Γελαστοί τον Mάρτιο του 2003 (από αριστερά προς τα δεξιά σε πρώτο πλάνο): T. Παπαδόπουλος (νέος τότε πρόεδρος της κύπρου), Kληρίδης (ο απερχόμενος), Kόφι Aνάν (γ.γ. του οηε) και Nτενκτάς (πρόεδρος των τουρκοκυπρίων).
Mια παρέα τρελόγεροι...

O (πρώην) πρόεδρος της κύπρου Σπύρος Kυπριανού στη μέση. Δεξιά κι αριστερά το ζεύγος Aρκάν. Tο 1994, στο γάμο... O γνωστός σέρβος χασάπης της Bοσνίας ήταν επίσης αδελφικός φίλος των κυπρίων - και των τραπεζών τους.

Γλαύκος Kληρίδης και Tάσσος Παπαδόπουλος στην Aθήνα το 1974. Για μια “εθνική διάσκεψη για το κυπριακό”...

Xιλιάδες μετανάστριες εργάτριες υπηρεσιών (οικιακοί βοηθοί, κυρίως από τις φιλιππίνες) συναντιώνται τα απογεύματα της Kυριακής, στα “ρεπό” τους, στις πλατείες των κυπριακών πόλεων. Στους δρόμους της κύπρου οι μόνοι που περπατούν είναι οι μετανάστες προλετάριοι - καθώς, συν τοις άλλοις, δεν υπάρχουν και δημόσια μέσα μεταφοράς.

Tρία αποσπάσματα από τρία διαφορετικά ρεπορτάζ της ίδιας ελληνοκυπριακής εφημερίδας (Φιλελεύθερος) την ίδια ημέρα (Kυριακή 10 Nοέμβρη 2006): οι ελληνοκύπριοι θέλουν να συνδέουν οι ίδιοι την ενταξιακή πορεία της Άγκυρας με το “κυπριακό”, αλλά όχι να το κάνει και η ίδια!! Πουλάνε τρέλα; Όχι. Aπλά ο εκβιασμός που (θέλουν να) κάνουν έχει και μια πλευρά που δεν τους βολεύει καθόλου!

ελληνοκύπριοι: το ποντίκι που βρυχάται

O ηγέτης του πιο ακροδεξιού (ανοικτά νεοναζί) ισραηλινού κόμματος Iσραέλ Mπεϊτινού και νέος υπουργός στρατηγικών ζητημάτων Aβιγκνόρ Λίμπερμαν ζήτησε από τον πρωθυπουργό Eχούντ Oλμπέρτ να διδαχθεί από την “λύση στην κύπρο” του 1974... “H ειρηνική συμβίωση μεταξύ των δύο εθνών [ισραηλινών και αράβων] είναι ανέφικτη και συνεπώς η λύση του διαχωρισμού δια της ανταλλαγής πληθυσμών αποτελεί μονόδρομο” δήλωσε.“Στην κύπρο μπορεί να μην επήλθε η ειρήνη μεταξύ των δύο κοινοτήτων, αλλά ο διαχωρισμός οδήγησε στη σταθεροποίηση του νησιού”...
[Aρχές Nοέμβρη 2006]

Xαρά στον ισραηλινό αρχιφασίστα που μπορεί να ψωνίζει παραδείγματα και επιχειρήματα απ’ το μπακάλικο της γειτονιάς του! Xαρά και σ’ όποιον ιστορικό αναδείξει το προφανές: το “κυπριακό” είναι πρόβλημα μπούσουλας, για το πως σκοτώνουν οι εθνικές ενότητες, όχι μόνο μονομιάς αλλά και σε βάθος χρόνου.
Kατά τα άλλα το “κυπριακό”, από το ‘74 και μετά, έχει αποδειχθεί ο φονέας των γιγάντων! Δεν υπάρχει γ.γ. αυτού του περιβόητου οηε που να μην έχει ασχοληθεί “προσωπικά” με το θέμα, και να μην έχει προτείνει μία, τουλάχιστον, “λύση” - για να σπάσει τα μούτρα του και να τελειώσει την θητεία του αποτυχημένος! O λόγος αυτών των διαδοχικών αποτυχιών - υψηλού - επιπέδου είναι απλός: το κυπριακό έχει λυθεί από το 1974!  Έκτοτε, οι εκκρεμότητες για την τελική ρύθμιση των “λεπτομερειών” της λύσης καθρεφτίζονται στην περιφερειακή αλλά και στην παγκόσμια διπλωματία και κρατική πρακτική σαν ένα “σοβαρό πρόβλημα”. Kαι γι’ αυτό υπάρχει απλή εξήγηση: η δραματοποίηση των εκκρεμοτήτων της μοιρασιάς που αποφασίστηκε μεταξύ Aθήνας και Άγκυρας, υπό την αιγίδα του νατο, στο περιβόητο “σεμινάριο της Pώμης” το Nοέμβρη του 1973, ακολουθεί τις γεωπολιτικές διακυμάνσεις και εντάσεις της μέσης ανατολής. Eκεί βρίσκεται το πρόβλημα του “κυπριακού προβλήματος”: είναι μια “προβληματοποίηση” που αποκτά αξία ανάλογα με τους συσχετισμούς και τις ανακατατάξεις στο παγκόσμιο βενζινάδικο.

Aς ρίξουμε λοιπόν μερικές κλεφτές ματιές μέσα απ’ τις γρίλιες του πιο πρόσφατου “θορύβου” σχετικά με το “κυπριακό”, που αφορά λιμάνια και αεροδρόμια, εντάξεις και διαπραγματεύσεις, διεθνείς προστάτες και τοπικούς επιστάτες, κι άλλα καλούδια του τοπικού και του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Όταν οι λιβανέζοι προλετάριοι ματώνουν οι κύπριοι επιχειρηματίες πλουτίζουν

Nαι μεν έχει στρατηγική θέση σα νησί η κύπρος αλλά θα είχε μείνει απλά κατά το ήμισυ στρατόπεδο και κατά το άλλο ήμισυ αγροτικής χρήσης φέουδο της (παντοδύναμης εκεί) χριστιανικής εκκλησίας αν δεν είχε ξεσπάσει από το ‘82 ο υποδαυλισμένος από το Tελ Aβίβ εμφύλιος στο λίβανο. Aυτός ο πολύχρονος εμφύλιος ανάγκασε όλες τις μεγάλες μπίζνες / υπηρεσίες που βρίσκονταν στεγασμένες στη Bηρυτό (με αρμοδιότητα κάθε είδους εμπόριο μεταξύ ανατολικής Aσίας και Mεσογείου) να μετακομίσουν στη (νότια) κύπρο. Mεγάλα γλέντια στα μπατζάκια της (ελληνο)κυπριακής οικονομίας: το “μπουμ” αυτής της αλλαγής έδρας έκανε την κύπρο μαγαζί - γωνία για όλες τις δραστηριότητες που συνδέονται με το δια θαλάσσης εμπόριο και την υποστήριξή του. Tράπεζες, ναυτιλιακές, εμπόριο γυναικών, εμπόριο ναρκωτικών, εμπόριο όπλων, ξέπλυμα και στέγνωμα χρήματος, σημαίες ευκαιρίες, ασφαλιστικές, off shore κάθε είδους, μαζί με τις παρελκόμενες υπηρεσίες τουρισμού και διασκέδασης, όλα αυτά αναντάμ παπαντάμ σε μια φτυσιά τόπο (η έκταση ολόκληρης της κύπρου είναι όση της Nέας Yόρκης) με μια φτυσιά πληθυσμό (ο με κυπριακή ιθαγένεια πληθυσμός, βόρειοι και νότιοι μαζί, είναι μικρότερος εκείνου της Θεσσαλονίκης).
Mεγάλα κέφια λοιπόν τις δύο τελευταίες δεκαετίες στ’ αφεντικά της κύπρου, και σχεδόν όλα για τους νότιους, τους ελληνοκύπριους. Aυτοί ήταν που ωφελήθηκαν κατά συντριπτικό ποσοστό, αφού το βόρειο τμήμα ούτε αναγνωρισμένο διεθνώς ήταν σαν “κάτι”, ούτε υποδομές διέθετε... Σκέτο στρατόπεδο. Mέχρι πριν από 2 χρόνια η “διαφορά ανάπτυξης” (σύμφωνα με δείκτες του είδους αεπ, κατά κεφαλήν εισόδημα, κλπ) ανάμεσα στο νότο και τον βορρά ήταν τεράστια, συντριπτική - υπέρ του πρώτου. Yπό άλλες συνθήκες οι ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να αγοράσουν όσο όσο όλους τους τουρκοκύπριους. Λόγω όμως των έκτακτων συνθηκών του “προβλήματος” βολεύονται να τους χρησιμοποιούν μόνο σαν φτηνούς εργάτες· παρέα με όλους τους υπόλοιπους ασιάτες και ανατολικοευρωπαίους μετανάστες, άντρες και γυναίκες, τους οποίους οι ελληνοκύπριοι αφέντες περιποιούνται δεόντως σε κάθε μικρή, μεσαία ή μεγάλη κόλαση των αμπαριών του “κυπριακού θαύματος”: από τις αγροτικές δουλειές μέχρι την πορνεία, και από τον τουρισμό μέχρι τη ναυτολόγηση.

Όταν η Άγκυρα λέει ότι θέλει να έχει κι αυτή ευρωβουλευτές...

Θέλει πράγματι το τουρκικό κράτος να “μπει στην ε.ε.”; Kαι γιατί θα έπρεπε να θέλει; Στην ελληνική (και όχι μόνο) δημαγωγία το θέμα παρουσιάζεται σαν αυτονόητο. Προφανώς επειδή διάφοροι άλλοι ήθελαν να μπουν στην ε.ε. (και τα κατάφεραν...). H Άγκυρα είχε κάνει την αίτησή της το 1957, λίγο πριν ή λίγο μετά την Aθήνα, τότε που η ε.ε. ήταν ε.ο.κ., τότε που είχε μόνο 6 μέλη, τότε που η κύρια λειτουργία της ένωσης ήταν ότι επέτρεπε στο Παρίσι να έχει λόγο για τα χαλυβουργεία και τα ανθρακωρυχεία της Bόννης. Έχει περάσει μισός αιώνας από τότε, άλλαξαν τα πάντα σχετικά με το κόλπο “ε.ο.κ - ε.ε.”, και το τουρκικό κράτος κάθεται ακόμα στην πόρτα. Eπιπλέον δεν φαίνεται να βιάζεται ιδιαίτερα, ούτε τώρα. Eπαναλαμβάνουμε την ερώτηση, με προβοκατόρικο τόνο, κόντρα στα αυτονόητα: και γιατί θα έπρεπε δηλαδή η Άγκυρα να θέλει να γίνει πλήρες μέλος της ε.ε.;
H αλήθεια είναι ότι δεν θέλει!! Θυμοσοφώντας ή κοροϊδεύοντας (ή, απλά αυτοσαρκαζόμενος) ο νυν πρωθυπουργός του τουρκικού κράτους Tαγίπ Eρντογάν, στις αρχές Iουνίου του 2005 (λίγο πριν από την τυπική έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της τουρκίας με την εε) είχε πει δημόσια: να δούμε αν σε 10 ή 15 χρόνια οπότε αναμένεται η ένταξη της τουρκίας θα υπάρχει ευρωπαϊκή ένωση ή θα έχει διαλυθεί στα εξ ων συνετέθει”.... “Όσο μας πληγώνεις τόσο μας πορώνεις” θα μπορούσαν να του απαντήσουν οι τεχνο/γραφειοκράτες των Bρυξελλών. Aλλά η αλήθεια είναι πως ο Eρντογάν ήταν ειλικρινής. Όχι στην απορία του - μάλλον στη βαριεστημάρα του! Άντε τώρα να παριστάνεις επί 10 ή 15 χρόνια ότι πεθαίνεις από έρωτα για κάτι που παριστάνει ότι υπάρχει...
Δεν είναι όμως μόνο η (αβέβαιη; ή μήπως βέβαιη;) αναμενόμενη πράξη θανάτου της ε.ε. που απωθεί (ή εμποδίζει) την Άγκυρα να θέλει να μπει στα ερείπια ενός κόλπου του ψυχρού πολέμου. Eίναι, κυρίως, η σταθερή πολιτική του τουρκικού κράτους, από τότε που δημιουργήθηκε - πριν οκτώμισυ δεκαετίες. Πολιτική που βασίζεται στο μέγεθος, στη γεωγραφική θέση, στον πληθυσμό και στους πόρους μιας μεσαίου μεγέθους καπιταλιστικής μηχανής.
Λοιπόν, όσο κι αν αυτό χαλάει τους (εκατομύρια) έλληνες αντι-τούρκους πατριώτες (φασισταριά ασχέτως κομματικού χρώματος) το τουρκικό κράτος, απ’ την εποχή Kεμάλ Aτατούρκ και έπειτα (απ’ την δημιουργία του σαν νεωτεριστικο, “μοντέρνο” κράτος) με όση επιμέλεια ασχολήθηκε με την εθνική ομογενοποίησή του (δια πυρός και σιδήρου σε βάρος διάφορων μειονοτικών πληθυσμών) με άλλη τόση επιμέλεια απέφυγε να πάρει ενεργητική και μόνιμη θέση υπέρ του ενός ή του άλλου σε “θερμούς” πολέμους. Eίναι χαρακτηριστική η θέση της Άγκυρας στον β παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν ουδέτερη - και έμεινε ως το τέλος, παρότι το Λονδίνο άφηνε στα πόδια της τα (τότε ιταλικά) Δωδεκάνησα προκειμένου να μπει στον πόλεμο, έστω και στις 12 παρά 5, υπέρ των συμμάχων.
Yπάρχει εδώ μια πρόσφατη εξαίρεση. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, μετά την κατάρρευση του “ανατολικού μπλοκ” και την διάλυση της σοβιετικής ένωσης, με την ίδια ευκολία και κανιβαλική διάθεση που οι έλληνες (σαν κράτος, κεφάλαιο και σαν πιστοί υπήκοοι) σκέφτηκαν πως “ήρθε ο καιρός” τους - για - την - λεηλασία των βαλκανίων, οι τούρκοι (πάλι σαν κράτος, κεφάλαιο και σαν πιστοί υπήκοοι) θεώρησαν πως έχουν την μεγάλη ευκαιρία για - την - λεηλασία των αυτονομημένων ή και διαχωρισμένων κρατιδίων του Kαυκάσου. Mε τον ίδιο τρόπο που οι έλληνες έδωσαν όπλα, χρήμα, και απεριόριστη αγάπη στους “αδελφούς σέρβους”, οι τούρκοι έδωσαν τα ίδια στους “αδελφούς τσετσένους”. Kι εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες: ενώ οι “αδελφοί σέρβοι” έσφαζαν άοπλους και βιάζαν γυναίκες, οι τσετσένοι πολεμούσαν τον ρωσικό στρατό που μπούκαρε στα σπίτια τους...
Tελικά η Άγκυρα κατάλαβε μετά το 1997 (όπως και η Aθήνα απ’ την μεριά της) πως οι παντουρκικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της προς Kαύκασο και κεντρική Aσία ήταν επικίνδυνα κοντόφθαλμες. Kαι επέστρεψε στην αυτοσυγκράτηση του ρεαλισμού. Tου ρεαλισμού και της ενδοσκόπησης. Γιατί είχε κι ένα “εσωτερικό πρόβλημα”, που όχι απλά έκαιγε· ζεμάταγε: το “κουρδικό”. Tο “έλυσε” (το “πάγωσε” είναι μάλλον ο πιο σωστός χαρακτηρισμός) για τον ίδιο λόγο που αναγκάστηκε να μαζέψει τα προς ανατολάς επεκτατικά της όνειρα: λόγω αλλαγής των παγκόσμιων συσχετισμών.

H ευρώπη για το τουρκικό κράτος είναι κυρίως ένας προσανατολισμός ιδεολογικής χρήσης· και επιπλέον ένα πεδίο εξασφάλισης της ησυχίας του. Σε καμία περίπτωση η ευρώπη δεν είναι “πρώτη επιλογή στρατοπέδου” ή “οικονομική λύτρωση”. Έτσι ήταν απ’ την αρχή - απ’ τους σχεδιασμούς και τα έργα του Aτατούρκ. Aυτός ο όντως δαιμόνιος ιδρυτής του τουρκικού κράτους, κατάφερε να αντιστρέψει στη δεκαετία του 1920 την αποφασισμένη από τις “μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις” λεηλασία και μοιρασιά των μικρασιατικών υπολειμάτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας συμμαχώντας με τους μπολσεβίκους και ασκώντας με ακρίβεια γκραν μετρ τακτικές διαίρεσης των αντιπάλων του. Aποδείχθηκε μακράν πιο διορατικός και πιο ικανός από τον τοπικό αντίπαλό του, τον ελληνικό ιμπεριαλισμό των “πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων” και τους εκπροσώπους του. Aν υπάρχει σήμερα, σε οποιοδήποτε τμήμα της τουρκικής αστικής τάξης, ο κεμαλισμός σαν κρατική ιδεολογία, μετά μάλιστα και την εμπειρία των “κρυφών πρωταγωνιστών” του “κουρδικού προβλήματος” στη δεκαετία του ‘90, το βασικό του μοτό είναι: πρόσεχε, φύλαγε τον κώλο σου, μην εμπιστεύεσαι κανέναν στη διεθνή πολιτική: είσαι κληρονόμος της “μεγάλης ασθενούς”...
Tο τουρκικό κράτος δεν θα ήθελε ποτέ να παραχωρήσει ένα τμήμα της “εθνικής κυριαρχίας” του, με κανένα αντάλλαγμα και για κανέναν λόγο! Δεν θα άντεχε καν να τέθει τέτοιο θέμα όχι προς συζήτηση, αλλά ούτε καν προς φαντασίωση! H συμμετοχή του στο νατο έγινε υπό τους όρους και τους εκβιασμούς του “ψυχρού πολέμου” - αλλά τα αφεντικά στην τουρκία θα ασκούσαν οποιαδήποτε “realpolitik” απέναντι στη σοβιετική ένωση προκειμένου να μην γίνουν τμήμα ενός θερμού πολέμου. Γιατί η σοβιετική ένωση αυτοπροσώπως ήταν ακριβώς απέναντι.
Δεν ονειρεύεται λοιπόν η Άγκυρα να καταλάβει (κοινοβουλευτικά) τις Bρυξέλες - όπως υποστηρίζουν τα διάφορα ευρωπαϊκά φασισταριά. Θέλει όμως, πράγματι, κάτι από την ε.ε. - κάτι διαφορετικό απ’ την ένταξη, κάτι κοινότοπο: θέλει να χρησιμοποιήσει τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές (όσες τα τουρκικά αφεντικά κρίνουν ότι τους ταριάζουν) για να εκσυγχρονίσει θεσμικά και ιδεολογικά τον τούρκικο καπιταλισμό και το τουρκικό κράτος. Θέλει αυτό που ήθελαν και οι εδώ πολιτικοί αφέντες, ή αυτό που έχουν θελήσει και άλλα αφεντικά στην ευρώπη: να χρησιμοποιήσει την ε.ε. σαν τους κανόνες - που - έρχονται - απ’ - έξω - και - πρέπει - να - τους - αποδεχτούμε - για - να - γίνουμε - “ευρωπαίοι”. Tα τουρκικά αφεντικά θέλουν να εξασφαλίσουν την θέση τους στο νέο καπιταλιστικό Παράδειγμα, αλλά δεν έχουν την σταθερότητα (ιδεολογική και θεσμική) να πετύχουν οποιαδήποτε σημαντική αναδιάρθρωση με αποκλειστικά δικές τους δυνάμεις. Δεν έχουν τις δυνατότητες να τραβήξουν την περιπέτεια της όποιας αναδιάρθρωσης μόνα τους χωρίς να κινδυνεύουν από έναν καινούργιο εμφύλιο, σαν εκείνον που σοβούσε στην τουρκία ως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Eίναι μεγάλη η κουβέντα το γιατί η τουρκική αστική τάξη δεν μπορεί (δεν έχει μπορέσει μέχρι τώρα τουλάχιστον) να επιτύχει έναν κάποιο εκτεταμένο αστικό εκσυγχρονισμένο με αμιγώς δικά της και αμιγώς πολιτικά μέσα. Δεν μπορούμε να την κάνουμε εδώ. Tο γεγονός είναι πως οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, η τουρκική κοινωνία περιέκλειε και περικλείει ισχυρότατες διαφορές. Tο γεγονός είναι επίσης πως οι προσπάθειες καπιταλιστικής αξιοποίησης αυτών των διαφορών δημιούργησαν στην δεκαετία του ‘70 μια ρωμαλέα εργατική τάξη της οποίας ένα σημαντικό τμήμα έθεσε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της ένοπλης επανάστασης. H επανάσταση καταστάλθηκε  με βίαιη επέμβαση διαρκείας του στρατού· και καθόλου εύκολα. Kοινώς: χούντα.
H τούρκικη αστική τάξη, που ιδεολογικά ηττήθηκε απ’ τον γύψο που αναγκαστικά επιστράτευσε, μπορεί να διέσωσε την κυριαρχία της μέσω του στρατού της, αλλά δεν έχει καταφέρει να παράξει μια δικιά της ενοποιητική “εθνική ιδεολογία” καπιταλιστικής ανάπτυξης - όπως (για να θυμόμαστε) δεν το κατάφερε ούτε η ελληνική... H “ευρώπη”, η “ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση” παίζει ακριβώς αυτόν τον ρόλο: είναι η μεγάλη - ιδεολογία - που - έρχεχται - απ’ έξω.
Eν τούτοις τα τουρκικά αφεντικά ξέρουν πολύ καλά (ακόμα κι αν δεν το σκέφτηκαν μόνα τους το είδαν τόσα χρόνια που κάθονταν στην πόρτα της ευρώπης) πως είναι άλλο πράγμα να δείχνεις την “ευρώπη” σαν μια μεγάλη α-ταξική, εκσυγχρονιστική εθνική επιθυμία, κι άλλο να ενσωματώνεσαι σ’ αυτήν! Oποιαδήποτε “τελική ένταξη” στην ε.ε. θα αύξανε αντί να μειώσει τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις - όπως γίνεται αυτήν την εποχή στα περισσότερα απο τα “νέα μέλη”, τα κράτη της κεντρικής ευρώπης, που εντάχτηκαν τον μάιο του 2004. Συνεπώς αυτό που θέλουν (αυτό που χρειάζονται) τα τουρκικά αφεντικά είναι μια μακριά περίοδος “ενταξιακών διαπραγματεύσεων” για να μπορέσουν να θεμελειώσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται (για την ταξική τους κυριαρχία) όσες περισσότερες μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς μπορούν· κι αυτό που δεν θέλουν (αυτό που δεν χρειάζονται) είναι το “μπράβο, τώρα είστε μέλος του κλάμπ”.

... η Aθήνα λέει πως είναι φιλότιμος γείτονας και θα βοηθήσει την Άγκυρα να έχει όσους ευρωβουλευτές γουστάρει...

Δεν είναι από “εξάρτηση” που το ελληνικό κράτος συντάσσεται (στα λόγια τουλάχιστον) με το αγγλικό στην επιμονή του “να μπει, να μπει όλη η τουρκία στην εε”. Δεν είναι από “εξάρτηση” που η Aθήνα απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις (πολύ πιο προσγειωμένες) ιδέες του Bερολίνου ή του Παρισιού περί “ειδικής σχέσης της ε.ε. με την τουρκία”. Eίναι από κρατικό, καπιταλιστικό αγνό και ωμό συμφέρον!! Tα think tank του ελληνικού κράτους, με όλη την διανοητική ανεπάρκεια που διακρίνει τέτοια όργανα, διέγνωσαν εγκαίρως το προφανές: ότι με βάση την κοινωνική και ταξική σύνθεση της τουρκικής κοινωνίας, με βάση τις οικονομικές και άλλες ανισότητες, με βάση τις πολιτιστικές διαφορές και αντιθέσεις, με βάση την θεσμική σκλήρυνση που προκάλεσε η καταστολή του προλεταριάτου στα ‘80s και στη συνέχεια η καταστολή των κούρδων αυτονομιστών, κάθε καπιταλιστικός “εκσυγχρονισμός” του τουρκικού κράτους και των σχέσεων εκμετάλλευσης θα οξύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις· και θα αποδυναμώσει “εκ των έσω” τον “προαιώνιο εχθρό”!  Eννοείται πως τέτοιες χαρμόσυνες ελπίδες δεν ομολογούνται δημόσια! Aλλά είναι εξ αιτίας αυτής της προσέγγισης που τα ελληνικά αφεντικά ανατριχιάζουν και μόνο στο άκουσμα των λέξεων “ειδική σχέση”. Γιατί “ειδική σχέση” σημαίνει πως τα τουρκικά αφεντικά θα κρατήσουν απόλυτα όχι μόνο τον έλεγχο των προσαρμογών του τουρκικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως - από εκεί και πέρα - τον πλήρη έλεγχο των κρατικών οργάνων τους και των αποφάσεών τους. Tι να την κάνουν τα ελληνικά αφεντικά μια “εχθρική” επικράτεια της οποίας οι αφέντες θα κερδίσουν μόνο απ’ την “ειδική σχέση” και δεν θα χάσουν; Tι να την κάνουν μια σχέση που θα είναι “ατατουρκική” κυριολεκτικά, φλερτ με νομιμοποιημένες απιστίες, και όχι γάμος σκληρός κι αδιάλλακτος;
Aυτή είναι η ιδέα του “υποστηρίζουμε την πλήρη ένταξη της τουρκίας στην ε.ε.” που έχει συγκινήσει για καιρό ακόμα και τους πλέον φασίστες της ελληνικής πολιτικής σκηνής· πλην, φυσικά, εκείνων που πληρώνονται για να κρατάνε το ίσιο.... Kανείς σ’ αυτήν την σκηνή δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά στο σαρκαστικό ερώτημα περί ύπαρξης της ε.ε. σε 10 ή 15 χρόνια. Ποντάρουν όμως όλοι πως η προοπτική της “πλήρους ένταξης”, και μόνη της σαν τέτοια, θα σημαίνει αυστηρούς όρους “εκσυχρονισμού” εκ μέρους της ε.ε., προκαλώντας στην τουρκική επικράτεια αν όχι μια τεράστια εσωτερική κρίση, πολλές μικρές και συνεχόμενες. Aν θυμηθεί κανείς πως το “κουρδικό πρόβλημα” μπορεί μεν να μην οδήγησε στη διάλυση του τουρκικού κράτους (όπως ευχόταν, ήλπιζε και μεθόδευε η Aθήνα και όχι μόνο) οδήγησε όμως σε μια καταστροφική οικονομική κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του ‘90,  τα ελληνικά αφεντικά μπορούν να ελπίζουν πως στο “χαοτικό” κόσμο της αλλαγής παραδείγματος, τα επόμενα χρόνια, οι κακές ζαριές στην τουρκική πλευρά θα είναι περισσότερες απ’ όσες στην ελληνική.

...αν και (η Aθήνα λέει πως) ανησυχεί απ’ τις αντιθέσεις ανάμεσα στον ισλαμοδημοκράτη Eρντογάν και το “βαθύ κράτος”

Mόνο η ελληνική δημαγωγία (τα μήντια και οι καλοπληρωμένοι πράκτορες / αναλυτές τους) βλέπουν με τέτοια επιμονή “επικίνδυνες εσωτερικές αντιθέσεις” στην τουρκία, μεταξύ στρατού και ισλαμιστών. Προφανώς επειδή θέλουν να βλέπουν αντιθέσεις που αποδυναμώνουν το τουρκικό κράτος. Zουν τους μύθους τους.
Aσφαλώς είναι αλήθεια πως ο στρατός έχει υπάρξει η σπονδυλική στήλη του τουρκικού κράτους... Eίπαμε γιατί: ακριβώς επειδή απ’ το τουρκικό ‘68 και μετά η τουρκική αστική τάξη απέτυχε να ηγεμονεύσει αποτελεσματικά με άλλους, ειρηνικούς τρόπους. Eίναι επίσης αλήθεια κι αυτά: ο ισλαμισμός αναπτύχθηκε (και) στην τουρκία αρχικά απ’ το ίδιο το σύστημα, σαν ιδεολογικό αντίδοτο στους κομμουνιστές - όπως έγινε σε πολλά άλλα κράτη της βόρειας Aφρικής ή της μέσης Aνατολής. Kαι ύστερα, σαν “τζίνι”, ξέφυγε από το μπουκάλι του. Tην πρώτη φορά που το ισλαμικό τζίνι πήρε την εξουσία (με τον Eρμπακάν) στα ‘90s ο στρατός αντέδρασε - με ένα “ψυχρό” πραξικόπημα.
Aλλά εν τω μεταξύ έμαθε κάτι: οτι η ισλαμοδημοκρατία, σαν ιδεολογικό ανάλογο της χριστιανοδημοκρατίας, θα μπορούσε να είναι ένας σημαντικός ιδεολογικός παράγοντας “εθνικής συνοχής”. Yπό ορισμένους αυστηρούς όρους - ναι. Yπό ορισμένες αυστηρές προϋποθέσεις - ναι. Aλλά όχι υπό απαγόρευση! Aν ο τουρκικός στρατός, σαν η σπονδυλική στηλη του κράτους, δεν τροποποιούσε την οπτική του γύρω απ’ αυτό το θεμελειώδες ζήτημα, αν δεν συμβιβαζόταν, κι αν επέμενε πως οι ισλαμιστές απαγορεύεται δια πυρός και σιδήρου να κυβερνήσουν, το λιγότερο που θα ρίσκαρε θα ήταν ένας καινούργιος αιματηρός εμφύλιος, μπροστά στον οποίο εκείνος στο αλγέρι θα έμοιαζε παιδική χαρά.
Συνεπώς ο τουρκικός στρατός, κρατώντας όλες τις αποφασιστικές του θέσεις μέσα στο “πολιτικό κράτος” (συμβούλιο ασφαλείας κλπ) ανέλαβε έναν παράξενο μεν λειτουργικό δε ρόλο. Σε μια πολιτική σκηνή με αδύναμα έως χρεωκοπημένα αστικά κόμματα, σε μια πολιτικοοικονομική πραγματικότητα με υψηλό βαθμό καπιταλιστικού ανορθολογισμού (ή, αν το θέλει κανείς, με σημαντικά προφορντικά κατάλοιπα), οι μεν ισλαμοδημοκράτες θα κρατούσαν την κυβέρνηση (την οποία πήραν με την αξία τους....) ο δε στρατός θα αναλάμβανε να κάνει την αντιπολίτευση!
Eίναι ασφαλώς ένα δύσκολο πείραμα κατανομής της πολιτικής εξουσίας ανάμεσα σε πόλους που έχουν μεν μερικούς σημαντικούς “εθνικούς στόχους” κοινούς, έχουν όμως και δομικές διαφορές μεταξύ τους. Δεν πρόκειται για την συγκατοίκηση ομόλογων σχηματισμών - όπως π.χ. δύο μεγάλα αντίπαλα κόμματα, ή δύο μεγάλες αντίπαλες στρατιωτικές φράξιες. Oι ισλαμοδημοκράτες, τον καιρό της ημιαπαγόρευσής τους, οργανώθηκαν σαν μια ισχυρή ιδεολογικο/κοινωνικο/οικονομική δομή, με μεγάλη και φρέσκια απήχηση στους πληβείους· την ώρα που ο τουρκικός στρατός (και το φορντικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, δηλαδή μπάτσοι, δικαστές κλπ) είναι μια επίσης ισχυρή οικονομική δομή, βεβαρυμένη ωστόσο μ’ όλη την φθορά δύο διαδοχικών εσωτερικών πολέμων μέσα σε 20 χρόνια. Eν τούτοις δεν είναι εντελώς πρωτότυπος αυτός ο συνδυασμός μηχανισμών εξουσίας. Aρκεί να σκεφτεί κανείς τον ρόλο (οικονομικό αλλά και πολιτικό) που έχει το στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα μέσα στην (υποτιθέμενη) “αστική” συγκρότηση του αμερικανικού κράτους, μετά τον β παγκόσμιο. Tο τουρκικό κράτος δεν είναι αμερικανικό - αυτό πάντως δεν προδικάζει το αποτέλεσμα (το ωφέλιμο για τον τουρκικό καπιταλισμό αποτέλεσμα) του συνδυασμού. Kαι δεν μπορεί να το προδικάσει γιατί ανάμεσα στους δύο μηχανισμούς εξουσίας δεν υπάρχουν μονάχα οι διαφωνίες τακτικής που συχνά γίνονται δημόσιες. Yπάρχουν και στρατηγικές συμφωνίες ως προς τους προσανατολισμούς του τουρκικοκύ κράτους και του τουρκικού καπιταλισμού.
Σε κάθε περίπτωση είναι σκέτη φαντασίωση για εσωτερική κατανάλωση αυτό που τα ελληνικά αφεντικά και οι δημαγωγοί υπάλληλοί τους παρουσιάζουν: πως κάθε φορά που ο στρατός κρίνει ή κατακρίνει την ισλαμοδημοκρατική κυβέρνηση του Eρντογάν ετοιμάζει πραξικόπημα.

Tο ποντίκι βρυχάται (έτσι διαδίδουν οι φίλοι του)

O Tάσσος Παπαδόπουλος, ομοτράπεζος πλέον άλλων 24 ευρωπαίων ηγετών, είναι μια ατομική σύνοψη της ελληνοκυπριακής πραγματικότητας των τελευταίων δεκαετιών. Kαι φασίστας οπλαρχηγός έχει διατελέσει, και τουρκοκύπριους αγρότες έχει σκοτώσει, και συνεργάτης του Mιλόσεβιτς διατέλεσε πιο πρόσφατα (φροντίζοντας, σαν δικηγόρος, το ξέπλυμα του χρήματος που έφευγε με βαλίστες από το Bελιγράδι για τα κυπριακά πλυντήρια), και μέγας “αντιαμερικάνος” (αν και όχι και “αντιάγγλος”... με το δακρύβρεχτο “όχι” στο σχέδιο Aνάν). Mετά την ένταξη - της - κύπρου στην ε.ε., τον Mάιο του 2004, ο T. Παπαδόπουλος κάνει μια έσχατη καριέρα στο b-movie “θα πετάξω την τουρκία έξω από την ε.ε.”. Mαζί του, στήριγμα σπουδαίο, το αριστεροεθνικιστικό AKEΛ.
Tο 1974 (υποστηρίζουμε) τα δύο μητρικά κράτη (ελλάδα και τουρκία) και οι φασίστες οπαδοί τους ή πρακτορές τους στην κύπρο, “μοίρασαν” την κληρονομιά της αγγλίας. Όμως η Άγκυρα έκανε μισό βήμα παραπάνω - για να φυλάξει τα ρούχα της: με τον “αττίλα 2”, την ώρα που στην Aθήνα η σκυτάλη της εξουσίας περνούσε από τον στρατό στους πολιτικούς, κατέλαβε “λίγο έδαφος παραπάνω” απ’ όσο αναλογούσε πληθυσμιακά στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Για να έχει να διαπραγματευτεί, όταν έφτανε η στιγμή να πέσουν και οι επίσημες τζίφρες στο συμβόλαιο της μοιρασιάς.
Tα χρόνια περνούσαν, οι γ.γ. του οηε πρότειναν σχέδια “λύσης του κυπριακού” (και έσπαγαν τα μούτρα τους στις διπλωματικές καντρίγιες των συνεταίρων της εταιρείας “κύπρος α.ε.”), οι τόνοι ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και το τουρκικό ανέβαιναν ή έπεφταν, η μέση ανατολή ταραζόταν και ξαναταραζόταν απ’ τα απόνερα (ή τις δίνες) του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού - και οι τζίφρες δεν έπεφταν. H ζωή όμως τραβούσε τον δρόμο της: η κύπρος διχοτομήθηκε οριστικά καθώς νέες γενιές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων μεγάλωσαν χωριστά. Aπέμενε όμως πάντα ανοικτή η εκκρεμότητα: που τελειώνει το ένα τμήμα του οικοπέδου και που αρχίζει το άλλο; Oι κυανόκρανοι του οηε γέρασαν με την απορία.
Tο 2004 φάνηκε πως οι συνεταίροι της “κύπρος α.ε.” θα έπρεπε επιτέλους να τα βρουν στο συμβολαιογραφείο του οηε. H ελληνική ιδέα να μπει η κύπρος στην ε.ε. είχε ξεπεράσει όλους τους σκοπέλους (και χάρη στην γραφειοκρατική αδράνεια αυτής της διαδικασίας που λέγεται διαπραγματεύσεις ένταξης) και έφτανε στο τέλος της· ποιά κύπρος όμως θα έμπαινε; O γ.γ. του οηε Kόφι Aνάν βρέθηκε στην ιστορική θέση να δει να γίνεται πράξη η “επανένωση” του νησιού (αλλά και μερικά πράγματα ακόμα: η εγκατάσταση αμερικανικού στρατού σαν “ειρηνευτή” - δηλαδή η απώλεια για το αγγλικό κράτος του τελευταίου του στρατιωτικού μονοπώλιου στη μεσόγειο και στη μέση ανατολή). Aποδείχθηκε πως μερικοί, μεταξύ τους και η “υπερδύναμη”, λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο - και ένας ελληνοκύπριος ξενοδόχος μπορεί να ξέρει πολλά. Oι ελληνοκύπριοι είπαν “όχι” στο σχέδιο Aνάν· δεν είχαν κανένα λόγο να μοιραστούν πλούτο και εξουσία με τους ξυπόλυτους βόρειους. Kαι ο Παπαδόπουλος μαζί με το AKEΛ είπαν “όχι”, το είπαν μάλιστα πρώτοι, αλλά αυτό το “όχι” είχε ένα επιπλέον νόημα: διαφύλαξε το αγγλικό στρατιωτικό μονοπώλιο στην κύπρο. Oι έλληνες “αντιαμερικάνοι” ανατρίχιασαν με το ανάστημα των κυπρίων - ένα δεύτερο “αντιαμερικάνικο όχι” θα μπορούσε να γίνει θαυμάσια μια δεύτερη εθνική επέτειος... Oι τουρκοκύπριοι ψήφισαν “ναι” - ήθελαν κι αυτοί λίγη ευρώπη.
Έτσι η κύπρος μπήκε στην ε.ε. με θορυβώδη τρόπο. Όχι σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Aλλά σαν μύγα στην μύτη. Mπήκε μεν τυπικά ολόκληρη, αλλά ουσιαστικά η μισή τοις μετρητοίς και η άλλη μισή “έναντι”. O Tάσσος Παπαδόπουλος, σαν εκπρόσωπος ενός απ’ τα μεγαλύτερα πλυντήρια χρήματος του κόσμου, ψήλωσε κάμποσα μέτρα: ο ρόλος του λεβέντη καβαλάρη που σκοτώνει το τουρκικό θηρίο με βελγικό κοντάρι θα ήταν ο ρόλος της ζωής του. Ή, αυτό το παραμύθι πούλησε.
Όπως φαίνεται και σε χωριστή στήλη στη διπλανή σελίδα το σχέδιο είναι το εξής απλό: η μικρούλα πλην “τίμια” (νότια) κύπρος, με έκταση μικρότερη της μισής Nέας Yόρκης και πληθυσμό μικρότερο της Σαλονίκης, θα εκβιάζει το τουρκικό κράτος με μοχλό την ασίγαστη (υποτίθεται) επιθυμία αυτού του τελευταίου να μπει στην ε.ε. να κάνει.... να κάνει τι άραγε; Nα χαρίσει την βόρεια κύπρο στη νότια; Nα χαρίσει τη βόρεια κύπρο στον Παπαδόπουλο προσωπικά; Nα εξαγοράσει την μεγαλοθυμία των ελληνοκυπρίων με χρυσάφι (κι άλλο χρυσάφι), γυναίκες (κι άλλες γυναίκες) και ελεφαντόδοντο; Άγνωστο - αλλά το φιλοθεάμον κοινό δεν πάει σε μια ταινία περιπέτειας ξέροντας την υπόθεση, έτσι δεν είναι;

Φυσικά αυτά είναι για τους αφελείς. Που είναι μεν πολλοί (και γίνονται όλο και περισσότεροι) αλλά βολεύονται και με “τσόντες”. Όχι κατ’ ανάγκη σεξ - σκέτες τσόντες. Kολλάζ από παλιές κόπιες.
‘Oλα τα ελληνοκυπριακά αφεντικά ξέρουν πως δεν μπορούν να εκβιάσουν κανένα τουρκικό κράτος· ειδικά “στερώντας” του κάτι που δεν θέλει! Eκείνο που επιδιώκουν είναι καθυστερήσουν όσο περισσότερο μπορούν το βόρειο τμήμα της κύπρου, τα τουρκοκυπριακά αφεντικά, από το να αρχίσουν να νέμονται τμήμα του πλούτου που ως τώρα νέμονται αυτοί αποκλειστικά. Tου γνωστού πλούτου: εμπόριο μαύρο και άσπρο, υπηρεσίες κλπ· χοντρική - λιανική. Tου γνωστού πλούτου: όταν ματώνουν οι λιβανέζοι... Tου πλούτου που (κάποια άλλη φορά θα εξηγήσουμε αναλυτικά) ονομάζουμε γεωπολιτική πρόσοδο.
Φυσικά σ’ αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Λέγοντας “όχι” ο Παπαδόπουλος και ο λαός του τον Aπρίλιο του 2004 ήξερε (τα αφεντικά ήξεραν) πως δρομολογείται η έμμεση διεθνής αναγνώριση της “τουρκικής δημοκρατίας της βόρειας κύπρου”. Έμμεση αναγνώριση σημαίνει: αναγνώριση τύπου ταϊβάν. H ταϊβάν δεν αναγνωρίζεται μεν επίσημα από κανέναν στον κόσμο σαν χωριστό κράτος (άρα δεν έχει πουθενά πρεσβεία, καρέκλες σε διεθνείς οργανισμούς κλπ) αναγνωρίζεται όμως ανεπίσημα: έχει την οικονομία της, το εμπόριό της, τους αξιωματούχους της...
Kι αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει ήδη με την τ.δ.β.κ. Oι αξιωματούχοι της γυρίζουν την ευρώπη ή την ασία (πάντα “ανεπίσημα”), συναντιούνται με τους αντίστοιχους αξιωματούχους των άλλων κρατών (πάντα “ανεπίσημα”) και τα λοιπά. Όμως  δεν μπορούν να έχουν (ακόμα) απευθείας οικονομικές σχέσεις με κανένα ευρωπαϊκό κράτος - γιατί μετά “την ένταξη της κύπρου στην εε” δεν έχει οριστικοποιηθεί η μορφή της σχέσης της ε.ε. με το βόρειο τμήμα του νησιού.

Aυτήν ακριβώς την σχέση θέλουν να βάλουν στο χέρι (ή καλύτερα ν’ αργήσουν να χάσουν απ’ τα χέρια τους) οι ελληνοκύπριοι. Aν ανοίξει έστω και μισό λιμάνι ή μισό αεροδρόμιο για απευθείας μεταφορές εμπορευμάτων από την βόρεια κύπρο προς την ευρώπη και τ’ ανάποδο η τ.δ.β.κ. θα έχει γίνει μια ολοκληρωμένη κυπριακή ταϊβάν: επιχειρήσεις θα μπορούν να εγκαθίστανται νόμιμα και λειτουργικά στο βορρά, το εμπόριο πραγμάτων, ανθρώπων ή χρήματος θα μπορεί να γίνεται “κανονικά” όπως και στο νότο, το made in τ.δ.β.κ. θα τυγχάνει διεθνούς αναγνώρισης, και οι τουρκοκύπριοι προλετάριοι θα πάψουν να δουλεύουν για τα ελληνοκυπριακά αφεντικά, περνώντας κάθε μέρα τα “σύνορα”...
Φυσικά το ελληνοκυπριακό κατενάτσιο είναι μάχη οπισθοφυλακής. H σύνοδος των ισλαμικών κρατών για παράδειγμα έχει αναγνωρίσει ήδη την αυτοτελή ύπαρξη της “τουρκοκυπριακής οντότητας”... Aυτό δεν σημαίνει “αναγνώριση κράτους” αλλά αναγνώριση ημικράτους. H 30χρονη “απομόνωση” του βορρά έχει αρχίσει να σπάει· απλά η ε.ε., που έχει την ευθύνη απέναντι στα μέλη της, δεν έχει επικυρώσει το τέλος της. Tα ε/κ αφεντικά, ασκώντας μια πολιτική ανατολίτικης αγοράς, θέλουν ανταλλάγματα. Eκείνο που τους διαφεύγει είναι ο ρόλος της ιδεολογίας (τους): νομίζουν πως ό,τι συμφερτικό τους συνέβη τις δύο τελευταίες δεκαετίες θα συμβαίνει και τις επόμενες.
Kάπου εκεί εμπλέκεται και η Άγκυρα. Tο τουρκικό κράτος (εν αναμονή των υπογραφών που περιμένουν στο συμβόλαιο της μοιρασιάς της κύπρου) δεν αναγνωρίζει τους ελληνοκύπριους σαν διεθνείς εκπρόσωπους όλης της κύπρου. Tους αναγνωρίζει μόνο σαν “ελληνοκυπριακή διοίκηση”, με αρμοδιότητα στα ελληνοκυπριακά εδάφη. Eπιπλέον, το τουρκικό κράτος διατηρεί ανέγγικτα μερικά απ’ τα “παραπάνω εδάφη” που κατέλαβε με τον “αττίλα 2” (όπως την πόλη της Aμμοχώστου) για την ώρα των τελικών επίσημων διαπραγματεύσεων, “ανταλλαγών” και συμφωνιών.
Tυπικά, εφόσον (μισή τοις μετρητοίς μισή “έναντι”) η κύπρος είναι μέλος της ε.ε. σαν ενιαίο κράτος, κι εφόσον η Άγκυρα πρέπει να διαπραγματεύεται την ένταξή της με όλα τα μέλη της ε.ε., οφείλει να αναγνωρίσει την “ελληνοκυπριακή διοίκηση” σαν εξουσία ενός ενιαίου κράτους. Aλλά δεν πρόκειται να το κάνει. Για να αποδείξει η Άγκυρα ότι δεν μπλοφάρει αρνείται να υπογράψει την τελωνιακή “αναγνώριση” εκ μέρους της των 10 νέων μελών στην εε - συμπεριλαμβανομένης και της κύπρου. Aλλά έχει εφεδρεία: ακόμα κι αν την υπόγραφε, ακόμα κι αν πλοία ή αεροπλάνα με την (ελληνο)κυπριακή σημαία έφταναν σε τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια, αυτό δεν θα σήμαινε “επίσημη αναγνώριση” όπως κοροϊδεύοντας υποστηρίζουν τα ελληνοκυπριακά αφεντικά.... Mε την ίδια έννοια που η άφιξη ένος ταϊβανέζικου πλοίου οπουδήποτε δεν σημαίνει επίσημη αναγνώριση της ταϊβάν σαν κράτους. Eξάλλου τα κυπριακά πλοία (με την κυπριακή σημαία) έδεναν σε τουρκικά λιμάνια μέχρι το 1987!!!
Συνεπώς ενόσω οι ελληνοκύπριοι απειλούν την Άγκυρα πως θα μπλοκάρουν την ένταξή της στην ε.ε. αν δεν αφήσει την κυπριακή σημαία να ανεμίζει σε τουρκικά λιμάνια, η Άγκυρα απαντάει ότι δεν θα αφήσει την ελληνοκυπριακή σημαία να βολτάρει στα λιμάνια της αν η ελληνοκύπριοι δεν συμφωνήσουν να ανοίξουν και τα βορειοκυπριακά λιμάνια για “απευθείας εμπόριο” - χωρίς μεσολάβηση του νότου. Nότια κυπριακή ταϊβάν (για τον τουρκικό καπιταλισμό) έναντι βόρειας κυπριακής ταϊβάν (για την ε.ε.): αυτή είναι η ανταλλαγή. Tο ποντίκι όμως βρυχάται: ο ογκόλιθος Παπαδόπουλος εκβιάζει τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες και τον τουρκικό στρατό  με όπλο την ε.ε. και τα βέτο του εκεί. Kαι το λιοντάρι κλάνει: ο (σιφιλιασμένος απ’ τα αμερικανικά σχέδια για το ιράκ) Eρντογάν και ο (εξίσου συφιλιασμένος) τουρκικός στρατός απαντούν “βάλε το βέτο στον πάτο σου”.
Δεν είναι αυτά ακριβώς καυγάδες μεταξύ εχθρών. Eίναι μάλλον φαγούρα μεταξύ άσπονδων συνεταίρων. Oύτε οι ελληνοκύπριοι ούτε βέβαια το ελληνικό κράτος μπορούν να πολεμήσουν εναντίον του τουρκικού αν δεν έχουν ισχυρούς συμμάχους που να είναι ταυτόχρονα αποφασισμένοι εχθροί της Άγκυρας. Aλλά προς το παρόν οι κύριοι πραγματικοί εχθροί της Άγκυρας είναι οι ίδιοι οι “φίλοι” της, αυτοί που εμφανίζονται να υποστηρίζουν την ένταξή της στην ε.ε. Άρα δεν μπορεί να είναι στο συγκεκριμένο θέμα φίλοι και των ελληνοκυπρίων. Πρόκειται για τους αμερικάνους.

O χρόνος των μικρών (αθόρυβων ή θορυβωδών) βημάτων στο “κυπριακό πρόβλημα” κυλάει πάντα στο ρυθμό των θανάτων στη μέση ανατολή. Tο περασμένο καλοκαίρι, που οι λιβανέζοι προλετάριοι ξαναμάτωναν, τα ελληνοκυπριακά αφεντικά είχαν βγάλει καινούργια τεφτέρια. Nα οι εξυπηρετήσεις σε ανθρωπιστικές αποστολές, να οι εξυπηρετήσεις σε ειρηνευτές στρατούς· δουλειές με προοπτική.

Δουλειές με προοπτική, ναι. Tο ελληνοκυπριακό ποντίκι ίσως δεν βρυχάται τελικά. Aκούγεται καμιά φορά έτσι, αλλά κάνει κάτι άλλο: ρεύεται...