Μιλώντας εκ των υστέρων, θα μπορούσε κάποιος να γυρίσει πίσω λίγους μήνες και να βρει ίχνη (μόνο ίχνη;) των προετοιμασιών για την καθαίρεση του Erdogan. Όχι εντός τουρκίας αλλά διεθνώς.
Αναφερόμαστε στην ιστορία του υποτιθέμενου “σατυρικού” ποιήματος ενός γερμανού (σε τηλεοπτική εκπομπή) κατά του Erdogan. Στις 15 Απρίλη γράφαμε στην ασταμάτητη μηχανή:
Ο λουμπενισμός σαν τέχνη. Είναι χαζός, βρωμάει ντόνερ, κτυπάει κορίτσια, γαμάει κατσίκες, καταπιέζει μειονότητες, κλωτσάει κούρδους και δέρνει χριστιανούς βλέποντας παιδικό πορνό, έχει μικρό πουλί, είναι "αδελφή", διεστραμμένος και κτηνοβάτης, το κεφάλι του είναι άδειο όσο τ’ αρχίδια του, συμμετέχει σε ομαδικά όργια... Αυτά, πόνημα ενός τύπου ονόματι Bohmermann, είναι, κατά την πρωτοκοσμική δημαγωγία, "χιούμορ".
Το ότι στρέφονται κατά του αφεντικού του τουρκικού κράτους Ερντογάν είναι το δεύτερο στη σειρά. Για καθόλου δυσνόητους λόγους ΔΕΝ θα αφορούσαν κάποια πρωτοκοσμική πολιτική βιτρίνα. Και, επ’ ουδενί, δεν θα αφορούσαν κάποιο πρωτοκοσμικό (οικονομικό) αφεντικό. Είναι αδύνατο να είναι "πηγή έμπνευσης" τέτοιων αθλιοτήτων μια αναγνωρισμένη, κοντινή πηγή εξουσίας - και τιμωρίας. Είναι αδύνατο να κάνουν καριέρα επαγγελματίες του θεάματος βρίζοντας το χέρι που με μια απλή του κίνηση θα τους έπνιγε πριν προλάβουν να αρθρώσουν δεύτερη λέξη.
...
Δεν δώσαμε περισσότερη σημασία τότε στη συνέχεια της υπόθεσης. Ο Jan Bohmermann είναι ένας απ’ αυτούς τους καραγκιόζηδες που πουλάνε τηλεοπτικά show, τύπος δηλαδή απ’ αυτούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να τραβήξουν την προσοχή. Ως τέτοιος θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά σαν ένας δυστυχισμένος κομπλεξικός. Ωστόσο το “σατυρικό” του ποίημα κατά του Erdogan ήταν το δεύτερο στη σειρά. Είχε προηγηθεί ένα video του κρατικού καναλιού NDR, στις 17 Μάρτη, που επίσης κορόιδευε τον Erdogan· σα διαμαρτυρία, υποτίθεται (του γερμανικού καναλιού) για την έλλειψη ελευθερίας του τύπου στην τουρκία.
Ένας καραγκιοζάκος showman είναι ένας καραγκιοζάκος showman. Ένα κρατικό κανάλι είναι ένα κρατικό κανάλι... Και όταν γερμανικό δικαστήριο απαγόρευσε το “ποίημα” του Bohmermann, αυτός που βγήκε προς υπεράσπιση του “ποιήματος” ήταν ο Mathias Dopfner. Ο ceo του περιβόητου “συγκροτήματος Springer”! Αυτό ήταν πολύ πιο χοντρό ακόμα και από έναν καραγκιόζη showman ή απ’ τα “αστεία” ενός κρατικού καναλιού.
Το τι είναι (και τι έχει υπάρξει ιστορικά) το “συγκρότημα Springer” αξίζει να το ψάξετε μόνοι / μόνες σας, εαν δεν ξέρετε. Επιγραμματικά: δεξιό - καραδεξιό, σε σημείο να απορρίπτει (στα έντυπα και στα υπόλοιπα μέσα του) ακόμα και τις προεκλογικές διαφημίσεις των σοσιαλδημοκρατών! Εννοείται ότι στο παρελθόν είχε γίνει στόχος τόσο του κινήματος στη γερμανία όσο και της r.a.f.
Όσο για τον Mathias Dopfner; Ένα μόνο: περηφανεύεται ότι είναι ο σπουδαιότερος μη-εβραίος σιωνιστής. Με αυτά ακριβώς τα λόγια.
Όταν, λοιπόν, ένα σούπερ στέλεχος ενός μεγάλου καραδεξιού δημοσιογραφικού ομίλου, δηλωμένα φίλος και υπερασπιστής του Τελ Αβίβ και των συμφερόντων του, με υψηλού επιπέδου “άκρες” στο αμερικανικό βαθύ κράτος (έχει περάσει από διάφορα πόστα και στις ηπα), αναλαμβάνει την συνηγορία ενός λιβελογραφήματος κατά του Erdogan, τον Απρίλη και τον Μάη που πέρασαν, δεν κάνει κάτι “παρορμητικό”. Ούτε ψάχνει αφορμή για την αυτο-προβολή του. Το αντίθετο. Ρίχνει υπολογισμένα το “κύρος” του στη “ζυγαριά” προετοιμάζοντας το κοινό.
