Ακόμα και στην εξιχνίαση ενός απλού εγκλήματος, που έχει σαν αποτέλεσμα, για παράδειγμα, έναν σοβαρό τραυματισμό ή μια δολοφονία· ακόμα και σε ατυχήματα που δεν γίνονται σκόπιμα ή με δόλο, ανακατεύονται, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, αυτοί που έχουμε συνηθίσει να λέμε επιστήμονες. Μπορεί να είναι ψυχολόγοι, γιατροί, ειδικοί στη βαλιστική, πυροτεχνουργοί, βιοτεχνολόγοι, προγραμματιστές, ενσωματωμένοι hackers, φωτογράφοι...
Θα περίμενε κανείς ότι στην εξυχνίαση πολύ σοβαρότερων εγκλημάτων, με εκατοντάδες νεκρούς και σοβαρές (κοινωνικές και πολιτικές) συνέπειες, η συμβολή των επιστημόνων (και των όποιων τεχνικών) και οι γνώμες τους θα ήταν καίριες. Στην περίπτωση αυτού που έχει μείνει στην ιστορία σαν “τρομοκρατικές επιθέσεις στις ηπα” την τιμητική του, σχεδόν την αποκλειστικότητα, είχε ένας μόνο επιστημονικός (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κλάδος: οι ειδικοί της προπαγάνδας. Τα όσα έγιναν, πιο σωστά τα όσα “φάνηκαν” ότι έγιναν, όχι μόνο την 11η του Σεπτέμβρη αλλά και ένα μήνα μετά, έγιναν κατανοητά υπό το πρίσμα αυτής και μόνο της τεχνολογίας / επιστήμης. Η ερμηνεία ήταν θηριωδώς απλή: κάποιοι (ξένοι) τρομοκράτες σκοτώνουν. Αυτό που θα θεωρούνταν γελοίο ακόμα και στην περίπτωση ενός απλού τροχαίου, έγινε αυτόητα δεκτό για ένα έγκλημα πρωτοφανές για τα δεδομένα, ως τότε, του πρώτου κόσμου. Και η τεχνο-επιστημονική διερεύνηση, η εξυχνίαση εκ μέρους των ειδικών (εντός ή εκτός εισαγωγικών); Πού πήγε; Γιατί οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν τόσο πολλούς και τόσο διαφοροποιημένους επιστήμονες και τεχνικούς αν όχι για να τους αξιοποιούν και σε τέτοιες περιπτώσεις· από πολλές απόψεις, μάλιστα, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις;
Τι έγινε, λοιπόν, εκείνους τους μήνες; Σύμφωνα με την μοναδική για καιρό αντίληψη στις 11 Σεπτέμβρη οι τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν έκαναν αεροπειρατείες και κατέστρεψαν το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου στη Ν. Υόρκη (επίσης ένα τμήμα του αμερικανικού πενταγώνου). Ύστερα από μια εβδομάδα, στις 18 Σεπτέμβρη, η ίδια “τρομοκρατική οργάνωση” ξεκίνησε μια επίθεση με βιολογικό όπλο (άνθρακα), στη Ν. Υόρκη κατά κύριο λόγο...
Αργότερα αυτές οι δύο “επιθέσεις” διαχωρίστηκαν... και η δεύτερη έχει ουσιαστικά ξεχαστεί.
Όμως αυτό που η “πολιτική τεχνολογία / επιστήμη” (της προπαγάνδας) θέλει να θεωρηθεί σαν ένα (1) γεγονός με όνομα τρομοκρατική επίθεση εναντίον των ηπα είναι πολύ πιθανό (ή και βέβαιο) ότι είναι τρία (3) γεγονότα. Που μπορεί να ενοποιούνται σε μία (1) αλληλουχία πράξεων συγκεκριμένων δραστών, αλλά αφού πρώτα ερευνηθούν χωριστά. Α) η “έφοδος” δύο αεροπλάνων σε δύο ουρανοξύστες. Β) η κατάρρευση όχι μόνο των δύο ουρανοξυστών αλλά και ενός τρίτου, κοντά τους, που δεν “κτυπήθηκε” από κανένα αεροπλάνο. Γ) οι επιθέσεις με άνθρακα.
Το (Β) γεγονός, εννοημένο σα συνέπεια του (Α) είναι αυτό που έχει γίνει προ πολλού σύμβολο. Ωστόσο το (Β) γεγονός, δηλαδή η κατάρρευση τριών ουρανοξυστών (εκ των οποίων ο ένας, το κτ. νο 7 / WTC 7 χωρίς καν να κτυπηθεί από αεροπλάνο ή οτιδήποτε άλλο φανερά), θα έπρεπε να εξιχνιαστεί τεχνολογικά / επιστημονικά. Είναι εύκολο να πει κανείς ότι μερικά άτομα, αφού έκαναν λίγα μαθήματα πτήσης αεροπλάνων, κάνουν αεροπειρατεία και ρίχνουν αεροπλάνα εδώ κι εκεί. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως και γιατί κατέρρευσαν κτίρια που είχαν κατασκευαστεί για να αντέξουν ακόμα και (σαν ατύχημα) την πρόσκρουση αεροπλάνων.
Τα γεγονότα (Α) και (Β) συσχετίστηκαν άμεσα και με “λαϊκή απλότητα” μεταξύ τους: οι φωτιές απ’ τα καύσιμα των αεροπλάνων “έλιωσαν” τους χαλύβδινους σκελετούς των ουρανοξυστών· όχι, πάντως, του WTC 7... Τα γεγονότα (Α) και (Β) συσχετίστηκαν με το γεγονός (Γ) για κάμποσους μήνες (οι “τρομοκράτες” serial killers...) και ύστερα ξε-συσχετίστηκαν. Τα γεγονότα (Β) (μόνο, απ’ την 11η/9ου) και (Γ) δεν συσχετίστηκαν ποτέ μεταξύ τους. Θα μπορούσε, όμως, οι τεχνοεπιστήμες του ίδιου του καπιταλιστικού κόσμου, ερευνώντας τα, να υποδείξουν ότι αυτά τα δύο έχουν σημαντική τεχνική σχέση; Αν προέκυπτε σαν διαπίστωση, ότι τόσο στην κατάρευση των τριών ουρανοξυστών όσο και στις επιθέσεις με άνθρακα χρησιμοποιήθηκε “το ίδιο όπλο”: νανοτεχνολογίες, τα γεγονότα (Β) και (Γ) όχι απλά θα μπορούσαν να συσχετιστούν αλλά η ορθή συσχέτισή τους θα μπορούσε να δείξει (γενικά είναι η αλήθεια...) προς την μεριά των πραγματικών αυτουργών... Αν προέκυπταν τέτοια ευρήματα, ναι: νανοτεχνολογίες αιχμής δεν κατείχαν παρά ελάχιστοι στα τέλη του 2001. Και πάντως όχι αυτοί οι μουσάτοι “τρομοκράτες”...
Η κατάρρευση του κτ. 7: ελεύθερη πτώση...
Το γεγονός (Β), η κατάρρευση δηλαδή των δίδυμων πύργων και του κτ. 7 τράβηξε εξ’ αρχής την προσοχή ειδικών τεχνοεπιστημόνων: αρχιτεκτόνων, πολιτικών μηχανικών, ειδικών στη φυσική υλικών. Αμερικάνων αλλά και μη. Είναι λογικό. Πρόκειται για επαγγελματίες κατασκευαστές τέτοιων κτιρίων. Κανένας μηχανικός δεν θέλει να σχεδιάζει και να κατασκευάζει κτίρια που “πέφτουν” παρότι είχαν τις προδιαγραφές για το αντίθετο.
Το “προφανές”, δηλαδή φωτιά = κατάρρευση, δεν ήταν καθόλου πειστικό γι’ αυτούς τους ειδικούς: και τα τρία κτίρια (όπως και πάμπολλα άλλα παρόμοια) σχεδιάζονται και κατασκευάζονται για να αντέχουν στατικά σε περίπτωση φωτιάς, ακόμα κι αν αυτή κρατήσει ώρες. Θα έπρεπε, λοιπόν, να βρεθούν τα αληθινά αίτια των καταρρεύσεων· αίτια που να μην παραβιάζουν τις γνώσεις και την κατασκευαστική εμπειρία χιλιάδων μηχανικών, επί δεκαετίες. Αυτοί οι ειδικοί, μαζί με τα συνδικάτα των πυροσβεστών (που απ’ την δική τους μεριά, με 400 απ’ τους 3.000 νεκρούς, ήθελαν να μάθουν ακριβώς πως και γιατί συνέβη εκείνη η κατάρρευση) και τις οικογένειες των θυμάτων “πίεσαν” την τότε κυβέρνηση Μπους να συστήσει μια τεχνο-επιστημονική επιτροπή. Για να βρει τα πραγματικά αίτια. Ήταν, επιτέλους, δουλειά ειδικών να βρουν τις απαντήσεις· και όχι των δημοσιογράφων ή των λογής λογής συνωμοσιολόγων!
Η κυβέρνηση Μπους καθυστέρησε την έναρξη αυτής της έρευνας όσο περισσότερο μπορούσε. Έχει κι αυτό τη σημασία του: ορισμένα “παράξενα” (από την άποψη της φυσικής υλικών) τεκμήρια βρίσκονταν στα ερείπια για τουλάχιστον 2 μήνες. Η “έρευνα” (μέσα σε εισαγωγικά) άρχισε το καλοκαίρι του 2002 (!!!) και κράτησε πολλά χρόνια. Για να καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα που προσβάλει τις γνώσεις ακόμα και δευτεροετή φοιτητή σε σχολή πολιτικών μηχανικών: εξαιτίας της θερμότητας της φωτιάς των καυσίμων στράβωσαν δύο ή τρία χαλύβδινα δοκάρια· τα οποία “τράβηξαν” τα αντίστοιχα υποστυλώματα· έτσι τα κτίρια έχασαν την δομική τους γεωμετρία και ευστάθια, και κατέρρευσαν. Ένας δευτεροετής φοιτητής με μέτριες γνώσεις στατικής θα παρατηρούσε ότι ακόμα κι αν ήταν δυνατόν να συμβεί τέτοια κάμψη ορισμένων (ατσάλινων) δοκών, λόγω διαστολής τους απ’ την θερμότητα, και έλξη των αντίστοιχων υποστυλωμάτων, το κτίριο δεν θα συμπεριφερόταν ομοιόμορφα κατ’ αρχήν. Μάλλον θα στράβωνε απ’ την μεριά που έχασε την στατική του επάρκεια, και θα έπεφτε (αν έπεφτε) με ασύμμετρο τρόπο. (Η συμμετρία στην κατάρρευση ενός κτιρίου σημαίνει πως όλα μα όλα τα δομικά του στοιχεία έχουν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά και καταπόνηση στα ίδια ακριβώς δευτερόλεπτα. Ακόμα και μια χρονική διαφορά της τάξης δευτερολέπτων αλλάζει εντελώς - και πιθανόν εκθετικά - την κατανομή των φορτίων).
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, την περιήγηση μας στους τεχνο-επιστημονικούς κύκλους (πολλές εκατοντάδες ειδικών από διαφορετικούς τομείς) που όχι μόνο αμφισβητούν την “επίσημη εκδοχή” για τα αίτια του γεγονότος (Β) αλλά υποδεικνύουν μια εντελώς διαφορετική, τεκμηριώνοντάς την με βάση τις έρευνες και τις γνώσεις τους. Το πρώτο κείμενο που ακολουθεί είναι πρόσφατο [1Τίτλος πρωτότυπου 15 years later: on the physics of high-rise building collapses, των Steven Jones, Robert Korol, Anthony Szamboti και Ted Walter. Από το περιοδικό europhysicsnews, the magazine of the european physical society, τ.47, νο 4, 2016.] - αλλά αυτοί που το υπογράφουν ψάχνουν το ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια. Χωρίς, εννοείται, την χρηματοδότηση του αμερικανικού κράτους. Για την Ουάσιγκτον “ο φάκελος έχει κλείσει”.
Τον Αύγουστο του 2002, το Εθνικό Ινστιτούτο Προδιαγραφών και Τεχνολογίας των ηπα (National Institute of Standards and Technology - NIST) ξεκίνησε αυτό που επρόκειτο να είναι μια έρευνα διάρκειας 6 ετών για τις αστοχίες των τριών κτιρίων που εκδηλώθηκαν στις 11 Σεπτέμβρη του 2001: τις πολύ γνωστές καταρρεύσεις των δίδυμων πύργων του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου (World Trade Center - WTC) εκείνο το πρωΐ, και την λιγότερο γνωστή κατάρρευση αργότερα το απόγευμα του 47όροφου κτιρίου νο 7, που δεν είχε κτυπηθεί από κάποιο αεροπλάνο. Το NIST ξεκίνησε την έρευνά του βασισμένο στη δηλωμένη άποψη ότι “Οι δίδυμοι πύργοι και το κτ. νο 7 είναι οι μόνες γνωστές περιπτώσεις πλήρους δομικής κατάρρευσης ουρανοξυστών όπου οι φωτιές έπαιξαν σημαντικό ρόλο”.
Πράγματι. Ούτε πριν ούτε μετά την 11η/9ου πυρκαγιές έχουν προκαλέσει την πλήρη κατάρρευση ενός ουρανοξύστη με ατσάλινο σκελετό· ούτε κάποιο άλλο φυσικό γεγονός έχει κάνει κάτι τέτοιο, με την εξαίρεση του σεισμού στην Πόλη του Μεξικό, το 1985, που έριξε ένα 21όροφο κτίριο γραφείων. Απ’ την άλλη μεριά, η μόνη διαδικασία που είναι σε θέση να προκαλέσει την πλήρη κατάρρευση τέτοιων κατασκευών είναι μέσω αυτού που ονομάζεται ελεγχόμενη κατεδάφιση, όπου εκρηκτικά ή άλλες συσκευές χρησιμοποιούνται για να κατεδαφίσουν εντελώς μια τέτοια χαλύβδινη κατασκευή.
Παρότι το NIST κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα, μετά από αρκετά χρόνια έρευνας, ότι και οι τρεις καταρρεύσεις στις 11/9ου οφείλονται στις φωτιές, δεκαεπέντε χρόνια μετά αυξάνονται συνέχεια οι αρχιτέκτονες, μηχανικοί και επιστήμονες που δεν πείθονται από αυτή την εξήγηση.
προλαβαίνοντας τις αστοχίες στην κατασκευή ουρανοξυστών
Ουρανοξύστες με ατσάλινο σκελετό έχουν μείνει στη θέση τους μετά από μεγάλες πυρκαγιές για τέσσερεις βασικούς λόγους:
1) Οι πυρκαγιές σε κτίρια δεν είναι πολύ ισχυρές και δεν διαρκούν τόσο πολύ σε κάθε συγκεκριμένο σημείο του κτιρίου ώστε να μεταφέρουν τέτοια θερμική ενέργεια στα δομικά στοιχεία μιας κατασκευής έτσι ώστε να φτάσουν αυτά σε σημείο αστοχίας (η θερμοκρασία στην οποία το δομικό ατσάλι χάνει μεγάλο ποσοστό της συνοχής του ώστε να αχρηστευτεί εξαρτάται απ’ τον παράγοντα ασφάλειας που χρησιμοποιήθηκε στον σχεδιασμό και στην κατασκευή. Στην περίπτωση του κτιρίου νο 7, για παράδειγμα, ο παράγοντας ασφάλειας ήταν γενικά 3 ή και μεγαλύτερος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χαθεί το 67% της συνοχής του ατσαλιού για να αχρηστευτεί. Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε ο ατσάλινος σκελετός του κτιρίου νο 7 να θερμανθεί περίπου στους 660 βαθμούς κελσίου / 1220 βαθμούς φαρενάιτ)·
2) Οι περισσότεροι ουρανοξύστες έχουν αυτόματα συστήματα πυρόσβεσης που εμποδίζουν την φωτιά να φτάσει σε τέτοιο σημείο εκπομπής ενέργειας που να προκαλέσει την κατάρρευση του ατσάλινου σκελετού·
3) Τα ατσάλινα δομικά στοιχεία προστατεύονται από αντιπυρικά υλικά, που είναι σχεδιασμένα και κατασκευασμένα για να προστατεύουν τον σκελετό από θέρμανση τόσο μεγάλη ώστε να κινδυνεύει· και
4) Οι ατσάλινοι σκελετοί των ουρανοξυστών είναι έτσι σχεδιασμένοι ώστε να είναι υπερ-ενισχυμένα στατικά πλέγματα. Ακόμα κι αν υπάρξει μια τοπική ζημιά, αυτή δεν καταλήγει σε πλήρη κατάρρευση ολόκληρης της δομής.
Απ’ την ιστορική εμπειρία ξέρουμε τις περιπτώσεις τριών ουρανοξυστών με ατσάλινους σκελετούς που έπαθαν επιμέρους ζημιές λόγω φωτιάς· κανένας απ’ αυτούς δεν κατάρρευσε εντελώς. Σε αναρίθμητους άλλους ουρανοξύστες έχουν ξεσπάσει μεγάλες πυρκαγιές, που κράτησαν ώρες, χωρίς να υποστούν ούτε μερική ούτε πλήρη κατάρρευση.
Πέρα απ’ το να αντέχουν στο φορτίο του βάρους τους και στην περίπτωση πυρκαγιάς, οι ουρανοξύστες σχεδιάζονται να αντέχουν φορτία που προκύπτουν από εξωτερικές ακραίες περιστάσεις· ειδικά ισχυρούς ανέμους και σεισμούς. Προκειμένου να ανταπεξέρχονται σε σεισμικά γεγονότα και σε ισχυρούς ανέμους, ο σχεδιασμός (και η κατασκευή) απαιτούν την ικανότητα της ατσάλινης δομής να αντέχει πλευρικά φορτία, που προκαλούν εφελκυστικές και θλιπτικές τάσεις στα υποστυλώματα λόγω κάμψης, με τις θλιπτικές τάσεις να προστίθενται στις θλιπτικές τάσεις της βαρύτητας. Άλλωστε το κτίσιμο ουρανοξυστών έγινε εφικτό μόνο απ’ την στιγμή που κατασκευάστηκε ατσάλι με μεγάλη αντοχή στα πλευρικά φορτία. Το ατσάλι είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυρό και ελαστικό, κι αυτό είναι που του επιτρέπει να αντέχει τις εφελκυστικές τάσεις που προκαλούνται από πλευρικές καταπονήσεις· ενώ άλλα υλικά που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές, όπως το τσιμένο, δεν αντέχουν στον εφελκυσμό. Παρότι το τσιμέντο χρησιμοποιείται στην κατασκευή κάποιων ουρανοξυστών σήμερα, η ενίσχυση των δομικών στοιχείων με ατσάλι είναι απαραίτητη σε όλες τις περιπτώσεις.
Για να είναι εφικτή η αντίσταση σε πλευρικά φορτία, οι ουρανοξύστες σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε η αντοχή των υποστυλωμάτων να χρησιμοποιείται μόνο εν μέρει προκειμένου να αναλαμβάνονται τα νορμάλ βαρυτικά φορτία του κτιρίου. Αυτό σημαίνει ότι η κατασκευή αντέχει πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται για να σηκώνει το βάρος της. Οι εξωτερικές κολώνες των Δίδυμων Πύργων, για παράδειγμα, χρησιμοποιούσαν μόνο το 20% της αντοχής του για να σηκώνουν τα βαρυτικά φορτία των κτιρίων· έχοντας ένα μεγάλο περιθώριο αντοχής σε πρόσθετα πλευρικά φορτία που θα μπορούσαν να ασκήσουν επιπλέον δυνάμεις είτε σε περίπτωση πολύ ισχυρών ανέμων είτε σε περίπτωση σεισμού.
Επειδή, τώρα, τα μόνα φορτία που υπήρχαν στις 11/9ου μετά το κτύπημα των αεροπλάνων ήταν το βάρος και η φωτιά (δεν υπήρχαν έντονοι άνεμοι εκείνη την ημέρα), πολλοί μηχανικοί εξεπλάγησαν με το γεγονός ότι οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν εντελώς. Στην πραγματικότητα μάλιστα αυτοί οι πύργοι είχαν σχεδιαστεί ειδικά για να αντέξουν σε κτύπημα από αεροπλάνο, όπως είπε ο John Skilling, ο μηχανικός που ήταν επικεφαλής της κατασκευής του, σε μια συνέντευξη του στους Seattle Times, μετά την βομβιστική επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου το 1993: Η ανάλυσή μας δείχνει ότι το χειρότερο πρόβλημα θα ήταν το γεγονός ότι όλο το καύσιμο (ενός αεροπλάνου) θα χυνόταν στο κτίριο. Θα ξεσπούσε τρομερή πυρκαγιά. Πολλοί άνθρωποι θα σκοτώνονταν είπε. Αλλά η δομή του κτιρίου θα έμενε στη θέση της. Ο Skilling συνέχισε σ’ εκείνη τη συνέντευξη λέγοντας ότι δεν πιστεύει ότι μια απλή βόμβα - αυτοκίνητο, με 90 κιλά εκρηκτικού, θα μπορούσε να γκρεμίσει ή να προκαλέσει κάποια σοβαρή ζημιά σε οποιονδήποτε απ’ τους Δίδυμους Πύργους. Ωστόσο πρόσθεσε δεν υποστηρίζω καθόλου ότι αν τοποθετηθούν σε κατάλληλα σημεία τα κατάλληλα εκρηκτικά δεν θα γίνει ιδιαίτερα μεγάλη ζημιά... Θα μπορούσα να φανταστώ ότι αν πάρεις έναν κορυφαίο ειδικό των κατεδαφίσεων και του δώσεις την άδεια να ρίξει αυτά τα κτίρια χρησιμοποιώντας εκρηκτικά, ναι, πάω στοίχημα ότι θα τα καταφέρει.
Με άλλα λόγια ο Skilling, έμπειρος μηχανικός, πίστευε ότι ο μόνος τρόπος να γκρεμιστούν οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν μέσω ελεγχόμενης κατεδάφισης.
τεχνικές ελεγχόμενης κατεδάφισης
Η ελεγχόμενη κατεδάφιση δεν είναι κάτι καινούργιο. Επί πολλά χρόνια γινόταν κυρίως με γερανούς απ’ όπου κρέμονταν μεγάλες και βαριές σιδερένιες μπάλες, έτσι ώστε να σπάσει το κτίριο σε κομμάτια. Υπήρξαν όμως ακόμα και στο σχετικά μακρινό παρελθόν περιπτώσεις κτιρίων που δεν ήταν δυνατόν να γκρεμιστούν με τέτοιο τρόπο. Το 1935, για να κατεδαφιστούν οι δύο πύργοι της έκθεσης του 1933 στο Σικάγο, ύψους 191 μέτρα ο καθένας, χρησιμοποιήθηκαν 680 κιλά θερμίτη και 58 κιλά δυναμίτη. Ο θερμίτης είναι ένα εμπρηστικό υλικό που περιέχει ένα καύσιμο μέταλλο σε σκόνη (συνήθως αλουμίνιο) και ένα οξείδιο μετάλλου (συνήθως οξείδιο του σιδήρου). Τελικά, όταν προέκυψε η ανάγκη για κατεδάφιση μεγάλων κτίριων με ατσάλινο σκελετό, αποτελεσματικά και χωρίς μεγάλα έξοδα, έγινε κανόνας η χρήση ειδικών εκρηκτικών που κόβουν ακαριαία το ατσάλι. Επειδή αυτά τα υλικά έχουν την δυνατότητα να προσανατολίζουν την έκρηξη και την ενέργεια που εκλύουν, μπορούν να τοποθετηθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να κόψουν διαγώνια τα ατσάλινα υποστυλώματα, γρήγορα και αξιόπιστα.
Μιλώντας γενικά, η τεχνική που χρησιμοποείται για την κατεδάφιση μεγάλων κτιρίων έγκειται στο κόψιμο των υποστυλωμάτων σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του εμβαδού του κτιρίου, οπωσδήποτε στο κέντρο, έτσι ώστε το αποπάνω τμήμα του κτιρίου να καταρρεύσει παρασέρνοντας και το τμήμα που βρίσκεται από κάτω. Αυτή η τεχνική μπορεί να εφαρμοστεί και με πιο σύνθετο τρόπο, με τον κατάλληλο συγχρονισμό των εκρήξεων σε μια αλληλουχία τέτοια ώστε να κοπούν πρώτα τα υποστυλώματα που βρίσκονται στο κέντρο του κτιρίου. Η κατάρρευση των κεντρικών εσωτερικών υποστυλωμάτων προκαλεί μια έλξη - προς - μέσα στα εξωτερικά, και ολόκληρο το κτίριο “τραβιέται” προς τα μέσα και προς τα κάτω. Με αυτόν τον τρόπο τα υλικά του κατεδαφισμένου κτιρίου πέφτοντας περιορίζονται σε μια σχετικά ελεγχόμενη περιοχή· συχνά μέσα στην κάτοψη του κτιρίου. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται σύνθλιψη. [2Impolsion· το αντίθετο του explosion.]
Η περίπτωση του κτιρίου 7
Η πλήρης κατάρρευση του κτιρίου 7 στο WTC, στις 5.20 το απόγευμα της 11ης/9ου, είναι αξιοσημείωτη γιατί έδειξε όλα τα χαρακτηριστικά της σύνθλιψης: Το κτίριο κατέρρευσε με απόλυτα ελεύθερη πτώση για τα πρώτα 2,25 δευτερόλεπτα, από πάνω προς τα κάτω, με την οροφή του να καλύπτει σ’ αυτό το χρονικό διάστημα 32 μέτρα ή 8 ορόφους. Η μετάβαση απ’ την ισορροπία στην ελεύθερη πτώση έγινε ξαφνικά, μέσα σε περίπου μισό δευτερόλεπτο. Έπεσε συμμετρικά. Ο ατσάλινος σκελετός του διαλύθηκε και έπεσε στο μεγαλύτερο μέρος του μέσα στην κάτοψη του κτιρίου, με τα τσιμεντένια κομμάτια του σκελετού να γίνονται σκόνη. Τελικά η πλήρης κατάρρευση ήταν πολύ γρήγορη, διαρκώντας κάτι λιγότερο από 7 δευτερόλεπτα.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά της κατάρρευσης, οποιαδήποτε έρευνα για τα αίτια που θα ήθελε να είναι επιστημονική θα έπρεπε να λάβει σοβαρά υπόψη της το ενδεχόμενο της ελεγχόμενης κατεδάφισης, για να μην πούμε ότι απ’ αυτό θα έπρεπε να ξεκινήσει. Αντί γι’ αυτό, το NIST (όπως επίσης η Υπηρεσία Διαχείρισης Επειγουσών Καταστάσεων - FEMA - που έκανε μια προκαταρκτική έρευνα πριν εκείνη του NIST) ξεκίνησε απ’ το προκαταβολικό συμπέρασμα ότι η κατάρρευση οφειλόταν σε πυρκαγιά.
Η προσπάθεια να “αποδειχθεί” αυτό το προκαθορισμένο συμπέρασμα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Η 9μηνη έρευνα της FEMA κατέληξε λέγοντας “Τα χαρακτηριστικά των πυρκαγιών στο WTC7 και ο τρόπος με τον οποίο προκάλεσαν την κατάρρευση του κτιρίου παραμένουν άγνωστα. Παρότι η συνολική ποσότητα του καυσίμου diesel που βρισκόταν μέσα στο κτίριο περιέκλειε μεγάλη ενέργεια, η καλύτερη υπόθεση [σ.σ.: σχετικά με την ευθύνη αυτού του καυσίμου στην κατάρρευση] έχει μικρή πιθανότητα να συνέβη. Εν τω μεταξύ το NIST καθυστέρησε την ανακοίνωση των δικών του συμπερασμάτων, και απ’ τα μέσα του 2005 την πήγε το Νοέμβρη του 2008. Κάπου τον Μάρτιο του 2006, ο επικεφαλής της έρευνας του NIST dr. Shyam Sunder, φέρεται να δήλωσε: Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω. Μας δυσκολεύει το να βγάλουμε ένα συμπέρασμα για το κτίριο νο 7.
Σε όλη τη διάρκεια της έρευνας, το NIST έμεινε σταθερό στο να αγνοεί στοιχεία που έρχονταν σε σύγκρουση με το προκαθορισμένο συμπέρασμα. Το πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτής της στάσης ήταν η προσπάθειά του να αρνηθεί το γεγονός ότι το WTC7 έπεσε με ελεύθερη πτώση. Όταν πιέστηκε πάνω σ’ αυτό το θέμα σε μια συνάντηση τεχνικών, ο dr. Sunder απέρριψε το γεγονός λέγοντας Με ελεύθερη πτώση πέφτει ένα αντικείμενο όταν δεν έχει δομικά στοιχεία από κάτω. Αλλά στην περίπτωση του WTC7 είπε υπήρξε αντίσταση απ’ τα δομικά του στοιχεία. Μόνο όταν προκλήθηκε απ’ τον καθηγητή φυσικής David Chandler και τον πανεπιστημιακό φυσικό Steven Jones (ένας απ’ τους συγγραφείς αυτού του άρθρου) που χρονομέτρησαν την πτώση από βίντεο, αναγκάστηκε το NIST να παραδεχτεί ότι όντως έγινε ελεύθερη πτώση αρχικά, διάρκειας 2,25 δευτερολέπτων, και περιέλαβε αυτήν την διαπίστωση στην τελική έκθεσή του. Παρ’ όλα αυτά το ηλεκτρονικό μοντέλο που χρησιμοποίησε το NIST δεν είναι τέτοιο ώστε να δείχνει αυτήν την ελεύθερη πτώση των 2,25 δευτερολέπτων. Ούτε το NIST έκανε κάποια προσπάθεια να εξηγήσει που πήγαν “τα δομικά στοιχεία” των 8 ορόφων που εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα.
Η τελική έκθεση του NIST προτείνει ένα περίπλοκο σενάριο που στηρίζεται σ’ έναν πρωτοφανή μηχανισμό: η διαστολή, λόγω θερμότητας, των δοκών των πατωμάτων έσπρωξαν έναν σύνδεσμο [σ.σ.: με κάποιο υποστύλωμα] εκτός θέσης. Αυτή η μετατόπιση ενός συνδέσμου υποτίθεται ότι προκάλεσε “στράβωμα” στον σκελετό οκτώ ορόφων, το οποίο, συνδυαζόμενο με την καταστροφή δύο ακόμα συνδέσμων - και πάλι λόγω θερμικής διαστολής - άφησε ένα κεντρικό υποστύλωμα χωρίς στήριξη, σε ύψος εννιά ορόφων. Η αδυναμία στατικής δράσης αυτής της μίας και μοναδικής κολώνας προκάλεσε την κατάρρευση ολόκληρης της εσωτερικής δομής, αφήνοντας τα περιμετρικά υποστυλώματα χωρίς σύνδεση με τα εσωτερικά, σαν άδειο κέλυφος. Ύστερα, αυτά τα εξωτερικά υποστυλώματα στράβωσαν μέσα σε 2 δευτερόλεπτα, και ολόκληρη η εξωτερική δομή κατέρρευσε σαν ενιαίο σύνολο.
Για να φτάσουν οι ερευνητές του NIST σ’ αυτό το συμπέρασμα έπρεπε να παραλείψουν ή να παραμορφώσουν κρίσιμα δομικά στοιχεία ακόμα και στο δικό τους ηλεκτρονικό μοντέλο. Αρκεί να διορθώσει κανείς ένα μόνο απ’ αυτά τα λάθη και το συμπέρασμα του NIST για την αιτία της κατάρρευσης γίνεται, χωρίς δεύτερη κουβέντα, αδιανόητο.
Αλλά ακόμα και μ’ αυτά τα λάθη που ταίριαζαν στο προκατασκευασμένο συμπέρασμα, το ηλεκτρονικό μοντέλο του NIST δεν είναι σε θέση να αναπαράξει την κατάρρευση όπως έγινε και όπως μπορεί να την δει κανείς δια γυμνού οφθαλμού σε διάφορα βίντεο. Αντίθετα, δείχνει κάποιες παραμορφώσεις στον περιμετρικό σκελετό, που δεν μπορούν να εντοπιστούν σε βίντεο· και δεν δείχνει κάποια φάση ελεύθερης πτώσης. Επίσης το μοντέλο σταματάει, χωρίς εξηγήσεις, σε λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα απ’ τα 7 δευτερόλεπτα της κατάρρευσης. Δυστυχώς, το ηλεκτρονικό μοντέλο του NIST δεν μπορεί να μελετηθεί από ανεξάρτητους ερευνητές γιατί το NIST αρνήθηκε να δώσει μεγάλο μέρος απ’ τα δεδομένα της μοντελοποίησης που έκανε, επειδή, όπως υποστηρίχτηκε, αν τα έδινε “θα μπορούσε να μπει σε κίνδυνο η δημόσια ασφάλεια”.
Η περίπτωση των Δίδυμων Πύργων
Ενώ το NIST έκανε μια κάποια προσπάθεια να αναλύσει και να παραμετροποιήσει την κατάρευση του WTC7, έστω αυτήν που έκανε, δεν έκανε κάτι ανάλογο για τους Δίδυμους Πύργους. Σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της έκθεσης του NIST “Η εστίαση της έρευνας ήταν στην αλληλουχία των γεγονότων απ’ την στιγμή της πρόσκρουσης του αεροπλάνου έως την έναρξη της κατάρρευση κάθε πύργου... αυτή η αλληλουχία αναφέρεται εδώ σαν “αλληλουχία πιθανής κατάρρευσης”, αν και περιέχει λίγη ανάλυση της δομικής συμπεριφοράς του κάθε πύργου απ’ την στιγμή που δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την έναρξη της κατάρρευσης και αυτή έγινε αναπόφευκτη.
Έτσι, η τελική έκθεση για την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων δεν λέει τίποτα για το γιατί οι χαμηλότεροι όροφοι δεν εμπόδισαν ή έστω δεν καθυστέρησαν την πτώση των πιο πάνω ορόφων - για την οποία το NIST παραδέχεται ότι “έπεσαν με ελεύθερη πτώση”· Ούτε εξηγεί πολλά άλλα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν στη διάρκεια των καταρρεύσεων. Όταν μια ομάδα συγγενών των θυμάτων έκανε μια επίσημη αίτηση ζητώντας απ’ το NIST να δώσει απαντήσεις και σ’ αυτά, το NIST απάντησε ότι “δεν μπορεί να δώσει μια πλήρη εξήγηση των καταρρεύσεων ... γιατί τα ηλεκτρονικά μοντέλα δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα”.
Όμως το NIST έκανε κάτι στην προσπάθειά του να ενισχύσει την άποψή του ότι τα χαμηλότερα πατώματα δεν ήταν δυνατόν να συγκρατήσουν τα πιο πάνω στην φάση της αρχής της κατάρρευσης, που γινόταν μόνο υπό την βαρύτητα. Στην σελίδα 323 της NCSTAR 1-6 το NIST παραπέμπει σε μια δημοσίευση που έγινε απ’ τον καθηγητή δομικής Zdenek Bazant και τον μεταπτυχιακό φοιτητή του Yong Zhou, του Γενάρη του 2002, η οποία, κατά το NIST απαντάει στο ερώτημα γιατί έγινε η γενική κατάρρευση (ως εάν δεν ήταν αυτό το ερώτημα που έπρεπε να απαντήσει η δική του έρευνα!). Στην δημοσίευσή τους οι Bazant και Zhou ισχυρίζονται ότι πρέπει να συνέβη ένα δυναμικό σοκ όταν οι καταρρέοντες υψηλότεροι όροφοι έπεσαν στους χαμηλότερους, προκαλώντας μια επιπλέον πίεση που έσπασε τα πιο κάτω υποστυλώματα. Υποστηρίζουν επίσης ότι η βαρυτική ενέργεια θα πρέπει να ήταν 8,4 φορές μεγαλύτερη απ’ αυτήν που θα μπορούσαν να αντέξουν οι κολώνες στη διάρκεια αυτής της κρούσης.
Τα επόμενα χρόνια διάφοροι ερευνητές εντόπισαν δύο τουλάχιστον σημαντικά λάθη στους υπολογισμούς των Bazant και Zhou.... Αποδείχθηκε επίσης ότι η “φυσική” κατάρρευση όχι μόνο επιβραδύνεται, αλλά είναι αρκετά πιθανό να σταματήσει στην αρχή της, μετά την κατάρρευση ενός ή δύο ορόφων μόνο.
Φωτομικρογραφία ενός τμήματος απ’ τις φλοίδες που βρέθηκαν στη σκόνη. Έχει αλλεπάλληλα στρώμστα υλικών, με δομή θερμίτη.
Άλλα ανεξήγητα στοιχεία
Οι μηχανισμοί μιας κατάρρευσης που παρουσιάστηκαν πιο πριν είναι ένα μόνο μέρος των διαθέσιμων στοιχείων που υποδεικνύουν ότι η πρόσκρουση των αεροπλάνων και οι φωτιές που ακολούθησαν ΔΕΝ προκάλεσαν την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων. Τα video δείχνουν ότι το επάνω τμήμα κάθε πύργου διαλύθηκε στα πρώτα 4 δευτερόλεπτα της κατάρευσης. Μετά απ’ αυτό το χρονικό σημείο δεν υπάρχει ούτε ένα βίντεο που να δείχνει κομμάτια έστω αυτών των ορόφων να πέφτουν προς τα κάτω. Επιπλέον, video και φωτογραφίες δείχνουν πολλές εκρήξεις που σκορπίζουν σκόνη με μεγάλη ένταση και ταχύτητα από σημειακές πηγές. Η έκθεση του NIST αναφέρεται σ’ αυτές σαν “πουφς καπνού”, αλλά αποτυγχάνει να αναλύσει και να εξηγήσει την εμφάνισή τους. Η έκθεση του NIST δεν προτείνει, επιπλέον, καμία εξήγηση για το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του μπετόν των πύργων έγινε σκόνη στον αέρα, για τoν σχεδόν ολικό διαμελισμό των σιδερένιων πλαισίων του, ή για την εκτόξευση αυτών των υλικών ως και 150 μέτρα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το NIST παραβλέπει την καλά τεκμηριωμένη ύπαρξη λιωμένου μετάλλου στην εξέλιξη των καταρρεύσεων, και υποστηρίζει ότι το πορτοκαλί λιωμένο μέταλλο που τρέχει απ’ τον WTC2 επί 7 λεπτά πριν την κατάρρευση ήταν αλουμίνιο απ’ το αεροπλάνο συνδυασμένο με οργανικά υλικά. Όμως διάφορα πειράματα έδειξαν ότι το λιωμένο αλουμίνιο, ακόμα κι όταν ανακατευτεί με οργανικά υλικά, έχει ασημί χρώμα· πράγμα που υποδεικνύει ότι το πορτοκαλί λιωμένο μέταλλο προερχόταν από δράση θερμίτη που χρησιμοποιήθηκε για να αδυνατίσει τον ατσάλινο σκελετό. Άλλωστε μη ενεργοποιημένος νανο-θερμίτης έχει βρεθεί σε πολλές ανεξάρτητες έρευνες δειγμάτων σκόνης απ’ τους Δίδυμους Πύργους.
Σε ότι αφορά, τέλος, τις καταθέσεις αυτοπτών, 156 τέτοιες μαρτυρίες, συμπεριλαμβανόμενων 135 που έγιναν σχεδόν αμέσως μετά την κατάρρευση, υποστηρίζουν ότι είδαν, άκουσαν ή έννοιωσαν εκρήξεις πριν ή/και κατά την διάρκεια των καταρρεύσεων. Το ότι οι Δίδυμοι Πύργοι καταδαφίστηκαν με εκρηκτικά προκύπτει ότι είναι η κυρίαρχη εντύπωση μεταξύ των περισσότερων απ’ όσους μίλησαν αμέσως μετά. “Είχα την εντύπωση ότι είχαν εκραγεί” λέει ο John Coyle, αξιωματικός της πυροσβεστικής. “Όποιον φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή το ίδιο πράγμα καταλάβαινε. Ότι αυτά τα κτίρια ανατινάζονται”.
Σ’ αυτό το άρθρο οι συντάκτες του μιλούν ευθέως για ελεγχόμενη κατεδάφιση των 3 ουρανοξυστών του world trade center, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, χωρίς να μπαίνουν σε περισσότερες λεπτομέρειες. Είναι προφανές ότι η θέση περί ελεγχόμενης κατεδάφισης μπορεί μεν να στηριχτεί σε τεχνικά δεδομένα και αναλύσεις, έχει όμως σημαντικές πολιτικές συνέπειες. Ποιοί την έκαναν αυτήν την τριπλή ελεγχόμενη κατεδάφιση; Όχι, σίγουρα, οι “ισλαμιστές τρομοκράτες”... Γιατί την έκαναν; Πως την έκαναν; Τα δύο πρώτα ερωτήματα έχουν μείνει αναπάντητα, τουλάχιστον απ’ τους τεχνικούς. Για το τρίτο υπάρχει στο άρθρο μια σύντομη αναφορά: θερμίτης. Θα επανέλθουμε στη συνέχεια.
Εν τω μεταξύ έχει σημασία αυτό που φαίνεται μεν απ’ αυτό το άρθρο αλλά χρειάζεται τονισμό. Αφού η έρευνα (ή “υποτιθέμενη έρευνα”) του NIST άρχισε 9 με 10 μήνες μετά την κατάρρευση, όταν είχαν “καθαρίσει” τα πάντα απ’ το μετέπειτα ground zero, τα μπάζα μαζί με οποιαδήποτε στοιχεία, με ποιον τρόπο έγινε η πραγματογνωμοσύνη του; Παράξενο ή όχι, έγινε μέσω ηλεκτρονικής προσομοίωσης. Τα δομικά χαρακτηριστικά και στοιχεία των ουρανοξυστών ήταν εύκολο να περάσουν σ’ ένα μοντέλο. Ύστερα, υποθέτουμε (και αυτό υποστηρίζει το πιο πάνω άρθρο) άρχισαν “πειράματα”, ηλεκτρονικά, με “φωτιές” (προσομοίωσή τους) στους ορόφους όπου χύθηκε το καύσιμο των αεροπλάνων. Μεγαλύτερη φωτιά· φωτιά που πάει προς τα εκεί· προς τα εδώ· φωτιά που καίει και καναπέδες... Μέχρις ότου το μοντέλο να αρχίσει να “παράγει” μια τέτοια συμπεριφορά του χαλύβδιμου σκελετού που να ταιριάζει, έστω στοιχειωδώς, με το προαποφασισμένο συμπέρασμα ότι η κατάρρευση οφειλόταν στις φωτιές.
Από τεχνο-επιστημονική σκοπιά αυτό που έκανε το NIST, το ηλεκτρονικό modeling και η δοκιμή διάφορων “σεναρίων”, είναι μεν δεκτό (γενικά)· στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως θα έπρεπε να ελεγχθεί από τρίτους· επίσης κάτι συνηθισμένο μεταξύ τεχνικών / επιστημόνων. Διαφορετικά βρίσκεται στα όρια της λαθροχειρίας. Παρήγαγε, άραγε, πράγματι η ηλεκτρονική προσομοίωση μια (εικονική) κατάρρευση όταν η φωτιά δυνάμωσε; Πόσο πολύ δυνάμωσε ηλεκτρονικά; Ήταν αυτό το “δυνάμωμα” ρεαλιστικό, αντιστοιχούσε δηλαδή στην πραγματική θερμοκρασία καύσης του ντήζελ καυσίμου των αεροπλάνων; Και η (εικονική) κατάρρευση που προκλήθηκε έτσι είχε, πράγματι, την μορφή της πραγματικής;
Οι αρθρογράφοι λένε ανοικτά ότι το NIST αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία των δοκιμών του σε τρίτους, για να επιβεβαιώσουν, έστω, την ορθολογικότητα της ηλεκτρονικής “εξυχνίασης” - του - εγκλήματος. Με πρόσχημα την δημόσια ασφάλεια. Ωστόσο είναι πασίγνωστο ότι οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μοντέλο προσομοίωσης έχει output ανάλογα με τα input. Από μόνη της η χρήση ηλεκτρονικών μοντέλων δεν συνεπάγεται ούτε τεχνική ούτε επιστημονική αξιοπιστία. Μπορεί κάλιστα να πρόκειται για ηλεκτρονική εξαπάτηση.
Οι επικριτές της “έρευνας” του NIST μιλούν γι’ αυτό. Ξεκινώντας απ’ τα πιο εύκολα. Η θερμοκρασία καύσης του ντήζελ αεροπλάνων είναι χαμηλότερη απ’ την μισή που χρειάζεται, κατ’ ελάχιστο, για να λειώσει το ατσάλι. Κι όμως: λιωμένο σίδερο έτρεχε απ’ τον 82ο όροφο του ενός ουρανοξύστη, επί 7 λεπτά της ώρας πριν αρχίσει η κατάρρευσή του. Αυτό (λένε) είναι αδύνατο να συνέβη λόγω της φωτιάς. Επιβεβαιώνεται έτσι, κατ’ αρχήν, αυτό που είχε υποστηρίξει ο αρχιμηχανικός της κατασκευής των twin buildings Skilling, απ’ το 1993: ο ατσάλινος σκελετός είναι έτσι μελετημένος και κατασκευασμένος ώστε να αντέξει ακόμα και σε πρόσκρουση αεροπλάνου· μαζί με την αναπόφευκτη πυρκαγιά. [3Η μέγιστη θερμοκρασία που μπορούσε να αναπτυχθεί με βάση τα δεδομένα των πυρκαγιών στους δίδυμους πύργους είναι 1500 βαθμοί φαρενάιτ· την στιγμή που η θερμοκρασία τήξης του δομικού ατσαλιού είναι, κατ’ ελάχιστο, 2700 βαθμοί φαρενάιτ.
Βρήκε τέτοια λιωμένα υποστυλώματα η έρευνα του NIST; Απ’ τα 236 κομμάτια υποστυλωμάτων που ήταν διαθέσιμα για την έρευνα (ξεσκαρταρισμένα απ’ τα μπάζα και αποθηκευμένα στο αεροδρόμιο JFK) οι ερευνητές διάλεξαν μόνο τα 12. Απ’ τα 55 υπολείματα των βασικών κεντρικών υποστυλωμάτων, άφησαν στην άκρη τα 51.
Επιπλέον ο NIST εφάρμοσε μια εντυπωσιακά προκατειλημένη μέθοδο έρευνας των δειγμάτων που τελικά αποφάσισε ότι είναι τα κατάλληλα: οπτικό έλεγχο (μέσω μικροσκοπίου) των σπασιμάτων στη βαφή των ατσάλινων στοιχείων. Το πλεονέκτημα της ανακάλυψης τέτοιων “σπασιμάτων” είναι ότι η βαφή, σε αντίθεση με το ίδιο το ατσάλι, μπορεί να “σπάσει” σε χαμηλότερες θερμοκρασίες· ακόμα και εξαιτίας της καύσης επίπλων. Εφόσον τα “σπασίματα” στο χρώμα θεωρήθηκαν, επίσης, “σπασίματα” στη δομή του ατσαλιού, ο δρόμος ήταν ανοικτός για να επιβεβαιωθεί ότι η φωτιά ήταν η αιτία...]
Κι ύστερα είναι αυτό το ενοχλητικό κτ. νο 7. Αυτό, πάνω στο οποίο δεν έπεσε αεροπλάνο, άρα δεν υπήρχαν βαριά καύσιμα να καούν, μόνο καναπέδες, γραφεία, μοκέτες και υπολογιστές, αυτό πως έπεσε; Η έκθεση του NIST, έκανε ένα “πέρασμα εξηγήσης” με βάση φωτιά καυσίμων, μόνο για την θεωρήσει απίθανη: τα ντεπόζιτα με τα καύσιμα για τις λειτουργίες του κτιρίου. Αλλά αυτά δεν πήραν φωτιά. Αυτά δεν βρίσκονταν στον 38 όροφο...
Φωτογραφία υψηλής ανάλυσης BSE απ’ την δομή “σάντουιτς” οξειδίου του σιδήρου και αλουμνίου - φλοίδα απ’ την σκόνη της κατάρρευσης των δίδυμων πύργων...
θερμίτης· και νανοθερμίτης
Ο θερμίτης είναι ένα σύνθετο υλικό γνωστό απ’ τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα - και χρησιμοποιημένο ήδη από τότε. Πρόκειται για ένα κράμα οξειδίου του σιδήρου και στοιχειώδους αλουμινίου, το οποίο, αν πυροδοτηθεί (εύκολα, για παράδειγμα με φυτίλι μαγνησίου), κάνει μια εξώθερμη αντίδραση:
Fe2O3 + 2 Al > 2 Fe + Al2O3 + cal
Η αντίδραση παράγει στοιχειώδη σίδηρο, οξείδιο του αλουμινίου, και θερμότητα. Η μέγιστη θερμοκρασία που μπορεί να παραχθεί σ’ αυτή την αντίδραση είναι 4500 βαθμοί φαρενάιτ (2500 βαθμοί κελσίου). Όμως σε πιο σημείο θα φτάσει πραγματικά η παραγωγή θερμότητας απ’ αυτήν την αντίδραση εξαρτιέται απ’ το πόσο γρήγορα (ή όχι) μπορεί να εκτονωθεί στο κοντινό ευρύτερο περιβάλλον.
Με τέτοια υψηλή θερμική επίδοση η πρώτη χρήση του θερμίτη (εφευρέθηκε το 1893 από τον γερμανό χημικό Hans Goldschmidt) ήταν η συγκόληση των δοκαριών στις ράγες του τραμ στο Έσσεν, το 1899.
Η ίδια δυνατότητα, να παράγεται προσανατολισμένη σε μικρή επιφάνεια υψηλή θερμοκρασία (αρκετά πάνω απ’ το σημείο τήξης του ατσαλιού) έκανε ιδανική την χρήση του θερμίτη στις ελεγχόμενες κατεδαφίσεις. Η πρώτη που αναφέρεται τεκμηριωμένα είναι η κατεδάφιση του ενός απ’ τους δύο Skyride Towers, στο Σικάγο, το 1935 (αναφέρεται στο πιο πάνω άρθρο): ο θερμίτης τοποθετήθηκε στην βάση των ατσάλινων υποστυλωμάτων του, και ο πύργος έπεσε στο πλάι. Η επόμενη γνωστή περίπτωση είναι ο ατσάλινος θόλος του Reichstag, που είχε μείνει στη θέση του μετά τον εμπρησμό του ‘33 (αν και κατά το NIST θα έπρεπε να έχει γκρεμοτσακιστεί...) αλλά και τους βομβαρδισμούς του β παγκόσμιου. Τελικά κατεδαφίστηκε το 1954 με χρήση θερμίτη.
Ο θερμίτης, λοιπόν, είναι ένα κοινότοπο υλικό “κοψίματος” ατσάλινων σκελετών κτιρίων. Είναι θέμα στατικής μελέτης το σε ποια σημεία (σε ποια υποστυλώματα) θα τοποθετηθεί θερμίτης προκειμένου να μην γίνει, απλά, κατεδάφιση, αλλά ελεγχόμενη κατεδάφιση. Αυτή η τελευταία είναι πιο απαιτητική. Υπηρετεί την επιδίωξη να μαζευτούν στο μέγιστο τα “μπάζα” του υπό κατεδάφιση κτιρίου· ή, για να το θέσουμε αλλιώς, να γκρεμιστεί, αν είναι δυνατόν, πέφτοντας μέσα στο εμβαδόν του. Αυτό προσφέρει σπουδαία ωφελήματα όταν πρόκειται για κατεδάφιση κτιρίων μέσα σε αστικό ιστό, με διπλανά κτίρια, δρόμους, κλπ.
Η συμπεριφορά τόσο των δίδυμων πύργων όσο και του κτ. 7, κατά την κατάρρευσή τους, ήταν πράγματι αυτή της ελεγχόμενης κατεδάφισης. Αρκεί η σύγκριση με εικόνες τέτοιων κατεδαφίσεων. Όμως τα φαινόμενα μπορεί να απατούν. Θα ήταν δυνατό διαφορετικά αίτια (δηλαδή: όχι ελεγχόμενη κατεδάφιση) να παράξουν (τυχαία ή όχι, αυτό είναι ένα τεχνοεπιστημονικό ερώτημα!) το ίδιο αποτέλεσμα. Συνεπώς, η ιδέα, η βάσιμη υποψία, ότι έγινε εμπρόθετη και οργανωμένη κατεδάφιση των πύργων, άσχετη απ’ την πρόσκρουση των αεροπλάνων (στους 2 απ’ τους 3), άσχετη και απ’ τις πυρκαγιές, δεν είναι απόδειξη ότι έτσι έγινε!!!
Βρήκε κάποιος θερμίτη στα μπάζα των γκρεμισμένων πύργων; Όχι. Αρκετοί (μέσα από ανάλυση φωτογραφιών και περιγραφές πυροσβεστών, μιας και απαγορευόταν στους πάντες η προσέγγιση στα σημεία, μέχρι να καθαριστούν) διαπίστωσαν ορισμένες συνέπειες της χρήσης θερμίτη (ή κάποιου παρόμοιου υλικού).
Μέχρι που στο δεύτερο τεύχος της επιθεώρησης Open Chemical Physics Journal, το 2009, δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας 9 τεχνοεπιστημόνων (ανάμεσά τους φυσικοί, χημικοί και μηχανικοί), με τίτλο Active Thermitic Material Discovered in Dust from the 9/11 World Trade Center Catastrophe. Στα ελληνικά: ενεργό υλικό θερμίτη ανακαλύφθηκε στη σκόνη απ’ την καταστροφή του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου στις 11/9ου.
Η 24 σελίδων δημοσίευση είναι μια εξονυχιστική αναφορά. Που βρέθηκε / μαζεύτηκε η σκόνη, από ποιον, πότε, πως αναλύθηκε, πως μετρήθηκε, οι τεχνικές: μικροσκόπιο, scanning electron mikroscopy (SEM), X-ray energy dispersive spectroscopy (XEDS) και differential scanning calorimetry (DSC). [4Για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο κάποιου λάθους στη μετάφραση, μιας και πρόκειται για τεχνικούς όρους, κρατήσαμε την ορολογία του πρωτότυπου.] Επιτέλους! - θα έλεγε κάποιος. Μια αληθινή τεχνο-επιστημονική έρευνα για το θέμα!
Στην εισαγωγή της αναφοράς, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρεται:
...
Οι καταρρεύσεις των τριών υψηλότερων κτιρίων του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου υπήρξαν αξιοσημείωτες για τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα τους, την ταχύτητα σχεδόν ελεύθερης πτώσης, την εκπληκτική στατική συμμετρία τους και τον εντυπωσιακά μεγάλο όγκο λεπτής τοξικής σκόνης που προκάλεσαν. [5Αυτή η “λεπτή τοξική σκόνη” εξελίσσεται σε μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στη Ν. Υόρκη. Υπολογίζεται ότι 1.000 άτομα έχουν πεθάνει από καρκίνους, απ’ το 2002 και μετά, που οφείλονται στην εισπνοή αυτής της “λεπτής τοξικής σκόνης”. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ως το 2020 οι νεκροί απ’ αυτούς τους νεκρούς θα έχουν ξεπεράσει, σαν αριθμός, τους νεκρούς της κατάρρευσης των ουρανοξυστών. Θα είναι, δηλαδή, πάνω από 3.000.] Προκειμένου να καταλάβουμε αυτά τα χαρακτηριστικά της καταστροφής, ξεκινήσαμε μια έρευνα αυτής της σκόνης. Τον Ιούνιο του 2007 ο dr. Steven Jones παρατήρησε, σε ένα δείγμα αυτής της σκόνης, χαρακτηριστικά κομματάκια με δύο στρώματα, ένα κόκκινο και ένα γκρι. Αρχικά θεωρήθηκε ότι επρόκειτο για φλοίδες χρώματος, αλλά ύστερα από καλύτερη παρατήρηση και ψάξιμο προέκυψε ότι δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο. Ξεκίνησε μια πιο συστηματική έρευνα πάνω σ’ αυτά τα κόκκινα/γκρίζα θραύσματα για να βρεθεί η σύνθεση και τα χαρακτηριστικά τους. Οι συγγραφείς παρέλαβαν επίσης και εξέτασαν και άλλα τέτοια θραύσματα, απ’ την σκόνη των κτιρίων του Π.Κ.Ε., που συγκεντρώθηκαν από ανεξάρτητα μεταξύ τους άτομα, την 11η/9ου ή τις αμέσως επόμενες ημέρες.
...
Για να μην τα πολυλογούμε. Αυτό που ανακάλυψαν οι συγκεκριμένοι ερευνητές στα κόκκινα/γκρι κομματάκια ήταν: συστατικά θερμίτη σε νανο-κλίμακα, καθώς και συστατικά της αντίδρασης του θερμίτη (δηλαδή οξείδιο του αλουμινίου και καθαρό σίδηρο) επίσης σε νανο-κλίμακα. Με άλλα λόγια, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, ανακάλυψαν ενεργειακή νανοσύνθεση θερμίτη ή “σούπερ-θερμίτη”. Η σύγκριση της “ενεργειακής απόδοσης” του νανο-θερμίτη που εντόπισαν σε σχέση με τον κλασσικό θερμίτη έδειξε μια υπεροχή του νανο-υλικού σε μια σχέση 2 προς 1. Διπλάσια δηλαδή. Σα να λέμε: ο νανο-θερμίτης (αν και εφόσον χρησιμοποιήθηκε για την κατεδάφιση των ουρανοξυστών στις 11 Σεπτέμβρη) εκλύει διπλάσια ενέργεια απ’ ότι ο συνηθισμένος θερμίτης. Ενέργεια που αφορά την κοπή ατσαλιού.
Ενώ οι ερευνητές θα μπορούσαν να τελειώσουν την παρουσίασή τους με έναν επίλογο, προχώρησαν πιο πέρα. Διατυπώνοντας ερωτήματα και δίνοντας απαντήσεις.
Υπήρχε η τεχνολογία κατασκευής νανοϋλικών υψηλής εξωθερμικής παραγωγής πριν την 11 Σεπτέμβρη του 2001;
Βρήκαμε την απάντηση σε μια δημοσίευση με χρονολογία Απρίλης του 2000 [6Η δημοσίευση είχε τίτλο νανοϋλικά που παράγουν ενέργεια, με sol-gel μεθόδους, απ’ το Lawrence Livermore National Laboratory, με ημερομηνία δημοσίευσης 10 Απρίλη 2000. ]:
...Τα νανοϋλικά είναι σύνθετα υλικά στα οποία τουλάχιστον ένα απ’ τα συστατικά του έχει μία ή περισσότερες διαστάσεις (μήκος, πλάτος, πάχος) στην τάξη μεγέθους της νανομετρίας, από 1 έως 100nm. Τα νανοϋλικά που παράγουν ενέργεια είναι μια κατηγορία υλικών που έχουν ένα καύσιμο και ένα οξειδωτικό συστατικό, κατάλληλα αναμεμειγμένα, και όπου ένα τουλάχιστον απ’ τα υλικά ταιριάζει στην τάξη μεγέθους που προαναφέραμε. Ένα πυροτεχνικό υλικό που έχει κατασκευαστεί με sol-gel διαδικασία είναι μια περίπτωση νανοϋλικού που παράγει ενέργεια, ένα υλικό δηλαδή του οποίου τα νανοσωματίδια οξειδίου κάποιου μετάλλου αντιδρούν με άλλα μέταλλα ή καύσιμα σε αντιδράσεις ιδιαίτερα εξώθερμες. Το καύσιμο τοποθετείται στους πόρους του στερεού μίγματος, ενώ το οξείδιο αποτελεί ένα τουλάχιστον τμήμα του σκελετού του μίγματος... Για παράδειγμα νανοϋλικά παραγωγής ενέργειας από FexOy και μεταλλικό αλουμίνιο μπορούν να κατασκευαστούν εύκολα. Αυτά τα κράματα είναι σταθερά, ασφαλή, και μπορούν να πυροδοτηθούν εύκολα...
Αυτά έγραφε η δημοσίευση του Lawrence Livermore National Laboratory τον Απρίλη του 2000, δηλαδή 1,5 χρόνο πριν την 11 Σεπτέμβρη. Τι είναι αυτό το εργαστήριο; Ένα απ’ τα υψηλού επιπέδου στρατιωτικά ερευνητικά κέντρα των ηπα. Το ίδιο, στο site του, αυτοπαρουσιάζεται (σήμερα) ως:
Ο σκοπός του Livermore είναι η διασφάλιση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας της πυρηνικής αποτροπής του έθνους... Η αποστολή του Lawrence Livermore National Laboratory είναι η ενδυνάμωση της ασφάλειας των ΗΠΑ μέσα απ’ την ανάπτυξη και την εφαρμογή επιστημών και τεχνολογιών αιχμής έτσι ώστε:
- να ενισχυθεί η ασφάλεια του έθνους·
- να μειωθεί ο παγκόσμιος κίνδυνος απ’ την τρομοκρατία και τα όπλα μαζικής καταστροφής·
- να διαχειριστεί με όραμα, ποιότητα, ακρίβεια και τεχνολογική αρτιότητα σε επιστημονικά θέματα εθνικής σημασίας.
Παράξενο ή όχι, το συγκεκριμένο εργαστήριο ΔΕΝ ασχολήθηκε με τις αιτίες της κατάρρευσης των ουρανοξυστών.
Οι ερευνητές των οποίων την αναφορά χρησιμοποιούμε δεν λένε τι είναι το Lawrence Livermore National Laboratory· ίσως επειδή αυτό είναι γνωστό στις ηπα. Λένε, όμως, κάτι άλλο:
... Μια έκθεση με τα συμπεράσματα ενός συνεδρίου που έγινε τον Απρίλη του 2001 με θέμα τα νανο-εκρηκτικά, αναφέρει:
Η 221η Εθνική Συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Χημικών, που έγινε τον Απρίλη του 2001 στο San Diego, οργάνωσε ένα συνέδριο για τις αμυντικές εφαρμογές των νανοϋλικών. Ένα απ’ τα τέσσερα θέματα είχε τίτλο “νανοϋλικά παραγωγής ενέργειας” [nanoenergetics]... Αυτό το θέμα έδωσε μια καλή παρουσίαση της δουλειάς που γίνεται σ’ αυτόν τον τομέα, που έχει ήδη 10 χρόνια πίσω της... Αυτή τη στιγμή όλες οι στρατιωτικές υπηρεσίες και μερικά στρατιωτικά και ακαδημαϊκά εργαστήρια έχουν σε εξέλιξη προγράμματα έρευνας και εφαρμογών με σκοπό την διερεύνηση των μοναδικών χαρακτηριστικών των νανοϋλικών που είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν σαν αναβαθμισμένα εκρηκτικά... Τα nanoenergetics υπόσχονται πολλά σαν συστατικά των θερμοβαρικών όπλων, κυρίως εξαιτίας της μεγάλης ευκολίας που προσφέρουν στην χρήση των απόλυτα απαραίτητων ποσοτήτων και στην πυροδότησή τους...
Επανερχόμενοι στη δημοσίευση του Lawrence Livermore National Laboratory, τον Απρίλη του 2000, εντοπίζουν σ’ αυτήν και τα εξής:
Η διαδικασία sol-gel είναι ιδιαίτερα συμβατή με ... τεχνολογίες επικάλυψης με σπρέυ, για να καλυφθούν επιφάνειες. Έχουμε πετύχει να δημιουργήσουμε επιστρώσεις Fe2O3/Al/Viton. [7Το Viton είναι συνθετικό καουτσούκ με πολυμερές / ελαστομερές που χρησιμοποιείται σε διάφορα ελαστικά υλικά.] Όταν στεγνώσει αυτή η εξωθερμική επιφάνεια δίνει ένα λεπτό τέλεια εφαρμοσμένο φίλμ... Έχουμε φτιάξει [σ.σ.: εννοεί, απ’ αυτά τα συγκεκριμένα νανοϋλικά] λεπτόκοκες σκόνες, σφαιρίδια με συμπίεση, μονόλιθους που μπορούν να εκτοξευτούν και λεπτά φιλμ από υβριδικά μη οργανικά/οργανικά νανοϋλικά παραγωγής ενέργειας...
Συνεπώς, η δημοσίευση στο Open Chemical Physics Journal, αποδείκνυε, στο μέτρο που θα μπορούσαν να υπάρξουν αποδείξεις πραγματικές, ότι:
α) στη σκόνη απ’ την κατάρρευση των τριών ουρανοξυστών, και μάλιστα από σκόνη που μαζεύτηκε από σημεία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, βρέθηκαν υπολείματα θερμίτη σε μορφή φλοίδας, επεξεργασμένου σε νανο-κλίμακα· και
β) ότι ο αμερικανικός στρατός είχε ανακοινώσει ήδη πριν 1,5 χρόνο ότι ερευνά, εξελίσσει και δοκιμάζει την κατασκευή και την αποτελεσματικότητα νανο-θερμίτη.
Η μόνη απάντηση που “δέχτηκε” αυτή έρευνα απ’ τη μεριά του NIST, με την μορφή αμφισβήτησης, ήταν και ποιος μας λέει ότι αυτή η σκόνη, εκεί που τη βρήκατε, έχει σχέση με τους δίδυμους πύργους; Όταν οι ερευνητές απάντησαν ωραία, κάντε τις δικές σας αναλύσεις στην σκόνη που έχετε συγκεντρώσει και ξέρετε ότι είναι από εκεί, το NIST απλά προτίμησε να σωπάσει. Και να αφήσει το θέμα να ξεχαστεί.
Τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί, μ’ όλες τις δυσκολίες (εφόσον δεν είναι κατευθείαν απ’ τον “τόπο του εγκλήματος”) δείχνουν καθαρά αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν smoking gun. Το ακριβές κίνητρο λείπει· και πιθανόν να ήταν διαφορετικό στην ελεγχόμενη κατεδάφιση των δίδυμων πύργων σε σχέση με την ελεγχόμενη κατεδάφιση του κτ. νο 7. Έχει βρεθεί όμως, σχεδόν, ο τρόπος.
“Σχεδόν”. Γιατί σχεδόν; Επειδή νανο-θερμίτη έχει (πάντα) μόνο ο αμερικανικός στρατός (προφανώς και άλλοι πρωτοκοσμικοί), οπότε δεν μπορούν να γίνουν πειράματα και μετρήσεις για την ακριβή δράση του νανο-θερμίτη, την απόδοσή του, τις ποσότητες που θα χρειάζονταν για να γίνουν οι συγκεκριμένες κατεδαφίσεις, κλπ.
Η απόδοση σε νανοϋλικά ενός κρίσιμου ρόλου στην περιβόητη 11η/9ου ίσως δημιουργεί σε όσους αγνοούν τι είναι αυτά μια αίσθηση μεταφυσικής - με ροπή προς την συνωμοσιολογία. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα νανοϋλικά χρησιμοποιούνται εκτεταμένα σε πολλά αντικείμενα και είδη, ακόμα και καθημερινής χρήσης. Επ’ αυτού, ωστόσο, τα περισσότερα στο φεστιβάλ του game over...
Απομένουν ωστόσο (ή θα έπρεπε να απομένουν) ορισμένες απορίες. Π.χ.: πως στην ευχή τοποθετήθηκε ο νανοθερμίτης στους 3 ουρανοξύστες; Δεν θα χρειάζονταν άτομα πολλά, χρόνος, κλπ; Δεν θα έπρεπε να το πάρουν χαμπάρι κάποιοι απ’ αυτούς που δούλευαν σ’ όλα αυτά τα εκατοντάδες γραφεία; Με τον καιρό βρέθηκαν απαντήσεις και σ’ αυτά τα θέματα.
[8Οι κεντρικοί ατσάλινοι πυλώνες των συγκεκριμένων ουρανοξυστών, αυτοί που θα έπρεπε να “κοπούν” προκειμένου τα κτίρια να καταρρεύσουν με ελεγχόμενο τρόπο (η ελεγχόμενη κατεδάφιση), αξιοποιούνται για την εγκατάσταση (ανάμεσά τους) των ασανσέρ. 99 σε κάθε έναν απ’ τους δίδυμους πύργους. Αυτή η διευθέτηση είναι κλασσική στην κατασκευή πολυόροφων κτιρίων.
Συνεπώς, εάν “κάποιος” είχε πρόσβαση στα “πηγάδια” θα είχε άμεση πρόσβαση στους κεντρικούς πυλώνες και θα μπορούσε να “δουλέψει” χωρίς να φαίνεται. Έγινε κάτι τέτοιο πριν την 11η Σεπτέμβρη;
Έγινε. Μια μικρή τεχνική εταιρεία ονόματι ACE Elevator Co. είχε αναλάβει τον “εκσυγχρονισμό” των ασανσέρ και στα 3 αυτά κτίρια· μια δουλειά που χρειάζεται χρόνο, είχε ξεκινήσει απ’ τις αρχές του 2001, και δεν είχε τελειώσει στις 11/9ου. Αυτή καθ’ εαυτή η ACE Elevator Co. θα μπορούσε να μην είναι “ύποπτη”, αλλά εμφανίζει ορισμένα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά. Είχε πάρει την δουλειά (της συντήρησης των ασανσέρ) απ’ την κατασκευάστρια (και πολύ γνωστή) Otis, όμως αυτή η εργολαβία ήταν η μοναδική της δουλειά... Δεν είχε ξανακάνει κάτι σχετικό, ούτε έκανε μετά την 11/9ου του 2001. Το 2004 μάλιστα χρεωκόπησε οριστικά και εξαφανίστηκε απ’ τον χάρτη.
Σε κάθε περίπτωση, και επειδή θα έπρεπε κατά δόσεις να ακινητοποιούνται διάφορα ασανσέρ (ώστε να δουλεύουν τα συνεργεία) υπήρχαν σεκιουριτάδες 24 ώρες το 24ωρο, που “κρατούσαν” μακριά όσους θα έκαναν το λάθος να προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν κάποιο ακινητοποιημένο ασανσέρ. Μπορεί να εκπλαγεί κανείς απ’ την “σατανική σύμπτωση”, αλλά είναι γεγονός: η ιδιωτική εταιρεία που είχε αναλάβει ένα καλό μέρος της φύλαξης των κτιρίων και, οπωσδήποτε, υπάλληλοι της έλεγχαν για μήνες το (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) νευραλγικό ζήτημα του ποιοι μπαίνουν στα “πηγάδια” των ασανσέρ, ονομαζόταν Securacom, (αργότερα άλλαξε σε Stratesec). Ένας απ’ τους ιδιοκτήτες και διευθυντές της ήταν ο Marvin Bush, μικρός αδελφός του τότε προέδρου των ήπα· ενώ υπεύθυνος της φύλαξης των κτιρίων ήταν ο Wirt Walker ο 3ος, ξάδελφος του προέδρου Μπους...
Υπάρχουν επιπλέον στοιχεία για το ζήτημα. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι τεχνικοί της ACE Elevator, που δούλευαν στους δίδυμους πύργους όταν έπεσαν πάνω τους τα αεροπλάνα, πήραν εντολή να φύγουν 1 ώρα πριν την κατάρρευση ενώ υπήρχαν πολλές δεκάδες άτομα παγιδευμένα στα ασανσέρ, και η πάγια τακτική σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι οι μηχανικοί ανελκυστήρων μαζί με την πυροσβεστική ασχολούνται με τους απεγκλωβισμούς. Αν δεν ήταν γνωστό, σε κάποιους, από πριν, ότι τα κτίρια θα καταρρεύσουν γιατί δόθηκε εντολή στους μηχανικούς της ACE Elevator να φύγουν αφήνοντας κόσμο παγιδευμένο, κατά παράβαση των καθηκόντων τους;
Ωστόσο η “συμπτωματική” συγγένεια αρκεί, κατ’ αρχήν, για να γίνουν ορισμένες κρίσιμες συσχετίσεις.] Δεν θα τις μνημονεύσουμε αναλυτικά εδώ επειδή άλλος είναι ο σκοπός του άρθρου.
βιολογικός νανο-πόλεμος
Αμέσως μετά τα “κτυπήματα” της 11ης Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση Μπους, “σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα”, επιχείρησε να περάσει μια τερατώδη (με τα ως τότε δεδομένα) νομοθεσία έκτακτης ανάγκης, πράγμα που κατάφερε τελικά: πρόκειται για τον γνωστό Patriot Act. Μόλις κατατέθηκε σαν πρόταση νόμου ξέσπασαν σοβαρές αντιδράσεις, κυρίως εκ μέρους των “δημοκρατικών”. Μια σειρά media πρώτης γραμμής, όπως οι New York Times, και ορισμένοι γερουσιαστές, όπως οι Tom Daschle [9Ο Tom Daschle ήταν τότε ο επικεφαλής των δημοκρατικών στη γερουσία· οι δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία στο σώμα.] και Patrick Leahy [10Ο Patrick Leahy ήταν τότε επικεφαλής της επιτροπής δικαιοσύνης της γερουσίας.] πρωτοστάτησαν στην απόρριψη της δημιουργίας ενός ολοκληρωτικού κράτους με ανεξέλεγκτες αρμοδιότητες για την αστυνομία και τον στρατό.
Και ύστερα; Στις 18 Σεπτέμβρη άρχισε η αποστολή φακέλων που περιείχαν θανατηφόρα σπορία άνθρακα σε μήντια. Η αποστολή επαναλήφθηκε στις 9 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά παραλήπτες ήταν οι Dasche και Leahy. Στην δική τους περίπτωση οι φάκελοι περιείχαν εξαιρετικά μεγάλη πόσοτητα: δύο γραμμάρια εξαιρετικά λεπτής σκόνης ο καθένας· “κάποιοι” χαλάλιζαν μεγάλες ποσότητες ενός ακριβού όπλου, πράγμα που σημαίνει ότι είχαν στη διάθεσή τους πολύ μεγαλύτερες. Μέσα σε όλους τους φακέλους υπήρχαν χειρόγραφα σημειώματα με τα “ισλαμο-τρομοκρατικά”κλισέ που στη συνέχεια έγιναν κοινότοπα: θάνατος στην αμερική, θάνατος στο ισραήλ, αλλάχ ακμπάρ... Ώστε οι “τρομοκράτες” εκτός από φαντασία (στο να μετατρέψουν απλά επιβατικά αεροπλάνα σε φονικές μηχανές) είχαν και βιολογικά όπλα; Προφανώς ναι...
Ή μήπως όχι; Αναδημοσιεύουμε: [11Sarajevo νο 36, Γενάρης 2010, άνθρακες - και θησαυροί.]
... Στις 4 του Σεπτέμβρη του 2001 (μια βδομάδα, δηλαδή, πριν τις “επιθέσεις” στους δίδυμους πύργους και στο πεντάγωνο, άρα λοιπόν σε μια στιγμή που κανείς “απλός άνθρωπος” δεν περίμενε κάποια απότομη κλιμάκωση του αμερικανικού και του παγκόσμιου μιλιταρισμού ούτε “τρομοκράτες με όπλα μαζικής καταστροφής”) η καθεστωτική εφημερίδα New York Times κυκλοφόρησε μ’ ένα άρθρο με τίτλο “Oι έρευνες των HΠA περί βιολογικού πολέμου ξεπερνούν τα όρια της διεθνούς συμφωνίας για την απαγόρευση των χημικών και βιολογικών όπλων”. Σ’ εκείνο το (αποκαλυπτικό; προειδοποιητικό; προπαγανδιστικό;) άρθρο αναφέρονταν μεταξύ άλλων τα εξής:
Tα τελευταία χρόνια οι HΠA έχουν εμπλακεί σ’ ένα πρόγραμμα μυστικών ερευνών πάνω στα βιολογικά όπλα, το οποίο, όπως λένε κάποιοι αξιωματούχοι, δοκιμάζει τα όρια της παγκόσμιας συνθήκης για την απαγόρευση τέτοιου είδους όπλων.
...
Tα προγράμματα αυτά, που δεν έχουν αποκαλυφθεί, ξεκίνησαν υπό την προεδρία του Kλίντον, και ενισχύονται απ’ την κυβέρνηση Mπους, η οποία σκοπεύει να τα επεκτείνει.
...
Nωρίτερα φέτος, όπως υποστηρίζουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, το Πεντάγωνο ολοκλήρωσε τα σχέδιά του για την κατασκευή ενός ακόμα πιο δραστικού στελέχους του βακτηριδίου που προκαλεί άνθρακα, μια θανατηφόρα αρρώστια που θεωρείται ιδεώδης για βιολογικό πόλεμο.
...
Ένας ανώτερος αξιωματούχος της κυβέρνησης Mπους λέει ότι όλα αυτά τα προγράμματα είναι “πλήρως εναρμονισμένα” με την διεθνή συμφωνία για την κατάργηση των βιολογικών όπλων, και ότι είναι αναγκαία για να προστατέψουν τους αμερικάνους από έναν εντεινόμενο κίνδυνο.
...
Kάποιοι πρώην αξιωματούχοι της κυβέρνησης Kλίντον ανησυχούν απ’ την άλλη, ότι ένα τέτοιο σχέδιο παραβιάζει την συνθήκη.
...
Αξιωματούχοι της σημερινής κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι η ανάγκη της μυστικότητας αυτών των προγραμμάτων είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο πρόσφατα η κυβέρνηση Mπους απέρριψε μια πρόταση για την ενίσχυση της συνθήκης απαγόρευσης των βιολογικών όπλων, μιας συνθήκης που την έχουν υπογράψει 143 κράτη.
...
Aνάμεσα στις εγκαταστάσεις που θα έπρεπε να ερευνηθούν από διεθνείς επιθεωρητές αν η κυβέρνηση Mπους αποδεχόταν την ενίσχυση της συνθήκης θα ήταν το εργαστήριο του Battelle Memorial Institute, μιας ιδιωτικής εταιρείας στο West Jefferson του Ohio, που δουλεύει σαν υπεργολάβος του στρατού με σκοπό να δημιουργήσει ένα γενετικά αναβαθμισμένο βακτηρίδιο του άνθρακα.
Tο ρεπορτάζ των NYTimes ανέφερε σαν βασική πηγή του το υπό έκδοση (τότε) βιβλίο Bιολογικά όπλα και ο μυστικός πόλεμος των HΠA. Σ’ αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 2002, αναφέρονταν και ορισμένα άλλα καθόλου ευχάριστα:
H cia (δηλαδή ο George Tenet) υποστηρίζει ότι ψάχνει κάθε ρωμαλέα και ευφάνταστη λύση για να “σπάσει τον σκελετό” της βιολογικής τρομοκρατίας. H cia και το πεντάγωνο δουλεύουν χωριστά εδώ και τρία χρόνια σε έρευνες υψηλής μυστικότητας για να κατανοήσουν καλύτερα τις δυνατότητες των βιολογικών όπλων και των συστημάτων διασποράς τους.... Tις τελευταίες ημέρες της κυβέρνησης Kλίντον το πεντάγωνο έκανε αποφασιστικά βήματα στις δικές του έρευνες για παθογόνα μικρόβια... Για να φτιάξει ένα γενετικά τροποποιημένο βακτηρίδιο του άνθρακα η dia απευθύνθηκε στην Battelle, έναν υπεργολάβο που έχει δουλέψει επίσης και με την cia... Aυτό το μυστικό σχέδιο ονομάστηκε project Jefferson....
Eίτε επειδή τα στεγανά μυστικότητας δεν είναι απόλυτα, είτε επειδή κάτι πρέπει να διαρρέει πότε πότε για να φοβούνται οι “εχθροί”, μια έκθεση του “πατέρα” της στρατιωτικοποίησης του άνθρακα είχε ήδη διαρρεύσει σε κάποια μήντια, το 1999. O William Patrick, που εφηύρε την πατέντα του άνθρακα / όπλου, κλήθηκε απ’ την cia να συντάξει μια ανάλυση μιας υποθετικής επίθεσης με αυτό το μικρόβιο μέσω επιστολών! Στην αναφορά του ο Patrick εξήγησε ότι 2,5 γραμμάρια απ’ αυτό το βακτήριο μπορούν να τοποθετηθούν μέσα σ’ έναν κοινό φάκελο χωρίς να εντοπίζονται... Στον επίλογο δε, ο Patrick σημείωνε ότι οι ηπα έχουν τελειοποιήσει το όπλο άνθραξ με την μορφή σκόνης στο ασύλληπτο σημείο να μπορούν να συγκεντρώσουν ένα τρισεκατομύριο σπορία του βακτηριδίου σ’ ένα γραμμάριο....
