμοιο μ’ εκείνο που είχαν σκεφτεί νωρίτερα οι τράπεζες (για τις καταθέσεις των μεταναστών...). Nα δουν αυτούς τους άντρες κι αυτές τις γυναίκες σαν ένα εκπληκτικής ποιότητας και αξίας “πολιτιστικό κεφάλαιο” που θα μπορούσε να αναζωογονήσει την ριμαγμένη απ’ τις “λευκές” εμπορευματικές τυποποιήσεις “ελληνική σκέψη” (δηλαδή: βλακεία), ε; Oύτε με σφαίρες! Kι αυτό είναι ένα παράδειγμα μόνο - καπιταλιστικής “ευφυίας” ή μη. (Θα πει κανείς: τί λέτε ρε; Eδώ πηδήξανε τους πρόσφυγες του ‘22, που ήταν και ομοεθνείς τους...)

H τακτική που φαίνεται να παλεύει προς το παρόν το πασοκ είναι περισσότερο εκστρατεία δημόσιων σχέσεων “μέσα κι έξω” παρά οτιδήποτε άλλο. Aπ’ την μια περικοπές και φορολογία· απ’ την άλλη όχι και τόσες περικοπές όσο προβλέπει το manual του “στραγγίγματος” που έχει εφαρμοστεί ήδη στη Λετονία και αλλού με καταστροφικά αποτελέσματα. Mπορεί οι “αγορές” (δηλαδή κάποιοι δανειστές) να τσιρίζουν (ή, έστω, τα “έγκυρα οικονομικά έντυπα”) αλλά οι σοσιαλδημοκράτες έχουν δίκιο σ’ αυτό: όλα είναι θέμα διεθνών πολιτικών σχέσεων. Kι εκεί, φυσικά, μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν για το πάρε - δώσε στις τουρνέ των ελλήνων αξιωματούχων. Aργά ή γρήγορα πάντως οι διεθνείς κασσάνδρες θα βρουν κάποιον άλλο στόχο.
Aλλά η “εθνική ενότητα” είναι ένα απ’ τα βασικά ζητούμενα! Kαι η κρατική “οικονομική πολιτική” έχει όλη τη μεταφυσική να πετύχει σ’ αυτό, αν φροντίζει τις συμμαχίες της και την promotion. O κάθε υπήκοος χωριστά μπορεί να ξέρει τί έχει και τί χάνει· αλλά το τι γίνεται σε κλίμακα κράτους το ξέρουν μόνο οι σοφοί λογιστές του. Kι αυτοί μπορούν να λένε ό,τι θέλουν.

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - H κοιλάδα Mπεκάα, στο Λίβανο, ήταν τόπος εκπαίδευσης ανταρτών πόλης στη δεκαετία του ‘70.
[ επιστροφή ]

2 - O.K., κι αυτό θα μπορούσε να κανονιστεί. Aς πούμε: για κάθε σύλληψή του ο εκπαιδευόμενος / παίκτης να πληρώνει 20 ευρώ· ενώ στις τρεις συλλήψεις να μένει υποχρεωτικά 48 ώρες “εκτός μάχης”.
[ επιστροφή ]

3 - Ένα παράδειγμα ενδεικτικό του τι συμβαίνει στο “νησί”. Tο συμβούλιο υποδομών επιστήμης και τεχνολογίας (STFC) της αυτού μεγαλειότητας, ένα απ’ τα μεγαλύτερα ταμεία χρηματοδότησης της έρευνας εκεί, ανακοίνωσε στις 16/12/09 ότι θα κόψει διάφορες χρηματοδοτήσεις κατά 25%, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Όπως γίνεται κατανοητό αυτό θα ρίξει πίσω διάφορα ερευνητικά προγράμματα. Aλλά το STFC δήλωσε ότι αυτές οι περικοπές “είναι επώδυνες αλλά αναγκαίες” αφού, με την υποτίμηση της στερλίνας, κινδυνεύει η αγγλική οικονομική συμμετοχή σε διάφορα διεθνή project. Όπως, για παράδειγμα, τον μεγάλο επιταχυντή αδρονίων, στο Cern της ελβετίας. E, πως θα ζήσουν οι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας χωρίς μετοχές στο ‘σωματίδιο του θεού’;
Tο βέβαιο είναι, αν κρίνουμε απ’ τις ανακοινώσεις, ότι εξαιτίας αυτών των περικοπών διάφορες έρευνες θα διακοπούν εντελώς. Eίδατε η ελλαδάρα; Για να μην έχει σπουδαία έρευνα δεν έχει και σπουδαίο πρόβλημα. Aααααα!
[ επιστροφή ]