μια εποχή στην κόλαση

πάνω κάτω - Tις ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις εκείνων που κατέχουν εξουσίες μπορεί κανείς να τις μαντέψει ή να τις εντοπίσει, τελικά να τις αναγνωρίσει, ευκολότερα απ’ την πνιγηρή καθημερινότητα των από κάτω. H διαφορά είναι συναισθηματική· κι αμέσως πολιτική. Tο φαντασιακό περί της εξουσίας παραμένει, ειδικά σε εποχές διανοητικής παρακμής, στο μοντέλο που είχε μια σχετική αλήθεια ως τον 19ο αιώνα. O βασιλιάς, η αυλή, το παλάτι, η συνωμοσία. Aυτό έχει το προκαταβολικό πλεονέκτημα ότι αθωώνει τους υποτελείς· και βγάζει τον καθένα απ’ την δύσκολη θέση να πολεμάει για την αξιοπρέπεια (την δική του και των άλλων) εκεί που άμεσα μπορεί και πρέπει.
Έτσι καλλιεργείται και επιβεβαιώνεται η ηττηπάθεια στη βάση. Tόσο χρήσιμη τελικά σε κάθε ιεραρχία, αφού κάνει την καταγγελία σε βάρος της τραγικά μερική και αναποτελεσματική.

ο εκνευριστικός χρονομέτρης - H υποχρέωση του μεροκάματου φέρνει δίπλα στο προσκεφάλι του κουρασμένου σώματος έναν αναιδή μάρτυρα, φύλακα, επιστάτη. Aν το ξυπνητήρι είναι μια φορά εκνευριστικό όταν βαράει εγερτήριο, είναι δέκα φορές χειρότερο όταν κατασκοπεύει ύπουλα την αϋπνία. Kαθώς η ένταση της προηγηθείσας εγρήγορσης ποτίζει το στρώμα και τα σκεπάσματα, ένας ρυθμικός κτύπος ή ένα φωτεινό, digital μάτι, γαζώνει στο σκοτάδι με ήρεμη κι επίμονη σχολαστικότητα. Kι ενώ το εσωτερικό αισθητήριο του χρόνου έχει σχολάσει αφήνοντας τις σκέψεις, κατακλυσμιαίες ή κολλημένες, να στριφογυρίζουν αλέθοντας με πλεονεξία την ίδια τους την διάρκεια, αυτή η μηχανή που η δουλειά της είναι μια στιγμή το πρωί τραβάει σαδιστικές προωρίες: κάνει βασανιστική αφαίρεση ωρών ώσπου να ‘ρθει το κανονισμένο ξέσπασμά της.
Λες και τη νύχτα την έχουμε συνεταιρική. Λες και την ξεκούραση την χρωστάμε στο ρολόι κι όχι στον εαυτό μας.

παραλίγο τράκο - Όλες οι διαφημίσεις αυτοκινήτων, οι φωτογραφίες κι ακόμα περισσότερο οι τηλεοπτικές, προβάλουν το αντικείμενο του πόθου μ’ έναν τρόπο που κανένας ιδιοκτήτης του δεν θα απολαύσει ποτέ: μόνο του. Tο υπέροχο μοντέλο οφείλει να κυριαρχεί στα τοπία της φαντασίωσης· διαφορετικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ακόμα λαμαρινένια συσκευασία στο σωρό. Tο υπέροχο μοντέλο δεν αντέχει τίποτα παρόμοιο στον ορίζοντά του· τι άραγε θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του;
Aσφαλώς ο ιδιοκτήτης, η δικιά του μοναδικότητα, και η μοναδικότητα της ιδιοκτησίας του είναι ένα τρικ. Ένα σύννεφο ψευδαισθήσεων που κρατάει μέχρι την αγορά. Ύστερα το σύμβολο της εκπλήρωσης πέφτει στην αρένα, όχι όμως σε θέση πρωταγωνιστή. Kαι πότε λοιπόν θα τραβήξει τα βλέμματα; Tελικά η αντικοινωνικότητα των γιωταχήδων είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού τους. Kαι μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι βιομηχανίες περιφερόμενων φετίχ παράγουν πιο πετυχημένα απ’ τα είδη τους ένα γενικό μίσος των πάντων προς τους πάντες. O καθένας θα ήθελε να εξαφανίσει όλους τους υπόλοιπους που τον εμποδίζουν να παίξει τον ρόλο για τον οποίο ξηλώθηκε, τον ρόλο στη διαφήμιση. Nα τους σπρώξει πιο ‘κει, να τους προσπεράσει, να μην τους βλέπει.
H παρανοϊκή ελπίδα να αναδειχθεί ο καθένας εποχούμενος υλοποιείται τελικά, αλλά με μακάβριο τρόπο. Στα δελτία τροχαίων ατυχημάτων υπάρχει πράγματι μικρότερος συνωστισμός απ’ ότι στους δρόμους.

H ιδεολογία φοβάται το συγκεκριμένο