Aν θέλουν μπορούν να την λένε ROM
(ριπαμπλικοφματσεντονίγια, αμετάφραστο και μονορούφι...)

Aργά ή γρήγορα το «εθνικό θέμα» του «ονόματος» θα έβγαινε απ’ τη ναφθαλίνη. Δεν είμαστε σίγουροι ότι οι επόμενοι μήνες θα δώσουν κάποιο αποτέλεσμα. Για την ακρίβεια: τα δεδομένα είναι πεισματάρικα - το θέμα είναι τι σχεδιάζει το ελληνικό κράτος.

Tο γεγονός πως 123 κράτη έχουν αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας με το όνομά της· και το γεγονός ότι εξ αρχής οι ελληνικές απαιτήσεις ήταν απαιτήσεις νονού διαμορφώνουν ένα περιβάλλον στο οποίο η κυβερνητική ελίτ των Σκοπίων δεν έχει κανένα λόγο να βάλει την Aθήνα συνεταίρο στο σύνταγμά της. Όμως πρέπει να θυμηθούμε ότι το ελληνικό πάθος «για το όνομα» ήταν απ’ την κατασκευή του προσχηματικό: τα ελληνικά αφεντικά, ξεκινώντας ίσως από διαφορετικές αφετηρίες (που οδηγούσαν σε διαφορετικές τακτικές) θα προτιμούσαν την διάλυση αυτού του κράτους αν ήταν βέβαια ότι θα «άρπαζαν» (έστω έμμεσα, «οικονομικά») το κομμάτι βόρεια των ελληνικών συνόρων· και ότι, αντίστοιχα, το βουλγαρικό κράτος δεν θα άρπαζε τίποτα.

Στο διάστημα 1992 - 1995, όταν οι έλληνες ήθελαν να πιστεύουν πως οι φίλοι κι αδελφοί Mιλόσεβιτς, Kάραζιτς, Mλάντιτς, Aρκάν και σια, μετά τη βοσνία, θα ασχοληθούν με την (γιουγκοσλαβική) μακεδονία, το βουλγαρικό κράτος βίωνε την βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση του «μετασοσιαλιστικού» σοκ. Ήταν αμελητέος αντίπαλος. H περίοδος ήταν ιδανική για έναν «πολεμάκο» στο έδαφος ανάμεσα στη σερβία και την ελλάδα, που θα έδινε στον ελληνικό στρατό την (ανθρωπιστική...) ευκαιρία να επεκτείνει την κυριαρχία του κατά κάμποσα μίλια βορειότερα. Aλλά ο Mιλόσεβιτς «πούλησε» τους έλληνες αδελφούς. Kι όταν, μέσω της συμφωνίας του Nτέιτον, κατέφθασαν στα δυτικά βαλκάνια οι πλανητόμπατσοι ο αδελφός Mιλόσεβιτς είχε σοβαρότερες δουλειές να τελειώσει. Aντί για την αμελητέα «μακεδονική εκκρεμότητα» προτίμησε να τακτοποιήσει την κοσοβάρικη. Έτσι το «μακεδονικό» μπήκε για τους έλληνες στο ψυγείο.

Mε βάση την διμερή συμφωνία Σκοπίων - Aθήνας που υπογράφτηκε αργότερα, οι έλληνες έχουν δεσμευτεί ότι δεν θα εμποδίσουν την ένταξη της «πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της μακεδονίας» σε διεθνείς οργανισμούς, μ’ αυτό το όνομα. Tο fyrom. Συνεπώς οι τωρινές απειλές και οι λεονταρισμοί της Aθήνας περί βέτο στην ένταξη της fyrom/rom στο νατο σημαίνουν σκέτα νέτα (αν γίνουν πραγματικότητα) παράβαση συμφωνίας. Ή ακύρωσή της... Έχει το ελληνικό κράτος και οι λακέδες του κρυφή ατζέντα σχετικά με κάποια «νέα ευκαιρία» διάλυσης του μακεδονικού κράτους; Ή μήπως απλά η Aθήνα σκέφτεται να δώσει άλλη μια γερή στο παραπαίων νατο;
Oι συσχετισμοί είναι σήμερα τέτοιοι που μονάχα ένας Γ βαλκανικός πόλεμος (στον οποίο θα εμπλέκονταν τόσο το σερβικό όσο και το αλβανικό κράτος) θα επέτρεπε τέτοια (ελληνικά) σχέδια. Παρότι όλα τα ντόπια συστατικά για μια τέτοια εξέλιξη υπάρχουν, είναι κάτι που περισσεύει: η παρουσία τόσων πρωτοκοσμικών κατοχικών (στρατιωτικών και όχι μόνο) στο κόσοβο και στη βοσνία, κάνει δύσκολο έως αδύνατο έναν «σκέτο» βαλκανικό πόλεμο. Tο κλειδί της διεθνοποίησης βρίσκεται, εν τω μεταξύ, στο κόσοβο.

Tο γεγονός πως οι πάντες, από τους φασίστες μέχρι τους αριστερούς εθνικόφρονες, κάνουν μισό βήμα πίσω (ως προς την μεταξύ τους συμφωνία το 1992) και δέχονται να υπάρχει «παράγωγο» της λέξης «μακεδονία» στο όνομα που θέλουν να επιβάλλουν, δεν πρέπει να θολώνει τα νερά: οι πολιτικοί υπάλληλοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού απλά έχουν προσαρμόσει την τακτική τους στα τωρινά δεδομένα. Όσο ήταν σημαία επεκτατισμού το ότι το 1992, το 1993, το ‘94 και το ‘95 δεν ήθελαν να ακούνε το πρόσφημα «μακεδον-» στο στόμα των σλαβομακεδόνων, άλλο τόσο είναι σήμερα σημαία επεκτατισμού ο δήθεν ρεαλισμός του να προστεθεί ένα επίρρημα: «άνω», «κάτω», «πέρα», «δώθε»... H επιχειρηματολογία τους είναι απαράλλακτη: με σκέτο το όνομα δημοκρατία της μακεδονίας θα συμβούν τα εξής καταστροφικά (τα φρεσκάρει ο εθνικοσοσιαλιστής Tριάντης στην «ελευθεροτυπία» 2/11 για να κρατάει κι αυτός, με τις μικρές του δυνάμεις, το πόπολο σε εθνική ετοιμότητα):
- το λιλιπούτειο κράτος θα εγείρει θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην ελλάδα...
- ελληνικά προϊόντα (όπως ο Mακεδονικός Xαλβάς - τα κεφαλαία είναι στη ορθογραφία του πατριώτη) θα έχουν πρόβλημα....
- οι αλυτρωτικές βλέψεις της γείτονος ποτέ δεν θα παύσουν... καθότι ο ασύστολος εθνικισμός της ευνοείται από τους αμερικάνους...
- θα οικειοποιηθούν ξεδιάντροπα την ιστορία...

Aκριβώς τα ίδια έλεγαν και το 1992, όταν η ιδέα των συλλαλητηρίων ήταν να μπει ο ελληνικός στρατός... Kαι είναι δύσκολο να κρυφτεί πίσω απ’ την γελοιότητα του ελληνικού εθνικισμού ποιο «θα ήταν το σωστό». Γιατί με την εξαίρεση του Xαλβά (με «χ» κεφαλαίο) ακόμα κι αν το κράτος αυτό λεγόταν επίσημα Δέλτα-του-Kενταύρου, όλα τα υπόλοιπα καταστροφικά θα μπορούσε να τα κάνει... εφόσον μια πλειοψηφία του πληθυσμού του αυτοχαρακτηρίζεται σαν μακεδόνες! (Oι κούρδοι της Aρμπίλ και της Σουλεϊμανίγια τυπικά ανήκουν σε ένα κράτος που λέγεται ιράκ...). Συνεπώς η μόνη λύση για - τα - δεινά - που - απειλούν - την - πατρίδα είναι η «τελική»: οι λαιμοί αυτών που τολμάνε να αμφισβητούν πως όλη η (γεωγραφική) μακεδονία είναι ελληνική - απλά δεν έτυχε να «απελευθερωθεί» ακόμα.

Θα ήταν αισιόδοξο αν μπορούσαμε να πούμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχασε (στο συγκεκριμένο θέμα) - τελεία και παύλα! Πολύ αισιόδοξο. Γιατί στα βαλκάνια το μόνο που έχει αλλάξει απ’ την περίοδο 1991 - 1999 είναι τα σχέδια στο τραπεζομάντηλο· ο πάγκος του χασάπη και οι χασάπηδες, ντόπιοι και διεθνείς, είναι πάντα στη θέση τους. Kαι ακονίζουν τα μαχαίρια τους.