η δημοκρατία στ’ άρματα

Ενώ οι γαλλικοί δρόμοι σημαδεύονται απ’ τις διαδηλώσεις εναντίον της υποτίμησης της εργασίας, οι ίδιοι δρόμοι έγιναν λίγο νωρίτερα γκαλερί θανάτου. Φυσικά οι μεγάλες φιλοκαραβανίστικες διαφημίσεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν κάτι σαν “εξαίρεση”, μια σύντομη φάρσα του καθεστώτος.
Βάζετε το χέρι σας στην φωτιά ότι “δεν τρέχει τίποτα”; Έχουμε διαφορετική γνώμη, που είναι (το υποψιάζεσθε) δυσοίωνη. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η μιλιταριστική προπαγάνδα δεν έχει γίνει στόχος μαζικής και δυναμικής άρνησης, και ότι δεν φαίνεται να συνδέεται με τις κινητοποιήσεις κατά της αντεργατικής νομοθεσίας. Σα να είναι δύο εντελώς ξεχωριστά ζητήματα.
Είναι; Αν κάποιος τα αντιμετωπίζει έτσι, διατρέχει τον σοβαρό κίνδυνο να έχει κάνει θανάσιμο λάθος: να έχει υποτιμήσει τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα (εν προκειμένω το γαλλικό). Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλά και μόνο να αυξηθούν οι μισθοφόροι του γαλλικού στρατού, έτσι, για να νοιώθουν οι συνταγματάρχες και οι στρατηγοί όμορφα. Το ζήτημα είναι ότι αυτός ο στρατός χρησιμοποιείται ήδη, και θα χρησιμοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Η διαφήμισή του λειτουργεί ήδη, σαν τέτοια, νομιμοποιητικά / ενισχυτικά.
Είναι κάτι τέτοιο αδιάφορο γι’ αυτό που θα ονομάζαμε εργατικές αρνήσεις, ακόμα και στις ρεφορμιστικές εκδοχές τους; Όχι, δεν είναι. Η ιστορία είναι αλάθητος μάρτυρας.
Προσέξτε το “προφίλ” των διαφημιζόμενων μισθοφόρων... Και τα “επιχειρήματα”...