Είναι δίκαιο να έχουμε καταθέσεις τόσων τρισεκατομμυρίων σε λογαριασμούς και να μας το κρύβουν από τη μέρα που γεννηθήκαμε; Θέλω να μάθω όλες τις απαντήσεις γι’ αυτά τα χρήματα που μας έχουν κλέψει... Όλη μας τη ζωή πληρώνουμε ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε καταπληκτική υγεία, παιδεία και αειφόρο ανάπτυξη” [!!!] λέει ο Δημήτρης Βασιλειάδης. [1Από ρεπορτάζ της καθεστωτικής εφημερίδας “έθνος”, 4 Σεπτέμβρη.]
Δεν πρόκειται για ένα μόνο άτομο ή μια μικρή ομάδα ντόπιων απατεώνων, αλλά για διεθνή σπείρα. Που έχει δοκιμάσει τα ίδια κόλπα και σε άλλα μέρη, κυρίως στη νοτιοανατολική ασία (ινδονησία, καμπότζη, φιλιππίνες, νησιά φίτζι) . Με τα ίδια “επιχειρήματα” και τα ίδια μέσα.
Αλλά εδώ δεν είναι το θέμα μας ο “κύριος 600 δισεκατομύρια” - την “υπόθεση Σώρρας” την έχουν ερευνήσει άλλοι, σε βαθμό που δεν χωράει, μάλλον, περισσότερα. Το θέμα (μας) είναι οι οπαδοί του (σαν αυτόν του αρχικού αποσπάσματος) που πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Έτσι ώστε δεν είναι αβάσιμο ότι (αν δεν συμβεί κάτι απρόοπρο στην κομπίνα) στις επόμενες εκλογές θα καταφέρουν να τρυπώσουν (και αυτοί) στο κοινοβούλιο.
Ο Παπαντρέου ο Γ θα κέρδιζε τις εκλογές του 2009, ακόμα κι αν δεν είχε πει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, “λεφτά υπάρχουν”. Θα τις κέρδιζε επειδή προσωπικά ο Καραμανλής ο Β και το άστρο του είχαν δύσει, κυρίως μεταξύ των παλιότερων οπαδών / ψηφοφόρων του. Επιπλέον, εν όψει των εκλογών, υποσχόταν περικοπές. Συνεπώς το “λεφτά υπάρχουν” του Παπαντρέου του Γ δεν έγινε αντιληπτό τότε σαν “αυτός θα μας μοιράσει λεφτά” αλλά σαν “δεν θα γίνουν περικοπές - ίσως, μάλιστα, γίνει το αντίθετο”.
Όταν, μετά την συμφωνία σωτηρίας του ελλαδιστάν που ονομάστηκε “μνημόνιο Α”, ο Παπαντρέου ο Γ έγινε στόχος του ίδιου του κόμματός του, οι λέξεις “λεφτά υπάρχουν” απέκτησαν ένα διαφορετικό νόημα. Έγιναν απόδειξη εξαπάτησης· και τότε, αναδρομικά, απέκτησαν κυριολεκτικό νόημα: μας έταξε λεφτά και τώρα μας τα κόβει. Εκείνο που εννοούσε προεκλογικά, ότι δηλαδή “υπάρχουν λεφτά αν αντιμετωπιστούν οι σπατάλες του δημοσίου, αν φορολογηθούν οι πλούσιοι”, κλπ κλπ, το λεφτά υπάρχουν ΑΝ... έγινε εκ των υστέρων (“μας είπες ότι”) λεφτά υπάρχουν ΤΕΛΕΙΑ.
Αν θέλει κανείς να θυμηθεί την κορύφωση του “λεφτά υπάρχουν” πρέπει να πάει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, στην χρηματιστηριακή φρενίτιδα που έκανε, για λίγο, όλους τους έλληνες πάμπλουτους. Ήταν τότε που σε σπίτια και παρέες, καφενεία, μπαρ και παραλίες οι λέξεις “χαλυβδόφυλλα” και “Τασόγλου - Delongi” (και πολλά άλλα ονόματα εταιρειών) ηχούσαν σαν κάτι ανάμεσα σε μεγάλο πορτοφόλι και θησαυροφυλάκιο. Ήταν τότε που οικόπεδα, καταθέσεις και τρίτα ή τέταρτα διαμερίσματα “σκοτώνονταν” (ρευστοποιούνταν) για χάρη των “μονάδων” που σκαρφάλωναν καθημερινά σαν ο πυρετός μιας ανίατης πια κοινωνίας.
Όταν η “πυραμίδα” κατέρρευσε οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες που ήταν η βάση της φτώχυναν. Φτώχυναν και το βούλωσαν, από κάποιο αίσθημα ντροπής: είχαν πιαστεί μαλάκες, αλλά πως να το παραδεχτούν κάτι τέτοιο οι έλληνες. Απέμεινε ένα μίσος απέναντι στον Σημίτη που, σαν πρωθυπουργός, είχε “εγγυηθεί” ότι το χρηματιστήριο είναι μια καλολαδωμένη μηχανή που κόβει χρήμα.
Κόψιμο χρήματος: φαίνεται ότι το πιο βολικό νόμισμα για να κόβει κανείς λεφτά είναι οι φαντασιώσεις. Στη διάρκεια του χρηματιστηριακού έπους οι όλο - και - πιο - πλούσιοι “παίκτες” (μικροαστοί στην πλειοψηφία τους) δεν είχαν δει πραγματικό χρήμα. Έβλεπαν “χαρτιά”, μιλούσαν γι’ αυτά, ίσως μάλιστα να αγνοούσαν καν την όψη τους· αρκούσε η εγγύηση του έμπιστου χρηματιστή τους ότι “αυτά υπάρχουν”. Ήταν μετοχές· χρήμα, πάντως, δεν ήταν. Κι ωστόσο με την δύναμη της βουλιμικής ευπιστίας τους, αυτά τα “χαρτιά” ήταν στα “μάτια - της - ψυχής” τους λεφτά. Πολλά λεφτά!
Ο χρηματιστηριακός πανζουρλισμός ήταν απλά η κορύφωση· όχι όλο το πλάτος και το βάθος του “λεφτά υπάρχουν”. Απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, και με αυξανόμενη ένταση απ’ την αρχή των ‘90s, τα “λεφτά που υπάρχουν”, τα “λεφτά που εύκολα βγαίνουν” ήταν η εθνική σημαία· στο βαθμό που χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες γίνονταν δια της βίας η δωρεάν παραγωγική μηχανή. Υπήρχαν λεφτά, και μάλιστα προερχόμενα απ’ έξω: οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Ήταν κοινοτοπία τότε οι γραπτές ειρωνείες (σε έντυπα μαζικής κυκλοφορίας) προς τους ευρωπαίους (και ειδικά τους γερμανούς) που “δεν ξέρουν να ζήσουν - αντίθετα μ’ εμάς, που απολαμβάνουμε τον ήλιο, την θάλασσα, τις φραπεδιές και το σεξ” (κατά προτίμηση σε βάρος αιχμάλωτων γυναικών).
Συνεπώς, όταν μια σπείρα απατεώνων εμφανίζεται υποστηρίζοντας ότι “λεφτά υπάρχουν”, έχει ένα σημαντικό ατού: απευθύνεται στο συλλογικό ασυνείδητο και απωθημένο των ελλήνων. Των ελλήνων που τους λεηλατούν οι “τοκογλύφοι” (με επιτόκια δανεισμού όσο πιο φιλικά γίνεται, αλλά αυτό δεν έχει σημασία). Των ελλήνων που τους κορόιδεψαν το 2000, και πάλι το 2009, και δεν τους οδήγησαν στους “κρυμμένους θησαυρούς”. Των ελλήνων που θα ήθελαν να γυρίσουν πίσω στο εθνικό τους νόμισμα, για “να τυπώνει το κράτος όσα λεφτά θέλει”. Των ελλήνων που η φαντασιωτική μηχανή τους στόμωσε, και πια δεν κόβει μονέδα.
Φυσικά, με τόσο βεβαρυμένο ιστορικό ελληνικών απαγοητεύσεων για τα “υπαρκτά λεφτά”, θα έπρεπε να είναι κανείς κάπως προσεκτικός αν υποστηρίξει το αντίθετο. Η τωρινή συμμορία είναι προσεκτική, αν και με χοντροκομμένο τρόπο. Έχει φτιάξει με τα πιο ετερόκλητα υλικά έναν ιστορικο-γραφειοκρατικό λαβύρινθο, απ’ τον οποίο φαίνονται μόνο πλαστά χαρτιά, ηλίθιοι τίτλοι και πλαστογραφημένες υπογραφές, για να υπονοείται μετά βεβαιότητας ότι “λεφτά υπάρχουν, και μάλιστα αμύθητα ποσά - αλλά οι δόλιες ελληνικές κυβερνήσεις δεν τα ζητούν”. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, του θρυλικού “καταπιστεύματος” των 135 τρισ. δολαρίων (ή μήπως 355 τρισ.;) βγάζει μάτι ότι οι απατεώνες έχουν παραμορφώσει κατάλληλα την δομή, την λειτουργία και την ιστορία του δ.ν.τ., στο οποίο το ελληνικό κράτος είναι ιδρυτικό μέλος. Τα “ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα” (απ’ το δ.ν.τ.) έχουν μεταγλωτιστεί σε “καταπίστευμα”, το δ.ν.τ. έχει γίνει κάποιο μυστηριώδες “παγκόσμιο ταμείο”, η αρχική οικονομική συμμετοχή της Αθήνας στη δημιουργία του δ.ν.τ. έχει αλλάξει εντελώς χαρακτήρα, και, φυσικά, τα ποσά και τα μεγέθη έχουν απογειωθεί στον γαλαξία των μικροαστικών φαντασιώσεων...
Το γιατί μια σπείρα απατεώνων (θέλει να) κοροϊδεύει τον κόσμο είναι εύκολο να απαντηθεί. Βγάζει λεφτά, βγάζει κύρος και δόξα, καλοπερνάει - για να μην το χοντρύνουμε και κατηγορηθούμε για σεξισμό. Το γιατί οι μάζες (κάποια τμήματά τους) γοητεύονται να εξαπατούνται, αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα.
Αλλά η απάντηση φαίνεται καθαρή: θέλουν λεφτά. Πολλά λεφτά. Πάρα πολλά λεφτά!!! Δεν θέλουν χρηματικά μέσα για να ζουν με έναν σύγχρονο αξιοπρεπή τρόπο. Ούτε θέλουν να απαιτήσουν αυτά που δικαιούνται απ’ αυτούς που τους εκμεταλλεύονται άμεσα, δηλαδή τους εργοδότες τους. Δεν θέλουν καυγάδες “ταξικούς”. Θέλουν χρήμα με ουρά. Και επειδή δεν το έχουν, βολεύονται να φαντασιώνονται ότι αυτά τα πολλά λεφτά υπάρχουν μεν, αλλά κάποιοι “άτιμοι”, “προδότες”, “απάτριδες”, δεν τους αφήνουν να τα πλησιάσουν.
Αυτές οι φαντασιώσεις κι αυτές οι ελπίδες είναι που τους αποβλακώνουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 - Από ρεπορτάζ της καθεστωτικής εφημερίδας “έθνος”, 4 Σεπτέμβρη.
[ επιστροφή ]
