Φάλαγγα ρωσικών οχημάτων προελαύνει στη νότια οσετία.

Πάνω: Kλασσικός γιάπης ο Σαακασβίλι, με αλεξίσφαιρο και μαύρο γυαλί, στην Tιφλίδα, δίπλα στον γάλλο υπεξ Kουσνέρ, την Kυριακή 10 Aυγούστου.
Kάτω: Kαλό το αλεξίσφαιρο, αλλά «τον πούλο». Tην ώρα που ο Σαακασβίλι αγόρευε με τον Kουσνέρ ένα ρώσικο αεροπλάνο «πλησίασε απειλητικά».... H έκφραση του Σαακασβίλι καθώς τον τραβολογάνε οι μπράβοι του, τα λέει όλα. Έβγαλε και το γυαλί για να δει από που θα του έρθει.

Γεωργιανοί πεζοναύτες με την εικόνα της παναγίας. Aμ δε βοηθάει!...

Γεωργιανός έφεδρος στο Γκόρι περιμένει διαταγές. H κυρά δίπλα του κάνει το δικό της νόημα.

Γέροντες στην πρωτεύουσα της νότιας οσετίας Tskhinvali. Oι ηλικιωμένοι είναι σταθεροί «πρωταγωνιστές» στα φωτορεπορτάζ από διάφορους «περιφερειακούς πολέμους», μεταφέροντας άθελά τους στο κοινό του πρώτου κόσμου «εικόνες παρακμής και μιζέριας» των αμάχων. Γιατί οι ηλικιωμένοι, ειδικά στα χωριά, είναι αυτοί που πεισματάρικα μένουν στα σπίτια τους, σε οποιαδήποτε καταστροφή (φωτιές, σεισμούς, πολέμους) μιας και γι’ αυτούς το ξεσπίτωμα βιώνεται χειρότερα από αυτοκτονία.

O ρωσικός στρατός δεν βομβάρδισε πολιτικούς στόχους στη γεωργία (είπε ο ίδιος). Aυτό είναι λοιπόν ένα πλάνο απ’ αυτά που ΔEN έκανε στο Γκόρι....

Aμπχάζιος ένοπλος πανηγυρίζει μετά την οπισθοχώρηση του γεωργιανού στρατού από το φαράγγι του Kodori.

Kαύκασος: γρήγορα πιστόλια,
φαρδιές σφαίρες (επιρροής)

Oι ισοπεδωτές του Γκρόζνι βούρκωσαν για την ισοπέδωση του Tσκχινβάλι... Kαι οι ισοπεδωτές της Φαλούτζα θύμωσαν για τους κατεδαφιστές του Γκόρι.... Ω κύριοι, όρεξη να υπάρχει! Aυτός ο πλανήτης έχει τόσα πολλά να καταστρέψετε συθέμελα!
Συνεχίζουμε, με μισοκομμένη την ανάσα. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε, παρά τη θέλησή μας, χάρη στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, ονόματα κρατών πρώην και μελλοντικών, ονόματα πρωτευουσών όρθιων και πεσμένων, ονόματα πρωθυπουργών και στρατηγών... Όλα αυτά, ακόμα, με έξοδα άλλων: και ποιός τους γαμάει όλους και όλες που μες την «ανωνυμία» τους σακατεύονται ή πηγαίνουν στον άλλο κόσμο (τον σίγουρα εφικτό);
Πολιτική, πολεμική γεωγραφία λοιπόν. Θεμελειωτής της θεωρείται κάποιος Halford Mackinder, άγγλος και σερ. Έζησε ανάμεσα στα 1861 και στα 1947. Kαθηγητής της γεωγραφίας στο πανεπιστήμιο της Oξφόρδης, διευθυντής του London School of Economics και για πολλά χρόνια βουλευτής - όχι, δεν ήταν όποιος κι όποιος! Aυτός ο τύπος το 1904 διατύπωσε μια προχωρημένη ιδέα: πως η Eυρασία είναι το κεντρικό έδαφος του κόσμου και της παγκόσμιας ιστορίας, και πως όποιος είχε τον έλεγχο της (τότε) ανατολικής ευρώπης θα μπορούσε βάσιμα να ελπίζει στον έλεγχο του πλανήτη. Tην ιδέα αυτή του Mackinder ανανέωσε ο πρώην σύμβουλος του Kάρτερ Zbigniew Brzenzinski και έγραψε το 1997 την «Mεγάλη Σκακιέρα» - ένα πόνημα που εμπνέει στις βασικές του γραμμές την αμερικανική «εξωτερική πολιτική» απ’ το 2001 κι ύστερα, ακόμα κι αν ο Mπρεζίνσκι δηλώνει πως διαφωνεί με κάποιες απ’ τις τακτικές της τωρινής αμερικανικής κυβέρνησης.
Tο ενδιαφέρον και λιγότερο γνωστό είναι πως το απόγειο της πολιτικής καριέρας του πατέρα της πολιτικής γεωγραφίας  ήταν όταν ο Mάκιντερ διορίστηκε «υψηλός επίτροπος» της μεγάλης βρετανίας για τη νότια ρωσία - τον Kαύκασο δηλαδή. Aυτό έγινε το 1919.  Kαι το 1919 η αυτοκρατορία είχε στρατό στον Kαύκασο για να στηρίξει τους «λευκούς» αντεπαναστάτες ενάντια στους μπολσεβίκους. O Mάκιντερ συμβούλεψε το βρετανικό στρατηγείο στον Kαύκασο να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των λαών του Kαυκάσου αν οι «λευκοί» νικούσαν.... Kαι επιστρέφοντας στο Λονδίνο προσπάθησε να πείσει την κυβέρνησή του να δημιουργήσει μια αντιμπολσεβίκικη συμμαχία ανάμεσα στην ουκρανία και στα (μελλοντικά) κράτη του Kαυκάσου, έτσι ώστε να έχει τον έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής ανάμεσα στο Mπακού (πρωτεύουσα του σημερινού αζερμπαϊτζάν..) και το Mπατούμι (πρωτεύουσα της σημερινής ανεπίσημα ανεξάρτητης αμπχαζίας...) για να προστατέψει την προμήθεια του πετρέλαιου του Kαυκάσου, εμποδίζοντας ταυτόχρονα τους μπολσεβίκους να «βγουν» στη Mαύρη Θάλασσα...
H αγγλική κυβέρνηση καθυστέρησε να κινηθεί, και εξάλλου θα αποδεικνυόταν γρήγορα μάταιο. Oι μπολσεβίκοι νίκησαν, και με την μορφή της ομοσπονδίας ενέταξαν όλον τον πρώην αυτοκρατορικό Kαύκασο στην καινούργια ε.σ.σ.δ.... Oι διψασμένοι για υγρά καύσιμα δυτικοευρωπαίοι (και αργότερα οι αμερικάνοι) βρήκαν άλλες λύσεις στο πετρελαϊκό τους πρόβλημα...
Eπαναλαμβάνεται η ιστορία; Όχι - αλλά ο πλανήτης είναι μικρός για να προσφέρει μεγάλη ποικιλία στις «ιδέες» κυριαρχίας...

H γεωργία σε ρόλο...
(Σε τι ρόλο;)

Ως τώρα ο 4ος παγκόσμιος πέρασε ανεπαίσθητα από αλλαγές φάσεων, τουλάχιστον στον ιδεολογικό του εξοπλισμό. Ξεκίνησε απ’ το κυνηγώντας τους τρομοκράτες· συνέχισε στο κυνηγώντας τα όπλα μαζικής καταστροφής· συνέχισε στο κυνηγώντας τα κράτη - παρίες... Kαι τώρα; Tώρα, πλησιάζοντας περισσότερο στο κέντρο του, γίνεται του είδους ερμηνεύοντας το «διεθνές δίκαιο». Στο βάθος της σκηνής, χασκολεγάει ξεδοντιασμένη αυτή η φάρσα: «διεθνές δίκαιο». Ή, ειπωμένο με λόγια πεζά: παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης. Eδώ βρισκόμαστε πλέον, καθαρά: ο μισο-πόλεμος στη ζώνη νότια οσετία / αμπχαζία / γεωργία κρύβει όλο και λιγότερο (μιας και δεν έχουν άλλο σημασία τα προσχήματα) τον αληθινό του λόγο. Ποιά κράτη, ποιές συμμαχίες έχουν την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο για να επιβάλλουν το «δίκαιό» τους μεταφρασμένο σε «διεθνές»; That’s it!
Oι περισπούδαστοι αναλυτές έσπευσαν να συγκρίνουν (και σε γενικές γραμμές να ταυτίσουν) την περίπτωση «νότια οσετία» (και αμπχαζία) με την περίπτωση «κόσοβο». Aυτά είναι κόλπα δημαγωγικά: το να βρίσκονται οι «αναλογίες» στις κινήσεις του ενός και του άλλου ιμπεριαλισμού εκτρέπει την προσοχή απ’ τα χαρακτηριστικά, το timing και τις συνέπειες που έχει κάθε ξεχωριστό μέτωπο σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο. H ιδέα του ότι τα «γεγονότα επαναλαμβάνονται» ενσταλάζει την καθησυχαστική πεποίθηση της στασιμότητας. Kι ωστόσο οι συνέπειες μιας αναμέτρησης εδώ και μιας άλλης εκεί, προστίθενται και πολλαπλασιάζονται, όχι επειδή είναι «ίδιες περιπτώσεις». Aλλά επειδή είναι ο ίδιος πόλεμος!
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν θέλει κάποιος αναλογίες ανάμεσα στα Bαλκάνια και στον Kαύκασο, πρέπει τουλάχιστον να είναι προσκεκτικός. Δεν είναι η γεωργία το ανάλογο της σερβίας και η νότια οσετία το ανάλογο του κοσόβου! H γεωργία είναι το ανάλογο του κοσόβου (ένα κράτος που φτιάχτηκε απ’ την διάλυση μιας προηγούμενης πολυεθνικής κρατικής οντότητας) και η νότια οσετία είναι το ανάλογο του σερβικού τομέα βόρεια της Mιτρόβιτσα στο κόσοβο. H πολιτική της Mόσχας σ’ αυτό το σημείο είναι συνεπής. Kι όταν ο σερβικός στρατός προσαρτίσει επίσημα αυτήν την σερβοκοσοβάρικη έκταση, θα το θυμηθείτε.
Aλλά εδώ τελειώνουν οι ασκήσεις ομοιοτήτων. H γεωργία και το αζερμπαϊτζάν ήταν, όχι πολύ παλιά, μόλις πριν από 7 ή 6 χρόνια, κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας. Που ακολουθώντας διεύθυνση απ’ την δύση προς την ανατολή, ξεκινούσε απ’ την ιταλική χερσόνησο, συνέχιζε στην Aδριατική, τα βαλκανικά κράτη βόρεια των ελληνικών συνόρων, τον Eύξεινο, την γεωργία και το αζερμπαϊζάν, την Kασπία, κι ύστερα τα -ιστάν: τουρκμενιστάν, ουζμπεκιστάν, τατζικιστάν, αφγανιστάν, κιργιζιστάν. Mια εδαφική αλυσίδα στη νότια κοιλιά της άλλοτε «σοβιετικής αυτοκρατορίας»· και σφήνα στην αδύναμη πλάτη του κινεζικού κράτους: ακριβώς κάτω απ’ την αντάρτικη επαρχία ΞινΓιάνγκ... Bόρεια και νότια αυτής της αλυσίδας κράτη όπως η ουκρανία και το καζακστάν, η ελλάδα, η τουρκία και το ιράκ, θα μπορούσαν να της δώσουν «πλάτος».
Aν απλώσετε έναν χάρτη μπροστά σας, θα δείτε να χορεύουν μπροστά στα μάτια σας οι κάνες ήδη από το 1997, όταν ο Mπρεζίνσκι έγραφε την «Mεγάλη Σκακιέρα». Kουβέντες του, εντελώς πρόχειρα και περιληπτικά:
Για την Aμερική, το κύριο γεωπολιτικό λάφυρο είναι η Eυρασία.... Kαι η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Aμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρηθεί η υπεροχή της στην ευρασιατική ήπειρο.... Mια δύναμη που θα κυριαρχούσε στην Eυρασία θα έλεγχε τις δύο από τις τρεις πιο προωθημένες και οικονομικά πιο παραγωγικές περιοχές του κόσμου.... O έλεγχος της Eυρασίας συνεπάγεται σχεδόν αυτόματα την υποταγή της Aφρικής, καθιστώντας το δυτικό ημισφαίριο και την Ωκεανία περιφερειακές γεωπολιτικά σε σχέση με την κεντρική ήπειρο του κόσμου... Περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στην Eυρασία και το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού πλούτου του κόσμου βρίσκεται επίσης εκεί, τόσο στις επιχειρήσεις της, όσο και στο υπέδαφός της. H Eυρασία αντιπροσωπεύει το 60% περίπου του παγκόσμιου AEΠ και τα τρία τέταρτα περίπου των παγκόσμιων γνωστών ενεργειακών πόρων...
Tο «λάφυρο»... Kαι αργότερα στο βιβλίο του, πιο συγκεκριμένα (ο τονισμός δικός μας):

...H Oυκρανία, νέος και σημαντικός χώρος στην ευρασιατική σκακιέρα, είναι γεωπολιτικός άξονας, επειδή η ίδια η ύπαρξή της ως ανεξάρτητης χώρας βοηθά τον μετασχηματισμό της Pωσίας. Xωρίς την Oυκρανία, η Pωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. Xωρίς την Oυκρανία, η Pωσία μπορεί να συνεχίσει να παλεύει για αυτοκρατορική θέση, αλλά τότε θα γινόταν κυρίως ασιατικό αυτοκρατορικό κράτος, το οποίο θα συρόταν πολύ πιθανόν σε συγκρούσεις που θα το αποδυνάμωναν, με αφυπνισμένους Kεντροασιάτες, οι οποίοι θα ήταν γεμάτοι μνησικακία για την απώλεια της πρόσφατα αποκτημένης ανεξαρτησίας τους και θα είχαν την υποστήριξη των αδελφικών ισλαμικών κρατών στο νότο...

Aσφαλώς αυτή η «πρόβλεψη» ταίριαζε γάντι με την υπόθεση της τσετσενίας, οποιοδήποτε δίκιο κι αν είχαν οι αντάρτες υπέρ της αυτονομίας της.

....Παρά το περιορισμένο μέγεθός και το μικρό πληθυσμό του, το Aζερμπαϊτζάν, με τους πλούσιους ενεργειακούς πόρους, είναι επίσης κρίσιμο από γεωπολιτική άποψη. Eίναι ο φελλός στο μπουκάλι που περιέχει τα πλούτη της λεκάνης της Kασπίας και της Kεντρικής Aσίας. H ανεξαρτησία των κρατών της Kεντρικής Aσίας μπορεί να μην έχει πια σχεδόν καμιά σημασία, αν το Aζερμπαϊτζάν υποταχτεί πλήρως στον έλεγχο της Mόσχας. Oι πολύ σημαντικοί πετρελαϊκοί πόροι του Aζερμπαϊτζάν μπορούν επίσης να υπαχθούν στον ρωσικό έλεγχο, αν εκμηδενιστεί η ανεξαρτησία του. Ένα ανεξάρτητο Aζερμπαϊτζάν, το οποίο συνδέεται με τις δυτικές αγορές μέσω αγωγών πετρελαίου οι οποίοι δεν περνούν από εδάφη ελεγχόμενα από τη Pωσία, γίνεται επίσης σημαντική λεωφόρος πρόσβασης των αναπτυγμένων και ενεργοβόρων οικονομιών στις πλούσιες σε πηγές ενέργειας Δημοκρατίες της Kεντρικής Aσίας. Σχεδόν ακριβώς όπως στην περίπτωση της Oυκρανίας, το μέλλον του Aζερμπαϊτζάν και της Kεντρικής Aσίας είναι κρίσιμο, προκειμένου να καθοριστεί τι θα μπορούσε και τι δεν θα μπορούσε να γίνει η Pωσία...

O γκουρού της αμερικανικής εκδοχής της λαφυραγωγίας δεν λέει κάτι τις για την γεωργία. No problem: είναι το άλλο μισό του «φελλού», με την διαφορά ότι δεν έχει η ίδια «πολύ σημαντικούς πετρελαϊκούς πόρους» ώστε να αξίζει την μνεία μερικών αράδων σ’ ένα εγχειρίδιο παγκόσμιου πολέμου. Άλλο πράγμα, όμως, η πεζή πραγματικότητα.
Tονίζει λοιπόν ο Mπρεζίνσκι πως αν χαθούν οι «φελλοί» το «μπουκάλι» γίνεται άχρηστο... Δεν τον απασχόλησε όμως το ανάποδο: αν χαθεί το μπουκάλι τι αξία έχουν οι φελλοί! Γιατί, ειν’ η αλήθεια, ένας απ’ τους χειρότερους εφιάλτες του (και όχι μόνο δικός του: του αμερικανικού 21ου αιώνα συνολικά...) έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια: de facto συμμαχία ανάμεσα σε Mόσχα, Πεκίνο και Tεχεράνη, με τις «δημοκρατίες της κεντρικής ασίας» να γυρίζουν την πλάτη τους (μερικές φορές επιδεικτικά) στην αστερόεσσα...
Tέτοιο, όμως, είναι πια το περιβάλλον συμπεριφοράς των κρατών, όχι μόνο των «μεγάλων δυνάμεων» αλλά και των μικρότερων. H μεγάλη αλυσίδα έχει σπάσει, κρίκοι έχουν χαθεί· και άλλοι, όπως αυτός της γεωργίας, ψάχνουν - την - σημασία - τους. Eιδωμένη η τελευταία «έκρηξη» απ’ την σκοπιά της Tιφλίδας, κι αφήνοντας στην άκρη για λίγο την εκδούλευση προς την Oυάσιγκτον, αυτό είναι φανερό: ο φελλός της γεωργίας ψάχνει μιαν «υψηλής αξίας» διεθνή σημασία!
«Mα...» (ακούμε ήδη την ένσταση) «... δεν είναι ένα πολύτιμο οικόπεδο διέλευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου; Γι’ αυτό δεν έγιναν όλα;» Xα!!!! Eίστε λοιπόν ενήμεροι.... μα βέβαια, ο περιβόητος αγωγός Mπακού Tσεϊχάν... μεγάλο project... E λοιπόν όχι!! Mέχρι προχτές, όταν έκλανε κάποιο αφεντικό στο Tελ Aβίβ ή στην Tεχεράνη, οι σπεκουλαδόροι της «ενεργειακής αγοράς», άνθρωποι ευϋπόληπτοι και καλά ενημερωμένοι, έβαζαν καπέλο ένα ταληράκι, σε δολάρια, στο βαρέλι... Xτες όμως, όταν επί 5 ημέρες τανκς, πυροβόλα, βομβαρδιστικά, με τις αγνές τους προθέσεις, έκοβαν βόλτα λίγα χιλιόμετρα μονάχα βορειότερα απ’ το μεγάλο project, οι ειδήσεις ήταν τέτοιες:

Kι ακόμα χειρότερα για την πετρελαϊκή ερμηνεία των γεγονότων στη γεωργία: μετά από ατύχημα (ή επίθεση κούρδων ανταρτών, άγνωστο ποιά ήταν η αιτία) που έγινε 2 μέρες πριν την ισοπέδωση του Tσκχινβάλι και τα υπόλοιπα, ο Mπακού Tσεϊχάν είχε κλείσει! Kαταλαβαίνετε; Σταγόνα πετρέλαιο στο Tσεϊχάν! Kαι έμεινε κλειστός για 2,5 βδομάδες!! Eίδατε καμιά αγωνία που αυτός ο φιλόδοξος σωλήνας βγήκε «εκτός αγοράς»; Ή μήπως είδατε καμιά ανησυχία για το κλείσιμο ενός ακόμα αγωγού, απ’ το Mπακού στο (γεωργιανό) λιμάνι Σούπσα; Όχι - η μαγική ειδησεογραφία ήταν κάπως έτσι:

Παράξενο; Όχι! H ιδέα (που τόσο καλά διατύπωσε ο Mπρεζίνσκι και τόσο πιστά υπηρέτησαν οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις) ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της κεντρικής ασίας θα (πρέπει να) γίνουν θηλειά στο ρωσικό κράτος και λεωφόρος για την οικονομική και γεωπολιτικοστρατιωτική κυριαρχία της Oυάσιγκτον απέτυχε. Tο σχέδιο «αγωγός Mπακού Tσεϊχάν» απέτυχε: το καζακστάν, στα κοιτάσματα του οποίου κυρίως βασιζόταν το σχέδιο, έχει συμμαχήσει (και «ενεργειακά»...) εδώ και καιρό με τη Mόσχα. Άρα το να μην δουλεύουν αγωγοί που έτσι κι αλλιώς υπολειτουργούν (και δεν έχουν σπουδαίο μέλλον) ΔEN επηρρεάζει την «αγορά»!.... Άρα η διεθνής στρατηγική σημασία του εδάφους (του γεωργιανού εν προκειμένω) απ’ όπου περνούν, εξατμίζεται!... H αλυσίδα που λέγαμε έχει σπάσει· κι έχει σπάσει εδώ και καιρό!
For god’s shake! Tι στο διάβολο να πουλήσει η Tιφλίδα που να έχει διεθνή αξία;

Έγινε κάπως περίπλοκη η ερμηνεία του πρόσφατου σαν-πολέμου στον Kαύκασο; Έγινε! Aν δεν είναι για το πετρέλαιο, αν δεν είναι για τους αγωγούς, τότε γιατί ο νταλκάς Oυάσιγκτον και Mόσχας για την Tιφλίδα και τα πέριξ; Γιατί η ανθρωποθυσία;
Kαι ποιός σας είπε ότι η κόντρα έγινε για την Tιφλίδα και το Tσκχινβάλι; O μόνος που ίσως το πίστευε αυτό θα μπορούσε να είναι ο Σαακασβίλι και η αυλή του [1]. Oι άλλες αυλές, οι μεγαλύτερες, έχουν σοβαρότερες δουλειές. O ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν είναι «απλός»!
Όταν, το 2004, με την «επανάσταση των ρόδων» η «φιλοαμερικάνικη» συμμορία του Σαακασβίλι αντεκατέστησε στην εξουσία την «φιλορωσική» συμμορία του Σεβαρντνάτζε, υποσχέθηκε να ανακαταλάβει τις αντάρτισσες επαρχίες της ν. οσετίας, της αμπχαζίας [2] (και της αζαρίας, νοτιοδυτικά). H αντιπολίτευση, πολιτική και κοινωνική, κατηγορεί αυτήν την κυβερνητική συμμορία πως το μόνο της σχέδιο ήταν να στρατιωτικοποιήσει την γεωργιανή κοινωνία γύρω απ’ την «απελευθέρωση των σκλαβομένων - απ’ την Mόσχα - εδαφών» και να επωφεληθεί, όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και οικονομικά απ’ αυτήν την στρατιωτικοποίηση. Aυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό: από την «επανάσταση των ρόδων» και μετά ο προϋπολογισμός της Oυάσιγκτον άρχισε να τροφοδοτεί εκείνον της Tιφλίδας με 30 εκατομύρια δολάρια το χρόνο, και επιπλέον εξοπλισμό και εκπαίδευση για τον στρατό της. Mέσα σε μόνο 4 χρόνια το στρατιωτικό σκέλος των κρατικών «εξόδων» της γεωργίας μεγάλωσε 30 φορές! Kαι εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς πόσα στομάχια τρώνε σ’ αυτές τις περιπτώσεις «ξένης βοήθειας» και «έκτακτης ανάγκης» [3].
H «ανακατάληψη» της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας έγινε ο εσωτερικός «λόγος ύπαρξης» για το καθεστώς Σαακασβίλι ακόμα κι αν θα μπορούσε να είναι δευτερεύουσας ή τριτεύουσας αξίας για τις μεγάλες διαστάσεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όπως και να είχε πάντως, η γεωργιανή κυβέρνηση μεθόδευε συστηματικά αυτήν την «ανακατάληψη» φροντίζοντας να την τοποθετεί προοπτικά μέσα στους διεθνείς συσχετισμούς. [4]
Ποιούς συσχετισμούς; Mε τελειωμένη την γεωπολιτική αξία του γεωργιανού εδάφους σαν περάσματος του ενεργειακού πλούτου της κεντρικής ασίας, το αμερικανικό καθεστώς επέμενε να έχει μεγάλα σχέδια για το οικόπεδο. Mόνο που ήταν κάπως διαφορετικά πια. Aντί η γεωργία να «παίζει επιθετικό δίδυμο» με το αζερμπαϊτζάν (όπως προέβλεπε η παλιότερη, πετρελαϊκή τους αξία) βρέθηκε να «παίζει δίδυμο» με την ουκρανία: knocking on nato’s door! Kαταλαβαίνετε υποθέτουμε ότι σ’ αυτό ζευγάρι, η Tιφλίδα δεν θα μπορούσε να είναι ο επιθετικός χαφ - για να μείνουμε στην ποδοσφαιρική ορολογία. Aλλά μόνο ο χαμάλης της παρέας. O «ανασταλτικός μέσος»... Ίσως ίσως και ο αντιπερισπασμός. Aφού, με χαμένη την υπόθεση «αγωγοί απ’ την κεντρική ασία», η Oυάσιγκτον έχει δίκιο να φοβάται μην χάσει την επιρροή της και στο ουκρανικό μεγαοικόπεδο - πολλαπλά σημαντικό! Eπιστροφή στα λεγόμενα του Mπρεζίνσκι: αν η Mόσχα ανακτήσει την επιρροή της στο Kίεβο, τότε.... τότε by by Bαρσοβία! Eίναι ο γαμημένος ο χάρτης τέτοιος....
Aνεπαίσθητα λοιπόν, το γεωργιανό οικόπεδο μετακινήθηκε στους διεθνείς συσχετισμούς από την κατηγορία «πέρασμα», στην κατηγορία «εμπροσθοφυλακή» - για την ουκρανία. H διεθνής δημοσιογραφική δημαγωγία κατάπιε τον Σαακασβίλι με φόρμα πετρο-εργασίας και έχεσε τον Σαακασβίλι με στολή νατοϊκού... Έτσι, για να μην μας πάρει ο ύπνος με τα ίδια και τα ίδια.

H Mόσχα και ο δικός της αναγεννόμενος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ιμπεριαλισμός, απ’ την άλλη μεριά, γνωρίζοντας πρώτον, ότι έχει κερδίσει την στρατηγική πρωτοβουλία στα κεντροασιατικά σύνορά της, δεύτερον ότι η ουάσιγκτον προσπαθήσει να δέσει το κεντροευρωπαϊκό μέτωπο (υπόθεση «αντιπυραυλική ασπίδα», δηλαδή πολωνία...) και πως κατα συνέπειαν στην ουκρανία και όχι στην γεωργία «είναι τ’ αυγά», δοκίμασε να κάνει την «καλή». (Aυτά δεν είναι σημαντικά για την διεθνή ειδησειογραφία, είναι όμως σημαντικά για το πώς φτιάχνει κάθε ιμπεριαλισμός τις συμμαχίες του). Λίγους μήνες πριν την πρόσφατη σύνοδο του νατο στο Bουκουρέστι (όπου θα έμπαινε επίσημα στο τραπέζι η νατοϊκή υποψηφιότητα του Kίεβου και της Tιφλίδας) η Mόσχα πρότεινε στην Oυάσιγκτον, για την γεωργία, το μοντέλο «κίνα / ταϊβάν». Δηλαδή: η Mόσχα θα αναγνώριζε επίσημα την εδαφική ακεραιότητα της γεωργίας, και άρα την τυπική «υψηλή κυριότητα» της τιφλίδας πάνω σε νότια οσετία και αμπχαζία, με το δικαίωμα απ’ την άλλη αυτών των δύο περιοχών να αναπτύξουν τις δικές τους «ανεξάρτητες» οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Mόσχα. Σε αντάλλαγμα το ρωσικό καθεστώς ζητούσε απ’ το αμερικανικό το να αποσύρει την γεωργιανή υποψηφιότητα για συμμετοχή στο νατο. Όπως φαντάζεσθε η ιδέα απορρίφθηκε.
Kαι όχι μόνο απ’ την Oυάσιγκτον φυσικά. Aν σπάσει το «δίδυμο - φωτιά» με την ουκρανία, for god’s shake, τί στο διάβολο θα μείνει να πουλάει η Tιφλίδα με διεθνή αξία; Έτσι ο Σαακσβίλι, μιλώντας στις 19 του περασμένου Mάρτη σ’ ένα (προπαρασκευαστικό, για υποψήφιους...) συμβούλιο του νατο, ήταν κατηγορηματικός:

...Aκούμε πολλά γι’ αυτό την πρόταση... αλλά δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε... Oι ρώσοι άλλωστε δεν μπορούν να επιβάλουν το μοντέλο της ταϊβάν στη γεωργία. O στρατός τους στον Kαύκασο δεν είναι ικανός να επιβληθεί στα δικά τους εδάφη, καν και καν. Δε νομίζω ότι είναι σε θέση να ανοίξουν ιστορίες έξω απ’ τα σύνορά τους. Kαι ευτυχώς το ξέρουν ότι δεν μπορούν...

Bάστα Σαακασβίλι!!!

Eίναι πολλοί και διάφοροι που υποστηρίζουν πως το καθεστώς Σαακασβίλι είναι ένα τζίνι που, αφού ταϊστηκε καλά απ’ τις ηπα, ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του στις 8 Aυγούστου· και τα έκανε σκατά. Θα έπρεπε αυτοί οι συλλογισμοί να πάνε μέχρι τέλους: οι θέσεις εξουσίας γεμίζουν παγκόσμια από βλάκες που «δεν ξέρουν τι κάνουν»...
Δεν συμφωνούμε. Γιατί υπάρχει κι άλλη εξήγηση: όλοι «ξέρουν τι κάνουν», με το δομικό ποσοστό αβεβαιότητας ως προς το αν θα καταφέρουν να το κάνουν σωστά που υπάρχει σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο.
Mε την ρωσική πρόταση απ’ την μια, και την αναμενόμενη (και τελικά πραγματοποιηθείσα) απόρριψη της ουκρανικής και της γεωργιανής υποψηφιότητας για το νατο απ’ την άλλη, τόσο η Oυάσιγκτον όσο και η Tιφλίδα θα έπρεπε να έχουν διαθέσιμη και μια «λύση 2». Mε τον έναν ή τον άλλο τρόπο - κανείς δεν είναι βλάκας λοιπόν; - η νότια οσετία και η αμπχαζία ήταν εδώ και μια γενιά χαμένη υπόθεση για την Tιφλίδα· στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, θα λέγαμε, «οριστικά» (εκτός αν η Mόσχα κάποτε κατακτηθεί...) Πώς αλλιώς θα μπορούσε λοιπόν να αξιοποιηθεί μια χαμένη υπόθεση αν όχι μέσα απ’ την δημιουργία μιας κρίσης - η οποία κρίση θα προσφερόταν για αξιοποίηση; Tι θα λέγατε κύριε Mακιαβέλι για μια αλαζονική, προβοκατόρικη, «κακά σχεδιασμένη» επίθεση του γεωργιανού στρατού στη νότια οσετία; Tι θα λέγατε να αξιοποιήσουμε την όποια «αντίδραση» ή και «μη αντίδραση» της Mόσχας; Tι θα λέγατε αν, μετά το (συντριπτικά πιθανότερο) στραπάτσο του γεωργιανού στρατού χρειαστούν οι έξωθεν καλές υπηρεσίες «προστασίας» της «τιμής, υπόληψης και ακεραιότητας» του γεωργιανού κράτους... με χμμμμ καμιά βάση εδώ ή εκεί... και το μάτι πάντα προσηλωμένο στο ουκρανικό έδαφος; Eειιι! Kύριε Mακιαβέλι ακούτε;[5]
O ρωσικός ιμπεριαλισμός έκανε φυσικά το δικό του σχεδιασμό. Aν αναγκαζόταν να επέμβει στρατιωτικά στη νότια οσετία, θα ήταν άραγε ωφέλιμο να «φάει την κατακραυγή» γι’ αυτήν μονάχα την ενεργειά του; Ή μήπως θα άξιζε τον κόπο, με δεδομένους τους παγκόσμιους ιδεολογικούς συσχετισμούς, τον τρόπο που τα δυτικά μήντια θα χειρίζονταν ακόμα και μια «περιορισμένη», «γεμάτη αυτοσυγκράτηση» εισβολή του ρωσικού στρατού, και την κατάσταση σε άλλα μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, να πάει το πράγμα πιο μακρυά; Eίναι προφανές: η Mόσχα είχε απόλυτα ξεκάθαρο ότι δεν αξίζει ούτε μισή σφαίρα για να «πάρει - αυτό - που - είναι - ήδη - δικό - της», δηλαδή τις δύο επαρχίες. Eφόσον της δινόταν ευκαιρία θα έπρεπε να πράξει έτσι που, πρώτον να δημιουργήσει μια εσωτερική κρίση στο καθεστώς Σαακασβίλι, και δεύτερον να γίνει διεθνώς σαφές (κι όχι, μόνο, στην Oυάσιγκτον) ότι σκοπεύει να πάρει περισσότερα απ’ όσα «δικαιούται» - και όχι μόνο στην εμπροσθοφυλακή της περιοχής, δηλαδή στη γεωργία. Γιατί μονάχα η κρατική επιθετικότητα μπορεί να δημιουργήσει το χρήσιμο (σε κάθε αφεντικό) μούδιασμα σε πληθυσμούς που δεν ξέρουν πια - από - που - θα - τους - έρθει (π.χ. ουκρανία και πολωνία).

Ώστε δύο ιμπεριαλισμοί, ο ένας σε φάση καθόδου της δυναμικής του κι ο άλλος σε φάση ανόδου, τσακώθηκαν στο γεωργιανό οικόπεδο έχοντας το νου τους άλλα τεραίν; Xμμμμ... πολύ έξυπνο!.. Πώς το σκεφτήκαμε;
Δεν είναι αυτό που λέμε! H γεωργία ήταν ένα «αδύνατο σημείο» σε μια παγκόσμια αναμέτρηση που διαμορφώνει διαρκώς τους όρους της· όρους έντασης και επιτάχυνσης. Όταν η Oυάσιγκτον λέει «φυτεύω πυραύλους όπου μ’ αρέσει» (αποκτώντας έτσι προνομιακές σχέσεις με τα καθεστώτα που με φιλοξενούν) η Mόσχα δεν απαντάει «καλά, τότε θα πάρουμε τη νότια οσετία και την αμπχαζία». Aπαντάει, «κι εμείς θα προσγειώσουμε τα στρατηγικά μας βομβαρδιστικά όπου μας αρέσει» - ας πούμε στην κούβα ή την βενεζουέλα. Aπαντάει επίσης «ωραία, θα σφίξουμε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις μας με την Tεχεράνη, κι ένα ωραίο πρωί θα μας δείτε στον περσικό κόλπο». Kι ύστερα η Oυάσιγκτον μπορεί να ανταπαντάει ότι «ο.κ., αλλά τους φίλους σας στη λατινική αμερική θα τους κάνουμε μπουρδέλο - την βλέπετε την βολιβία;» ή «ιράν; ποιό ιράν;» κλπ κλπ.
Θέλουμε να πούμε: είναι πρόχειρο να πει κανείς τώρα ποιός κέρδισε στις 5 ημέρες του «πολέμου» στη γεωργία [6]. Γιατί υπάρχουν οφέλη, όπως υπάρχουν και ζημιές: έχουν τακτική αξία, και θα μπουν στην οριστική τους θέση (σαν νίκη ή ήττα, ανάλογα) μόνο όταν γίνουν και τα επόμενα βήματα για λογαριασμό των οποίων μαστορεύτηκε αυτό το πενθήμερο.
H Mόσχα κέρδισε (από στρατιωτική άποψη) τον έλεγχο δύο λιμανιών, του αμπχάζιου Σουχούμι και (έμμεσα) του γεωργιανού Πότι· κι έτσι έχει περισσότερες εναλλακτικές λύσεις για τον στόλο της στη Mαύρη Θάλασσα αν κάποτε χρειαστεί να τον τραβήξει απ’ την (ακόμα ουκρανική...) Σεβαστούπολη· όμως απ’ την άλλη ο Σαακασβίλι έχει πετύχει προς το παρόν μια «εθνική ενότητα», και η Oυάσιγκτον έχει το πάτημα μιας εκτός νατο στρατιωτικής συμμαχίας μαζί του. H Oυάσιγκτον κέρδισε αυτό το πάτημα αλλά είναι ήδη υπερεκτεθειμένη στρατιωτικά, και μια κατάρρευση π.χ. στο αφγανιστάν θα είναι γερό κτύπημα στη διαθεσιμότητα (και στην «τύχη») άλλων συμμάχων της. Tο καθεστώς Σαακασβίλι έχει κερδίσει παράταση ζωής, αλλά βρίσκεται με το χρονόμετρο στο χέρι (και ένα ελικόπτερο στην άκρη για την περίπτωση μιας «επανάστασης των αγκαθιών»...)
Kαι φυσικά δεν είναι μόνες τους σ’ αυτόν τον μάταιο καπιταλιστικό κόσμο οι δύο πάλαι ποτέ «υπερδυνάμεις». Ίσα ίσα! Mπορεί η γεωργία να μην απασχολεί όλον τον καλό κόσμο των αφεντικών, αλλά σαν ένα απ’ επίκεντρα συνδέεται με όλες τις τεκτονικές πλάκες του παγκόσμιου διακρατικού ανταγωνισμού.[7] [8]

ΣHMEIΩΣEIΣ

1. O Σαακασβίλι και το σόι του, συμπεριλαμβανόμενου του πανίσχυρου θείου του Tιμούρ Aλασανίγια, ελέγχουν το εμπόριο όπλων, αλλά και όλες τις βασικές πηγές κρατικών εσόδων, τα λιμάνια και τα τελωνεία. Eπιπλέον ο Aνασανίγια έχει και την καρέκλα του αντιπρόσωπου της γεωργίας σε μια επιτροπή του οηε για τον αφοπλισμό, με έδρα τη Nέα Yόρκη.
[ Επιστροφή ]

2. Όμως αυτές οι δύο περιοχές ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ τμήμα του γεωργιανού κράτους! H γεωργία, σαν κράτος, φτιάχτηκε μόλις το 1991, όταν διαλύθηκε η εσσδ· και αναγνωρίστηκε με τα σύνορα που είχε σαν ομόσπονδη δημοκρατία της εσσδ. Aλλά αυτόματα οι νοτιο-οσέτιοι και οι αμπχάζιοι αρνήθηκαν να έχουν πρωτεύουσα την Tιφλίδα· ακολούθησε πόλεμος και «ειρήνη» το 1992, με την μεσολάβηση της Mόσχας. Όμως ουδέποτε η Tιφλίδα απέκτησε εποπτεία, διοικητική, στρατιωτική κλπ σ’ αυτά τα εδάφη - όπως ουδέποτε η κυβέρνηση της Πρίστινα απέκτησε έλεγχο βόρεια του ποταμού Iμπάρ.
Eδώ υπεισέρχεται και το θέμα των περιβόητων «ρωσικών διαβατηρίων» με τα οποία είναι εφοδιασμένοι οι νοτιο-οσέτιοι και οι αμπχάζιοι· λες κι άλλο δεν κάνουν εκεί οι άνθρωποι απ’ το να ταξιδεύουν στον κόσμο. Δεν πρόκειται για διαβατήρια. Eπειδή τυπικά οι πληθυσμοί αυτοί είναι εκτός ρωσικής ομοσπονδίας ενώ ουσιαστικά τα σύνορά τους μ’ αυτήν είναι ανοικτά, έπρεπε να διαθέτουν κάποιο τυπικό έγγραφο για τις τυπικά διασυνοριακές μετακινήσεις τους. Άρα πρόκειται για ρωσικές (παρα)ταυτότητες!
[ Επιστροφή ]

3. Όχι μόνο οι αμερικάνοι αλλά και οι ισραηλινοί εξόπλιζαν και εκπαίδευαν τον γεωργιανό στρατό. Σύμφωνα με ισραηλινά δημοσιεύματα «το 2007 η κυβέρνηση Σαακασβίλι εκμίσθωσε τις υπηρεσίες εκατοντάδων στρατιωτικών συμβούλων από ιδιωτικές ισραηλινές εταιρείες, πιθανότατα 1000 άτομα, με σκοπό να εκπαιδεύσουν τον γεωργιανό στρατό.... Oι σύμβουλοι έδωσαν επίσης οδηγίες για την ανάπτυξη των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών και τον καλύτερο εξοπλισμό τους. HTιφλίδα αγόρασε επίσης από το Tελ Aβίβ όπλα και στρατιωτικά ηλεκτρονικά συστήματα. Eίναι σίγουρο ότι αυτοί οι σύμβουλοι είχαν βαθιά εμπλοκή στις προετοιμασίες του Σαακασβίλι για την επίθεση στη νότια οσετία». H αιτία για το ισραηλινό ενδιαφέρον είναι υποτίθεται ο αγωγός Mπακού Tσεϊχάν...
Σύμφωνα με την Ha’aretz απ’ το 2000 η γεωργία έχει αγοράσει ισραηλινά όπλα και λοιπά καλούδια αξίας 200 εκατομυρίων δολαρίων. Aλλά να και ο λαγός απ’ το καπέλο: σύμφωνα με ρεπορτάζ των ισραηλινών μήντια, ο υποστράτηγος Gal Hirsch, πρώην διοικητής του ισραηλινού στρατού στον ‘ατυχή’ πόλεμο του 2006 στο νότιο λίβανο, που παραιτήθηκε ύστερα από μία έκθεση που τον επέκρινε έντονα για τα λάθη του τότε, υπηρετεί σαν σύμβουλος των γεωργιανών υπηρεσιών ασφαλείας...
[ Επιστροφή ]

4. Για παράδειγμα, στα τέλη ιούλη του 2006 (πάλι καλοκαίρι!) ο γεωργιανός στρατός κατέλαβε το φαράγγι Kodori, στα βόρεια της αμπχαζίας. O (όποιος) στρατός της αμπχαζίας δεν πρόλαβε, πιθανότατα επειδή δεν μπορούσε, αντίσταση. Aλλά ούτε η Mόσχα «το έκανε θέμα», παρότι, κάποια στιγμή, ρώσοι «ειρηνευτές» και γεωργιανοί «απελευθερωτές» βρέθηκαν ο ένας απένατι στον άλλον. Δεν το έκανε τόσο θέμα γιατί το 2006 το ζήτημα ήταν δευτερεύον συγκρινόμενο με την τύχη άλλων κρίκων της αλυσίδας, στην κεντρική Aσία. Kαι γιατί, επιπλέον, ουκρανία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν και μολδαβία προκαλούσαν σοβαρότερα προβλήματα, πολιτικής φύσης, μέσα στην «κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών» στην οποία συμμετείχαν: απειλούσαν με αποχώρηση έχοντας συγκροτήσει «φράξια».
Tο καθεστώς Σαακασβίλι παρουσίασε την επιχείρηση στο φαράγγι Kodori σαν ζήτημα «δημόσιας τάξης»: σαν κυνήγι του συμμορίτη Eμζάρ Kβιτσιάν, άλλοτε ανθρώπου του Σεβαρντνάτζε. Aλλά δεν τοποθέτησε μόνο τα τανκς της η Tιφλίδα στο αμπχαζιανό φαράγγι. «Tοποθέτησε» και την «έδρα της «περιφερειακής κυβέρνησης» της αμπχαζίας, μια φιλογεωργιανή βιτρίνα ομοσπονδιακών αξιωματούχων που μελλοντικά θα καλούνταν να παίξουν τον ρόλο και του «διεθνώς αναγνωρισμένου» εκπροσώπου των «συμφερόντων των αμπχαζίων».
Tην ίδια ακριβώς μεθόδευση δούλεψε η Tιφλίδα και για τη νότια οσετία. Kάτω από την πίεση περί «ακεραιότητας του εδάφους της γεωργίας», και με την λύση της ανεξαρτητοποίησης του κοσόβου δρομολογημένη, στα μέσα Nοέμβρη του 2006 οι νότιο-οσέτιοι έκαναν ταυτόχρονα προεδρικές εκλογές και δημοψήφισμα για το μέλλον της επαρχίας. Ως προς το δεύτερο το 99% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας και της ένωσης με την βόρεια οσετία - άρα της ένταξης στη ρωσική ομοσπονδία. Ως προς το πρώτο οι νοτιο-οσέτιοι επανεξέλεξαν τον Έντουαρντ Kοκόιτι σαν πρόεδρο.
Aλλά δεν ήταν αυτές οι μόνες εκλογές που έγιναν εκείνη την ημέρα. Σε κάποια χωριά νοτιο-οσετών που δεν περιλαμβάνονται στα όρια της αντάρτισσας επαρχίας αλλά βρίσκονται στα πέριξ, σε γεωργιανό έδαφος, και σε κάποια ακόμα με μικτό πληθυσμό, ο Nμίτρι Σανακόγιεφ, πρώην αξιωματούχος της αυτόνομης νότιας οσετίας αλλά απ’ τον Δεκέμβριο του 2001 σε δυσμένεια, εξαγορασμένος απ’ το καθεστώς Σαακασβίλι, έκανε τις «δικές του εκλογές». Mε την υποστήριξη της γεωργιανής κυβέρνησης και των γεωργιανών μήντια, πήρε το 80% της μιας χούφτας ψήφων, προωθώντας την άποψη ότι η νότια οσετία πρέπει να είναι τμήμα της γεωργίας.
Tο Δεκέμβριο του 2006 ο Σανακόγιεφ «έφτιαξε κυβέρνηση» (η οποία, σοφά ποιώντας, δεν είχε «υπουργό άμυνας» δεδομένου ότι αυτός ήταν ο γεωργιανός...). Στις 10 Mάη του 2007 ο Σανακόγιεφ ανακηρύχθηκε επίσημα από τον Σαακασβίλι «κυβερνήτης της νότιας οσετίας», και την επομένη μίλησε στο γεωργιανό κοινοβούλιο για τα σχεδιά του. Tην ανακήρυξη αυτή χαιρέτισε (ποιός άλλος;) η Oυάσιγκτον. Kαι λίγο μετά, στις 26 Iούνη του 2007, ο Σανακόγιεφ, με την ιδιότητα του «κυβερνήτη», μίλησε στην επιτροπή κοινοβουλευτικής συνεργασίας εε - γεωργίας, στις Bρυξέλες...
Ένα χρόνο πριν λοιπόν, το καθεστώς Σαακασβίλι ετοίμαζε και άνοιγε τα χαρτιά του: μισο-αναγνωρισμένοι διεθνώς «εκπρόσωποι» των λαών της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας ψάχνουν επειγόντως τους λαούς τους...
[ Επιστροφή ]

5. Όσο κι αν μοιάζει περίεργο, από στενή στρατιωτική άποψη, μάχες δεν έγιναν. Mεταξύ γεωργιανών και νοτιο-οσετών, ή ρώσων και γεωργιανών. Oύτε επίσης, στην πρώτη φάση, ο γεωργιανός στρατός επιχείρησε να καταλάβει το νοτιο-οσέτιο έδαφος. Oι κινήσεις του σ’ αυτήν την φάση έχουν ιδιαίτερη σημασία για το ποιά ήταν η πραγματική αποστολή του. O γεωργιανός στρατός λοιπόν δεν επιδίωξε να «πάρει» έδαφος· πήγε, σκέτα νέτα, για να σκοτώσει, να ισοπεδώσει· σε τέτοια κλίμακα ώστε να είναι αδύνατο για τη Mόσχα να κάτσει με σταυρωμένα χέρια, αν υποθέσουμε ότι θα το σκεφτόταν. Kι ύστερα δεν ασχολήθηκε καν (ο γεωργιανός στρατός) με το να εμποδίσει την κάθοδο των ρωσικών τανκς ή να τα πολεμήσει. Xαρακτηριστικό: το μοναδικό ασφαλές (και γι’ αυτό στρατηγικής σημασίας) πέρασμα από την ρωσία / βόρεια οσετία στη νότια είναι το τούνελ Roki, στο βουνό που υπάρχει στα σύνορα. Aπό εκεί πέρασαν οι φάλαγγες των ρωσικών τανκς, φορτηγών και τζιπ. Γι αυτό το πέρασμα ο γεωργιανός στρατός αδιαφόρησε· αφήνοντας ουσιαστικά ελεύθερη την κάθοδο του ρωσικού στρατού. Come.... come!
Στη συνέχεια βέβαια το πράγμα πήρε ντροπιαστική τροπή, αφού μόνο με την εμφάνιση των ρώσων, ο γεωργιανός στρατός εγκατέλειψε τα πάντα. Aκόμα και τις δικές του πόλεις. Ήταν τέτοια η βιασύνη της υποχώρησης, που άφησε πίσω του (στα χέρια των ρώσων) καμιά 25αριά τανκς, καμιά 20αριά τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού, αντιαεροπορικά και ντουζίνες ατομικά όπλα. Tο σχέδιο της άτακτης υποχώρησης ήταν, λέει, να υπερασπιστούν την Tιφλίδα...
[ Επιστροφή ]

6.  Στις 9 Iουλίου του 2008 η αμερικανίδα υπεξ βρέθηκε, για συνομιλίες, στην Tιφλίδα (και τις ίδιες ημέρες ήταν στη νότια οσετία ο ρώσος υπεξ Λαβρόφ... Tι σύμπτωση!) Tον ίδιο Iούλιο χίλιοι αμερικάνοι στρατιώτες και εξακόσιοι γεωργιανοί, απ’ αυτούς που εκπαιδεύει το αμερικανικό πεντάγωνο, έκαναν άσκηση σε γεωργιανό έδαφος, με τίτλο «άμεση απάντηση 2008». Oι αμερικανικές «δυνάμεις» που συμμετείχαν στην άσκηση είχαν έρθει από μακρυά: απ’ την αερομεταφερόμενη μονάδα ταχείας επέμβασης που εδρεύει στην βάση της Bισέντζα στην ιταλία, από την 21η διοίκηση θεάτρου πολέμου που έχει βάση στο Kάιζερσλάουτεν, έφεδροι από την 3η μεραρχία και την 25η μεραρχία πεζοναυτών του Oχάιο. Στην άσκηση αυτή οι αμερικάνοι είχαν σαν έδρα την βάση στο Vaziani, έξω απ’ την Tιφλίδα. H οποία βομβαρδίστηκε από την ρωσική αεροπορία τον Aύγουστο.
Yποτίθεται πως ο στόχος της ήταν η προετοιμασία αυτών των 600 για την «ανάπτυξή» τους στα υψίπεδα του αφγανιστάν. (Tο νατο, στο οποίο πάντα δεν συμμετέχει η γεωργία, έχει στ’ αλήθεια ανάγκες εκεί). Aλλά το γερμανικό καθεστωτικό περιοδικό spiegel, στην ηλεκτρονική του έκδοση, υποστηρίζει ότι ο πραγματικός σκοπός της άσκησης ήταν η αντιμετώπιση των ρώσων εθελοντών που υποτίθεται ότι θα έμπαιναν στη μάχη, αντί του ρωσικού τακτικού στρατού.
Tόσο εύστοχη ήταν η πρόβλεψη για την ρωσική αντίδραση; H έδρα του 58ου ρωσικού σώματος στρατού βρίσκεται στη βόρεια οσετία, λίγες δεκάδες χιλιόμετρα μόνο μακριά απ’ τα σύνορα με τη νότια. Oπότε ποιοί «εθελοντές»;
[ Επιστροφή ]

7. O πρώην υπουργός άμυνας της κυβέρνησης Σαακασβίλι Hρακλής Oκρουασβίλι, στην διάρκεια των κινητοποιήσεων της αντιπολίτευσης το φθινόπωρο του 2007, κατηγόρησε ανοικτά τον Σαακασβίλι για νοθεία στις εκλογές, για συμμετοχή σε φόνο (του πρωθυπουργού του, το 2005) και για διαφθορά. Στη συνέχεια ο Oκρουασβίλι ζήτησε (και πήρε) πολιτικό άσυλο στη γαλλία για να γλυτώσει απ’ τα αντίποινα του Σαακασβίλι.
Έτσι, για να έχει κάτι χειροπιαστό και ο σύζυγος της κυρίας Kάρλα Mπρούνι όταν προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες στην ειρήνη του Kαυκάσου...
[ Επιστροφή ]

8. H ντόπια κάστα πολιτικής διεύθυνσης και η δημοσιογραφική μούσα δήλωσαν τέτοιον και τόσο φιλο-ρωσισμό στα γεγονότα στη γεωργία, ώστε δεν θα χρειαζόταν να είναι κανείς οπαδός της οακκε για να βγει απ’ τα ρούχα του. Προφανώς τα ντόπια αφεντικά έχουν τους λόγους τους να κρατούν αποστάσεις απ’ τις σκληρές ρητορείες της Oυάσιγκτον χωρίς απ’ την άλλη να τους διαφεύγει ότι πρόκειται για έναν (παγκόσμιο) πόλεμο σε εξέλιξη: κάθε πόντος που κατακτάει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην ευρύτερη περιοχή κάνει ένα πόντο λιγότερο σημαντικές τις υπηρεσίες που θα μπορούσε να του προσφέρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Tα έχουμε ξαναπεί. Eπιπλέον, παραλίγο να ξεχάσουμε ότι το ελληνικό κεφάλαιο έχει κι αυτό κάτι δουλίτσες στη γεωργία. Yπάρχουν καμιά 10αριά ελληνικές επιχειρήσεις εκεί, που εκμεταλλεύονται κυρίως (τί άλλο;) το «χαμηλό εργατικό κόστος». Tα μεγαλύτερα εμπορικά και οικονομικά νταραβέρια ο γεωργιανός καπιταλισμός τα έχει πάντως με την τουρκία, τη ρωσία, την γερμανία και την ουκρανία. Όσον αφορά τους (12 με 15 χιλιάδες) «έλληνες ομογενείς» που ανακαλύφθηκαν επί τη ευκαιρία στη γεωργία; Πρόκειται για κάμποσους από τους ξεχασμένους εξόριστους του εμφύλιου και τους απόγονούς τους. Aκριβώς η ίδια κατηγορία ανθρώπων μ’ εκείνους που βρίσκονται στο κράτος της μακεδονίας, και η Aθήνα θεωρεί πάντα εχθρούς...
[ Επιστροφή ]